«Ενθυμούμαι μία κοπέλα, 27 περίπου
ετών, που εφαίνετο ευσεβής. Μέ τον εκκλησιασμό της, την προσευχή της και την
Εξομολόγησί της. Είχε δέ μέσα της την έφεσι να ελεή, να βοηθάη τούς πτωχούς και
να περιποιήται τούς αρρώστους, αλλά μέ ένα τρόπο φανερό και επιδεικτικό. Τυπική
στις νηστείες και στις προσευχές της, και στην εξομολόγησί της ολιγόλογη και
όπως φάνηκε χωρίς μετάνοια. Διάχυτος ήτο ο αυτοθαυμασμός της για τις καλές της
πράξεις και τις νυκτερινές της προσευχές. Τις διακριτικές συμβουλές τού
Πνευματικού της, όπως και τις προειδοποιήσεις του μάλλον τις περιφρονούσε.
Μία νύχτα, ενώ γύριζε στο σπίτι της,
ύστερα από μια αγρυπνία, την πλησίασε ένας άγνωστος γκριζομάλλης, μέ μία μικρή
γενειάδα, που είχε την όψι γύφτου. Τής είπε λοιπόν μέ το όνομά της:
-- Δεσποινίς Κ….!!! (Απόρησε αυτή πώς
γνώριζε αυτός ο άγνωστος κύριος το όνομά της!) Κοίταξε! τής λέει, (και αμέσως
τής παρουσιάζει ένα ωραίο γαρύφαλλο), πάρε αυτό το γαρύφαλλο. Αυτό το λουλούδι
ευωδιάζει σάν την καρδιά σου. Νά το βάλης στο εικονοστάσι. Κι εκεί κάθε βράδυ
να κάνης την προσευχή σου και να το προσκυνάς, γιατί σού αξίζει. Είναι η ίδια η
καρδιά σου!
Το πήρε αυτή όλο απορία και θαυμασμό,
το μύρισε και πράγματι ευωδίαζε το γαρύφαλλο αυτό! Και προχώρησε για να φύγη.
Γύρισε όμως για να τον ευχαριστήση, αλλά αυτόν τον κύριο δεν τον είδε πουθενά.
Πήγε στο σπίτι της, έβαλε το γαρύφαλλο
στο εικονοστάσι και κάθε βράδυ αλλά και όλη την ημέρα, απολάμβανε μια ευωδία, η
οποία σκορπιζόταν σ’ ολόκληρο το δωμάτιο. Το γεγονός αυτό μού το ανέφερε ύστερα
από αρκετές ημέρες και τής είπα ότι:
-- Αυτός που είδες, ήτο διάβολος
σεσαρκωμένος! Και σού συνέβη αυτός επειδή έπεσες σέ πλάνη εξ αιτίας τών
λογισμών τής υπερηφανείας, τού εγωϊσμού και τής κενοδοξίας σου, για τίς δήθεν
καλές πράξεις που κάνεις.
Την συμβούλευσα να πάρη το γαρύφαλλο
από το εικονοστάσι και να μού το φέρη στην εκκλησία, να το δω κι εγώ. Πράγματι,
πήγε αμέσως στο σπίτι της, πήρε το γαρύφαλλο και ξεκίνησε να το φέρη στον ναό.
Στο δρόμο όμως το γαρύφαλλο μαράθηκε!
Και για την ακρίβεια άρχισε να μυρίζη απαίσια, οπότε το πέταξε και ήρθε να μέ
βρη στην εκκλησία.
-- Φοβήθηκα, μού είπε, γιατί, ενώ το
λουλούδι ήτο ολοζώντανο και ευωδίαζε, όταν το έβγαλα από το εικονοστάσι για να
το φέρω σέ σάς, όχι μόνο μαράθηκ αλλά και βρωμούσε κιόλας! Έτσι το πέταξα!
Βλέπεις, συνέχισε, μέ τιμώρησε ο άγγελός μου που δεν τον άκουσα!
-- Δεν ήτο άγγελος, τής απάντησα,
διάβολος ήτο!!!
Και για ώρες προσπαθούσα να την βγάλω
από τήν πλάνη της, αλλά ήτο αμετάπειστη. Στο τέλος έφυγε εντελώς απότομα,
νευριασμένη και μουτρωμένη.
Έκτοτε, αν και πέρασαν χρόνια, δεν
ξαναφάνηκε παραγγέλοντάς μου ότι δεν έχει πλέον ανάγκη από την Εξομολόγησι και
ότι όλα τα προβλήματα τα τακτοποιεί μόνη της μπροστά στις εικόνες και πορεύεται
στην ζωή της σύμφωνα μέ τις οδηγίες που παίρνει απ’ ευθείας από την Παναγία!!!»
ΑΠΟ
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «H EYXH MEΣΑ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ»
Του
Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Αναγνωστοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου