Σάββατο 28 Απριλίου 2018

"Εδώ λειτουργούμε κάθε Κυριακή και να έρχεσαι εδώ και εσύ. Μην το πεις όμως σε κανένα, διότι δεν θα μας ξαναδείς".





~ Περί τα μέσα του 19ου αιώνα (περίπου το 1850) ο τότε ηγούμενος της Μονής Οδηγήτριας [βρίσκεται στα Αστερούσια Όρη, του νομού Ηρακλείου] είχε δώσει εντολή όλοι οι βοσκοί και οι εργάτες, που δούλευαν για το μοναστήρι, κάθε Σάββατο βράδυ να αφήνουν τις δουλειές τους και να παρακολουθούν την Ακολουθία του Εσπερινού και κάθε Κυριακή πρωί την Θεία Λειτουργία, και έπειτα να φεύγουν για τις δουλειές τους.
Τα αιγοπρόβατα του μοναστηριού την εποχή εκείνη τα είχαν στην κορυφή του Κεφαλιού και του Μαρτσάλου. Οι βοσκοί έμεναν στην τοποθεσίαν «Άγιος Γεώργιος» που βρίσκεται στους πρόποδες του Κεφαλιού. Ανάμεσα στους βοσκούς ήταν και ο γέρο-Λαμπάκης, ο άνθρωπος που είχε ανακαλύψει την εκκλησία της Παναγίας στο Μάρτσαλο.
Κάποιο Σάββατο απόγευμα έφυγαν όλοι οι βοσκοί για την Οδηγήτρια και έμεινε αυτός ο τελευταίος. Καθώς βάδιζε αργά, επειδή ήταν γέρος, προς το μοναστήρι στην τοποθεσία «Φασουλή Αρόλιθος», βλέπει να έρχεται ένας καλόγηρος από την μεριά του μοναστηριού κρατώντας ένα πρόσφορο.
Όταν αντάμωσαν, λέγει ο καλόγηρος στον Λαμπάκη:
– Μην πας, Μπάρμπα, στο μοναστήρι να λειτουργηθείς, γιατί είναι μακρυά, μόνον έλα μαζί μου. Εκεί που θα πάω θα γίνει λειτουργία και θα λειτουργηθείς κι’ εσύ.
Ο Λαμπάκης νομίζοντας ότι θα λειτουργούσαν σε κάποιο εξωκκλήσι ακολούθησε τον καλόγηρο. Πέρασαν από τον Άγιο Γεώργιο και πήραν τον δρόμο προς την κορυφή του Κεφαλιού.
Στην τοποθεσία «Σπορά» έφυγαν από τον δρόμο και κατέβηκαν σ’ ένα γκρεμνό. Εκεί σε μια σπηλιά μέσα είδαν πολλούς καλογήρους. Ένας απ’ αυτούς λέγει στον Λαμπάκη μετά τον Εσπερινό:
– Κοιμήσου εδώ και το πρωί που θα αρχίσει η λειτουργία θα σε ξυπνήσουμε.
Πράγματι κοιμήθηκε ο Λαμπάκης σε μια άκρη της σπηλιάς-εκκλησίας και το πρωί τον ξύπνησαν και έγινε τη λειτουργία. Μόλις τελείωσε πήρε το αντίδωρο και, όταν έφυγε, χαιρέτησε τους καλογήρους οι οποίοι του είπαν:
– Εδώ λειτουργούμε κάθε Κυριακή και να έρχεσαι εδώ και εσύ. Μην το πεις όμως σε κανένα διότι δεν θα μας ξαναδείς.
Καθώς όμως ο Λαμπάκης δεν είχε πάει στο μοναστήρι να λειτουργηθεί το Σαββατόβραδο, τον κάλεσε ο ηγούμενος και του ζήτησε εξηγήσεις. Τότε αυτός βρήκε ορισμένες δικαιολογίες. Είπε ότι είχε χάσει μερικά ζώα και ήθελε να τα βρει. Καθυστέρησε γι’ αυτόν τον λόγο να ξεκινήσει, ήταν ήδη νύχτα και καθώς ήταν ηλικιωμένος δεν μπορούσε να προχωρήσει.
Ο ηγούμενος, αφού τον άκουσε, του επισήμανε ότι αυτό δεν έπρεπε να επαναληφθεί. Όμως ο Λαμπάκης τον παράκουσε. Τρία συνεχόμενα Σαββατόβραδα δεν πήγαινε στην Οδηγήτρια αλλά παρακολουθούσε την λειτουργία εκεί που του είχε υποδείξει ο άγνωστος καλόγηρος.
Στο τέλος, εκνευρισμένος ο ηγούμενος από την συμπεριφορά του κάλεσε τον Λαμπάκη και τον ρώτησε γιατί παρακούει τις εντολές του. Έτσι αυτός φοβισμένος του διηγήθηκε τα καθέκαστα. Τότε ο ηγούμενος του ζήτησε να τον οδηγήσει στο μέρος εκείνο που γινόταν η Θεία Λειτουργία.
Πήγαν, λοιπόν, έψαξαν να βρουν την σπηλιά-εκκλησία χωρίς όμως αποτέλεσμα. Πήγε και ο Λαμπάκης μόνος του άλλη μιά φορά αλλά παρ’ όλες τις προσπάθειές του δεν βρήκε τίποτα.
*Το κείμενο προέρχεται από το βιβλίο του Νίκου Τσικνάκη «Η Ιερά Μονή Οδηγήτριας και τα Παρεκκλήσια της» και αναδημοσιεύεται στην έκδοση «Οι αόρατοι ερημίτες του Άθωνα, Το μυστήριον της αθωνικής ερήμου”, που έγραψε ο Μοναχός Βλάσιος Αγιορείτης, (εκδόσεις Τέρτιος).
πηγή: pemptousia.gr
Το βρήκαμε εδώ: https://simeiakairwn.wordpress.com

Τρίτη 24 Απριλίου 2018

Οσία Ελισάβετ η Θαυματουργός († 24 Απριλίου)




Η οσία Ελισάβετ χαρίστηκε παρά Θεού στους γονείς της, ευσεβείς χριστιανούς και άρχοντες της Ηράκλειας της Θράκης, μετά από θαυματουργική επέμβαση της αγίας μάρτυρος Γλυκερίας [13 Μαΐου]. 

Από την πλέον τρυφερή παιδική ηλικία είχε αποστηθίσει τους Βίους των αγίων, ώστε να μπορεί σε κάθε περίπτωση να ακολουθεί το παράδειγμα της ευαγγελικής διαγωγής τους. Σε ηλικία δώδεκα ετών έμεινε ορφανή, διαμοίρασε την κληρονομιά της στους πτωχούς, απελευθέρωσε τους δού­λους της και εισήλθε στην Μονή Αγίου Γεωργίου, την λεγομένη «του Μικρού Λόφου», κοντά στην στέρνα του Αγίου Μακίου στην Βασιλεύ­ουσα, της οποίας ηγουμένη ήταν η εκ μητρός θεία της.

Με ζήλο επιδόθηκε σε όλους τους άθλους της ασκητικής ζωής και σύν­τομα κατέστη σκεύος εκλογής της θείας χάριτος. Οι οφθαλμοί τής ψυχής της ήσαν αδιάκοπα προσηλωμένοι στο θείο κάλλος: επί τρία χρόνια είχε το βλέμμα της καρφωμένο στο έδαφος, χωρίς ποτέ να το στρέψει αλλού. Φο­ρούσε διαρκώς τον ίδιο χιτώνα, και περπατούσε ανυπόδητη, ακόμη και τους χειμερινούς μήνες, ο πόθος όμως για τον Θεό που έφλεγε την καρδία της την περιέβαλλε σαν πανωφόρι και σκέπασμα. Τα δάκρυα που έρρεαν όταν έψαλλε ήσαν πλέον ηδεία από τα ύδατα και τα αρώματα του λουτρού, ενώ τροφή της συνηθέστατα ήταν μόνο η μετάληψη του επουρανίου Άρτου.

Όταν η ηγουμένη της μονής έφθασε στα τέλη του βίου της, όρισε διάδο­χό της την Ελισάβετ, η οποία ενθρονίστηκε από τον πατριάρχη άγιο Γεννά­διο (458-471) [ 17 Νοεμ]. Ο Κύριος πολλαπλασίασε τότε τις δωρεές της χάριτός του με την οποία την περιέβαλλε, και η οσία επιτέλεσε πλήθος θαυ­μάτων, θεραπεύοντας ανίατες ασθένειες, εκβάλλοντας δαίμονες, προφητεύοντας μέλλοντα συμβάντα. Προειδοποίησε τον αυτοκράτορα Λέοντα Α’ για την τρομακτική πυρκαγιά που ξέσπασε στην Βασιλεύουσα το 465, την οποία προέβλεψε επίσης ο όσιος Δανιήλ ο Στυλίτης [ 11 Δεκ.], και χάρις στις δεήσεις των δύο αγίων η Πόλη σώθηκε από πλήρη αφανισμό. Ως δείγμα ευγνωμοσύνης, ο αυτοκράτορας δώρισε στην μονή της οσίας το κτήμα του Αγίου Βαβύλα, στο προάστιο του Εβδόμου. Τον τόπο αυτό λυμαίνονταν ένας φοβερός δράκοντας που τρομοκρατούσε τους κατοίκους. Η οσία έφθασε εκεί με τον Τίμιο Σταυρό, σκότωσε τον δράκοντα και τον ποδοπάτησε.

Η φήμη της ως θαυματουργού απλώθηκε τότε σε όλη την Βασιλεύουσα. Ως νέος άγιος Ανάργυρος, η οσία Ελισάβετ θεράπευε τους ασθενείς που προσέτρεχαν στην μεσιτεία της. Μία ημέρα, κατά την διάρ­κεια της θείας Λειτουργίας, περιήλθε σε έκσταση και είδε να κατέρχεται το Άγιον Πνεύμα, όμοιο με πάλλευκη και φωτεινή σινδόνη που περιέ­βαλλε την Αγία Τράπεζα.

Προς τα τέλη του βίου της, η οσία Ελισάβετ επέστρεψε στην γενέτειρά της για να προσκυνήσει τα ιερά σκηνώματα. Παρουσιάστηκε τότε η αγία Γλυκερία, της υπενθύμισε την προστασία την οποία της παρείχε από την παιδική της ηλικία και την κάλεσε να μεταβεί στην ουράνια πατρίδα, την επομένη της εορτής του αγίου Γεωργίου.

Επιστρέφοντας στην μονή, η Ελισάβετ έδωσε τις τελευταίες της νουθεσίες και εντολές και την προρρηθείσα ημέρα κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, το πρόσωπό της έλαμψε ως ήλιος, άπλωσε τα χέρια προς τον ουρανό και παρέδωσε το πνεύμα της στον Κύριο, προφέροντας τους λό­γους του δικαίου Συμεών του Θεοδόχου: «Νυν απολύεις την δούλην Σου, Δέσποτα, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το Σωτήριόν Σου!» Το τίμιο λείψανό της παρέμεινε άφθορο και επί σειρά αιώνων αποτέλεσε πηγή ιαμάτων.

πηγή 1

πηγή 2

Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

«Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό… Με το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου»

Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών. 

~ Στις 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στο Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης με ανυπόφορο κοιλόπονο. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μας είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δεν ξεπέρασε τον κίνδυνο. Το βράδυ της Δευτέρας ως το επόμενο πρωΐ είχε 40  πυρετό. Την Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στη μονάδα εντατικής θεραπείας με σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες να ζήσει μόλις 10%.
Στο μεταξύ, χωρίς να γνωρίζει τίποτα μια γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θα φύγω, εσύ δεν με χρειάζεσαι άλλο. Θα πάω στον Ηλία, εκείνος με έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε για το γιό μας. Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στον Άγιο Ραφαήλ στη Γρίβα και γονατιστοί με τον Ιερέα διάβασαν παράκληση για τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στο άδειο σπίτι μας να κάνει Παράκληση στον άγιο Γεώργιο για την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς ; Ίσως η Χάρη του Αγίου.
Μετά απ’ αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια να βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.
Όταν συνήλθε, άρχισε να μάς λέει διάφορα: «Εγώ πήγα στο Χριστούλη και στην Παναγίτσα ψηλά στον ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Με το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν… Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα με ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε  και μου είπαν, μη φοβάσαι θα πας πάλι στη μαμά και τα αδέλφια σου.
Δεν ξέρω πως να πάω πάλι εκεί.
–Με το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος.
–Φοβάμαι, δεν ξέρω να οδηγήσω το άλογο.
–Μη φοβάσαι, θα το οδηγήσω εγώ».
Ο Μιχάλης είναι κοντά μας, γερό παιδί όπως και πριν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μας τον χάρισαν πάλι κοντά μας.

ΠΗΓΗ : † Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Θαύματα Αγίων ­ σημεία Θεού, ‘Εκδοση  Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2018

"Ἄν μία γυναίκα φοράει ἀνδρικά ροῦχα, σιγά-σιγά ἀνδροποιεῖται....

"....Αὐτό εἶναι... μᾶς κατηγοροῦν ὅτι διώχνουμε τόν κόσμο ἀπό τήν ἐκκλησία. 
Διώχνουμε τήν ἁμαρτία.
- Γιατί, τό νά φορᾶς παντελόνι θά πεῖτε εἶναι ἁμαρτία;
Τώρα πιάσαμε τά ἐξωτερικά. Ἔχουν σημασία καί τά ἐξωτερικά. Ναί, εἶναι ἁμαρτία. Τό ξέρετε; Ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη τό λέει. 
Δέν ἐπιτρέπεται ὁ ἄνδρας νά φοράει γυναικεῖα ροῦχα»4. Στό Δευτερονόμιο, θά σᾶς βρῶ καί τήν παραπομπή, ἄν ἀμφιβάλλετε. «Καί δέν ἐπιτρέπεται ἡ γυναίκα νά φοράει ἀνδρικά ροῦχα»5. Ξεκάθαρα τό λέει.
- Ξέρετε ποῦ παραπέμπει αὐτό;
Δέν εἶναι ἀσήμαντο. Αὐτό παραπέμπει στήν ὁμοφυλοφιλία, τό unisex. Δέν εἶναι ἀνένοχο λοιπόν καί μικρό πράγμα, εἶναι σπουδαῖο. Καί ὄχι μόνο... ἀλλάζει ὅλη ἡ ψυχολογία. Ἄν ἐγώ βγάλω τά ράσα μου καί κυκλοφορῶ μέ τά λαϊκά, θά παραξενευτεῖτε. Ἀλλά καί ἐγώ θά βλαφτῶ, κι ἐγώ θά χάσω κάτι. Γιατί αὐτό πού φορᾶμε εἶναι τό κατεξοχήν περιβάλλον μας, αὐτό πού μᾶς περιβάλλει, ἡ περιβολή μας, καί αὐτό πού κατεξοχήν μᾶς ἐπηρεάζει.
Κάποτε ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἶπε μιά ἱστορία σ’ ἕνα ἀνδρόγυνο πού τόν ρώτησε, ἄν τό κοριτσάκι τους ἐπιτρέπεται νά φοράει παντελόνι ἤ ὄχι. 
Καί ξέρετε τί τούς εἶπε; Κατ’ ἀρχάς τούς εἶπε αὐτό πού σᾶς εἶπα κι ἐγώ - γιατί λένε μερικοί ὅτι ὁ π. Πορφύριος ἦταν μοντέρνος καί ἀνοιχτός καί χαλαρός στά ἠθικά θέματα... Καθόλου! Τούς εἶπε κατ’ ἀρχάς πώς τό θέμα εἶναι λυμένο. Ἀπό ποῦ; Σᾶς τό εἶπα. Ἀπό τό Δευτερονόμιο, ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ἀκόμα δέν ἐπιτρέπεται. Ἀλλά γιά νά τούς δώσει ἀκόμα περισσότερο νά τό καταλάβουνε, τούς εἶπε τήν ἑξῆς ἱστορία. Κάποτε ἦταν μία μητέρα ἔγκυος καί ἔβλεπε κάθε μέρα ἕνα πρόσωπο, ἕναν νέο, ὁ ὁποῖος εἶχε κάτι σάν προβοσκίδα, σάν μελιτζάνα στό μάγουλό του... μιά δυσμορφία. Κι αὐτή βλέποντάς  αὐτό τό παιδί ἔκανε αὐτόν τόν λογισμό, τήν καημένη τή μητέρα του πῶς θά τό ἔχει αὐτό τό παιδί; Καί πῶς θά ὑποφέρει πού θά τό βλέπει ἔτσι; Ἄν κι ἐγώ εἶχα ἕνα τέτοιο παιδί... Ἦταν ἔγκυος ἐν τῶ μεταξύ. Γέννησε καί ἔκανε ἀκριβῶς ἕνα τέτοιο παιδί! Καί δημιουργήθηκε ἰατρικό θέμα καί ἐπειδή ὁ παππούλης ἤτανε στήν Πολυκλινική, γιατί ἐκεῖ πῆγε κι αὐτή ἡ μητέρα, τόν κάλεσαν. Τόν ξέρανε τόν Ἅγιο Πορφύριο. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος εἶχε χάρισμα. Σέ ἔβλεπε καί ἔλεγε, κοίταξε, τό στομάχι σου, τό ἔντερό σου, τό ἧπαρ σου ἔχει πρόβλημα. Πολλές φορές διόρθωνε καί τούς γιατρούς. Λέγανε οἱ γιατροί ἐκεῖ, καί ἔλεγε ὄχι στήν ἄλλη πλευρά εἶναι τό πρόβλημα, εἶναι ἀντανακλαστικός ὁ πόνος. Ὁπότε οἱ γιατροί τόν ξέρανε καί τόν φωνάζανε.
Τούς λέει, λοιπόν, ὁ Ἅγιος, θέλω νά δῶ τή μητέρα. Τήν κάλεσε τότε καί τί ρώτησε τί λογισμούς εἶχες, ὅταν κυοφοροῦσες τό μωρό; Τοῦ λέει εἶχα αὐτούς τούς λογισμούς, ἔβλεπα τό παιδί κ.λ.π. Αὐτό λέει συνέβη. Αὐτό ἐπέδρασε, οἱ λογισμοί πού εἶχες καί διαμορφώθηκε καί τό σῶμα τοῦ παιδιοῦ ἀνάλογα μέ τίς φοβίες σου, μέ τούς λογισμούς σου.
- Ἀπό ποῦ δημιουργήθηκαν οἱ λογισμοί;
Ἀπό τό περιβάλλον, ἀπό αὐτό πού ἔβλεπε καθημερινά. Καταλαβαίνετε τώρα τί θέλω νά σᾶς πῶ; Τί ἤθελε νά πεῖ ὁ Ἅγιος;
- Ποιό εἶναι πιό στενό περιβάλλον ἀπό ὅλα;
Τά ροῦχα μας! Ἀνάλογα μέ τό τί ροῦχα φορᾶς, ἔχεις καί τούς ἀνάλογους λογισμούς. Ἄν μία γυναίκα φοράει ἀνδρικά ροῦχα, σιγά-σιγά ἀνδροποιεῖται, χάνει αὐτή τήν εὐγένεια, τή λεπτότητα, τήν εὐαισθησία πού ἔχει ἡ γυναίκα, ὅπως τήν ξέρουμε. Καί βλέπεις κάτι γυναῖκες πού λές, τώρα ἄντρας εἶναι αὐτή; Γυναίκα εἶναι; Ἕνα ἔκτρωμα εἶναι; Ἕνα ἀλλοπρόσαλλο ὄν εἶναι; Μία ἀγριότητα, κάτι ἀφύσικο δηλαδή. Ἀνδροποιεῖται, χάνει τά χαρακτηριστικά της. Καταλάβατε; Καί πᾶμε μετά στήν ὁμοφυλοφιλία κ.λ.π. Νά μήν ποῦμε περισσότερα γι’ αὐτό.
Σᾶς εἶπα ἕνα παράδειγμα γιά νά δεῖτε τί σημασία ἔχει νά τηροῦμε τίς ἐντολές, ὅτι πρέπει νά τίς τηροῦμε, γιατί μετά τό πληρώνουμε. Ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τό πληρώνουμε. Οἱ ἐντολές πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός μας δέν εἶναι γιά τόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι σέ ἄπειρη μακαριότητα. Οὔτε θά Τοῦ προσθέσουμε τίποτα ἄν τηρήσουμε τίς ἐντολές οὔτε θά Τοῦ ἀφαιρέσουμε κάτι ἄν δέν τίς τηρήσουμε. Γιά μᾶς εἶναι οἱ ἐντολές, μᾶς τίς εἶπε γιά νά μετέχουμε κι ἐμεῖς σ’ αὐτή τή μακαριότητα τή δική Του, τήν ἄπειρη μακαριότητα πού ἔχει. Νά τό ποῦμε ἁπλά, εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης, πῶς θά χρησιμοποιήσεις αὐτό τό σῶμα καί αὐτή τήν ψυχή πού σοῦ ἔδωσε ὁ Χριστός. Ὅπως παίρνεις κι ἕνα αὐτοκίνητο. Δέν παίρνεις κι ἕνα manual πού λέει κάθε τόσο θά τοῦ ἀλλάζεις λάδια, θά τοῦ βάζεις αὐτό τό εἶδος βενζίνης, δέν θά τοῦ βάζεις ὁτιδήποτε;... Ἄν πεῖς, ξέρω ἐγώ, θά τό πετάξω τό manual, θά ρωτήσω τόν γείτονα πού ἔχει κι αὐτός ἀμάξι ἤ θά κάνω τοῦ κεφαλιοῦ μου, τί θά κάνεις; Θά τό καταστρέψεις τό ἀμάξι. Δέν θά ἔχεις ἀμάξι μετά ἀπό λίγο.
Ἔτσι καί τό σῶμα καί τήν ψυχή πού μᾶς δίνει ὁ Θεός, θά πρέπει νά γνωρίζουμε πῶς νά τά χρησιμοποιήσουμε, πῶς νά τά λειτουργήσουμε.
- Ποῦ νά τούς βροῦμε τούς κανόνες; Στόν ὁποιοδήποτε;
Ὄχι, στόν κατασκευαστή. Αὐτός θά σοῦ πεῖ τούς σωστούς κανόνες, πῶς θά λειτουργήσεις, αὐτός πού τά ἔφτιαξε. Ἔτσι δέν εἶναι; Δηλαδή; Ὁ Χριστός.
- Ποῦ εἶναι οἱ κανόνες;
Στήν Ἐκκλησία. Στό ἅγιο Εὐαγγέλιο, οἱ ἱεροί Κανόνες. Οἱ ἱεροί Κανόνες εἶναι οἱ ὁδηγίες χρήσης, πῶς θά χρησιμοποιήσουμε τό σῶμα καί τήν ψυχή νά μήν τά καταστρέψουμε, νά τά σώσουμε. Νά ἡ σωτηρία.
- Τί σημαίνει σωτηρία;
