Στη μνήμη της μάνας

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ

+ ΝΙΚΟΛΙΤΣΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΕΝΗ

(25-2-2006)

Στη μνήμη της μάνας

 Μάνα πολυσέβαστη, μάνα αρχόντισσα κυρά

με τη βαθιά την πίστη σου, με την πλατιά καρδιά,

με το γλυκό χαμόγελο και το καθάριο βλέμμα˙

εφτά χρόνια απουσιάζεις και μου φαίνεται σαν ψέμα.

Μάνα γλυκιά, μάνα χρυσή, μάνα καλωσυνάτη

για την αμέτρητη στοργή, για τη θερμή σου αγάπη,

για τις καυτές σου προσευχές, την περισσή φροντίδα,

για όλη σου την προσφορά που έζησα και είδα˙

πώς να σε ευχαριστήσω εκεί που είσαι τώρα

κι αναπαύεσαι γλυκά στην Παραδεισένια χώρα;

Λείπεις απ’ το Επισκοπείο, όλοι σε αναζητούν,

Όσοι έρχονταν κοντά σου, να σε δουν, να σε χαρούν,

Να μοιραστούν τον πόνο τους, να νοιώσουν ζεστασιά,

ν’ ακούσουν τα σοφά σου λόγια, να βρουν παρηγοριά.

Είχες τον τρόπο σου εσύ τον καθένα να βοηθάς,

να γίνεσαι για όλους μάνα˙ να ελεείς, να συμπονάς.

Άπλωνες τα δυο σου χέρια κι έδινες απ’ την καρδιά

ότι θα ‘δινε η μάνα στα δικά της τα παιδιά.

Μας έλεγες κάτι απλά, δίχως να επιμένεις˙

Όλο να ταπεινώνεσαι, όλο να κατεβαίνεις.

Είχες το χρυσό κλειδί της σιωπής, της προσευχής

Και χανόσουν μεσ’ τον πλούτο της βαθιάς υπομονής.

Το χιλιάρι κομποσχοίνι γύριζες πολλές φορές

για όλων τα προβλήματα, για περιπτώσεις ειδικές.

για πονεμένο ή άρρωστο άναβες το καντήλι

στην Παναγία τη Γιάτρισσα ψιθύριζαν τα χείλη

Εκείνη να προφτάσει, Εκείνη να βοηθήσει

υγεία, χαρά και φώτιση σε όλους να χαρίσει.

Να κάνετε το σταυρό σας γιατί ειν’ όπλο δυνατό

έλεγες γεμάτη πίστη στο Σωτήρα μας Χριστό.

Τίποτα δε φοβήθηκα σ’ όλη μου τη ζωή

Βγαίνοντας απ’ τη πόρτα μου σταυρό και προσευχή.

Και δεν με άφησε ο Θεός καις τα δύσκολα σημεία

μέρα-νύχτα ένοιωθα τη δική Του προστασία.

Μάνα πιστή, μάνα σεμνή, μάνα σωφρονεστάτη

μάνα με κάθε αρετή θείο φόβο γεμάτη˙

σήμερα στη μνήμη σου σε θέλουμε κοντά μας

και στων Αγγέλων τα φτερά να βρίσκεσαι ανάμεσά μας.

Τα δάκρυα απ’ τα μάτια μας με τρόπο να σκουπίσεις

και στις καρδιές μας βάλσαμο και χάδι να σκορπίσεις.

Ν’ αφουγκρασθείς τον πόνο μας για τη φτωχή πατρίδα

 και να προσευχηθείς πολύ για να ‘χουμε ελπίδα

πώς θα βοηθήσει ο Θεός να μη δοκιμαστούμε

πάνω απ’ όσο αντέχουμε, απ’ όσο ημπορούμε.

Τώρα καιρός για προσευχή, τώρα καιρός για νήψη

μην μας αφήσει ο Θεός, μη μας εγκαταλείψει

για τις πολλές μας αμαρτίες το πολύ μας χάλι

τη σύγχυση, την πώρωση, την τόση παραζάλη.

Εσύ με τον ουράνιο κόσμο κι εμείς από τη γή

στη θεία λειτουργία, στο Άγιο Ποτήριο μαζί,

στρατευομένη και θριαμβεύουσα Εκκλησία

με το Χριστό συνάντηση στη θεία Κοινωνία.

Μάνα με το Χριστό μαζί χάνονται αποστάσεις

κι όλα μεσ’ το δικό Του φως παίρνουν άλλες διαστάσεις.

Να εύχεσαι με το Χριστό να ξεπερνάμε τους χειμώνες

 και πάντα όλοι μαζί να Τον υμνούμε στους αιώνες.

Αναρτήθηκε από ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΕΝΗΣ στις 9:00 π.μ.