Αυτές τις άγιες ημέρες των Θεοφανείων.
όπου υπερεπερίσσευσεν η Χάρις...
Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα....
Βλαδιβοστόκ, 1990: ο άνεμος της γκλάσνοστ και της περεστρόικα είχε αρχίσει να φυσάει και σε αυτήν την εσχατιά της Σιβηρίας και υψίστης σημασίας ναυτική βάση της τότε κραταιάς σοβιετικής αυτοκρατορίας. Οι άνθρωποι μιλούσαν ελεύθερα, έφτιαχναν μικροπεριουσίες και προσέρχονταν να προσευχηθούν, χωρίς φόβο σε όσους χριστιανικούς ναούς είχαν σωθεί από τη μανία του Στάλιν, αναζητώντας στη γενικότερη ροπή προς τη μεταφυσική, την ελπίδα στη θρησκεία.
Ο Γεβγένι Πουσένκο, 34 χρόνων τότε, άρπαξε την ευκαιρία που έδινε το «πνεύμα Γκορμπατσόφ», και άνοιξε ένα εργοστάσιο ειδών ρουχισμού με περισσότερους από πενήντα εργάτες. Εγινε δηλαδή ένας μικροκαπιταλιστής και το μέλλον του διαγραφόταν ρόδινο, αφού οι δουλειές πήγαιναν καλά και ποιος ξέρει μέχρι πού θα έφτανε εάν δεν του συνέβαινε «κάτι τρομερό». Τι ήταν αυτό;
«Αισθάνθηκα μέσα μου μια τρομερή ανάγκη να πλησιάσω τον Θεό».
Τίποτα το ξεχωριστό από αυτό που ένιωθαν εκατομμύρια άλλοι Ρώσοι, οι οποίοι ποτέ δεν έβγαλαν την ορθόδοξη πίστη από την ψυχή τους, παρά τις διώξεις και την καταπίεση των μπολσεβίκων.
Η απόφαση
Μάζεψε λοιπόν μια μέρα τους φίλους του, ήπιαν κάμποσες βότκες και εκεί τους ανακοίνωσε ότι τους χαρίζει το εργοστάσιο, χωρίς να τους εξηγήσει τους λόγους!
Τους έμαθαν την επομένη όταν ο Γεβγένι μίλησε στον εμβρόντητο πατέρα του Ανατόλι και την μητέρα του Νατάσσα για την απόφασή του να τα παρατήσει όλα και να γίνει καλόγερος.
Οι γονείς του σοκαρίστηκαν όταν στη συνέχεια τον άκουσαν να λέει ότι την επαύριο αναχωρεί με τα πόδια για τα Ιεροσόλυμα προκειμένου να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος. Συνειδητοποίησαν την απόφασή του όταν τρεις μέρες μετά, ο γιος τους ξεκίνησε από το Βλαδιβοστόκ, πεζή και περπατώντας τρία ολόκληρα χρόνια, έφτασε στον προορισμό του, έχοντας διανύσει δεκεπέντε χιλιάδες χιλιόμετρα!
Το ταξίδι
Διέσχισε την αχανή Σιβηρία περνώντας τα Ουράλια -καημένε Μιχαήλ Στρογκόφ!- έφτασε στη Μόσχα, κατέβηκε στην Ουκρανία, πέρασε τη Ρουμανία, δρασκέλισε τον Δούναβη, συνέχισε στη Βουλγαρία, από εκεί μπήκε στην Ελλάδα, κινήθηκε προς την Τουρκία απ' όπου κατηφόρισε στη Συρία για να καταλήξει το Πάσχα του 1993 στους Αγίους Τόπους.
«Το έκανα με τη δύναμη του Θεού», εξηγεί στην «K» ο Πουσένκο, που σήμερα εγκαταβιεί σε ασκηταριό του Αγίου Ορους, ως μοναχός Αθανάσιος, και αφηγείται, για πρώτη φορά, όπως λέει, μολονότι τον πολιόρκησαν τα MME στην πατρίδα του, το εγχείρημά του.
«Το αποφάσισα ξαφνικά. Αν το σκεφτόμουν και το φιλοσοφούσα δεν θα το τολμούσα. Οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται εν θερμώ. Πήρα μαζί μου δύο ζευγάρια παπούτσια, κάποια ρούχα και ελάχιστα χρήματα, όσα θα μου χρειάζονταν για να βγάλω βίζες στη Μόσχα, μιας και ακόμη δεν είχε αποκαταστήσει η Σοβιετική Ενωση τις σχέσεις με τον έξω κόσμο, αλλά και για τα εντελώς απαραίτητα.
Περπατούσα μέρα και νύχτα και κοιμόμουν ελάχιστα. Διέσχισα τη Σιβηρία κάτω από δύσκολες συνθήκες, περπατώντας στα χιόνια και τις λάσπες. Για να μη χαθώ ακολουθούσα τον αυτοκινητόδρομο. Αναγκάστηκα να διανύσω μια διαδρομή δύο χιλιάδων χιλιομέτρων μέσα από χαράδρες και δάση, περπατώντας πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή του υπερσιβηρικού αφού δεν είχε αυτοκινητόδρομο».
«Πού περνούσες τις νύχτες, τι έτρωγες;» τον ρωτάμε.
«Οπου έβρισκα, σε σπηλιές, σε ακατοίκητα κτίσματα, σε εκκλησίες, έτρωγα φρούτα, λαχανικά, ρίζες δέντρων και κάποιες φορές φαγητό που μου έδιναν οι άνθρωποι στα χωριά, μολονότι δεν ζητούσα γιατί ήμουν περήφανος άνθρωπος».
Ο τολμηρός Πουσένκο δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τις τρομακτικά δύσκολες καιρικές συνθήκες, την κούραση και την ταλαιπωρία από την πεζοπορία, αλλά και την καχυποψία των αρχών που τον έβλεπαν στην καλύτερη περίπτωση σαν γραφικό ή τρελό και στη χειρότερη σαν κατάσκοπο.
Περιπέτειες
«Με έσυραν πολλές φορές σε αστυνομικά τμήματα για να με ανακρίνουν, αφού κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μπορούσα να είμαι ένας πεζοπόρος που θα πήγαινε στα Ιεροσόλυμα».
«Θα μπορούσες να κλειστείς σ' ένα μοναστήρι στη Ρωσία ή να καταφύγεις σε κάποια εκκλησία στην πατρίδα σου για προσευχή, αντί να ρισκάρεις ένα τόσο επικίνδυνο εγχείρημα», παρατηρούμε.
«Ηθελα να εξαγνιστώ, ο Θεός με πήρε από το χέρι σαν σκυλάκι και με τράβηξε από τον βούρκο των αμαρτιών μου» λέει ο «οδοιπόρος του Θεού» που έως τότε ήταν στην καθημερινή του ζωή ένας συνηθισμένος Ρώσος πιστός.
Ρώσοι και πίστη
Κάποιοι ίσως βιαστούν να βγάλουν τρελό τον Γεβγένι Πουσένκο, αλλά θα τον αδικήσουν. Αυτή είναι η ρωσική ψυχή. Το όνειρο κάθε Ρώσου πιστού ήταν και παραμένει ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, το Αγιον Ορος ή το… Μπάρι της Ιταλίας απ' όπου μεταφέρθηκαν τα λείψανα του «άγιου των αγίων» των Ρώσων, Αγίου Νικολάου.
Πριν την μπολσεβίκικη επανάσταση εκατομμύρια Ρώσοι κατέφθαναν κάθε χρόνο για προσκύνημα στα Ιεροσόλυμα, το Αγιον Ορος και την κάτω Ιταλία.
Απο την Οδησσό μάλιστα ξεκινούσε μια φορά την εβδομάδα πλοίο για τον Αθω μεταφέροντας τουρίστες, ενώ με ρωσική χρηματοδότηση ειδικό καράβι εκτελούσε δρομολόγια από το λιμανάκι της Δάφνης έως το ρωσικό μοναστήρι του Αγίου Ορους!
Ο μπολσεβικισμός στα εβδομήντα χρόνια κυριαρχίας του δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει τη χριστιανική πίστη στις ψυχές των Ρώσων με τον διαλεκτικό υλισμό και όταν αυτός κατέρρευσε, οι άνθρωποι εστράφησαν στη θρησκεία την οποία στην πραγματικότητα ουδέποτε απαρνήθηκαν στο όνομα της κρατικής ιδεολογίας.
Οι άνθρωποι μετά την κατάρρευση του συστήματος συρρέουν μαζικά στους ναούς, χτίζονται μοναστήρια, αναδεικνύονται παντού τόποι λατρείας, η Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία απέκτησε τεράστια δύναμη, ο κομμουνιστής ηγέτης Γκενάντι Τζιουγκάνοφ συνομιλεί συχνά με τον Πατριάρχη Αλέξιο, ο Βλαντιμίρ Πούτιν λέγεται ότι διαθέτει τον πνευματικό του σε μοναστήρι έξω από τη Μόσχα και οι αστροναύτες φεύγουν για το διάστημα έχοντας στον κόρφο τους μια εικόνα της Παναγίας.
Ο Γεβγένι Πουσένκο κατόρθωσε να φτάσει με τα πόδια στα Ιεροσόλυμα. Χιλιάδες πιστοί σχηματίζουν καραβάνια από τη Μόσχα για να προσευχηθούν στο «χρυσό δαχτυλίδι», που σχηματίζουν γύρω από τη ρωσική πρωτεύουσα δεκάδες μοναστήρια, ενώ κάποιοι τολμηρότεροι παλαιότερα δοκίμαζαν να περπατήσουν μέχρι το Κίεβο, τη θρησκευτική πρωτεύουσα των Ρώσων.
Στη Μόσχα και την Οδησσό δεκάδες τουριστικά γραφεία ασχολούνται αποκλειστικά με τη μεταφορά χιλιάδων πιστών στους Αγίους Τόπους, τον Αθω και την Ιταλία. Μια πανίσχυρη βιομηχανία θρησκευτικού τουρισμού, κατευθύνεται από την Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία αποφέροντάς της τεράστια κέρδη και ακόμα μεγαλύτερη πολιτική επιρροή.
Οσο για τον Γεβγένι Πουσένκο, αυτός εκπλήρωσε με το παραπάνω το όνειρό του ως καλός Ρώσος ορθόδοξος χριστιανός: πήγε με τα πόδια στους Αγίους Τόπους και γύρισε το 1996 στο Αγιον Ορος όπου στα Καρούλια, το περίφημο ασκηταριό του Αθω ως μοναχός Αθανάσιος χτίζει το δικό του κελλί και επικοινωνεί διά του κινητού τηλεφώνου του, όπως και πολλοί άλλοι αγιορείτες, με τα εγκόσμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου