Η περιπέτεια... μιας προσκυνήτριας

Αναρτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου από ev armi

13 Οκτωβρίου. Της Αγίας Χρυσής.

Η  θεία λειτουργία της Δευτέρας στο μικρό γυναικείο ησυχαστήριο έξω από την πόλη άρχιζε στις 6:00  το πρωί.

Το προηγούμενο βράδυ μας πήρε αργά η επιστροφή από  ευλογημένο διήμερο προσκύνημα.

Μετά τις 6:30 έφθασα στον όρθρο.

Κατάνυξη και δέος. Οι μοναχές έψελναν αρμονικά και χαμηλόφωνα.

Ο ασκητικός ιερομόναχος, στεκόταν αγιασμένος μπροστά στο Ιερό θυσιαστήριο σαν να μας μετάγγιζε θεία Χάρη.

Λίγο πριν τη θεία κοινωνία ένα αίσθημα ειρηνικής ανυπαρξίας καθήλωνε με ακινησία τα μέλη στη συναίσθηση της αναξιότητάς μας.

Στο αρχονταρίκι ακολούθησε αχνιστός καφές και τα ευλογημένα κεράσματα της απαράμιλλης μοναστηριακής φιλοξενίας ανακατεμένα με χαμόγελα και χαρούμενες παιδικές φωνούλες.

Έπρεπε να φύγω για  Θεσσαλονίκη. Κι ύστερα για  Αθήνα.

Εντελώς απρόσμενα με πλησίασε η άλλη προσκυνήτρια. Δύο είμασταν όλες κι όλες μαζί με μία οικογένεια με τρία αγγελούδια και τις μοναχές.

- Μήπως θέλεις να σε πάρω Θεσσαλονίκη με το αμάξι μου; με ρώτησε.

Λες κι ήμασταν γνώριμες από καιρό…απάντησα χαλαρά πως ναι το πρόγραμμά μου ήταν να πάω Θεσσαλονίκη.

Προσφέρθηκε πρόθυμα και κουβέντα στην κουβέντα της ανέφερα και τον λόγο.

Ήθελα να πάρω ευλογία από τον πατέρα Γαβριήλ τον Αγιορείτη που ευρισκόμενος εκτός Αγίου Όρους εφιλοξενείτο για λίγο σε μονοκατοικία της πόλης, όπου προσέτρεχε ομαδικά ο κόσμος να πάρει την ευχή του. Υπήρχε καθορισμένο ωράριο, βάσει του οποίου  δεχόταν τον κόσμο:  Από τις 4:00 μέχρι τις 7:00 το απόγευμα.

Θα φθάναμε πολύ νωρίτερα.  Είχα και τις αποσκευές  μαζί μου. Η κοπέλα γνώριζε το σπίτι που τον φιλοξενούσε κι εκεί με πήγε κατ΄ευθείαν.

Ανήσυχη για την εξέλιξη, εφόσον η ώρα ήταν 2:00 μ.μ., οι πόρτες άνοιγαν στις 4:00 κι εκείνη με άφηνε με δύο αποσκευές στα χέρια μέσα στον ήλιο μπροστά σε μία άγνωστη πόρτα, πείστηκε από μένα να φύγει..

Παραδόξως με διακατείχε μία απάθεια. Ευχαρίστησα θερμά την κοπέλα για την εξυπηρέτηση που με έφερε με απίστευτο τρόπο ακριβώς μπροστά στην πόρτα που ήθελα άκοπα δίχως καμιά προεργασία. Καθαρά διαισθανόμουν το χέρι του Θεού που κινούσε τα νήματα.

Το μέρος ήταν λίγο εξοχικό, μέσα στον ήλιο, ούτε καφετέρια ούτε καν ένα παγκάκι για να ξαποστάσω ως τις 4:00, οπότε λέω: Δεν χτυπώ το κουδούνι μήπως γίνει καμιά εξαίρεση και με δεχτούν νωρίτερα;

Αμέσως ένας κύριος απάντησε στο θυροτηλέφωνο από το βάθος της ωραίας βίλας. Δεν πρόλαβα να αναφέρω τον λόγο και μου λέει:- Περάστε κατ΄ευθείαν επάνω στον γέροντα. Λες και με περίμενε.

Άνοιξε η αυτόματη καγκελόπορτα και διέσχισα έναν πανέμορφο κήπο. Ευχαρίστησα ειλικρινά.

Απόρησα και θαύμασα τη χριστιανική αγωγή και τη διάκριση του λεπτού νέου, που αποφάσισε να με δεχτεί τόσο εγκάρδια εκτός ωραρίου.

Κατεβήκαμε λίγα σκαλιά για το κάτω διαμέρισμα της βίλας και μετά ανεβήκαμε τη μεγάλη σκάλα που οδηγούσε στο δωμάτιο του καλού γέροντα. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι, σ΄ένα φωτεινό δωμάτιο μ΄ ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό στο χέρι με σταύρωνε κάνοντας κομποσκοίνι και συγχρόνως έλεγε τόσες ωραίες ευχές, που έτρεχαν σαν γάργαρο νεράκι  από το ευλογημένο στόμα του.

Τον άκουγα να κελαηδάει προσευχόμενος φωναχτά και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα λόγια του. Επικαλούνταν τους αγίους μας, ευχόταν υγεία και ευλογία για όλη την οικογένειά μου χωρίς να του πω πως έχω οικογένεια. Μιλούσε για τα παιδιά μου χωρίς να του έχω πει πως έχω παιδιά…κι άκουγα σαστίζοντας... 

Ασπάστηκα πρώτα τον σταυρό κι ύστερα το χεράκι του.

Δεν έκανα κατάχρηση της καλοσύνης του κι έφυγα τρεχάτη ευχαριστώντας τον.

-Εγώ σε ευχαριστώ για την αγάπη σου να έρθεις από τόσο μακριά, μου είπε καθώς έφευγα.  Άγιες μορφές.....

Έ

μπλεος ευχών πλέον και από τα προσκυνήματα που είχαν προηγηθεί και μετά από συμμετοχή σε μία αγρυπνία και δύο Θείες Λειτουργίες,  ταξίδεψα χωρίς να το καταλάβω  πετώντας πάνω σε σύννεφα ευλογίας .

Επιμύθιο

Ενός δε (πράγματος) εστί χρεία. 

Ένα κυνήγι μόνο αξίζει στη ζωή.

Αυτό της θείας Χάρης.

Είναι το πιο συναρπαστικό «σαφάρι» κρυμμένου θησαυρού...

Ένα τριήμερο με νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση, Θεία Ευχαριστία, ακολουθίες, προσκύνηση ιερών λειψάνων, μελέτη  θείου Λόγου, πνευματικές ομιλίες, ύμνους και συνύπαρξη με ομόφρονες αδελφές ψυχές είναι πρόγευση Παραδείσου.  

Η Χάρη του Θεού με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος γεμίζει  τον άνθρωπο με κείνη την ανείπωτη χαρά που δεν υπάρχει όμοιά της.

Οι άγιοι- εν ζωή και μη - και είναι αρκετοί αναμεσά μας- είναι οι «εξυπνούληδες» του Θεού.

Πού έκαναν το κυνήγι της Χάρης σκοπό ζωής.

Και σώθηκαν μέσα απ΄την αυταπάρνηση και τον  αγώνα τους.

Πριν τα γράψω αυτά τα διηγήθηκα τηλεφωνικά σε μία αγαπητή αδελφή.

Μου απάντησε εύστοχα:

Τώρα απομένει να καρποφορήσουν όλες αυτές οι ευλογίες που μάζεψες!

Δεν είχε κι άδικο.

Έτσι μοιράζομαι  αυτές τις ευλογίες μαζί σας και δοξάζω τον Θεό που μας αξιώνει κατά καιρούς - παρότι ανάξιοι -να γευόμαστε τους αγιαστικούς καρπούς του θείου Πνεύματος που προορίζονται για τον κάθε έναν μας, αρκεί να  ζητάμε ταπεινά να μας δοθούν.