Η υπέροχη οπτασία του Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ κατά την διάρκεια της ακολουθίας.Η ψυχή του Σεραφείμ ανέβαινε αλματωδώς την κλίμακα των αρετών και της θείας θεωρίας, και ο Κύριος, ωσάν ανταποκρινόμενος στον φλογερό και ιερό του ζήλο, τον παρηγορούσε και τον ενίσχυε στον αγώνα του με ουράνιες αποκαλύψεις.
Εμβαθύνοντας σ’ αυτές ο όσιος κατέστησε τον εαυτόν του ικανό, λόγω της καθαρότητος της ψυχής του, να εγκρατεύεται συνεχώς και να ανυψώνει σταθερά την ψυχή του προς τον Θεό.Έτσι, ορισμένες φορές, κατά την διάρκεια της ακολουθίας στον ναό, έβλεπε πως οι άγιοι Άγγελοι ως αστραπόμορφοι νέοι, φορώντας λευκές χρυσοκέντητες ενδυμασίες, συλλειτουργούν και συμψάλλουν με τους αδελφούς· και η ψαλμωδία τους ήταν αδύνατον να εκφρασθεί με λόγια ή να εξομοιωθεί με οποιαδήποτε επίγεια μελωδία. «Εγεννήθη η καρδία μου ωσεί κηρός τηκόμενος…»Μετά την ουράνια αυτή οπτασία δεν κενοδόξησε για κάποια προσωπικά πνευματικά του
χαρίσματα, άλλα εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο στην ταπεινοφροσύνη. Οχυρωμένος με βαθειά, έλεγε ο ίδιος αργότερα με τα λόγια του ψαλμωδού, αναπολώντας αυτή την άρρητη χαρά που αισθανόταν κατά τις ουράνιες εκείνες εμφανίσεις. Και από τη χαρά του τίποτε άλλο δεν μπορούσε να θυμηθεί, παρά μόνον ότι είχε μπει και είχε βγει απότην εκκλησία.
Ιδιαιτέρως κάποτε, την Μεγάλη Εβδομάδα και μάλιστα την Μεγάλη Πέμπτη, ο όσιος αξιώθηκε κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας να δει μία υπέροχη οπτασία. Λειτουργούσαν οι θεοσεβείς γέροντες Παχώμιος και Ιωσήφ μαζί με τον μακάριο Σεραφείμ, δεδομένου oτι ο Παχώμιος είχε βαθύτατα αγαπήσει τον νεαρό μεν, πλην όμως πνευματικώς έμπειρο μοναχό και σχεδόν πάντοτε λειτουργούσε μαζί του. Όταν ο Σεραφείμ, μετά την μικρά είσοδο εξεφώνησε το «Κύριε, σώσον τους ευσεβείς», και βγαίνοντας από την Ωραία Πύλη με τις λέξεις «…και εις τους αιώνας των αιώνων»,
ύψωσε το χέρι με το οράριο προς το εκκλησίασμα, φωτίσθηκε από ένα ασυνήθιστο φως, ωσάν από ηλιακές ακτίνες. Υψώνοντας τα μάτια προς την κατεύθυνση του φωτός, ο μακάριος Σεραφείμ είδε τον Κύριο Ιησού Χριστό με την μορφή του Υιού του Ανθρώπου, ο όποιος άστραπτε με φως ανέκφραστο και ήταν περικυκλωμένος, ωσάν από σμήνος μελισσών, από τις ουράνιες Δυνάμεις: τους αγγέλους, τους αρχαγγέλους, τα χερουβείμ και τα σεραφείμ. Ερχόταν από την δυτική πύλη του ναού, σταμάτησε εμπρός στον άμβωνα και, αφού ύψωσε τα χέρια Του, ευλόγησε τους λειτουργούντες και τον συμπροσευχόμενο λαό. Κατόπιν μπήκε μέσα στην εικόνα του τέμπλου δίπλα στην Ωραία Πύλη.
Η καρδιά του μακαρίου πλημμύρισε από άρρητη χαρά μέσα σ’ ένα αίσθημα γλυκείας, φλογερής αγάπης προς τον Κύριο και περιεβλήθη από το θειο φως της χάριτος.
Από το μυστικό αυτό δράμα η όψις του αλλοιώθηκε όλη, ώστε ούτε να κινηθεί ούτε να μιλήσει μπορούσε. Πολλοί το αντιλήφθηκαν αλλά κανείς δεν γνώριζε την αληθινή αιτία του συμβάντος. Τότε πλησίασαν τον Σεραφείμ δύο ιεροδιάκονοι και τον οδήγησαν στο ιερό, όπου στη συνέχεια έμεινε ακίνητος στην ίδια θέση επί δύο ώρες. Μόνο το πρόσωπό του μεταμορφωνόταν συνεχώς· άλλοτε ήταν λευκό σαν το χιόνι και άλλοτε απλωνόταν επάνω του ζωηρό ρόδινο χρώμα. Οι λειτουργούντες γέροντες Παχώμιος και Ιωσήφ πίστεψαν ότι του συνέβη κάποια οργανική ταλαιπωρία, πράγμα πολύ πιθανό να συμβεί κατά την Μεγάλη Πέμπτη κατόπιν μακράς νηστείας, ιδίως αν σκεφθεί κανείς τον ζήλο που ο μακάριος Σεραφείμ έτρεφε ανέκαθεν στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γρήγορα όμως αντιλήφθηκαν ότι είδε όραμα και όταν ο Σεραφείμ συνήλθε, οι γέροντες τον ερώτησαν τι του συνέβη. Αυτός με πραότητα και παιδική εμπιστοσύνη διηγήθηκε την οπτασία του. Οι έμπειροι στην πνευματική ζωή γέροντες διατήρησαν στην καρδιά τους την διήγηση του και τον συμβούλευσαν να μη υπερηφανευθεί και να μη επιτρέψει να εισέλθει στην ψυχή του ο ολέθριος λογισμός για κάποια δική του δήθεν αξία ενώπιον του Θεού. Και κανείς έκτος από τους γέροντες αυτούς δεν έμαθε τότε την θαυμάσια επίσκεψη του Θεού που αξιώθηκε ο μακάριος Σεραφείμ.
Μετά την ουράνια αυτή οπτασία δεν κενοδόξησε για κάποια προσωπικά πνευματικά του
χαρίσματα, άλλα εδραιώθηκε ακόμη περισσότερο στην ταπεινοφροσύνη. Οχυρωμένος με βαθειά ταπείνωση ανερχόταν εκ δυνάμεως εις δύναμιν, και ασκούμενος ακατάπαυστα στην αυτομεμψία ακολουθούσε πιστά και σταθερά τον Κύριο, βαστάζων τον σταυρόν εαυτού.
Ασκούμενος ακατάπαυστα στην ανάγνωση του αγίου Ευαγγελίου, του άρεσε ιδιαιτέρως να διαβάζει τα διάφορα ευαγγελικά γεγονότα στους τόπους στους οποίους είχε δώσει τις αντίστοιχες επωνυμίες. Στον κήπο της Βηθλεέμ έψαλλε την αγγελική δοξολογία: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία». Έκτοτε άρχισε να
αναζητά όλο και περισσότερο την ησυχία και ν’ απομακρύνεται συχνότερα χάριν προσευχής στο δάσος του Σάρωφ, όπου υπήρχε γι’ αυτόν ερημικό κελί. Τις ημέρες από το πρωί έως το βράδυ τις περνούσε στο μοναστήρι, συμμετέχοντας στις ακολουθίες και εκπληρώνοντας τους κανόνες και τα διακονήματα του κοινοβίου, ενώ το βράδυ αποσυρόταν στο ερημικό του κελί για να αγρυπνήσει προσευχόμενος…
Από το βιβλίο: «Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ βίος» του Αρχιμανδρίτη Ιουστίνου Πόποβιτς
Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμά σας: