***ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ***
Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ-ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ-ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ
ζ΄"Θυμάμαι!"
Μαρτυρία της κυρίας Σοφίας Ορφανίδου-
Εκδόσεις Επτάλοφος
"Κάθε φορά που με αποκαλούν "πνευματικό παιδί του Γέροντος Πορφυρίου" μου έρχεται στην μνήμη ο λόγος σεβαστού Γέροντος, ο οποίος είπε κάποτε "αυτό το οποίο καθιστά κάποιον πνευματικό παιδί κάποιου Γέροντος είναι το κατά πόσον τον αισθάνθηκε και όχι πόσες φορές τον συνάντησε στην ζωή του". Έχω συναντήσει ανθρώπους, οι οποίοι δεν τον εγνώρισαν και όμως τόσο πολύ τον αισθάνθηκαν, τον αγάπησαν, ακολούθησαν το παράδειγμά του. Κάποια σεβαστή Γερόντισσα μου είπε πως, όταν διάβασε για πρώτη φορά τον βίο του Αγίου Πορφυρίου, ένοιωσε ότι ο Άγιος μπήκε ολόκληρος στην καρδιά της και στο κάθε κύτταρο του είναι της.
"Ο Άγιος Πορφύριος είναι δώρο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού και στην δική μου ζωή. Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄70 όταν διάβασα το βιβλίο "Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ της Ειρήνης Γκοραϊνωφ. Τόσο άγγιξε την ψυχή μου ο Άγιος Σεραφείμ που του ζήτησα να φέρει στον δρόμο μου έναν σύγχρονο Άγιο. Δεν πέρασαν δύο εβδομάδες και η αγάπη και πρόνοια του Χριστού οδήγησαν τα βήματά μου στα Καλλίσια, στον τόπο όπου εγκαταβιούσε τότε ο Άγιος Γεροντας Πορφύριος.
Διατηρώ ακόμη στην μνήμη μου εκείνη την πρώτη επικοινωνία και γνωριμία μου με τον Άγιο του Θεού. είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις έναν Άγιο, όταν δεν έχεις γεύση αγιότητος. Θα προσπαθήσω όμωςδειλά-δειλά να μεταφέρω στους αναγνώστες μας κάτι, έστω ελάχιστο, από τα βιώματά του.
" Οταν βρισκόμουν κοντά του κάθε φορά που εγευόμουν τη στοργική του φροντίδα, τις σοφές και σωτήριες συμβουλές, το απαλό χάδι της μέριμνάς του για μένα πλημμύριζε η ψυχή μου από ευφορία, από χαρά, από ελπίδα, από ενθουσιασμό. Ήταν ένα άγγιγμα του Θεού ο λόγος του, ήταν έκθαμβη αποκάλυψη ο τρόπος που ο Άγιος Γέροντας μας φανέρωνε το θέλημα του θεού και μας ποδηγετούσε και μας εδίδασκε πώς να πορευόμεθα προς τον Χριστό, πώς να αγαπήσουμε "τον Χριστό που είναι το παν". Αδυνατώ να περιγράψω με πόση άνεση, με πόση ευκολία λυνόταν η γλώσσα μου και μπορούσα να του εμπιστευτώ και να ομολογήσω όσα δεν τολμούσα να πω ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου.
Στην εξομολόγηση δεν δίσταζα να αποθέσω στο ιερό του επιτραχήλι ακόμα και την πιο βαθειά πτώση την πιο βαρειά αμαρτία. Ποτέ δεν με πλήγωσε, ποτέ δεν με ντρόπιασε, ποτέ δεν με απογοήτευσε. Πόσο με καταλάβαινε και πόσο βαθειά εισέδυε στα άδυτα του είναι μου, για να φέρει στην επιφάνεια ό,τι μου ήταν λησμονημένο ή ακόμα και άγνωστο. Είχε τρόπο απαλό και ελεήμονα για να σε οδηγεί στην αυτογνωσία και την μετάνοια. Ποτέ δεν ένιωσα κοντά του την παραμικρή καταπίεση, τον παραμικρό εκβιασμό ή τα ψυχαναγκαστικά "πρέπει τούτο, πρέπει εκείνο".
Ερευνούσε και ανίχνευε την ψυχή μου και μου μιλούσε για τις πληγές της, χωρίς όμως να με πληγώνει. Με την καλοσύνη και την απέραντη αγάπη και κατανόηση που μας έδειχνε μας άνοιγε τους ορίζοντες της αγάπης του Χριστού και της εκούσιας ελεύθερης και αδιάκριτης υπακοής. Η αγάπη του πέλαγος όπου μπορούσες να πλέεις άφοβα, γιατί κοντά του ένοιωθες απέραντη σιγουριά και ασφάλεια.
Ο Άγιός μας, ο Άγιος της Αγάπης, αγαπούσε αδιάκριτα όλους. Δεν υπήρχαν γι΄αυτόν γνωστοί και άγνωστοι. Όλοι ήμασταν παιδιά του κι εκείνος ήταν ο πατέρας μας. Μας ευλογούσε απλόχερα, μας παρηγορούσε, μας ανακούφιζε και μας θεράπευε. Θεράπευε μυστικά τόσο τις ασθένειες της ψυχής μας όσο και του σώματός μας. Συμπονούσε και έκλαιε παρακαλώντας τον Χριστό για την θεραπεία των ασθενών, ιδίως των καρκινοπαθών. Πόσους και πόσους δεν εθεράπευσε μυστικά αλλά και φανερά.
Σε μια συνομιλία μας με ερώτησε από ποια ασθένεια έπασχε γνωστός μας Επίσκοπος και όταν του είπα "καρκίνο του ήπατος" μου είπε: 'Αυτή η ασθένεια κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει πως η ζωή του παρήλθε και πως σε λίγο θα βρεθεί ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου".
Κάποτε επιστρέφαμε από ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Συνταξιδιώτης μας του λέει: "Γέροντα οι άνθρωποι που είδαμε εκεί ως επί το πλείστον δεν ήταν όμορφοι. Μήπως επειδή είναι αβάπτιστοι"; "Το βάπτισμα, παιδί μου" απάντησε "ωραιοποιεί τον άνθρωπο, διότι δέχεται άπλετα τη χάρη του Θεού... Και μάλιστα ο βαπτιζόμενος εφόσον με τον αγώνα του κρατήσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος θα δεχτεί και τους καρπούς του που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης εγκράτεια".
Μου ζήτησε να επαναλάβω τις εννέα αυτές αρετές αλλά δυσκολεύτηκα και στεναχωρημένος μου είπε: " Δεν ξέρουμε μωρέ την θρησκεία μας, δεν διαβάζουμε την Αγία Γραφή και τους Πατέρες μας. Να προσεύχεστε και να μελετάτε. Η προσευχή και η μελέτη δεν πρέπει να γίνονται μηχανικά αλλά να γίνονται αργά- αργά και να περνούν από τον νου και την καρδιά μας. Να διαβάζετε τους Ψαλμούς και τους Κανόνες των Αγίων, οι οποίοι γλυκαίνουν την ψυχή. Ο Θεός από εσένα ζητά λίγα πράγματα και μετά σου δίνεται...
Γράφονται πολλά για την Προσευχή, κανείς όμως δεν μπορεί να πει τι είναι...Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει σε άλλον το μέλι που εγεύθη σε κάποια χώρα που πήγε. Πρέπει κι ο άλλος να το γευτεί για να το καταλάβει.
Συνεχίζεται....
"Ο Άγιος Πορφύριος είναι δώρο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού και στην δική μου ζωή. Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄70 όταν διάβασα το βιβλίο "Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ της Ειρήνης Γκοραϊνωφ. Τόσο άγγιξε την ψυχή μου ο Άγιος Σεραφείμ που του ζήτησα να φέρει στον δρόμο μου έναν σύγχρονο Άγιο. Δεν πέρασαν δύο εβδομάδες και η αγάπη και πρόνοια του Χριστού οδήγησαν τα βήματά μου στα Καλλίσια, στον τόπο όπου εγκαταβιούσε τότε ο Άγιος Γεροντας Πορφύριος.
Διατηρώ ακόμη στην μνήμη μου εκείνη την πρώτη επικοινωνία και γνωριμία μου με τον Άγιο του Θεού. είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις έναν Άγιο, όταν δεν έχεις γεύση αγιότητος. Θα προσπαθήσω όμωςδειλά-δειλά να μεταφέρω στους αναγνώστες μας κάτι, έστω ελάχιστο, από τα βιώματά του.
" Οταν βρισκόμουν κοντά του κάθε φορά που εγευόμουν τη στοργική του φροντίδα, τις σοφές και σωτήριες συμβουλές, το απαλό χάδι της μέριμνάς του για μένα πλημμύριζε η ψυχή μου από ευφορία, από χαρά, από ελπίδα, από ενθουσιασμό. Ήταν ένα άγγιγμα του Θεού ο λόγος του, ήταν έκθαμβη αποκάλυψη ο τρόπος που ο Άγιος Γέροντας μας φανέρωνε το θέλημα του θεού και μας ποδηγετούσε και μας εδίδασκε πώς να πορευόμεθα προς τον Χριστό, πώς να αγαπήσουμε "τον Χριστό που είναι το παν". Αδυνατώ να περιγράψω με πόση άνεση, με πόση ευκολία λυνόταν η γλώσσα μου και μπορούσα να του εμπιστευτώ και να ομολογήσω όσα δεν τολμούσα να πω ούτε στον ίδιο τον εαυτό μου.
Στην εξομολόγηση δεν δίσταζα να αποθέσω στο ιερό του επιτραχήλι ακόμα και την πιο βαθειά πτώση την πιο βαρειά αμαρτία. Ποτέ δεν με πλήγωσε, ποτέ δεν με ντρόπιασε, ποτέ δεν με απογοήτευσε. Πόσο με καταλάβαινε και πόσο βαθειά εισέδυε στα άδυτα του είναι μου, για να φέρει στην επιφάνεια ό,τι μου ήταν λησμονημένο ή ακόμα και άγνωστο. Είχε τρόπο απαλό και ελεήμονα για να σε οδηγεί στην αυτογνωσία και την μετάνοια. Ποτέ δεν ένιωσα κοντά του την παραμικρή καταπίεση, τον παραμικρό εκβιασμό ή τα ψυχαναγκαστικά "πρέπει τούτο, πρέπει εκείνο".
Ερευνούσε και ανίχνευε την ψυχή μου και μου μιλούσε για τις πληγές της, χωρίς όμως να με πληγώνει. Με την καλοσύνη και την απέραντη αγάπη και κατανόηση που μας έδειχνε μας άνοιγε τους ορίζοντες της αγάπης του Χριστού και της εκούσιας ελεύθερης και αδιάκριτης υπακοής. Η αγάπη του πέλαγος όπου μπορούσες να πλέεις άφοβα, γιατί κοντά του ένοιωθες απέραντη σιγουριά και ασφάλεια.
Ο Άγιός μας, ο Άγιος της Αγάπης, αγαπούσε αδιάκριτα όλους. Δεν υπήρχαν γι΄αυτόν γνωστοί και άγνωστοι. Όλοι ήμασταν παιδιά του κι εκείνος ήταν ο πατέρας μας. Μας ευλογούσε απλόχερα, μας παρηγορούσε, μας ανακούφιζε και μας θεράπευε. Θεράπευε μυστικά τόσο τις ασθένειες της ψυχής μας όσο και του σώματός μας. Συμπονούσε και έκλαιε παρακαλώντας τον Χριστό για την θεραπεία των ασθενών, ιδίως των καρκινοπαθών. Πόσους και πόσους δεν εθεράπευσε μυστικά αλλά και φανερά.
Σε μια συνομιλία μας με ερώτησε από ποια ασθένεια έπασχε γνωστός μας Επίσκοπος και όταν του είπα "καρκίνο του ήπατος" μου είπε: 'Αυτή η ασθένεια κάνει τον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει πως η ζωή του παρήλθε και πως σε λίγο θα βρεθεί ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου".
Κάποτε επιστρέφαμε από ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Συνταξιδιώτης μας του λέει: "Γέροντα οι άνθρωποι που είδαμε εκεί ως επί το πλείστον δεν ήταν όμορφοι. Μήπως επειδή είναι αβάπτιστοι"; "Το βάπτισμα, παιδί μου" απάντησε "ωραιοποιεί τον άνθρωπο, διότι δέχεται άπλετα τη χάρη του Θεού... Και μάλιστα ο βαπτιζόμενος εφόσον με τον αγώνα του κρατήσει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος θα δεχτεί και τους καρπούς του που είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης εγκράτεια".
Μου ζήτησε να επαναλάβω τις εννέα αυτές αρετές αλλά δυσκολεύτηκα και στεναχωρημένος μου είπε: " Δεν ξέρουμε μωρέ την θρησκεία μας, δεν διαβάζουμε την Αγία Γραφή και τους Πατέρες μας. Να προσεύχεστε και να μελετάτε. Η προσευχή και η μελέτη δεν πρέπει να γίνονται μηχανικά αλλά να γίνονται αργά- αργά και να περνούν από τον νου και την καρδιά μας. Να διαβάζετε τους Ψαλμούς και τους Κανόνες των Αγίων, οι οποίοι γλυκαίνουν την ψυχή. Ο Θεός από εσένα ζητά λίγα πράγματα και μετά σου δίνεται...
Γράφονται πολλά για την Προσευχή, κανείς όμως δεν μπορεί να πει τι είναι...Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει σε άλλον το μέλι που εγεύθη σε κάποια χώρα που πήγε. Πρέπει κι ο άλλος να το γευτεί για να το καταλάβει.
Συνεχίζεται....
ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΙΩΜΑ 6
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε το μήνυμά σας: