"Tοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν"

                                                

“Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;”

Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

Δημοσιεύτηκε 31 Ιανουαρίου 2015. Συντάκτης: hristospanagia5

  Αποστολικό ανάγνωσμα

Κυριακής Τελώνου και Φαρισαίου

(Ρωμ. η’ 28-39)

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή τού πιστού που φαίνεται να θλίβεται υπερβολικά, να στενοχωρείται και να δοκιμάζεται η πίστις του. Οι αιτίες τής καταστάσεως αυτής είναι τόσο εσωτερικές, όσο και εξωτερικές. Ο δε εχθρός τού Θεού και του ανθρώπου ο “αντίδικος ημών διάβολος” προσπαθεί να εκμεταλλευθεί αυτές τις περιστάσεις ώστε να χτυπήσει και να κλονίσει την πίστη τού Χριστού στις καρδιές των πιστών.

Γι’ αυτές ακριβώς τις περιστάσεις, ο Απόστολος των εθνών θα γράψει ότι δεν πρέπει να τα χάνουμε και να υποχωρούμε στον αγώνα μας, αφού το Άγιον Πνεύμα είναι βοηθός στις αδυναμίες των τέκνων τού Θεού. Άλλωστε, δια της αποδοχής τής Ορθοδόξου χριστιανικής πίστεως, γίναμε κλητοί. Και θα μας τονίσει : “οίδαμε δε ότι τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν, τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς ούσιν” (Ρωμ. Η’ 28). Δηλ. σε κείνους που αγαπούν τον Θεό, τα πάντα συνεργούν για το καλό τους. Αλλά για να συμβαίνει αυτό, προαπαιτείται η αγνή προαίρεσις και το ναι τού ανθρώπου στην κλήση τού Θεού.

Ο Θεός προγνωρίζει την αποδοχή ή την απόρριψη της κλήσεως εκ μέρους τού ανθρώπου και αφού προηγηθεί η αποδοχή στην συνέχεια η χάρις καταρτίζει τον πιστό ώστε να γίνει “σύμμορφος της εικόνος τού Υιού Αυτού”. Επομένως δεν είναι ο Θεός ο αίτιος του αρνητικού, αλλά ο άνθρωπος δια της ελευθέρας του επιλογής, εάν τελικώς επιλέξει το αντίθετο του θείου θελήματος.

Αυτοί λοιπόν που απέδειξαν εαυτούς “κλητούς”, ο Θεός τούς κατέστησε δικαίους και κληρονόμους τής αιωνίου δόξης. Και κατόπιν αυτής τής καταπληκτικής θεολογίας που αναπτύσσει θεοπνεύστως στο Ιερό κείμενο, ο μεγάλος Απόστολος ερωτά: “ει ο Θεός υπέρ ημών, τις καθ’ ημών;”. Εάν δηλ. ο Θεός είναι μαζί μας, ποιός θα είναι εναντίον μας; Και μέσα σε λίγες λέξεις, συμπυκνώνει το κεφάλαιο της Σωτηριολογίας, θέτοντας μια σειρά καιρίων ερωτημάτων. “Αυτός που δεν λυπήθηκε τον Μονογενή Υιό Του, αλλά για χάρη μας τον παρέδωσε στον θάνατο, πώς δεν θα μας χαρίσει μαζί μ’ Αυτόν όλες τις χάριτες που απαιτεί η σωτηρία μας;”. Και συνεχίζει: “Αφού μας χάρισε Αυτόν, δεν θα μας χαρίσει και τα άλλα που χρειάζονται για να σωθούμε;”. “Τις εγκαλέσει κατά εκλεκτών Θεού; Θεός ο δικαιών· τις ο κατακρίνων; Χριστός ο αποθανών, μάλλον δε και εγερθείς…”. Ποιός θα βρεθεί κατήγορος εναντίον όσων ο Θεός εξέλεξε; Ουδείς! Διότι ο ίδιος ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες μας. Ποιός θα μας κατακρίνει; Κανείς. Διότι ο Χριστός απέθανε για εμάς, αλλά ανεστήθη και τώρα κάθεται στον θρόνο δεξιά τού Ουρανίου Πατρός και τώρα ως αιώνιος αρχιερεύς μεσιτεύει για εμάς. Αλλά είπαμε, όλα αυτά μένουν ανενέργητα, μάλλον καταδικάζουν τον άνθρωπο όταν αυτός αρνείται την κλήση που του παρέχει η αγάπη τού Θεού. Και σε ουδεμία των περιπτώσεων αυτή η δικαίωση του Θεού δεν χαρακτηρίζεται από νομικιστικές διατάξεις και από ένα δικαστικό πνεύμα όπως απαραδέκτως κηρύσσει η πλανεμένη δυτική “θεολογία” που ακυρώνει την αγάπη τού Θεού προς τον άνθρωπο. Στο χέρι τού ανθρώπου είναι να δείξει την προθυμία που εκ μέρους του απαιτείται για να βιώσει αυτή την αγάπη δια πίστεως μέσω των θείων μυστηρίων, της ιεράς προσευχής και γενικώς της ορθοδόξου και μόνο πνευματικότητος.

Η ζωή και το βίωμα όλων των Αγίων τής Εκκλησίας μας, αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα διακηρύσσουν. Την πραγματικότητα της θεϊκής αγάπης, και επάνω στο θέμα αυτό ο άγιος Απόστολος θέτει ένα νέο συγκλονιστικό ερώτημα που στη συνέχεια αναπτύσσει με ακατάβλητο ενθουσιασμό και πάλλουσα συγκίνηση. “Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης τού Χριστού;” Ποιός λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από αυτή τη μεγάλη αγάπη που έδειξε σε μας ο Χριστός; “Θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;”.

Και τούτο το τονίζει διότι οι χριστιανοί, όπως βλέπουμε και σήμερα σε πολλά σημεία τού κόσμου, δέχονται την απειλή τού θανάτου, επαληθεύοντας τον ψαλμωδό: “ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν· ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής”. Ναι, αποτελεί τούτο αλήθεια αναντίρητη, αφού οι εχθροί τής πίστεως, (εξωτερικοί και εσωτερικοί) μας θεωρούν ως πρόβατα για σφαγή. Όσοι μάλιστα προσπαθούν να αλλοιώνουν υπούλως και σατανικώς το δόγμα και το ήθος τής Εκκλησίας, λυσσούν στην κυριολεξία εναντίον όσων δια του λόγου, της γραφίδος και της ζωής τους στέκονται εμπόδιο  και ανάχωμα πίστεως στα άνομα σχέδια των “καϊαφικών συνεδρίων”.

Όμως οι γνήσιοι πιστοί όλα αυτά τα υπερνικούν με την βοήθεια και την χάρη τού Χριστού ο οποίος μας αγαπά και ουδέποτε αφήνει τους εκλεκτούς του απροστάτευτους.

Αυτός είναι και ο λόγος που στη συνέχεια γεμάτος πεποίθηση ο θεοκίνητος Απόστολος κλείνει τα όσα γράφει για το μέγεθος της αγάπης τού Χριστού: “Είμαι πεπεισμένος ότι ούτε η απειλή τού θανάτου, ούτε τα θέλγητρα της ζωής, ούτε τα τάγματα των αγγέλων, ούτε οι περιστάσεις τής παρούσης ζωής, ούτε τα μέλλοντα γεγονότα, ούτε οι επιτυχίες που υψώνουν τον άνθρωπο, ούτε οι ταπεινώσεις που τον βυθίζουν στην αποτυχία, ούτε οποιαδήποτε άλλη κτήση, διαφορετική από αυτή που βλέπουμε είναι δυνατόν να μας χωρίσει από την αγάπη που μας έδειξε ο Θεός με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Αλήθεια, όταν ο πιστός μελετά τα ιερά αυτά κείμενα και όταν ακούει από το κήρυγμα της Eκκλησίας μας τούτη την πραγματικότητα περί της αγάπης τού Κυρίου και Θεού μας, είναι δυνατόν να παραδίδεται στη θλίψη και την απογοήτευση όταν ξεσπούν τα κύματα των πειρασμών; Ουδέποτε. Αρκεί η καρδιά μας να φλέγεται από αυτή την μοναδική αγάπη. Την αγάπη που καίει οτιδήποτε κακό και πυρπολείται για την κατάκτηση των εν Χριστώ αρετών, τουτέστιν αυτής τής αγιότητος.

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να κάνουμε αίτημα θερμοτάτης προσευχής, το να αποκτήσουμε και να ανταποκριθούμε στην αγάπη αυτή του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

“Κύριε πρόσθες ημίν πίστιν και κατάρτιζέ μας έως την τελευταία πνοή προς την ιδικήν σου αγάπην”.

Αμήν.

Αρχιμ.  Ιωήλ  Κωνστάνταρος

Mail:  ioil.konitsa@gmail.com

Κόνιτσα.

http://hristoifantos.blogspot.gr/2015/01/blog-post_1.html

http://www.hristospanagia.gr/?p=37268

Όσοι δεν εξομολογούνται δέχονται επιδράσεις δαιμονικές

Γέροντας Παϊσιος: Ο Σατανάς δεν πάει σ΄ έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά σ’ έναν αγωνιστή!

2012-12-15 12:13:03

Ό σατανάς δέν πάει σέ έναν άχρηστο άνθρωπο, αλλά πάει σέ έναν αγωνιστή, γιά νά τον πειράξη καί νά τον άχρηστέψη.

∆έν χάνει τόν καιρό του νά κάνη λεπτή εργασία σέ κάποιον πού δέν κάνει λεπτή εργασία. Στέλνει σ' αυτόν πού ράβει µέ σακκορράφα, διάβολο µέ σακκορράφα.

Σ' αυτόν πού κάνει λεπτό εργόχειρο, στέλνει διάβολο πού κάνει λεπτό εργόχειρο. Σ' αυτόν πού κάνει πολύψιλό κέντηµα, στέλνει διάβολο γιά πολύ ψιλή 

εργασία.

Σ’ αυτούς πού κάνουν χονδρή δουλειά στον εαυτό τους, στέλνει χονδρό διάβολο. 

Στους αρχαρίους στέλνει, αρχάριο διάβολο.

Οί άνθρωποι πού έχουν λεπτή ψυχή, πολύ φιλότιµο καί είναι ευαίσθητοι,χρειάζεται νά προσέξουν, γιατί βάζει καί ό διάβολος τήν ουρά του καί τους κάνει πιό ευαίσθητους, καί µπορεί νά φθάσουν στην µελαγχολία ή ακόµη - Θεός φυλάξοι - καί στην αυτοκτονία.

Ό διάβολος, ένώ εµάς τους ανθρώπους µας βάζει νά πηγαίνουµε κόντρα στον πλησίον µας καί νά µαλώνουµε, ό ιδιος ποτέ δέν πάει κόντρα.

Τόν αµελή τόν κάνει πιό αµελή· τόν αναπαύει µέ τόν λογισµό: «Τό κεφάλι σου πονάει, είσαι αδιάθετος· δέν πειράζει καί άν δέν σηκωθής γιά προσευχή».

Τόν ευλαβή τόν κάνει πιό ευλαβή, γιά νά τόν ρίξη στην υπερηφάνεια, ή τόν σπρώχνει νά άγωνισθή περισσότερο άπό τις δυνάµεις του,ώστε νά άποκάµη καί νά άφήση µετά όλα τά πνευµατικά του όπλα καί νά παραδοθή ό πρώην πολύ αγωνιστής.

Τόν σκληρόκαρδο τόν κάνει πιό σκληρόκαρδο, τόν ευαίσθητο υπερευαίσθητο. Καί βλέπεις πόσοι άνθρωποι, άλλοι γιατί έχουν κάποια ευαισθησία και άλλοι γιατί έχουν κλονισθή τά νεύρα τους, ταλαιπωρούνται µέ αϋπνίες καί παίρνουν χάπια ή βασανίζονται καί χαραµίζονται στά νοσοκοµεία.

Σπάνια νά δής σήµερα άνθρωπο ισορροπηµένο.

Έγιναν µπαταρίες οί άνθρωποι. Οι περισσότεροι είναι σάν νά έχουν ηλεκτρισµό. Όσοι µάλιστα δέν εξοµολογούνται, δέχονται επιδράσεις δαιµονικές· έχουν έναν δαιµονικό µαγνητισµό, γιατί ό διάβολος έχει εξουσία επάνω τους.

Λίγοι άνθρωποι, εϊτε αγόρια εϊτε κοπέλες εϊτε ηλικιωµένοι είναι, έχουν ένα βλέµµα γαλήνιο. ∆αιµονισµός!

Ξέρεις τί θά πή δαι-µονισµός; Νά µήν µπορής νά συνεννοηθής µέ τόν κόσµο!

briefingnews.gr

Εικονογραφημένο Απάνθισμα Λόγων Αγίων Πατέρων

Λίγα λόγια γιά τό Γέροντα Αὐξέντιο Κωνσταντώνη (1893-1981)

Ο Γέροντας Νεκτάριος 

στο κελλί του σε Ι.Μ. του Αγ.Όρους 

με τη φωτογραφία και την κάρα 

του συντοπίτη του, από τα Κούντουρα Αττικής, 

αγίου Γέροντος Αυξεντίου Κωνσταντώνη. 

Ο άγιος Γέροντας λουζόταν πάντοτε 

στο άκτιστο φως,
στο τελευταίο κομποσχοίνι 

του κανόνα του.

Από το ιστολόγιο του Γέροντα Νεκτάριου του Αγιορείτη  http://geron-nektarios-o-agioritis.blogspot.gr

                           

 

Γέροντας Αυξέντιος (Κωνσταντώνης) by Geron Nektarios o Agioreitis

Πηγή; http://hristospanagia3.blogspot.gr/2015/01/1893-1981.html#more

Μέγας Βασίλειος: Να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να είσαι ερωτευμένος μαζί της

• Τρίτη, 27 Ιανουάριος 2015 16:55
• Από  askitikon.eu

H ψυχή σου εξομοιώνεται με όσα κάνεις, παίρνει τη μορφή και το σχήμα των πράξεών σου.

Η εμφάνισή σου, το ντύσιμο, το βάδισμα και ο τρόπος που κάθεσαι, όπως και το φαγητό σου, το κρεβάτι, το σπίτι και τα έπιπλα του σπιτιού, όλα να είναι απλά. Και τα λόγια και το τραγούδι και η παρέα με το φίλο, κι αυτά να τείνουν στο μέτρο κι όχι στην υπερβολή.

Μην κάνεις επίδειξη με περίτεχνα λόγια, ούτε με κορώνες στο τραγούδι, μην κάνεις διαλέξεις αλαζονικές και βαρυσήμαντες, μα απ' όλα να αφαιρείς την υπερβολή. Να είσαι καλός με το φίλο, μαλακός με τον υφιστάμενο, ανεξίκακος με τους θρασείς, φιλάνθρωπος με τους περιφρονημένους. Να παρηγορείς όσους ταλαιπωρούνται, να επισκέπτεσαι όσους υποφέρουν, να συζητάς με γλυκύτητα, να απαντάς με χαμόγελο, να είσαι προσιτός σε όλους.

Ούτε να πλέκεις εγκώμια του εαυτού σου, ούτε να παρακινείς τους άλλους να σου πλέκουν, και να μη συμφωνείς με λόγο υπερήφανο, καλύπτοντας όσο μπορείς τα προτερήματά σου.

Όσο για τα λάθη σου, πρώτος εσύ να κατηγορείς τον εαυτό σου, και να μην περιμένεις να σε διορθώσουν οι άλλοι. Με των άλλων τα λάθη να μην είσαι αυστηρός και να μην κάνεις παρατηρήσεις γρήγορα και θυμωμένα, ούτε να τους καταδικάζεις για μικροπράγματα, σαν να είσαι εσύ απόλυτα σωστός.

Αντίθετα, να στηρίζεις ψυχολογικά όσους έσφαλαν και να τους καθοδηγείς πνευματικά. Και να κάνεις τόση προσπάθεια για να αποφύγεις τη δόξα των ανθρώπων όση κάνουν άλλοι για να την αποκτήσουν. Μη ζημιώνεσαι λοιπόν θέλοντας να φαίνεσαι στους ανθρώπους. Ο πραγματικός, ο μεγάλος θεατής είναι ο Θεός. Στρέψε σ' Αυτόν τη φιλοδοξία σου. Δίνει λαμπρό μισθό. Ή μήπως απέκτησες κάποιο αξίωμα, και οι άνθρωποι σε ακολουθούν και σε χειροκροτούν;

Να γίνεις ίσος με αυτούς που διοικείς, γιατί, όπως λέει η Καινή Διαθήκη, «μην καταδυναστεύετε αυτούς που ποιμαίνετε», και μην τους εξουσιάζετε, όπως κάνουν οι ηγέτες στον κόσμο. Γιατί όποιος θέλει να είναι πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων, έτσι όρισε ο Κύριος. Και γενικά, να κυνηγάς την ταπεινοφροσύνη σαν να ήσουν ερωτευμένος μαζί της. «Αγάπησέ την και θα σε δοξάσει».

Έτσι θα βρεις το δρόμο για την αληθινή δόξα, τη δόξα που δίνει ο Θεός. Κι ο Χριστός θα σε παρουσιάσει, για μαθητή Του, στους αγγέλους και θα σου δώσει δόξα, αν μιμηθείς την ταπεινοφροσύνη Του, Εκείνου που λέει: «Διδαχθείτε από το δικό μου παράδειγμα γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση».

Μέγας Βασίλειος 

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

Αγίου Ισαάκ του Σύρου: Η γλυκύτατη μελωδία των λόγων του Θεού

"65. Διηγούνται για ένα πουλί που το λένε σειρήνα, ότι όποιος ακούσει τη μελωδική φωνή του, τόσο πολύ αιχμαλωτίζεται, ώστε το ακολουθεί στην έρημο και ξεχνάει εξαιτίας του και τις ανάγκες της ίδιας του της ζωής και, στερούμενος τα απαραίτητα, πέφτει και πεθαίνει. 

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην ψυχή. Όταν δηλαδή εμπέσει μέσα της η ουράνια γλυκύτητα, τότε, από τη γλυκιά μελωδία των λόγων του Θεού, που τα αισθανόμαστε στο νου μας, ολόκληρη η ύπαρξή μας ακολουθεί τον δρόμο της μελωδίας αυτής, με αποτέλεσμα να ξεχάσει τις σωματικές ανάγκες αυτής της ζωής και ακόμη να χάσει και την όρεξη για φαγητό, και να υψωθεί, από τούτη τη ζωή προς τον Θεό.

(287)

Όταν το άγιο Πνεύμα αρχίζει να σε επισκιάζει

72. Εάν βλέπεις, σε κάθε λογισμό που κινείται στην ψυχή σου και σε κάθε ενθύμηση και στις πνευματικές σου ενατενίσεις την ώρα της ησυχίας σου να γεμίζουν τα μάτια σου δάκρυα και να βρέχουν τις παρειές σου, χωρίς εσύ να βιάζεις τον εαυτό σου, να ξέρεις ότι, σ’ αυτή την περίπτωση, άρχισε να ανοίγει ο φράχτης μπροστά σου, για να έρθει η χάρη του Θεού και να καταστραφεί ο εχθρός.

Μπορεί πάλι, να βρίσκεις, από καιρού εις καιρόν, ότι βυθίζεται ο νους σου στην καρδιά σου, χωρίς εσύ να το επιδιώκεις κατά τη συνήθειά σου, και να διαμένει εκεί (ο νους σου) για κάποιο μικρό διάστημα.

Μετά απ΄ αυτό, πράγμα που είναι σύνηθες, μπορεί να βλέπεις τα μέλη του σώματός σου σαν να πέρασαν από μεγάλη αρρώστια και να βασιλεύει η ειρήνη του Θεού στους λογισμούς σου και αυτό να

κρατάει πολύ. Σ’ αυτή την περίπτωση, να ξέρεις ότι η νεφέλη του αγίου Πνεύματος άρχισε να επισκιάζει τη σκηνή της καρδιάς σου. (48).

Η παντελής ανάθεση του ανθρώπου στη Θεία πρόνοια και η

ανταπόκριση της θείας Χάρης.

73. Άμα ο άνθρωπος απορρίψει για τον εαυτό του κάθε αισθητή βοήθεια και κάθε ανθρώπινη ελπίδα, όπως συμβαίνει με τους ησυχαστές και αφιερωθεί στον Θεό με εμπιστοσύνη και καθαρή καρδιά, αμέσως ακολουθεί η θεία χάρη και του αποκαλύπτει τη δύναμή της βοηθώντας τον με πολλούς τρόπους. 

Πρώτα πρώτα στα φανερά σωματικά προβλήματα, όπου του δείχνει εμφανώς τη δύναμη της πρόνοιας του Θεού γι’ αυτόν προσωπικά. Και καθώς βλέπει τη φανερή βοήθεια του Θεού, βεβαιώνεται και για τη μυστική βοήθεια του Θεού, όπως ταιριάζει στο ταπεινό και άκακο φρόνημά του και στη σεμνή διαγωγή του. 

Καταλαβαίνει δηλ. πως τακτοποιούνται οι σωματικές του ανάγκες χωρίς κόπο, αφού δεν φροντίζει καθόλου γι’ αυτές. Και η θεία χάρη τον απαλλάσσει από πολλά δυσάρεστα και επικίνδυνα πολλές φορές, πράγματα, χωρίς αυτός να τα καταλαβαίνει. 

Όλα αυτά τα αποδιώχνει απ’ αυτόν ανεπαίσθητα η θεία χάρη, με θαυμαστό τρόπο, και τον σκεπάζει σαν την κλώσα, που ανοίγει τα φτερά της και σκεπάζει τα κλωσόπουλα, για να μην πάθουν κανένα κακό. Έτσι, του δείχνει (η θεία χάρη), στα μυστικά μάτια της ψυχής του, πως πλησίαζε η απώλειά του και φυλάχτηκε αβλαβής.

Έτσι, τον γυμνάζει στα πνευματικά και του φανερώνει τις ενέδρες και τις μηχανές των κακών και ακατάληπτων λογισμών. Και τότε, εύκολα τους καταλαβαίνει, και παρακολουθεί πώς ο ένας διαδέχεται τον άλλο και πώς παραπλανούν και εξαπατούν τον άνθρωπο και σε ποιό λογισμό κολλάει ο νους, και πως γεννιούνται ο ένας από τον άλλο, και εξολοθρεύουν την ψυχή.

Και κάνει (η θεία χάρη) καταγέλαστη στα πνευματικά του μάτια κάθε ενέδρα και παγίδα των δαιμόνων και αποκαλύπτει πώς εξαφανίζονται οι κακοί λογισμοί τους και του δίνει σοφία και σύνεση, ώστε να καταλαβαίνει τι μέλλει να συμβεί. 

Ακόμη ανατέλλει μέσα στην απλή καρδιά του ένα μυστικό φως, για να βλέπει τα πάντα, και τη δύναμη των λεπτών συλλογισμών, και του δείχνει φανερά τι έμελλε να πάθει, αν δεν εγνώριζε τις δαιμονικές πανουργίες. Και τότε γεννιέται μέσα του η βεβαιότητα ότι για κάθε πράγμα, μικρό και μεγάλο, πρέπει να ζητούμε στην προσευχή μας τη βοήθεια του Δημιουργού μας.

Και όταν η θεία χάρη στεριώσει το φρόνημά του, ώστε να εμπιστεύεται σε όλα, και ολοκληρωτικά τον Θεό, τότε αρχίζει να μπαίνει λίγο λίγο στους πειρασμούς. Και παραχωρεί ο Θεός να σταλούν σ’ αυτόν πειρασμοί, όσους μπορεί να αντέξει και να αντιμετωπίσει. 

Και κατά τη διάρκεια αυτών των πειρασμών τον προσεγγίζει η θεία βοήθεια κατά τρόπον αισθητό, για να ενθαρρυνθεί στον αγώνα του. Κι αυτό γίνεται, μέχρι να γυμνασθεί, σιγά σιγά με τον καιρό και αποκτήσει σοφία, και περιφρονήσει τους νοητούς εχθρούς με την πλήρη εμπιστοσύνη του στον Θεό. Χρειάζεται λοιπόν να αποκτήσει αυτή την πείρα, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να αποκτήσει σοφία στους πνευματικούς πολέμους και να γνωρίσει την πρόνοια και τη δύναμη του Θεού και να στερεωθεί μυστικά στην πίστη του". (71 – 2).

Ανθολόγιο από την Ασκητική Εμπειρία, Αγίου Ισαάκ του Σύρου http://agiostheologos.gr/isaak_o_syros.pdf

Ὁ παπα - Σάββας, ὁ Ρουμάνος διάκονος καί ὁ φύλακας ἄγγελος

 Στο Άγιο Όρος όχι και πολύ μακρυά από την Αγία Άννα, σε μία κορυφή ψηλά, μόλις που φαίνεται ένα κελί. Το είχε ένας πνευματικός παλιά, τον λέγανε παπα – Σάββα. Στους τόσους που εξομολογούσε ο παπα-Σάββας, ήτανε και ένας Ρουμάνος διάκονος.

Νεαρός ακόμη ήρθε στον Άθω και ησύχαζε κάπου στην έρημο. 

- Πνευματικέ μου, (του λέει μία μέρα ο διάκονος περίλυπος), μη ξεχάσεις να μνημονεύσεις αύριο στη λειτουργία τη μητέρα μου που έχει τα τρίτα της. (Πέθανε δηλαδή πριν τρεις μέρες). 

Και του απαντάει χωρίς να δείξει τώρα την αγωνία του ο πνευματικός: 
- Για πες μου παιδί μου: Η μητέρα σου έχει αύριο τα τρίτα της, δηλαδή πέθανε προχθές. Πέθανε στη Ρουμανία. Πώς εσύ σε δυo μέρες πληροφορήθηκες τον θάνατό της; 

Μεσολάβησε λίγη σιγή, δεν υπήρχαν τηλέφωνα δεν είχαν τηλέφωνα, όπως εγώ στην σκήτη μου, που δεν έχουμε ρεύμα. Δεν είχανε τηλέφωνα. 

- Πώς το έμαθα; Άρχισε να λέει δειλά ο διάκονος. Να, μου το είπε… 
- Ποιος σου το είπε; -Μου το είπε ο φύλακας άγγελος μου. 

- Ο φύλακας άγγελος σου; Έχεις δει τον άγγελο σου; 

- Αξιώθηκα να τον δω. Δεν είναι μια και δύο φορές, είναι τώρα δύο χρόνια, μου παρουσιάζεται και με συντροφεύει στην προσευχή. Λέμε μαζί τους χαιρετισμούς, κάνουμε μετάνοιες, ανοίγουμε πνευματικές συζητήσεις. 

Εκείνο το "δύο χρόνια", πίκρανε πολύ τον παπα-Σάββα.
 - Και γιατί παιδί μου τόσο καιρό δε μου ανέφερες τίποτα; 

 - Μού είπε ο άγγελος πως δεν είναι απαραίτητο. 
- Παιδί μου, είσαι βέβαιος πως είναι άγγελος του Θεού αυτός που σου εμφανίζεται; 

-Βέβαιος; Βεβαιότατος γέροντά μου, προσευχόμαστε μαζί, κάνουμε καθημερινώς χίλιες μετάνοιες, συζητούμε για την μέλλουσα ζωή, για τον Παράδεισο, ο φύλακας άγγελός μου είναι.

Ο διάκονος φαινόταν αμετάπειστος. Εκείνο όμως που τον έκανε δεκτικό ήταν η εμπιστοσύνη του στον θεοφώτιστο πνευματικό του. Αλλά πάλι έλεγε πώς μπορεί ο δαίμονας να με ενισχύσει στην προσευχή; Αυτός πολεμάει τους προσευχομένους. 

Μετά από πολλά, συμφώνησαν να καταφύγουν σε μερικές δοκιμασίες, να δοκιμάσουν τον φύλακα άγγελο. 
- Ζήτησέ του μόλις ξανάρθει (λέει ο παπα-Σάββας) να πει το: "Θεοτόκε Παρθένε", ακόμη πες του να κάνει το σημείο του Σταυρού. 

Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο απλά. Όταν δύο ολόκληρα χρόνια σε έχει ο πονηρός τυλιγμένο στην πλάνη, τότε και τα μάτια σου, και τα αυτιά σου τα πλανεύει και φαντάζεσαι πως ακούς το "Θεοτόκε Παρθένε" και νομίζεις ότι τον βλέπεις να κάνει τον σταυρό του και να σταυροκοπιέται. 

Στην επόμενη επίσκεψη ο διάκονος με κάποια ικανοποίηση ανάγγειλε στον πνευματικό: 
- Γέροντά μου τα πράγματα έχουν όπως σου τα έλεγα, είναι άγγελος του Θεού, είναι ο φύλακας άγγελός μου. Και το "Θεοτόκε Παρθένε" το είπε και τον σταυρό του τον έκανε. Μόνο οι άγιοι και οι άγγελοι ξέρουνε τι σκεπτόμαστε. Ο διάβολος δεν έχει τις δυνάμεις που νομίζουμε. Δεν ξέρει τι σκεπτόμαστε. Οι άγγελοι ξέρουν τι σκεπτόμαστε. Οι άγιοι, όχι μόνο όσοι έχουν φύγει στον ουρανό αλλά και όσοι είναι ανάμεσά μας, μόλις μας δούνε, ξέρουνε τι σκεπτόμαστε. Ο διάβολος δεν το ξέρει. 

Του λέει τώρα ο πνευματικός ο παπα-Σάββας: 
- Πρόσεξε τι θα κάνουμε: Εγώ αυτή τη στιγμή, ακριβώς αυτή τη στιγμή κάτι θα σκεφθώ (σκέφθηκε κάτι εις βάρος του διαβόλου), και το αφήνω κρυφό, μέσα μου. Εσύ το βράδυ θα ζητήσεις από τον άγγελο να σου πει. Αν το βρει τότε χωρίς αμφιβολία είναι άγγελος από τον Θεό. Και να έρθεις να με ενημερώσεις. 

Γυρίζοντας ο διάκονος στην καλύβη του, κάτι σάλευε μέσα του, κάτι σαν αγωνία, κάτι σα δυσάρεστη προαίσθηση. Από την άλλη μεριά θαύμαζε και τη σπουδαία ιδέα του πνευματικού. Η υπόθεση θα περνούσε την κρίσιμη φάση της. Μόλις ζητήθηκε τη νύχτα από τον άγγελο η λύση του προβλήματος, κάποια δυσδιάκριτη ταραχή, αυλάκωσε το φωτεινό πρόσωπό του. Φάνηκε να σαστίζει. 

- Μα αγαπητέ μου πάτερ, γιατί εσύ ανώτερος άνθρωπος να ενδιαφέρεσαι για τους λογισμούς ενός παπά; Αυτό είναι κατάντημα, φτωχές επιθυμίες. Δε προτιμάς να σου δείξω απόψε την κόλαση, τον παράδεισο, την δόξα της Κυρίας Θεοτόκου; 
Ο διάκονος που κάτι άρχισε να υποψιάζεται επέμεινε στο θέμα τους.
 - Κάνω υπακοή στον πνευματικό μου, να μου πεις τι σκέφθηκε. Ο άγγελος με μερικούς ελιγμούς προσπάθησε να μεταφέρει αλλού τη συζήτηση. Ο διάκονος όμως με επιμονή τον μετέφερε στο θέμα. Άλλωστε οι τεχνικές αυτές υπεκφυγές δε του προξενούσαν καλή εντύπωση. 

- Να μου πεις τι σκέφθηκε ο πνευματικός. Το θέμα είναι απλό! Γιατί αποφεύγεις; Το αγνοείς; 

-Πρόσεξε διάκο, με τον μικροπρεπή τρόπο που μου συμπεριφέρεσαι κινδυνεύεις να χάσεις την εύνοιά μου. 

-Δε ξέρω, σου ζητώ κάτι το εύκολο. Γνωρίζεις ή όχι επιτέλους, τι σκ;eφθηκε ο πνευματικός; 

Την ώρα αυτή πετάχτηκε το λαμπερό προσωπείο. Μια φρικτή μορφή αποκαλύφθηκε και σαν από στόμα θηρίου ακούσθηκαν τα λόγια:

 - Να χαθείς άθλιε, αύριο τέτοια ώρα στην κόλαση και στην φωτιά, θα σε κάψουμε και θα σε καταστρέψουμε, αύριο αυτή την ώρα. Και ο διάκονος έμεινε μόνος του και σωστό ερείπιο. Όλη η γλυκύτητα των οπτασιών δυο χρόνια τώρα δεν αντιστάθμιζε την τωρινή του πικρία. 

Εάν δεν τον στήριζαν από μακρυά οι προσευχές του πνευματικού, που ξαγρυπνούσε και παρακαλούσε για αυτόν, θα είχε παραδώσει το πνεύμα του. Πέρασαν αρκετές ώρες, ώσπου να συνέλθει και να σταθεί στα πόδια του. Η καλύβη του πια δεν τον χωρούσε. Πουθενά δεν έβλεπε ασφάλεια παρά μόνο κοντά στον πνευματικό. Σ’ όλη την διαδρομή βούιζε στα αυτιά του η απειλή: "Αύριο τέτοια ώρα στην κόλαση". Κι ο τρόμος τον διαπερνούσε μέχρι το μεδούλι.

Έφτασε, όπως έφτασε ως την καλύβη της Αναστάσεως. Έπιασε το ράσο του πνευματικού και δεν το άφηνε ούτε στιγμή και την ώρα που έπρεπε να κοιμηθεί εκείνος λίγο, δίπλα του ο τρομοκρατημένος διάκονος. 

- Μη φοβάσαι παιδί μου, ηρέμησε!

-Πώς να μη φοβηθώ πνευματικέ μου, που πλησιάζει η ώρα; Πλησιάζει η ώρα που θα με πάρουνε! Χριστέ μου, σώσε με! Και πράγματι την καθορισμένη ώρα, δέχθηκε βίαια επίθεση των πονηρών πνευμάτων. Τι κραυγές τρόμου και απελπισίας ήταν αυτές! Σώσε με πνευματικέ μου, χάνομαι! Με παίρνουν! Σώσε με! 

Γονατίζει ο παπα-Σάββας και γεμάτος πόνο και δάκρυα, δέεται στον Κύριο να λυπηθεί τον δούλο του και να επιτιμήσει τους πονηρούς δαίμονες. 

Εισακούσθηκε η δέησή του. Και ο ταλαίπωρος διάκονος σώθηκε από στόματος λέοντος. Με τον χρόνο και την καθοδήγηση του παπα-Σάββα ο Ρουμάνος διάκονος ηρέμησε. 

Η πνευματική του ζωή πήρε καλή εξέλιξη, χειροτονήθηκε αργότερα και ιερέας, και διακρινόταν πάντα για την ευλάβειά του. 

 Τού π. Νίκωνα, Νέα Σκήτη

http://agiameteora.net/index.php/istories/6805-papa-savvas-roumanos-diakonos-kai-fylakas-ggelos.html

Η θεία μέθη, Άγιος Παΐσιος

-         Γέροντα, φοβάμαι μήπως δεν σωθώ. -         Μη φοβάσαι∙ μαζί θα πάμε επάνω. Μόνο να πης στην Γερόντισσα να μας δώση δύο μεγάλα μπουκάλια για τον δρόμο -πρόσεξε να είναι πλαστικά για να μην σπάσουν στο ταξίδι!... Θα τα γεμίσουμε νερό και ,μέχρι να ανεβούμε στον Ουρανό, από την κούραση θα το πιούμε! Μόνον τρία δάκτυλα θα αφήσουμε και θα  παρακαλέσουμε τον Χριστό να το ευλογήση, να το κάνη κρασί και μετά θα το πιούμε και θα μεθύσουμε πνευματικά κοντά στον Χριστό. -         Γέροντα, ποιό είναι αυτό  το νερό; -         Είναι η αγάπη προς τον Χριστό και τους αδελφούς . -         Και η μέθη; -         Είναι η μέθη από το Άγιο πνεύμα. Αυτοί που μεθούν από το Άγιο Πνεύμα , αγάλλονται συνέχεια από την στοργή του Θεού, του Πατέρα τους. Αν μεθύση ο άνθρωπος πνευματικά με το ουράνιο κρασί, η ζωή του εδώ στην γη γίνεται μαρτυρική, με την καλή όμως έννοια. Αχρηστεύεται για τον κόσμο, αδιαφορεί για καθετί γήινο και όλα τα «θεωρεί σκύβαλα». Βλέπεις, όσοι πίνουν πολύ και μεθούν, μετά δεν νοιάζονται για τίποτε. «Μπάρμπα- Θανάση, το καλύβι σου καίγεται», φώναζαν σε κάποιο γεροντάκι που το καλύβι του είχε πάρει φωτιά. «Άσ’ το να καή» έλεγε αυτός, γιατί είχε πιει και ήταν μεθυσμένος!... Η άλλη μέθη, η ουράνια, είναι καλή, αλλά πρέπει να είναι κανείς συνέχεια εκεί, στο ατέλειωτο βαρέλι, το ουράνιο. Εύχομαι να βρήτε την παραδεισένια θεία κάνουλα και να πίνετε και να μεθάτε συνέχεια από το παραδεισένιο κρασί. Αμήν! Από το βιβλίο: « ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄  ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ http://gerontas.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=75:2009-10-29-13-41-16&catid=2:2009-08-07-15-14-15&Itemid=3

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος γιὰ τὸ κριτήριο τῆς ψήφου…

Λίγο πρὶν τὶς ἐκλογὲς εἶχαν πάει μερικοὶ ἐπισκέπτες στὸν Ὅσιο Παΐσιο μὲ σκοπὸ νὰ τὸν ρωτήσουν τί γνώμη εἶχε καὶ ποιόν, κατὰ τὴ γνώμη του, ἔπρεπε νὰ ψηφίσουν. Κι ἐκεῖνος ἀπάντησε:

-Κοιτάξτε βρὲ παιδιά! Ποιὸς εἶναι πιὸ κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, ποιὸς ἀγωνίζεται γι΄ αὐτὴν καὶ γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ποιὸς ἔχει ζωὴ σύμφωνη μ΄αὐτὰ ποῦ λέει; Ὅποιον βλέπετε πὼς εἶναι πιὸ καλὸς καὶ πιὸ κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, αὐτὸν νὰ ψηφίζετε.

Δὲ λέω νὰ ψηφίζετε κόμματα, ὅπως αὐτὰ ποὺ βγαίνουν καὶ λέγονται Χριστιανοδημοκρατικὰ κ.λ.π., γιατί εἶναι λάθος. Δὲν πρέπει νὰ κομματιαζόμαστε. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἀγαποῦμε πρῶτα τὴν Ἐκκλησία μας καὶ μετὰ τὴν πατρίδα μας καὶ νὰ ψηφίζουμε αὐτοὺς ποὺ βλέπουμε νὰ ἀγωνίζονται γι΄ αὐτὰ τὰ δύο.

Βλέπετε, ὁ Μακρυγιάννης κι ὅλοι οἱ μεγάλοι ἥρωες γι΄αὐτὰ τὰ δύο ἀγωνίστηκαν κι ἔχυσαν τὸ αἷμα τους. Πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ μετὰ ὑπὲρ πατρίδος.

Γι΄ αὐτὸ καὶ ΄μεῖς, σήμερα, πρέπει νὰ τοὺς εἴμαστε εὐγνώμονες, ποὺ εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ ὄχι… δοῦλοι τῶν Τούρκων καὶ νὰ προσπαθοῦμε τέτοιοι Ἕλληνες νὰ βγαίνουν στὴν ἐξουσία, ποὺ νὰ χύνουν τὸ αἷμα τους πρῶτα ὑπὲρ τῆς πίστεως καὶ μετὰ ὑπὲρ τῆς πατρίδος.

Σήμερα δυστυχῶς βάλαμε μέσα στὴ Βουλὴ ἀνθρώπους νὰ μᾶς διοικοῦν... τῶν ὁποίων τὸ ἱστορικὸ εἶναι πολὺ ἐπιβαρημένο.

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἱερομόναχου Χριστόδουλου Ἁγιορείτου «Ὁ γέρων Παΐσιος»)

Καππαδοκία

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2015/01/blog-post_21.html#more

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2015/01/blog-post_470.html

Καλή ψήφο!

Δείτε σχετικά:

1. Η πνευματική μας προετοιμασία για τις εκλογές:
http://www.hristospanagia.gr/?p=36924
2. Λόγος Η’: Διδασκαλία ἡθική γιά τούς ἄρχοντες τῶν χριστιανῶν (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικός)
http://www.hristospanagia.gr/?p=36978

3. Χριστιανοί, προσέλθετε στίς κάλπες!
http://www.hristospanagia.gr/?p=36970

Από την ποίηση του Αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου

ΙΘ.Περί της αυτής

Τροχός τίς εστίν άστάτως πεπηγμένος,
Ό μικρός ούτος καί πολύτροπος βίος.
"Ανω κινείται, καί περισπάται κάτω
Ουχ ίσταται γαρ, καν δοκή πεπηγέναι.
Φεύγων κρατείται, καί μένων άποτρέχει.
Σκιρτά δε πολλά, καί το φεύγειν ουκ έχει.
"Ελκει, καθέλκει τη κινήσει την στάσιν.
Ως ουδέν είναι τον βίον διαγραφών,
"Η καπνόν, ή όνειρον,ή άνθος χλόης.
(Ρ.G., τόμ. 37, 787)

'Η ανθρώπινη ζωή

Μια ρόδα π' άτσαλα την έχουν στήσει
ετούτη ή σύντομη καί πολυδαίδαλη ζωή.
Έκεί πού τείνει προς τα πάνω, κατρακυλά στα χαμηλά-
 κι αν φαίνεται πώς στέριωσε δεν μένει ωστόσο σταθερή
Θαρρεϊς πώς φεύγει κι είναι στάσιμη, θαρρείς πώς στέκει κι όμως τρέχει.
Κάνει άλματα συχνά, μα δεν μπορεί να ξεκολλήσει. Σέρνει καί παρασέρνει αυτοκινούμενη τη στασιμότητα.
"Ενα διάγραμμα του τίποτα ή ζωή, Καπνός ή κι όνειρο ή κι ένα αγριολούλουδο.

***

ΞΘ.Δέησις προς τον ΧριστόνΈπιστάτα, κλύδων με δεινός άμφέπει, Τον σον μαθητήν. Έξέγειραι, πριν θάνω.

Μόνον κέλευσον, καί ζάλη τεθνήξεται.

Τολμώ φράσαι τι• Χριστέ, μη πίεζε με,

Μηδέ σβέσης με τω βαρεί των θλίψεων. Πολλούς έχεις γαρ καί κακωτέρους έμού,

Ους ήλέησας. Μη με κρίνης άξίως. Κενού, κενόυ δε του ταλάντου το πλέον.

Μιας τίς οίσοι φόρτον ημέρας μόνης; Τίνι προσέλθω τοις κακοίς βαρούμενος;

(Ρ.G., τόμ. 37, 1417) 

Δέηση προς τον Χριστό

Μια τρικυμία,Κύριε, τρομερή ταράζει

το μαθητή σου. Ξύπνησε προτού χαθώ.

Ή εντολή σον άρκεί τα κύματα να πέσουν.

Τολμώ ένα ψέλλισμα: Χριστέ, μη με πιέζεις,

μη μ' αφανίσεις με των θλίψεων το φορτίο.

Δεν είναι λίγοι, καί χειρότεροι από μένα,

Πού τους σπλαχνίστηκες. Μη μ' επικρίνεις όσο αξίζω.

Παρακαλώ σε, λάφρυνε από το καντάρι το περσότερο.

Το φόρτωμα καί μιας μονάχα μέρας ποιος τ' αντέχει;

Σέ ποιόν να τρέξω να σωθώ πού οι πίκρες με βαραίνουν

***

ΜΗ' Εις τον αποθανόντα τω κοσμώ 

Ζω καί τέθνηκα. Τίς σοφός συγκρινέτω.

Ψυχή τέθνηκα,σαρξ δε μοι σθένειν θέλει.

Ψυχή βιώη,σαρξ δε μοι τεθνηκέτω.

(Ρ.G., τόμ. 37, 1384)

Ζωή καί θάνατος

Ζω καί πεθαίνω. "Ας το ζυγίσουν οι σοφοί.

Ή σάρκα δικαιώματα απαιτεί. Νεκρή ή ψνχή.

Ζήσε, ψυχή μου,κι ας πεθάνει ή σάρκα.

***

ΟΑ' Δέησις εν τη νοσώ

Νοσώ, νοσώ μεν, καί πονούμαι σώματι,

Καί μου γελώσι την πάθην ίσως τινές,

Τραχηλιώντες, των σφαγή τηρουμένων.

Αρμοί λέλυνται, καί ποδών σαθρά βάσις,

Εΐτ' εγκράτειας έργον, εϊθ' άμαρτάδων,

Εϊτ' ούν πάλη τις (ου γαρ οίδα), πλην χάρις

Έμώ κυβερνήτη γε. Τούτο μοι τυχόν. "Αμεινόν εστίν αλλ' έπίσχες την νόσον,

Έπίσχες ειπών σος λόγος σωτηρία. Ει δ' ου,δίδου γε,ως τα πάντα καρτερεϊν,

Σήτες τα σητών.Συγκράτει την εικόνα. Εκείθεν έξεις και τον δούλον άρτιον. 

(Ρ.G, τόμ. 37,1418) 

Δέηση κατά τη διάρκεια της αρρώστιας

"Αρρωστος, άρρωστος, βαρύ το σώμα μου το νιώθω.

Ίσως με εμπαίζουν για το πάθημα κάτι αλαζόνες.

Καραδοκούν να δουν ως καί θανάσιμα συμπτώματα.

Τα γόνατα μου λύθηκαν, δε με κρατούν τα πόδια.

Μπορεί καί κάποια πάλη με τον πονηρό. Ευγνωμοσύνη ωστόσο

στον κυβερνήτη μου. Καλύτερα το πράγμα έτσι πού ήρθε.

"Ομως συγκράτησε μου την αρρώστια. Μια λέξη καί την συγκρατείς. Σωτήριος είναι ό λόγος σου.

*Αν όχι, δώσ' υπομονή ν' αντέξω σ' όλα.

Ό σκόρος τη δουλειά του. Φύλαξε την Εικόνα άπ' τη φθορά.

Άκέριον έτσι θα 'χεις καί το δούλο σου.

***

ΠΒ' Προς αυτόν

"Αλλοι χρυσόν, οϊδ' άργυρον, οιδε τράπεζαν

Τιμώσι λιπαρήν παίγνια τούδε βίου. "Αλλοι δ'αϋ σηρών καλά νήματα, καί γύας άλλοι

Πυροφόρούς,άλλοι τετραπόδων άγέλας.

Αύτάρ έμοί Χριστός πλούτος μέγας, όν ποτ' ίδοιμι

Νω γυμνω καθαρώς• αλλά τε κόσμος έχοι.

(Ρ.G., τόμ. 37, 1421

Το μέγα πλούτος

"Αλλοι λατρεύουν το χρυσάφι, άλλοι τ' ασήμι καί κάποιοι τα κατάφορτα τραπέζια, αστεία παιχνίδια της ζωής,

"Αλλοι τ' ωραία μετάξια, τούτοι τ' αγροκτήματα,

το στάρι όπου καρπίζει, εκείνοι τα κοπάδια με τα ζωντανά.

Για με ό Χριστός το μέγα πλούτος, άμποτε να τον έβλεπα

πνεύμα γυμνό ολοκάθαρα, στον κόσμο τ' άλλα τα χαρίζω.

***

περιοδικό ''Τόλμη''Ιανουάριος 2004

http://proskynitis.blogspot.gr/2011/01/blog-post_24.html