Νά διασωθῶ στήν αἰωνιότητα, αὐτό σημαίνει σωτηρία, νά ὑπάρχω γιά πάντα. Δέν θέλουμε νά χαθοῦμε, νά μᾶς φάει τό χῶμα. Γι’ αὐτό καί βάφεστε καί βάφετε καί τά μαλλιά σας, γιά νά φαίνεστε πάντα νέες! Δέν εἶναι αὐτός ὁ τρόπος. Μπορεῖς νά εἶσαι πάντα νέος χωρίς νά βάφεσαι -καί δέν πρέπει νά βάφεστε καί νά ἀλλοιώνεστε- ὅταν εἶσαι μέ τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος δέν εἶναι ἁπλῶς νέος, εἶναι ὁ ἀεί ὤν, Αὐτός πού ὑπάρχει γιά πάντα καί αὐτός εἶναι ὁ πόθος ὁ βαθύτερος τοῦ ἀνθρώπου, δέν θέλει νά χαθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός μᾶς ἔφτιαξε γιά νά εἴμαστε ἀθάνατοι.
- Πῶς μπῆκε ὁ θάνατος; Γιατί μπῆκε ὁ θάνατος καί δέν θέλουμε τόν θάνατο;
Μπῆκε ἀπό τήν ἁμαρτία. Δέν εἴμαστε φτιαγμένοι γιά νά πεθάνουμε, εἴμαστε φτιαγμένοι γιά νά ζήσουμε αἰώνια. Αὐτό γίνεται τώρα μέσα στήν Ἐκκλησία, γιά αὐτούς πού τό ἔχουνε καταλάβει. Τηρώντας τίς ἐντολές σιγά-σιγά περνᾶς στήν ἀθανασία, ἐν μακαριότητι ἀθανασία. Γιατί ὑπάρχει καί ἀθανασία ἐν τῇ κολάσει. Κι ἐκεῖνοι ἀθάνατοι θά εἶναι ἀλλά στήν κόλαση. Οὕτως ἤ ἄλλως ὁ Θεός μέ τήν Ἀνάστασή Του μᾶς ἔκανε ἀθάνατους. Λέει πολύ ὡραῖα ὁ Ἅγιος Ἰουστίνος ὁ Πόποβιτς, «ὁ ἄνθρωπος καταδίκασε τόν Θεό σέ θάνατο». Τόν σταυρώσαμε τόν Θεό -τήν ἀνθρώπινη φύση Του, ὄχι τήν Θεότητα. «Ὁ Θεός καταδίκασε τόν ἄνθρωπο στήν ἀθανασία»! Θέλουμε - δέν θέλουμε θά ὑπάρχουμε γιά πάντα. Ὅ,τι θέλεις κάνε -ποτέ νά μήν τό κάνετε- αὐτοκτόνα, κάψε τό σῶμα σου, ὅπως κάνουν τώρα τήν καύση τῶν νεκρῶν, δέν πρόκειται νά ἐξαφανιστεῖ. Ὅ,τι καί νά κάνεις, θά ὑπάρχεις. Θά ὑπάρχεις μέ τόν χαρακτήρα σου, μέ τήν προσωπικότητά σου, ὅπως εἶσαι τήν τελευταία ὥρα τῆς ζωῆς σου, θά εἶσαι γιά πάντα στήν αἰωνιότητα. Γι’ αὐτό ἔχει σημασία νά μετανοήσουμε, γιά νά εἴμαστε τήν τελευταία ὥρα μέ τόν Θεό καί ὄχι χωρίς τόν Θεό, ὁπότε νά εἴμαστε γιά πάντα στήν μακαριότητα. Ὅ,τι καί νά κάνεις λοιπόν θά ὑπάρχεις, ἀλλά τό θέμα εἶναι νά ὑπάρχεις μέ τόν Θεό μέσα στήν μακαριότητα καί τήν χαρά τοῦ Θεοῦ καί αὐτό γίνεται μόνο ὅταν ζήσουμε ὀρθόδοξα, μέ ὀρθόδοξη πίστη, ὄχι αὐτά πού διδάσκονται τώρα τά παιδιά στά σχολεῖα. Τώρα στά σχολεῖα ἐπίσημα διδάσκεται ἡ αἵρεση. Ἐπίσημα, ἀπό τό Κράτος! Τό ξέρετε; Τό ἔχετε καταλάβει; Ἐπίσημα διδάσκεται ὁ Οἰκουμενισμός καί ἡ Πανθρησκεία. Στά παιδιά λένε ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλές.
- Ποιός τό εἶπε αὐτό ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι καλές;
Καί ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες σώζουν... καί ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες προσεύχονται. Ναί, ἀλλά ποῦ προσεύχονται; Ἔχει κάτι φωτογραφίες στά βιβλία, τόν Ἅγιο Σεραφείμ καί δίπλα ἕναν ἄλλον παπικό κι αὐτός προσεύχεται, ἕναν ἄλλον μουσουλμάνο κι αὐτός προσεύχεται... ἔ, ποῦ προσεύχονται; Στόν Θεό λέει.
- Ποιόν Θεό; Πόσοι θεοί ὑπάρχουν;
Ὁ ἴδιος λένε, ἕνας Θεός εἶναι.
- Ναί, ποιός εἶναι;
Δέν τό λένε. Λέει, ἐσεῖς τόν λέτε Χριστό, οἱ ἄλλοι τόν λένε Ἀλλάχ.. τό ἴδιο εἶναι. Δέν εἶναι τό ἴδιο!
Καταλάβατε; Αὐτά διδάσκουν τώρα τά παιδιά μας. Ὁπότε δημιουργεῖται μιά γενιά, ἡ ἑπόμενη γενιά θά εἶναι μιά γενιά οἰκουμενιστῶν, πανθρησκειαστῶν καί νά τό ποῦμε καί λίγο κουλτουριάρικα.. ἀνθρωπαρίων, ὄχι ἀνθρώπων. Ἑτοιμάζουν τά νέα ἀνθρωπάρια, τούς εἵλωτες τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων μέ αὐτό τόν τρόπο. Γιατί, ὅταν τό παιδί χάσει τήν ὀρθοδοξία, μετά θά ὑποταχτεῖ στό σύστημα. Αὐτό θέλουν. Θέλουν ἀνθρώπους πού νά εἶναι διεφθαρμένοι καί νά εἶναι ἀδιάφοροι ὡς πρός τή θρησκεία καί μέ συγκεχυμένη γνώση ὡς πρός τόν Θεό. Μέ τά νέα Θρησκευτικά πού διδάσκονται τά παιδιά στά σχολεῖα εἶναι ὅλα θολά.
- Ποιός εἶναι ὁ Θεός;
«Εἶναι ὁ Χριστός. Καί ὁ Ἀλλάχ καλός εἶναι κι αὐτός... καί τό κοράνιο, ἅγιο εἶναι καί τό κοράνιο, ἱερό καί τό κοράνιο...». Τό παιδί εἶναι σέ ἕνα χάος, σέ μία σύγχυση. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό ὄχημα τοῦ διαβόλου, ἡ σύγχυση. Καί ἐκεῖ μέσα περνάει αὐτή ἡ θεωρία πού σᾶς εἶπα, κρατῆστε τόν Χριστό σας, ἀλλά μή λέτε ὅτι μόνο ὁ Χριστός σώζει. Καί ὁ Ἀλλάχ σώζει.. καί μή λέτε μόνο τό Εὐαγγέλιο.. καί τό κοράνιο.. Παίρνουν καί μοιράζουν κοράνια καί οἱ δικοί μας οἱ ὑψηλοβάθμιοι... Ἀπαράδεκτα πράγματα! Καί οἱ ἄλλοι οἱ Βουδιστές κι αὐτοί καλοί εἶναι.. Ὅλοι καλοί... καί ἀφῆστε τό παιδί νά διαλέξει μόνο του.
Λοιπόν, γιά νά σωθοῦμε χρειάζεται ἡ Ὀρθόδοξη πίστη. Μόνο ὁ Χριστός σώζει. Εἶναι ἀποκλειστικά ὁ Σωτῆρας. Μόνο ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι ἡ ἀλήθεια, ἡ μόνη ἀλήθεια, ἡ πραγματική ἀλήθεια καί χρειάζεται νά ἔχεις καί ὀρθόδοξη ζωή, νά τηρεῖς δηλαδή τίς ἐντολές. Καί ποῦ θά βροῦμε τά πρότυπα γιά νά μιμηθοῦμε; Στούς Ἁγίους μας. Πῶς ἔζησαν οἱ Ἅγιοι; Ὁ Ἅγιος πού ἔχεις τό ὄνομά του. Πάρε αὐτόν καί μιμήσου τον. Θά ἐφαρμόσεις τό Εὐαγγέλιο μιμούμενος τούς Ἁγίους. Νά σᾶς πῶ καί κάτι καί μήν παραξενευτεῖτε... Ὅλοι πρέπει νά γίνετε μοναχοί - μιά πού ἤρθατε στό Μοναστήρι.. Ὄχι μέ τήν ἔννοια νά ἀφήσετε τήν οἰκογένειά σας, ἀλλά νά υἱοθετήσετε τόν τρόπο ζωῆς, ἄν θέλετε νά σωθεῖτε. Γιατί ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι ὁ ἴδιος, ἡ ἀσκητική καί μυστηριακή ζωή. Ὅλοι πρέπει νά τηρήσουμε ὅλες τίς ἐντολές καί νά ἀγωνιστοῦμε. Καί στήν ἀκτημοσύνη, στό μέτρο πού μπορεῖτε θά τό κάνετε κι ἐσεῖς, νά ἀποδεσμευτεῖτε ἀπό τά ὑλικά πράγματα. Καί στήν παρθενία, στήν ἁγνότητα, στή σωφροσύνη ὅσοι εἶναι ἔγγαμοι. Εἶναι οἱ ἀντίστοιχες ἀρετές γιά τούς ἐγγάμους. Ἐμεῖς οἱ ἄγαμοι ἔχουμε τήν παρθενία, ἐσεῖς ἔχετε τήν σωφροσύνη. Καί στήν ὑπακοή. Θά πρέπει νά ἔχετε ἕναν πνευματικό ὁδηγό. Ἀλλοίμονο ἄν δέν ἔχετε πνευματικό ὁδηγό καί δέν ἐξομολογεῖστε καί μάλιστα τακτικά, ὄχι μόνο μεγάλες γιορτές. Ἐγώ θά ἔλεγα τουλάχιστον μιά φορά τόν μήνα.
(π. Ἱερεμίας) : .............
Μετά τά τραβᾶνε οἱ πνευματικοί... Ἀλλά ἔχουν πολλή ἀγάπη... καί ὅταν προοδεύετε πνευματικά, δέν μᾶς κουράζετε. Μᾶς ξεκουράζετε. Ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, π. Ἱερεμία, σέ μιά ὁμιλία, ἐνόψει μιᾶς Σαρακοστῆς, λέει τώρα τή Σαρακοστή χιλιάδες θά ἐξομολογηθοῦν... πόσοι θά διορθωθοῦν;.. Μερικές δεκάδες! Ἀπογοητευτικό.. Ἀπογοητευτικό.. Μερικές δεκάδες ἀπό τίς χιλιάδες.. Γιατί; Γιατί δέν μετανοοῦν οἱ ἄνθρωποι. Μπορεῖ νά ἐξομολογοῦνται ἀλλά δέν μετανοοῦν. Δέν ἀλλάζουν τρόπο ζωῆς. Ἔ, λέει, εἶπε ὁ παπα-Σάββας γιά τά μαλλιά νά μήν τά βάφουμε, τά χείλη μας νά μήν τά βάφουμε... ἄς τά λέει. Ἐμεῖς θά τό κάνουμε. Νά μή φορᾶμε παντελόνια... Σιγά τώρα, γίνονται αὐτά; Ἐγώ κρυώνω, σοῦ λέει.. κι ἐπειδή κρυώνεις; Δέν ἔχει χοντρές κάλτσες καί νά βάζεις καί τή φούστα σου ἀπό πάνω; Ὄχι, δέν θέλουνε. Δέν θέλουμε νά ἀλλάξουμε, νά ἀφήσουμε τά πάθη μας. Δυστυχῶς, ἔχουμε φτάσει ν΄ ἀγαπήσουμε τά πάθη μας καί εἶναι τραγικό αὐτό.
Τά λέω ὅλα αὐτά, ξέρετε γιατί; Γιατί σήμερα οἱ πιό πολλοί δέν εἴμαστε χριστιανοί. Τό ἔλεγε ὁ π. Ἀθανάσιος. Εἴμαστε εἰδωλολάτρες. Κι ἄν δέν εἴμαστε εἰδωλολάτρες, εἴμαστε ὑποκριτές.
- Ξέρετε τί ὑποκρίνονται σήμερα οἱ πιό πολλοί;
Ἐπειδή σήμερα τῆς μόδας δέν εἶναι ἡ εὐσέβεια, εἶναι ἡ ἀσέβεια, ὑποκρίνονται τόν ἀσεβή. Νά σᾶς πῶ πῶς. Πάει κανείς σ’ ἕνα ἐστιατόριο καί δέν κάνει τόν σταυρό του, ντρέπεται λέει. Περνάει ἔξω ἀπό μία ἐκκλησία καί δέν κάνει τόν σταυρό του, τόν κάνει ἔτσι... κάτω ἀπό τό σακάκι του. Ἔχει μερικούς πού τό κάνουν ἔτσι ἀπό μέσα.
- Τί εἶναι αὐτό; Δέν εἶναι ὑποκρισία;
Ὑποκρισία εἶναι.
- Γιατί; Εἶναι ἐπίδειξη νά κάνεις τόν σταυρό σου στό ἐστιατόριο;
Ὄχι. Εἶναι πράξη σωτηρίας, γιατί εὐλογεῖς τό φαγητό σου. Ἄν τό φαγητό σου εἶναι μέ μάγια, θά τά φᾶς καί τά μάγια καί θά φᾶς καί τόν διάβολο μέσα.
- Πῶς θά φύγει ὁ διάβολος ἅμα δέν σταυρώσεις τό φαγητό σου;
Σοῦ λέει, ντρέπομαι τώρα... μέ βλέπουν.
Ἤ ἔχει μνημόσυνο ἡ τάδε κυρία Σαρακοστή καί βάζει κρέας. Τί θά κάνεις ἐσύ; Θά φᾶς ἤ δέν θά φᾶς; Μερικοί ἐξυπνάκηδες λένε, θά φᾶμε γιά νά μήν τούς σκανδαλίσουμε. Μά, ἀκριβῶς, ἐπειδή τρῶς σκανδαλίζεις, πού σέ ξέρουνε κιόλας πώς εἶσαι τάχατες τῆς Ἐκκλησίας... καί σοῦ λέει, νά κι αὐτή πού πάει στήν ἐκκλησία, ἔφαγε, δέν τή λογαριάζει τή νηστεία. Καί ὑποκρίνεται τήν ἀσεβή. Γι’ αὐτό σᾶς εἶπα εἴμαστε ὑποκριτές, γιατί σήμερα ἔχει πέραση ἡ ἀσέβεια. Κι ἄν ἐσύ εἶσαι ὅπως πρέπει, θά σέ κοροϊδέψουνε. Ἄν ἡ κοπέλα πάει στό Πανεπιστήμιο μέ φούστα, θά τήν κοροϊδέψουνε. Ὑποκρίνεται λοιπόν κι αὐτή ὅτι συμφωνεῖ. Ἤ ἄν μία νέα δέν ἔχει φίλο καί ὅλες οἱ φιλενάδες της τῆς λένε γιά τούς φίλους τους, λέει κι αὐτή ψέματα ὅτι ἔχει φίλο.
- Δέν εἶναι ὑποκρισία αὐτό; Ξέρετε τί εἶπε ὁ Χριστός γιά τούς ὑποκριτές;
Μόνο γιά τούς ὑποκριτές... γιά κανέναν ἄλλον δέν εἶπε. Εἶπε ὀχτώ οὐαί6. Ὄχι ἕνα, ὀχτώ οὐαί!
- Ξέρετε τί θά πεῖ οὐαί;
Ἀλλοίμονο. Μόνο στούς ὑποκριτές εἶπε τά οὐαί! Πού σημαίνει ὅτι εἶναι στόν πάτο τῆς κόλασης, κάτω-κάτω. Δέν εἶναι, λοιπόν, μικρή ἡ ἁμαρτία μας, εἶναι μεγάλη καί πρέπει νά διορθωθοῦν καί ἔτσι θά ἀλλάξει ὁ κόσμος.
- Πρίν σαράντα χρόνια, ἄν μία βαφότανε καί ντυνόταν ὅπως οἱ σημερινές, τί ἦταν;
Πές τε μου ἐσεῖς οἱ παλιές. Πές τε το. Κοινή γυναίκα ἦταν, πόρνη.
- Σήμερα τί γίνεται; Ὅλες εἶναι πόρνες;
Ὄχι, ἀλλά ὑποκρίνονται. Εἶναι καί πολλές, δυστυχῶς... γιατί βασιλεύει ἡ πορνεία.
- Καί οἱ προγαμιαῖες σχέσεις τί εἶναι;
Πορνεία εἶναι. Καί ἡ μοιχεία. Δέν εἶναι ὅμως ὅλες, ἀλλά ὑποκρίνονται.
- Γιατί ὑποκρίνεσαι κυρία μου;
Ἀφοῦ λές ὅτι εἶσαι τοῦ Χριστοῦ... Γιατί φοβᾶται μήν τήν κοροϊδέψουν. Πού σημαίνει ἀπό πίσω τί εἶναι; Τή νοιάζει τί θά πεῖ ὁ κόσμος, ὄχι τί θά πεῖ ὁ Θεός. Βλέπετε; Βασιλεύουν, δηλαδή, μέσα μας τά πάθη, ἀνθρωπαρέσκεια, κενοδοξία, καί τά ὑπόλοιπα, ἡ φιλαργυρία, ἡ φιληδονία καί ὅλα αὐτά.
- π. Ἱερεμίας: Ὁ π. Σάββας μᾶς εἶπε τόσα πολλά! Σίγουρα θά θυμᾶστε πολλά. Τό παντελόνι ξέρω... Εἴδατε, ὅμως, τά τόσο σπουδαῖα πού εἶπε γιά τόν λογισμό. Εἴδατε τί μπορεῖ νά κάνει ἕνας λογισμός; Εἶναι αὐτό πού λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωματικό ὄν. Δέν εἶναι οὔτε μόνο ψυχή οὔτε μόνο σῶμα. Βέβαια ἡ ψυχή ὑπερτερεῖ. Ἡ ψυχή περιβάλλει τό σῶμα. Φεύγει ἡ ψυχή, πάει τό σῶμα. Εἴδατε ὅμως πώς ὅλα ἀπό κεῖ ξεκινοῦν. Καί ἄρρωστοι νά μήν εἴμαστε, μέ ἕναν κακό λογισμό ἀρρωσταίνουμε. Ἀπό κεῖ ξεκινοῦν ὅλα. Νομίζω αὐτό τό περιστατικό π. Σάββα πρέπει νά τό γράφει...
- π. Σάββας: Ναί, εἶναι γραμμένο.
- π. Ἱερεμίας: Ὁ γέροντας Πορφύριος σ’ αὐτά τά πράγματα ἦταν πολύ.. Σέ ὅλα βέβαια, ἀλλά μποροῦσε νά πιάσει τέτοιες λεπτομέρειες στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ποιά ἦταν αὐτή ἡ μοναχή, πού ἔγινε μετά μοναχή, πού τῆς ἐξήγησε πώς αὐτό τό τραῦμα στό κεφάλι της πού πονοῦσε ἦταν ἀπό τότε πού ἡ μητέρα της ἔγκυος καί χτύπησε στό τραπέζι καί τραυματίστηκε τό μωρό, τό παιδί μέσα στήν κοιλιά. Βέβαια οἱ Ἅγιοι δέν λένε κάτι γιά νά θαυμάσει ὁ κόσμος. Τά λένε γιά νά σωθεῖ ὁ κόσμος. Δείχνουν τόν τρόπο πού ὁδηγεῖ στόν Χριστό.
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
https://hristospanagia3.blogspot.gr/http://hristospanagia3.blogspot.gr/2018/04/blog-post_958.html#more

Α΄Πέτρ. 1, 16.
Α΄Ἰωάν. 5, 19.
Μάρκ. 12, 33.
Δευτ. 22, 5.
Ὅ.π.
Ματθ. 23, 13-29.

"Εσύ είσαι χειρότερη απ΄αυτήν....."


Μια μοναχή, που ήθελε πολύ την τάξη, είπε στον Γέροντά της αγανακτισμένη:
-Η τάδε αδελφή μας αναστατώνει στο μοναστήρι με τις δυσκολίες της και το χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε να την υποφέρουμε. Κι ο Γέροντας απάντησε:
-Εσύ είσαι χειρότερη απ΄αυτήν.
Η μοναχή στην αρχή αντέδρασε και εξεπλάγη, αλλά μετά τις εξηγήσεις του Γέροντα το κατάλαβε και ευχαριστήθηκε πολύ. Της είπε, δηλαδή, ο Γέροντας:
-Ενώ εκείνη την κυριεύει το κακό πνεύμα και φέρεται άσχημα, κυριεύει κι εσένα, που είσαι τάχα σε καλύτερη κατάσταση, και σας παίζει και τις δύο. 
-----Η αδελφή έρχεται σ΄αυτή την κατάσταση χωρίς να το θέλει, αλλά κι εσύ με την αντίδρασή σου και την έλλειψη της αγάπης σου κάνεις το ίδιο. Έτσι ούτε κι αυτήν ωφελείς κι εσύ βλάπτεσαι”.
“Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό”
“Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. 
---Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλή τον Χριστό. Έτσι μόνο θ΄αποκτήσουμε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή. 
---Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. 
-----Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν.
Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ΄τους ανθρώπους. Γιατί, “ό μη αγαπών τον αδελφόν
αυτού, όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;”. 
---Ν΄αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής.
Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους. “Και είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, υμείς δε έστε μέλη Χριστού και μέλη έκ μέρους”. 
----Αυτό είναι Εκκλησία: εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος, να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα. Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, “εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο”, αλλά να νιώθουμε για όλους αυτή την αγάπη. Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.
Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα είμαστε μακάριοι, θα ζούμε στον Παράδεισο. Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι “σάρξ έκ της σαρκός μας”. 
----Μπορώ ν΄αδιαφορήσω γι΄αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να τον μισήσω; Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας. 
----Να γίνουμε όλοι ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του. Τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει απ΄αυτή την ενότητα. Αυτό είναι η Εκκλησία.
Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος.
Ας διαβάσουμε απ΄τον Ευαγγελιστή Ιωάννη την Αρχιερατική Προσευχή. Προσέξτε τους στίχους: 
------“ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς … ίνα πάντες έν ώσι, καθώς σύ, Πάτερ, έν εμοί καγώ έν σοί … ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς έν εσμέν … ίνα ώσι τετελειωμένοι είς έν … ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ΄εμού”.
Βλέπετε; Το λέει και το ξαναλέει. Τονίζει την ενότητα. Να είμαστε όλοι ένα, ένα με κεφαλή τον Χριστό! Όπως ένας είναι ο Χριστός με τον Πατέρα και τον Υιό.
Εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο βάθος του μυστηρίου της Εκκλησίας μας. Καμία θρησκεία δεν λέει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ζητάει αυτή τη λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνουμε όλοι ένα σύν Χριστώ. Εκεί βρίσκεται το πλήρωμα. 
-----Σ΄αυτή την ενότητα, σ΄αυτή την αγάπη, την έν Χριστώ. Καμία διάσπαση εκεί δεν χωράει, κανείς φόβος. Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε κόλαση.
Μόνο αγάπη, χαρά, ειρήνη, λατρεία Θεού.
Μπορείς να φτάσεις να λές τότε με τον Απόστολο Παύλο: “Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός”. 
----Μπορούμε πολύ εύκολα να φτάσουμε σ΄αυτό το σημείο. Αγαθή προαίρεση χρειάζεται κι ο Θεός είναι έτοιμος να έλθει μέσα μας 
-----“Κρούει την θύραν” και “καινά ποιεί πάντα”, όπως λέει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Μεταβάλλεται η σκέψη μας, απαλλάσσεται από την κακία, γίνεται πιο καλή, πιο αγία, πιο εύστροφος. 
-----Αν, όμως, δεν ανοίξουμε του κρούοντος την θύραν, αν δεν έχουμε εκείνα που θέλει Αυτός, αν δεν είμαστε άξιοι Του, τότε δεν μπαίνει στην καρδιά μας.
Για να γίνουμε όμως άξιοί Του, πρέπει ν΄αποθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, για να μην αποθάνουμε ποτέ πλέον. Τότε θα ζούμε εν Χριστώ ενσωματωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας.
Έτσι θα έλθει η θεία χάρις. Και άμα θα έλθει η χάρις, θα μας τα δώσει όλα.
Στον Άγιον Όρος, είδα κάποτε κάτι που μου άρεσε πολύ. Μέσα σε μια βάρκα, στη θάλασσα, μοναχοί, που καταγόταν ο καθένας από διαφορετικό τόπο, κρατούσαν διάφορα ιερά αντικείμενα. Εν τούτοις έλεγαν “αυτό είναι δικό μας” και όχι “δικό μου”.
***************************************************************
Βιβλιογραφία: Γέροντας Πορφύριος «Λόγος περί αγάπης εις τον πλησίον» 

********************************************************
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ 
ΑΓΙΕ ΠΟΡΦΥΡΙΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ


Πέμπτη 19 Απριλίου 2018

Είναι ωφέλιμο να προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους. Είναι συνήγοροί μας ενώπιον του Θεού.

Διδακτική ιστορία: Η μνημόνευση των ονομάτων





Εφτασα στό Πέτσορι τόν Ιούνιο τού 1926. Ήταν ένα θαυμάσιο απόγευμα. Αφού έζησα αρκετά χρόνια σε προτεσταντικές χώρες της Δύσης, ένιωθα πολύ χαρούμενος πού ανάσαινα ξανά τόν αέρα της Άγιας Ρωσίας.

Τό πρώτο πρωινό μου στο μοναστήρι, μετά την ακολουθία, πήγα γιά λίγο να προσευχηθώ στον τάφο τού αγίου Κορνηλίου. Στη μικρή, αρχαία έκκλησία τού π. Βασσιανού, (Αυτό ήταν τό όνομα τού π. Συμεών προτού λάβει τό Μεγάλο Σχήμα.) ό εξομολόγος του κοινοβίου είχε φορέσει ένα περίτεχνο βελούδινο φαιλόνιο, χρώματος χρυσάφι, κεντημένο μέ βαθυκόκκινα τριαντάφυλλα, γιά να λειτουργήσει.
Από τ’ ανοιχτά παράθυρα έμπαινε ό φρέσκος αναζωογονητικός αέρας, γεμάτος αρώματα κι ευωδιές από τά λουλούδια του κήπου τού μοναστηριού. Στη λειτουργία πήραν μέρος μόνο ό επίσκοπος, τρεις ψάλτες κι ένας αναγνώστης. Ή εκκλησία γέμισε από ένα σύννεφο λιβανιού. Ή θεία λειτουργία προχωρούσε χωρίς βιασύνη, ευλαβικά. Ό π. Βασσιανός άρχισε να διαβάζει από τό βιβλίο μνημονεύματος τού μοναστηριού, πού φαινόταν ατέλειωτο… Αργότερα, στη Μεγάλη Είσοδο, ό π. Βασσιανός στάθηκε μέσα από την Ωραία Πύλη. Μετά άκολούθησε τό Σύμβολο της Πίστεως καί ή Αναφορά. «Ήταν πολλοί αυτοί πού κοινώνησαν. Ή λειτουργία τέλειωσε περίπου στις οκτώ ή ώρα…
Πλησίαζε ή μέρα γιά να φύγω. Ένα βράδυ καθόμουν στον κήπο τού μοναστηριού μέ τόν δόκτορα Ροσώφ, τόν π. Βασσιανό, τόν π. Ήσαΐα καί τόν π. Ποιμένα, τό νεωκόρο. Συζητούσαμε γιά τό βιβλίο τού Σολοβιέφ.
–      Ή διήγηση πού μέ έντυπωσίασε περισσότερο, π. Βασσιανέ, ήταν έκείνη πού είχε τίτλο «Μαρτυρίες πέραν τού τάφου», είπα.
–      Τί λέει στο κεφάλαιο αυτό; ρώτησε ό π. Βασσιανός, χαϊδεύοντας τή γενειάδα του μέ περισυλλογή.
–      Ή διήγηση είναι αρκετά απλή, απάντησα. Επί βασιλείας του Νικολάου του Α’, όταν ό επίσκοπος Παρθένιος Τσέρτκωφ, πού είχε ανατραφεί στη μεγάλη αριστοκρατική οικογένεια των Ναρουΐσκιν, τοποθετήθηκε στήν επισκοπή του Βλαδιμήρου (1821-1849), ένας ιερέας πού τον έλεγαν Άββακούμ τοποθετήθηκε στη φτωχότερη ενορία της επισκοπής. Γιός νεκροθάφτη, πού νυμφεύτηκε μιά φτωχή κοπέλα καί ζούσαν μέ μεγάλη φτώχεια, ό π. Άββακούμ ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος προσευχής. Ιδιαίτερα του άρεσε να προσεύχεται γιά τούς νεκρούς. Είχε ένα ιδιαίτερο σημειωματάριο όπου έγραφε τά ονόματα όλων των νεκρών γιά τούς όποιους είχε ακούσει. Όλους αυτούς δεν τούς μνημόνευε μόνο στήν προσκομιδή, αλλά καί στις ιδιαίτερες προσευχές του, τό πρωί καί τό βράδυ. ’Έτσι ή προσευχή του κρατούσε ώρες ολόκληρες.
» Τό γεγονός αυτό στενοχωρούσε τή σύζυγό του πού συνήθιζε να του λέει:
– Πρέπει να σταματήσεις αυτές τίς μακρές βοηθητικές προσευχές πού κάνεις, αντί να μέ βοηθάς στον κήπο καί σε άλλες δουλειές. Είμαι πολύ κουρασμένη. Ούτε μοναχός είσαι ούτε έγκλειστος. ’Άν θέλεις να προσεύχεσαι τόσο πολύ, πήγαινε στον επίσκοπο καί ζήτησέ του να σου δώσει καλλίτερη ενορία, όπου θα μπορούμε να έχουμε υπηρέτες. Τότε θα μπορείς να προσεύχεσαι όσο θέλεις.
»Ό π. Αβακούμ συνήθιζε ν’ άπαντά λέγοντας πώς ή προσευχή είναι τό πρώτο καθήκον τού ιερέα καί δεν πρέπει να τό παραμελεί. Σχετικά μέ καλλίτερη ενορία, ό π. Αβακούμ σκέφτηκε πώς ήταν ανοίκειο να τή ζητήσει από τόν επίσκοπο. 
’Έπρεπε να κάνουν υπομονή, ωσότου τού προσφερθεί ή θέση αυτή. Ή σύζυγός του συμφώνησε απρόθυμα.
»Στο μεταξύ άδειασε ή καλλίτερη ενορία της επισκοπής, πού βρισκόταν σε μια μεγάλη καί βιομηχανική πόλη. Ό επίσκοπος δέχτηκε διακόσιες αιτήσεις γιά την ενορία αυτή. Ανάμεσα στούς αίτούντες ήταν καθηγητές σεμιναρίου, αγροτικοί κοσμήτορες, διδάκτορες θεολογίας καί μιτροφόροι πρωτοπρεσβύτεροι. Σχεδόν όλες οι αιτήσεις συνοδεύονταν από συστατικές επιστολές διακεκριμένων κληρικών καί λαϊκών, ακόμα καί τού ίδιου τού κυβερνήτη της επαρχίας τού Βλαδιμήρου. Όταν ό επίσκοπος είδε όλες τίς αιτήσεις δεν μπόρεσε ν’ αποφασίσει καί πήγε γιά ύπνο.
»Δεν είχε κλείσει καλά καλά τά μάτια του όταν μπροστά του είδε ένα τεράστιο πλήθος άνθρώπων καί των δύο φύλων, κάθε ηλικίας καί έμφάνισης, πού ζήτησαν όλοι τους μέ σεβασμό από τόν επίσκοπο να διορίσει τόν π. Αβακούμ στήν κενή ενορία. Ό επίσκοπος αγνοούσε ακόμα καί την ύπαρξη τού π. Αβακούμ. Αμέσως ξύπνησε, έκανε τό σταυρό του καί προσπάθησε να ξανακοιμηθεί. Μπροστά του όμως εμφανίστηκε τό ίδιο πλήθος, προβάλλοντας τό ίδιο αίτημα.
-Ποιοι είστε σεις, ρώτησε ό επίσκοπος, καί γιατί θέλετε τόν π. Αβακούμ τόσο πολύ;
– Είμαστε νεκροί, πού μάς συχώρεσε ό Θεός καί μπήκαμε στη βασιλεία των ουρανών χάρη στις προσευχές τού π. Αβακούμ, απάντησε τό πλήθος κι εξαφανίστηκε.
»Τό επόμενο πρωί ό επίσκοπος κάλεσε στη γραμματεία τό εκκλησιαστικό συμβούλιο καί ζήτησε να βρουν σε ποιά ενορία διακονεί κάποιος ιερέας πού τόν λένε Αβακούμ καί να τόν καλέσουν στο Βλαντιμίρ. Άποδείχτηκε πώς σ’ όλη την επισκοπή υπήρχε μόνο ένας Αβακούμ. Μια μέρα τόν επισκέφτηκε ό αγροτικός κοσμήτορας καί τού μετέφερε την εντολή να παρουσιαστεί στον επίσκοπο τό συντομότερο δυνατό.
»Μήπως έκανες κάποιο σφάλμα ή αδίκημα, πάτερ; Τόν ρώτησε ανήσυχος ό κοσμήτορας.
-Όχι, όχι, δε θυμάμαι κάτι τέτοιο, απάντησε ό π. Αβακούμ. Πηγαίνω μέ καθαρή συνείδηση, μόνο πού δεν έχω χρήματα γιά τό ταξίδι.
 Ό κοσμήτορας του δάνεισε τά χρήματα που του χρειάζονταν.
»Μετά από λίγες μέρες ό π. Αβακούμ παρουσιάστηκε στον επίσκοπο, που τόν αναγνώρισε αμέσως από τό όνειρο πού είχε δει.
–      Λοιπόν, π. Αβακούμ, είπε ό επίσκοπος, είναι κενή ή καλλίτερη ενορία της επισκοπής μου καί γι’ αυτήν έχω λάβει διακόσιες πενήντα αιτήσεις. Πολλοί εξέχοντες άνθρωποι μου συνιστούν διάφορους ιερείς, όμως οι συνήγοροί σου από τόν άλλο κόσμο ήταν οι πιο ισχυροί απ’ όλους. Σε διορίζω λοιπόν εφημέριο αυτής της ενορίας κι όταν άκολουθήσω κι εγώ την πορεία όλων των ανθρώπων, σου ζητώ να εύχεσαι καί γιά μένα.
Κι έπειτα ό επίσκοπος διηγήθηκε στον π. Αβακούμ τό όνειρό του».
–      Πολύ εποικοδομητική διήγηση, Σεργκέι Νικολάεβιτς, είπε ό π. Ποιμήν. Πάτερ Συμεών, συνέχισε στρεφόμενος προς τόν εξομολόγο του μοναστηριού, εσύ θα έχεις ακόμα περισσότερους συνηγόρους από τόν άλλο κόσμο άπ’ όσους είχε ό π. Αβακούμ. Λειτουργείς κάθε μέρα καί σε κάθε λειτουργία διαβάζεις γιά πολλά χρόνια τώρα τό βιβλίο μέ τά ονόματα των νεκρών. Μνημονεύεις ονόματα ανθρώπων πού έζησαν από την εποχή τού Ιβάν του Γ’ ως σήμερα. Είμαι σίγουρος πώς οι συνήγοροι αυτοί θ’ αποκτήσουν τή χάρη γιά σένα, ώστε να πεθάνεις εδώ σε προχωρημένη ηλικία, ενώ άλλοι ίσως πεθάνουν αλλού, εξόριστοι από τό μοναστήρι. Ζούμε στα άκρα. Άνθρωποι από άλλους τόπους έρχονται εδώ καί θεσπίζουν πολλές αλλαγές, αλλά οι συνήγοροί σου θα πετύχουν έλεος γιά σένα.
– Μόνο ό Θεός γνωρίζει τό μέλλον μας, είπε ό π. Συμεών, αλλά πρέπει να προσευχόμαστε γιά τούς νεκρούς. Είναι πραγματικά συνήγοροί μας. Ζητάμε από τούς ανακηρυγμένους άγιους να επικαλεστούν τό έλεος του Θεού γιά μάς. Υπάρχουν όμως καί πολλοί άγνωστοι άγιοι πού μπορούν να μάς βοηθήσουν. Είναι καλό καί ωφέλιμο τό να προσευχόμαστε γιά τούς νεκρούς…
Την ημέρα πού θα έφευγα, παρακολούθησα την πρωινή θεία λειτουργία, πού έκανε γιά τελευταία φορά στο καθολικό της μονής ό π. Βασσιανός. Όλα ήταν όπως καί την ημέρα πού είχα έρθει. Ό π. Βασσιανός τέλεσε τή λειτουργία αργά καί ευλαβικά όπως καί τότε. ’Έψαλε ό ίδιος χορός κι ήταν παρόντες προσκυνητές. Ό καπνός του θυμιάματος ήταν σκορπισμένος στον αέρα κι ό πρωινός ήλιος λαμποκοπούσε στις πολύτιμες πέτρες και τό χρυσό στις παλιές εικόνες. Ήταν όμως φθινοπωρινός ήλιος. 
Ό δροσερός καί αναζωογονητικός αέρας τού φθινοπώρου περνούσε από τά ανοιχτά παράθυρα.
Μετά τή λειτουργία προχώρησα γιά να πάρω αντίδωρο από τόν π. Βασσιανό. Μέ ρώτησε για την αναχώρηση μου..
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΠΕΤΡΟΣ ΜΠΟΤΣΗΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ. ΟΣΙΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΩΝ ΣΠΗΛΑΙΩΝ ΤΟΥ ΠΣΚΩΒ
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Ο πατέρας έμεινε έκπληκτος από τις απαντήσεις του γιου του


ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ (( ΦΤΩΧΟΣ ))

Μια πλούσια οικογένεια ζει με όλες τις ανέσεις, απολαμβάνοντας καθημερινά ότι επιθυμεί, μόνο που όλα τα μέλη της δείχνουν να μην εκτιμούν τον πλούτο τους. Το αντίθετο, μάλιστα! Είναι τις περισσότερες φορές αχάριστοι, δύσκολα ικανοποιούνται και πάντα ονειρεύονται κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν. 
Ο πατέρας, απογοητευμένος από την αχαριστία, αποφασίζει να ξεκινήσει τη διδαχή από το γιο του και να του δείξει στην πράξη τι σημαίνει πραγματική φτώχεια. Έτσι επιλέγει μια φτωχή οικογένεια που ζει σε ένα ορεινό χωριό και τον παίρνει μαζί του να περάσουν λίγες μέρες μέσα στην απόλυτη φτώχεια…


Πέρασαν τρεις μέρες και δύο νύχτες στο χωριό. Στο δρόμο της επιστροφής ο πατέρας γεμάτος αγωνία ρώτησε το γιο του:
“Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;”
“Ωραία”, απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
“Και τι έμαθες;” συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις…
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί έχουν ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, ενώ αυτοί σπέρνουν και θερίζουν γι’ αυτό…
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη “συμφωνία” από πουλιά, βατράχια και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
- Εμείς μαγειρεύουμε στην ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ψήνουν στα ξύλα και ότι τρώνε έχει θεσπέσια γεύση…
- Εμείς για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις πόρτες ορθάνοιχτες, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
- Εμείς ζούμε “καλωδιωμένοι” με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση… Αυτοί, αντίθετα, “συνδέονται” με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης, την οικογένειά τους…

Ο πατέρας, έμεινε έκπληκτος από τις απαντήσεις 
του γιου του…
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
“Σ’ ευχαριστώ, πατέρα, που μου δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…”!!!
πηγή: Όρος Σινά facebook

Τρίτη 17 Απριλίου 2018

· Αν θες να γλιτώσεις, φύγε... αν θέλεις να αγιάσεις, μείνε!

Το 1933 ο περίφημος γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης σε ηλικία 21 ετών πήρε την μεγάλη απόφαση της ζωής του να εγκαταλείψει τον κόσμο και να γίνει μοναχός στο άγιο Όρος.
Έχοντας σαν οδηγό του την ανεπιφύλακτη πίστη και εμπιστοσύνη του στο Θεό έφτασε σε μια από τις πιο απομακρυσμένες και απαράκλητες περιοχές του Άθωνα, τα Καυσοκαλύβια. Εκεί η πρόνοια του Θεού τον οδήγησε στο ασκητικό Ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Εκεί ζούσανε τρεις γέροντες, πολύ αυστηροί και τραχείς, κατά γενική ομολογία.
Έζησε κοντά τους με πολύ υπακοή, ταπείνωση και... υπομονή. Και τονίζουμε την υπομονή διότι οι γέροντες του (τους οποίους όλους γηροκόμησε και φρόντισε μέχρι την τελευταία τους πνοή), ήταν πάρα πολύ αυστηροί μαζί του. Του συμπεριφέρονταν απάνθρωπα. Το όνομά του δεν το άκουσε ποτέ να το λένε, παρά τον αποκαλούσαν πάντα με τα χειρότερα λόγια και πολλές φορές έφταναν και να τον χτυπούν.
Μια μέρα σαν άνθρωπος λύγισε και αγανακτισμένος πήρε την απόφαση να φύγει. Διστάζοντας όμως να εμπιστευτεί τον λογισμό του, σκέφτηκε να πάει πρώτα να τον εξομολογηθεί σε έναν πνευματικό στην Ιερά Μονή της Σιμωνόπετρας.
Με ειλικρίνεια εξέθεσε στον πνευματικό του όλη την αλήθεια και περιέγραψε τα γεγονότα. Αφού λοιπόν εξέθεσε όλα του δεινά που υφίστατο κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους στο τέλος είπε: "Πάτερ δώσ' μου ευλογία να φύγω να γλιτώσω...". Ο διακριτικός πνευματικός αφού σκέφτηκε για λίγο του απάντησε: "Πάτερ Εφραίμ, αν θες να γλιτώσεις, φύγε, αν θέλεις να αγιάσεις μείνε... σκέψου και αποφάσισε". Ο Γέροντας Εφραίμ σκέφτηκε... και έμεινε....
Πέρασαν έτσι 45 ολόκληρα χρόνια. Ο τελευταίος από τους γέροντές του ο π. Νικηφόρος, ήταν ο χειρότερος απ' όλους... Μάλιστα τα τελευταία χρόνια αρρώστησε και έγινε ακόμα πιο δύστροπος και επιθετικός. Ο π. Εφραίμ, πιστός στην απόφασή του -γιατί αυτή είναι η λεβεντιά στη ζωή, να έχεις το θάρρος να την αντιμετωπίζεις και να σηκώνεις τον Σταυρό που σου οικονόμησε για τη σωτηρία σου η πρόνοια του Θεού- υπέμενε τα πάντα σαν νέος Ιώβ.

Το 1973 όταν κατάκοιτος πια ο γέροντας Νικηφόρος ψυχορραγούσε, ο π. Εφραίμ νύχτα και ημέρα καθόταν στο προσκέφαλό του και τον υπηρετούσε, ενώ συνέχισε να δέχεται "βροχή" τις ύβρεις και τις ταπεινώσεις.
Λίγο πριν το τέλος ο π.Νικηφόρος του είπε: "Σήκωσέ με. Σκύψε να σου πω..." Ο π.Εφραίμ πέρασε το χέρι του πίσω από την πλάτη του κατάκοιτου γέροντά του και έσκυψε το κεφάλι. Ξαφνικά το πρόσωπο του π. Νικηφόρου αλλοιώθηκε, έχασε την τραχύτητά του και πήρε την πιο ιλαρή έκφραση που μπορούσε να έχει ανθρώπινο πρόσωπο. Με όση δύναμη μπορούσε να επιστρατεύσει ο γέροντας άρπαξε το χέρι του π. Εφραίμ και του είπε: "Παιδί μου, εσύ δεν είσαι άνθρωπος, είσαι άγγελος... ευλόγησον..." του φίλησε το χέρι και ξεψύχησε στην αγκαλιά του...
---------------------------------------------------------
Ανάμνηση του π. Διονυσίου Ανθόπουλου, 
από διήγηση του γέροντος Αθανασίου Σιμωνοπετρίτου, 
στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά