Όταν χάσει κανείς
τον δρόμο του γιατί λοξοδρόμησε και άλλον δρόμο δεν ξέρει θέλει όλοι να
βαδίζουν καθώς πηγαίνει αυτός.
Αδελφή εν Κυρίω και ευλαβεστάτη Καθηγουμένη.
Εύχομαι για την υγεία σου που είναι πολύτιμη για τη
Συνοδία σου. Ευλογημένη Γερόντισσα σήμερα έλαβα την επιστολή σου και είδα τα
γραφόμενα. Αφού μου γράφεις ότι θα γίνει ωφέλεια πιστεύω κι εγώ στα λόγια σου κι
αφήνω το θέλημά μου ευχόμενος να σας γίνει η κάθε λέξη ωφέλεια και ψυχής
σωτηρία.
Λοιπόν άνοιξε τα αυτιά σου και δέξου τα λόγια μου.
Εμείς αδελφή μου όταν ήρθαμε στο Άγιο Όρος δεν
κλειστήκαμε σε ένα σπίτι όπως οι πολλοί συνηθίζουν. Αλλά ζητήσαμε, φωνάξαμε,
κλάψαμε. Βουνό και τρύπα δεν αφήσαμε γυρεύοντας μη πλανεμένο οδηγό. Να ακούσουμε
λόγια ζωής όχι μάταιες αργολογίες.
Λοιπόν δεν αφήσαμε γέροντα ερημίτη που να μην πάρουμε απ΄αυτόν έστω και μια
σταγόνα ωφέλεια.
Άλλος ενενήντα ετών μας έλεγε πως κάθισε σε μια κορυφή
δεκαεπτά χρόνια. Κι έπεφταν κεραυνοί και του έσκιζαν τα ρούχα κι έκανε άκρα
υπομονή. Άλλος μας έλεγε ότι είχε δώσει αντίδωρο σε γυμνούς Αγίους Ασκητές που
ήταν αόρατοι.
Άλλος πως τους κοινωνούσε λειτουργώντας τα μεσάνυχτα.
Άλλος πως ήταν Ρώσος κι έκανε χρόνια πάνω στην κορυφή.
Και κάθε δέκα χρόνια ερχόταν και συναντούσε κι άλλον Ερημίτη. Και μας είπε πώς τότε
που ήμασταν εκεί τον περίμενε. Και θα τον βλέπαμε κι εμείς. Αλλά μάλλον πέθανε
στην έρημο. Όλοι αυτοί ευωδίαζαν σαν άγια λείψανα.
Τέτοια ακούγοντας εγώ άναβε μέσα μου η φωτιά
περισσότερο. Λοιπόν ρωτούσα πώς τρώνε, πως προσεύχονται, τι είδαν τι εννόησαν
και τι βλέπουν μετά θάνατον. Άλλος είδε την Παναγία άλλος Αγγέλους βγαίνοντας η
ψυχή του. Και τώρα συμβαίνουν αυτά όπου πριν τον θάνατο βλέπουν οράσεις για να τους
πάρει ο Θεός με γαλήνη.
Έτσι ακούγοντας τέτοια έτρεχα διψασμένος, όταν
πέθαιναν για να βλέπω και να ακούω τι έλεγαν. Κι από αυτούς του αγίους έλαβα «τάξιν»
και «τυπικόν» πώς να περπατώ στη ζωή μου. Αυτοί με οδήγησαν. Δεν λέω τίποτα
δικό μου.
…Εγώ κοίταζα πού υπάρχει ζωή. Πού μπορώ να κερδίσω
ωφέλεια ψυχής. Γιατί θα φύγουν οι θησαυροί στα ταμεία του Θεού και θα πέσει
πείνα (πνευματική) να μην ακούγεται λόγος Θεού. Οι λύχνοι σβήνουν και βαδίζουμε
σε σκότος ψηλαφητό. Λόγος πως να σωθείς σπανίως ακούγεται. Μόνο καταλαλιά και
κατάκριση. Ο ένας να θέλει να διδάσκει τον άλλον και αραιά κάποιος να δίνει τη
ζωή του προς επαλήθευση του Ευαγγελίου ως συνέχεια της ζωής των Πατέρων.
Μέγας φόβος πειρασμών και υπέρμετρη
καύχηση με τα λόγια.
Αλλά ας αφήσουμε τους γύρω μας, ευλογημένη Γερόντισσα.
Αυτοί όπως ο καθένας ζει έτσι και ομιλεί. Έτσι βλέπουν έτσι λέγουν. Όλοι δίκιο
έχουν.
Όταν χάσει
κανείς τον δρόμο του διότι λοξοδρόμησε και άλλον δρόμο δεν ξέρει θέλει όλοι να
βαδίζουν καθώς πηγαίνει αυτός.
Εάν κανείς του
πει ότι έχει κι άλλο δρομάκι πιο σύντομο αυτός θα του πει «Πλανήθηκες, δεν
υπάρχει άλλος δρόμος». Διότι αυτός δε τον γνωρίζει. Γι΄αυτό έχει δίκιο. Αυτό
που βλέπει, αυτό που νομίζει αυτό εξ ιδίων βλέπει και κρίνει.
Τώρα εμείς επειδή εγκλειστήκαμε να ησυχάσουμε, διότι
έτσι μάθαμε από την αρχή όλοι έχουν να κάμουν εναντίον μου. Ή μάλλον ο
πειρασμός τα μεθοδεύει, που δεν του αρέσει να βλέπει πως φροντίζει κανείς στη
γενιά μας να σωθεί.
Κι εγώ τα αφήνω όλα στον Θεό και μαθαίνω να υπομένω τα
επερχόμενα αγόγγυστα.
Όμως ας πούμε τώρα για την ευχή που ζήτησες. Νομίζω
αγαθή μου Γερόντισσα ότι αδικήθηκες πολύ. Δεν ήσουν εσύ για τόσες φροντίδες
αλλά ήσουν για ησυχία. Λοιπόν αν θέλεις να με ακούσεις βρίσκω καλό να βρούμε τη
χρυσή τομή συνδυάζοντας και τα δύο πράξη και ησυχία. Διότι χωρίς ησυχία η χάρις
δεν παραμένει. Και χωρίς χάρη ο άνθρωπος είναι μηδέν.
Για τούτο παρακάλεσε τον Γέροντα να σου δώσει ένα
κελάκι χωριστά να ησυχάζεις εκεί. Και μέχρι το μεσημέρι να δέχεσαι να μιλάς.
Μετά δε αφού φας να κοιμηθείς μέχρι το βράδυ. Και να μην επιτρέπεις να σε
ενοχλήσουν μέχρι το άλλο πρωί καν και να πάρει φωτιά το μοναστήρι. Κι αφού
ξυπνήσεις αν είναι ακόμη ημέρα ή στη Δύση του ηλίου, διαβάζεις μόνη σου
ανάγνωση, κάνεις κανόνα και όταν σκοτεινιάσει πίνεις έναν καφέ κι αρχίζεις την
αγρυπνία σου αρχίζεις την προσευχή.
Ο σκοπός είναι να κινήσεις
τη χάρη. Να γίνει ενέργεια. Κι όταν ενεργήσει η Χάρις αυτό είναι το παν.
Εγώ αρχίζω πρώτα Απόδειπνο και Χαιρετισμούς. Κι αφού
τελειώσω αρχίζω με λόγια στον Χριστό και την Παναγία όπως έρχονται στον νου
μου.
-Ιησού μου γλυκύτατε, το φως της ψυχής μου, η μόνη
αγάπη, η μόνη χαρά η ειρήνη. Και λέω πολλά και με πόνο. Ύστερα στην Παναγία μας.
Μα η γλυκιά μας μανούλα πολλή αγάπη δείχνει. Είθε να την είχατε πάντα στα
χείλη.
Κι αφού ηρεμήσει ο νους γλυκανθεί η ψυχή, καθίζεις και
λέγεις νοερώς την ευχή, όπως γράφεις μέχρις ότου πλησιάσει η νύστα. Τότε πάλι
σιγανά σιγανά ψάλεις με γλυκύτητα και υμνείς τον Δεσπότη Χριστό και την Πανάχραντη
Μητέρα του. Τις Θεός μέγας..Άγιος ο Θεός και άλλα όσα γνωρίζεις.
Κατόπιν στην Παντάνασσα. Χαίροις Άνασσα. Επί Σοι
χαίρει Κεχαριτωμένη. Άξιον εστί ως αληθώς. Εν τη Ερυθρά θαλάσση…και άλλα
τέτοια. Κι αν επιμένει ο νυσταγμός επιλέγεις αγκάλας πατρικάς…Ήθελον δάκρυσι
εξαλείψαι…Τις χειμαζόμενος και προστρέχων…Πρόβατον εγώ ειμί…και αν κάτι άλλο
θυμάσαι. Λέγε τα αυτά με κατάνυξη καθήμενη στην κλίνη σου και δεχόμενη το έλεος
και τους οικτιρμούς του Θεού.
Κι έτσι αν δεν ενεργήσει η Χάρη στα λόγια θα ενεργήσει
στην ευχή ειδεμή με τον ύμνο.
Την δε μοναχική ανάγνωση μην την αφήνεις ποτέ διότι
πολλή ωφέλεια έχει. Διότι λαμβάνεις παράδειγμα από τους Αγίους. Βλέπεις σαν σε
καθρέφτη τα λάθη σου τις ελλείψεις και διορθώνεις το βίο σου. Είναι η ανάγνωση
φως στο σκοτάδι.
Έτσι περισσότερο θα ωφελήσεις τις αδελφές παρά αν όλη
τη μέρα κουράζεσαι. Κατόπιν σηκώνεσαι. Αν θέλεις κατεβαίνεις στην Εκκλησία. Εάν
μείνεις μόνη σου κάνεις με κομποσκοίνι ακολουθία και αναπαύεσαι.
Έτσι και την υγεία σου θα κρατήσεις και την ψυχή σου
θα ωφελήσεις και στις αδελφές θα είσαι αναμμένη λαμπάδα. Ειδάλλως όσο γερνάς
μέσα στις φωνές θα χάσεις τελείως την προσευχή, διότι έχεις μάθει την ησυχία.
Λοιπόν γνήσια αδελφή μου, επειδή δοκίμασες και την
ησυχία και το να είσαι με πολλούς γνώρισες την ωφέλεια και των δύο. Έτσι να τα
συγκεράσεις και τα δύο και θα είναι για
καλό σου. Φρόντισε να ησυχάσεις όσο γίνεται και να φύγεις αναπαυμένη από τα εκεί.
--------------------------------------
Γέροντος Ιωσήφ,Έκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας
Επιστολή 26η σελ. 155-160
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου