Αγία Μαρία η Μαγδαληνή η μυροφόρος και Ισαπόστολος
Εορτάζει στις 22 Ιουλίου
”Η Αγία Μαγδαληνή, όπως γνωρίζουμε από την Καινή Διαθήκη, ήτανε η πιο θαυμάσια, η πιο σεμνή, η πιο δραστήρια,η πιο τολμηρή, η πιο αφοσιωμένη, και η πιο πλούσια σε αισθήματα αφιερώσεως και σεβασμού στο Χριστό μας γυναίκα. Όσες φορές δε, μνημονεύεται με άλλες μαθήτριες, από τους Ευαγγελιστές, αναφέρεται πάντα πρώτη, (πλην μιας φοράς και δικαιολογημένα. Ιωαν.19,25 )”
Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης
Ν‘ αγαπήσεις τον Χριστό μας, όπως Τον αγάπησαν οι Άγιοι, οι μάρτυρες και ακόμη πιο πολύ, όπως η Μαρία η Μαγδαληνή.
Γέροντας Ιερώνυμος της Αιγίνης
***
Η αγία ένδοξος και πανεύφημος Μαρία η Μαγδαληνή υπήρξε η πιστή και αφοσιωμένη Μαθήτρια του Ιησού, η ακόλουθος της Υπεραγίας Θεοτόκου, η Διακόνισσα του Κυρίου και των Αποστόλων, η εκλεκτή Μυροφόρος, η Ευαγγελίστρια της Αναστάσεως, η Ισαπόστολος και κήρυκας της πίστεως. Σ’ αυτήν δόθηκε η χάρις να δει πρώτη μετά την Ανάσταση, μαζί με την Θεοτόκο, τον Αναστάντα Ιησού. Αυτή μετέφερε τη χαρμόσυνη είδηση στους Αποστόλους για την Ανάσταση του Κυρίου. Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή υπήρξε ωραίο και ευγενικό παράδειγμα γυναικείας αφοσιώσεως, που φθάνει στην αυταπάρνηση και τον ηρωισμό.
Η αγία Μαρία η Μαγδαληνή έχει μία ξεχωριστή θέση μέσα στον όμιλο των Μυροφόρων και Μαθητριών. Βλέπουμε ότι και οι τέσσερις Ευαγγελιστές την αναφέρουν πρώτη από όλες τις άλλες Μυροφόρες.
Έζησε ζωή ισάγγελη και έγινε σεβαστή και σ’ αυτούς τους Αγγέλους. Υπερτέρησε όλων των αγίων ως τότε γυναικών που ευαρέστησαν τον Θεό, αλλά και όλων των μεταγενέστερων αγίων μαρτύρων γυναικών και ασκητριών, επειδή είδε και γνώρισε και υπηρέτησε τον ίδιο τον Χριστό, τον αληθινό Νυμφίο των ψυχών τους. Και ότι είναι οι Απόστολοι μεταξύ όλων των Αγίων, έτσι είναι και η Μαγδαληνή μεταξύ όλων των αγίων Γυναικών που ευαρέστησαν τον Θεό.
Ύστερα από την Επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, οι Απόστολοι διασκορπίσθηκαν σε διάφορους τόπους για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, σ’ όλα τα έθνη και σ’ όλους τους λαούς, όπου τους κατηύθυνε το Άγιο Πνεύμα. Και η μακαρία Μαρία, όπως λέει κάποια παράδοση, ξεκίνησε να φτάσει στη Ρώμη, για να ζητήσει από τον Καίσαρα Τιβέριο να αποδώσει δικαιοσύνη για τον άδικο θάνατο του Ιησού Χριστού. Ακολουθώντας τον δρόμο και την ζωή των Αποστόλων, αρχίζει την μακρινή οδοιπορία, καταφρονώντας κόπους, εμπόδια και δυσκολίες. Καθ’ οδόν διδάσκει και κηρύττει. Διηγείται και διακηρύττει την Ανάσταση του Κυρίου. Αφού δικάστηκαν και τιμωρήθηκαν οι σταυρωτές του Κυρίου, η μακαρία Μαρία η Μαγδαληνή κατήχησε τους πιστούς στη Ρώμη και τους στερέωσε στην πίστη. Και αφού κήρυξε στην Ρώμη, περιηγήθηκε όλη την Ιταλία και Γαλλία. Και επέστρεψε στα Ιεροσόλυμα, αφού πρώτα πέρασε από την Αίγυπτο, την Φοινίκη, την Συρία και την Παμφυλία. Σ’ όλες αυτές τις χώρες δίδασκε και κήρυττε το Ευαγγέλιο και την πίστη στον Αναστάντα Ιησού. Στα Ιεροσόλυμα παρέμεινε για μικρό διάστημα μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο, ως την Κοίμησή της.
Κατά την παράδοση της Εκκλησίας μας, η αγία Μαρία Μαγδαληνή μετέβη κατόπιν στην Έφεσο, όπου ζούσε και δίδασκε ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού ο Ιωάννης. Στην Έφεσο συναντήθηκε με τον Ιωάννη, συμμετείχε στο κήρυγμά του και έγινε βοηθός του και συμπαραστάτης του στις δοκιμασίες και στις θλίψεις του, στην φυλάκισή του και σε όλα του τα δεινά. Στην Έφεσο, η Αγία, οδήγησε πολλούς στην πίστη και στην επίγνωση της αλήθειας. Ο λαός της Εφέσου την τίμησε και την ευλαβήθηκε δεόντως. Μετά τον θάνατό της το πάντιμο και πάνσεπτο σώμα της ενταφιάσθηκε οσιοπρεπώς από τον άγιο Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη, σ’ ένα σπήλαιο κοντά στην Έφεσο, όπου αργότερα εκοιμήθηκαν οι επτά παίδες εν Έφέσω. Κατά την ώρα της ταφής, επιτελέσθηκαν πολλά θαύματα, καθώς και τους μετέπειτα χρόνους, μέχρι σήμερα, η Αγία δεν σταμάτησε να θαυματουργεί.
Το έτος 890 μ.Χ. ο βασιλεύς Λέων Στ’ ο Σοφός (886-912), έκανε ανακομιδή του αγίου λειψάνου της και το μετέφερε από την Έφεσο στην Κωνσταντινούπολη. Μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο, το έλαβε επάνω στους ώμους του και το απέθεσε με ευλάβεια στον Ναό που αυτός έκτισε επ’ ονόματι του Αγίου και Τετραημέρου φίλου του Χριστού Λαζάρου στην Κωνσταντινούπολη. Το άγιο λείψανο τοποθετήθηκε μάλιστα στο αριστερό μέρος του Ιερού Βήματος, μέσα σε ασημένια θήκη.
Ο Άγιος Παΐσιος για το θάρρος και την παλληκαριά των Μυροφόρων
– Οι Μυροφόρες είχαν μεγάλη εμπιστοσύνη στον Χριστό, είχαν πνευματική κατάσταση, γι’ αυτό δεν υπολόγισαν τίποτα. Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, θα έκαναν αυτό που έκαναν; Ξεκίνησαν χαράματα, ώρα που απαγορευόταν η κυκλοφορία, με αρώματα στα χέρια για τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού, από αγάπη προς το Χριστό. Γι’ αυτό και αξιώθηκαν να ακούσουν από τον Άγγελο το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως.
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι ΣΤ΄, Περί προσευχής, εκδ. Ιερ. Ησυχαστήριον Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης 2012, σελ. 203.
***
"Οτιδήποτε συμβαίνει, πρέπει να προσευχηθή, να σκεφθή και να ενεργήση κανείς. Το καλύτερο είναι να προσπαθή με πνευματικό τρόπο να αντιμετωπίζη μια δύσκολη κατάσταση. Σήμερα λείπουν και οι δυό παλληκαριές· ούτε πνευματική παλληκαριά υπάρχει, η οποία γεννιέται από την αγιότητα και την παρρησία στον Θεό, για να αντιμετωπισθή μια δυσκολία με πνευματικό τρόπο, ούτε φυσική παλληκαριά υπάρχει, ώστε να μη δειλιάση κανείς σε έναν κίνδυνο. Πρέπει να έχη κανείς πολλή αγιότητα, για να φρενάρη ένα μεγάλο κακό, αλλιώς που να στηριχθή;
Μια ψυχή σε ένα μοναστήρι αν έχη πνευματική παλληκαριά, να δης, τον άλλον που έρχεται με κακό σκοπό θα τον καθηλώνη με το ένα πόδι μέσα από την μάνδρα και με το άλλο απ᾿ έξω! Θα τον χτυπάη στο κεφάλι με πνευματικό τρόπο, με το κομποσχοίνι, με την ευχή, και όχι με το πιστόλι. Λίγη προσευχή θα κάνη, και ο άλλος θα μένη εκεί έξω ακίνητος! Θα μένη για… σκοπός! Μια ψυχή, αν έχη πνευματική κατάσταση, και το κακό θα φρενάρη και τον κόσμο θα βοηθήση, και για το μοναστήρι θα είναι ασφάλεια. Οι Μυροφόρες δεν υπολόγισαν τίποτε, γιατί είχαν πνευματική κατάσταση και εμπιστεύθηκαν στον Χριστό. Αν δεν είχαν πνευματική κατάσταση, που θα εμπιστεύονταν, για να κάνουν αυτό που έκαναν;
Στην πνευματική ζωή και ο πιο δειλός μπορεί να αποκτήση πολύ ανδρισμό, αν εμπιστευθή τον εαυτό του στον Χριστό, στην θεία βοήθεια. Μπορεί να πάη στην πρώτη γραμμή να πολεμήση και να νικήση. Ενώ οι καημένοι οι άνθρωποι που θέλουν να κάνουν το κακό, και παλληκαριά να έχουν, φοβούνται, διότι αισθάνονται την ενοχή τους και μόνο στην βαρβαρότητά τους στηρίζονται. Ο άνθρωπος του Θεού έχει θεϊκές δυνάμεις, έχει και το δίκαιο με το μέρος του. Βλέπεις, ένα κουταβάκι κάνει «γαβ-γαβ» και φεύγει ο λύκος, γιατί αισθάνεται ενοχή. Οικονόμησε ο Θεός και ο λύκος να φοβάται από ένα κουταβάκι, γιατί αυτό έχει δικαιώματα στο σπίτι του νοικοκύρη του, – πόσο μάλλον ο άνθρωπος που πάει να κάνη κακό μπροστά στον άνθρωπο που έχει Χριστό μέσα! Γι’ αυτό μόνον τον Θεό να φοβώμαστε, όχι τους ανθρώπους, όσο κακοί και να είναι. Ο φόβος του Θεού και τον πιο δειλό τον κάνει παλληκάρι. Όσο ενώνεται κανείς με τον Θεό, τόσο δεν φοβάται τίποτε.
Ο Θεός θα βοηθήση στις δυσκολίες. Αλλά για να δώση ο Θεός την θεϊκή δύναμη, πρέπει και ο άνθρωπος να δώση αυτό το λίγο που μπορεί".
Αγίου Παισίου Αγιορείτου, Λόγοι Β΄, «Πνευματική αφύπνιση», εκδ. Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης 1999
Το θαύμα των κόκκινων αυγών της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής
Το γεγονός αυτό μαρτυρείται στο Ρωσικό Μοναστήρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής που βρίσκεται στα Ιεροσόλυμα. Το Ρωσικό Μοναστήρι της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής χτίστηκε το 1885 από τον Ρώσο Αυτοκράτορα Αλέξανδρο τον Γ’ και τους αδελφούς του εις μνήμη της μητέρας του αυτοκράτειρας Μαρίας και το οποίο βρίσκεται στη Γεθσημανή.
Η θαρραλέα Αγία δεν φοβήθηκε τίποτε και έχοντας όπλο της την αλήθεια, το δίκαιο και την Πίστη πήγε μαζί με τη Μαρία του Κλωπά στη Ρώμη, στον ίδιο τον Αυτοκράτορα Τιβέριο για να καταγγείλει τις αυθαιρεσίες των Πιλάτου, Άννα και Καϊάφα εναντίον του Χριστού!
Και πραγματικά καταφέρνει να ιστορήσει στον Καίσαρα όλα τα θαυμαστά γεγονότα και την άδικη καταδίκη του αθώου! Όταν δε φτάνει στο σημείο που αναφέρει την Ανάσταση του Χριστού, λέγεται πως ο Τιβέριος αντέδρασε και είπε:
«Όλα να τα πιστεύσω για Αυτόν τον Ιησού. Αλλά για Ανάσταση πως να πιστέψω»; Εκείνη την ώρα περνούσε μια υπηρέτρια με ένα καλαθάκι γεμάτο αυγά και ο Καίσαρας βρήκε την ευκαιρία να προσθέσει: «Να! Εάν αυτά τα αυγά γίνουν κόκκινα, τότε και εγώ θα πιστέψω πως ο Χριστός Αναστήθηκε»!
Αμέσως τότε και αδίστακτα η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, πλησίασε την σκλάβα και άγγιξε τα αυγά, που αστραπιαία και θαυματουργικά έγιναν όλα κόκκινα! Πήρε τότε ένα και το έδειξε στον έκθαμβο Τιβέριο λέγοντας:
«Χριστός Ανέστη»! Τότε συγκλονισμένος ο καλοπροαίρετος Τιβέριος ομολογεί “Αληθώς Ανέστη” και δίνει άμεσα εντολή να φέρουν το γρηγορότερο μπροστά του στη Ρώμη από τα Ιεροσόλυμα τον Πιλάτο, τον Άννα και τον Καϊάφα!!!
Από εδώ έχουμε το έθιμο του κόκκινου αυγού! Διότι «Αληθώς Ανέστη ο Κύριος»! Και τα αυγά πρέπει να βάφονται κόκκινα και μόνον.
***
Άγιος Νικόλαος (Βελιμίροβιτς)
Στο Άσμα Ασμάτων λέγεται: «Μύρον ακένωτον όνομά σου» (α’ 3).
«Μύρον ακένωτον» το Όνομα “ ΙΗΣΟΥΣ ”, δόξα και χαρά ανερμήνευτος, κάλλος αμήχανον, τιμή ακατανόητος, θεία αγάπη ανέκφραστος. Να, λοιπόν, το έαρ το μυροβόλον και άκτιστον της Νοεράς Καρδιακής προσευχής. Και πάντα ταύτα από το «εκκενωθέν μύρον» του Παναγίου Πνεύματος, του Ονόματος του Ιησού, του λαλουμένου εντός ημών εκ της καθαράς καρδίας, της τετρωμένης εκ του θείου έρωτος…»
Έτσι μυροφόροι δεν είναι μόνο οι γυναίκες εκείνες, που πήγαν στον Τάφο του Χριστού με μύρα, αλλά είναι όλη η ανθρώπινη φύση και ιδιαιτέρως όσοι ζουν μυστηριακά μέσα στην Εκκλησία. Αυτοί δεν κρατούν απλώς στα χέρια τους τα μύρα, αλλά έχουν μέσα στην καρδιά τους το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό. Δεν έχουν απλώς τις αρετές της καλωσύνης, της αγάπης, της αληθείας, αλλά τον Ίδιο τον Χριστό, που είναι η Καλωσύνη, η Αγάπη και η Αλήθεια. Η Χάρη του Χριστού που υπάρχει στην καρδιά τους ξεχύνεται και στο σώμα, ώστε δεν είναι απλά μυροδοχεία, αλλά και αυτά τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε μύρα. Μυροφόρος είναι εκείνος που έχει εσωτερική αδιάλειπτη προσευχή, που φέρει μέσα στην καρδιά του το μύρο το ακένωτο, τον Χριστό και τέτοιοι ήταν και είναι όλοι οι άγιοι.
Κύριε, είσαι το μόνο άρωμα της ανθρώπινης ύπαρξης … Πόσο πλούσια και θαυμαστά αποζημιώνεις τις αφοσιωμένες ψυχές που δεν σε ξέχασαν νεκρό μέσα στο μνήμα Σου!
Έκανες τις Μυροφόρες γυναίκες φορείς του αγγέλματος της Ανάστασης και της δόξας Σου. .. Εσύ έχρισες τις ζωντανές ψυχές τους με το μύρο της χαράς. Εκείνες που θρηνούσαν το νεκρό Κύριο, έγιναν χελιδόνια της καινούργιας άνοιξης, άγιοι στην ουράνια βασιλεία Σου.
Αναστημένε Κύριε, με τις προσευχές τους ελέησέ μας, σώσε μας, ώστε να σε δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, την ομοούσια και αδιαίρετη Τριάδα τώρα και πάντα και τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου