Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Δεν πρέπει να σκανδαλιζόμαστε με τους πιστούς που εφαρμόζουν τις εντολές του Κυρίου...



Η εικόνα ίσως περιέχει: κείμενο

Από το βιβλίο:  ''Χρηστοήθεια των Χριστιανών'' ~ Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου σελ, 327

Γιάννης Τσιτλακίδης

Αγ. Ιάκωβος Τσαλίκης: Δεν θέλει την εξομολόγηση ο διάβολος – Κοινωνάμε, αλλά δεν κοινωνάμε!


Μιά δαι­μο­νι­σμέ­νη ο­μο­λο­γού­σε: “Ό­ταν ή­μουν 13 χρο­νών, έ­βο­σκα τα γε­λά­δια σε μιά ρε­μα­τιά και ε­κεί βλαστή­μη­σα τον Χρι­στό και τον αν­τί­χρι­στο και δαι­μο­νί­στη­κα, μπή­κε μέ­σα μου δαί­μο­νας. Α­πό τό­τε δεν είμαι κα­λά. Παν­τρεύ­τη­κα και με πή­γε ο άν­τρας μου στην Αγ­γλί­α, στην Γερ­μα­νί­α, σε ό­λους τους για­τρούς. Οι για­τροί δεν βρή­καν τί­πο­τα. Δεν ξέ­ρουν ό­τι έ­χω δαί­μο­να. Τώ­ρα, με έ­φε­ρε και σε σέ­να”.

»Τούς εί­πα, “ε­ξο­μο­λό­γη­ση και θεί­α Κοι­νω­νί­α” και φώ­να­ξε το δαι­μό­νιο: “Ε­σύ δεν τα λές κα­λά! Ε­κεί­νος ο άλ­λος ο πα­πάς (έ­νας άλ­λος Ι­ε­ρέ­ας εξ εγ­γά­μων που εί­χαν πά­ει πρω­τύ­τε­ρα) τα λέ­ει κα­λύ­τε­ρα. Μό­νο μεταλα­βιά (θεί­α Κοι­νω­νί­α), δεν χρει­ά­ζον­ται δι­α­βά­σμα­τα (ε­ξο­μο­λό­γη­ση) “.»Εί­δα­τε, α­δελ­φοί μου, πως δεν την θέ­λει την ε­ξο­μο­λό­γη­ση ο δι­ά­βο­λος και ό­τι η θεί­α Κοι­νω­νί­α δί­χως ε­ξομο­λό­γη­ση δεν ω­φε­λεί σε τί­πο­τα».

«Κοινωνάμε, αλλά δεν κοινωνάμε»
Μιά κυ­ρί­α α­πό έ­να χω­ριό, ήρ­θε πρίν με­ρι­κά χρόνια να με δή. Μου εί­πε ό­τι ήρ­θε στις Ρο­βι­ές στο πανηγύρι και κα­τά το έ­θος κοι­νώ­νη­σε. Όμως, ε­νώ κα­τά­πι­ε το “ζμί” (ζουμί–αί­μα Κυ­ρί­ου), το “κοψί­δι” (ψίχα–σώ­μα Κυ­ρί­ου) έ­μει­νε κά­τω α­πό την γλώσσα και δεν μπο­ρού­σε να το κα­τα­πι­ή. Πή­γα­νε σε έ­να σπίτι, τους κέ­ρα­σαν κα­φέ και πα­ξι­μά­δι, τα έ­φα­γε, αλ­λά το κομ­μα­τά­κι δεν κα­τέ­βαι­νε. Το εί­πε στην γειτόνισ­σα και την πα­ρα­κά­λε­σε να το σκουν­τή­ση με το χέ­ρι της. Φύ­γα­νε α­πό τις Ρο­βι­ές. Στον δρό­μο είχα­νε ψω­μί και τυ­ρί και φά­γα­νε σε μιά πη­γή που στα­μα­τή­σα­νε. Αι­σθάν­θη­κε ό­τι εί­ναι α­κό­μα ε­κεί το ψιχου­λά­κι και αι­σθα­νό­ταν ό­τι μο­σχο­βο­λά­ει. Έ­βα­λε το δά­κτυ­λο και το σκουν­τού­σε και αυ­τό έ­βγαι­νε έ­ξω πά­λι στην γλώσ­σα της.— Τι ή­ταν αυ­τό, π. Ι­ά­κω­βε; με ρώ­τη­σε.— Μή­πως εί­χες κα­νέ­να α­μάρ­τη­μα και πή­γες να κοι­νω­νή­σης και δεν ή­σουν ά­ξια και ι­κα­νή να πάς να κοινω­νή­σης; Μή­πως με καμ­μιά σου γει­τό­νισ­σα τα εί­χες χα­λά­σει;— Ναί, πα­πά μου! Ήρ­θε η κότ­τα της γει­τό­νισσας στην αυ­λή μου και την έ­δι­ω­ξα λέ­γον­τας “ί­σου! να φάς την νοι­κο­κυ­ρά σου, να ψο­φή­ση η νοι­κο­κυ­ρά σου!”. Και ύ­στε­ρα σαν να με φώ­τι­σε ο Θε­ός το βράδυ και μου εί­πε: “Δέν πάς να πά­ρης συγ­χώ­ρη­ση α­πό την γει­τό­νισ­σα;”. “Νά πά­ω”, εί­πα. Στον δρό­μο ό­μως που πή­γαι­να, μου εί­πε ο λο­γι­σμός: “Έ! δεν εί­ναι τί­πο­τα. Και η δι­κή μου πά­ει σε αυ­τήν και αυ­τής έρ­χε­ται σε μέ­να”.»Βλέ­πε­τε τι της εί­πε ο δι­ά­βο­λος; Και ε­νώ πή­γε να κοι­νω­νή­ση, δεν κοι­νώ­νη­σε, δι­ό­τι εί­χε κα­τα­ρα­στή την γει­τό­νισ­σά της». «Καί μιά άλ­λη φο­ρά, έ­να παλ­λη­κά­ρι ήρ­θε να κοι­νω­νή­ση και δί­στα­ζα λί­γο μέ­σα μου να το κοι­νω­νή­σω. Φαί­νε­ται θα εί­χε κά­ποι­ο πνευ­μα­τι­κό κώ­λυμα. Ό­ταν, λοι­πόν, το κοι­νω­νού­σα, έ­νας πα­ρευ­ρι­σκό­με­νος μονα­χός, α­ρε­τής άν­θρω­πος, εί­δε να φεύ­γη από την α­γί­α Λα­βί­δα μιά χρυ­σή λάμ­ψη, να περ­νά πά­νω α­πό το κε­φά­λι μου και να πά­η πά­νω στην α­γί­α Τράπε­ζα και κά­θησε ε­κεί. Με­τά την α­κο­λου­θί­α, μου το εί­πε ο μο­να­χός και μου εί­πε ό­τι το έ­βλε­πε (τό παλ­λη­κά­ρι) μαύ­ρο στο πρό­σω­πο.»Βλέ­πε­τε; Κοι­νω­νά­με αλ­λά δεν κοι­νω­νά­με! Γι᾽ αυ­τό και οι μά­γοι και οι αι­ρε­τι­κοί με­ρι­κές φο­ρές συ­νι­στούν και θεί­α Κοι­νω­νί­α, αλ­λά φρον­τί­ζουν να μην (μάς αφήσουν νά) σκε­φτού­με (γιά) να προ­ε­τοι­μα­στού­με σωστά».

ΑΠΟΣΜΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Ο ΓΕΡΩΝ ΙΑΚΩΒΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ: https://www.enromiosini.gr/oi-ekdoseis-mas/ο-γερων-ιακωβοσ-νεο-βιβλιο-τησ-ενωμενη/Όποιος επιθυμεί να γίνει αποδέκτης μπορεί να επικοινωνήσει με την ΄΄ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ΄΄, στο τηλέφωνο:  2310552207  ηλεκτρονική διεύθυνση: sales@enromiosini.gr
πηγή:  enromiosini.gr

Πηγή: https://makkavaios.blogspot.com/2018/09/blog-post_65.html

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com

Είχα δύο ζωές – πριν και μετά τον Θεό. Και με τον Θεό συναντήθηκα … στον αλλο κόσμο



Είχα ένα τραύμα, στη μονάδα εντατικής θεραπείας με βοήθησαν οι γιατροί και εν τω μεταξύ η ψυχή μου έφυγε από το σώμα και «πέταξε στους άγνωστους κόσμους με τον άνεμο», όπως τραγουδάει ο Yury Shevchuk. Η ίδια η έξοδος από το σώμα ήταν εντελώς ανώδυνη. Αλλά τότε ο Κύριος μου έδειξε τη ζωή μου σε ένα δευτερόλεπτο και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ούτε μία καλή πράξη, έζησα μόνο για τον εαυτό μου, ότι ήμουν εγωιστής, ότι όλα στη ζωή μου δεν ήταν έτσι. Και η πρώτη επιθυμία ήταν: να βιαστώ, να επιστρέψω και να διορθώσω τα πάντα. Και το συναίσθημα: «Εγώ καταλαβαίνω!»

Αλλά όταν ήθελα να το κάνω, ένιωσα ότι δεν έχω χέρια ή πόδια – τα ένιωθα όλα, , αλλά δεν έχω σώμα. Ήταν πολύ ασυνήθιστο και φοβόμουν.

Ωστόσο, ο Κύριος προφανώς είχε το δικό του λόγο: με αυτό το ατύχημα με σταμάτησε.

Γεννήθηκα σε ένα χωριό. Έγραψε ποίηση, μουσική. έψαχνα για τον Θεό, αλλά δεν μπορούσα να τον βρω. Κανείς δεν μπορούσε να μου πει ποιος ήταν. Όλα όσα είδα – εικόνες, όπου η γιαγιά μου προσευχόταν … Στο σπίτι μας δεν υπήρχαν εικόνες, είχαμε όλους τους κομμουνιστές. Αν και μόνο τότε έμαθα ότι οι γονείς μου βαφτίστηκαν και η μητέρα μου προσευχόταν ήσυχα, αλλά δεν είπα σε κανέναν για αυτό.

Βαφτίστηκα από τη γιαγιά μου. Ανεξάρτητα, χωρίς ιερέα – πραγματικά δεν το ήξερα καν. Μόνο αόριστα θυμάμαι πώς με βύθισε σε κάποια λεκάνη. Και κανονικά βαπτιστικά στην ηλικία των 33 ετών. Λίγο καιρό μετά τον κλινικό θάνατο μου. Ήταν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στην Αγία Πετρούπολη.

Αλλά πριν τη συνάντηση με τον Θεό υπήρχαν «πρόδρομοι»: οι άνθρωποι ήρθαν σε μένα σαν μερικοί αγγελιοφόροι. Θυμάμαι ότι ένας άνδρας ήρθε, μου είπε ότι πίστευε στον Θεό, και υποστήριζα ότι δεν υπήρχε Θεός. Ήμουν τόσο έξυπνος! Διάβασα τους φιλόσοφους, ενδιαφερόμουν για κάθε είδους θρησκείες, πίστευα ότι ξεγελούσα τους ανθρώπους, ότι υπήρχε ένας πραγματικός κόσμος και ότι είναι απαραίτητο να ζουν σύμφωνα με τους νόμους τους. Ο συνομιλητής μου έφυγε τότε λυπημένος – ήθελε να μοιραστεί μαζί μου ως φίλο, το πιο σημαντικό τίναγμα του, και τον σταμάτησα.

Διαφορετικά πράγματα συνέβησαν, σαν να με προειδοποίησε ο Κύριος. Νομίζω ότι με κάθε άτομο αυτό συμβαίνει. Είμαστε απλώς είμαστε απρόσεκτοι στην πραγματικότητα. Αλλά μπορούμε να συναντήσουμε τις προειδοποιήσεις οπουδήποτε, αλλά απλά δεν τις παρατηρούμε.

Αλλά όλα όσα συνέβησαν εκεί, από όπου ήρθα, ήταν αποτυπωμένα στη μνήμη μου. Και είχα μια κατανόηση για το τι. Σταδιακά άρχισα να μιλάω για αυτό, λέγοντας: «Οι άνθρωποι, δεν ξέρετε – η κόλαση ξεκινά εδώ, τώρα.»

Προσπαθούσα να μην αμαρτήσω, αλλά θεωρήθηκα τρελός. Εγώ παντού έβλεπα τις αρχές της κόλασης – στο δρόμο, στην τηλεόραση, στις σχέσεις με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι απορροφούν, γι ‘αυτούς ότι είναι φυσιολογικό. Είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί, είναι σαν την αναπνοή. Είχα μια οξεία αίσθηση αμαρτίας: είδα πώς ξεκινάει – στον εαυτό μου, στους ανθρώπους … και ένιωσα άσχημα. Και όλη την ώρα ήθελα να προειδοποιήσω τους ανθρώπους.

Έπρεπε να επιστρέψω βίαια στα συνήθη ανθρώπινα συναισθήματα – ζούσα ακόμα σαν θυμωμένος άνθρωπος. Προσπάθησα να προσγειωθώ, όπως ήταν.

Σε μια προηγούμενη ζωή αρνήθηκα την Εκκλησία ως θεσμό, πίστευα ότι ήταν ένα μουσείο, ότι αυτές οι τελετουργίες δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική ζωή, ότι τώρα χρειάζεται κάποια νέα θρησκεία. Ως εκ τούτου, δεν πήγα ούτε καν στους ναούς. Και μετά από συνάντηση με τον Θεό, ολόκληροι κόσμοι μου άνοιξαν, σύμπαντα. Πριν από αυτό, δεν ήξερα ότι ο Κύριος ήταν παντού, ότι ήταν μέσα μου. Ήταν μόνο μέσα από την πικρή εμπειρία που άρχισε να αισθάνεται.

Μόλις – μετά από το ιστορικό του κλινικού θανάτου – ήμουν πολύ άρρωστος. Και ο Γιούρα Σεβτσούκ, με τον οποίο είμαστε φίλοι από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, με πήγε στους φίλους του στη Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Τότε ο Jura είπε:

«Ήμουν σε περιοδεία στο Αρχάγγελσκ και συναντήθηκα εκεί με έναν ηγούμενο, με προσκάλεσε στο μοναστήρι του. Ας σάς στείλουμε εκεί. » Έτσι βρισκόμουν στο μοναστήρι Αντωνιέβο-Σισίσκι. Και έλαβα θεραπεία με τα λείψανα του Αγίου Αντωνίου της Σίγιας.

Έχω καταλάβει όλο και πιο καθαρά γιατί ο Κύριος με έφερε πίσω από τον άλλο κόσμο. Το κύριο πράγμα, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια σωτηρία, ότι σε αυτόν τον κόσμο μπορείς να σωθείς. Σαν να μου έβαλε ένα πρόγραμμα, μου έδωσε μια κατεύθυνση όπου έπρεπε να πάω – στο φως. Τότε, νομίζω, ξεκίνησε το ταξίδι μου για να γίνω ιερέας. Παρόλο που ο ίδιος, φυσικά, δεν γνώριζα ακόμη, και σε αυτόν τον δρόμο έπρεπε να περάσω πολλές ακόμα δοκιμές και θαύματα.

Είμαι ευγνώμων στον Θεό που με έκανε να συναντηθώ μαζί Του. Συνειδητοποίησα ότι το έκανε από την αγάπη. Ως χειρουργός που βλέπει ότι η σκωληκοειδίτιδα του ασθενούς πρόκειται να σκάσει και το άτομο από αυτό το πύον θα πεθάνει. Και τότε ο χειρουργός κάνει μια περικοπή, αφαιρεί αυτή την σκωληκοειδίτιδα, ο ασθενής στη συνέχεια θεραπεύει τα πάντα, και τώρα είναι έτοιμος να τρέξει κάπου. Αλλά πού; Στην Αμαρτία; Αλλά ο Θεός θέτει την κατανόηση και τη γνώση στον άνθρωπο. Και είναι σημαντικό για αυτόν να εφαρμόσει αυτή τη γνώση.

Ο Θεός σε κάθε επισκέπτη επισκέπτεται την εποχή του. Και δεν καταδικάζω ένα άτομο, για παράδειγμα, εβδομήντα χρόνια, αν δεν πίστευε στο Θεό. Θα μπορούσε να συμβεί αύριο ή ένα δευτερόλεπτο πριν από το θάνατο …

Τώρα είμαι 60 ετών. Πιστεύω ότι έχω πολύ λίγα πνευματικά επιτεύγματα, αλλά εξακολουθώ να έχω πλησιάσει το σημείο.

Αισθάνομαι πολύ λυπηρό για τους ανθρώπους και το καθήκον μου ως ιερέας είναι να τους βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Μου φαίνεται ότι από τον άλλο κόσμο ήρθε η αλήθεια: η σωτηρία στον κόσμο είναι μια υπηρεσία προς τον Θεό και τους ανθρώπους, υπηρεσία στον Θεό μέσω των ανθρώπων, μέσω καλών πράξεων. Και όταν βγαίνω στον άμβωνα στον ναό μου, έχω την αίσθηση ότι η οικογένειά μου είναι μπροστά μου.

ΙΕΡΕΑΣ PERSHIN ΑΝΑΤΟΛΙ

https://simeiakairwn.wordpress.com/page/2/

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

Άγ. Ιωάννης ο Θεολόγος:" Όποιος ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Υιός του Θεού, θα μείνει ο Θεός μέσα του και αυτός θα μείνει στον Θεό".

Ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Θεολόγος: «ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεὸς ἐν αὐτῷ μένει καὶ αὐτὸς ἐν τῷ Θεῷ»


῾Απόσπασμα από την Ερμηνεία ῾Αγίου Νικοδήμου ῾Αγιορείτου στην Α΄Επιστολή του Αγ. Ιωάννου 

Συμπεραίνεται ότι το να ομολογεί κάποιος με το στόμα και να πιστεύει με την καρδιά του ότι ο Ιησούς Χριστός είναι αληθινός Υιός του Θεού, οπωσδήποτε με την πίστη αυτή και την ομολογία  κερδίζει ένα πολύ μεγάλο στέφανο και ένα μισθό υπερφυσικό. Ποιον μισθό; Την ενοίκηση και παραμονή του Θεού  στην καρδιά αυτού που Τον πιστεύει και Τον ομολογεί και αντίστροφα το να μένει και αυτός ο πιστός στον Θεό. 

Διαμέσου δε της όποιας αυτής ενοικήσεως, ο χοϊκός και πήλινος άνθρωπος γίνεται φοβερός και απλησίαστος σε όλες τις αντικειμενικές δυνάμεις των δαιμόνων. Και για να μιλήσω με συντομία ο λόγος αυτός του αγαπημένου μαθητή Ιωάννη, ότι δηλαδή ο Χριστός παραμένει σε αυτόν που ομολογεί τον Ιησού, Υιό του Θεού και το αντίστροφο, αυτός είναι όρος και κανόνας της τελειοποιήσεως του πιστού στην αρετή.

Αυτό είναι όμοιο με αυτό που λέει η νύμφη στο Άσμα Ασμάτων: "Εγώ με τον αγαπημένο μου και ο αγαπημένος μου με μένα".

Γι΄αυτό και οι αποκαλούμενοι Νηπτικοί Πατέρες, επειδή πείστηκαν με τον λόγο αυτό του Θεολόγου, διδάσκουν ένα πρακτικό τρόπο ασκήσεως της αγάπης προς τον Θεόν, ασκήσεως της πίστης και της ομολογίας ότι όλοι οι χριστιανοί πρέπει να μελετούν πάντοτε και να προσεύχονται αδιαλείπτως με αυτή τη σύντομη  προσευχή που καλείται μονολόγιστη, η οποία λέγει: "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με".

Αυτός που μελετά συνεχώς αυτή την ευχή στην καρδιά του, αυτός ομολογεί ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Υιός του Θεού.

Αυτός δε που το ομολογεί αυτό, έχει τον Θεό να μένει στην καρδιά του και αυτός μένει στον Θεό και χαριτώνεται και αγιάζεται η καρδιά του και ναός του Θεού γίνεται και αξιώνεται πολλών και μεγάλων χαρισμάτων. Και σωρεία αγαθών απολαμβάνει από τον Θεό, όπως οι ίδιοι νηπτικοί πατέρες τα ομολογούν και μάλιστα ο Άγιος Κάλλιστος  ο Ξανθόπουλος στη Φιλοκαλία.

Τ Ο   Π Ρ Ω Τ Ο Τ Υ Π Ο

«Συμπεραίνεται ὅτι, τὸ νὰ ὁμολογῇ τινας μὲ τὸ στόμα καὶ νὰ πιστεύῃ μὲ τὴν καρδίαν ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ἀληθινὸς υἱὸς τοῦ Θεοῦ, βέβαια ἡ πίστις καὶ ὁμολογία αὕτη προξενεῖ εἰς αὐτὸν ἕνα μεγαλώτατον στέφανον καὶ ἕνα ὑπερφυσικὸν μισθόν. Ποῖον; Τὴν ἐνοίκησιν δηλαδὴ καὶ μονὴν τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν καρδίαν τοῦ πιστεύοντος καὶ ὁμολογοῦντος, τουτέστι τὸ νὰ μένη ὁ Θεὸς εἰς τὴν καρδίαν αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἀντιστρόφως νὰ μένη εἰς τὸν Θεόν. Διὰ μέσου δὲ τῆς ὁποίας ἐνοικήσεως ταύτης ὁ χοϊκὸς καὶ πήλινος ἄνθρωπος γίνεται φοβερὸς καὶ ἀπλησίαστος εἰς ὅλας τὰς ἀντικειμένας δυνάμεις τῶν δαιμόνων. Καὶ διὰ νὰ εἰπῶ συντόμως: ὁ λόγος οὗτος ὁπού λέγει ὁ ἠγαπημένος Ἰωάννης, ὅτι ὁ Θεὸς μένει ἐν τῷ ὁμολογοῦντι τὸν Ἰησοῦν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀντιστρόφως ὅτι ὁμολογῶν μένει ἐν τῷ Θεῷ, αὐτὸς εἶναι ὅρος καὶ κανὼν τῆς κατ᾽ ἀρετὴν τελειότητος. Ὅμοιον γὰρ εἶναι τοῦτο μὲ ἐκεῖνο ὁπoὺ λέγει ἡ ἀσματίζουσα νύμφη: «ἐγὼ τῷ ἀδελφιδῷ μου, καὶ ὁ ἀδελφιδός μου ἐμοί» (Ἆσμ. ϛ´, 3) …Διὰ τοῦτο καὶ οἱ καλούμενοι νηπτικοὶ Πατέρες πειθόμενοι εἰς τὸν λόγον τοῦτον τοῦ θεολόγου διδάσκουν έναν τρόπον ἀσκήσεως τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, ἀσκήσεως τῆς Πίστεως καὶ τῆς Ὁμολογίας, ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ μελετοῦν πάντοτε καὶ νὰ προσεύχωνται ἀδιαλείπτως ταύτην τὴν σύντομον καὶ μονολόγιστον καλουμένην εὐχὴν τὴν λέγουσαν· «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». Ὁ γὰρ ταύτην τὴν εὐχὴν μελετῶν συνεχῶς εἰς τὴν καρδίαν του, αὐτὸς ὁμολογεῖ ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ὁ δὲ τοῦτο ὁμολογῶν ἔχει τὸν Θεὸν μένοντα εἰς τὸν ἑαυτόν του καὶ αὐτὸς μένει εἰς τὸν Θεὸν καὶ χαριτώνεται καὶ ἁγιάζεται ἡ καρδία του καὶ ναὸς Θεοῦ, γίνεται καὶ ἀξιώνεται πολλῶν καὶ μεγάλων χαρισμάτων. Καὶ σωρείαν ἀγαθῶν ἀπολαμβάνει παρὰ Θεοῦ, καθὼς οἱ αὐτοὶ νηπτικοὶ Πατέρες τὰ ἀριθμοῦν καὶ μάλιστα ὁ ἅγιος Κάλλιστος ὁ Ξανθόπουλος παρὰ τῇ Φιλοκαλίᾳ.»

-----------------------
(Ἅγ. Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, Ἑρμηνεία εἰς τὴν πρώτην Ἐπιστολὴν Ἰωάννου)


Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

Οι άνθρωποι που κάμουν τον Σταυρόν τους ή που φορούσαν τον Σταυρόν τους επάνω τους....


3 ε

Ένα υπέροχο κείμενο από τόν Μητροπολίτη Λεμεσού κ.κ. Αθανάσιο.

"[…] Οι άνθρωποι που κάμουν τον Σταυρόν τους ή που φορούσαν τον Σταυρόν τους επάνω τους,
γλίτωσαν από πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα και πολλά μεγάλα κακά, τα οποία βρέθηκαν μπροστά τους.
Αλλά και άνθρωποι που είχαν δυσκολίες προσωπικές, ο Γέροντας ο Παΐσιος τους έλεγε: "βλέπεις τα παιδιά σου και είναι νευρικά και φωνάζουν, κάνουν, θα σταυρώνεις τα παιδιά σου ή το βράδυ που κοιμούνται πήγαινε και σταύρωσε τα παιδιά σου, ή του φέρνεις ένα ποτήρι νερό, σταύρωσέ το «Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», ν΄ αγιαστεί το νερό, να το πιεί και να΄ναι αγιασμένο, να δεχτεί μέσα του στην ψυχή του Χάριν Θεού, να ευλογηθεί, να αγιασθεί ο άνθρωπος.
Και πράγματι, το΄ χουμε δει πολλές φορές ότι πολλοί άνθρωποι εμαλάκωσαν, ηρέμησαν, βρήκαν την υγείαν τους και παιδάκια μικρά και παιδιά μεγαλύτερα και ασθενείς άνθρωποι, με αυτήν την δύναμη του Τιμίου Σταυρού βρήκαν πολύ μεγάλην ωφέλεια και πολλήν Χάριν από τον Θεόν και πολλές φορές έγιναν πράγματα από τον Θεόν, τα οποία ανέτρεψαν τα δεδομένα τα φυσικά και την πορείαν των γεγονότων.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τον Σταυρόν του Χριστού μας. Είναι κρίμα να έχουμε τέτοιον όπλον παντοδύναμον, πανίσχυρον, ισχυρότατον όπλον και να το αχριστεύομεν, είτε με την αμέλειάν μας, είτε με το να μην το χρησιμοποιούμε.
Δεν το ξέρουμεν πόσον σημαντικόν πράγμαν είναι και πόση δύναμη δίδει και πόσον σφραγίζει, αυτό το σημείον του Σταυρού, αήττητα, τα δεδομένα, τα πράγματα τα σπίτια μας, οπουδήποτε.
Μπαίνουμε, βγαίνουμε στα σπίτια, στ΄ αυτοκίνητά μας (σταυρώνουμε το τιμόνι στο όνομα της Αγίας Τριάδος), παντού, να μάθουμε να σταυρώνουμε.
Δι΄ευχών".
https://plus.google.com/109060086419128897718

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

Περί του νέου βιβλίου: «Ἡ Γερόντισσα τῆς χαρᾶς – Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη»


ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ

 
















Προσοχή στήν ἀνάγνωση θρησκευτικῶν βιβλίων
Τοῦ πρωτ. Βασιλείου Κοκολάκη
Καί πάλι στό προσκήνιο ἡ μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη, ὡς μία ἐξαίρετη ἁγία μορφή. Στό προηγούμενο σχετικό βιβλίο περί τῆς ἴδιας μοναχῆς,¨Ἀσκητικὴ τῆς Ἀγάπης¨, πολύ συνοπτικά, μέσα ἀπό τό συναίσθημα περνοῦν ἁπαλά ἀλλότριες διδασκαλίες:συγκρητιστικά στοιχεῖα, λίγο Ἰνδουϊσμό-Γκουρουϊσμό, προτεστάντικου τύπου γλωσσολαλιά, χορτοφαγία κουλτούρας, ἀποκρυφιστική ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου, Υama (ἡ πεποίθηση τῆς γερόντισσας πώς τό σέξ, ἀκόμα καί μέσα στό γάμο, εἶναι ἀντιθεϊκό), ἀνυπαρξία – νέκρωση πρίν καί μετά τό θάνατο, διαλογισμό ἀντί προσευχῆς, θετική σκέψη, μακριά οἱ ἐνοχές, διαφήμιση ἰνδουϊστῶν διδασκάλων, δεισιδαιμονίες, μηνύματα ὁράσεις πλάνες, ἰαματικό χάρισμα, ἐπικίνδυνη ἀγάπη, περίεργη φυσιοθεραπεία.
. Στό νέο βιβλίο «Ἡ Γερόντισσα τῆς χαρᾶς – Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη», τῆς συγγραφέως μοναχῆς Φιλοθέης, ἡγουμένης τοῦ ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου “Παναγία τῶν Βρυούλων”, ἀπό τίς ἐκδόσεις “Ἐπιστροφή” συναντοῦμε ἄλλες ἀλλότριες διδασκαλίες, ὅπως:
Ἐπικίνδυνη ἐπικοινωνία μέ ἀγγέλους, θέα ἀγγέλων
Ἐκμετάλλευση ἀγαθῶν λόγων· τά καλά περιστασιακά λόγια κάποιων γερόντων γιά τήν γερόντισσα Γαβριηλία ἤ ἡ ἁπλή ἐπικοινωνία μαζί της δέν σημαίνει καί ἀναγνώριση μίας ἁγιότητας σ’αὐτήν.
Ἰνδουϊστική στάση ζωῆς. «…ὅταν σέ ἀκούω, ἐγώ δέν ὑπάρχω, προσπαθῶ νά γίνω ἐσύ, ὥστε νά μπορέσω νά σέ καταλάβω καί νά σέ βοηθήσω, ὁπότε ποιός νά κουραστεῖ, ἀφοῦ ἐγώ δέν ὑπάρχω;» (σελ. 51)
Ὁ ἅγιος κατά τούς διαπροσωπικούς διαλόγους δέν χάνει τήν αὐτοσυνειδησία του, δέν ἐξαφανίζεται μέσα στόν ἄλλο, δέν ταυτίζεται μέ τόν ἄλλο, δέν διακατέχεται ἀπό ἐνσυναίσθηση (νέος ἀποκρυφιστικός ὅρος τῆς Νέας Ἐποχῆς). Ἀλλά διά τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατανοεῖ τή θέση τοῦ ἄλλου. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τοῦ ἀποκαλύπτει τό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἄλλου, ὥστε νά μπορεῖ ἀποτελεσματικά νά τόν μεταμορφώσει.
«Ὅταν μιλοῦσες μαζί της – λέει ἡ Α. – ἔνιωθες ὅτι γινόταν ἐσύ, ἦταν σά νά μιλοῦσες στόν ἑαυτό σου…γι αὐτό καί δέν ἔλεγε τίποτε, δέν σέ διόρθωνε, μέ ἀποτέλεσμα νά νοιώθεις πολύ ἄνετα μαζί της, ὅπως νοιώθεις μέ τόν ἑαυτό σου». (σελ. 52). Αὐτό γιατί κατεγράφη στό βιβλίο; Περισσότερο θυμίζει ἀποκρυφισμό παρά ὑγιῆ κατάσταση πού αἰσθάνεται κάποιος, ὅταν συνομιλεῖ μέ κάποιον ἅγιο. Ὁ χριστιανός ὅταν προσεύχεται, προσεύχεται ἐνώπιον, ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ ἁγίου. Πρόκειται γιά δύο διαφορετικά πρόσωπα. Στό κάτω-κάτω ὅμως, ἄν αἰσθανόσουν ὅτι μιλᾶς μέ τόν ἑαυτό σου, γιατί νά μήν τό ἔκανες κατ’εὐθείαν, χωρίς καί πάλι νά διορθώνεσαι σέ τίποτα;
. Ἀμνήστευση ὁμοφυλοφιλίας· Στή σελ. 55-56 ἀναφέρεται ἡ συγγραφέας σέ περίπτωση ὁμοφυλόφιλου πού ἐκμυστηρεύθηκε τό πάθος του στή γερόντισσα. Ἡ ἀντιμετώπισή του, σύμφωνα μέ τά γραφόμενα, ἔγινε τόσο ἀγαπητικά, μά τόσο, πού οὔτε κἄν τοῦ εἶπε ἡ γερόντισσα πώς πρόκειται γιά ἁμαρτία. Ἀντιθέτως τοῦ εἶπε μεταξύ ἄλλων «ὁ ἔρωτας εἶναι ἕνα ὄχημα τοῦ Θεοῦ γιά νά φτάσουμε στήν ἀγάπη πρός τό πρόσωπό Του. …ὅταν ζήσεις μέ ἕναν ἄνθρωπο πολύ καί τόν ἀγαπήσεις πολύ, μετά, ὅταν τόν χάσεις, εἶναι πολύ δύσκολο… Καί συνεχίζει ὁ παθών καί τῆς λέει: αὐτός ὁ ἄνθρωπος πού συνυπήρχαμε στό Λονδίνο, τώρα πού ἤμουν διακοπές, δέν ἤθελε νά μέ βλέπει καί μοῦ ἔλεγε ἡ γερόντισσα, γιά νά μέ παρηγορήσει “Μή στεναχωριέσαι! Καί τά παντρεμένα ζευγάρια κάνουν ἀποχή κάποιες περιόδους τοῦ χρόνου!”».
Ἔτσι θά ἔλεγε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἤ ἕνας ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος;
Διορατικό δῆθεν χάρισμα: Σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ βιβλίου θεωρεῖται διορατικό χάρισμα τῆς γερόντισσας τό ὅτι ρώτησε κάποτε μία παντρεμένη “τί γίνεται μέ τή μοιχεία;” καί ὄντως αὐτή ἡ γυναίκα εἶχε ὑποπέσει στό ἁμάρτημα τῆς μοιχείας.
Ἀκύρωση τῆς κολάσεως· σελ. 104: «ὁ Θεός ξέρει καί θά τούς σώσει ὅλους». Τότε ἀκυρώνεται ἡ αἰώνια κόλαση ἤ εἶναι ἁπλῶς πρός ἐκφοβισμό;
Ἰσοτιμία γερόντισσας μέ πνευματικούς · σελ. 113: «…Ἀφοῦ ρωτᾶς ἐμένα, ρωτᾶς καί τόν πατέρα Χ… Νά κάνεις ὅ, τι σοῦ πεῖ ὁ πατήρ Χ… Ἐσύ ρωτᾶς γιά νά δεῖς τί σέ συμφέρει. Ἐφ᾽ ὅσον δέν ἔχεις ἐμπιστοσύνη, νά καταλήξεις ἐσύ σέ αὐτό πού θέλεις».
σελ. 115: «Μπορεῖ ὁ πνευματικός νά δώσει εὐλογία γιά κάτι καί ὁ Θεός νά παρεμβαίνει μέ τούς δικούς του τρόπους καί νά γίνεται ἐμπόδιο σέ κάτι πού ἐμεῖς ἔχουμε προγραμματίσει. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό»… «Ὁ Θεός θέλει αὐτό πού θέλουμε, ἀρκεῖ νά εἶναι γιά τό καλό μας». Τί συμπέρασμα βγαίνει τελικά; Κάνω ὑπακοή στόν πνευματικό μου ἤ στίς παρεμβάσεις; Ποιός ὁρίζει τί εἶναι γιά τό καλό μας καί πῶς θά τό καταλάβω;…σελ. 118: «ὁ Θεός δέν εἶναι τύραννος νά θέλει τό ἀντίθετο ἀπό αὐτό πού θέλουμε ἐμεῖς». Πολύ ἐπικίνδυνες προτάσεις. Κάποιες φορές θέλει τό ἀντίθετο ἀπό τό δικό μας, ἀφοῦ καί δέν ξέρουμε τί ζητᾶμε, ἀλλά κι ἄν ὄντως εἶναι γιά τό καλό μας.
Ἀτομοκεντρική θυσία· σελ. 130: «Ἀγάπα τόν διπλανό σου ἀλλά ὄχι παραπάνω ἀπό τόν ἑαυτό σου, γιατί ἔχεις ὑποχρέωση στό σαρκίο σου, νά μήν τό ἐκθέτεις σέ κίνδυνο». Αὐτό μᾶς διδάσκει ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ ἤ ἑνός ἁγίου;
. Χωρίς σχόλια · σελ. 131: «Δέν ἔχει γεννηθεῖ ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος πού θά μέ λυπήσει».
. Ἐν κατακλεῖδι νά ᾽χουμε τά μάτια μας τετρακόσια γιατί ὅ, τι χριστιανικό μᾶς σερβίρεται, δέν σημαίνει ἀπαραίτητα καί ὅτι εἶναι.
. Συνιστοῦμε στούς ἀναγνῶστες, ἀνεπιφύλακτα νά διαβάσουν τήν κριτική τοῦ αἰδεσιμ. πρωτοπρ. Βασιλείου Σπηλιοπούλου στό προηγούμενο βιβλίο «Ἡ Ἀσκητική τῆς Ἀγάπης», τῆς ὁμωνύμου συγγραφέως Γαβριηλίας μοναχῆς
. Ἡ ἐν λόγῳ κριτική φαίνεται πώς δέν προβλημάτισε τήν συγγραφέα μοναχή Φιλοθέη. Κρῖμα.
Τό ὅτι ἐπιπλέον δέν ὑπῆρξε καμιά ἀναίρεση τῆς τεκμηριωμένης κριτικῆς τοῦ π. Β. Σπηλιοπούλου, ἐπιβεβαιώνει τήν ἀλήθεια τῶν ἐπισημάνσεών του περί τῆς προβολῆς τῶν θέσεων τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσα ἀπό τά προαναφερθέντα βιβλία.
Οὔτε κι αὐτό μᾶς προβλημάτισε;
Πηγή
https://fdathanasiou.wordpress.com/2018/09/20/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%85-%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%BF%CF%85-%E1%BC%A1-%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1-%CF%84/

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2018

Πώς θα καταλάβουν την Εκκλησία και τα Μοναστήρια οι άνθρωποι που προετοιμάζουν την άφιξη του Αντιχρίστου. Από τον Άγιο γέροντα και Μάρτυρα Ανατόλιο τον νεότερο, της Όπτινα (+1922)


«Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς..»


Αποτέλεσμα εικόνας για εσχατα χρονια εκκλησια
Πως θα καταλάβουν την Εκκλησία και τα Μοναστήρια οι άνθρωποι που προετοιμάζουν την άφιξη του Αντιχρίστου, από τον Άγιο γέροντα και Μάρτυρα Ανατόλιο τον νεότερο, της Όπτινα (+1922)
«Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει με την ψυχρή απώθηση των δογμάτων της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Κ. Ι. Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να καταστρέφει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και την μεγάλη τους πνευματικότητα, που έφτασε σε μας μέσω των Αγίων Πατέρων, από το Άγιον Πνεύμα.
Λίγοι θα παρατηρήσουν αυτά τα καλοπιάσματα του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού. Οι ευλαβείς θα ατενίζονται καταφρονητικά. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι από τους καρπούς των θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς των καθώς και από τις ενέργειές των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, διαρπάζοντες τη πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με κάποιο άλλο τρόπο, χρησιμοποιώντας δύναμη και καταπατώντας τους ιερούς κανόνες. Ο Κύριος καλεί αυτούς ληστές (Ευαγ. Ιω. 10/1). Πράγματι, η πρώτη τους ενέργεια θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι αυτούς, να διαρπάσουν το ποίμνιο.
Γιαυτό το λόγο παιδί μου, όταν βλέπεις την καταπάτηση της πατρικής παραδόσεως και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και κατά το χρόνο δράσης τους μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να καταστρέφουν την Αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα στην σαγήνευση και προσκόλληση των απείρων στα δίχτυα τους.
Η καταδίωξη θα κατευθύνεται όχι μόνον εναντίον των ποιμένων αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια. Αναγνωρίζετε αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη της ισχύος. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού δεικνύοντες έχθρα και κακοήθεια. Γιαυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκοοι στην Εκκλησία.
Οι Μοναστές θα ταλαιπωρηθούν υπερβολικά από τους αιρετικούς, και η μοναστική ζωή θα καταφρονηθεί. Τα (ενεργά) Μοναστήρια θα σπανίζουν, ο αριθμός των μοναχών θ ελαττωθεί, και αυτοί που θα παραμείνουν θα υποφέρουν από βία. Αυτοί που μισούν την μοναστική ζωή, εντούτοις, έχοντας μόνο την αμφίεση της ευσεβείας, θα αγωνίζονται να προσελκύσουν τους μοναχούς με το μέρος τους, υποσχόμενοι σ’ αυτούς προστασία και κοσμικά αγαθά, και απειλώντας αυτούς που τους αντιτίθενται με εξορία. Αυτές οι απειλές θα προκαλέσουν μεγάλη απόγνωση στους μικρόψυχους, αλλά εσύ παιδί μου, να χαίρεσαι για το ότι έχεις ζήσει μέχρι αυτό τον καιρό, διότι τότε οι πιστοί που δεν θα έχουν δείξει άλλες αρετές, θα λάβουν στέμματα, μόνο διότι θα έχουν μείνει σταθεροί στην πίστη, σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου. (Πᾶς οὖν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.
Ευαγ. Ματ. Ι-32).
Φοβού τον Κύριο τέκνο μου. Φοβού να χάσεις το στέμμα που ετοιμάστηκε για σένα, φοβού το να ριχτείς από το Χριστό στο εξώτερο σκότος και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε καταδίωξη και άλλες λύπες, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και πνευματικοί θα κοιτάζουν σε σένα και τον αγώνα σου με ευχαρίστηση.
Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα καθηλωθούν από ιδιοκτησίες και πλούτη, οι οποίοι λόγω της αγάπης της ειρήνης (ανάπαυσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας «Εμείς διατηρούμε και σώζομε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει. Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν καθόλου ότι δια της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι, αλλά μόνο τοίχοι, από τους οποίους η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.
Ο Θεός εντούτοις είναι ισχυρότερος από τον εχθρό, και δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τους δούλους του. Οι αληθινοί Χριστιανοί θα παραμείνουν μέχρι το τέλος αυτής της περιόδου, μόνο θα προτιμήσουν να ζουν σε απομονωμένα ερημικά μέρη. Μη φοβηθείτε θλίψεις,μάλλον να φοβηθείτε την ολέθρια αίρεση, διότι μας γυμνώνει από τη Χάρη και μας απομονώνει από τον Χριστό…
πηγή: www.imdleo.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com/2018/09/19/%CE%BF-%CE%B5%CF%87%CE%B8%CF%81%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B8%CE%B1-%CE%B4%CF%81%CE%B1-2/#more-31727

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

"Να γεμίζετε με Πνεύμα Άγιο".




"Το πνεύμα της χάριτος κατοικεί στους Χριστιανούς από το Βάπτισμα και το Χρίσμα με το Άγιο Μύρο. Και η προσέλευση στα μυστήρια της Εξομολογήσεως, της Θείας Ευχαριστίας και του Ευχελαίου αποτελεί απόδειξη για τη μεγάλη αφθονία της θείας Χάρης. 

Σε όσους λοιπόν έχουν το Άγιο Πνεύμα ταιριάζει να πούμε: «Το Πνεύμα μη σβέννυται». (Στη Νεοελληνική: Το Πνεύμα ας μη σβήνεται). Όμως πώς να τους πει κάποιος «Πληρούσθε δια Πνεύματος»; (Στη Νοελληνική: Να γεμίζετε με Πνεύμα». 

Η χάρη του Αγίου Πνεύματος προσφέρεται στους Χριστιανούς, διότι αυτή είναι η δύναμη της Χριστιανικής Πίστεως. Αλλά το Άγιο Πνεύμα που κατοικεί στους Χριστιανούς ενεργεί τη σωτηρία τους όχι ανεξάρτητα από τις ελεύθερες ενέργειες του ίδιου του Χριστιανού αλλά σε συνεργασία μαζί του.

Σ΄αυτή την αμοιβαία σχέση ο Χριστιανός μπορεί να προσβάλει και να μειώσει το Πνεύμα, όπως μπορεί να συντελέσει, ώστε το Πνεύμα να εμφανίζει ζωηρά τις ενέργειές του. 

Όταν πραγματοποιείται αυτό το τελευταίο τότε ο Χριστιανός αισθάνεται τον εαυτό του σε κάποια ασυνήθη κατάσταση, που εκφράζεται με την ήρεμη, βαθιά γλυκυτάτη χαρά, μέχρι και το σκίρτημα του πνεύματός του. Αυτή είναι η πνευματική αγαλλίαση της «ευρεθείσης δραχμής». 

Αντιπαραβάλλοντας αυτή την αγαλλίαση προς τη μέθη με κρασί ο Απόστολος λέει: Όχι τη μέθη με κρασί αλλά αυτή τη μέθη να ζητάτε, εννοώντας τη μέθη με το Άγιο Πνεύμα".

---------------------------------------------
Διασκευή από το παλιό βιβλίο (σε ηλεκτρονική μορφή): Νοερά Άθλησις 

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2018

Έμαθε στα παιδιά της να αγαπούν τον Θεό… Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη († 17 Σεπτεμβρίου)



Αποτέλεσμα εικόνας για αγια σοφια πιστη αγαπη και ελπιδα
Η Αγία Σοφία και οι κόρες της Πίστη, Ελπίς, Αγάπη, καταγόταν από μια μεγάλη πόλη της Ιταλίας και έζησαν επί Αυτοκράτορος Αδριανού (117 – 138 μ.Χ.), πήραν δε τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης στον «ύμνο της αγάπης»: «νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα• μείζων δε τούτων η αγάπη» ( Α’ Κορ. 13:13). Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, χήρεψε πολύ νωρίς και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη.
Όταν ο Αυτοκράτορας έμαθε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές, διέταξε να τις συλλάβουν. Ζήτησε να παρουσιαστούν μπροστά του οι τρεις κόρες, μία-μία. Πρώτη η δωδεκάχρονη Πίστη, η οποία δε δέχτηκε να απαρνηθεί τη χριστιανική πίστη, απάντησε με τα λόγια της Αγίας Γραφής: «εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.
Ακολούθησε η δεκάχρονη Ελπίδα η οποία απάντησε επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής: «ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι, ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών» (Α΄ Τιμοθ. 4:10) Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.
Και η εννιάχρονη Αγάπη με ανδρεία απάντησε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εις την αγάπην του Θεού και εις την υπομονήν του Χριστού» (Β’ Θεσσαλ. 3: 5), έτσι και οι τρεις αδελφές δεν απαρνήθηκαν την πίστη τους και αποκεφαλίστηκαν.
Η μητέρα τους Σοφία ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες δίπλα στους τάφους τους, έκανε γονατιστή την ακόλουθη προσευχή: «Αγαπημένα μου παιδιά, δεχτείτε τη μητέρα σας ως συγκάτοικο εκεί, όπου και σεις αναπαύεστε».Και ήταν τέτοια η επιθυμία της καρδιάς και του νου της γενναίας και εξαίρετης αυτής μητέρας, που εισακούσθηκαν τα λόγια της και παρέδωσε το πνεύμα της. Για τον ακριβή τόπο όπου μαρτύρησαν και ενταφιάστηκαν, άλλες μεν αρχαίες πηγές αναφέρουν την Via Aurelia, κοντά στη Ρώμη, άλλες δε την Via Appia.
Υπολογίζεται ότι μαρτύρησαν περί το 137. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη τους στις 17 Σεπτεμβρίου.
***
Λόγοι περί της αγωγής των παιδιών
αδελφής Μαγδαληνής του Έσσεξ
Σοφία–Πίστη-Ελπίδα-Αγάπη_Saint Sophia-Faith- Hope -Love_Св.София-Ве́ра, наде́жда, любо́вь_-Sofia-Romana-martiriul-man-biz-s11-INΟι χριστιανοί γονείς και δάσκαλοι και όλοι όσοι επιθυμούν να διδάξουν το χριστιανισμό οφείλουν να έχουν πάντα κατά νουν ότι ο κύριος σκοπός τους είναι : να εμπνεύσουν στο παιδί προσωπική αγάπη για τον Χριστό και την Μητέρα Του. Αν ένα παιδί μεγαλώνει τιμώντας τον Χριστό και την Παναγία ως αγαπημένα πρόσωπα, αυτή η αγάπη θα στεριώσει την καρδιά του στον Θεό, κι αν αργότερα περάσει μέσα από αμφιβολίες ή ακόμα κι αν εγκαταλείψει την Εκκλησία, τουλάχιστον η καρδιά του δε θα στραφεί εναντίον του Χριστού. αυτό και μόνο μπορεί να είναι αρκετό για τη σωτηρία του. Στους βίους των αγίων βλέπει κανείς συχνά πως η ζωή ενός αγίου επηρεάστηκε από κάποιον άγιο άνθρωπο που απλώς είδε. Η αγάπη, η προσευχή και το παράδειγμα είναι περισσότερο αποτελεσματικά από τα λόγια– στην πραγματικότητα είναι αυτά που δίνουν αξία στα λόγια – όταν οδηγούμε τα παιδιά προς τον Θεό. Η εργασία μας ως γονείς ή κατηχητές είναι συχνά αφανής, και μας δίνει την εμπειρία της « φοβερής » όψεως της ανθρώπινης ελευθερίας: ότι δηλαδή κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε άλλον άνθρωπο την αγάπη για τον Θεό.Άλλωστε δε θα θέλαμε να είναι τα πράγματα διαφορετικά. Θέλουμε να αγαπούμε τον Θεό ελεύθερα και το ευχόμαστε αυτό και για όλο το ανθρώπινο γένος. Όμως ταυτόχρονα η προσευχή για τα αγαπημένα μας παιδιά μας προκαλεί ένα διαρκή εσωτερικό πόνο. Είναι ευκολότερο να μιλάς παρά να προσεύχεσαι.
Δε θα βοηθήσουμε τόσο τα παιδιά μας με τα λόγια μας για τον Θεό, όσο με την παραμονή μας μέσα στην παρουσία του Θεού. Εμπνέουμε στα παιδιά μας την αγάπη για τον Θεό και τα διδάσκουμε πώς να βρίσκουν μόνα τους το θέλημά Του. Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τον Θεό και τους αγίους, « ταύτα πάντα προστεθήσεται αυτοίς » …
***
Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου
Οι γονείς πρέπει να δώσουν στα παιδιά τους να καταλάβουν ότι δεν γίνεται να ζήσουν μακριά από τον Χριστό. Ο Χριστός είναι ο μόνος δρόμος, δεν υπάρχει άλλος. Άμα μεταδώσουν αυτό στα παιδιά τους, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Αυτή είναι όλη η διαπαιδαγώγηση.
Η αγία ζωή των γονέων πληροφορεί τις ψυχές των παιδιών, και υποτάσσονται φυσιολογικά και μεγαλώνουν με ευλάβεια και δίχως ψυχικά τραύματα (με διπλή υγεία) και χαίρονται τα παιδιά τους γονείς τους, χαίρονται και οι γονείς τα παιδιά και σ’ ετούτη την ζωή και στην άλλη την αιώνια, όπου πάλι μαζί θα αγάλλονται.”
***
Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου του Ωρωπού
Η αγωγή των παιδιών αρχίζει άπ’ την ώρα της συλλήψεως τους. Το έμβρυο ακούει κι αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Γι’ αυτό πρέπει η μητέρα να προσεύχεται πολύ κατά την περίοδο της κυήσεως και ν αγαπάει το έμβρυο, να χαϊδεύει την κοιλιά της, να διαβάζει Ψαλμούς, να ψάλλει Τροπάρια, να ζει ζωή αγία, για να γίνει και το παιδί πιο άγιο, ν’ αποκτήσει άπ’ την αρχή άγιες καταβολές. Είδατε πόσο λεπτό πράγμα είναι για τη γυναίκα να κυοφορεί παιδί; Πόση ευθύνη και πόση τιμή!
Το φάρμακο και το μεγάλο μυστικό για την πρόοδο των παιδιών είναι η ταπείνωση. Η εμπιστοσύνη στο Θεό δίνει απόλυτη ασφάλεια. Ο Θεός είναι το πάν. Δεν μπορεί κανείς να πει ότι εγώ είμαι το πάν. Αυτό ενισχύει τον εγωισμό. Ο Θεός θέλει να οδηγούμε τα παιδιά στην ταπείνωση.Σ’ όλα τα θέματα να μάθουν τα παιδιά να ζητούν τη βοήθεια του Θεού.Και η Χάρη του Θεού έρχεται μόνο με την αγία ταπείνωση. Ο άνθρωπος ο ταπεινός είναι ο τέλειος άνθρωπος.
Τα παιδιά θέλουν κοντά τους ανθρώπους αγίους, με πολλή αγάπη, πού δεν θα τα φοβερίζουν ούτε θα περιορίζονται στη διδασκαλία, αλλά θα δίνουν άγιο παράδειγμα και προσευχή. Να προσεύχεσθε οι γονείς σιωπηλά και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό και ν’ αγκαλιάζετε τα παιδιά σας μυστικά.
Το παιδί θέλει κοντά του ανθρώπους θερμής προσευχής. Όχι ν’ αρκείται η μητέρα στο αισθητό χάδι για το παιδί της, αλλά να προσφέρει συγχρόνως και το χάδι της προσευχής. Το παιδί αισθάνεται στο βάθος της ψυχής του το πνευματικό χάδι, πού μυστικά στέλνει η μητέρα του, και έλκεται προς αυτήν. Νοιώθει ασφάλεια, σιγουριά, όταν η μητέρα με τη συνεχή, την επίμονη και θερμή προσευχή της αγκαλιάζει το παιδί της μυστικά και το ελευθερώνει άπ’ ότι το σφίγγει.
Σοφία–Πίστη-Ελπίδα-Αγάπη_Saint Sophia-Faith- Hope -Love_Св.София-Ве́ра, наде́жда, любо́вь_-xxixio_x12x-51Οι πολλές συμβουλές και υποδείξεις κάνουν πολύ κακό. Όχι πολλά λόγια στα παιδιά. Τα λόγια χτυπάνε στ αυτιά, ενώ η προσευχή πηγαίνει στην καρδιά. Προσευχή χρειάζεται, με πίστη, δίχως άγχος, αλλά και καλό παράδειγμα.
Όλα άπ’ την προσευχή, τη σιωπή και την αγάπη γίνονται. Άκου να σου πω: να προσεύχεσαι και μετά να μιλάς. Να τους μιλάς με την προσευχή. Να τα λες στο Θεό κι ο Θεός θα τα λέει μέσα τους. Δηλαδή δεν πρέπει να συμβουλεύεις τα παιδιά σου έτσι, με φωνή πού να την ακούνε τ’ αυτιά τους.Να λες: Κύριε Ιησού Χριστέ, φώτισε τα παιδάκια μου. Εγώ σ’ σένανε τα αναθέτω. Εσύ μου τα έδωσες, μα κι εγώ είμαι αδύναμη, δεν μπορώ να τα κατατοπίσω. Γι’ αυτό, Σε παρακαλώ, φώτισέ τα. Κι ο Θεός θα τους μιλάει και θα λένε: “Ωχ, δεν έπρεπε να στενοχωρήσω τη μαμά μ’ αυτό πού έκανα!”. Κι αυτό θα βγαίνει από μέσα τους με τη Χάρη του Θεού».
Αυτό είναι το τέλειο. Να μιλάει η μητέρα στο Θεό κι ο Θεός να μιλάει στο παιδί.
Ένα είναι το τέλειο να μιλάει η εν Χριστώ αγάπη και η αγιοσύνη του πατέρα και της μητέρας. Η ακτινοβολία της αγιοσύνης και όχι της ανθρώπινης προσπάθειας κάνει τα παιδιά καλά.Να βλέπουμε το θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά. Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά, πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Αυτό πού ζεις, αυτό και ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Η αγιότητα των γονέων σώζει τα παιδιά. 
Απολυτίκιον Αγίας Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδας και Αγάπης,  Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.
Ως ελαία κατάκαρπος ανεβλάστησας εν ταις αυλαίς του Κυρίου, Σοφία μάρτυς σεμνή και προσήγαγες Χριστώ καρπόν ηδύτατον τους της νηδύος σου βλαστούς, δι’ αγώνων ευαγών, Αγάπην τε και Ελπίδα συν τη θεόφρονι Πίστει• μεθ’ ων δυσώπει υπέρ πάντων ημών.