Άδειασα τον εαυτό μου για τον Χριστό!

Γέροντας Αββακούμ ο ανυπόδητος

"Αύτός ( ο γέροντας Αββακούμ) γνωρίζει πράγματα, τά όποία γνωρίζουν συνήθως μόνο Καθηγηταί Πανεπιστημίου. Αύτός μπορεί να κάνη κάθε σοφό νά ντρέπεται. Είναι πτωχός άλλά κατέχει περισσότερα άπ' ότι όλοι οι σoφoί. Aύτός είναι πραγματικά φωτισμένος".

N.Λoύβαρις, Aκαδημαϊκός.

===================================================

….Τό όνομα που τού δίδουν κατά την κουρά του είναι Άββακούμ, τό όποιον στην Έβpαϊκή σημαίνει: άγκαλιά, άγκαλιάζω.  Όντως ό π. Άββακούμ μετ' όλίγον θά έγίνετο δι' όλην την άδελφότητα της Μεγίστης Λαύρας μιά άγκαλιά παρηγορίας, διότι είχε τό χάρισμα της παpακλήσεως άφθονον. Πολύ σύντομα νεαροί καί παλαιοί μοναχοί θά βρίσκουν κοντά του λόγον άληθείας καί παρακλήσεως, έκφρασι ζώσης άγάπης καί χριστιανικού ένδιαφέροντος,άπό μιά καρδιά γεμάτη συμπάθεια και άπλότητα. Αύτό θά γΙνη άργότερον και γιά τούς πολυπληθείς θαυμαστάς του, οι όποίοι κατά δεκάδες θά τόν έπισκέπτονται καθημερινώς γιά νά βρούν στα λόγια του βάλσαμο παρηγορίας καί ένίσχυσι στόν άγωνα της αρετής. Ή άγάπη του άγκάλιαζε άβίαστα τούς πάντας, διότι είχε προηγουμένως ό ίδιος αγκαλιάσει τόν Θεόν, τήν πηγήν πάσης δυνάμεως και παpακλήσεως.

===================================================

Ενας κληρικός θεολόγος, είς έπιστολήν του έγραψε τά έξης διά την ύψηλήν πολιτείαν τού Γέροντα. "Κατά την συζήτησιν δέν περιαυτολογούσε. Διά τόν έαυτόν του ώμιλούσε πολύ ταπεινά. Αναφερόμενος είς διάφορα καταπληκτικά καί ύπερφυσικά γεγονότα της ζωής του, δέν ώμίλει εύθέως, άλλά μέ προσοχή καί έπιφυλακτικότητα καί μέ διάφορα ύπονοούμενα. Έκείνο τό όποίον είπε σαφώς είναι ότι είδε όφθαλμoφανώς τήν Παναγία μας, μίαν Μ.Τετάρτη είς τόν πρόναον της Έκκλησίας, προτού αρχίσει τό εύχέλαιον καί ένώ εύρίσκετο μόνος εις αύτόν. Έπασχε τότε από τα πόδια του, τά όποία ήσαν πρησμένα άπό την όρθοστασίαν της προσευχής. Έπαρουσιάσθη έμπρός του ή Παναγία ώς βασίλισσα καί τού έσταύρωσε τά πόδια, όπως χρίει ό ίερεύς μέ τό εύχέλαιον, καί αμέσως έξηφανίσθη. Άπό τότε τά πρησμένα πόδια του έγιναν καλά!".

================================================

Ή βία και ή άσκησις τόσων δεκαετιών είχαν άφήσει έντονα τά σημεία τους στήν όλη έμφάνιση και διαγωγή του. Οταν μιά φορά ένας άδελφός της Λαύρας ώμιλούσε μέ μιά όμάδα Γερμανών έπισκεπτών στήν αύλή τού Μοναστηριού,συνέβη τήν ώρα έκείνη νά είσέρχεται στήν Μονήν, ,ό γερο-Άββακούμ. Άμέσως τότε οί Γερμανοί έγκατέλειψαν τόν συνομιλητή τους και περιεκύκλωσαν μετά θαυμασμού τόν ρακοφορούντα μοναχόν, έπαναλαμβάνοντες μέ τά όλίγα έλληνικά τους:

"Αύτό πραγματικό άσκητή"!

================================================

Όσοι τόν έζησαν, ή έστω δι' όλίγον έγνώρισαν, τόν άνθρωπον τού Θεού, τόν άπέριττον π. Άββακούμ, όμολογούν ότι έπρόκειτο γιά ζωντανό παράδειγμα άνθρώπου άγάπης και παρακλήσεως. "Όταν μιλούσες μαζί του έφευγαν όλα", διηγείται χαρακτηριστικώς ένας άπό τούς νύν Λαυριώτας πατέρας. "Είς τό. πρόσωπόν του είδον ένα Γέροντα μέ καρδίαν μικρού παιδιού", γράφει έτερος έκ τού "κόσμου" άρχιμανδρίτης, ό όποίος τόν έπεσκέπτετο συχνά. Αλλος δέ θαυμαστής του γράφει πρός αύτόν: "Πότε θά βρεθώ και πάλιν κοντά Σας νά κλαύσω καθορών τό άπλούν και χαρμόσυνον και ύπερκόσμιον γέλιο σου" .

================================================

"Οταν μιλούσες μαζί του διέκρινες άμέσως ότι ήτο γεμάτος άπό τό συμπαθές, τό έπιεικές, τό φιλάνθρωπον,τό διακριτικόν. Μαέστρος άληθινός στό μέτρο και τήν προσφορά της άγάπης του. Τό έγνώριζε καλώς ότι είναι μεγάλη καί ιερά ή άποστολή τού συμβουλεύοντος, διά τούτο συχνά έλεγε στους κληρικούς έπισκέπτας του. "Ολως ιερόν  πράγμα n συμβουλή γνώμης, άγάπης καρπός, ταπεινοφροσύνης άπόδειξις".

================================================

Είς δέ τούς πνευματικούς  έτόνιζε ότι πρέπει νά είναι πλήρεις άγάπης και καταδεκτικότητος, ανοχής και πνεύματος ειρήνης, ώστε οιανδήποτε ώρα κι' άν έρχεται ό πιστός νά τόν ύποδέχονται μέ τό χαμόγελον και τό εύπρόσδεκτον, "ώστε νά φεύγη εύχαριστημένος και νά δοξάζεται ό Χριστός"!

================================================

Πολύ συχνά έπίσης μιλούσε και γιά τήν χαρά πού θά πρέπη νά νοιώθη ό πιστός χριστιανός στήν ζωή του. Τήν χαρά τήν γνήσια και άδολον, τήν χαράν τού Κυρίου καί όχι τού κόσμου, γιά τήν οποίαν ό άσκητής της Βίγλας έλεγε έκ πείρας τά έξής μεγάλα καί άληθινά, τά όποία ούδείς μοναχός, τουλάχιστον νεώτερος, δέν τόλμησε νά προφέρη:

" Ή χαρά είναι σχέσις μέ τόν Θεόν, ή ένωσις μέ αύτόν».

Ό άνθρωπος γεννήθηκε γιά τήν χαρά, όχι γιά τήν θλίψι.

Γιατί παίρνει τήν χαρά του άπό τά είδωλα;

Πιστέψτε, πληρώνουν γιά την χαρά τους.

Η χαρά όμως τού Θεού δέν κοστίζει τίποτα.

Έγώ π.χ. δέν θά μπορούσα νά τήν πληρώσω, διότι δέν έχω τίποτα στον κόσμο. Δέν μιλάω μόνον έγώ έτσι, άλλά όμοια μιλούν και όλα μου τ' άδέλφια (οι μοναχοί), τά οποία δέν κατέχουν τίποτα, παρά μόνον τόν Θεόν. Ολοι αύτοί είναι γεμάτο χαρά.

Δέν έχω τίποτα άλλο, παρά τόν Χριστόν!

Τίποτα άλλο παρά τόν Χριστόν καί τήν χαρά.

Η φτώχεια είναι ώραία, διότι έλαφρώνει, εύκολύνει.

'Όταν ο Χριστός είναι μαζί      μου, είναι        ή χαρά έντός   μου.

 Πρέπει νά        είναι κανείς  άδειος,  γιά         νά       είσέλθη            ο Χριστός. 

Άδειασα τόν έαυτόν μου για τόν Χριστό!

================================================

 Στό τέλος του διαβάζοντας τη διαθήκη του είπε:

"Είμαι ειρηνικός·δέν χρωστάω σε κανέναν. Τώρα έχω ειρήνη.

Δέν άφηκα ποτέ τίποτα άπό τις μετάνοιες και τά κομποσχοίνια τού κανόνα μου.

Νά μήν άμελάτε. Δέν άμέλησα έγώ.

Τ ώ ρ α  έχω χαρά, ειρήνη!".

================================================

Παρά την πλήρη σωματική του κατάπτωσι, ή θαυμασία του μνήμη συνέχιζε νά λειτουργή άριστα.

Ο ύπηρετήσας αύτόν πιστώς άχρι τελευταίας του πνοής μοναχός, αναφέρει τά έξής χαρακτηριστικά γιά τό τέλος του:

"Χωρίς νά χάσει τό λογικό του έλεγε

τήν εύχή "Κύριε 'lησού Χριστέ έλέησόν με" καθαρά

καί χωρίς νά έχη ούδένα ρόγχον. 

Τά δέ τελευταία του λόγια ήσαν:

"Χριστέ μου, τό μέγα Σου έλεος"

καί έκοιμήθη έν  ειρήνη.

«Ο έωρακώς Παύλος Μοναχός».

Σταχυολογήματα από το βιβλίο: Γέρο - Αββακούμ ο Ανυπόδητος

Όλο το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή μπορείτε να το διαβάσετε στη διεύθυνση: http://agiameteora.net/images/pdf/avvakoum-o-anipoditos.pdf