ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΥΣΕΒΙΟ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗ: ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Λόγοι Γέροντος Ευσεβίου - Απόσπασμα από το βιβλίο

 "Κι εκείνο που πρέπει να προσέχουμε είναι να αποφεύγουμε τους επαίνους, διότι οι έπαινοι βλάπτουν. Ο ταπεινός βέβαια άνθρωπος δεν στέκεται στους επαίνους ούτε δίνει σημασία. Αλλά επειδή δεν έχουμε την ταπείνωση όπως τη θέλει ο Θεός και δεν αποτελεί βίωμά μας μπορεί να το παίρνουμε επάνω μας.

 Όταν λέμε συνέχεια "μπράβο μπράβο, είσαι σπουδαία, επιτυγχάνεις παντού, είσαι άφθαστη" την γκρεμίζουμε την ψυχή αυτή. Όχι, όχι επαίνους. Έ, ένα μπράβο ο Πνευματικός ή η Γερόντισσα μπορούν να το πουν καμιά φορά, αλλά οι έπαινοι μεταξύ των Αδελφών δεν ωφελούν. Αυτά τα κάνει ο κόσμος. Οι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση με τις αρετές του Θεού και τη ζωή του Χριστού άλλοτε κατηγορούν και άλλοτε επαινούν".

 *****

Φέτος, καλοκαίρι 2017, είδε το φως της κυκλοφορίας η νέα έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Αιγιαλείας με τίτλο: ΞΕΧΕΙΛΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΤΟΜΟΣ Α΄, που με περισσή επιμέλεια και θείο ζήλο συνέγραψε η  Αδελφότητα της Μονής.

Το νέο καλαίσθητο και καλοτυπωμένο βιβλίο, ένα θεόπνευστο πόνημα, που αποτελείται απο 390 σελίδες, περιέχει απομαγνητοφωνημένες πνευματικές νουθεσίες του αγίου Γέροντος  από το πλούσιο αρχείο των λόγων του, περιόδου 1974-1995, που φυλάσσουν οι αδελφές της Μονής ως ανεκτίμητο κειμήλιο, με αυθεντικό και πρωτότυπο υλικό, το οποίο δίνει πιστή την εικόνα του αγιασμένου Γέροντος.  

Είθε, όσοι μελετούν και εφαρμόζουν τους εμπνευσμένουνς απ΄ την αγάπη του Χριστού λόγους του, να έχουν πλούσιες τις ευλογίες του και το θείο έλεος!

*****

Μέρος από την Εισαγωγή:

"Δεχθείτε, πατέρες και αδελφοί, τους λόγους του οσίου Γέροντος, είτε Μοναχοί είσθε είτε λαϊκοί, γιατί απευθύνονται σε όλους. Παρηγορούν, στηρίζουν και ενισχύουν. Μας προτρέπουν στον αγώνα και στη φιλότιμη προσπάθεια να νικήσουμε τον κακό εαυτό μας και να ευαρεστήσουμε στον Κύριον. 

   Ας γίνουν λοιπόν σ΄εμάς καθημερινό εντρύφημα και μελέτη, Ας τους βάλλουμε στην καρδιά μας για να μας ξυπνούν από τον πνευματικό ύπνο και τη ραθυμία. Ας γίνουν σάλπιγγες που θα ηχούν και θα μας υπενθυμίζουν ότι ο μεν "αντίδικος ημών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατη ζητών τίνα καταπίη" (πρβλ. Α΄Πετρ. ε, 8), το δε πολίτευμά μας είναι στον Ουρανό. Εκεί είναι η αληθινή μας πατρίδα. Εκεί μας περιμένουν οι Άγιοι Πατέρες μας. Εκεί μας αναμένει και ο άγιος Γέροντας Ευσέβιος.

 Είθε οι πατρικές παραινέσεις του μακαρίου γέροντος δι΄αγίων ευχών του να βοηθήσουν τον αναγνώστη να επιτύχει την κατάκτηση και κληρονομία των αιωνίων αγαθών της Ουρανίου Βασιλείας".

Ο πνευματικός πατέρας της Αδελφότητος

Ιερομόναχος Θεοφάνης

*****

Έκδοση της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Αιγιαλείας

Εκδοτική παραγωγή: ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ, www.eptalofos.gr

Άγιος Πορφύριος: "Με το καλό παράδειγμα, την αγάπη και την πραότητά μας, γίνεται η καλύτερη ιεραποστολή ..."

Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με τον Χριστό.

Να είσαι χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς αλλά η αγάπη σου "πάντα θα στέγει."

Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάεις άσχετα με τη θρησκεία του με έναν ευγενικό τρόπο.  Μπορείς να αγαπήσεις έναν οθωμανό, όταν έχει ανάγκη να του μιλήσεις, να αναστραφείς μαζί του. Να υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του άλλου.

Όπως ο Χριστός "ϊσταται επί την θύραν και κρούει" χωρίς να την παραβιάζει αλλά περιμένει την ψυχή μόνη της κι ελεύθερα να Τον δεχτεί, έτσι κι εμείς να στεκόμαστε μπροστά στην κάθε ψυχή.

Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ό,τι προσφέρομε, λόγια, βιβλία χωρίς να αντιδρούν.

Και κάτι ακόμα. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στα αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση.

Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα.

Η καλύτερη ιεραποστολή, γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητά μας.

---------------------------------------------------

Επιμέλεια-μορφοποίηση ανάρτησης:

Ιστολόγιο: http://agiopneymatika.blogspot.gr/

Κείμενα από το βιβλίο: 

Βίος και Λόγοι Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Ιερά Μονή Χρυσοπηγής

Χανιά 2013

σελ. 396

Η Ρουμάνα χωρική και το Άκτιστο Φως

Μοναχού Σεραφείμ

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό ο περίφημος Ρουμάνος ασκητής Κλεόπας Ιλιέ βρισκόταν στο Ιερό ενός μοναστηριακού Ναού και διάβαζε γονατιστός την ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως.

Μετά από λίγη ώρα μπήκε στην Εκκλησία για να προσευχηθεί μια γυναίκα που είχε έρθει στο Μοναστήρι από το βράδυ.

Προσκυνούσε όλες τις εικόνες και έκανε παντού μετάνοιες, διηγείται ο πατήρ Κλεόπας.

Δεν γνώριζε ότι κάποιος ήταν μέσα στην Εκκλησία.

Την παρατηρούσα συνεχώς από την Ωραία Πύλη.

Εκείνη, αφού προσκύνησε τις εικόνες, γονάτισε στο μέσον της Εκκλησίας, ύψωσε τα χέρια της και έλεγε από την καρδιά της αυτά τα λόγια:

- Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!...Κύριε, μη με εγκαταλείπεις!...

Είδα τότε ένα λαμπρό κίτρινο φως γύρω της και τρόμαξα!...

Η γυναίκα έπεσε με το πρόσωπο στη γη και προσευχόταν σιωπηλά.

Η φωτεινή νεφέλη που την περιέλουζε, μεγάλωσε περισσότερο και μετά σιγά-σιγά εξαφανίστηκε....

Αφού έσβησε το Θείο φως, σηκώθηκε στα πόδια της και βγήκε έξω από την Εκκλησία.

Ήταν μια απλή γυναίκα από τα γειτονικά χωριά μας...

Ιδού λοιπόν, ποιος έχει το δώρο της προσευχής!...

Να που οι λαϊκοί ξεπερνούν καμιά φορά τους Μοναχούς!....

Εγώ έκανα μετά προσκομιδή και από την μεγάλη μου συγκίνηση άρχισα να κλαίω και έτρεμα με τα χαρτιά μνημονεύσεως στο χέρι.

Μόνον ο Θεός γνωρίζει πόσοι  εκλεκτοί υπάρχουν σ' αυτόν τον κόσμο...

-----------------------------------------------------------

Από το βιβλίο "Χαρίσματα και Χαρισματούχοι", 

τ. Γʹ, σελ. 217-218, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Παρακλήτου, 

Ωρωπός Αττικής 1990

---------------------------------------------------------------------
Πηγή: Αμφοτεροδέξιος
http://logosfotos.blogspot.gr/2017/07/blog-post_25.html

Μέχρι να μάθει η ψυχή να διατηρεί τη Xάρη…

Αγ. Σιλουανού του Αθωνίτου

“Τόσο αγαπά ο Θεός τον άνθρωπο, που του δίνει πλούσια τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Μέχρις ότου, όμως, μάθει η ψυχή να διατηρεί τη χάρη, θα βασανίζεται για πολύ.

Όποιος έχασε τη χάρη, όπως εγώ, αυτός ας πολεμά με γενναιότητα τους δαίμονες. Γνώριζε πως εσύ ο ίδιος είσαι ο ένοχος: έπεσες στην υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία. Όμως, ο πολυέλεος Κύριος σε αφήνει να μάθεις τι σημαίνει να ζεις με το Άγιο Πνεύμα και τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε πόλεμο με τους δαίμονες. Έτσι, η ψυχή βλέπει εκ πείρας πόσο ολέθρια είναι η υπερηφάνεια και αποφεύγει τη ματαιοδοξία και τους ανθρώπινους επαίνους και διώχνει τους υπερήφανους λογισμούς. Τότε η ψυχή αρχίζει να γίνεται καλά και μαθαίνει να διατηρεί τη χάρη.

Η άρρωστη ψυχή είναι υπεροπτική, ενώ η υγιής ψυχή αγαπά την ταπείνωση, όπως τη δίδαξε το Άγιο Πνεύμα , και όσο δεν γνωρίζει ακόμα αυτή την θεία ταπείνωση πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της χειρότερο απ΄ όλους.

Η ταπεινή ψυχή, και αν καθημερινά την ανεβάζει ο Κύριος στους ουρανούς και της δείχνει την αγάπη των Σεραφείμ και των Χερουβείμ και όλων των Αγίων, και όλη την ουράνια δόξα που Τον περιβάλλει, ακόμα και τότε, διδαγμένη από την πείρα, θα λέει:

 «Εσύ ,Κύριε, μου δείχνεις τη δόξα Σου γιατί αγαπάς το πλάσμα Σου. Σε μένα, όμως ,δώσε δάκρυα κατανύξεως και δύναμη να Σε ευχαριστώ. Σε Σένα βέβαια αρμόζει δόξα στον ουρανό και στη γη , σε εμένα όμως ,ταιριάζουν δάκρυα για τις αμαρτίες μου».

 Αλλιώς είναι αδύνατον να διατηρήσεις τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, την οποία δίνει δωρεάν ο Κύριος από ευσπλαγχνία.

/www.agiameteora.net/

Τον πρωτογνώρισα στην είσοδο της μονής Ιβήρων...

Τον πρωτογνώρισα στην είσοδο της μονής Ιβήρων.

Ήταν ζηλωτής.
Πουλούσε κομποσκοίνια και θυμίαμα.Τον καλούσαν εκεί δύο φορές το χρόνο γιατί ήταν καλλιτέχνης στον στολισμό των κολύβων.
Αφού συζητήσαμε αρκετά, μου ζήτησε τα ονόματα της οικογενείας μου με το πρόσχημα ότι θα τα έδινε σε έναν ιερέα να τα μνημονεύει.
Την επόμενη φορά που τον συνάντησα στο ίδιο μέρος με φώναξε με το όνομα μου και με προσκάλεσε στην Νέα Σκήτη να τον επισκεφθώ όποτε θέλω.
Έμενε στο κελί του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου.
Πέρασαν χρόνια δίχως να τον ξαναπετύχω.
Κάποτε ανεβήκαμε στην Αγία Άννα με έναν φίλο,και οδοιπορώντας προς τον Άγιο Παύλο σκέφτηκα να περάσω να τον ιδώ.
Το κελί του, σαν την παράγκα του Καραγκιόζη.
Έτοιμο να πέσει με τον πρώτο αέρα.
Διώροφο, από κάτω μια αποθήκη με ξύλα.
Η ξύλινη πόρτα ανοιχτή.
Προχωρήσαμε μέχρι την αποθήκη,έτοιμοι να τον φωνάξουμε όταν ακούσαμε ικετευτικές κραυγές από πάνω δεξιά.
Είπαμε να μην ενοχλήσουμε μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.
Τότε κατάλαβα ότι ήταν ο γερο Γεράσιμος που προσευχόταν κλαίγοντας ,αναφέροντας ονόματα ανθρώπων.
Σαν να είχε πιαστεί από το φουστάνι της Παναγίας.
Όπως ένα μικρό παιδί που ζητάει από τη μαμά του να του κάνει τα χατίρια.
Ανάμεσα στα άλλα άκουσα το όνομα το δικό μου και όλα τα ονόματα της φαμίλιας μου.
Συγκλονίστηκα.
Μετά από πολλή ώρα τα πράγματα ησύχασαν.
Φώναξα το όνομα του.
Ανεβήκαμε τις σκάλες,μας αγκάλιασε,και το πρώτο πράγμα που ρώτησε ήταν.
-Τώρα ήρθατε;
-Ναι γέροντα.
Α γιατί αν δεν ήρθατε τώρα, εγώ έκανα κάτι παλαβά.
Αργότερα δέχτηκε ως υποτακτικό έναν ηλικιωμένο δάσκαλο από την Ξάνθη τον Βασίλειο που μετονομάστηκε σε Γρηγόριος.
-Μια ζωή παρακαλούσα τον Θεό να μου στείλει υποτακτικό,και εκείνος μου έστειλε αυτόν τον μπακαλιάρο, έλεγε και ο Γρηγόριος υπομειδιούσε.
Πρώτος έφυγε από τη ζωή ο Γρηγόριος και κατόπιν ο Γερο Γεράσιμος.
Αιωνία τους η μνήμη.

(Στη φωτογραφία ,αριστερά ο γέροντας και δεξιά ο υποτακτικός) 
Ανάρτηση στο face book:

‎Μιχάλης Μάλαμας‎ προς Φίλοι του Αγίου Όρους/Agio Oros - Mount Athos

Με αρετές και όχι με τίτλους βαδίζουμε κοντά στον Θεό!

- Γέροντα, τί πρέπει νά κάνουμε ὅταν θέλουμε νά παρακαλέσουμε ἕναν Ἅγιο γιά κάτι;

 - Γέροντα, τί πρέπει να κάνουμε όταν θέλουμε να παρακαλέσουμε έναν Άγιο για κάτι;

• Πρώτα να κάνετε τοn σταυρό σας στο Όνομα της Αγίας Τριάδος. 
• Μετά πείτε την προσευχή της Παναγίας ''Χαίρε, Κεχαριτωμένη Μαρία'' και 
• ύστερα επικαλεστείτε τον Άγιο τρείς φορές.

Για παράδειγμα: ''Άγιε Μεγαλομάρτυρα Γεώργιε, παρακάλεσε τον Θεό για μας!'', και ύστερα ζητήστε εκείνο που θέλετε, αλλά αυτό να είναι χρήσιμο για την ψυχή. Αυτό να ζητάτε.

------------------------------------------------------------

(Απο το βιβλίο της Νάνα Μερκβιλάτζε: ''Ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός και Ομολογητής'')
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/09/blog-post_271.html?m=1

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/09/blog-post_747.html#more

Το πνεύμα της πλάνης κυνηγάει τα άκρα. Τα περισσά και τα υπέρμετρα, σύμφωνα με την πατερική σοφία "των δαιμόνων εισί".

Όταν ο γερο-Δανιήλ ήταν στο Ρωσικό, παρατηρούσε πως κάποιος μοναχός που ασκήτευε σ΄ ένα κάθισμα έξω από το μοναστήρι, παρίστανε τον μεγάλο ασκητή. Έκανε μεγάλες νηστείες, φορούσε τα πιο άθλια ρούχα, γύριζε ξιπόλητος, γύριζε ξιπόλητος ακόμα και τον χειμώνα κλπ. Μεταξύ των άλλων, ενώ ο κανονισμός προβλέπει 300 μετάνοιες την ημέρα, αυτός έκανε 3000. Οι άλλοι λοιπόν μοναχοί τον εθαύμαζαν.

-Αυτό; είναι πραγματικός καλόγερος. Αυτός είναι ασκητής με τα όλα του έλεγαν.

Ο π. Δανιήλ, παρ΄ όλο που ήταν νεώτερος τότε, δεν έδειχνε ενθουσιασμένος. Με το διορατικό του βλέμμα διέκρινε μια κατάσταση κάθε άλλο, παρά θεάρεστη. Διεπίστωσε μάλιστα πως στην πόρτα της καλύβης του υπήρχε κάποιο άνοιγμα, που επέτρεπε στους διαβάτες να βλέπουν μέσα για να επαινούν τη μεγάλη του άσκηση.

Η αγάπη τον έσπρωξε ν΄ αναφέρει την υπόθεση στον ηγούμενο, ώστε να σωθεί ο αδελφός από την πλάνη. Τότε ο ηγούμενος ξεκίνησε για την καλύβη του "υπερασκητού"!

-Πώς τα περνάς εσύ εδώ, πάτερ ;

-Με την ευχή σου γέροντα, καλά. Αγωνίζομαι και κλαίω τις αμαρτίες μου.

-Μόνο που δεν ήρθες καμιά φορά να μου πεις τους λογισμούς σου.

-Τί, να σου πω, γέροντα ; Τα ξέρεις. Είμαι ένας αμαρτωλός που αγωνίζομαι.

-Τί αγώνες έχεις ; Δεν μου λες, κάνεις καμιά γονυκλισία ;

-Ναι, γέροντα, κάνω μερικές.

-Πόσες ;

-Να με την ευχή σου 3000 την ημέρα.

-Πώς ; Γιατί 3000; Ποιός σου έδωσε ευλογία για τόσε; Όχι, δεν θα ξανακάνεις 3000. Τι θέλεις να παραστήσεις; Τον "υπερασκητή"; Στο εξής μόνο πενήντα. Έτσι δεν θα σε πιάνει και υπερηφάνεια.

Ο γέροντας έφυγε. Η τομή είχε γίνει και το απόστημα παρουσιάσθηκε αμέσως με όλη του τη δυσοσμία. Συνέβη κάτι το ανέλπιστο.

Ο άλλοτε "μέγας και τρανός" ασκητής πήρε στροφή εκατόν ογδόντα μοιρών. Γονυκλισίες δεν μπορούσε να κάνει ούτε πενήντα ! Αντί για κουρελιάρικα ρούχα φορούσε τώρα ό,τι πολυτελέστερο υπήρχε. Η φτωχική του τράπεζα γνώρισε τα εκλεκτότερα φαγητά.

Όπως ήταν φυσικό, οι άλλοι πατέρες έτριβαν τα μάτια τους. Τότε πια κατάλαβαν πως οι υπέρμετρες ασκήσεις του οφείλονταν σε πνεύμα υπερηφανείας. Έτσι μπορούσε να εξηγηθεί και η καταπληκτική μεταβολή, γιατί το πνεύμα αυτό της πλάνης κυνηγάει τα άκρα. Τα άκρα, τα περισσά και τα υπέρμετρα, σύμφωνα με την πατερική σοφία "των δαιμόνων εισί".

Πηγή: ΑΡΧΙΜ. ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2005, σ. 49 κ.ε. (tribonio.blogspot.gr)

Πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/

Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν (Ἐφ. 2,13-18), Ἁγ.Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχ. ...

Το Άγχος είναι του διαβόλου. Όταν βλέπετε άγχος, να ξέρετε ότι εκεί έχει βάλει την ουρά του το ταγκαλάκι.

Γιὰ τίποτε νὰ μὴν ἔχετε ἄγχος. Τὸ ἄγχος εἶναι τοῦ διαβόλου. 

Ὅταν βλέπετε ἄγχος, νὰ ξέρετε ὅτι ἐκεῖ ἔχει βάλει τὴν οὐρὰ του τὸ ταγκαλάκι. Ὁ διάβολος δὲν πηγαίνει κόντρα. Ἂν ὑπάρχη μία τάση, σπρώχνει καὶ αὐτός, γιὰ νὰ ταλαιπωρήση καὶ νὰ πλανήση τὸν ἄνθρωπο. Τὸν εὐαίσθητο λ.χ. τὸν κάνει ὑπερευαίσθητο.

Ὅταν ἔχης διάθεση νὰ κάνης μετάνοιες, σπρώχνει καὶ ὁ διάβολος νὰ κάνης περισσότερες ἀπὸ τὴν ἀντοχή σου καί, ἂν οἱ δυνάμεις σου εἶναι περιορισμένες, δημιουργεῖται μία νευρικότητα, γιατί δὲν τὰ βγάζεις πέρα, καὶ στὴν συνέχειά σου δημιουργεῖ ἄγχος μὲ ἐλαφρὰ ἀπελπισία κατ’ ἀρχὰς καὶ μετὰ συνεχίζει… 

Θυμᾶμαι, ὅταν ἤμουν ἀρχάριος μοναχός, ἕνα διάστημα, μόλις ἔπεφτα νὰ κοιμηθῶ, μοῦ ἔλεγε ὁ πειρασμός: “Κοιμᾶσαι; Σήκω! Τόσοι ἄνθρωποι ὑποφέρουν, τόσοι ἔχουν ἀνάγκη…”

Σηκωνόμουν καὶ ἔκανα μετάνοιες, ὅ,τι μποροῦσα. Μόλις ἔπεφτα νὰ κοιμηθῶ, ἄρχιζε ξανά: “Οἱ ἄλλοι ὑποφέρουν κι ἐσὺ κοιμᾶσαι; Σήκω!” Σηκωνόμουν πάλι. Μέχρι ποὺ ἔφθασα νὰ πῶ: “Ἄχ, νὰ μοῦ κόβονταν τὰ πόδια, τί καλά! Θὰ ἤμουν τότε δικαιολογημένος, ἀφοῦ δὲν θὰ μποροῦσα νὰ κάνω μετάνοιες”. Μία Μεγάλη Σαρακοστὴ τὴν ἔβγαλα μὲ τὸ ζόρι, γιατί πήγαινα νὰ στριμώξω τὸν ἑαυτό μου περισσότερο ἀπὸ τὴν ἀντοχή μου.

Ὅταν νιώθουμε στὸν ἀγώνα μᾶς ἄγχος, νὰ ξέρουμε ὅτι δὲν κινούμαστε στὸν χῶρο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι τύραννος νὰ μᾶς πνίγη".

Πηγή

Ο Χριστός θέλει να σκορπάει χαρά...

Του Τιμίου Σταυρού: μια Μεγάλη Παρασκευή μέσα στο Φθινόπωρο!

Ένα εορταστικό & σταυροαναστάσιμο κλικ στα:

Ο σταυρός της Μονής Πρέβελη (εδώ)

Η χάρη του Τιμίου Σταυρού ας μας ενισχύει και φωτίζει όλους μας, και όλο τον κόσμο...

π. ΔΗΜ. ΜΠΟΚΟΥ, Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι σταυρικό. Στηρίζεται πάνω στον Σταυρό του Χριστού!

"Σταυρός: τό σκάνδαλο, ἡ μωρία, ἡ ἐλευθερία"

Παγκόσμια Ημέρα του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτ.)

Ο Σταυρός του Θεού είναι η αγάπη Του, που είναι η άκτιστη ενέργειά Του

Τίμιος Σταυρός (ενότητα άρθρων)

 Πηγή: http://o-nekros.blogspot.gr/2017/09/blog-post_13.html

Μαρτυρία Αγιορείτη μοναχού για τη θεία φώτιση: "Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα κάψιμο θείας αγάπης...Αισθανόμουν την καρδιά σαν Ναό όπου λειτουργούσε ο αληθινός Ιερεύς της θείας Χάριτος..."

     
       "Είναι αδύνατον να περιγραφεί αυτή η κατάσταση με λόγια. Η βίωση

της Ακτίστου Χάριτος δεν μπορεί να περικλεισθεί σε κτιστά ρήματα....

Παύουν να  απασχολούν (τον άνθρωπο) τα κοινά προβλήματα της καθημερινότητας. Δεν ενδιαφέρεται για την γνώμη πού οι άλλοι έχουν γι' αυτόν. Περιφρονεί κάθε ταλαιπωρία. Μοναδική απασχόληση η προσευχή και η κοινωνία με τον Θεό. Είναι μια ζωή ερωτικής αναφοράς. Και αυτός ο έρωτας γεννήθηκε από την έλευση της Χάριτος. ...Τα πάθη δεν ενεργούν. Ο άνθρωπος «πάσχει την θέωσιν».Η ευλογημένη αυτή κατάσταση με υπερβαίνει, δηλ. δεν έχω πραγματικά βιώματα αυτής της ζωής. 

Γι' αυτό παρακάλεσα έναν εκλεκτό φίλο μου μοναχό, που ασκείται στον Ιερόν Άθωνα, να μου πει τα γνωρίσματα της. Γνώριζα ότι είχε πολλές τέτοιες ευλογημένες εμπειρίες. Με αγάπη πολλή ανταποκρίθηκε στο αίτημά μου και έτσι καταγράφω εδώ την περιγραφή που κάνει γι' αυτήν την πρώτη έλευση της θείας Χάριτος. 

«Από την αρχή της μοναχικής μου ζωής ζούσα μια ήσυχη, καλή ζωή. Οι ακολουθίες στο Μοναστήρι και η Μυστηριακή ζωή με θέρμαιναν, με ανέπαυαν. Αυτό μέχρι την ώρα που γεννήθηκε μέσα μου κάτι άλλο, μέχρι την ώρα που αναπτύχθηκε η εσωτερική ζωή. 

Ξαφνικά αισθάνθηκα ένα κάψιμο εσωτερικό, ένα κάψιμο θείας αγάπης. Η φυσική και καλή ζωή που ζούσα μέχρι τότε, φαινόταν τώρα πολύ σκοτεινή, χωρίς νόημα και περιεχόμενο. 

Άρχισα να βρίσκω τον χώρο της καρδιάς, το κέντρο της υπάρξεως, τον ευλογημένο εκείνο χώρο που ανακαλύπτεται με την εν Χάριτι άσκηση και μέσα στον όποιο αποκαλύπτεται ο Ίδιος ο Θεός. 

Αυτή η καρδιά είναι το πρόσωπο, γιατί πρόσωπο είναι «ο κρυπτός της καρδίας άνθρωπος εν τω αφθάρτω του πνεύματος... ο εστίν ενώπιον του Θεού πολυτελές» (Α' Πέτρου γ' 4).

Μέχρι τότε τα διάβαζα αυτά στα βιβλία, τώρα τα έβλεπα στην πραγματικότητα. Ένοιωθα αυτό που λέγει ο Αββάς Παμβώ «ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι», αυτό που λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «Θεός θεοίς ενούμενός τε και γνωριζόμενος εν καρδία» και ο Απόστολος Παύλος «ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών».

Η καρδιά που είναι τα άγια των αγίων «της μυστικής ενώσεως Θεού και ανθρώπου, αυτής της ενυποστάτου δι' Αγίου Πνεύματος ελλάμψεως» ανακαλύφθηκε. 

Αισθανόμουν την καρδιά σαν Ναό μέσα στον οποίο λειτουργούσε ο αληθινός Ιερεύς της θείας Χάριτος.

Παράλληλα με τον κτύπο του σαρκικού οργάνου της καρδίας ακουγόταν και ένας άλλος κτύπος βαθύτερος και γρηγορότερος. Αυτός ο κτύπος συντονιζόταν με την ευχή του Ιησού. Ή μάλλον η ίδια η καρδιά έλεγε την ευχή. Όλη αυτή η κατάσταση συνδεόταν με μερικά χαρακτηριστικά. 

Αναπτύχθηκε μια ερωτική κοινωνία με τον Θεό. Τότε καταλάβαινα γιατί οι Πατέρες ονόμαζαν τον Θεό έρωτα. «Ο Θεός έρως εστί και εραστόν» (Μάξιμος ο Ομολογητής) και «ο εμός έρως εσταύρωται» (αγ. Ιγνάτιος Θεοφόρος). Κάθε μέρα αισθανόμουν την περίπτυξη του Θεού. Αυτή η αγάπη εκείνο τον καιρό με είχε τρελλάνει. Ό Θεός βιωνόταν ως ελεήμων, ως γλύκα και γλυκασμός. Άναψε μέσα στην καρδιά μου το ευλογημένο πυρ, που έκαιγε τα πάθη και δημιουργούσε ανέκφραστη πνευματική ηδονή. 

Αναζητούσα ησυχία, σκοτάδι, ηρεμία εξωτερική. Τα μικρά κελλιά, οι τρύπες των βράχων, ο ανοιχτός ορίζοντας της φύσεως, τα σκοτεινά μέρη με δέχονταν σαν φιλοξενούμενο. 

Την νύκτα έβγαινα στις ερημιές του Άθωνα. Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!...

Στην μοναξιά και στην πολυκοσμία, στην έρημο και στα κοινόβια ζούσα την παρουσία του Θεού, την θεία περίπτυξη. 

Αναπτύχθηκαν τότε άλλες αισθήσεις, αισθήσεις πνευματικές, η νοερά αίσθηση, η νοερά δράση και ακοή. Όλος ο νους ήταν συγκεντρωμένος μέσα στο βάθος της καρδιάς και άκουγε εν ακορέστω γλυκασμώ την ευχή που λεγόταν μέσα εκεί. Όλος ο εσωτερικός κόσμος ενοποιημένος. Όλα έδειχναν ότι γεννήθηκε ένας καινούργιος άνθρωπος, ένας καινούργιος κόσμος και μια καινή ζωή. Μια θερμότητα έκαιγε τα πάντα. «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν ως ελάλει ημίν εν τη οδώ...;» 

Η αίσθηση των μαθητών αυτών υπήρξε δική μου βίωση. Αισθανόμουν καλά τον λόγο του Χριστού: «πυρ ήλθον βαλείν επί την γην και τι θέλω ει ήδη ανήφθη;» Και τον λόγον ότι ο Θεός «πυρ εστί καταναλίσκον». Άλλοτε αυτή η θέρμη και αυτή η φωτιά μετατρεπόταν σε πληγή βαθειά. Αισθανόμουν ότι αυτή η θερμότητα αναγεννούσε την ύπαρξή μου, πρώτα την ψυχή και μετά επεκτεινόταν και στο σώμα. Η αίσθηση ότι τώρα γεννήθηκα σε άλλον κόσμο ήταν διαρκής. Χοροπηδούσα σαν μικρό παιδί. Ακόμη υπήρξαν μερικές φορές που ένοιωσα και την σάρκα μου σαν μικρού παιδιού, που μόλις βγήκε από την μήτρα της μάνας του. 

Αυτό δημιουργούσε βαθύτατη ειρήνη λογισμών. Ο νους καθοριζόμενος διαρκώς απέβαλε όλα τα ξένα στοιχεία τα οποία σαν λέπια τον εκάλυπταν. Γινόταν έτσι ελαφρός και πάντοτε εύρισκε καταφύγιο στην καρδιά. Εκεί παρέμεινε και ευφραινόταν πνευματικά. Εκεί μερικές φορές άκουγε και την φωνή του Θεού, που ήταν πολύ συνταρακτική και δημιουργούσε πηγές δακρύων. 

Η γνωριμία με τον Θεό ήταν προσωπική. Η γνώση του Θεού πραγματικό γεγονός.

Μερικές φορές βυθιζόμουν σε βαθειά μετάνοια. Ο νους μπαίνοντας στην καρδιά εν Χάριτι έβλεπε το σκοτάδι, την βρωμιά της ψυχής και όλη η ύπαρξή ξεχυνόταν σε καυτά δάκρυα. 

Έκλαιγε η καρδιά...

Τα δάκρυα της καρδιάς ξεχύνονταν επάνω της και την ξέπλεναν από την αμαρτία. Παράλληλα άνοιγαν και τα μάτια και γίνονταν πηγές δακρύων. Άλλοτε έκλαιγε μόνον η καρδιά και άλλοτε και το σώμα. Θρήνος βαθύς από την αποκάλυψη της ασωτίας...Κλάμα πολύ, αλλά όχι με απελπισία. Ήταν συνδεδεμένο με την αίσθηση της αγάπης του Θεού.

Εκείνο τον καιρό όλα ήταν ωραία. Η λέξη ωραία δεν έχει σχέση με την αισθητική, αλλά με την οντολογική πραγματικότητα. Έβλεπα τους λόγους των όντων σε όλη την δημιουργία. Και αυτό προξενούσε άρρητη ευφροσύνη. Όλα εξέφραζαν την αγάπη του Θεού. Η ανάγνωση της Γραφής έτρεφε την καρδιά. Οι λέξεις δεν πήγαιναν στην λογική, αλλά εισχωρούσαν στην καρδιά και την ζωογονούσαν. Όπως το μωρό ρουφά το γάλα από τον μαστό της μάνας του και τρέφεται, έτσι αισθανόταν η καρδιά τρεφόταν από το λόγο του Θεού. Γινόταν μετάγγιση αίματος.

Τα βιβλία των Πατέρων τα διάβαζα με άλλο πρίσμα. Γνωστά κείμενα τότε τα έβλεπα διαφορετικά. Σαν να είχα αποκτήσει καινούργια μάτια και σαν να είχα μάθει καινούργια γλώσσα. Αισθανόμουν συγγενής πνευματικά με τους Πατέρας. Όμως τις πιο πολλές φορές δεν ήθελα να διαβάζω ακόμη και βιβλία πατερικά. Σαν να σταματούσαν την προσωπική επικοινωνία με τον εράσμιο Νυμφίο, σαν να διέκοπταν τη ζωντανή επικοινωνία με τον Δημιουργό του παντός.

Τα πάθη δεν ενεργούσαν τότε. Ένοιωθα όχι ηθικές αναστολές, αλλά την αναγέννηση μου. Ήμουν τόσο μεθυσμένος, ώστε δεν με ενδιέφερε απολύτως τίποτε. Υπήρχε μέσα μου μια ακατάσχετη αναζήτηση και επιθυμία να μη με αγαπούν οι άνθρωποι και μάλιστα να με περιφρονούν. Αφού είχα την αγάπη του Θεού, δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο.

Ζούσα μια ερωτική ζωή, ζωή δακρύων...Η μόνη απασχόληση εγώ και ο Θεός. Ζητούσα την μοναξιά που ήταν κοινωνία. «Ενώπιος Ενωπίω», «πρόσωπον προς Πρόσωπον». Αλλά και όταν ευρισκόμουν σε πολυκοσμία η εσωτερική φωνή ήταν ισχυρότερη. Και όταν κατά την διάρκεια ακολουθίας ο Γέροντας με έβαζε να ψάλλω, εγώ συγχρόνως άκουγα και αυτήν την εσωτερική φωνή της καρδιάς να επαναλαμβάνει την ευχή που έγινε το εντρύφημά μου. 

Αυτή η κατάσταση κράτησε περίπου τέσσερα χρόνια. Μέρα-νύχτα έλεγα την ευχή. Και την ώρα που κοιμόμουν η καρδιά προσευχόταν. Την άκουγα καθαρά να αδολεσχεί με τον Θεό. 

Όποιος θέλει να διαπιστώσει αν υπάρχει Θεός, ας δοκιμάσει. Θα συναντήσει ένα ζωντανό Θεό! Η Χάρη του Θεού με αξίωσε εμένα το έκτρωμα όλου του κόσμου να αποκτήσω μια μικρή σταγόνα γνώσεως Θεού». 

Απόσπασμα από το βιβλίο: 

Το μυστήριο της παιδείας του Θεού

Η έλευση της Χάριτος στον πιστό. Η παιδεία του Θεού.

Οι αληθινές πνευματικές εμπειρίες του Χριστιανού

Μητροπ. Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεου Βλάχου

Μερική αναδημοσέυση από τα ιστολόγια:

 Πνεύματος Κοινωνία

Λόγος φωτός

" Πώς πάει ο ζήλος σου;"

Σ’ ένα άρθρο από το περιοδικό «ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ» (1-11-1956), το οποίο είχε φυλάξει στό αρχείο του ο αείμνηστος Γέροντας, πατήρ Αρσένιος Κομπούγιας, τού ησυχαστηρίου «Παναγία η Γοργοεπήκοος» στη Ναύπακτο, γράφει το εξής σημαντικό γεγονός:

Ένας ιερεύς ζηλωτής, με πλούσια δράση, είδε κάποτε ένα όνειρο. Ο ίδιος μας τό έχει περιγράψει ως εξής:

«Καθόμουνα στήν πολυθρόνα μου, κουρασμένος κι εξαντλημένος από την εργασία. Το σώμα μου πονούσε απ’ τη μεγάλη κόπωση.

Πολλοί στήν ενορία μου ζητούσαν τον πολύτιμο «Μαργαρίτη». Και πολλοί τον είχαν βρεί. Η ενορία μου προόδευε από κάθε άποψη. Η ψυχή μου πλημμύριζε από χαρά, ελπίδα καί θάρρος. Τα κηρύγματά μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. Πολλοί προσήρχοντο στήν Εξομολόγηση. Η εκκλησία μου ήταν πάντοτε ασφυκτικά γεμάτη. Είχα κατορθώσει νά κινητοποιήσω ολόκληρη την ενορία.

Ικανοποιημένος απ’ όλα, εργαζόμουνα κάθε μέρα μέχρις εξαντλήσεως. Ενώ σκεπτόμουνα όλα αυτά, χωρίς να το καταλάβω, με πήρε ο ύπνος. Τότε συνέβη το εξής, που θα σάς περιγράψω:

Ένας ξένος μπήκε στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει την πόρτα. Το πρόσωπό του ήταν γλυκό κι είχε μεγάλη πνευματικότητα. Ήταν καλά ντυμένος και κρατούσε στο χέρι του μερικά όργανα χημικού εργαστηρίου. Η όλη του εμφάνιση προκαλούσε παράξενη εντύπωση. Ο ξένος με πλησίασε. Κι ενώ μου άπλωνε το χέρι του για να με χαιρετήσει, μέ ρώτησε:

-Πώς πάει ο ζήλος σου;

Η ερώτηση αυτή μου προξένησε μεγάλη χαρά. Γιατί ήμουν πολύ ικανοποιημένος με το ζήλο μου. Καί δεν είχα καμία αμφιβολία, πως κι αυτός ο ξένος θα ήταν πολύ χαρούμενος, άν τόν γνώριζε.

Τότε, όπως θυμάμαι απ’ το όνειρό μου, για να του δείξω πόση αξία έχει ο ζήλος μου, σαν νά έβγαλα απ’ το στήθος μου μιά συμπαγή μάζα, που ακτινοβολούσε σαν χρυσάφι. Του τήν έβαλα στο χέρι και του λέω:

-Αυτός είναι ο ζήλος μου.

Εκείνος τήν πήρε και τη ζύγισε προσεκτικά πάνω στη ζυγαριά του:

-Ζυγίζει πενήντα κιλά, μου λέει σοβαρά.

Εγώ μόλις πού μπορούσα να συγκρατήσω τη χαρά μου για το βάρος αυτό. Εκείνος όμως μέ σοβαρότητα, σημείωσε το βάρος σ’ ένα χαρτί και συνέχισε την εξέτασή του.

Έσπασε τη μάζα εκείνη σε κομμάτια και την έβαλε μέσα σ’ ένα χημικό τηγάνι πάνω στή φωτιά. Όταν η μάζα έλειωσε και καθαρίστηκε, την έβγαλε απ’ τη φωτιά. Ξεχώρισε τα διάφορα στοιχεία. Όταν αυτά κρύωσαν, σχηματίσθηκαν διάφορα κομμάτια. Τα άγγιζε μ’ ένα σφυράκι και ζύγιζε το βάρος κάθε κομματιού πάνω στό χαρτί.

Όταν τελείωσε, μου έριξε μιά ματιά γεμάτη από συμπόνια και μου λέει:

-Εύχομαι νά σέ λυπηθεί ο Θεός και να σωθείς.

Κι αμέσως, εγκατέλειψε το δωμάτιο.

Στό χαρτί πού μου άφησε στο τραπέζι, ήταν γραμμένα τα εξής:

Ανάλυσις τού ζήλου του ιερέως Χ.

Συνολικόν βάρος: 50 κιλά

Η προσεκτική ανάλυσις παρουσιάζει τα εξής στοιχεία:

• Φανατισμός: 5 κιλά.

• Προσωπική φιλοδοξία: 15 κιλά.

• Φιλοχρηματία: 12 κιλά.

• Τάση πρός επιβολή και κυριαρχία πάνω στις ψυχές: 8 κιλά.

• Επίδειξις: 10 κιλά παρά 20 γραμμάρια.

• Αγάπη πρός τόν Θεό: 10 γραμμάρια.

• Αγάπη πρός τούς ανθρώπους: 10 γραμμάρια.

Σύνολον: 50 κιλά.

Η παράξενη συμπεριφορά του ξένου και η ματιά με την οποία με αποχαιρέτησε, μου μετέδωσαν κάποια ανησυχία. Μα όταν είδα το αποτέλεσμα της εξετάσεώς του, ένοιωσα τά γόνατά μου να λυγίζουν.

Θέλησα στήν αρχή ν’ αμφισβητήσω την ορθότητα των αριθμών. Μα εκείνη τη στιγμή άκουσα έναν αναστεναγμό του ξένου, που είχε φθάσει στην εξώπορτα. Ηρέμησα κι άρχισα νά σκέπτομαι πιό ψύχραιμα. Μα καθώς σκεπτόμουν, σκοτείνιασε μπροστά μου. Δέν μπορούσα να διαβάσω το χαρτί, που κρατούσα στα χέρια μου. Αγωνία και φόβος μέ κατέλαβαν. Στα χείλη μου ήλθε η κραυγή:

-Κύριε, σώσον με…

Έριξα πάλι μιά ματιά στο χαρτί. Ξαφνικά, μεταμορφώθηκε αυτό σ’ έναν ολοκάθαρο καθρέπτη, πού καθρέπτιζε την καρδιά μου. Ένοιωσα και ανεγνώρισα την κατάστασή μου. Μέ δάκρυα στα μάτια παρακαλούσα τον Κύριο να μ’ ελευθερώσει απ’ το ΕΓΩ μου. Τέλος, ξύπνησα με μιά κραυγή αγωνίας.

Στά περασμένα χρόνια, παρακαλούσα τον Θεό να με σώσει από διαφόρους κινδύνους. Μά από την ημέρα εκείνη, άρχισα να παρακαλώ τον Θεό να μ’ ελευθερώσει από το δικό μου ΕΓΩ

Γιά πολύ καιρό ένοιωθα ταραγμένος. Τέλος, ύστερα από επίμονες προσευχές, ένοιωσα το φώς τού Κυρίου να πλημμυρίζει την καρδιά μου και να καίει τ’ αγκάθια τού εγωκεντρισμού μου. Όταν ο Κύριος με καλέσει κοντά Του, θα Τον ευχαριστήσω ολόθερμα για την αποκάλυψη εκείνης της ημέρας, γιατί μου φανέρωσε τότε τόν αληθινό εαυτό μου και οδήγησε τα πόδια μου στον πιό στενό, αλλά και πιό όμορφο δρόμο. Από τότε κάθε μέρα ανανέωνα τις αποφάσεις μου.

Εκείνη η επίσκεψη που μου έκανε Εκείνος που «ετάζει καρδίας και νεφρούς» (πρβλ. Ψαλμ. 7:10), με έκανε άλλον άνθρωπο και ωφέλησε πολύ την εργασία μου».

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Πηγή: agiazoni.gr

πηγή: http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/

Παπα-Γαλακτίων Σιμωνοπετρίτης (2)

Μαρτυρίες μοναχῶν καί προσκυνητῶν

῾Ο π. Γαλακτίων, ὅσοι τόν ἐγνώρισαν τό ὁμολογοῦν, ὑπήρξε μία ἀπό τίς βιβλικές μορφές τοῦ ῞Αγίου ῎Ορους καί ὴταν ἰδιαίτερα ἀγαπητός σέ μοναχούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποίοι ἔβρισκαν ἀνάπαυση στά λόγια του.

῾Ο Γέροντας Αἰμιλιανός σέ ὁμιλία του στήν τράπεζα εἶπε γιά τόν π. Γαλακτίωνα τά παρακάτω: «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό χαμόγελο ὅλων μας. ῞Οταν δέν τόν βλέπουμε εἰς τόν Ναό, ὅλοι τόν ἀναζητοῦμε καί ἀναρωτιόμαστε πότε θά ἔρθει. Εἶναι ὁ πιό ἀγαπητός καί ὁ πιό χρήσιμος ἄνθρωπος τῆς Μονῆς μας…».

῞Οσες φορές πήγαμε στή Σιμωνόπετρα τόν ἀκούγαμε νά διαβάζει καθαρά καί μέ ἱεροπρέπεια τόν Προοιμιακό στόν ἑσπερινό ἤ τόν ᾽Εξάψαλμο στόν ῎Ορθρο καί νά ψάλλει μέ τήν γλυκιά φωνή του τά Εὐλογητάρια καί τήν ἐνάτη ὠδή. ῞Οπως μᾶς ἔλεγαν οἱ πατέρες παρά τήν ἡλικία του ὁ «παππούς», ὅπως τόν ἔλεγαν, πρῶτος πήγαινε στίς ἀκολουθίες καί τελευταῖος ἔφευγε ἀπό τό καθολικό.

῎Ας δοῦμε πώς τόν σκιαγραφεῖ ἕνας συμμοναστής του: «Γιά τόν π. Γαλακτίωνα δέν ὑπήρχαν γνωστοί καί ἄγνωστοι. ῞Όλους τούς ἀγκάλιαζε πατρικά καί ἀδελφικά. Μία φορά ὁμάδα ἐπισκεπτῶν ἀπό τή Γεωργία, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ζήτησε νά δεῖ τόν π. Γαλακτίωνα, γιά νά πάρει τήν εὐχή του. Σάν ἐμφανίστηκε, ἄρχισαν νά τόν ἀγκαλιάζουν, νά παίρνουν τήν εὐχή του, νά φοροῦν τό σκουφί του γιά εὐλογία. ῾Ο παππούς Γαλακτίων ἀφέθηκε ἀδιαμαρτύρητα στήν ἀγάπη τους. Τούς θέρμαινε ὡς ὁλοφώτεινος ἥλιος, ρωτοῦσε γιά τίς οἰκογένειές τους, γιά τίς δουλειές τους, γιά τό πώς εἶναι ἡ ζωή τους στόν κόσμο. Τούς χόρτασε λιγότερο μέ τά λόγια καί περισσότερο μέ τό χαμόγελό του. ῾Η συνάντηση ἦταν ἕνα πανηγύρι. Δέχθηκε καί νά φωτογραφηθεῖ ἀκόμη μαζί τους. Δέν τούς ἔκανε θεολογικές ἀναλύσεις. Δέν ἔδωσε βαθυστόχαστες συμβουλές. Παρά ταύτα ὅμως τούς ξεπροβόδισε χαρούμενους, καθῶς ὁ καθένας πῆρε «θεία χάριτι» ὅ,τι ἐπιθυμούσε!

Μόλις ἀπομακρύνθηκαν οἱ ἐπισκέπτες, γυρίζει ὁ π. Γαλακτίων στόν ἀρχοντάρη καί τόν ρωτάει: «Ποιοί ἦταν αὐτοί, δέν τούς ἔχω ξαναδεῖ»! Αὐτός ἦταν ὁ π. Γαλακτίων. Μιλοῦσε σέ ὅλους ἀνυπόκριτα μέ τήν καρδιά του, γαλήνευε ὅλους μέ τό θεραπευτικό του χαμόγελο. Δέν προσποιήθηκε ποτέ. Δέν τό εἶχε ἀνάγκη. ῏Ηταν πηγαῖος καί ἀρχοντικός στή συμπεριφορά καί τά λόγια του. ῎Εβλεπε ὅλους ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ».

᾽Ακόμα οἱ πατέρες τῆς Μονῆς μαρτυροῦν πολλά καί ἀξιοθαύμαστα γιά τόν π. Γαλακτίωνα ὅπως: «εἶχε πλατιά καρδιά καί μέσα στή εὐρύχωρη ψυχή του μποροῦσε νά βρεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε πονεμένος καί προβληματισμένος τήν παρηγοριά τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς του. ῎Ανοιγε τίς καρδιές. ᾽Απέπνεε ἀγάπη, συμπόνοια, εὐγένεια καί ἀριστοκρατία πνεύματος καί συμπεριφορᾶς. ῏Ηταν εἰρηνικός καί εἰρηνοποιός, τόν διέκρινε ἀγαθότητα καί δέν ἔβγαλε ποτέ κανένα παράπονο, ἀκόμη καί στήν ἀρρώστια του. ῏Ηταν ἕνας ἀψεγάδιαστος κοινοβιάτης πού ἐπιτελοῦσε τό διακόνημά του μέ ζῆλο, ἦταν ἕνα γλυκύτατο γεροντάκι, ἦταν ὁ παππούς ὅλων.

῞Ολοι ἔνιωθαν τόν π. Γαλακτίωνα δικό τους, πώς ἐξέπεμπε γοητεία, πώς ἦταν ἁπλός καί αὐθεντικός μοναχός. ῞Ολοι τόν εἶχαν ὡς παρηγοριά. ᾽Επιβεβαιώνουν ὅτι, ἄν ἔβλεπε κάποιον δυσκολεμένο, τόν πλησίαζε καί χωρίς νά γνωρίζει τί εἶχε τόν ἀνάπαυε μέ τή στοργή του».

᾽Από διηγήσεις συμμοναστῶν καί προσκυνητῶν μαθαίνουμε ἀκόμα ὅτι ὅσοι τόν πλησίαζαν ἔνιωθαν τήν εὐλογία του, ὅτι τούς μετέδιδε χαρά καί ευφροσύνη, ὅτι δέν ὑπολόγιζε ὕπνο καί τροφή, ὅτι ἦταν ἀπόλυτα φιλακόλουθος, ὅτι ἡ ὀρθοστασία του στό ναό ἦταν παροιμιώδης, καθῶς ποτέ δέν καθόταν, ὅτι δοξολογοῦσε τό Δημιουργό ἀσταμάτητα.

Κοντά στόν Θεό

Τὀν π. Γαλακτίωνα ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά του σέ ἡλικία 95 ἐτῶν, στίς 31 ᾽Οκτωβρίου 2014 ὄχι μόνον γιά νά τόν ξεκουράσει ἀλλά καί γιά νά τόν στεφανώσει γιά τούς ἀγῶνες καί τίς προσπάθειές του γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του καί τῶν συνανθρώπων του πού κατέφευγαν σ᾽ αὐτόν καί τήν μεγάλη του προσφορά στή Μοναστική πολιτεία τοῦ ῾Αγιωνύμου ῎Ορους.

Αὐτός ἦταν σύντομα ὁ μακαριστός προηγούμενος π. Γαλακτίων.

῎Ας ἔχουμε τήν εὐχή του.

Γεώργιος Θ. Μηλίτσης, διδάσκαλος

Πηγή