Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017
Γέροντα, εγώ χρόνια τώρα έχω να κλάψω για ένα σφάλμα μου
Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017
"Νουν τηρώ και νουν φυλάττω"
Ρώτησαν κάποτε τον Άγιο Αντώνιο:
"Τι κάνετε εσεις εδώ στην έρημο και απάντησε:
"Νουν τηρούμεν".
Φυλάγουμε τον νου μας.
Προσέχουμε να μην ξεφύγει σε λογισμούς ακαθάρτους.
Προσπαθούμε να τον έχουμε φυλακισμένο μέσα στην καρδιά μας, όπου είναι και η φυσική του θέση πριν από την πτώση των Πρωτοπλάστων.
Εκεί στο ευλογημένο εργαστήρι της καρδιάς, με σιωπή και νήψη (προσοχή), η γλυκύτατη προσευχή του Ιησού μεταλλάσσει τις ακαθαρσίες των αμαρτιών μας σε ευλογία Κυρίου και αρετές με καταλύτη πάντοτε τη Θεία Χάρη.
Έτσι μόνο η καρδιακή προσευχή φτάνει ψηλά στον ουρανό στον θρόνο του Κυρίου μας με θέρμη και προσοχή. Κι Εκείνος δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια καρδιά που φλέγεται από θείο έρωτα. Ανταποκρίνεται πολλαπλάσια και ο ταπεινός ικέτης λαμβάνει εκατονταπλασίονα.
Γι΄αυτό ο ασφαλέστερος δρόμος για να εξασφαλίσει ο πιστός τη Χάρη είναι η τήρηση του νου. Όπως η χελιδόνα φυλάει τους νεοσσούς της στοργικά κάτω απ΄τις φτερούγες της και τινάζεται με ευαισθησία ακόμη και στην παραμικρή υποψία κινδύνου έτσι να φυλάμε τον νου μας από επικίνδυνα ολισθήματα.
Όταν ενώνεται προσευχητικά ο νους με την καρδιά απολαμβάνει ο πιστός τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, και γεμίζει, θεία προστασία, αγάπη, χαρά, ειρήνη, πίστη, πραότητα, καλοσύνη, αγάπη.
Γεύεται όλα αυτά τα άγια χαρίσματα, τα οποία πρέπει να συνοδεύονται πάντα και με την απαραίτητη εγκράτεια στο φαγητό, στις ηδονές του βίου τούτου, στη μόδα του κόσμου, στη φαντασία, στις κουβέντες και τα μύρια όσα κελεύσματα του πονηρού.
Πηγή:Γεροντικό
Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017
Αγάπα τούς ενάρετους ως φίλους και τούς κακούς ως εχθρούς. Να τούς ευεργετείς να μακροθυμείς και να υπομένεις αν σε βλάψουν.
Πρώτη εκατοντάδα των κεφαλαίων περί αγάπης
Η ακηδία είναι το πιο βαρύ απ΄όλα τα πάθη γιατί κυριαρχεί πάνω σε όλες τις δυνάμεις της ψυχής.
63. Των πραγμάτων, με τα όποια κάποτε μας έδενε κάποιο
πάθος, έχουμε μέσα μας τις εμπαθείς φαντασίες. Όποιος λοιπόν νικά τις εμπαθείς φαντασίες, καταφρονεί
οπωσδήποτε και τα πράγματα πού αυτές απεικονίζουν. Γιατί ο πόλεμος εναντίον των
ενθυμήσεων είναι τόσο χειρότερος από τον πόλεμο εναντίον των πραγμάτων, όσο
είναι πιο εύκολο να αμαρτάνει κανείς με τη διάνοια από το να αμαρτάνει με έργα.
64. Άλλα από
τα πάθη είναι σωματικά κι άλλα ψυχικά. Τα σωματικά έχουν τις αφορμές τους από το σώμα, τα
ψυχικά από τα εξωτερικά πράγματα. Και τα δύο αυτά είδη παθών τα αφανίζουν η
αγάπη και η εγκράτεια· η πρώτη τα ψυχικά, η δεύτερη τα σωματικά.
65. Από τα
πάθη, άλλα ανήκουν στο θυμικό μέρος της ψυχής, άλλα στο επιθυμητικό. Και τα
δύο αυτά είδη κινούνται δια μέσου των αισθήσεων. Και κινούνται τότε, όταν η
ψυχή βρίσκεται έξω από τα όρια της εγκράτειας και της αγάπης.
66. Τα πάθη
του θυμικού μέρους της ψυχής είναι πιο δυσκολοπολέμητα από τα πάθη του
επιθυμητικού. Γι΄ αυτό και δόθηκε από τον Κύριο εναντίον των παθών
του θυμικού δυνατότερο φάρμακο, το οποίο είναι η εντολή της αγάπης.
67. Όλα τα
άλλα πάθη, ερεθίζουν είτε το θυμικό μέρος της ψυχής,
είτε το επιθυμητικό, είτε το λογιστικό, όπως είναι η λήθη και η άγνοια.
Η ακηδία όμως, κυριαρχώντας σ΄ όλες τις δυνάμεις της ψυχής, κινεί όλα μαζί τα πάθη. Γι΄ αυτό και είναι το πιο βαρύ από όλα τα άλλα πάθη. Καλώς λοιπόν ο Κύριος, δίνοντας το αντίδοτό της, λέει: «Με την υπομονή σας, κερδίστε τις ψυχές σας».
68. Μην
προσβάλεις ποτέ κανένα αδελφό, και μάλιστα χωρίς εύλογη αιτία, μην τυχόν επιστρέψει
στον κόσμο μη μπορώντας ν΄ αντέξει τη θλίψη, και έτσι δε θα αποφύγεις τον
έλεγχο της συνειδήσεως πού θα σου προξενεί πάντα λύπη στην προσευχή και θα
αποδιώχνει το νου από την παρρησία προς το Θεό.
69. Μην
ανέχεσαι τις υπόνοιες η και τούς ανθρώπους πού σου μεταφέρουν σκάνδαλα
άλλων. Γιατί εκείνοι πού παραδέχονται σκάνδαλα με οποιοδήποτε τρόπο για εκείνα
πού συμβαίνουν προαιρετικά η απροαίρετα, δεν γνωρίζουν το δρόμο της ειρήνης, η
οποία οδηγεί τούς εραστές της δια μέσου της αγάπης στη γνώση του Θεού.
70. Δεν έχει
τέλεια αγάπη εκείνος πού αλλάζει διάθεση προς τούς ανθρώπους ανάλογα με το χαρακτήρα
τους· τον ένα π.χ. τον αγαπά και τον άλλον τον μισεί, ή τον ίδιο άνθρωπο άλλοτε
τον αγαπά και άλλοτε τον μισεί για τις ίδιες αιτίες.
71. Η τέλεια
αγάπη δεν διαχωρίζει κατά τις διαθέσεις των επιμέρους ανθρώπων τη μία και κοινή ανθρώπινη
φύση, αλλά αποβλέποντας σ΄ αυτήν, αγάπα εξίσου όλους τούς ανθρώπους.
Αγαπά τούς ενάρετους ως φίλους· τούς κακούς τούς αγαπά ως εχθρούς, και τούς ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει αν την βλάψουν, χωρίς να λογαριάζει διόλου το κακό, αλλά και πάσχει για χάρη τους, αν το καλέσει η περίσταση, για να τούς κάνει και αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν.
Αν δεν το
κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή της, αλλά φανερώνει τούς καρπούς της αγάπης εξίσου προς
όλους τούς ανθρώπους. Γι΄ αυτό και ο Κύριός μας και Θεός Ιησούς Χριστός,
δείχνοντας την αγάπη Του σ΄ εμάς, έπαθε για χάρη όλης της ανθρωπότητας και
χάρισε σε όλους εξίσου την ελπίδα της αναστάσεως -αν και καθένας κάνει τον
εαυτό του άξιο είτε για δόξα είτε για κόλαση.
72. Εκείνος
πού δεν καταφρονεί τη δόξα και την εξουδένωση, τον πλούτο και
τη φτώχεια, την ηδονή και τη λύπη, δεν απόκτησε ακόμη τέλεια αγάπη. Γιατί η
τέλεια αγάπη δεν καταφρονεί μόνον αυτά, αλλά και την πρόσκαιρη ζωή και το
θάνατο.
73. Άκουσε
τι λένε εκείνοι πού αξιωθήκανε να έχουν την τέλεια αγάπη: «Ποιος
θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Θλίψη η στενοχώρια η διωγμός η
γυμνότητα η κίνδυνος η μάχαιρα; Καθώς λέει η Γραφή, για χάρη Σου θανατωνόμαστε
όλη την ημέρα· θεωρηθήκαμε ως πρόβατα για σφαγή. Αλλά σ΄ όλα τούτα βγαίνομε
νικητές με τη βοήθεια Εκείνου πού μας αγάπησε. Πιστεύω απόλυτα ότι ούτε
θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε Αρχές, ούτε Δυνάμεις, ούτε τωρινά, ούτε
μελλοντικά, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτε καμιά άλλη κτίση θα μπορέσει να μας
χωρίσει από την αγάπη του Θεού πού εκδηλώνεται με τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό
μας».
------------------------------------------------------------------------
ΒΙΒΛΙΟΚΑΛΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017
Τα μυστήρια της Εκκλησίας μας, γιατρεύουν τα τραύματα της ψυχής και μεταβάλλουν την κατάθλιψη σε χαρά
Κανείς δεν υποψιάζεται μέσα στην ταραχώδη ζωή του και με την εσκοτισμένη του διάνοια τα μεγαλεία που του επιφυλάσσει η κατά Χριστόν ζωή, με φόβο Θεού και τήρηση των θείων εντολών.
Αν το Άγιο Πνεύμα επισκεφθεί τον ταπεινό πιστό, κατά παραχώρηση Θεού, η Θεία Χάρη έλκει σε αυτόν δωρεές και χαρίσματα που δεν μπορεί να διανοηθεί εκ των προτέρων ο πεπτωκώς άνθρωπος. Βιώνει και προγεύεται τον Παράδεισο από αυτή τη ζωή. Και οι άλλοι έλκονται από την όποια αγιότητά του.
Η εσωτερική κατάσταση του ειλικρινώς προσευχόμενου είναι πολύ λεπτή και ευμετάβλητη. Είναι πυξίδα που η βελόνα της τρεμοπαίζει στην παραμικρή απόκλιση. Και το πιο μικρό συννεφάκι αμαρτίας ή σκληροκαρδίας ανατρέπει τη θεία επίσκεψη και βυθίζει την ψυχή σε νέκρωση και πνευματική επιπέδωση.
Πέντε λεπτά αληθινής προσευχής με ένταση και θέρμη ανοίγουν μονοπάτια ψηλά στον ουρανό.
Η ζωή με το Άγιο Πνεύμα πρέπει να είναι η μοναδική επιδίωξη του χριστιανού και "πάντα τ΄άλλα προστεθήσονται ημίν". Όταν βρίσκεται ο πιστός υπό την επήρεια της θείας ευλογίας ενεργεί φωτισμένα, συνετά και ορθά σε όλα τα επίπεδα.
Όποιος γευτεί τη χαρά της θείας επίσκεψης που έρχεται -αν ο Θεός θελήσει- μέσα στην καθαρή καρδιά με την ταπείνωση, την μυστηριακή ζωή και την αδιάλειπτη προσευχή σε όλη την υπόλοιπη ζωή του αναζητά αυτή τη γλυκιά και μακάρια κατάσταση περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο. Γίνεται κυνηγός Θείας Χάρης.
Κατά τη Θεία Λειτουργία τελείται ένα είδος "πνευματικής εγχείρησης" στην καρδιά του χριστιανού που προσεύχεται αληθινά. Πηγαίνει στην Εκκλησία συνήθως με βαριά την καρδιά από τις καθημερινές πτώσεις του και αρχίζει να παρακαλάει για τον καθαρισμό της ψυχής του από τις σκιές και τα νεφελώματα που την βαραίνουν και κρύβουν το φως του Χριστού.
Στέκεται ταπεινά σε μια ήσυχη γωνιά χωρίς να προκαλεί με εκκεντρικά ντυσίματα, περισσές κουβέντες ή ανάρμοστη συμπεριφορά και συγκεντρώνεται στο μέγα μυστήριο που επιτελείται. Η Θεία Λειτουργία γίνεται για να κοινωνούν οι χριστιανοί με την άδεια του πνευματικού τους.
Σιγά - σιγά, σκαλί - σκαλί έρχεται η μεταβολή στη συνείδηση του εκκλησιαζόμενου. Στην αρχή αισθάνεται μπετόν την καρδιά του. Ίσως κάποια θλίψη ή κατάθλιψη ανεξήγητη. Νευρικότητα, φοβίες και σκέψεις τον πανικοβάλουν. Τον αποσπούν από την προσευχή.
Εκεί χρειάζεται να επιμένει παρακαλώντας. Είναι διαπιστωμένο πως όλα τα βιοτικά προβλήματα εκείνη την ώρα θα παρελάσουν απ΄το μυαλό του. Από το τι θα φάει, τι θα ψωνίσει μέχρι τι δουλειές τον περιμένουν.
Επιμένει όμως ο πιστός. Οι σκέψεις όσο τις πολεμάς τόσο αντιστέκονται. Αν τις αφήνεις απαθώς να προσπερνάνε σε ξεχνάνε και φεύγουν σβήνοντας.
Είναι όπως ακριβώς η πάλη με τον μισόκαλο ή με ανθρώπους που βρίσκονται υπό πειρασμική επήρεια. Όσο ανοίγεις διάλογο μαζί τους τόσο τους ενδυναμώνεις. Όσο τους αγνοείς τόσο τους αφοπλίζεις. Γι΄αυτό οι πνευματικοί συνιστούν "όχι διάλογο με τον πονηρό". Προσευχή, σιωπή, το σημείο του σταυρού και εκζήτηση του θείου ελέους.
Όσο η "πνευματική χειρουργική επέμβαση" προχωρά, εντείνεται η προσπάθεια του πιστού να ηρεμήσει τον νου του και να τον κατεβάσει προσευχόμενος εκεί όπου βρισκόταν συνεχώς προπτωτικά, δηλαδή μέσα στο κέντρο της καρδιάς του.
Η εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου τότε γίνεται πιο ανάλαφρη γιατί το χέρι του Κυρίου αποσύρει τα βάρη και τραβάει τις χοντρές κουρτίνες του σκότους για να γεμίσει φως το κενό δοχείο της αμαρτωλής του ύπαρξης.
Η καρδιά αυτόματα αναγαλλιάζει. Η χαρά διαδέχεται τη μαυρίλα της κατάθλιψης. Ανέξοδα. Χωρίς φάρμακα και συνταγές, χαπάκια και δοσολογίες. Θαυματουργικά. Η διάθεση γίνεται φυσιολογική. Το θάρρος και η ανδρεία του Χριστού γεμίζουν το εσωτερικό του ανθρώπου.
Γι΄αυτό μετά τη Θεία Λειτουργία όλοι είναι ευχαριστημένοι λιγότερο ή περισσότερο. Γιατί εργάστηκαν χιλιάδες άγγελοι πάνω στις ψυχές των ανθρώπων για να φιλτράρουν τις πνευματικές μολύνσεις και τις ακαθαρσίες των βδελυρών λογισμών τους, να τις εξυγιάνουν και να τις πλημμυρίσουν με την αγαπητική διάθεση που κάνει τον άνθρωπο να συγχωρεί τον πλησίον και να βλέπει με καλό λογισμό το κάθε τι.
Αν ο πιστός είχε την ευλογία να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων, τότε φεύγουν και η ζάλη και η αδυναμία που τον ταλάνιζαν με τις σκέψεις: "θα αντέξω στη λειτουργία με τη νηστεία ή επειδή παίρνω φάρμακα κτλ.". Με ένα αντίδωρο μετά στέκεται μέχρι το μεσημέρι ακμαιότατος.
Φεύγοντας νιώθει άλλος άνθρωπος. Αναρωτιέται: "Πώς ήρθα και πώς φεύγω; Πού πήγαν όλα αυτά τα τερτίπια του πονηρού;".
Το πρωί ένιωθε αδύναμος από τη νηστεία, ζαλισμένος απ΄την αγρύπνια, καταβεβλημένος απ΄την κούραση και πεσμένος ψυχολογικά. Μετά τη Θεία Λειτουργία είναι ανάλαφρος, χαρούμενος, με καθαρή καρδιά και νέες δυνάμεις.
Οι αποδείξεις για την ιαματική δράση των μυστηρίων της Εκκλησίας μας είναι απτές, οφθαλμοφανείς, σχεδόν χειροπιαστές.
Έτσι επιτελείται η θεραπεία της Ορθοδοξίας μας με την "πνευματική εγχείρηση" όπου το νυστέρι της αγάπης του Χριστού κυριως την ώρα της Θείας Λειτουργίας και με τη Θεία Ευχαριστία θεραπεύει τα ψυχικά τραύματα και ανακαινίζει τον έσω άνθρωπο.
Ο Χριστός είναι ο κατ΄εξοχήν ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών, τα οποία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και το ένα επηρεάζει την κατάσταση του άλλου.
Ο Χριστός είναι ο κατ΄εξοχήν ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών, τα οποία είναι αλληλένδετα μεταξύ τους και το ένα επηρεάζει την κατάσταση του άλλου.
-----------------------------------------------------
Σκέψεις από το πνευματικό αλφαβητάρι ενός ανωνύμου μοναχού
Παρασκευή 16 Ιουνίου 2017
"Μόλις αρχίζω να διαβάζω την ευχή, η Aγία Tράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά...."
Ακούστε το άρθρο
Τον
περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος άλλ' αφανής λευίτης, ο π.
'Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας.
Τις
καθημερινές εργαζόταν στά χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές
λειτουργούσε στην Εκκλησία.
Στη Θεία Λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και
αναστεναγμούς.
Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξή του κορυφωνόταν.
Οι ψάλτες έψαλλαν το «σε
υμνούμε...» όσο πιο αργά
μπορούσαν αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο.
'Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές.
Τελικά, πλησίασαν κάποτε τούς επιτρόπους και τούς είπαν το
πρόβλημά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στον λειτουργό.
- Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού.
Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν μπορείς να λες πιο
σύντομα την ευχή, για να μη γίνεται χασμωδία;
-Και πώς να γίνει αυτό; (τους απάντησε)
- Είναι εύκολο. Εκεί πού είσαι πεσμένος μπρούμυτα, νά
σηκώνεσαι, νά σταυρώνεις τα τίμια Δώρα, νά λες την ευχή και νά
τελειώνεις.
-Tην ευχή τη γνωρίζω, είναι γραμμένη και στη φυλλάδα, αλλά δεν μπορώ.
- Γιατί δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, αλλά δεν είναι δύσκολο!
-
Αυτό δεν εξαρτάται από μένα, απάντησε ο π. 'Ιωάννης.
Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η Aγία Tράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά πού φτάνει τα δύο-τρία μέτρα ύψος. Έτσι δεν μπορώ να πλησιάσω για να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Με πιάνει φόβος και τρόμος. Δεν ξέρω τι να κάνω. Πέφτω τότε στο έδαφος, κλαίω, αναστενάζω και ικετεύω τον Κύριο να παραμερίσει τις φλόγες για να συνεχίσω. Ύστερα σηκώνω τα μάτια. Αν έχουν χαθεί οι φλόγες, σηκώνομαι και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Αν. όχι, τότε συνεχίζω την ικεσία με δάκρυα και στεναγμούς
μέχρι να σβήσει ή φωτιά η να βρεθεί άλλος τρόπος, πού θα μου επιτρέψει να μην
καώ. Πότε-πότε σβήνει ή φωτιά και γίνονται όλα όπως πριν ή άλλοτε πάλι χωρίζουν
οι φλόγες δεξιά κι αριστερά σχηματίζοντας καμάρα, οπότε κάνω το τόλμημα,
πλησιάζω τρέμοντας και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Ακούγοντας οι χριστιανοί αυτά τα εξαίσια δεν τον ενόχλησαν άλλη φορά.
Ήταν άλλωστε πολύ ευλαβής και εξαιρετικά κατανυκτικός όταν
λειτουργούσε. Γι’ αυτό στην ενορία του εκκλησιάζονταν πιστοί κι από γειτονικά
χωριά, που περπατούσαν ώρες για να φτάσουν. Μερικές φορές έρχονταν στη
λειτουργία χίλιοι και περισσότεροι πιστοί. Και όλοι αυτοί κατανύγονταν κι
έκλαιγαν. Στο τέλος μάλιστα της θείας αυτής μυσταγωγίας, το δάπεδο
της εκκλησίας ήταν βρεγμένο από τα δάκρυά τους, λες και κάποιος είχε ρίξει
νερό!
Από το βιβλίο: ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
Τρίτη 13 Ιουνίου 2017
Χριστιανοί τῆς Κυριακῆς; Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 7-6-2017
Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017
Ο μεγάλος σεισμός στην Ελλάδα - μητροπολίτης Μόρφου
Πολύ ισχυρός Σεισμός 6,1 Ρίχτερ στη Μυτιλήνη - Τραυματίες στο χωριό Βρισά - Πληροφορίες για δυο εγκλωβισμένους
Σεισμός 6,1 Ρίχτερ στη Μυτιλήνη - Τραυματίες στο χωριό Βρισά - Πληροφορίες για δυο εγκλωβισμένους
Τελευταία ενημέρωση: 12.06.2017 | 17:07
Πρώτη δημοσίευση: 12.06.2017 | 15:52
- Ισχυρός σεισμός 6,1 Ρίχτερ ανοιχτά της Μυτιλήνης - Πολλοί οι μετασεισμοί - ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ
- Κατέρρευσαν παλιά σπίτια στον οικισμό του Πλωμαρίου, καθώς και ο τρούλος του ναού του Αγίου Παντελεήμονα - Μεγάλες ζημιές σε πολλά σπίτια στον οικισμό Βρισά και στα Πλωμαροχώρια - Απεγκλωβίστηκε ένα άτομο απο τα ερείπια
- Είχε επίκεντρο 38 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μυτιλήνης και 14 χλμ του Πλωμαρίου
- 5 χιλιόμετρα το εστιακό του βάθος σύμφωνα με τον Ευθύμιο Λέκκα - Ζήτησε από τους κατοίκους να μην μπαίνουν στα σπίτια τους και είπε ότι δεν γνωρίζει αν ο σεισμός ήταν ο κύριος
- Δήμαρχος Λέσβου στο newsit.gr: Έχω αναφορές για ζημιές - Ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους
- ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ live blog του newsit.gr
Ισχυρός σεισμός μεγέθους 6,1 Ρίχτερ σημειώθηκε λίγο πριν από 15:30 το μεσημέρι της Δευτέρας ανοιχτά της Μυτιλήνης σύμφωνα με το Γεωδυναμικό της Αθήνας. Εκτός από ισχυρός, ο σεισμός είχε και σχετικά μεγάλη διάρκεια και έγινε αισθητός σε πολλές περιοχές της, ακόμη και της Αττικής!
Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι έχουν καταρρεύσει σπίτια στο Πλωμάρι της Μυτιλήνης και σύμφωνα με όσα είπε ο δήμαρχος Λέσβου Σπύρος Γαληνός μιλώντας στο newsi.gr υπάρχουν αναφορές για ζημιές σε σπίτια και στο δημαρχείο και ο κόσμος έχει βγει στους δρόμους. Ο σεισμός είχε επίκεντρο 38 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μυτιλήνης και 18 χιλιόμετρα νότια του Πλωμαρίου και εστιακό βάθος μόλις 5 χιλιόμετρα.
ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ live blog του newsit.gr
Ενημέρωση
είδος από :
↓
↑
Κάτοικος του χωριού Βρισά στο Tatiana Live:
«Έχουν πέσει σπίτια αλλά και το σχολείο του χωριού! Δεν μπορούμε να περπατήσουμε στους δρόμους!», είπε η γυναίκα σχεδόν κλαίγοντας. Όλο το χωριό έχει αναστατωθεί πολύ και δεν μας επιτρέπουν να μπούμε στα σπίτια μας. Εχουν πέσει τα σπίτια πάνω στα αυτοκίνητα, είναι μια κατάσταση τρομερή είπε.
Δήμαρχος Μυτιλήνης στο newsit.gr
Νεότερες πληροφορίες κάνουν λόγο για δυο εγκλωβισμένους στο χωριό Βρισά. Ζητήθηκε η συνδρομή του στρατού. Οι περισσότερες καταστροφές είναι στο χωριό αυτό και στα Πλωμαροχώρια.ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΟΥ
Νεότερες πληροφορίες για τραυματίες
Τουλάχιστον τρείς τραυματίες με κατάγματα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο από το χωριό Βρισά κοντά στο Πλωμάρι όπου έχουν γίνει οι περισσότερες καταστροφές. Σύμφωνα με πληροφορίες του newsit.gr στο κέντρο υγείας πηγαίνουν συνεχώς άνθρωποι με μικροτραυματισμούς. Στο σημείο έχουν σπεύσει σωστικά συνεργεία για να ελέγξουν την πληροφορία ότι υπάρχει μια γυναίκα εγκλωβισμένη στα ερείπια.
Απεγκλωβίστηκε άνθρωπος από σπίτι που κατέρρευσε
Ένας άνθρωπος απεγκλωβίστηκε από σπίτι που κατέρρευσε στο χωριό Βρίσα έξω από το Πλωμάρι. Τον άνθρωπο που είχε εγκλωβιστεί έσωσαν συγχωριανοί του. Υπάρχουν πληροφορίες για μια γυναίκα εγκλωβισμένη.ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΟΥ - ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΠΑΝΟΥ
Κλιμάκιο έφυγε για Μυτιλήνη
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Νίκος Τόσκας, ο γγ του υπουργείου Ιωάννης Καπάκης, κλιμάκιο του υπουργείου Μεταφορών, ο πρόεδρος του ΟΑΣΘ Ευθύμιος Λέκκας και ομάδα της ΕΜΑΚ με ελικόπτερο αναχώρησε ήδη για τη Μυτιλήνη.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΠΑΝΟΥ
http://www.newsit.gr/ellada/Seismos-pano-apo-6-Rixter-sti-Mytilini-Katerreysan-spitia-sto-Plomari/732310Όσιος Ονούφριος: "Ζήτησα αυτή τη χάρη από τον Θεό: όποιος κάνει τὸ μνημόσυνό μου καὶ μὲ γιορτάσει ἢ γράψει ἢ διηγηθεῖ τὴν ζωή μου, νὰ μὴν τοῦ ἔλθει πειρασμὸς ἀπὸ τὸν διάβολο".
"Και όστις ευρεθεί εις κίνδυνον θαλάσσης ή θυμόν δικαστού ή εις άλλην τινα στενοχωρίαν και σε επικαλεσθή λέγων: "Παντοδύναμε Κύριε δια πρεσβειών του δούλου σου Ονουφρίου ελέησόν με", παρακαλώ την βασιλείαν σου, καθώς μου έταξες, επάκουσον της δεήσεως αυτού".
"Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος, πριν το τέλος του διηγήθηκε στὸν Ὅσιο Παφνούτιο τὴν ζωή του καὶ τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνές του. Σὲ κάποια στιγμή, σταμάτησε νὰ μιλάει καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο τοῦ λέει:
-Ἄς σταματήσουμε τὰ λόγια παιδί μου, καὶ ἂς πάμε στὴν κατοικία μου.
Προετοιμάζεται γιὰ τὸ αἰώνιο ταξίδι.
Μὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση περπάτησαν τρία μίλια μέχρις ὅπου ἔφθασαν στὴν καλύβα τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου. Μπῆκαν μέσα καὶ ἀμέσως προσευχήθηκαν στὸν Κύριο τὸν ὁποῖο εὐχαρίστησαν ποὺ τοὺς ἀξίωσε νὰ συναντηθοῦν καὶ νὰ συνομιλήσουν γιὰ τὸν Θεό. Τὸ ὅτι ἡ ὥρα πέρασε χωρὶς νὰ τὸ καταλάβουν φαινόταν ἀπὸ τὸ ἡλιοβασίλεμα. Ξαφνικὰ στὴ μέση τοῦ κελλιοῦ βλέπουν ἕνα ψωμὶ μεγάλο καὶ ὡραιότατο. Τότε ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος λέει:
-Σήκω παιδί μου, φάε καὶ πιὲς ὅ,τι μᾶς ἔστειλε ὁ Κύριος γιατὶ εἶσαι πολὺ ταλαιπωρημένος ἀπὸ τὴν πεζοπορία καὶ ἂν δὲν φᾶς κινδυνεύεις νὰ ἀῤῥωστήσεις.
Ὁ φιλοξενούμενος ἀπάντησε:
-Ζεῖ Κύριος ὁ Σωτήρας μας μπροστὰ στὸν Ὁποῖο βρισκόμαστε. Δὲν θὰ φάω ὅμως, ἂν δὲν φᾶμε μαζὶ μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη.
Τελικά, ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος πείσθηκε νὰ φάει καὶ αὐτός. Ἀφοῦ σηκώθηκαν καὶ ἔκαναν τὴν προσευχή τους ξανακάθησαν νὰ φᾶνε μὲ ὅ,τι τοὺς ἔστειλε ὁ Θεός. Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος ἔκοψε μὲ τὰ χέρια του τὸ ψωμὶ σὲ κομμάτια καὶ ἀφοῦ ἔφαγαν δόξασαν τὸν Θεό. Στὴν συνέχεια ὁ καθένας ἀσχολήθηκε μὲ ἀτομικὴ προσευχή.
Ὅταν τὸ φῶς τῆς μέρας ἐπέτρεπε νὰ δεῖς καλὰ τὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου, ὁ Ὅσιος Παφνούτιος βλέπει ὅτι ἡ ὄψη τοῦ προσώπου τοῦ Ὁσίου Ὀνουφρίου ἦταν χλωμή, καὶ ἀλλοιωμένη. Φοβισμένος τὸν ρώτησε γιατὶ συμβαίνει αὐτό. Αὐτὸς ἀπάντησε:
-Μὴ φοβηθεῖς ἀδελφέ, γιατὶ ὁ ἀγαθότατος καὶ σπλαγχνικὸς Κύριος σὲ ἔστειλε γιὰ νὰ θάψεις τὸ σῶμά μου. Νὰ ποὺ σήμερα τελειώνει ἡ παροικία μου καὶ φεύγει ἡ ψυχή μου γιὰ τὴν ἀνείπωτη εὐφροσύνη τῆς οὐρανίου μακαριότητος καὶ νὰ θυμᾶσαι ὅταν πᾶς στὴν Αἴγυπτο νὰ κηρύξεις στοὺς μοναχοὺς καὶ σὲ ὅλους τοὺς χριστιανούς, ὅτι ζήτησα αὐτὴ τὴν χάρη ἀπὸ τὸν Θεό: ὅποιος κάνει τὸ μνημόσυνό μου, καὶ μὲ γιορτάσει ἢ γράψει ἢ διηγηθεῖ τὴν ζωή μου, νὰ μὴν τοῦ ἔλθει πειρασμὸς ἀπὸ τὸν διάβολο.
-Ἅγιε Πάτερ, δῶσέ μου τὴν εὐλογία νὰ μείνω ἐδῶ τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μου.
-Δὲν σὲ ἔστειλε ὁ Θεὸς νὰ μείνεις ἐδῶ, ἀλλὰ μόνο νὰ θάψεις τὸ σῶμά μου καὶ νὰ εὐφρανθεῖς μὲ τοὺς Ὁσίους δούλους Του ποὺ μένουν σὲ αὐτὴ τὴν ἔρημο, καὶ νὰ κηρύξεις στοὺς φιλόχριστους τὸν τρόπο ζωῆς τους γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦν ὅσο μποροῦν.
Ἔπεσε στὰ πόδια του ὁ Παφνούτιος καὶ τοῦ εἶπε:
-Ἅγιε Πάτερ, γνωρίζω ὅτι ὅσα ζητήσεις ἀπὸ τὸν Θεὸ θὰ σοῦ τὰ δώσει, ἐξαιτίας τῶν ἀγώνων σου. Σὲ παρακαλὼ πολύ, νὰ μὲ εὐλογήσεις νὰ γίνω ὅμοιός σου στὴν ἀρετή, νὰ πάρω ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἴδια δόξα καὶ ὅμοιο στεφάνι στὴν αἰώνια ζωή.
-Ὁ Κύριος νὰ μὴν σὲ λυπήσει γιὰ αὐτὸ ποὺ ζήτησες, ἀλλὰ νὰ σὲ εὐλογήσει καὶ νὰ σὲ στηρίξει στὴν ἀγάπη Του, νὰ σὲ λυτρώσει ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, πειρασμὸ τοῦ ἐχθροῦ καὶ νὰ ἐκπληρώσει τὴν ἐπιθυμία σου. Οἱ Ἄγγελοι Του νὰ σὲ σκεπάσουν καὶ νὰ σὲ φυλάξουν ἀπὸ τὶς ἐπιβολὲς τοῦ ἐχθροῦ, γιὰ νὰ μὴν σὲ βρεῖ ὁ ψυχοφθόρος κανένα φταίξιμο τὴν ὥρα τῆς κρίσης. Ἡ εὐλογία τῆς Παναγίας Τριάδος ἄς εἶναι μαζί σου, τώρα καὶ στὴν ἀτελειώτη αἰωνιότητα.
Προσευχή του Οσίου Ονουφρίου
Στὴν συνέχεια, ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος γονάτισε, ὕψωσε τὰ χέρια καὶ τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανὸ καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια προσευχήθηκε λέγοντας:
-Ὕψιστε Κύριε, ποὺ ἡ δύναμή Σου εἶναι ἀνεξιχνίαστη καὶ ἡ δόξαΣου ἀκατανόητη καὶ ἀνέκφραστη, τὸ δὲ ἔλεός Σου ἄπειρο καὶ ἀμέτρητο, ὑμνῶ, εὐλογῶ, προσκυνῶ καὶ δοξάζω ἐσένα ποὺ πόθησα ἀπὸ τὴν νεότητά μου καὶ Σένα ἀκολούθησα. Ἐπάκουσέ με Σὲ παρακαλῶ. Ἐσὺ ποὺ φρόντισες γιὰ μένα τὸν φτωχὸ καὶ ἀπομάκρυνες ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τὴν ψυχή μου καὶ δὲν μὲ ἐγκατέλειψες στὰ χέρια τῶν ἐχθρῶν μου ἀλλὰ ἔδωσες ζωὴ στὴν καρδιά μου. Σὲ ἱκετεύω Κύριε, σκέπασόν με μὲ τὴν εὐλογία Σου, γιὰ νὰ μὴ ταραχτεῖ ἡ ψυχή μου ἀπὸ τοὺς δαίμονες ὅταν χωρισθεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα, ἀλλὰ παράλαβέ την μὲ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους σου καὶ κατάταξέ την ὅπου ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου Σου, γιατὶ εἶσαι εὐλογητὸς καὶ δοξασμένος εἰς τοὺς αἰῶνες.
Μὴν ξεχνᾶς πολυέλεε τοὺς πιστούς. Ὅσους βρεθοῦν σὲ κίνδυνο καὶ προσευχηθοῦν λέγοντας: "Παντοδύναμε Κύριε, μὲ τὶς πρεσβεῖες τοῦ δούλου Σου Ὀνουφρίου ἐλέησέ με"· ἄκουσέ τους Σὲ παρακαλῶ καὶ χάρισέ τους τὴν Βασιλεία Σου, ὅπως μοῦ ἔταξες".
-------------------------------------------------------------
Απὸ τὸ βιβλίο τοῦ Γεωργίου Μηλίτση
«Ὁ Ὅσιος Ὀνούφριος», Τρίκαλα 2008
Η εορτή του Αγίου Ονουφρίου.
Κυριακή 11 Ιουνίου 2017
Η ENΔΥΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΟΣ
Ἀρχιμ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ἡ ἐνδυμασία τῆς γυναικός
Ἀρχιμ. Κυρίλλου Κωστοπούλου, Ἱεροκήρυκος Ἱ. Μ. Πατρῶν- Δρος Θεολογίας
Ἡ ἄποψη ὅτι τὸ θέμα τῆς ἀμφίεσης τῆς γυναικός, μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς, δὲν εἶναι καὶ τόσο σημαντικό, εἶναι λανθασμένη.
Ἀπὸ τὴν Ἀρχαιότητα ἀκόμη ὑπῆρχε ἡ γνώμη ὅτι ὅταν ἡ γυναίκα δὲν προσέξη τὴν σεμνὴ ἐνδυμασία ἀποβάλλει καὶ τὴν αἰδώ: «Ἅμα δὲ κιθῶνι (χιτῶνι) ἐκδυομένῳ συνεκδύεται καὶ τὴν αἰδῶ γυνή» (Ἡροδότου, Ἱστορία, 1, 8, 14).
Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη βλέπουμε ὅτι ὁ Ἴδιος ὁ Δημιουργός μας Θεὸς φρόντισε νὰ ἐνδύση τὰ γυμνὰ σώματα τῶν πρωτοπλάστων μετὰ τὴν πτώση τους: «Καὶ ἐποίησεν κύριος ὁ θεὸς τῷ Ἀδὰμ καὶ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ χιτῶνας δερματίνους καὶ ἐνέδυσεν αὐτούς» (Γέν. 3, 21). Ἡ ἐνδυμασία ἐδόθη στὸν ἄνθρωπο μετὰ τὴν παρακοή του, γιὰ νὰ καλύπτη τὸ σῶμα του καὶ νὰ ἐνθυμῆται τὴν πτώση του καὶ τὴν ἀπογύμνωσή του ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Κι αὐτὸ τὸ ἔκαμε ὁ Θεὸς «πρὸς τὸ μὴ γυμνοὺς εἶναι καὶ ἐνασχημονεῖν», κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο (βλ. PG 53,149).
Στὴν Καινὴ Διαθήκη ἡ ἐνδυμασία ὑφίσταται ὡς κάλυψη τοῦ ναοῦ τοῦ Θεοῦ, δηλαδή τοῦ σώματός μας (πρβλ. Α´ Κορ. 3, 16. 6, 19. Β´ Κορ. 6, 16), ἀλλὰ καὶ ὡς σφραγίδα ἁγνότητος, συνεχοῦς νήψεως καὶ ὑγείας πνευματικῆς ( Πρβλ. Μάρκ. 5, 15. Λουκ. 8, 35).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει τὴν σημασία, τὴν ὁποία ἔχει ἡ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση, ἰδιαιτέρως γιὰ τὴν χριστιανὴ γυναίκα ποὺ θέλει νὰ εἶναι θεοσεβής: «Ὡσαύτως [καὶ] γυναῖκας ἐν καταστολῇ (δηλ. ἐνδυμασία) κοσμίῳ μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν καὶ χρυσίῳ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, ἀλλ᾽ ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν» (Α´ Τιμ. 2, 9-10). Στὸ χωρίο αὐτὸ δηλώνεται ἐμφανέστατα ὅτι ἡ ἐνδυμασία δὲν εἶναι δευτερευούσης σημασίας, ἀλλὰ φανερώνει τὴν σεμνότητα ἢ μὴ τῆς ψυχῆς: «Τῇ περιβολῇ μηνυούσῃ τῶν ψυχῶν τὴν σεμνότητα» (PG 82, 801).
Ἔτσι, λοιπόν, ὅποιοι καὶ ὅποιες «ἀναισχύντως ἀπογυμνοῦν, ἃ συγκαλύπτειν εὐσχημονέστερον» (Μ. Βασιλείου), δὲν καλύπτουν, δηλαδή, τὸ σῶμα τους καὶ τὸ ἀποκαλύπτουν στὰ μάτια τῶν ἄλλων, αὐτοὶ εἶναι ἄσεμνοι - ἀσεβεῖς. Καὶ τοῦτο γιατὶ ἀσεβοῦν σὲ κάτι ποὺ δὲν τοὺς ἀνήκει, ἀφοῦ τὸ σῶμα μας ἀνήκει στὸν Δημιουργό μας Θεό: «ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς» (Α´ Κορ. 6, 20). Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος εἶναι κατηγορηματικός: «Εἰ γὰρ ἀλλότριόν ἐστι τὸ σῶμα, οὐκ ἔχετε ἐξουσίαν ἀλλότριον σῶμα ὑβρίζειν, φησὶ, καὶ μάλιστα ὅταν ᾖ Δεσποτικόν, οὐδὲ ναὸν μολύνειν τοῦ Πνεύματος» (PG 61,147). Ἀλλὰ καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος εἶναι ἀπόλυτος στὸ ζήτημα τῆς σεμνότητος: «Οὐκ ἐκδύσῃ γυμνός· νυκτὸς δὲ καὶ ἡμέρας τὸ ἱμάτιόν σου ἔστω καλύπτον τὴν σάρκα σου» (Πρβλ. PG 28, 264C).
Καταφαίνεται, λοιπόν, ἐκ τῶν ἀνωτέρω ὅτι ἡ σεμνὴ ἐνδυμασία φανερώνει τὴν ταπεινὴ καὶ ἁγνὴ ψυχή, διότι ἡ ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση ὁπωσδήποτε ἐπιδρᾶ οὐσιαστικῶς στὴν ψυχή. Εἴτε τὴν ξιπάζει, τὴν φέρνει σὲ κενοδοξία καὶ ἔπαρση μὲ τὴν ἀνταρσία τῆς ἀσέμνου περιβολῆς εἴτε τὴν φέρνει σὲ κατανυκτικὴ ὑποταγὴ καὶ ταπείνωση μὲ τὴν σεμνὴ καὶ μεμετρημένη περιβολή. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἐπισημαίνει ὅτι τὸ «πανταχόθεν περιστέλλεσθαι καλῶς, ὅπερ ἐστὶ πολλοῦ φόβου σημαντικόν», δηλαδὴ ὅτι ἡ σεμνὴ ἐνδυμασία δηλώνει τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ. (Βλ. PG 95, 1005).
Ἡ ἄσεμνος ἐνδυμασία, «τὸ πάθος τοῦ καλλωπισμοῦ τῆς περιβολῆς τῶν ἱματίων», κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ὁδηγεῖ στὴν πορνεία, ἡ ὁποία εἶναι τὸ ἄμεσο ἢ ἀπώτερο κίνητρο γιὰ τὴν χρήση της. Ἡ σεμνότητα, ἀντιθέτως, τὴν ἀποτρέπει καὶ ἑλκύει τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ἄσεμνη, ὅμως, εἶναι καὶ ἡ χρήση τῆς ἀνδρικῆς ἐνδυμασίας (πανταλόνι) ἀπὸ τὶς γυναῖκες. Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ καὶ σέβεται τὴν προσωπικὴ ταυτότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Εἶναι ἀντίθετη στὴν ἰσοπέδωση τῶν δύο φύλων, ἡ ὁποία μετὰ μανίας ἐπιχειρεῖται κυρίως στὴν ἐποχή μας μὲ τὴν ἀνδρικὴ ἀμφίεση τῶν γυναικῶν. Ὁ Θεὸς καὶ Δημιουργός μας ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἀκόμη ἐφιστᾶ τὴν προσοχὴ στὸ θέμα αὐτό. Διαβάζουμε στὸ Δευτερονόμιο: «Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα κυρίῳ τῷ θεῷ σού ἐστιν πᾶς ποιῶν ταῦτα» (22, 5). Ὁ ὅρος «βδέλυγμα» δηλαδὴ «ἀηδία, σιχασιά, ἀποστροφή, βδελυγμία», δηλώνει πόσο σοβαρῶς λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν ὁ Δημιουργός μας Θεὸς τὴν ἐναλλαγὴ τῆς ἐνδυμασίας μεταξὺ ἀνδρὸς καὶ γυναικός. Δὲν θέλει νὰ διαταράσσεται ἡ φυσικὴ τάξη διαχωρισμοῦ ἀρσενικοῦ καὶ θηλυκοῦ. Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, ἑρμηνεύοντας τὸ προηγούμενο χωρίο, ἐπισημαίνει ὅτι ἀποτελεῖ ἀκαλλέστατο, ἄσχημο θέαμα καὶ βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ἡ ἔνδυση τῆς γυναικὸς μὲ ἀνδρικὸ ἔνδυμα, ἐνῶ ἡ χρήση γυναικείων συνηθειῶν στὴν ἔνδυση ἐκ μέρους τῶν ἀνδρῶν ἀποτελεῖ ἔσχατο σημεῖο ἐκθηλυσμοῦ (Βλ. PG 68, 368A).
Ἐπειδή, ὅπως κατανοοῦμε, τὸ ζήτημα τῆς ἐναλλαγῆς τῆς ἐνδυμασίας μεταξὺ τῶν δύο φύλων δὲν εἶναι παρωνυχίδα, γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀσχολήθηκαν καὶ οἱ Πατέρες στηλιτεύοντάς το. Οἱ Πατέρες οἱ συγκροτήσαντες τὴν ἐν Γάγγρᾳ Σύνοδο (340) εἶναι τόσο κατηγορηματικοί στὸ θέμα αὐτό, ὥστε μὲ τὸν ΙΓ´ κανόνα τους ἀναθεματίζουν τὴν γυναίκα, ἡ ὁποία θὰ ἐνδυθῆ μὲ ἀνδρικὰ ροῦχα, ἔστω καὶ μὲ τὴν ἀγαθὴ πρόθεση τῆς μοναστικῆς ἀσκήσεως: «Εἴ τις γυνὴ διὰ νομιζομένην ἄσκησιν μεταβάλλοιτο ἀμφίασμα, καὶ ἀντὶ τοῦ εἰωθότος γυναικείου ἀμφιάσματος ἀνδρῷον ἀναλάβοι, ἀνάθεμα ἔστω» (Ράλλη-Ποτλῆ, Σύνταγμα 3, 109). Στὸν κανόνα αὐτὸ γίνεται γιὰ πρώτη φορὰ διαχωρισμὸς μεταξὺ γυναικείου καὶ ἀνδρικοῦ ἀμφιάσματος καὶ «κατάλληλος τῇ γυναικείᾳ φύσει στολή» (Βαλσαμών, ὅπ.π.). Ἡ Ἐκκλησία ἐντοπίζει γρήγορα τὸν κίνδυνο ποὺ ἐλλοχεύει μὲ αὐτὴ τὴν καινοτομία καὶ τὴν καταδικάζει πρὶν ἐξαπλωθῆ στὸ σύνολο τοῦ γυναικείου κόσμου.
Ἐπιπροσθέτως, ἡ ΣΤ´ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (691) μὲ τὸν ΞΒ´κανόνα ἐπανέρχεται στὸ θέμα αὐτὸ καὶ ἐπιβάλλει ἐπιτίμιο ἀφορισμοῦ σὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἔστω καὶ χάριν ἀστειότητος θὰ ἐνδυθοῦν τὸ ἔνδυμα τοῦ ἀντιθέτου φύλου: «Μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολὴν ἐνδιδύσκεσθαι, ἢ γυναῖκα τὴν ἀδράσιν ἁρμόδιον... τοὺς οὖν ἀπὸ τοῦ νῦν τι τῶν προειρημένων ἐπιτελεῖν ἐγχειροῦντας... ἀφορίζεσθαι» (Ράλλη-Ποτλῆ, Σύνταγμα 2, σ. 448). Ὁ Ὅσιος Νικόδημος, σχολιάζοντας τὸν κανόνα αὐτόν, λέγει μεταξὺ ἄλλων: «Καὶ ὄντος (sic) βδελύγματα εἶναι ταῦτα εἰς τὸν Θεόν, καὶ τῶν χριστιανῶν ἀλλότρια, τὰ ὁποῖα πρέπει οἱ Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς νὰ ἐπιμεληθοῦν μὲ ὅλα τὰ δυνατά των, νὰ τὰ ἐμποδίσουν, ὡς κατηγορίαν ὄντα τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ ἐπιτίμιον ἀφορισμοῦ» (Πηδάλιον [1976], σ. 276). Στὸν κανόνα αὐτὸ διαφαίνεται γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἡ αὐστηρὴ προσήλωση τῶν Πατέρων στὴν τήρηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ περὶ ἀπαγορεύσεως ἐνδύσεως τῶν γυναικῶν μὲ ἀνδρικὰ ροῦχα καὶ τὸ ἀντίθετο.
Ἡ ἀπαγόρευση τοῦ ὡς ἄνω κανόνος δὲν ἀναφέρεται στὴν ἐνδυμασία τῆς γυναικὸς μόνον ὅταν αὐτὴ εὑρίσκεται στὸν Ἱερὸ Ναό, ἀλλὰ «ὁτεδήποτε», σὲ ὅλη τὴν καθ᾽ ἡμέραν ζωή της, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Βαλσαμών.
Τὰ φεμινιστικὰ κινήματα προσπάθησαν καὶ προσπαθοῦν νὰ ἐξισώσουν τὴν γυναίκα μὲ τὸν ἄνδρα. Πῶς ὅμως; Κατὰ τὴν γνώμη μας ἀλλοπρόσαλλα καὶ συμπλεγματικά, ἀρνούμενα τὶς πνευματικὲς ἀξίες καὶ παραθεωροῦντα τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία περὶ γυναικός. Ὅμως, ἡ τρομερὴ ἐξάπλωση τῶν γυναικείων νευρώσεων καὶ ἡ ἀπώλεια τῆς ἀτομικῆς καὶ κοινωνικῆς τους ἰσορροπίας ἀπέδειξαν περίτρανα ὅτι στὴν πραγματικότητα ὁδήγησαν τὴν γυναίκα σὲ ἀπαράδεκτο σχιζοφρενικὸ ἀδιέξοδο.
Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος προτρέπει τὶς γυναῖκες νὰ ἀποφεύγουν τὴν ἐξεζητημένη καὶ ἄσεμνη ἐνδυμασία, χαρακτηρίζοντάς την ὡς μανία. Συνιστᾶ δὲ νὰ μεταθέσουν τὴν φροντίδα ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ ἐμφάνιση τοῦ σώματος στὴν ἐσώτερη ὀμορφιὰ τῆς ψυχῆς, ἀφοῦ ὁ ἐξωτερικὸς στολισμὸς δὲν τὴν ἀφήνει νὰ φανῆ ὡραία ἐσωτερικῶς. Λέγει συγκεκριμένα: «Παῦσαι τῆς μανίας, γύναι, ἐπὶ τὴν ψυχὴν μετάγαγε τὴν τοιαύτην σπουδὴν, ἐπὶ τὴν ἔσω ἐμπρέπειαν· οὗτος γὰρ ὁ κόσμος ὁ ἔξωθεν περικείμενος οὐκ ἀφίησι τὸν ἔνδον γενέσθαι καλόν» (PG 62, 542).
Ἴσως, ὅμως, ἀντείπει κάποιος ὅτι ἠμπορεῖ νὰ κινῆται ἐλεύθερα, ὡς ἐλεύθερο ὄν. Στὴν Ἁγία Γραφή, ὡστόσο, βλέπουμε ὅτι ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ εἶναι ὀντολογική, πρέπει νὰ ἔχη κέντρο της τὴν ἀγάπη. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «Ὑμεῖς γὰρ ἐπ’ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μὴ τὴν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμὴν τῇ σαρκί, ἀλλὰ διὰ τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις» (Γαλ. 5, 13). Συνεπῶς ἡ ἐλευθερία δὲν χαρίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Κύριο στὸν ἄνθρωπο, «ἵνα ἀδεῶς ἁμαρτάνει» (PG 82, 496B). Κατὰ τὸν Ἱερὸ Χρυσόστομο, ὁ Χριστὸς μᾶς ἀπελευθέρωσε ἀπὸ τὸν ζυγὸ τῆς δουλείας καὶ μᾶς κατέστησε κυρίαρχους τῶν πράξεών μας, ὄχι γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε αὐτὴν τὴν ἐξουσία γιὰ τὴν διάπραξη τῆς κακίας, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὴν θεωρήσουμε ὡς ἀφορμὴ πνευματικοῦ κέρδους καὶ νὰ ζήσουμε μὲ πραγματικὴ φιλόσοφο διάθεση (PG 61, 669).
Kαταλήγοντας, ὑπογραμμίζουμε ὅτι ἡ διάκριση τῶν φύλων ἔχει τὴν καταβολή της στὴν δημιουργία καὶ πρέπει νὰ γίνη σεβαστὴ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ γυναίκα ποὺ ἐνδύεται τὸ ἀνδρικὸ ἔνδυμα – πανταλόνι ἀντιστρατεύεται στὴν διάκριση αὐτὴ καὶ ἄρα στρέφεται κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ της.
Πρέπει νὰ κατανοήση ἡ γυναίκα ὅτι ἡ ἐντολὴ αὐτὴ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως περὶ ἐνδυμασίας δὲν εἶναι ἀνθρώπινη γνώμη καὶ ἄποψη, ἀλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Δημιουργοῦ της Θεοῦ. Καὶ τὸ Θεῖο θέλημα πρέπει νὰ εἶναι ἡ βάση τῆς πίστεώς της καὶ τῆς ὅλης ζωῆς της.
http://aktines.blogspot.gr/2017/06/blog-post_34.html?m=1
Παρασκευή 9 Ιουνίου 2017
Δυόμισι εβδομάδες φέτος η Νηστεία των Αγίων Αποστόλων από τη Δευτέρα 12/6/2017
Η Νηστεία των Αγίων Αποστόλων
Η νηστεία αυτή θεσπίσθηκε για να προετοιμάσει τούς
Χριστιανούς για την μεγάλη εορτή των αποστόλων.
Νηστεία
είναι η λήψη «ξηράς τροφής» (ξηροφαγία), χωρίς λάδι ή
κρασί, μια φορά την ημέρα, και μάλιστα την ενάτη ώρα (γύρω στις 3 μ.μ.). Λήψη
τροφής, έστω και μόνο ψωμιού, περισσότερο από μια φορά την ημέρα λέγεται λύση
νηστείας. Αν φάμε και λάδι ή πιούμε κρασί, τότε κάνουμε κατάλυση νηστείας. Οι
κατηγορίες καταλύσεως της νηστείας είναι τέσσερις:
α) Κατάλυση «εις πάντα»,
γ) κατάλυση
«ιχθύος» και
δ) κατάλυση
«οίνου και ελαίου».
Πρέπει να σημειωθεί, πάντως, ότι, παρά τη θέσπιση συγκεκριμένων ημερών και
περιόδων νηστείας από την Εκκλησία μας («ακρίβεια»), η ρύθμιση του θέματος για
κάθε χριστιανό ξεχωριστά αφήνεται στη διάκριση των πνευματικών πατέρων, που
ενεργούν κάποτε με συγκατάβαση («οικονομία») στην αδυναμία του ανθρώπου, και με
γνώμονα πάντα το συμφέρον κάθε ψυχής.
Η Νηστεία των Αγίων Αποστόλων αρχίζει
από την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων μέχρι και την 28η Ιουνίου.
Συνήθως η νηστεία αυτή είναι πολύ μικρή. Καταλύουμε ψάρι, ενώ απέχουμε από
κρέας, γαλακτερά και αυγά. Ψάρι τρώμε, αν θέλουμε, όλες τις ημέρες, εκτός
φυσικά της Τετάρτης και της Παρασκευής κατά τις οποίες έχουμε νηστεία. Το ίδιο
ισχύει (δηλαδή νηστεύουμε αυστηρά) και για την παραμονή της εορτής, εκτός κι αν
συμπέσει Σάββατο ή Κυριακή. Ψάρι καταλύουμε και κατά την εορτή του Γενεσίου του
Τιμίου Προδρόμου (24 Ιουνίου), οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει. Αν η εορτή των Αγ. Αποστόλων Πέτρου
και Παύλου (29 Ιουνίου) πέσει ημέρα Τετάρτη ή Παρασκευή, καταλύουμε μόνο
ψάρι.[1]
·
Αρχαιότερες νηστείες είναι εκείνη της Τετάρτης και της Παρασκευής, που
φθάνει μέχρι την αποστολική εποχή.
«Από την Δευτέρα μετά την Κυριακή των Αγίων Πάντων αρχίζει η
νηστεία των Αγίων Αποστόλων, η νηστεία δηλαδή που είναι αφιερωμένη στους Αγίους
Αποστόλους και η διάρκειά της ποικίλει αναλόγως με την ημερομηνία τελέσεως της
εορτής τού Πάσχα από την οποία εξαρτάται η έναρξή της, δηλαδή η Κυριακή των
Αγίων Πάντων.
Η νηστεία αυτή είναι
αρχαιοπαράδοτος στην Εκκλησία μας. Πρώτος ο Μέγας Αθανάσιος αναφέρει
νηστεία μιάς εβδομάδος μετά την Πεντηκοστή. «Τη γαρ εβδομάδι μετά
την αγίαν πεντηκοστήν ο λαός νηστεύσας εξήλθε περί το κοιμητήριον εύξασθαι» (εγράφη περί το
357). Αυτός μεν αναφέρει την νηστεία αυτή αμέσως μετά την Πεντηκοστή, αλλά το
βιβλίο των Αποστολικών Διαταγών, το οποίο έχει γραφεί πενήντα περίπου έτη
αργότερα και απηχεί αποστολοπαράδοτες εντολές και συνήθειες, την αναφέρουν μία
εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή, δηλαδή μετά την εορτή των Αγίων Πάντων. «Μετά ουν το εορτάσαι
υμάς την πεντηκοστήν εορτάσατε μίαν εβδομάδα και μετ’ εκείνην νηστεύσατε μίαν,
δίκαιον γαρ και ευφρανθήναι επί τη εκ Θεού δωρεά και νηστεύσαι μετά την άνεσιν».
Όπως φαίνεται από το χωρίο των Αποστολικών Διαταγών, η περί ης ο λόγος
νηστεία σχετιζόταν με την χαρμόσυνη περίοδο από το Πάσχα μέχρι την Πεντηκοστή,
μετά την οποία έπρεπε να επέλθει κάποιας μορφής αντίδραση, ώστε να μετριασθεί η
χαρμόσυνη διάθεση. Επειδή οι απόστολοι είχαν αρχίσει το κήρυγμα μετά την
Πεντηκοστή, οι μετ’ αυτήν ημέρες ήσαν αφιερωμένες σ’ αυτούς. Γι’ αυτό και στις
συριακές πηγές η νηστεία αυτή ονομαζόταν των Αγίων Αποστόλων αν και δεν είχε
ακόμη εισαχθεί από τη Δύση στην Ανατολή η εορτή των Αγίων Αποστόλων τής 29ης
Ιουνίου. Κατ’ αυτήν περίπου την περίοδο εισάγεται και η αρχικώς ολιγοήμερη
νηστεία των Χριστουγέννων. Και οι δύο, κατ’ αφομοίωση τής νηστείας τής Μεγάλης
Τεσσαρακοστής, γίνονται τεσσαρακονθήμερες αργότερα περίπου τον 6ο αι. από τους
μοναχούς τής Συρίας και της Παλαιστίνης.
Πρώτη γραπτή αναφορά γι’ αυτές τις δύο νέες τεσσαρακοστές κάνει λόγο ο
Άγ.Αναστάσιος ο Σιναϊτης, ηγούμενος τής Μονής τού Σινά κατά τον 7ο αι.,
έπειτα ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος καθώς και ο Όσ.Θεόδωρος ο
Στουδίτης (αμφότεροι αρχές 9ου αι.).
Η νηστεία όμως των
Αγ.Αποστόλων δεν διατηρήθηκε ως τεσσαρακονθήμερος αλλά
περιορίσθηκε. Η εορτή των Αγίων Αποστόλων, όπως προελέχθη, δεν υπήρχε αρχικώς
στην Ανατολή. Όταν όμως εισήχθη, η νηστεία εκείνη εξελήφθη ως προπαρασκευαστική
τής εορτή των. Γι’ αυτό και από τότε διαρκεί τόσες ημέρες όσες μεσολαβούν
μεταξύ της εορτής των Αγίων Πάντων και της εορτής των Αγίων Αποστόλων, των
οποίων ημερών ο αριθμός, ως γνωστόν κατ’ έτος είναι διαφορετικός, ανάλογα με
την ημερομηνία, κατά την οποία θα εορτασθεί το Πάσχα, δεν υπερβαίνει όμως τις 30 ημέρες
(σύμφωνα με το νέο ημερολόγιο).
Η τροποποίηση αυτή έγινε μεταξύ 7ου και 9ου αι. και κατ’ αρχάς πιθανώς στην
Κωνσταντινούπολη, η οποία τον 5ο αι. πρώτη δέχθηκε από τη Ρώμη την εορτή των
Αγίων Αποστόλων τής 29ης Ιουνίου και της οποίας Εκκλησίας η σημασία ενισχύθηκε
μετά την κατάκτηση των άλλων πατριαρχείων από τους Άραβες, ώστε το παράδειγμά
της επέδρασε σε όλη την Ορθόδοξη Ανατολή.
Ο Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης αναφέρει ότι όπως κατά τη
νηστεία τού Πάσχα έτσι και κατά την νηστεία των Χριστουγέννων, έτρωγαν
μία φορά την ημέρα, την ενάτη ώρα (3μ.μ.) «διά την σμικρότητα των ημερών»,
ενώ κατά την νηστεία των Αποστόλων και τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου,
έτρωγαν δύο φορές, την ενάτη και νωρίς το βράδυ. Επιτρέπονταν περίπου οι
τροφές, οι οποίες και σήμερα επιτρέπονται.
Αν κατά την νηστεία των Αποστόλων και των Χριστουγέννων συνέπιπτε εορτή, κατά
την οποία δεν αναγινώσκονταν οι Ώρες, επιτρεπόταν να φάγουν ψάρι, τυρί και
αυγά. Κατ’ αυτές τις εορτάσιμες ημέρες το μεσημεριανό γεύμα λαμβανόταν περί την
έκτη ώρα (12μ.), το δε βραδυνό κατά την ίδια με τις υπόλοιπες περιόδους ώρα.
Προϊόντος του χρόνου όμως οι νηστείες αυτές (Χριστουγέννων και Αγίων
Αποστόλων) επιβλήθηκαν σε τέτοια έκταση και ένταση, ώστε ίσχυσαν όχι
μόνον για τους μοναχούς αλλά
και για τους κληρικούς και λαϊκούς. Όμως αυτό έγινε μετά το τέλος τού 12ου αι.
και τούτο εξαιτίας των μοναστηριακών κτητορικών τυπικών. Υπήρχαν δηλαδή Τυπικά
διαφόρων Μοναστηριών, τα οποία είχαν συνταχθεί από τους ιδρυτές τους και εκεί
αυτοί όριζαν την έκταση αλλά και την ποιότητα των δύο αυτών νηστειών και τις
οποίες όφειλαν να τηρούν οι μοναχοί τους. Από εκεί άρχισαν να εισέρχονται,
κυρίως λόγω ευσεβείας, και ανάμεσα στις τάξεις των κληρικών και λαϊκών.
Βαθμηδόν επικράτησαν για όλους και έκτοτε τηρούνται από τους χριστιανούς
μας.»[2]
Πηγές
1. Νηστείες - Διακόνημα / www.diakonima.gr
2. «Η Νηστεία των Αγίων Αποστόλων» του π. Φιλόθεου Νικολάκη / IASMOS, iasmos.blogspot.gr
3. Ἱ. Ναὸς Ἁγ. Γεωργίου Κυψέλης / agiosgeorgios-kypselis.gr.
4. Επιμέλεια: www.sophia-ntrekou.gr / Αέναη
επΑνάσταση
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)