Μαρτυρίες μοναχῶν καί προσκυνητῶν
῾Ο π. Γαλακτίων, ὅσοι τόν ἐγνώρισαν τό ὁμολογοῦν, ὑπήρξε μία ἀπό τίς βιβλικές μορφές τοῦ ῞Αγίου ῎Ορους καί ὴταν ἰδιαίτερα ἀγαπητός σέ μοναχούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποίοι ἔβρισκαν ἀνάπαυση στά λόγια του.
῾Ο Γέροντας Αἰμιλιανός σέ ὁμιλία του στήν τράπεζα εἶπε γιά τόν π. Γαλακτίωνα τά παρακάτω: «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό χαμόγελο ὅλων μας. ῞Οταν δέν τόν βλέπουμε εἰς τόν Ναό, ὅλοι τόν ἀναζητοῦμε καί ἀναρωτιόμαστε πότε θά ἔρθει. Εἶναι ὁ πιό ἀγαπητός καί ὁ πιό χρήσιμος ἄνθρωπος τῆς Μονῆς μας…».
῞Οσες φορές πήγαμε στή Σιμωνόπετρα τόν ἀκούγαμε νά διαβάζει καθαρά καί μέ ἱεροπρέπεια τόν Προοιμιακό στόν ἑσπερινό ἤ τόν ᾽Εξάψαλμο στόν ῎Ορθρο καί νά ψάλλει μέ τήν γλυκιά φωνή του τά Εὐλογητάρια καί τήν ἐνάτη ὠδή. ῞Οπως μᾶς ἔλεγαν οἱ πατέρες παρά τήν ἡλικία του ὁ «παππούς», ὅπως τόν ἔλεγαν, πρῶτος πήγαινε στίς ἀκολουθίες καί τελευταῖος ἔφευγε ἀπό τό καθολικό.
῎Ας δοῦμε πώς τόν σκιαγραφεῖ ἕνας συμμοναστής του: «Γιά τόν π. Γαλακτίωνα δέν ὑπήρχαν γνωστοί καί ἄγνωστοι. ῞Όλους τούς ἀγκάλιαζε πατρικά καί ἀδελφικά. Μία φορά ὁμάδα ἐπισκεπτῶν ἀπό τή Γεωργία, κληρικῶν καί λαϊκῶν, ζήτησε νά δεῖ τόν π. Γαλακτίωνα, γιά νά πάρει τήν εὐχή του. Σάν ἐμφανίστηκε, ἄρχισαν νά τόν ἀγκαλιάζουν, νά παίρνουν τήν εὐχή του, νά φοροῦν τό σκουφί του γιά εὐλογία. ῾Ο παππούς Γαλακτίων ἀφέθηκε ἀδιαμαρτύρητα στήν ἀγάπη τους. Τούς θέρμαινε ὡς ὁλοφώτεινος ἥλιος, ρωτοῦσε γιά τίς οἰκογένειές τους, γιά τίς δουλειές τους, γιά τό πώς εἶναι ἡ ζωή τους στόν κόσμο. Τούς χόρτασε λιγότερο μέ τά λόγια καί περισσότερο μέ τό χαμόγελό του. ῾Η συνάντηση ἦταν ἕνα πανηγύρι. Δέχθηκε καί νά φωτογραφηθεῖ ἀκόμη μαζί τους. Δέν τούς ἔκανε θεολογικές ἀναλύσεις. Δέν ἔδωσε βαθυστόχαστες συμβουλές. Παρά ταύτα ὅμως τούς ξεπροβόδισε χαρούμενους, καθῶς ὁ καθένας πῆρε «θεία χάριτι» ὅ,τι ἐπιθυμούσε!
Μόλις ἀπομακρύνθηκαν οἱ ἐπισκέπτες, γυρίζει ὁ π. Γαλακτίων στόν ἀρχοντάρη καί τόν ρωτάει: «Ποιοί ἦταν αὐτοί, δέν τούς ἔχω ξαναδεῖ»! Αὐτός ἦταν ὁ π. Γαλακτίων. Μιλοῦσε σέ ὅλους ἀνυπόκριτα μέ τήν καρδιά του, γαλήνευε ὅλους μέ τό θεραπευτικό του χαμόγελο. Δέν προσποιήθηκε ποτέ. Δέν τό εἶχε ἀνάγκη. ῏Ηταν πηγαῖος καί ἀρχοντικός στή συμπεριφορά καί τά λόγια του. ῎Εβλεπε ὅλους ὡς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ».
᾽Ακόμα οἱ πατέρες τῆς Μονῆς μαρτυροῦν πολλά καί ἀξιοθαύμαστα γιά τόν π. Γαλακτίωνα ὅπως: «εἶχε πλατιά καρδιά καί μέσα στή εὐρύχωρη ψυχή του μποροῦσε νά βρεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε πονεμένος καί προβληματισμένος τήν παρηγοριά τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς του. ῎Ανοιγε τίς καρδιές. ᾽Απέπνεε ἀγάπη, συμπόνοια, εὐγένεια καί ἀριστοκρατία πνεύματος καί συμπεριφορᾶς. ῏Ηταν εἰρηνικός καί εἰρηνοποιός, τόν διέκρινε ἀγαθότητα καί δέν ἔβγαλε ποτέ κανένα παράπονο, ἀκόμη καί στήν ἀρρώστια του. ῏Ηταν ἕνας ἀψεγάδιαστος κοινοβιάτης πού ἐπιτελοῦσε τό διακόνημά του μέ ζῆλο, ἦταν ἕνα γλυκύτατο γεροντάκι, ἦταν ὁ παππούς ὅλων.
῞Ολοι ἔνιωθαν τόν π. Γαλακτίωνα δικό τους, πώς ἐξέπεμπε γοητεία, πώς ἦταν ἁπλός καί αὐθεντικός μοναχός. ῞Ολοι τόν εἶχαν ὡς παρηγοριά. ᾽Επιβεβαιώνουν ὅτι, ἄν ἔβλεπε κάποιον δυσκολεμένο, τόν πλησίαζε καί χωρίς νά γνωρίζει τί εἶχε τόν ἀνάπαυε μέ τή στοργή του».
᾽Από διηγήσεις συμμοναστῶν καί προσκυνητῶν μαθαίνουμε ἀκόμα ὅτι ὅσοι τόν πλησίαζαν ἔνιωθαν τήν εὐλογία του, ὅτι τούς μετέδιδε χαρά καί ευφροσύνη, ὅτι δέν ὑπολόγιζε ὕπνο καί τροφή, ὅτι ἦταν ἀπόλυτα φιλακόλουθος, ὅτι ἡ ὀρθοστασία του στό ναό ἦταν παροιμιώδης, καθῶς ποτέ δέν καθόταν, ὅτι δοξολογοῦσε τό Δημιουργό ἀσταμάτητα.
Κοντά στόν Θεό
Τὀν π. Γαλακτίωνα ὁ Θεός τόν κάλεσε κοντά του σέ ἡλικία 95 ἐτῶν, στίς 31 ᾽Οκτωβρίου 2014 ὄχι μόνον γιά νά τόν ξεκουράσει ἀλλά καί γιά νά τόν στεφανώσει γιά τούς ἀγῶνες καί τίς προσπάθειές του γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του καί τῶν συνανθρώπων του πού κατέφευγαν σ᾽ αὐτόν καί τήν μεγάλη του προσφορά στή Μοναστική πολιτεία τοῦ ῾Αγιωνύμου ῎Ορους.
Αὐτός ἦταν σύντομα ὁ μακαριστός προηγούμενος π. Γαλακτίων.
῎Ας ἔχουμε τήν εὐχή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου