Είχα ένα τραύμα, στη μονάδα εντατικής θεραπείας με βοήθησαν οι γιατροί και εν τω μεταξύ η ψυχή μου έφυγε από το σώμα και «πέταξε στους άγνωστους κόσμους με τον άνεμο», όπως τραγουδάει ο Yury Shevchuk. Η ίδια η έξοδος από το σώμα ήταν εντελώς ανώδυνη. Αλλά τότε ο Κύριος μου έδειξε τη ζωή μου σε ένα δευτερόλεπτο και συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κάνει ούτε μία καλή πράξη, έζησα μόνο για τον εαυτό μου, ότι ήμουν εγωιστής, ότι όλα στη ζωή μου δεν ήταν έτσι. Και η πρώτη επιθυμία ήταν: να βιαστώ, να επιστρέψω και να διορθώσω τα πάντα. Και το συναίσθημα: «Εγώ καταλαβαίνω!»
Αλλά όταν ήθελα να το κάνω, ένιωσα ότι δεν έχω χέρια ή πόδια – τα ένιωθα όλα, , αλλά δεν έχω σώμα. Ήταν πολύ ασυνήθιστο και φοβόμουν.
Ωστόσο, ο Κύριος προφανώς είχε το δικό του λόγο: με αυτό το ατύχημα με σταμάτησε.
Γεννήθηκα σε ένα χωριό. Έγραψε ποίηση, μουσική. έψαχνα για τον Θεό, αλλά δεν μπορούσα να τον βρω. Κανείς δεν μπορούσε να μου πει ποιος ήταν. Όλα όσα είδα – εικόνες, όπου η γιαγιά μου προσευχόταν … Στο σπίτι μας δεν υπήρχαν εικόνες, είχαμε όλους τους κομμουνιστές. Αν και μόνο τότε έμαθα ότι οι γονείς μου βαφτίστηκαν και η μητέρα μου προσευχόταν ήσυχα, αλλά δεν είπα σε κανέναν για αυτό.
Βαφτίστηκα από τη γιαγιά μου. Ανεξάρτητα, χωρίς ιερέα – πραγματικά δεν το ήξερα καν. Μόνο αόριστα θυμάμαι πώς με βύθισε σε κάποια λεκάνη. Και κανονικά βαπτιστικά στην ηλικία των 33 ετών. Λίγο καιρό μετά τον κλινικό θάνατο μου. Ήταν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στην Αγία Πετρούπολη.
Αλλά πριν τη συνάντηση με τον Θεό υπήρχαν «πρόδρομοι»: οι άνθρωποι ήρθαν σε μένα σαν μερικοί αγγελιοφόροι. Θυμάμαι ότι ένας άνδρας ήρθε, μου είπε ότι πίστευε στον Θεό, και υποστήριζα ότι δεν υπήρχε Θεός. Ήμουν τόσο έξυπνος! Διάβασα τους φιλόσοφους, ενδιαφερόμουν για κάθε είδους θρησκείες, πίστευα ότι ξεγελούσα τους ανθρώπους, ότι υπήρχε ένας πραγματικός κόσμος και ότι είναι απαραίτητο να ζουν σύμφωνα με τους νόμους τους. Ο συνομιλητής μου έφυγε τότε λυπημένος – ήθελε να μοιραστεί μαζί μου ως φίλο, το πιο σημαντικό τίναγμα του, και τον σταμάτησα.
Διαφορετικά πράγματα συνέβησαν, σαν να με προειδοποίησε ο Κύριος. Νομίζω ότι με κάθε άτομο αυτό συμβαίνει. Είμαστε απλώς είμαστε απρόσεκτοι στην πραγματικότητα. Αλλά μπορούμε να συναντήσουμε τις προειδοποιήσεις οπουδήποτε, αλλά απλά δεν τις παρατηρούμε.
Αλλά όλα όσα συνέβησαν εκεί, από όπου ήρθα, ήταν αποτυπωμένα στη μνήμη μου. Και είχα μια κατανόηση για το τι. Σταδιακά άρχισα να μιλάω για αυτό, λέγοντας: «Οι άνθρωποι, δεν ξέρετε – η κόλαση ξεκινά εδώ, τώρα.»
Προσπαθούσα να μην αμαρτήσω, αλλά θεωρήθηκα τρελός. Εγώ παντού έβλεπα τις αρχές της κόλασης – στο δρόμο, στην τηλεόραση, στις σχέσεις με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι απορροφούν, γι ‘αυτούς ότι είναι φυσιολογικό. Είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί, είναι σαν την αναπνοή. Είχα μια οξεία αίσθηση αμαρτίας: είδα πώς ξεκινάει – στον εαυτό μου, στους ανθρώπους … και ένιωσα άσχημα. Και όλη την ώρα ήθελα να προειδοποιήσω τους ανθρώπους.
Έπρεπε να επιστρέψω βίαια στα συνήθη ανθρώπινα συναισθήματα – ζούσα ακόμα σαν θυμωμένος άνθρωπος. Προσπάθησα να προσγειωθώ, όπως ήταν.
Σε μια προηγούμενη ζωή αρνήθηκα την Εκκλησία ως θεσμό, πίστευα ότι ήταν ένα μουσείο, ότι αυτές οι τελετουργίες δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική ζωή, ότι τώρα χρειάζεται κάποια νέα θρησκεία. Ως εκ τούτου, δεν πήγα ούτε καν στους ναούς. Και μετά από συνάντηση με τον Θεό, ολόκληροι κόσμοι μου άνοιξαν, σύμπαντα. Πριν από αυτό, δεν ήξερα ότι ο Κύριος ήταν παντού, ότι ήταν μέσα μου. Ήταν μόνο μέσα από την πικρή εμπειρία που άρχισε να αισθάνεται.
Μόλις – μετά από το ιστορικό του κλινικού θανάτου – ήμουν πολύ άρρωστος. Και ο Γιούρα Σεβτσούκ, με τον οποίο είμαστε φίλοι από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, με πήγε στους φίλους του στη Στρατιωτική Ιατρική Ακαδημία. Τότε ο Jura είπε:
«Ήμουν σε περιοδεία στο Αρχάγγελσκ και συναντήθηκα εκεί με έναν ηγούμενο, με προσκάλεσε στο μοναστήρι του. Ας σάς στείλουμε εκεί. » Έτσι βρισκόμουν στο μοναστήρι Αντωνιέβο-Σισίσκι. Και έλαβα θεραπεία με τα λείψανα του Αγίου Αντωνίου της Σίγιας.
Έχω καταλάβει όλο και πιο καθαρά γιατί ο Κύριος με έφερε πίσω από τον άλλο κόσμο. Το κύριο πράγμα, συνειδητοποίησα ότι υπάρχει μια σωτηρία, ότι σε αυτόν τον κόσμο μπορείς να σωθείς. Σαν να μου έβαλε ένα πρόγραμμα, μου έδωσε μια κατεύθυνση όπου έπρεπε να πάω – στο φως. Τότε, νομίζω, ξεκίνησε το ταξίδι μου για να γίνω ιερέας. Παρόλο που ο ίδιος, φυσικά, δεν γνώριζα ακόμη, και σε αυτόν τον δρόμο έπρεπε να περάσω πολλές ακόμα δοκιμές και θαύματα.
Είμαι ευγνώμων στον Θεό που με έκανε να συναντηθώ μαζί Του. Συνειδητοποίησα ότι το έκανε από την αγάπη. Ως χειρουργός που βλέπει ότι η σκωληκοειδίτιδα του ασθενούς πρόκειται να σκάσει και το άτομο από αυτό το πύον θα πεθάνει. Και τότε ο χειρουργός κάνει μια περικοπή, αφαιρεί αυτή την σκωληκοειδίτιδα, ο ασθενής στη συνέχεια θεραπεύει τα πάντα, και τώρα είναι έτοιμος να τρέξει κάπου. Αλλά πού; Στην Αμαρτία; Αλλά ο Θεός θέτει την κατανόηση και τη γνώση στον άνθρωπο. Και είναι σημαντικό για αυτόν να εφαρμόσει αυτή τη γνώση.
Ο Θεός σε κάθε επισκέπτη επισκέπτεται την εποχή του. Και δεν καταδικάζω ένα άτομο, για παράδειγμα, εβδομήντα χρόνια, αν δεν πίστευε στο Θεό. Θα μπορούσε να συμβεί αύριο ή ένα δευτερόλεπτο πριν από το θάνατο …
Τώρα είμαι 60 ετών. Πιστεύω ότι έχω πολύ λίγα πνευματικά επιτεύγματα, αλλά εξακολουθώ να έχω πλησιάσει το σημείο.
Αισθάνομαι πολύ λυπηρό για τους ανθρώπους και το καθήκον μου ως ιερέας είναι να τους βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Μου φαίνεται ότι από τον άλλο κόσμο ήρθε η αλήθεια: η σωτηρία στον κόσμο είναι μια υπηρεσία προς τον Θεό και τους ανθρώπους, υπηρεσία στον Θεό μέσω των ανθρώπων, μέσω καλών πράξεων. Και όταν βγαίνω στον άμβωνα στον ναό μου, έχω την αίσθηση ότι η οικογένειά μου είναι μπροστά μου.
ΙΕΡΕΑΣ PERSHIN ΑΝΑΤΟΛΙ
https://simeiakairwn.wordpress.com/page/2/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου