Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ




Ο αείμνηστος επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, θυμίζει την προς Γαλάτας επιστολή Παύλου, κεφ 5, όπου μιλάει ο Απόστολος για εννέα καρπούς του Αγίου Πνεύματος:

Πρώτος καρπός είναι μια λέξις γλυκύτατη, πού πάει να εξαφανιστεί από τη γη, λέξις πού εκφράζει την ουσία του χριστιανισμού. Είναι ή αγάπη. Αγάπη όχι στα λόγια αλλά στην πράξη. Πρότυπο αγάπης είναι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ή εσταυρωμένη Αγάπη, αγάπη πού φτάνει μέχρι θυσίας σταυρικής.

Δεύτερος καρπός του αγίου Πνεύματος, λέει ό απόστολος Παύλος, είναι ή χαρά. Πράγματι, όπου υπάρχει αγάπη ακολουθεί ή χαρά. Ή μοχθηρά ψυχή κάνει και το πρόσωπο σκυθρωπό καί το βλέμμα αποπνέει θλίψη.

Μετά τη χαρά, ως φυσικό αποτέλεσμα, έρχεται ή ειρήνη. Όποιος ζή με το Θεό, αυτός ειρηνεύει με τον ουράνιο Πατέρα, ειρηνεύει με τον πλησίον, ειρηνεύει προ παντός με τη συνείδηση του, δεν αισθάνεται τύψεις. Πρώτη λοιπόν Τριάς, αγία τριάς των καρπών αυτών, είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη».

Δευτέρα τριάς μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη.

Τι σημαίνει μακροθυμία, Όταν κάποιος σου κάνη κακό, να μην εφαρμόσεις το εβραϊκό δίκαιο όφθαλμόν αντί οφθαλμού, οδόντα αντί οδόντος (Εξ. 21,24), αλλά να ανέχεσαι και να ελπίζεις, ότι κι ό μεγαλύτερος κακούργος μπορεί να μεταβληθεί σε αγαθό άνθρωπο.

Ό άλλος καρπός είναι ή χρηστότης, δηλαδή ή πλατειά καρδιά, σαν τον ουρανό, πού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο ανεξαιρέτως.

Ό τρίτος καρπός της δευτέρας τριάδος είναι ή αγαθοσύνη, δηλαδή το καλό όχι μόνο θεωρητικώς αλλά και πρακτικώς, όχι μόνο δυνάμει αλλά και ενεργεία στη ζωή μας.

Και τέλος ή τρίτη τριάδα των καρπών. Πίστις. Πίστις όχι με τη συνηθισμένη έννοια αλλά με την πρώτη σημασία. Άνθρωπος πίστεως είναι ό άξιος εμπιστοσύνης, ό αξιόπιστος. Αυτός λέει «το ναι ναι» και «το ου ου» (Ματθ.5,37 κ.ά.), το φως φως και το σκότος σκότος (πρλ. Ήσ. 5,20), την ήμερα ήμερα και τη νύχτα. Αυτός είναι σταθερός και ειλικρινής.


Ωραίος καρπός ακόμα είναι ή πραότης, πού έχει σχέση με την ταπείνωση το ήρεμο και ησύχιο πρόσωπο, πού μοιάζει με γαλήνια θάλασσα.

Και τελευταίος καρπός είναι ή εγκράτεια, πού την ύμνησαν οι πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και αρχαίοι προγονοί μας πού έλεγαν Ή πιο μεγάλη νίκη δεν είναι αυτή πού κατήγαγε ό μέγας Αλέξανδρος είναι να νικήσουμε τον εαυτό μας, τις κακίες και τα πάθη μας.

To βρήκαμε εδώ: Chris Vlahoyiannis fb

Άγιος Παΐσιος:… Το Άγιο Πνεύμα θα κινήσει γη και ουρανό για να βρει τον κατάλληλο που σου χρειάζεται. ...




Ο Θεός τις έσχατες μέρες θ’ απλώσει το πνεύμα Του κι εκτός της επίσημης εκκλησιαστικής δομής. Απλοί άνθρωποι θα μπορούν να λένε ουράνια πράγματα, σ’ αντικατάσταση κι εξισορρόπηση της φτώχειας των γερόντων και των λοιπών πνευματικών καθοδηγητών.
Όσο θ’ αυξάνει η ανομία κι η αποστασία, κι η επίσημη Εκκλησία θα γίνεται ανεπαρκής και δεν θα πείθει, τότε θα πλουτίζονται κάποιες καρδιές με την παρουσία και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Κι αυτή θα είναι η λύση από δω και πέρα.
Η Θεία Πρόνοια θα φροντίσει με πολλή προσοχή κι αγάπη όλες τις δύσκολες κι αποφασιστικές στιγμές της ζωής σου. Κι αν χρειαστεί, δεν θα διστάσει και εκ των λίθων να εγείρει τέκνα τω Αβραάμ, εφ’ όσον απολιθώθηκαν αυτοί που έπρεπε να διδάσκουν τα μυστικά της πνευματικής ζωής, υγιώς, στον λαό του Θεού.
Θα σου πω ένα γεγονός, τι σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα θα εγείρει τέκνα τω Αβραάμ εκ των λίθων. Όταν συζητήσαμε με τον γέρο-Σωφρόνιο και του μετέφερα το ερώτημα κάποιων πατέρων, ότι στο Σινά υπάρχει βαθιά πνευματική ορφάνια και τέλεια εγκατάλειψη των παιδιών, αυτός πόνεσε πολύ και μου απάντησε: “Αδελφός υπ’ αδελφού βοηθούμενος ως πόλις οχυρά εστί. Κι ο Θεός έχει υποχρέωση να καλύψει τα υπόλοιπα”.
Τότε αποφάσισα να κάνω ένα πείραμα, να δω αν λειτουργεί αυτό το φαινόμενο. Σε κάποιο Μοναστήρι στην Ελλάδα, υπήρχε ένα ησυχαστήριο όπου ζούσε γέροντας και υποτακτικός. Ο γέροντας αυτός μούστειλε μήνυμα στο Σινά ότι θέλει να με δει. Όταν έφθασε η ώρα που θα πήγαινα στην Ελλάδα, αντιμετώπισα ένα ηθικό δίλημμα. Στο Μοναστήρι αυτό είχαμε διαφωνήσει με τον ηγούμενο και προφανώς η παρουσία μου εκεί, θα δημιουργούσε ένταση. Απ’ την άλλη, κάποιοι μοναχοί αυτού του Μοναστηριού, απλά παιδιά, μούστειλαν το δικό τους μήνυμα μ’ ένα μου γνωστό: “Πληγωθήκαμε που πέρασες και δεν ήρθες να μας δεις. Μη το ξανακάνεις”.
Δηλαδή το θέμα ήταν πολύ απλό: Ο μεν άγιος Καθηγούμενος και 2-3 μοναχοί του που αποτελούσαν την κάστα του, φοβόντουσαν ότι ετούτος είναι επαναστάτης και θα χαλάσει τα καλογέρια του (και με το δίκιο του βέβαια φοβόταν). Αλλά τα καλογέρια αγαπούσαν τον επαναστάτη, διότι είναι πανανθρώπινο φαινόμενο αυτό· ο επαναστάτης ν’ αγαπιέται σχεδόν απ’ όλους.
Μπροστά λοιπόν σ’ αυτό το δίλημμα, πήγα σ’ ένα μοναχό που τάτσουζε συχνά· κι εκείνη τη στιγμή τάχε τσούξει λίγο παραπάνω. Όταν άκουσε το πρόβλημά μου, έκανε το κεφάλι του μερικές κινήσεις πέρα-δώθε σαν εκκρεμές, ψάχνοντας το κέντρο για να σταθεροποιηθεί· κι αφού το κατόρθωσε, μου απάντησε:
– Άκου δω Μιχαήλ. Θα πρέπει ν’ ανεξαρτοποιηθείς από τέτοια φαινόμενα. Έχεις δουλειά σ’ αυτό το ησυχαστήριο; Τράβα να κάνεις τη δουλειά σου. Και μετά, δες μέσα σου· εάν σου πάει να περάσεις για καφέ απ’ το Μοναστήρι, μην υπολογίζεις κανένα. Τράβα και στρώσου στο αρχονταρίκι και πιες τον καφέ σου άνετα και γράψτους όλους. Αν όμως η καρδιά σου σφίγγεται, μην πας. Όσο δε για τον τρόπο σου, είναι υπερβάλλοντες συναισθηματισμοί όλ’ αυτά και δεν είναι για μας τέτοια πράγματα. Γι’ αυτό γινόμαστε και μοναχοί, να ζούμε αδέσμευτοι κι ελεύθεροι σαν τα πουλιά.
Άπλωσε το χέρι του κι έπιασε ένα μπουκάλι και συνέχισε:
– Να σε κεράσω ένα κονιάκ πριν φύγεις.
Συμπέρασμα: Εάν πραγματικά το θέλεις και χρειάζεσαι κάτι πνευματικό, από μια απλή συμβουλή μέχρι καθοδήγηση κι επεξήγηση σε υψηλή προσευχητική κατάσταση, τότε το Άγιο Πνεύμα θα κινήσει γη και ουρανό για να βρει τον κατάλληλο που σου χρειάζεται. Κι αν δεν υπάρχει αυτός, τότε θα σου στείλει άγγελο για να κάνει τη δουλειά Του. Αρκεί μόνο να λαχταράς πραγματικά μέσα σου το Θεό.
πηγή: agiosioannisprodromos
To βρήκαμε εδώ

Πέμπτη 24 Μαΐου 2018

"H Βασιλεία του Θεού έχει πόρτα χαμηλή και για να μπεί κανείς μέσα θα πρέπει να σκύψει ή να είναι παιδί" .



 

Γράφει κάπου ο άγιος Αυγουστίνος πώς 
η Βασιλεία του Θεού έχει πόρτα χαμηλή και πώς για να μπεί κανείς μέσα θα πρέπει να σκύψει ή να είναι παιδί .

Αν το καλοσκεφτείς το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και στο τώρα. 


Αν δεν μάθεις εκούσια καμμιά φορά να ταπεινώνεσαι κι αν δε μάθεις να πατάς τα θέλω και τον εγωϊσμό σου για χάρη του άλλου, δεν βγαίνει η ζωή. 

Πρέπει να μπορείς να χαμηλώσεις μα και να μπορείς να σιωπάς. Αλλιώς θα γυρνάς σαν το αγρίμι έτοιμος να αρπαχτείς με τον καθένα ακόμα και για αφορμές ασήμαντες.


Πώς το βλέπεις; Ζωή είναι αυτό; Έτσι θέλεις να περνάνε οι μέρες της ζωής σου;

Μην χάνεις την ειρήνη μέσα σου.
Μην χάνεις την ηρεμία σου.

Δεν είναι κακό να "ξεκαβαλάς το καλάμι" πού και πού.

Δεν βγαίνει αλλιώς η ζωή . Είναι χαμηλή η πόρτα της.

Και αν δεν κάνω λάθος έπαψες από καιρό να είσαι πιά παιδί .

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης: «Παιδιά μου, σήμερα οι καιροί είναι δύσκολοι, οι ημέρες πονηρές. Γι’ αυτό, ν’ αγωνιζώμαστε…»



Μην ακούσεις ποτέ τι λέει ο κόσμος. Μπαίνουν πειρασμοί. Άνθρωποι είμεθα. Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια, πανουργίες, παγίδες. Όλα να αντιμετωπίζωνται μέσα στον γάμο με αγάπη, πραότητα, υπομονή.
Πίστη στον Θεό και προσευχή και όλα θα πηγαίνουν κατά Θεόν. Μεταξύ σας (με τον σύζυγο) να υπάρχη κλίμα απόλυτης εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας. Μην αφήνης κάτι μέσα σου, γιατί αυτό μετά θα σε πνίξη. Μην αφήνης τους λογισμούς να εμφωλεύουν μέσα σου, είναι όφεις. Η αγάπη όλα τα σκεπάζει. Με προσοχή, διάκριση, λεπτότητα και απέναντι στον κόσμο και μεταξύ σας. Αν έχετε κάτι μεταξύ σας, μην το λέτε σε τρίτους. Η προσοχή και η προσευχή όλα τα διορθώνουν, όλα τα κάνουν καλά. Να ζούμε με σωφροσύνη, νηστείες, αποχή σαρκικών επιθυμιών».
Κόρη Ιερέως πέρασε τον συνήθη πειρασμό της εφηβείας για το παντελόνι. Οι γονείς τής είπαν πολλά, συζήτησαν, την συμβούλευσαν και οι δυο, αυτή όμως επέμενε. Τότε της είπαν: «Εμείς δεν έχομε να προσθέσωμε τίποτε άλλο. Αν θέλης, όμως, να συζητήσης το θέμα με τον Γέροντα και να κάνωμε όλοι μας υπακοή σε ό,τι πη εκείνος». Πήγε, λοιπόν, κι όταν βγήκε, είχε χαλαρώσει τελείως. Ο Γέροντας της είπε: «Καλό μου παιδί, αυτό δεν το θέλει ο Θεός για τις γυναίκες. Δεν σκέπτεσαι ότι είσαι παιδί ιερέως, και αν το κάνης εσύ, θα σε μιμηθούν κι άλλες κοπέλλες; Δεν σκέπτεσαι τον πατέρα σου; Πώς θα μιλήση γι’ αυτό το θέμα στις γυναίκες;». Τα λόγια του είχαν την ζεστασιά και την ευωδία της προσευχόμενης καρδίας, γι’ αυτό αλλοίωναν τους ανθρώπους.
«Πολλές φορές λένε (κατηγορίες) για τους Ιερείς. (Αλλά) και οι παπάδες άνθρωποι είναι. Μπορεί ένας άνθρωπος να έσφαλε στην ζωή του, δεν φταίνε και όλοι οι άνθρωποι. (Και ένας παπάς μπορεί να έσφαλε, δεν φταίνε όλοι οι παπάδες.) Αλλά «μην κρίνετε » λέγει ο Χριστός «ίνα μη κριθήτε», διότι με το μέτρο που κρίνομε θα κριθούμε μια μέρα. Ποιοι είμαστε που θα κρίνωμε; Να κάνωμε προσευχή να φωτίζη ο Θεός τον κάθε άνθρωπο. Όσο μπορούμε να συγχωρούμε».
«Να κάνετε πάντοτε προσευχή και να ‘χετε πάντα την ελπίδα στον Θεό. Θα σας βοηθήση η Χάρις της Παναγίας, του οσίου Δαυΐδ και του αγίου Ιωάννου του Ρώσσου. Για όλο τον κόσμο κάνομε προσευχές και οι προσευχές στηρίζουν».
«Το ψωμάκι μας να βγάζωμε και όπου να είναι (αρκεί να εργαζώμαστε). Τα παιδιά των πρωτοπλάστων, ο ένας ήταν γεωργός και ο άλλος ποιμένας. Όλα τα επαγγέλματα καλά είναι, μόνο να είμαστε κοντά στον Θεό. Και ο Απόστολος Παύλος για να μη φάη, με συγχωρείτε, δωρεάν το ψωμί από κανένα άνθρωπο, εργαζόταν με τα χέρια. Έφτιαχνε σκηνές. Λοιπόν και αυτοί οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας και αυτοί εργαζόντανε. Ο ίδιος ο Χριστός μας, και εκείνος εργαζότανε στο μαραγκούδικο. Και κείνος ήταν Θεός και άνθρωπος αλλά και κείνος εργάσθηκε. Πάντοτε η εργασία είναι αρετή στον άνθρωπο».
«Λέω ότι η νηστεία ωφελεί τον άνθρωπο και στην ψυχή και στο σώμα. Πρέπει και νηστείες να τηρήσετε, αν έχετε υγεία, το κατά δύναμη με την άδεια του γιατρού, αλλά και με την εντολή του Πνευματικού. Όλα να γίνωνται με πολλή διάκριση και προσευχή. Ιδιαιτέρως να προσεύχεσθε, να αγωνίζεσθε τον αγώνα τον καλόν, διότι ο διάβολος γυρίζει ως λέων ωρυόμενος».
«Δεν ξέρομε την ημέρα, ουδέ και την ώρα. Γι’ αυτό, επειδή είμαστε προσωρινοί άνθρωποι, ας φροντίζωμε για την ψυχή μας, που είναι πράγμα αθάνατο. Πεθαίνουν οι άνθρωποι, αλλά πώς πεθαίνουν; Πεθαίνομε, αλλά να είμαστε κοντά στον Χριστό. Να αγωνιζώμαστε με προσευχή, με αγάπη».
«Παιδιά μου, σήμερα οι καιροί είναι δύσκολοι, οι ημέρες πονηρές. Γι’ αυτό, ν’ αγωνιζώμαστε. Αν δεν αγωνιζώμαστε, πώς θα σωθούμε;».
«Όταν εξομολογώ, κάνω προσευχή να κρατάω τα καλά και τα άσχημα να τα διώχνω. Αν ακούμε κάτι άσχημο, αμέσως να το διώχνωμε· από το ένα αυτί να μπαίνουν (τα άσχημα) και από το άλλο να βγαίνουν».
«Να έχης την ελπίδα σου στον Θεό. «Ο άνωθεν Κύψας βλέπει». Εμείς θα κάνωμε το ανθρώπινο, την προσπάθεια»
«Αγώνας, προσευχή, πίστη. Να ‘χουμε ταπείνωση, σεμνότητα, τιμιότητα».
«Η δύναμη του Θεού είναι πολύ μεγάλη. Η προσευχή, πάντα κάνει καλό».
«Ό,τι κάνομε, να το κάνωμε για τον Θεό και όχι για την κενοδοξία».
«Ο Θεός δέχεται την λίγη νηστεία που γίνεται με ταπείνωση».
Πηγή: (Από το βιβλίο: Ο Γέρων Ιάκωβος. Διηγήσεις-Νουθεσίες-Μαρτυρίες.)
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΔΕΙΤΕ: ⇒     ΕΔΩ

Το βρήκαμε εδώ

Τρίτη 22 Μαΐου 2018

Είναι απαραίτητο να παραμείνουμε σε προσευχή όσο περισσότερο χρόνο είναι δυνατόν.

















Γέροντος Σωφρονίου Έσσεξ

"Είναι απαραίτητο να παραμείνουμε σε προσευχή όσο περισσότερο χρόνο είναι δυνατόν.

Έτσι θα διεισδύσει μέσα μας η ανίκητη δύναμή Του και θα μας καταστήσει ικανούς να αντισταθούμε σε όλες τις καταλυτικές επιδράσεις. 

Και όταν αυξηθεί η δύναμη αυτή μέσα μας, τότε ανατέλει η χαρά της ελπίδας για την τελική νίκη....

Το αναγεννημένο με την προσευχή πνεύμα μας αρχίζει να εκπλήσσεται μπροστά στο μεγάλο μυστήριο του Είναι.

Και ένα ισχυρό ρεύμα ιδιαίτερου ενθουσιασμού κατακλύζει τον νου μας. Τι θαυμαστό μυστήριο...

"Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην"..... Είναι απαραίτητο σε όλους ημάς να περάσουμε μέσα από το ουράνιο αυτό πυρ που κατακαίει τις ρίζες των θανατηφόρων παθών. 

Διαφορετικά δεν θα δούμε το πυρ αυτό να μεταβάλεται σε Φως νέας ζωής, διότι στην πτώση μας συμβαίνει η καύση (των παθών) να προηγείται του φωτισμού.

Ας ευλογήσουμε τον Κύριο και για την ενέργεια αυτή της αγάπης Του που κατακαίει".

-----------------------------------------------
Από το βιβλίο:  Περί Προσευχής, Αρχ. Σωφρονίου Σαχάρωφ Έσσεξ

Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Μάθημα μάρκετιγκ από τον Χριστό στον π. Σίμωνα Αρβανίτη όταν ήταν νέος!


Μια μέρα, αναφερόμενος στα νεανικά του χρόνια ο Γέροντας μου διηγήθηκε τα παρακάτω [Διηγείται ο μοναχός, π. Ζωσιμάς, υποτακτικός του Γέροντα, π. Σίμωνα Αρβανίτη]:

Ο Γέροντας, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988) και ο υποτακτικός του, 

μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2010).

Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Πουλούσα σταφύλια γυρνώντας στις γειτονιές της Αθήνας όλη τη μέρα κάτω από τον καυτόν ήλιο με το ζώο μου για να βγάλω ένα μεροκάματο. Δεν με ένοιαζε ο κόπος, αλλά δε μου έμενε καθόλου χρόνος για να μελετήσω.

Εκεί που καθόμουν σκεφτικός και στενοχωρημένος, έκανα και την προσευχή μου στον Κύριο λέγοντας τον πόνο μου.

«Δεν υπάρχει καμμιά λύση, Κύριέ μου, να μου μένει λίγη ώρα για να διαβάζω λιγάκι; Να γυρίζω έτσι όλη τη μέρα για ένα μεροκάματο και μόνο για τα υλικά πράγματα και να παραμελώ την ψυχή μου, χωρίς λίγη προσευχή και πνευματική μελέτη;

Τα σταφύλια δεν πουλιούνται εύκολα και αναγκάζομαι να τρέχω όλη τη μέρα στους δρόμους. Δεν υπάρχει καμμιά καλύτερη λύση για μένα»;

Και δεν το κρύβω, συνέχισε, πως είχα και κάποια προβλήματα συνειδήσεως γι’ αυτή τη δουλειά. Ο πατέρας μου με μάλωνε συχνά γιατί δεν πουλούσα όλα τα σταφύλια και με συμβούλευε να φωνάζω δυνατά και να λέω:

«Έχω τα καλύτερα σταφύλια και τα πιο φτηνά!». Αυτό όμως δεν με ανάπαυε, γιατί ούτε τα καλύτερα σταφύλια είχα ούτε τα πιο φτηνά. Και εγώ δεν ήθελα να λέω κάτι που δεν ήταν αλήθεια.

Γι’ αυτό και με δάκρυα στα μάτια έλεγα και ξανάλεγα:

«Αφού, Κύριέ μου, ούτε τα πιο καλά είναι τα σταφύλια μου ούτε και τα πιο φτηνά, πρέπει να βρεθεί κάποια άλλη λύση. Ποια όμως; Εγώ δεν μπορώ να βρω τέτοια λύση. Βρες μου εσύ, Κύριέ μου, για να πουλάω σταφύλια και καλά και φρέσκα και φτηνά. Το ξέρεις γιατί, θέλω να μου μένει καιρός για μελέτη πνευματική και για προσευχή. Γυρνώντας έτσι όλη τη μέρα στους δρόμους δεν μπορώ να κάνω ούτε το ένα ούτε το άλλο».

Είχα προσευχηθεί με όση θέρμη μπορούσα. Και τότε άκουσα μια φωνή να μου λέει: «Άκουσε, παιδί μου Παναγιώτη, τι να κάνεις για να μη στενοχωριέσαι, ώστε και τη δουλειά σου να κάνεις σωστά και καιρό να βρίσκεις για μελέτη και προσευχή. Να σηκώνεσαι νύχτα και να πηγαίνεις στην κεντρική αγορά. Και να περιμένεις εκεί με το ζώο σου.

Μόλις η αγορά ανοίξει, να πηγαίνεις στα μανάβικα και να παίρνεις τα καλύτερα. Φόρτωσε το ζώα σου 150 οκάδες. Μη φοβάσαι!

Μπορεί να σηκώσει αυτό το φορτίο, γιατί και εύσωμο είναι και δυνατό. Να κοιτάξεις πόσο πουλούν οι άλλοι και εσύ να κατεβάζεις την τιμή πιο χαμηλά από τη δική τους. Και να πηγαίνεις μόνο σε ένα δρόμο, στην οδό Πατησίων, και όχι σε πολλούς άλλους, όπως πρίν. Αυτό να κάνεις και θα ιδείς πως δεν θα χρειάζεται να τριγυρνάς όλη τη μέρα σε όλους τους δρόμους».

Η φανέρωση, που μου έγινε, συνέχισε ο Γέροντας, σταμάτησε στο σημείο αυτό. Από όσα μου είπε ο Κύριος κατάλαβα πως πρέπει να κάνω τη δουλειά μου. Και αυτό έκανα. Σηκώθηκα νύχτα και πήγα, σύμφωνα με τη συμβουλή που μου δόθηκε, στην κεντρική αγορά.

Μόλις άνοιξε, πήγα στα μανάβικα και κοίταξα να βρω τα καλύτερα σταφύλια. Αγόρασα όσα μου χρειάζονταν, φόρτωσα το ζώο μου, έβαλα τιμή κατώτερη από αυτήν που είχαν οι άλλοι και πήγα κατευθείαν στην Πατησίων και εκεί άρχισα να φωνάζω όσο μπορούσα πιο δυνατά:

«Έχω σταφύλια από τα πιο καλά και τα πιο φτηνά!»

Και αυτό που έλεγα ήταν αλήθεια. Ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του για να ιδεί, αν πραγματικά τα σταφύλια μου ήταν και τα καλύτερα και φτηνότερα. Βλέποντας πως τα σταφύλια μου και φρεσκότατα ήταν και πραγματικά πολύ πιο φτηνά από τους άλλους, δεν είχα χέρια να ζυγίζω και να πουλώ! Μελίσσι γύρω μου ο κόσμος!

Όλοι μου έλεγαν πως θα χρεοκοπούσα και θα έπεφτα έξω. Εγώ όμως τους απαντούσα πως ο Θεός θα ευλογούσε και δεν θα έπεφτα έξω. Και πραγματικά. Πούλησα όλα τα σταφύλια μου επί τόπου και γύρισα σπίτι μου.

Και η ώρα ήταν μόλις έντεκα το πρωί! Και αυθόρμητη έβγαινε από τα βάθη της καρδιάς μου η προσευχή: «Να, που έγινα άνθρωπος τώρα, Θεέ μου. Δόξα στο όνομά σου»!

Μετράω και τα χρήματα και βλέπω πως ήταν περισσότερα από άλλες φορές, γιατί δεν είχα καμμιά φθορά στο εμπόρευμά μου, όπως συνήθως. Την άλλη μέρα έκανα πάλι το ίδιο. Μόλις έφτασα στον τόπο που ήμουν και χτες, τι να ιδώ; Μια μεγάλη ουρά από κόσμο να με περιμένει!

Είχαν έρθει και από την άλλη άκρη του δρόμου για να προλάβουν να πάρουν σταφύλια από μένα. Και πριν να φτάσει το μεσημέρι, πούλησα όλα μου τα σταφύλια. Ο Κύριος στην αγάπη του μου φανέρωσε δυο-τρία πράγματα.

Πρώτον να παίρνω τα καλύτερα σταφύλια. Δεύτερον να τα δίνω πιο φτηνά και τρίτον να πηγαίνω μόνο σε ένα δρόμο, στην οδό Πατησίων.

Ο κόσμος έβλεπε και εκτιμούσε την αλήθεια και την τιμιότητα και αντί να αναζητώ εγώ τους ανθρώπους, έρχονταν αυτοί σε μένα! Δεν ήταν αυτό μια εξαιρετική ευλογία για μένα»;

Κυριακή 20 Μαΐου 2018

O Άγιος Νικόλαος Και Το Χαστούκι Στον Αιρετικό Άρειο





------------------------------------------------------------
Πάντα μας κάνει εντύπωση ο δήθεν σκανδαλισμός, «ευσεβών» και μη, από το χαστούκι που έδωσε ο άγιος Νικόλαος στον Άρειο, μη ανεχόμενος τις βλασφημίες του, κατά την Α’ Οικουμενική Σύνοδο.
Ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση μας κάνει όταν «ευσεβείς υπερασπιστές» απολογούνται για την πράξη του αυτή, λέγοντας ότι, ναι, ήταν απαράδεκτη και ότι μετανόησε δήθεν στην φυλακή στην οποία επέτρεψε ο Χριστός να μπει για να του δοθεί χρόνος να μετανοήσει!!!
Ο άγιος Νικόλαος ήταν ένας λεβέντης άγιος. Το ότι ήταν πράος δεν σημαίνει ότι δεν ήταν λεβέντης, αγωνιστής, εν γνώσει ζηλωτής και γνήσιος εκφραστής της θεολογικής ακρίβειας και αλήθειας. Το ότι ήταν ταπεινός, δεν σημαίνει ότι δεν θα πέθαινε αν χρειαζόταν για τον Χριστό και την ακρίβεια των δογμάτων της Πίστεως. Ακριβώς το αντίθετο.
Στην φυλακή μπήκε σιδηροδέσμιος. Όταν τον επισκέφτηκαν ο Χριστός και η Παναγία δεν τον επισκέφτηκαν για να τον «μαλώσουν» αλλά για να τον επιβραβεύσουν.
Ο Χριστός τον ρωτάει: γιατί Νικόλαε είσαι φυλακισμένος; Μήπως τον ρωτάει γιατί δεν γνώριζε τον λόγο; Όχι, βέβαια, αλλά για να μείνει σε μας ως μαρτυρία και ομολογία Πίστεως η απάντηση του Αγίου: Για την δική σας την Αγάπη, βρίσκομαι εδώ…
Και τότε του χάρισε ο Χριστός το Ιερό Ευαγγέλιο και η Παναγία ένα αρχιερατικό ωμοφόριο, αφού πρώτα τον ελευθέρωσαν από τα δεσμά του.
Μήπως ο άγιος δεν γνώριζε τους ισχύοντες νόμους, με τους οποίους αν κάποιος τολμούσε να χειροδικήσει σε κάποιον άλλο, ενώπιον του Βασιλέα, η τιμωρία ήταν το να κοπεί άμεσα το χέρι ή τα χέρια που χειροδίκησαν; Βεβαίως το γνώριζε. Προτίμησε να χάσει λοιπόν το χέρι του παρά να μείνει αδρανής ή να «απαντήσει διαλογικά» στις βλασφημίες του Αρείου.
Γνώριζε πολύ καλά λοιπόν ο ίδιος, ότι το πιθανότερο ήταν να βασανιζόταν ή να πήγαινε εξόριστος κάπου ή να υπέφερε με κάποιον άλλον τρόπο. Πήγαινε λοιπόν συνειδητά για να μαρτυρήσει με οποιονδήποτε τρόπο για την αγάπη του Χριστού και της Παναγίας.
Για τον απλό και συνειδητό πιστό της του Χριστού Εκκλησίας, όχι μόνο δεν τίθεται θέμα σκανδαλισμού, αλλά απεναντίας, γίνεται αφορμή για να παίρνει θάρρος και οπλίζεται με πίστη, γιατί τέτοια είναι η αγάπη των αγίων μας: Να μας μπολιάζουν με Πίστη και να μας ετοιμάζουν για αγώνα καθημερινό ενάντια στα πάθη μας και ενάντια στις βλασφημίες της εποχής μας. Να δίνουμε «πνευματικά χαστούκια» σε προσωπικά πάθη, σε αστοχίες, σε επιβουλές του πονηρού από μέσα ή από έξω και να λέει έκαστος εξ ημών: 
Με τις πρεσβείες του αγίου Νικολάου Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με…
https://www.facebook.com/?sk=h_chr Fdimitrios Athanassiou

Σάββατο 19 Μαΐου 2018

Όποιος θέλει να προβάλει τον εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται...




Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου


Πόσο συμπαθής είναι ο ταπεινός άνθρωπος και πόσο αποκρουστικός ο υπερήφανος!

Τον υπερήφανο κανείς δεν τον αγαπάει, ακόμη και ο Θεός τον αποστρέφεται. Βλέπεις, και τα μικρά παιδιά, αν δουν κανένα παιδί λίγο υπερήφανο, το κοροϊδεύουν, ενώ ένα παιδί σιωπηλό, συνετό, πόσο το εκτιμούν!

Ή, αν δουν κανέναν να περπατάει καμαρωτός – καμαρωτός, τον παίρνουν μυρωδιά και τον κοροϊδεύουν. …


Όποιος θέλει να προβάλλει τον

εαυτό του, τελικά γελοιοποιείται.

Θυμάμαι, όταν ήμουν στο Σινά, είχε έρθει ένας παπάς που τον έλεγαν Σάββα. Ήταν λίγο κενόδοξος, είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.


Μια μέρα οι Βεδουΐνοι ανέβαζαν στο μοναστήρι ένα βαρύ πράγμα με το βίντσι και, καθώς το σήκωναν, φώναζαν, για να συγχρονισθούν, “σάουα-σάουα”, δηλαδή “όλοι μαζί”. Τους άκουσε ο παπα-Σάββας κι έτρεξε αμέσως έξω.



-“Βρε, ακόμη δεν ήρθα, λέει, καί “Σάββα” φωνάζουν! Και εδώ όλοι με έμαθαν!”

Νόμιζε ότι οι Βεδουΐνοι φώναζαν “Σάββα, Σάββα”!

Μόλις το άκουσα, με έπιασαν τα γέλια! Είναι να μη γελάσεις;

Όπως δουλεύει το μυαλό του ανθρώπου, έτσι τα ερμηνεύει όλα…

Άμα ο άνθρωπος είναι λίγο φαντασμένος, όλα φαντασμένα τα ερμηνεύει…


Από το βιβλίο “Πάθη και Αρετές”





Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

Ο Άγιος Παΐσιος ο Μέγας και Θεοφόρος († 19 Ιουνίου)


Μια φορά, ενώ ο Oσιος Παίσιος προσευχόνταν στο κελί του πήγαν σ΄αυτόν ο Χριστός και δύο άγγελοι, όπως είχαν κάποτε πάει στον πατριάρχη Αβραάμ και του είπαν: "Χαίρε Παίσιε,σήμερα πρέπει να μας φιλοξενήσεις"!
»Ο Παίσιος τους δέχθηκε με χαρά, δεν ετοίμασε όμως φαγητά όπως ο Αβραάμ, αλλά έφερε νερό για να πλύνει τα πόδια Του. Και επειδή, όταν φιλοξενείς καποιον δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα από το να του πλύνεις τα πόδια, ο Παίσιος αυτό έκανε. Ο Χριστός του είπε: "Ειρήνη Σοι δούλε Μου»! και έφυγε.
Ο Άγιος Παίσιος καιόμενος  από τη θεϊκή αγάπη έτρεξε και ήπιε το νερό με το οποίο είχε πλύνει τα πόδια του Ιησού και άφησε και λίγο για τον υποτακτικό του ο οποίος έλειπε στην Αίγυπτο.

Ερχόμενος ο υποτακτικός από το ταξίδι και όντας πολύ κουρασμένος του είπε ο όσιος: "Πήγαινε να πιείς νερό από το δοχείο εκείνο για να σβήσεις τη δίψα σου!».Ο υποτακτικός υπάκουσε αλλά έλεγε από μέσα του: "Εγώ ταξίδεψα μέσα σε αφόρητο καύσωνα και ο γέροντας αντί να με στείλει στην πηγή να πιώ νερό δροσερό με στέλνει να πιω νερό βρώμικο και στάσιμο!». Αυτά σκεφτόνταν ο υποτακτικός, όταν ο όσιος τον έστειλε για δεύτερη φορά και ενώ είπε ότι θα πάει δεν πήγε,Ο όσιος του το είπε για τρίτη φορά και αυτός δεν υπάκουσε.
Τότε του είπε: "Τώρα θα πάρεις τον μισθό της ανυπακοής σου. Δηλαδή θα χάσεις τα θεικά δώρα!». Ακούγοντας αυτό ο υποτακτικός στενοχωρήθηκε και έτρεξε αμέσως να πιεί νερό από το δοχείο,αλλά αυτό είχε εξαφανιστεί,και είπε; "Γέροντα, δε βρίσκω το νερό για να το πιώ".
-Πως να το βρεις αφού έγινες ανάξιος; Επειδή η ανυπακοή διώχνει τη χάρη από τον ανυπάκουο, όπως η υπακοή φέρνει τη χάρη στον υπάκουο.
-Ποιό ήταν αυτό το μεγάλο δώρο που έχασα και πως εξαφανίστηκε;
-Επειδή έκανες ανυπακοή, ενώ τρεις φορές σου είπα να πιείς από το νερό εκείνο, άγγελος Κυρίου κατέβηκε από τον ουρανό  και πήρε το αγιασμένο νερό.

Ακούγοντας αυτό ο υποτακτικός συγκλονίστηκε και έμεινε άφωνος για πολλή ώρα.Ερχόμενος εις εαυτόν, έκλαιγε και θρηνούσε: "Τι έχασα ο άθλιος,τι έχασα! Ο διάβολος δεν μ΄άφησε να το αποκτήσω!»
Αφού έκλαψε πολύ  μετάνοιωσε και ζητούσε έλεος.

Ο όσιος του είπε: "Γιέ μου, ο Αδάμ έφυγε από τον παράδεισο για την ανυπακοή του. Επειδή όμως λυπήθηκες πολύ και μετανόησες, σήκω από την πτώση της ανυπακοής, κάνε υπακοή και ζήτα από τον Κύριο συγχώρεση. Ο Κύριος ελεεί όσους μετανοούν πραγματικά και προσεύχονται»

Ο Όσιος Παΐσιος καταγόταν από την Αίγυπτο και γεννήθηκε το έτος 300 μ.Χ. από γονείς πολύ πλούσιους, αλλά και ευσεβείς. Ήταν επτά αδέλφια και ο μικρότερος ήταν ο Παϊσιος. Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός από πατέρα και η στοργική μητέρα του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου.
Σε νεαρή ηλικία ο Παΐσιος, πήγε στη έρημο κοντά στον διάσημο για την αρετή, του αββά Παμβώ. Με οδηγό αυτόν τον έμπειρο πνευματικό πατέρα, ο Παΐσιος απέκτησε πολλές θείες αρετές. Όταν πέθανε ο Παμβώ, ο Παΐσιος αναχώρησε στο δυτικό μέρος της ερήμου και εκεί έστησε τη διαμονή του, όπου πλήθος ανθρώπων πήγαιναν προς αυτόν, για να ζητήσουν το δρόμο της σωτηρίας και να ακούσουν από το στόμα του λόγια πνευματικά και ψυχωφελή.

Όταν ο Παΐσιος έφτασε σε βαθιά γεράματα, τον παρακάλεσαν πολλοί αδελφοί, ν’ αφήσει την έρημο και να κατεβεί στην κοντινότερη πόλη, για να μπορέσουν πολλοί άνθρωποι να ωφεληθούν από τους άγιος λόγους του. Πράγμα που έγινε και έτσι δόθηκε σε πολλούς η ευκαιρία να γνωρίσουν τον δρόμο της σωτηρίας, από τα θεόπνευστα λόγια του Παϊσίου. Μαθητής του Οσίου, υπήρξε και ο Όσιος Παύλος.
Αφού ο Όσιος Παΐσιος ωφέλησε πολλούς συνανθρώπους του, πέθανε σε πολύ προχωρημένη ηλικία και τον έθαψαν στην έρημο όπου ασκήτευσε. Μετά από χρόνια, ο πατήρ Ισίδωρος, ανακόμισε τα άγια λείψανά του και τα μετέφερε στην Πισιδία, όπου τα εναπόθεσε στο εκεί Μοναστήρι του.
Ο Όσιος Παίσιος ο Μέγας και Θεοφόρος εορτάζει στις 19 Ιουνίου 

" Όσ. Παΐσιος ο Μέγας: Θεέ μου δώσε μου τη σημερινή ημέρα αγαθή αναμάρτητη, καθαρή. Κύριε μη μ΄εγκαταλείπεις..."

 

            Όσ. Παΐσιος ο Μέγας και θεοφόρος

Θεόπνευστη Πρωινή Προσευχή

Κύριε Ιησού Χριστέ, Θεέ μου, δός μου τη σημερινή μέρα αγαθή, αναμάρτητη και καθαρή. 

Κύριε, μή μ΄εγκαταλείπεις.

Μή φεύγεις μακρυά μου.

Άπλωσε το χέρι Σου και βοήθησέ με. Κύριε, στήριξέ με και φύτεψε στην καρδιά μου την αγάπη και τον μεγάλο σεβασμό για Σένα. 

Κύριε, δίδαξέ με να ζω κατά το Άγιο θέλημά Σου. 

Κάμε, Κύριε, να συναισθάνομαι τις αμαρτίες μου και να λυπάμαι γι΄αυτές. 

Ελευθέρωσέ με από κάθε ψυχικό και σωματικό πειρασμό. 

Διώξε απ΄τον νου μου κάθε βρώμικο, αισχρό και ανυπότακτο λογισμό. 

Κύριε, βοήθησέ με να βγάλω από μέσα μου την αμέλεια, την λύπη, την λησμοσύνη, την αναισθησία, την πώρωση. 

Κύριε, που είσαι σπλαγχνικός, ελέησέ με και συγχώρησε όλες τις ανομίες μου. 

Και κάμε να ζω με ησυχία, με μετάνοια, με εξομολόγηση και με πίστη καθαρή. Αμήν.

Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου...



«Θυμάμαι, όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου,
είχα μεθύσει από μια απερίγραπτη γλυκύτητα…»
Όταν η ευχή μπήκε για πρώτη φορά στην καρδιά μου...Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος ΔιονυσιάτηςΠροηγούμενος ῾Ιερᾶς Μονῆς Διονυσίου Ἁγίου ῎Ορους(+ 1908 - 2001)
Μία από τις μεγαλύτερες ασκητικές φυσιογνωμίες του Αγιορείτικου Μοναχισμού κατά τον εικοστό αιώνα, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Διονυσιάτης (1908-2001) – συνασκητής του Γέροντα Ιωσήφ του ησυχαστή – μας περιγράφει στιγμές, κατά τις οποίες τον επισκέφθηκε η Χάρις του Θεού, μέσω της νοεράς προσευχής!...

-Γέροντα, ἠμπορεῖτε νά μᾶς πῆτε λίγα λόγια γιά τήν προσευχή;

-Η προσευχή, παιδί μου, χρειάζεται σωματική βία. Ἐγώ ἤμουν ἐκ φύσεως ἄνθρωπος ἀσυνήθους σωματικῆς ἀντοχῆς καί «ἔπεφτα» μέ ὁρμή καί δυνατό πόθο Θεοῦ στά μοναχικά ἀγωνίσματα. ῾Ο Γέροντάς μου, μᾶς εἶχε ἐπιβάλει νά ἀγρυπνοῦμε κάθε νύκτα 5-6 ὧρες κάνοντας οἱ πιό δυνατοί προσευχή καί οἱ κἄπως ἀδύνατοι νά διαβάζουν καί κάποιο βιβλίο. Ἐγώ προσευχόμουν πάντοτε ὄρθιος, διότι ἄν καθόμουν, μ᾿ ἔπιανε ὁ ὕπνος.
Η βία στήν προσευχή διαρκεῖ μέχρι μισή ὥρα. Κατόπιν ἔρχεται ἡ Χάρις καί ἡ προσευχή πλέον ἐνεργεῖται μόνη της προσφέροντας γλυκές πνευματικές ἐμπειρίες...
Στά ὀκτώ πρῶτα χρόνια τῆς μοναχικῆς μου ὑπακοῆς στόν Γέροντά μου, ὅταν προσευχόμουν τίς νύκτες, ἐνόμιζα ὅτι ἄνοιγαν οἱ Οὐρανοί, λόγῳ τῆς πλουσίας ἐπισκέψεως τῆς Χάριτος.

῾Ο νοῦς μου, τοὐλάχιστον δύο φορές τήν ἑβδομάδα, ἀνέβαινε σέ θεωρία τοῦ Θεοῦ... 

Στήν κατάστασι αὐτή ὁ ἄνθρωπος, δέν μπορεῖ νά λέγῃ πλέον τήν εὐχή... ῾

Ο νοῦς, ἡ καρδιά ἑνώνονται μέ τήν εὐχή, δηλαδή μέ τήν αἴσθησι τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ...

῾Η ψυχή εἶναι ἀποξενωμένη ἀπό τόν ἔξω κόσμο, καί γίνεται ὅλη φωτοειδής καί κατανυκτική... 

Καρπός αὐτῆς τῆς θείας ἑνώσεως εἶναι μία ἀνεκλάλητη γλυκύτης, ἡ ὁποία ἄλλοτε διαρκοῦσε μέχρι 4 ὧρες καί ἄλλοτε ὀλιγώτερο, ὅσο δηλαδή ἤθελε ὁ Θεός...

῞Οταν σταδιακά ἡ Χάρις ἀναχωροῦσε, ἄφηνε κάθε φορά κάτι νέο καί καινούργιο μέσα μου. Δηλαδή, μετά ἀπό κάθε νυκτερινή προσευχή μου, δέν ἤμουν ὁ ἴδιος τήν ἑπομένη ἡμέρα. ῾Ο Πανάγαθος Θεός, μοῦ προσέθετε Χάρι ἐπάνω στήν Χάρι καί αὐτή ἡ εὐλογία πολύ μέ παρηγοροῦσε καί μοῦ δυνάμωνε τά φτερά τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης γιά τόν Χριστό.

Θυμᾶμαι, ὅταν ἡ εὐχή μπῆκε γιά πρώτη φορά στήν καρδιά μου, εἶχα μεθύσει ἀπό μία ἀπερίγραπτη γλυκύτητα. ῎Ημουν σάν ἐκστατικός. Δέν ἄντεξα ἀπό τήν χαρά μου καί ἐπῆγα στόν Γέροντα, παρότι ἦτο νύκτα, νά τόν ρωτήσω:

-Γέροντα ἔχω νά σέ ρωτήσω κάτι. Αὐτό κι αὐτό μοῦ συμβαίνει...

-Αὐτό, παιδί μου, εἶναι μεγάλη κατάστασις τῆς προσευχῆς. Κανένας δέν τήν ἀπέκτησε ἀπ᾿ ὅσους Μοναχούς ἐγνώρισα τόσα χρόνια. Μόνο σέ μένα μοῦ τήν δώρισε ὁ Θεός, καί τώρα τό ἴδιο βλέπω καί σέ σένα. Μετά ἀπ᾿ αὐτή τήν κατάστασι, ὑπάρχει καί ἡ τελευταία, κατά τήν ὁποία ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου πηγαίνει στόν παράδεισο...

῾Ο Γέροντάς μου συγκινήθηκε ἀπό αὐτό πού ἔμαθε, μ᾿ ἀγκάλιασε καί μ᾿ ἀσπάσθηκε.

Ἐμένα ὁ νοῦς μου δέν πῆγε ποτέ στόν παράδεισο, ἐνῶ ὁ Γέροντάς μου, εἶχε πάει μέ τόν νοῦ του πολλές φορές, ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ ἴδιος στίς ἐπιστολές του.

-Τί σημαίνει θεωρία, Γέροντα, καί πῶς ἐσεῖς τήν αἰσθάνεσθε;

Νά, ἄκουσε. Ἐκεῖ πού προσεύχεσαι, σέ καταλαμβάνει μία νοερά ἡσυχία, μία ἐσωτερική νοερά σιγή καί γαλήνη τῆς καρδίας. Τότε, ὅταν ἐγώ ἔχω αὐτήν τήν κατάστασι, μέ πιάνει μία ἀγωνία, μήπως ἔλθῃ κανείς καί κτυπήση τήν πόρτα τοῦ Κελλιοῦ μου καί χάσω αὐτή τήν γλυκειά εἰρήνη πού εἶναι ξαπλωμένη σ᾿ ὁλόκληρη τήν ὕπαρξί μου. Αὐτή ἡ Χάρις μένει, ὅσο θέλει ὁ Θεός. Φεύγει γιά λίγο διάστημα καί πάλι ἔρχεται.

Ἀλλά τί πόνο καί ὀδύνη ἐδοκίμαζα κατά τήν ἀναχώρησίν της!῎Εκλαιγα σάν τήν μάννα πού ἔχασε τό παιδί της καί ἔλεγα μέ πόνο: «Θεέ μου, δέν θά μοῦ δώσῃς αὐτό τό δῶρο σου ἄλλη φορά;».

Αὐτή εἶναι ἡ εἰρήνη πού ὑποσχέθηκε ὁ Κύριος σ᾿ αὐτούς πού θά Τόν ἀγαπήσουν. Στούς μαθητάς Του εἶχε εἰπεῖ: «Εἰρήνη τήν ἐμήν διδωμι ὑμῖν».

Ἀπ᾿ αὐτή τή βαθειά εἰρήνη καί πνευματική παρουσία τοῦ Χριστοῦ, γεννᾶται μέσα στήν καρδιά μας, μιά ἀνείπωτη χαρά καί ἀγάπη...

Μιά φορά, θυμᾶμαι, μοῦ ἦλθε ἕνα τόσο δυνατό κῦμα ἀγάπης μέσα μου, ὥστε ἔπεσα κάτω τ᾿ ἀνάσκελα καί φώναζα μή μπορῶντας ν᾿ ἀντέξω. «Θεέ μου θά πεθάνω, δέν ἀντέχω ἄλλο τήν παρουσία τῆς ἀγάπης σου!...». 
῾Οταν μετά ἀπό τρεῖς ὧρες ἔφυγε αὐτό τό κῦμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, ἔκλαιγα ἀπό τήν χαρά μου καί τήν ἔκστασί μου...

-Γέροντα, ἐγώ δέν ζητῶ τίποτε ἀπ᾿ αὐτή τήν ἀγάπη πού μοῦ λέτε· τί πρέπει νά κάνω γιά νά ἀρχίσω νά τήν αἰσθάνομαι;

-Δέν ἔρχεται εὔκολα, παιδί μου. Ἐγώ ἔλεγα ἀδιάκοπα ὅλη τήν ἡμέρα τήν εὐχή. ῾Ο Γέροντάς μου, πού ἔμενε στό ἐπάνω πάτωμα τοῦ κελλιοῦ μας, μέ ἄκουγε πού ἔλεγα ἐπί ὧρες τήν εὐχή καί χαιρόταν. ῾Η ἐσωτερική προσευχή σέ γεμίζει καί δέν θέλεις νά μιλᾶς διότι στενοχωριέσαι. Κάνε μία προσπάθεια ἐπί μία ἡμέρα νά μή μιλήσῃς καθόλου καί θά ἰδῇς ὅτι ἡ εὐχή δέν θά σταματᾶ μέσα σου. ῞Οταν δέν λέγεται μέ τό στόμα, σίγουρα λέγεται μέ τόν νοῦ.

Πολλοί κατηγοροῦσαν τόν Γέροντά μου, ὅτι εἶναι πλανεμένος, ἀλλά αὐτοί εἶχαν ἀπατηθῆ, διότι δέν ἐγνώριζαν αὐτές τίς καταστάσεις πού ζοῦσε ὁ Γέροντάς μου.

Αὐτός μᾶς ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς, διότι ὁ ἴδιος πρῶτα τά ἐβίωνε, καί μετά μᾶς παιδαγωγοῦσε μέ ἀγάπη, ἀλλά καί αὐστηρότητα. Γιά νά κάνῃς νοερά προσευχή, πρέπει ὁ νοῦς σου νά τρέχῃ στήν εὐχή κάνοντας 200 ἑκατοστάρια κομβοσχοίνια τήν ἡμέρα.

῾Η μέθοδος τῆς εἰσπνοῆς καί ἐκπνοῆς γιά τήν εὐχή, εἶναι μόνο γιά τούς προχωρημένους. Τότε ἡ θεία Χάρις σοῦ τρυπᾶ τήν καρδιά σάν μαχαίρι καί ξεριζώνει τά πάθη. Μετά ἀπό ἕνα τέτοιο ἀγῶνα, ἀμείβει τόν ἀγωνιστή ὁ καλός Θεός ἀνεβάζοντας τόν νοῦ του σέ θεωρία, πού εἶναι νοερά ἐνόρασις τοῦ Θεοῦ.

(Ήταν στη συνοδεία του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού)

-Μπορεῖτε νά μᾶς περιγράψετε, Γέροντα, κάποια θεωρία πού εἴδατε;

῞Οπως σᾶς εἶπα, μέ ἀξίωσε ὁ Θεός νά ἰδῶ πολλές θεωρίες καί ἀκοῦστε νά μάθετε τί ἐξαίσια πράγματα ὁ Πανάγαθος Θεός ἐπέτρεψε σ᾿ ἐμένα τόν ἁμαρτωλό νά ἰδῶ...

Μιά φορά καθώς προσευχόμουν, μπῆκε ὁ νοῦς μέσα στήν καρδιά μου καί ἔχασα τήν αἴσθησι τοῦ βάρους τοῦ σώματός μου.Τότε ὁ Θεός μοῦ ἀποκάλυψε ὅλη τήν ῾Αγία Γραφή μπροστά στά νοερά μου μάτια.

Παρότι δέν τήν εἶχα διαβάσει μέχρι τότε ὅλη, ὁ Θεός μοῦ ἄνοιξε τά μάτια τῆς ψυχῆς μου καί γνώρισα τά βάθη τῶν νοημάτων τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ῞Οταν μετά ἐπῆρα νά διαβάσω τήν ῾Αγία Γραφή, εὕρισκα τά γεγονότα καί τήν διδασκαλία, ὅπως τά εἶχα ἰδεῖ στήν προσευχή μου.

Μία ἄλλη φορά, αἰσθάνθηκα ὅτι ἐμεγάλωσε ὁ ἑαυτός μου καί ἔφθασε μέχρι τό ταβάνι τοῦ δωματίου μου. Κατόπιν σιγά-σιγά ἐσμίκρυνε μέχρι πού ἔγινε σάν μυρμῆγκι...

Τότε νοιώθοντας τόν ἑαυτόν μου σάν μυρμῆγκι, ἀξιώθηκα νά ἰδῶ νοερῶς ὁλόκληρη τήν γῆ μας. Δηλαδή ἔβλεπα τίς ἠπείρους, τά δάση, τίς πολιτεῖες, τά βουνά, τίς θάλασσες, ἀκόμη καί τούς θησαυρούς της, τά ψάρια, τά κογχύλια, τά κοράλια κλπ. Ἐθαύμαζα μ᾿ ὅλα αὐτά καί ἔλεγα στόν ἑαυτό μου: «῎Ω πόσο μεγάλη εἶναι η γῆ, ἀλλά καί πόσο ἀχώρητος θά εἶναι ὁ Θεός!!!»

Σκεπτόμενος αὐτά, ἔνιωθα τό ἕνα πόδι τοῦ Θεοῦ νά πατῇ ἐπάνω σέ μένα, τήν στιγμή πού ἔνιωθα τόν ἑαυτόν μου σάν μυρμῆγκι, καί ἀκουμποῦσα ἐπάνω στήν γῆ, πού μοῦ φαινόταν σάν σφαῖρα. Τότε σκέφθηκα καί ἔλεγα: «Ὤ πόσο μικρή εἶναι ἡ γῆ μπροστά στό Θεό, καί ἐάν Ἐκεῖνος θέλῃ, τῆς δίνει μιά κλωτσιά μέ τό πόδι του καί τήν καταστρέφει…»

῎Αλλοτε πάλι, καθώς προσευχόμουν, ἦλθε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μπροστά μου. Δέν τόν ἔβλεπα μέ τά σωματικά μου μάτια, ἀλλά αἰσθανόμουν πολύ ἔντονα τήν παρουσία τῆς Χάριτός Του. Καί ἄλλες παρηγοριές μοῦ ἔδινε τό ῞Αγιο Πνεῦμα…

Αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Διονυσιάτης
Από το βιβλίο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΓΕΡΟΝΤΑΔΕΣ ΤΟΥ ΑΘΩΝΟΣ»
Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου – Άγιον Όρος, Άθως 2005

Το βρήκαμε εδώ: http://logosfotos.blogspot.gr/2017/02/blog-post_218.html