«Πάτερ. Ἰωακείμ, ὅταν λὲς τὴν εὐχὴ νὰ συγκλονίζεσαι ὁλόκληρος. Νὰ βγαίνῃ ἡ εὐχὴ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σου, νὰ μὴν τὴν λὲς μόνο μὲ τὰ χείλη».

Μία ανώνυμη  μαρτυρία  με εμπνευσμένες νουθεσίες του Άγίου Νεκταρίου για την προσευχή. 

---

" Ο Χριστὸς χαρίζει πλουσιότερα τὰ δῶρα Του στὶς μεγάλες ἑορτές, σὰν μία ἰδιαίτερη εὐλογία. Ὁ νόμος τῆς ἐπιρροῆς, ὁ κανόνας τῆς ἐπιδράσεως, ἐφαρμόζεται ἀπόλυτα. Τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων ποὺ μελετᾷ ὁ μοναχὸς μὲ πίστι καὶ πόθο καὶ ἐπικαλεῖται τὴν εὐχή τους εἶναι ἀδύνατο νὰ μὴν ἐπιδράσουν ἐπάνω του.

Διότι οἱ Πατέρες ἦσαν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι Πατέρες, καὶ ζητοῦν ἀφορμὴ καὶ αὐτοί, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Θεός, τοῦ ὁποίου εἶναι «εἰκὼν καὶ ὁμοίωσις», για νὰ μεταδώσουν σὲ μᾶς τὶς Χάριτες τὶς ὁποῖες αὐτοὶ εὑρῆκαν διὰ τοῦ ἀγῶνος των. Μὲ τὴν ἀνάγνωσι καὶ τὴν μελέτη τους νὰ εἶσθε βέβαιοι, ὅτι ἡ πατρική τους στοργὴ θὰ ἐπιδράση ἐπάνω σας.

«Οἱ λόγοι μου, οὐ μὴ παρέλθωσι», Εἴμαστε Οὐρανοπολίται. Νὰ γίνῃ αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος· «μνημονευτέον τοῦ Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον»  νὰ βροῦμε τὴν θεία Χάρι μέσα μας νὰ ἐνεργῇ καὶ ποιοτικὰ καὶ ποσοτικά. Γι᾿ αὐτό, τὸ μόνο ποὺ μᾶς μένει μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, εἶναι ἡ ἐκδήλωσι τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Θεὸ μέσῳ τούτου τοῦ τρόπου, τῆς μνήμης Του.

Γι᾿ αὐτὸ ἐπιβάλλεται νὰ πιέζωμε τὸν ἑαυτό μας στὴν εὐχή.

Δὲν ὑπάρχει καλλίτερος τρόπος ἀπὸ αὐτόν, ποὺ νὰ κρατάῃ ὁ ἄνθρωπος τήν μνήμη του στὸν Θεό.

Ὅλες οἱ ἀρετὲς εἶναι, τρόπον τινά, δρόμοι, μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὸν Θεό, στὴν μνήμη Του καὶ στὴν σχέσι μαζί Του.

 Ὅλες οἱ ἐντολὲς τηρούμενες, ἐκεῖ ὁδηγοῦν.

 Ἄλλη ὅμως ἀρετὴ ἀπὸ τὴν εὐχή, ποὺ νὰ μᾶς ὁδηγῇ κατ᾿ εὐθεία καὶ κατ᾿ ἐνέργεια στὴν μνήμη τοῦ Θεοῦ, δὲν ὑπάρχει. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος ποὺ οἱ Πατέρες μας ποὺ ζήσαμε κοντά τους, ἐπέμεναν πολὺ σὲ αὐτὸ τὸν τομέα.

Ἀλλὰ καὶ ἂν ἐρωτᾶτε, καὶ ἡ ἰδική μου ἐντολὴ σὲ σᾶς εἶναι τούτη μόνο, ὥστε νὰ μὴ ξεχνᾶμε ὅτι σὰν μοναχοί, πέρα ἀπὸ τὶς ὑπόλοιπες ὑποχρεώσεις ποὺ κρατᾶμε, ἡ εὐχὴ εἶναι τὸ κεφάλαιο ὅλων.

Στὰ ἄλλα ὅλα ὑπάρχει μία οἰκονομία· ἐδῶ δὲν ὑπάρχει. Καὶ ἱστάμενοι, καὶ καθήμενοι, καὶ ἄρρωστοι, καὶ δουλεύοντες, καὶ περιπατοῦντες, καὶ τρώγοντες, καὶ ὁτιδήποτε κάνοντες ὅσο εἴμεθα ξύπνιοι, ὥστε νὰ γίνῃ συνήθεια ἀκόμη καὶ στὸν ὕπνο μας ἡ εὐχή.

Γιατὶ σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἔχει προχωρήσει ἡ εὐχή, ἐνεργεῖ καὶ στὸν ὕπνο του ἀκόμα.  Πρέπει νὰ σπουδάζετε καὶ νὰ προσπαθῆτε. Μὴν ὑποχωρῆτε κατ᾿ οὐδένα τρόπο. κάτι τέτοιο. Ἔχω πλήρη ἐπίγνωσι καὶ αἴσθησι τῆς ἀποστολῆς μου πὼς εἶμαι μοναχός. Δὲν πρόκειται νὰ ὑποχωρήσω. Τὸ καθῆκον εἶναι αὐτό.

Ἀγαπῶ τὸν Χριστό μου, ποὺ μὲ ἐφώναξε νὰ Τὸν ἀκολουθήσω καὶ θὰ συνεχίσω νὰ Τον ἀκολουθῶ. Δὲν πρόκειται νὰ μὲ ἐμποδίσης λοιπόν».  Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο ἐνισχύομε τὸν ἑαυτό μας, δίνομε ξανὰ θάρρος καὶ συνεχίζομε τὴν πορεία.

Δὲν πάει ὁ νοῦς στὴν εὐχή; Τὸν συγχύζει ἡ ζάλη, ἡ πίεσι τῶν λογισμῶν; Πᾶνε τὰ χείλη ὅμως. Τὰ χείλη δὲν θὰ σιωπήσουν, θὰ φωνάζουν καὶ θὰ λένε: «Ναί, δὲν ἀφήνεις τὸν νοῦ, διάβολε, νὰ πάῃ; Ἐγὼ θὰ φωνάξω μὲ τὸ στόμα. Ὁ Θεός μου ξέρει καὶ μὲ τὶς κινήσεις ἀκόμα ποὺ κάνω μὲ τὸ χέρι μου. Ἐπιμένω καὶ Τὸν κράζω καὶ θἄρθη νὰ μὲ σώσῃ.

«Ἰσχυκότες ἡττᾶσθε, καὶ ἂν πάλιν ἰσχύσητε καὶ πάλιν ἡττηθήσεσθε· καὶ ἣν ἂν βουλὴν βουλεύσητε, διασκεδάσει Κύριος, ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ἡσαΐας 8,9). Αὐτὸς εἶναι ὁ τρόπος. Ἐὰν ἔτσι ἐπιμένωμε, νὰ εἶστε βέβαιοι ὅτι ἡ ἐπιτυχία εἶναι σίγουρη…

Δὲν πρέπει νὰ ζητᾷ κανεὶς πολλὰ ἀπὸ αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀσθενής, διότι τὴν ὥρα ποὺ εὑρίσκεται ὑπὸ τὴν ἐπίδρασι τοῦ πάθους του, δὲν εἶναι ὁλοκληρωμένη προσωπικότης καὶ ἔτσι ὅ,τι κάνει δὲν εἶναι καλά, εἶναι ἐσφαλμένα. Ἀλλὰ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἀλλοιῶς. Ἑπομένως εἶναι ἄξιος συμπαθείας καὶ ἐπιεικίας. Αὐτὴ τὴν ὥρα χρειάζεται ἡ πρακτικὴ ἐπιείκια τοῦ ἄλλου ποὺ εἶναι ὑγιὴς καὶ τότε πραγματικὰ ἐφαρμόζεται τὸ «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε» (Γαλ. 6,2). Καὶ ἔτσι ἀναπληρώνεται ὁ νόμος τοῦ Χριστοῦ.

Θὰ ἀναφέρω ἕνα ἐλάχιστο ποὺ ἐνθυμοῦμαι, ἀπὸ τὴν ἐπαφή του μὲ τὸν ἀείμνηστο π. Ἰωακεὶμ Σπετσιέρη, ποὺ τὸν πρόφθασε πολὺ καλὰ καὶ ἦταν καὶ φίλοι.  Ὅταν ἐρωτοῦσε ὁ π. Ἰωακεὶμ τον Ἅγιο Νεκτάριο γιὰ τὸ θέμα τῆς εὐχῆς, τοῦ ἔλεγε: «π. Ἰωακείμ, ὅταν λὲς τὴν εὐχὴ νὰ συγκλονίζεσαι ὁλόκληρος. Νὰ βγαίνῃ ἡ εὐχὴ μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά σου, νὰ μὴν τὴν λὲς μόνο μὲ τὰ χείλη»· ποὺ αὐτὸ ἦταν τὸ ἀπαύγασμα τῆς ἐσωτερικῆς του καταστάσεως στὸ πῶς αὐτὸς ἐβιοῦσε τὴν ἐσωστρέφεια, τὴν νήψι καὶ τὴν εὐχή, τὴν ὁποία ὁλοκλήρωσε μέσα στὴν ἡσυχαστική του περίοδο σὰν Νεκτάριος μοναχός».