"Όποιος θέλει
να φτάσει στα μέτρα και την κατάσταση των αγίων Πατέρων, για να γευτεί η ψυχή
του και η καρδιά του τη Χάρη του Θεού κατά το μέτρο της κατανύξεώς του οφείλει,
λέγω, δύο πράγματα να εξακολουθήσει: νηστεία και καρδιακή
προσευχή.
Γιατί αυτά τα δύο, δηλαδή η νηστεία και η καρδιακή ευχή
γίνονται στην ψυχή σαν δύο μελιστάλαχτα και ζαχαροστάλακτα θεία φυτά, τα οποία
σταλάζουν σε αυτή την ψυχή για πάντα με θαυμαστό τρόπο κάθε θεία γλυκύτητα.
Λέγω δε όλη τη θεία γλυκύτητα, γιατί όποιος έχει αυτές τις δύο
εργασίες, γεύεται η ψυχή του και η καρδιά του μυστικά κάθε πνευματική παράκληση.
Διότι όσος ουράνιος και ακατανόητος πλούτος και όση πνευματική και
αδιάσπαστη ευφροσύνη βρίσκονται κρυμμένα μέσα στις Άγιες και θεόπνευστες
Γραφές, όλα αυτά τα αισθάνεται όχι σαν όνειρο ούτε σαν να τα βλέπει σε
καθρέφτη, όπως τα φαντάζονται στο μυαλό τους εκείνοι που δεν έχουν αυτές τις
δύο εργασίες αλλά τα αισθάνεται πραγματικά και στην ψυχή και στην καρδιά με τον
ακόλουθο τρόπο:
Όταν κάποιος νηστευτής ήθελε αφοσιωθεί έντονα στην καρδιακή
προσευχή τόσο πολύ μέχρι που να αισθάνεται στο βάθος του εαυτού του τον
πόνο της καρδιάς του, τότε αυτός κυριεύεται από κάποια υπερβολική ατονία τόσο της εσωτερικής
καταστάσεως όλου του εαυτού του όσο και της εξωτερικής όλου του σώματός του.
Αυτή όμως η ακραία ατονία κόβει και απονευρώνει κάθε φανερή και
νοητή σαρκική ηδονή που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο σώμα του ανθρώπου.
Kαι μετά από αυτό γεύεται ο άνθρωπος την ουράνια και πνευματική
ηδονή μέσα του γι΄αυτό λέγεται: "Η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα
μας".
Αυτή δε η ουράνια και πνευματική ηδονή την οποία γεύεται μυστικά
μέσα του ο άνθρωπος φανερώνεται με τον εξής τρόπο:
Λέγοντας κανείς από καρδιάς το "Κύριε
Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με", όπως πολλές
φορές είπαμε, αποκτά μέσα του με κάθε βεβαιότητα μία μεγάλη και ανεπιτήδευτη ευλάβεια στον Θεό και στα θεία και
θαυμάσια λόγια. Συγχρόνως δε μαζί με εκείνη την καθαρή ευλάβεια σημαδεύεται
μέσα του η Χάρις του Αγίου Πνεύματος, η οποία είναι μία παρηγορία και ευφροσύνη τόσο της
ψυχής όσο και της καρδίας του ανθρώπου.
Διότι όταν αγγίξει την καθαρή καρδιά η Χάρις του Αγίου Πνεύματος,
παρηγορείται όχι μόνο η ψυχή αλλά γλυκαίνεται εσωτερικά με θαυμαστό τρόπο η
καρδιά με τρόπο ακατανόητο και μυστικό, όπως και η άκρη της γλώσσας του
ανθρώπου, όταν προσεύχεται νοερά απ΄την καρδιά του πολλές ώρες με άκρα ευλάβεια
και άκρα προσοχή προς την ευχή.
Και ξαναλέμε πώς εκείνη η γλυκύτητα που αισθάνεται η καρδιά από τη
Χάρη του Αγίου Πνεύματος είναι μεν πολύ μυστική και πνευματική, όμως μοιάζει με
εκείνη την αισθητή γλυκύτητα που έχει το στόμα του ανθρώπου, όταν τρώει μέλι ή
ζάχαρη. Επίσης η ψυχή αισθάνεται μέσα της τη γλυκύτητα με τον εξής τρόπο:
'Οταν πλησιάσει στην ψυχή η Χάρις του Αγίου Πνεύματος τότε
φαίνεται στην ψυχή όλη η Αγία Γραφή σαν ένα σκιερό δέντρο που τα φύλλα του στάζουν
ζάχαρη και οι ρίζες του ποτίζονται από την άπειρη γλυκύτητα του Χριστού.
Και η καρδιά αισθάνεται τη Χάρι του Αγίου Πνεύματος με τον εξής
τρόπο:
Όταν κανείς αισθανθεί ότι κατοικεί στην καρδιά του η χάρη του
Αγίου Πνεύματος τότε αισθάνεται στο κέντρο του εαυτού του στα έγκατα της
καρδιάς του κάποια θεϊκή χαρά, κάποια πνευματική παράκληση.
Όταν παρηγορείται η καρδιά τότε αυτή θερμαίνεται με θέρμη ουράνια
και άϋλη από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και αυτό είναι που είπε ο Χριστός:
"Ηρθα να βάλω πυρ στη γη. Και τι θέλω εάν ήδη έχει ανάψει".
Αφού λοιπόν θερμανθεί η καρδιά σου με εκείνη τη θέρμη, ανάβει
μέσα της η μεγάλη πυρκαγιά της αγάπης του Χριστού και την κυριεύει ο πόθος και
ο έρωτας Αυτού.
Και τότε μόνο θα μπορέσει να θυμηθεί η καρδιά τον Κύριο Ιησού ή
τους οικείους και φίλους του Χριστού, τους Αγίους, τότε λέγω τήκεται λιώνει από
τα δάκρυα του Χριστού και των Αγίων.
Και όπως, όταν αναβλύζει από μία πηγή νερό δεν μπορεί κανείς να το
κάνει να μην αναβλύζει, διότι αν το στουπώσει από δω θα αναβλύζει από κει, έτσι
γίνεται και στην καρδιά. Διότι όταν γλυκαθεί η καρδία
από τη γλυκύτητα του Θεού κλαίει μέσα της αυτομάτως θαυμάζοντας τη γλυκύτητα
της Χάρης.
Αν την ώρα που κλαίει η καρδιά επιχειρούσε κανείς άλλος να κόψει
τα δάκρυά της κάνοντας έργα του άρχοντος της κακίας, τότε λέω, έχοντας η
ψυχή ακένωτα δάκρυα που τρέχουν κατά την ώρα εκείνη σταματούν τα δάκρυα προς
στιγμή από το ξαφνικό κακούργημα του μισόκαλου.
Όμως, όταν πάλι η καρδιά θελήσει με νήψη (εγρήγορση)να προσέχει
στη Χάρη του Θεού, η οποία την επισκέπτεται, τότε συνεχίζει να κλαίει
πάλι όπως και πρώτα.
Κλαίει δε η καρδιά, διότι όταν κλαίει για τον Δημιουργό της, μαζί
με τα κλάματά της αισθάνεται μέσα της τη γλυκύτητα της Χάριτος και αυτός είναι
ο καρπός του "χαροποιού πένθους"...
ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου