Άδειασα τον εαυτό μου για τον Χριστό!

Γέροντας Αββακούμ ο ανυπόδητος

"Αύτός ( ο γέροντας Αββακούμ) γνωρίζει πράγματα, τά όποία γνωρίζουν συνήθως μόνο Καθηγηταί Πανεπιστημίου. Αύτός μπορεί να κάνη κάθε σοφό νά ντρέπεται. Είναι πτωχός άλλά κατέχει περισσότερα άπ' ότι όλοι οι σoφoί. Aύτός είναι πραγματικά φωτισμένος".

N.Λoύβαρις, Aκαδημαϊκός.

===================================================

….Τό όνομα που τού δίδουν κατά την κουρά του είναι Άββακούμ, τό όποιον στην Έβpαϊκή σημαίνει: άγκαλιά, άγκαλιάζω.  Όντως ό π. Άββακούμ μετ' όλίγον θά έγίνετο δι' όλην την άδελφότητα της Μεγίστης Λαύρας μιά άγκαλιά παρηγορίας, διότι είχε τό χάρισμα της παpακλήσεως άφθονον. Πολύ σύντομα νεαροί καί παλαιοί μοναχοί θά βρίσκουν κοντά του λόγον άληθείας καί παρακλήσεως, έκφρασι ζώσης άγάπης καί χριστιανικού ένδιαφέροντος,άπό μιά καρδιά γεμάτη συμπάθεια και άπλότητα. Αύτό θά γΙνη άργότερον και γιά τούς πολυπληθείς θαυμαστάς του, οι όποίοι κατά δεκάδες θά τόν έπισκέπτονται καθημερινώς γιά νά βρούν στα λόγια του βάλσαμο παρηγορίας καί ένίσχυσι στόν άγωνα της αρετής. Ή άγάπη του άγκάλιαζε άβίαστα τούς πάντας, διότι είχε προηγουμένως ό ίδιος αγκαλιάσει τόν Θεόν, τήν πηγήν πάσης δυνάμεως και παpακλήσεως.

===================================================

Ενας κληρικός θεολόγος, είς έπιστολήν του έγραψε τά έξης διά την ύψηλήν πολιτείαν τού Γέροντα. "Κατά την συζήτησιν δέν περιαυτολογούσε. Διά τόν έαυτόν του ώμιλούσε πολύ ταπεινά. Αναφερόμενος είς διάφορα καταπληκτικά καί ύπερφυσικά γεγονότα της ζωής του, δέν ώμίλει εύθέως, άλλά μέ προσοχή καί έπιφυλακτικότητα καί μέ διάφορα ύπονοούμενα. Έκείνο τό όποίον είπε σαφώς είναι ότι είδε όφθαλμoφανώς τήν Παναγία μας, μίαν Μ.Τετάρτη είς τόν πρόναον της Έκκλησίας, προτού αρχίσει τό εύχέλαιον καί ένώ εύρίσκετο μόνος εις αύτόν. Έπασχε τότε από τα πόδια του, τά όποία ήσαν πρησμένα άπό την όρθοστασίαν της προσευχής. Έπαρουσιάσθη έμπρός του ή Παναγία ώς βασίλισσα καί τού έσταύρωσε τά πόδια, όπως χρίει ό ίερεύς μέ τό εύχέλαιον, καί αμέσως έξηφανίσθη. Άπό τότε τά πρησμένα πόδια του έγιναν καλά!".

================================================

Ή βία και ή άσκησις τόσων δεκαετιών είχαν άφήσει έντονα τά σημεία τους στήν όλη έμφάνιση και διαγωγή του. Οταν μιά φορά ένας άδελφός της Λαύρας ώμιλούσε μέ μιά όμάδα Γερμανών έπισκεπτών στήν αύλή τού Μοναστηριού,συνέβη τήν ώρα έκείνη νά είσέρχεται στήν Μονήν, ,ό γερο-Άββακούμ. Άμέσως τότε οί Γερμανοί έγκατέλειψαν τόν συνομιλητή τους και περιεκύκλωσαν μετά θαυμασμού τόν ρακοφορούντα μοναχόν, έπαναλαμβάνοντες μέ τά όλίγα έλληνικά τους:

"Αύτό πραγματικό άσκητή"!

================================================

Όσοι τόν έζησαν, ή έστω δι' όλίγον έγνώρισαν, τόν άνθρωπον τού Θεού, τόν άπέριττον π. Άββακούμ, όμολογούν ότι έπρόκειτο γιά ζωντανό παράδειγμα άνθρώπου άγάπης και παρακλήσεως. "Όταν μιλούσες μαζί του έφευγαν όλα", διηγείται χαρακτηριστικώς ένας άπό τούς νύν Λαυριώτας πατέρας. "Είς τό. πρόσωπόν του είδον ένα Γέροντα μέ καρδίαν μικρού παιδιού", γράφει έτερος έκ τού "κόσμου" άρχιμανδρίτης, ό όποίος τόν έπεσκέπτετο συχνά. Αλλος δέ θαυμαστής του γράφει πρός αύτόν: "Πότε θά βρεθώ και πάλιν κοντά Σας νά κλαύσω καθορών τό άπλούν και χαρμόσυνον και ύπερκόσμιον γέλιο σου" .

================================================

"Οταν μιλούσες μαζί του διέκρινες άμέσως ότι ήτο γεμάτος άπό τό συμπαθές, τό έπιεικές, τό φιλάνθρωπον,τό διακριτικόν. Μαέστρος άληθινός στό μέτρο και τήν προσφορά της άγάπης του. Τό έγνώριζε καλώς ότι είναι μεγάλη καί ιερά ή άποστολή τού συμβουλεύοντος, διά τούτο συχνά έλεγε στους κληρικούς έπισκέπτας του. "Ολως ιερόν  πράγμα n συμβουλή γνώμης, άγάπης καρπός, ταπεινοφροσύνης άπόδειξις".

================================================

Είς δέ τούς πνευματικούς  έτόνιζε ότι πρέπει νά είναι πλήρεις άγάπης και καταδεκτικότητος, ανοχής και πνεύματος ειρήνης, ώστε οιανδήποτε ώρα κι' άν έρχεται ό πιστός νά τόν ύποδέχονται μέ τό χαμόγελον και τό εύπρόσδεκτον, "ώστε νά φεύγη εύχαριστημένος και νά δοξάζεται ό Χριστός"!

================================================

Πολύ συχνά έπίσης μιλούσε και γιά τήν χαρά πού θά πρέπη νά νοιώθη ό πιστός χριστιανός στήν ζωή του. Τήν χαρά τήν γνήσια και άδολον, τήν χαράν τού Κυρίου καί όχι τού κόσμου, γιά τήν οποίαν ό άσκητής της Βίγλας έλεγε έκ πείρας τά έξής μεγάλα καί άληθινά, τά όποία ούδείς μοναχός, τουλάχιστον νεώτερος, δέν τόλμησε νά προφέρη:

" Ή χαρά είναι σχέσις μέ τόν Θεόν, ή ένωσις μέ αύτόν».

Ό άνθρωπος γεννήθηκε γιά τήν χαρά, όχι γιά τήν θλίψι.

Γιατί παίρνει τήν χαρά του άπό τά είδωλα;

Πιστέψτε, πληρώνουν γιά την χαρά τους.

Η χαρά όμως τού Θεού δέν κοστίζει τίποτα.

Έγώ π.χ. δέν θά μπορούσα νά τήν πληρώσω, διότι δέν έχω τίποτα στον κόσμο. Δέν μιλάω μόνον έγώ έτσι, άλλά όμοια μιλούν και όλα μου τ' άδέλφια (οι μοναχοί), τά οποία δέν κατέχουν τίποτα, παρά μόνον τόν Θεόν. Ολοι αύτοί είναι γεμάτο χαρά.

Δέν έχω τίποτα άλλο, παρά τόν Χριστόν!

Τίποτα άλλο παρά τόν Χριστόν καί τήν χαρά.

Η φτώχεια είναι ώραία, διότι έλαφρώνει, εύκολύνει.

'Όταν ο Χριστός είναι μαζί      μου, είναι        ή χαρά έντός   μου.

 Πρέπει νά        είναι κανείς  άδειος,  γιά         νά       είσέλθη            ο Χριστός. 

Άδειασα τόν έαυτόν μου για τόν Χριστό!

================================================

 Στό τέλος του διαβάζοντας τη διαθήκη του είπε:

"Είμαι ειρηνικός·δέν χρωστάω σε κανέναν. Τώρα έχω ειρήνη.

Δέν άφηκα ποτέ τίποτα άπό τις μετάνοιες και τά κομποσχοίνια τού κανόνα μου.

Νά μήν άμελάτε. Δέν άμέλησα έγώ.

Τ ώ ρ α  έχω χαρά, ειρήνη!".

================================================

Παρά την πλήρη σωματική του κατάπτωσι, ή θαυμασία του μνήμη συνέχιζε νά λειτουργή άριστα.

Ο ύπηρετήσας αύτόν πιστώς άχρι τελευταίας του πνοής μοναχός, αναφέρει τά έξής χαρακτηριστικά γιά τό τέλος του:

"Χωρίς νά χάσει τό λογικό του έλεγε

τήν εύχή "Κύριε 'lησού Χριστέ έλέησόν με" καθαρά

καί χωρίς νά έχη ούδένα ρόγχον. 

Τά δέ τελευταία του λόγια ήσαν:

"Χριστέ μου, τό μέγα Σου έλεος"

καί έκοιμήθη έν  ειρήνη.

«Ο έωρακώς Παύλος Μοναχός».

Σταχυολογήματα από το βιβλίο: Γέρο - Αββακούμ ο Ανυπόδητος

Όλο το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή μπορείτε να το διαβάσετε στη διεύθυνση: http://agiameteora.net/images/pdf/avvakoum-o-anipoditos.pdf

Τα πνευματικά οφέλη της συμμετοχής στις Ιερές Ακολουθίες...

Δεν μεταλαμβάνουν όλοι οι χριστιανοί που έρχονται στη θεία λειτουργία. Αλλά όλοι οι χριστιανοί που πηγαίνουν στη θεία λειτουργία παίρνουν τη χάρη του Θεού, σύμφωνα με τα μέτρα τα πνευματικά στα οποία βρίσκονται.

Για παράδειγμα, οι ιερατικές ευλογίες που δίνονται στους πιστούς κατά τη θεία λειτουργία είναι πολύ σημαντικές. Σε κάθε λειτουργία λέγεται τέσσερις φορές για όλους τους χριστιανούς : «Εἰρήνη πᾶσι». Σε κάθε λειτουργία λέγονται τα λόγια: «Πάντων ὑμῶν, , μνησθείη Κύριος ὁ Θεὸς ἐν τῇ βασιλείᾳ αὐτοῦ πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων»∙ σε κάθε λειτουργία λέγεται το :

«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν»∙ σε κάθε λειτουργία λέγονται τα λόγια: «Καὶ ἔσται τὰ ἐλέη τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, μετὰ πάντων ὑμῶν».

Σε κάθε λειτουργία λέγεται:

«Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου»∙ σε κάθε λειτουργία λέγεται : «Εὐλογία Κυρίου καὶ ἔλεος Αὐτοῦ ἔλθοι ἐφ' ἡμᾶς, τῇ αὐτοῦ θείᾳ χάριτι καὶ φιλανθρωπίᾳ πάντοτε, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Γι’ αυτό , αυτοί οι οποίοι πηγαίνουν στις ακολουθίες κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, έστω και με την επιθυμία να εκπληρωθούν κάποιες επιθυμίες τους, θα ήταν καλό να πηγαίνουν και την Κυριακή, ακόμη και με την προσδοκία που αναφέραμε, γιατί η θεία λειτουργία είναι πιο γεμάτη με ευλογίες από κάθε άλλη ακολουθία.

Εγώ επιμένω στη συμμετοχή στη θεία λειτουργία! Εξάλλου, είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει κάθε άνθρωπος, όταν αναφερόμαστε στη συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες. Θα έπρεπε βέβαια να συμμετέχουμε και σε άλλες ιερές ακολουθίες που έχουν ένα ρόλο προετοιμασίας. Και επειδή η θεία λειτουργία είναι η κορυφή, το απόγειο των ιερών ακολουθιών, όσοι από τους ιερωμένους θέλουν να λειτουργήσουν προετοιμάζονται με άλλες ιερές ακολουθίες. Η θεία λειτουργία δεν είναι μια ακολουθία που τελείται άσχετα με άλλες ακολουθίες. Γι’ αυτό και στα γαλλικά, για παράδειγμα, λειτουργία ονομάζονται και οι υπόλοιπες ακολουθίες.

Εμείς, όταν λέμε θεία λειτουργία , κατανοούμε ένα συγκεκριμένο πράγμα. Τις άλλες ακολουθίες τις θεωρούμε κάτι άλλο. Στην πραγματικότητα οι άλλες ακολουθίες δεν είναι κάτι ξεχωριστό, αλλά είναι μέσα προορισμένα να μας παρουσιάσουν ενώπιον του Θεού, μέσα για να εξωτερικεύουμε με τα λόγια τους τον ψυχικό μας κόσμο, μέσα για να προσευχηθούμε και να διδαχτούμε, γιατί μέσα στα πλαίσια των ιερών ακολουθιών προσευχόμαστε και διδασκόμαστε. Διδασκόμαστε προσευχόμενοι και προσευχόμαστε διδασκόμενοι. Σ’ αυτό το στόχο προσβλέπουν οι ευχές των ιερών ακολουθιών.

Όταν πηγαίνεις στην Εκκλησία και δεν υπάρχει ακολουθία, μπορείς να προσεύχεσαι με τις προσευχές σου και με τα λόγια σου, αλλά δεν είσαι δεσμευμένος, όπως συμβαίνει με τις σκέψεις που εμπεριέχονται στις ιερές ακολουθίες. Για παράδειγμα, στη θεία λειτουργία λέγεται: «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας» κι εμείς απαντάμε «Ἔχομεν πρὸς τὸν Κύριον». Και λέμε τα λόγια «Ἔχομεν πρὸς τὸν Κύριον», έστω κι αν δεν έχουμε τις καρδιές μας δοσμένες στον Κύριο, όπως απαιτεί η τάξη και η ακολουθία. Βέβαια, στην πραγματικότητα εμείς γι’ αυτό τον λόγο είμαστε στην ακολουθία, για να προσφέρουμε στον Κύριο τις καρδιές μας, να τις ανεβάσουμε ψηλά, να μην τις έχουμε καθηλωμένες στη γη.

Από το βιβλίο: «Ο Γέροντας Θεόφιλος Παραϊάν

Χωρίς φως, φωτισμένος»

Πηγή: Άγια Μετέωρα 

Διηγήσεις Θαυμασίων Τιμίου Προδρόμου

                               

«Θα σας διηγηθώ τώρα ένα αληθινό γεγονός που έγινε σ' έναν νεόκουρο μοναχό, ο οποίος, παίρνοντας θάρρος σε μένα, μου το εκμυστηρεύθηκε, πολύ εμπιστευτικά:

–Τον Τίμιο Πρόδρομο, που εικονίζεται με αυστηρή μορφή στο προσκυνητάριο που βρίσκεται εντός του Καθολικού της Μονής Διονυσίου, μπροστά στον δεξιό κίονα, προφανώς και τον γνωρίζεις! Όσες φορές του μιλάω και τον ατενίζω στο πρόσωπο, μου φαίνεται σαν να είναι ζωντανός. Μέσα μου, αισθάνομαι σαν ένα παιδί που μιλάει προς τον πατέρα του. Όταν, για πρώτη φορά, την Δευτέρα το βράδυ, διάβαζα στο Απόδειπνο τους Χαιρετισμούς του Αγίου, καθώς ήμουν νεόκουρος μοναχός και στεκόμουν μπροστά σ' αυτήν την Εικόνα του Τιμίου Προδρόμου, με πολλή ευλάβεια και αγάπη, όταν έφτασα στον λόγο των Χαιρετισμών: «ευφημών γαρ ήδομαι τα σα, απορών δε λόγου δειλιών Πρόδρομε, αυτός δε ενισχύων με...» (=«Γλυκαίνομαι να εγκωμιάζω τις αρετές σου, Πρόδρομε! 

Διστάζω όμως, μια και δεν μου βρίσκεται σε μένα ο λόγος. Εσύ, όμως, δωσ' μου δύναμη γι' αυτό!»), —ω, των θαυμασίων σου, προστάτη μου, Τίμιε Πρόδρομε!–, αισθάνθηκα μία υπερφυσική χάρη μες στην καρδιά μου και μου φάνηκε σαν να σήκωσε, ο Τίμιος Πρόδρομος, ολόκληρο το σώμα μου, ψηλά πάνω από την γη, γεμίζοντάς με ολόκληρον με άρρητη χαρά και αγαλλίαση!...». 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

«Στην Εορτή του Αγίου Πνεύματος, του έτους 1961, μετά την Θεία Λειτουργία, ο εφημέριος ιερομόναχος Παύλος, ήρθε και μου διηγήθηκε την θαυματουργία της Αγίας Δεξιάς του Τιμίου Προδρόμου που έγινε σ' αυτόν, ως εξής: 

—Κατάλαβες τί μου συνέβη, σήμερα στην Λειτουργία, πάτερ Λάζαρε; 

—Τί; Για εξήγησέ μου καλύτερα, σε παρακαλώ! 

–Βεβαίως, με άκουγες στον Όρθρο, πόσο δυσκολευόμουνα στις Εκφωνήσεις, πώς είχε φράξει ο λαιμός μου από την φαρυγγίτιδα που με τυραννάει κατά καιρούς. 

—Ναι, το κατάλαβα. Κι έλεγα μέσα μου: «άραγε, πώς θα τα καταφέρει στην Λειτουργία ο παπάς;!». 

—Άκου, λοιπόν: όταν συναχθήκαμε οι ιερείς στην Εκκλησία για να πάρουμε «καιρό», βλέπω τον εαυτό μου να είναι σε κακή κατάσταση. Πριν βάλει «Ευλογητός» ο Ηγούμενος, πήγα και τον παρακάλεσα να βγάλει την Αγία Δεξιά του Τιμίου Προδρόμου να την ασπασθώ και να με σταυρώσει με αυτήν. Δέχθηκε αμέσως ο Ηγούμενος, σταύρωσε το κεφάλι μου με την Αγία Προδρομική Δεξιά, λέγοντας και την συνήθη ειδική ευχή που υπάρχει γι' αυτές τις περιπτώσεις. Την ασπάσθηκα κι εγώ με πολλή ευλάβεια και αγάπη, παρακαλώντας συγχρόνως τον Τίμιο Πρόδρομο να με λυπηθεί και να με γιατρεύσει από αυτήν την ασθένεια που με τυραννούσε. Για να μπορέσω, —εις δόξαν Θεού–, να κάνω τις Εκφωνήσεις με ευχέρεια φωνής. Τέλος, για να μπορέσω να πω και το Ευαγγέλιο με ευκολία και ευρυφωνία, όπως το λέμε συνήθως εμείς, σε τέτοιες Δεσποτικές Εορτές. 

Αυτά, περίπου, είπα προς τον Τίμιο Πρόδρομο, όταν ασπαζόμουν την Αγία του Δεξιά. Και, —ω, της θαυμασίας και ταχείας σου αντιλήψεως, Τίμιε του Χριστού Πρόδρομε!–, αμέσως ένιωσα την ενέργεια της Θείας Χάριτος, μαλάκωσε ο λάρυγγάς μου κι άνοιξε η φωνή μου! Γέμισα από θείο ζήλο κι έκανα τις Εκφωνήσεις με πολλή ευλάβεια και αγάπη. Είπα και το Ευαγγέλιο με όλη μου την άνεση και την ευκολία, μέσ' από το βάθος της ψυχής και της καρδιάς μου. Με όλη μου την ευλάβεια και την ευγνωμοσύνη, ευχαρίστησα τον πανάγαθο προστάτη μας, τον πανένδοξο Βαπτιστή και Πρόδρομο του Κυρίου, με τις πρεσβείες του οποίου, είθε να έχουμε, όλοι μας, αγαθό τέλος και να μπούμε στην Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν, γένοιτο!...».

[(1) Λαζάρου Μοναχού Διονυσιάτου (†24/12/1974): «Διονυσιάτικαι Διηγήσεις», σελ. 14—15 και 30—31, έκδ. (1η;) Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος 1988. 

(2) Ο Τίμιος Πρόδρομος: εξαίσια σύγχρονη φορητή εικόνα, που βρίσκεται στον χώρο υποδοχής του Αρχονταρικιού της Ιεράς Γυναικείας Μονής «Κοιμήσεως της Θεοτόκου», Πανοράματος Θεσ/νίκης. Έχω την, σχετικά βέβαιη, πληροφορία, ότι, μάλλον πρόκειται για έργο που ιστόρησε η ίδια η μακαριστή Γερόντισσα Φεβρωνία (†22/5/2008), —πραγματικά, μία οσιακή και, εξαιτίας της απερίγραπτης υπομονής που επέδειξε στην επάρατο ασθένεια, μία μαρτυρική μορφή. Την εκτιμούσε εν Κυρίω πολύ, γι' αυτό και την επισκεπτόταν συχνά, ο μακαριστός Γέροντάς μας, π.Ευσέβιος Βίττης (†4/11/2009).]

«ΟΠΩΣ ΤΟΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ: ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΟΒΙΑ!... 

ΑΝΔΡΑΣ ΠΑΛΩΡΙΟΣ, ΓΙΓΑΝΤΑΣ, ΜΕ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΞΕΠΛΕΚΑ!...»

Ο μακαριστός μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης, είναι πολύ γνωστός στον κόσμο των διψαλέων αναγνωστών του Ορθόδοξου βιβλίου, για τις κατανυκτικές και πάντερπνες «Διονυσιάτικες Διηγήσεις» που μας άφησε, σαν γραπτές και, τω όντι, πολύτιμες αναμνήσεις οσίων Διονυσιατών Πατέρων και πολλών άλλων θαυμαστών θείων γεγονότων από την ασκητική βιοτή τους. 

Ανάμεσα, λοιπόν, σε αυτές τις «διηγήσεις» του, περιλαμβάνει και δύο τουλάχιστον, –πραγματικά, φοβερές!–, διηγήσεις που απέσπασε από τον συμμοναστή του, τον (προ πολλού, μακαριστό και αυτόν), π. Βησσαρίωνα. 

Ο ευλογημένος αυτός αδελφός της Μονής Διονυσίου, ο π.Βησσαρίων, καταγόταν από την Χαλκίδα της Εύβοιας. Εκοιμήθη εν Κυρίω το 1952, σε ηλικία 76 ετών. Πριν την κοίμησή του, ήταν Οικονόμος σ’ ένα Μετόχιο της Μονής Διονυσίου στην Συκιά Χαλκιδικής, το λεγόμενο «Καλαμίτσι». Προαισθάνθηκε τον θάνατό του, και αφού αποχαιρέτησε τους γνωστούς και τους φίλους του, τους είπε πολύ απλά, ότι, «πηγαίνει στο Μοναστήρι για να πεθάνει»!

Μόλις αποβιβάσθηκε στην αποβάθρα της Μονής Διονυσίου, έκλινε τα γόνατα της ψυχής και της καρδιάς του κι’ ευχαριστούσε ολόψυχα τον Τίμιο Πρόδρομο που τον αξίωσε να έλθει πίσω στην Μονή της «μετανοίας» του, για να αποδώσει το «κοινόφλητο χρέος» της εν Κυρίω αποδημίας του. Αυτή, πραγματοποιήθηκε μετά από δύο μέρες, αφού πρώτα αποχαιρέτησε όλους τους αδελφούς του και συγχωρέθηκε μαζί τους. Αυτός, ο τρισμακάριστος μοναχός, είχε σαν «σύνοικο», θησαυρισμένη μέσα στην καρδιά του, πολλή και ζέουσα, την αγία ταπείνωση και την πίστη…

Κάποτε, βρήκε την ευκαιρία ο π.Λάζαρος και τον ρώτησε:

–«Άκουσα, π.Βησσαρίων, όταν το Μοναστήρι μας σε είχε διορίσει Οικονόμο στο Μετόχι της, στα Μεριανά της Χαλκιδικής, ότι είδες τον Τίμιο Πρόδρομο, με τον Οποίον και συνομίλησες κιόλας. Αν το θυμάσαι κι’ αν θέλεις, πες μου το και σ’ εμένα αυτό το γεγονός, όπως συνέβη, να το σημειώσω για να μαθαίνουν κι’ οι νεώτεροι. Πώς είδες τον Τίμιο Πρόδρομο ζωντανό και μίλησες μαζί Του;...».

Ο Γερο–Βησσαρίων, μειδίασε για λίγο και, με την συνηθισμένη του απλότητα, άρχισε να λέει:

–«Αδελφάκι μου, καθώς ξέρεις, το Μοναστήρι μας με διόρισε Οικονόμο στα 1916 κι’ όσο μπορούσα, φρόντιζα για τις δουλειές του Μετοχίου. Εσύ, μυλωνάς έκανες και ξέρεις ότι πολλές φορές μαζεύονται πολλοί νοματαίοι στον μύλο. Μια μέρα, δύο χωριάτες ήρθαν στα παζάρια και, ο ένας απ’ αυτούς, αγόρασε την φοράδα του άλλου. Εκείνος που την αγόρασε, πήγε μέσα στην Εκκλησία και προσκύνησε. Άφησε μάλιστα μπροστά στην Εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και μερικά χρήματα και μου είπε ν’ ανάψω κι’ ένα κερί. Εγώ, άναψα τα καντήλια και βλέπω, μετ’ από λίγο, να λείπουν τα χρήματα. Μα, δεν ξέρεις πόση στεναχώρια μού ’ρθε! Με σκλήρυνε κι’ εμένα ο πειρασμός και, όπως κουβεντιάζουμε τώρα μαζί, πήγα μπροστά στην Εικόνα του Αγίου και του λέω:

–«Άγιε Πρόδρομε, δεν είσαι εδώ;! Γιατί αφήνεις να σου παίρνουν τα χρήματα μπροστά από την Εικόνα σου;! Αα!..., δεν σου ανάβω το καντήλι!...».

Έτσι, λοιπόν, άναψα μόνο της Παναγίας το καντήλι κι’ έφυγα. Ναι, αλλά μέσα μου, η καρδιά μου, χτυπούσε λιγάκι. Πήγα στον μήλο, ανέβηκα πάνω στο σπίτι, έφαγα λίγο ψωμί, αλλά, συγχυσμένος! Θυμόμουνα ότι το καντήλι του Αγίου το είχα αφήσει επίτηδες σβηστό, αλλά ο «κοτσουνούρης» (σημ.: ο διάβολος, ο πονηρός), δεν μ’ άφηνε! Πολύ, με σκλήρυνε! Μάλιστα δε, έλεγα μέσα μου:

–«Άϊ, να δούμε τί θα γίνει!... Το καντήλι, δεν το ανάβω εγώ απόψε!...».

Κοιμήθηκα, λοιπόν, με την σύγχυση που είχα μέσα μου, όπως επέμενα στην γνώμη μου. Έτυχε να είναι πανσέληνος, τότε. Το φεγγάρι, ήταν σαν ήλιος. Κι’ από το παράθυρο του κελλιού μου, έμπαινε μέσα το φως. Καθώς, λοιπόν, κοιμόμουν μόνος μου, –καθότι τότε δεν είχα άλλον αδελφό μαζί μου για συνοδία–, κατά τα μεσάνυχτα, αισθάνομαι μια γερή σκουντιά!…

Ξυπνώ, και βλέπω έναν γίγαντα μπροστά μου, με τα μαλλιά ξέπλεκα. Από τον φόβο μου, άρχισα να τρέμω και μόλις που μπόρεσα να του πω:

–«Πώς ήρθες εδώ;!...».

Για απάντηση, μού λέει με ύφος σοβαρό:

–«Το πώς ήρθα, να μη ρωτάς! Αλλά, για πες μου: Γιατί δεν ανάβεις το καντήλι;!».

Αμέσως, με πολύ φόβο, με φωνή που έτρεμε και με δάκρυα στα μάτια, τού λέω:

–«Να με συγχωρέσεις, Άγιε!... Έσφαλλα!...

Κλαίγοντας, τού έβαλα τότε τρεις μετάνοιες στα πόδια του και τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει!... Τότε, ακούω τον Τίμιο Πρόδρομο, με γλυκειά και με ήρεμη φωνή, να μου λέει:

–«Παιδί μου, Βησσαρίων, λες ότι «δεν είμαι ’δω»! Κι’ αν εγώ δεν είμαι ’δω, τότε, ποιός σε φυλάει εσένα εδώ τόσα χρόνια, σ’ αυτήν την ερημιά που είσαι, από τους ληστές και από τ’ άλλα τα κακοποιά στοιχεία;!».

–«Άγιέ μου!», του λέω, «σε παρακαλώ, να με συγχωρέσεις!... Δεν θα το ξανακάνω!...».

–«Πήγαινε ν’ ανάψεις το καντήλι στην Εικόνα μου, και να το κηρύττεις και να το λες και σ’ άλλους, ότι, κάνουν θαύματα οι Εικόνες. Γιατί πολλοί άρχισαν να λένε ότι οι Εικόνες δεν θαυματουργούν!». 

Αυτά, μου είπε ο Άγιος, κι’ έγινε άφαντος. Εγώ, κατευθείαν εκείνη την ώρα πήγα στην Εκκλησία και, –ω, του θαύματος!–, βλέπω όλα τα απολεσθέντα χρήματα στον ίδιο τόπο, όπως ήταν και πριν, μπροστά στην Εικόνα του Αγίου! Ποιός ξέρει τί λαχτάρα να τράβηξε εκείνος ο κλέφτης κι’ έφερε πίσω τα χρήματα στην Εικόνα, αυτήν την ίδια κιόλας νύχτα!

Σαν άκουσα την διήγηση του π.Βησσαρίωνος, τον ρώτησα:

–«Τί ενδύματα φορούσε ο Τίμιος Πρόδρομος;». Και μου απάντησε:

–«Να! Όπως τον βλέπεις στην Εικόνα: με την προβιά! Αλλά, τέτοιον ψηλό άνθρωπο, δεν είδα άλλον στην ζωή μου! Μα, τι να σου πω! Άνδρας, πελώριος! Γίγαντας!».

–«Σε πιστεύω!», του λέω, «Γιατί και ο Χριστός μάς λέει στο Ευαγγέλιο (Ματθ. ια' 11), ότι, «Οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν, μείζων Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ» (δηλαδή: «Δεν έχει φανεί μεταξύ των γεννημένων από γυναίκες άνθρωπος άλλος που να είναι μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το Βαπτιστή»), αν και ο λόγος αυτός υπονοεί το πλήθος των αρετών και την μεγάλη αγιότητα του Τιμίου Προδρόμου. Όμως, ισχύει αυτό επίσης και για την σωματική του διάπλαση, γιατί τα λόγια του Κυρίου και τα δύο περιλαμβάνουν». 

Κατά την απόλυτη και παντέλεια ακρίβεια που έχει η αιώνια Αλήθεια του αψευδούς Λόγου του Θεανθρώπου Σωτήρος Χριστού, ο Οποίος είναι η Αυτοαλήθεια και η Αυτοζωή...

Ἀπολυτίκιον.

Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Προφῆτα καὶ Πρόδρομε,* τῆς παρουσίας Χριστοῦ,* ἀξίως εὐφημῆσαί σε,* οὐκ εὐποροῦμεν ἠμεῖς,* οἱ πόθω τιμῶντές σε,* στείρωσις γὰρ τεκούσης, * καὶ πατρὸς ἀφωνία,* λέλυνται τῇ ἐνδόξω,* καὶ σεπτῇ σου γεννήσει,* καὶ σάρκωσις Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ,* κόσμω κηρύττεται.

Κοντάκιον.

Ἦχος γ'. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ πρὶν στείρα σήμερον,* Χριστοῦ τὸν Πρόδρομον τίκτει,* καὶ αὐτὸς τὸ πλήρωμα,* πάσης τῆς προφητείας, * ὅνπερ γάρ, * προανεκήρυξαν οἱ Προφῆται,* τοῦτον δή,* ἐν Ἰορδάνῃ χειροθετήσας,* ἀνεδείχθη Θεοῦ Λόγου,* Προφήτης Κῆρυξ,* ὁμοῦ καὶ Πρόδρομος.

[Λαζάρου Μοναχού Διονυσιάτου: «Διονυσιάτικαι Διηγήσεις», §44–§46, σελ. 117, 119, 123–125, Έκδοσις (1η;) Ιερά Μονή Διονυσίου, Άγιον Όρος 1988.]

Κείμενα: π.Δαμιανός Σαράντης

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου/Αέναη επΑνάσταση

http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/2014/03/ta-thaymasia-tou-Agioy-Iwannoy-toy-Prodromoy.html

Σπανακόπιττα με ταχίνι, για την άλαδη νηστεία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

Σπανακόπιττα με ταχίνι

1 κιλό σπανάκι ψιλοκομμένο και στειμμένο

3 μέτρια πράσα (το λευκό τους) ψιλοκομμένα

5-6 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα

1 μάτσο άνηθος

1 μάτσο μαϊδανός

1/2 κιλό φύλλο κρούστας για πίττα

200-250 γρ. καρυδόψιχα τριμμένα

3-4 κουταλιές της σούπας ταχίνι αραιωμένο σε χλιαρό νερό

2 κουταλιές της σούπας σιμιγδάλι ψιλό

Ετοιμάζουμε την γέμισι ανακατεύοντας το σπανάκι, τα πράσα, τα κρεμμυδάκια, τον άνηθο, τον μαϊδανό με λίγη καρυδόψιχα.

«Λαδώνουμε» το ταψί με ταχίνι, πασπαλίζουμε με λίγο σιμιγδάλι. Το υπόλοιπο το ρίχνουμε στην γέμισι για να πάρη τα υγρά.

Τα υπόλοιπα φύλλα τα «λαδώνουμε» με ταχίνι, σκορπώντας και λίγη καρυδόψιχα. Στρώνουμε 3 φύλλα. Βάζουμε το 1/3 της γέμισης. Μετά αλείφουμε με ταχίνι ένα κατσαρό φύλλο σκορπώντας και καρυδόψιχα και αδειάζουμε το 1/3 της γέμισης. Κατόπιν πάλι φύλλο κατσαρό, αλείφουμε, σκορπάμε καρύδι και έπειτα το τελευταίο 1/3 της γέμισης.

Στα δύο τελευταία φύλλα ραντίζουμε με λίγο νερό, και αλείφουμε με περισσότερο ταχίνι για να μην «αρπάξουν». Χαράσσουμε με κοφτερό μαχαίρι και ψήνουμε στους 200ο για μια ώρα περίπου.

Σημείωση: Μπορούμε να λιγοστέψουμε το σπανάκι και να προσθέσουμε σέσκουλα, λάπαθα, καυκαλήθρες, κ.λπ. χόρτα κατάλληλα για πίττες.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «Οψοποιών μαγγανείαι ήγουν καλογηρική μαγειρική και ζαχαροπλαστική»

Του Αρχιμ. Δοσιθέου,  ηγουμένου της Μονής Τατάρνης

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ ΑΒΕΕ www.eptalofos.gr

"Θα φας το ψωμί σου με το ζύγι και θα πιεις το νερό με μέτρο»

Άγιος Γρηγόριος ο Σιναϊτης

Τί να πω για την κοιλιά, τη βασίλισσα των παθών; Αν μπορέσεις να τη νεκρώσεις και να την κάνεις σαν μισοπεθαμένη, μην υποχωρήσεις. Εμένα, αγαπητέ, με έχει κατακυριέψει και την λατρεύω σαν δούλος της και συνθηκολογημένος μαζί της, αυτή η συνεργός των δαιμόνων και η κατοικία των παθών. Είναι αυτή που προκαλεί την πτώση μας, αλλά και την έγερσή μας όταν πειθαρχεί. Από αυτή έχομε ξεπέσει τόσο από το πρώτο όσο κι από το δεύτερο θεϊκό μας αξίωμα. Αφού δηλαδή καταστράφηκε το αρχικό θεϊκό αξίωμά μας, ανακαινιστήκαμε πάλι με τη χάρη του Χριστού.

Και να τώρα πάλι έχομε ξεπέσει από το Θεό, επειδή αμελήσαμε τις εντολές που διατηρούν και αυξάνουν τη χάρη με την προκοπή μας, ακόμη κι αν από άγνοια υπερηφανευόμαστε και νομίζομε ότι είμαστε με το Θεό. Τα σώματα έχουν πολλές διαφορές στην τροφή, όπως έχουν πει οι Πατέρες. Άλλος έχει ανάγκη από πολλή τροφή, άλλος από λίγη για τη διατήρηση της φυσικής δυνάμεώς του, κι ο καθένας τρώει ανάλογα με τη δύναμη και τη σωματική του κατάσταση.

Ο ησυχαστής όμως πρέπει να περνά πάντοτε με στέρηση και να μη χορταίνει. Γιατί όταν βαρύνει το στομάχι, θολώνει ο νους και έτσι ούτε την προσευχή μπορεί να λέει δυνατά και καθαρά. Αλλά από τη χώνευση των πολλών φαγητών νυστάζει και θέλει να κοιμηθεί γρήγορα, οπότε πάρα πολλές φαντασίες ορμούν στο νου κατά τον ύπνο. Για εκείνον λοιπόν που θέλει να σωθεί και βιάζει τον εαυτό του για τον Κύριο να ζει ησυχαστικά, αρκεί νομίζω μιά λίτρα ψωμί και τρία ή τέσσερα ποτήρια νερό και κρασί την ημέρα. Από τα φαγητά που βρίσκονται, να τρώει την κατάλληλη ώρα λίγο απ' όλα, χωρίς να χορταίνει.

Ενεργώντας έτσι σοφά στο θέμα αυτό, θα μπορέσει ν' αποφύγει την υπερηφάνεια, αφού θα τρώει απ' όλα, αλλά και δε θα σιχαθεί τα έργα του Θεού, τα "καλά λίαν"(Γεν. 1, 31), και θα τον ευχαριστεί για όλα. Αυτή είναι η διάκριση των φρονίμων. Για τους ασθενείς όμως στην πίστη και στην ψυχή, η αποχή από τα φαγητά είναι συμφερότερη· σ' αυτούς ο Απόστολος παραγγέλλει να τρώνε χορταρικά (Ρωμ. 14, 2), αφού δεν πιστεύουν ότι θα φυλαχθούν από το Θεό.

Τί να σου πω, που ζήτησες κανόνα και βάρος πολύ, ενώ είσαι γέρος; Δεν μπορούν οι νέοι να κρατήσουν με ζύγι και μέτρο, και πώς θα μπορέσεις εσύ; Πρέπει να κρατάς την ελευθερία σου σε όλα, όταν τρώς κάτι. Αν όμως νικιέσαι, να μετανοείς και να ξαναεπιχειρήσεις, και μην πάψεις να κάνεις έτσι πάντοτε, όταν πέφτεις δηλαδή να σηκώνεσαι κατηγορώντας πάντοτε τον εαυτό σου και όχι άλλον, και θα βρεις ανάπαυση, κερδίζοντας σοφά τη νίκη με πτώσεις, κατά τη Γραφή. Αλλά μην παραβαίνεις τον όρο που σου έθεσα και αυτό σου αρκεί. Γιατί τίποτε δε δυναμώνει το σώμα τόσο, όσο το ψωμί και το νερό.

Γι' αυτό έλεγε ο Προφήτης, παραβλέποντας όλα τ' άλλα: «Υιέ ανθρώπου, θα φας το ψωμί σου με το ζύγι και θα πιεις το νερό με μέτρο» (Ιεζ. 4, 16). Το φαγητό έχει τρεις όρους: εγκράτεια, αυτάρκεια και κόρο. Εγκράτεια είναι να πεινάς μετά το φαγητό. Αυτάρκεια είναι μήτε να πεινάς μήτε να νιώθεις βάρος. Κόρος δε, να νιώθεις λίγο βάρος μετά το φαγητό. Να χορτάσεις τώρα, και να συνεχίσεις να τρως, αυτό είναι η θύρα της γαστριμαργίας, από την οποία μπαίνει η πορνεία. Εσύ, έχοντας καλά αυτά υπόψη σου, διάλεξε το κατά τη δύναμή σου καλύτερο, χωρίς να ξεπερνάς τους όρους. Γιατί μόνον οι τέλειοι μπορούν κατά τον Απόστολο και να πεινούν και να χορταίνουν και να είναι σε όλα δυνατοί (Φιλιπ. 4, 12).

Αγιος Φανούριος και ...Φανουρόπιτα...Συνταγή...

Ἕνας ἄγνωστος ἅγιος στίς ἁγιολογικές πηγές, γιά τόν ὁποῖο δέν γνωρίζουμε οὔτε τόν τόπο τῆς καταγωγῆς του, οὔτε τά ὀνόματα τῶν γονέων του, οὔτε τή χρονολογική περίοδο, πού ἔζησε, γίνεται γνωστός καί καθιερώνεται στή συνείδηση τῶν ὀρθοδόξων ἀπό τήν εὕρεση τῆς εἰκόνος του τόν 14ο αἰώνα στή Ρόδο. Ὁ λόγος γιά τόν Ἅγιο Φανούριο, τόν λαοφιλῆ καί νεοφανή αὐτό ἅγιό της Ἐκκλησίας μας, τοῦ ὁποίου τήν εὕρεση τῆς εἰκόνος ἀπό τόν Μητροπολίτη Ρόδου Νεῖλο, ἑορτάζουμε κάθε χρόνο στίς 27 Αὐγούστου. Ἡ εἰκόνα αὐτή ἔφερε τήν ἐπιγραφή «Ἅγιος Φανούριος» καί ἀπεικόνιζε τόν ἅγιο μέ στρατιωτική στολή περιστοιχιζόμενο ἀπό δώδεκα σκηνές τοῦ βίου του. Μετά τή Ρόδο ἡ τιμή τοῦ νεοφανούς αὐτοῦ Ἁγίου της Ἐκκλησίας μας μεταφέρεται στήν Κρήτη, ὅπου γίνεται ἰδιαίτερα γνωστός μετά τό θαῦμα τῆς ἀπελευθέρωσης τριῶν Κρητικῶν ἱεροδιακόνων ἀπό τούς Ἀγαρηνούς, πού τούς συνέλαβαν αἰχμάλωτους καί τούς μετέφεραν στή Ρόδο. 

Τά δυό αὐτά γεγονότα, δηλαδή ἡ εὕρεση τῆς εἰκόνος τοῦ Ἁγίου στή Ρόδο καί τό ἐπιτελεσθέν θαῦμα συνέβαλαν στήν καθιέρωση τῆς τιμῆς του ὄχι μόνο στή Ρόδο καί τήν Κρήτη, ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια καί μάλιστα σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά συγκαταλέγεται ὡς ἕνας ἀπό τούς πιό δημοφιλεῖς ἁγίους της Ὀρθοδοξίας. Ἐκτός ὅμως ἀπό τά δυό αὐτά γεγονότα, τίποτα ἄλλο δέν μᾶς εἶναι γνωστό γιά τόν Ἅγιο Φανούριο. 

Γιά νά καλυφθεῖ τό κενό γιά περισσότερες πληροφορίες γιά τόν ἄγνωστο στά συναξάρια ἅγιο, δημιουργήθηκαν ἀπό τή λαϊκή πίστη διάφορες φανταστικές ἱστορίες καί ἀνευλαβῆ μυθεύματα, τά ὁποῖα ὄχι μόνο δέν ἀνταποκρίνονται στήν πραγματικότητα, ἀλλά εἶναι καί ἀσυμβίβαστα πρός τήν ὀρθόδοξη πίστη καί λατρεία τοῦ λαοῦ μας, ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει στό εὐσύνοπτο βιβλίο του «Πλάνες καί ἡ Ἀλήθεια» ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἠλείας κ. Γερμανός. Τό ἀρνητικό βέβαια σ’ αὐτή τήν περίπτωση εἶναι ὅτι πολλά ἀπό αὐτά καλλιεργήθηκαν καί παγιώθηκαν διά μέσου τῶν αἰώνων σέ τέτοιο βαθμό καί μέ τέτοιο τρόπο, ὥστε νά θεωροῦνται ὡς ἱστορικά τεκμηριωμένα γεγονότα, πού προσβάλλουν τόσο τήν ἀξιοπιστία τῆς ὀρθόδοξης πνευματικῆς ζωῆς ὅσο καί τή νοητική ἀντίληψη τῶν χριστιανῶν.

Γιά παράδειγμα ἀπό τήν παρετυμολογία τοῦ ὀνόματος Φανούριος, πού ἔχει νά κάνει μέ τό ρῆμα φανερώνω, δημιουργήθηκε ἡ μυθώδης ἀντίληψη, ὅτι ὁ Ἅγιος Φανούριος εἶναι εἰδικός στήν ἀνεύρεση τῶν χαμένων ἀντικειμένων. Γι’ αὐτό τόν λόγο ὅσοι ἔχουν χάσει κάποιο ἀντικείμενο ἤ οἱ ἀνύπαντρες κοπέλες, πού ψάχνουν νά βροῦν γαμπρό, φτιάχνουν μία πίτα, τήν ἐπονομαζόμενη φανουρόπιτα, τήν ὁποία μοιράζουν ἐπικαλούμενοι τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου. Στήν πραγματικότητα ὅμως πουθενά στόν βίο τοῦ Ἁγίου δέν ἔχουμε ἀναφορά γιά ἀνεύρεση χαμένων ἀντικειμένων ἤ γιά φανέρωση προσώπων ἤ γιά παρασκευή πίτας ἀπό τόν Ἅγιο ἤ πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου. Παρόλα αὐτά κατ’ οἰκονομία μποροῦμε νά ἀποδεχθοῦμε μέσα στή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας τήν παρασκευή πίτας πρός τιμήν τοῦ νεοφανούς Ἁγίου Φανουρίου ἀπό εὐλάβεια στόν Ἅγιο καί μόνο, ὅπως κατά τόν ἴδιο τρόπο συνηθίζουμε νά παρασκευάζουμε καί νά προσφέρουμε ἄρτους καί κόλλυβα πρός τιμήν τῶν ἑορταζομένων ἁγίων. Γι’ αὐτόν τόν σκοπό ἄλλωστε ὑπάρχει καί ἡ σχετική εὐχή τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Αὐτό ὅμως πού ξεπερνᾶ κάθε φαντασία καί ἀποτελεῖ μία ἀνιστόριστη καί μυθώδη δοξασία εἶναι ἡ παρασκευή τῆς φανουρόπιτας γιά τή συγχώρηση τῆς ψυχῆς τῆς ἁμαρτωλῆς μητέρας τοῦ Ἁγίου. Σύμφωνα μάλιστα μέ τή λαϊκή πίστη ἡ μητέρα του ὑπῆρξε ἀφιλόδωρη καί ἁμαρτωλή καί βασανιζόταν στήν κόλαση. Γι’ αὐτό τόν λόγο ὁ Ἅγιος Φανούριος παρακάλεσε τούς χριστιανούς νά προσεύχονται γιά τήν ψυχή της καί νά φτιάχνουν πίτα γιά τή συγχώρησή της. Ἡ λαϊκή αὐτή δοξασία, ὅταν μάλιστα συνδυάζεται καί μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τῆς μητέρας τοῦ Ἁγίου, προσβάλλει τήν ὀρθόδοξη πίστη καί λατρεία τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά καί τόν ἴδιο τόν Ἅγιο, ἀφοῦ ἡ προσφερόμενη φανουρόπιτα δέν προορίζεται γιά τόν νεοφανή Ἅγιο Φανούριο, ἀλλά γιά τήν ψυχή τῆς μητέρας του, γιά τήν ὁποία σύμφωνα μέ τίς ὑπάρχουσες πηγές δέν γνωρίζουμε ἀπολύτως τίποτα.

Οἱ λαϊκές δοξασίες γιά τόν Ἅγιο Φανούριο, ἀλλά καί γιά ἄλλους ἁγίους της Ἐκκλησίας μας, ἔχουν βέβαια ἕνα ἰδιαίτερο λαογραφικό ἐνδιαφέρον γιά τόν λαϊκό πολιτισμό τῆς πατρίδος μας καί τήν ἐπιστήμη τῆς λαογραφίας, ἀφοῦ καταδεικνύουν τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ὁ εὐσεβής ἑλληνικός λαός ἔχει ἀγκαλιάσει τούς ἁγίους καί τούς ἔχει βάλει στήν καθημερινή ζωή καί τά προβλήματά του. 

Εἶναι ὅμως καί ἐπιτακτική ἀνάγκη νά διαχωρίσουμε τήν πράγματι ἐνδιαφέρουσα γιά κάθε φιλίστορα μελετητή λαογραφική προσέγγιση τῶν ἁγίων του τόπου μας ἀπό τήν ὑγιῆ καί ἀληθινή ἑλληνορθόδοξη παράδοση καί πίστη τοῦ λαοῦ μας, ἡ ὁποία θά πρέπει νά εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό τήν ἀρρωστημένη θρησκοληψία, τίς μαγικές προλήψεις καί τίς λαϊκές δοξασίες καί δεισιδαιμονίες. 

Ἄς εὐχηθοῦμε ὁλόψυχα ὁ Πανάγαθος Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Φανουρίου τοῦ νεοφανοῦς καί θαυματουργοῦ νά μᾶς ἀποκαλύψει στό μέλλον θαυμαστά σημεῖα καί γεγονότα ἀπό τόν βίο τοῦ λαοφιλοῦς αὐτοῦ Ἁγίου της Ἐκκλησίας μας.

Ἀριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος Ἐκπαιδευτικός 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

Παρασκευοπούλου Γερμανοῦ, Μητροπολίτου Ἠλείας, Πλάνες καί ἡ Ἀλήθεια, Ἀποστολική Διακονία, Β΄ Ἔκδοση, Ἀθήνα 2001. 

Χατζηφώτη Ι.Μ., Ὀρθοδοξία καί λαϊκές δοξασίες, Ἑλληνικά Γράμματα, Ἀθήνα 1996.

πηγη...ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΥΜΗΣ.

ΣΥΝΤΑΓΗ. 

Φανουρόπιτα: Η παραδοσιακή Μικρασιάτικη συνταγή με 9 υλικά
Υλικά
1 κούπα σπορέλαιο
3 κούπες αλεύρι (που φουσκώνει μόνο του)
1 κούπα ζάχαρη
1 κούπα φυσικό χυμό πορτοκάλι
1 κουταλάκι γλυκού σόδα
1/2 κούπα καρύδι κομμένο μέτριο
1/2 κούπα σταφίδα ξανθή
1/2 κουταλάκι γλυκού γαρίφαλο
3/4 κουταλάκι γλυκού κανέλα
Πριν ξεκινήσετε την εκτέλεση
Διαλύουμε τη σόδα μέσα στον χυμό πορτοκάλι
Αν έχουμε ήδη τη σταφίδα στο ψυγείο τότε πρέπει να τη βάλετε 4 ώρες σε νερό για να
φουσκώσει. Αν την πάρετε φρέσκια τη χρησιμοποιείτε απευθείας.
Εκτέλεση
Χτυπάμε το λάδι μαζί με τη ζάχαρη μέχρι να λιώσει όσο περισσότερο γίνεται η ζάχαρη. Σε αυτό το μείγμα ρίχνουμε το πορτοκάλι που έχουμε διαλύσει τη σόδα. Συνεχίζουμε το χτύπημα για 3-4 λεπτά. (Σε αυτότο στάδιο χρησιμοποιούμε μίξερ)
Σε ένα μπολ έχουμε βάλει το αλεύρι μαζί με το γαρίφαλο, την κανέλα, το καρύδι και τη σταφίδα (την οποία έχουμε στεγνώσει ταμποναριστά για να μην σβολιάσει το αλεύρι όταν τη ρίξουμε).
Ανακατεύουμε με αναδευτήρα ή με κουτάλι το μείγμα. Δεν χρειάζεται να ξαναχρησιμοποιήσυμε το μίξερ.
Έχουμε λαδώσει ελάχιστα το ταψί ( 28 νούμερο), γιατί ήδη το μείγμα μας έχει όσο λάδι χρειάζεται για να μην κολλήσει και απλώνουμε το μείγμα.
Βάζουμε το ταψί σε προθερμασμένο φούρνο στους 160-170 βαθμούς, ανάλογα τον φούρνο(ψήνεται και σε αντίσταση και σε αέρα) για 40-60 λεπτά.
Αφήνουμε τη φανουρόπιτα να κρυώσει και μετά την κόβουμε.
Γιατί φτιάχνουμε τη φανουρόπιτα-Τι λέει η παράδοση
Για την ζωή του Αγίου Φανουρίου, τον οποίο τιμάμε με αυτή τη νηστίσιμη πίτα, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες μαρτυρίες. Κατά την παράδοση, η πίτα φτιάχνεται για να σωθεί η μητέρα του αγίου, η οποία ήταν μία σκληρή, αμαρτωλή γυναίκα. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γράφει με αυτή την αφορμή ότι όποιος επικαλείται τον Άγιο Φανούριο πρέπει πάντα να λέει «Θεός σχωρέσ” τη μητέρα του Αγίου Φανουρίου. Θεός σχωρέσ” την».
Έτσι, στις 27 Αυγούστου που τιμάται ο Άγιος Φανούριος, συνηθίζεται οι νοικοκυρές να φτιάχνουν φανουρόπιτες, τις οποίες μοιράζουν στη γειτονιά αφού ευλογηθούν πρώτα από την εκκλησία. Με το πέρασμα των χρόνων, καθιερώθηκε να φτιάχνουμε φανουρόπιτα για να βρούμε κάτι που χάσαμε. Πολλοί, εξάλλου, συνδέουν αυτή την ιδιότητα του Αγίου Φανουρίου και της πίτας με το όνομα του Αγίου, που προκύπτει από το ρήμα «φαίνω» που σημαίνει αποκαλύπτω.

Πηγή: http://sdsakis10.blogspot.gr/2014/08/blog-post_64.html?spref=fb

Η ψυχή αγιάζεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων. Όσιος Πορφύριος

Ο όσιος Πορφύριος ήδη από πολύ νέος, ασκούμενος στο Άγιον Όρος, συνειδητοποίησε την αγαθή επίδραση πού έχει η μελέτη ιερών κειμένων στη μόρφωση, διαμόρφωση και μεταμόρφωση της ανθρώπινης συνείδησης.

 Διδάσκει σχετικά:

«Ἡ ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή. Όλα τα άγια βιβλία της Εκκλησίας μας περιέχουν λόγια άγια, ερωτικά προς τον Χριστό μας. Να τα διαβάζετε με χαρά, αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ᾿ αυτήν την προσπάθεια με λαχτάρα, ἡ ψυχή σας θα αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε».

«Να δοθείτε στη μελέτη της Αγίας Γραφής, των ψαλμών, των πατερικών κειμένων. Να επιδοθείτε στη μελέτη με έρωτα θείο. Φώς Χριστού θα πλημμυρίσει την ψυχή σας» .

«Η Καινή Διαθήκη είναι πηγή ανεξάντλητη. Και όσο τη διαβάζεις, τόσο περισσότερο υπεισέρχεσαι στη σοφία του Θεού. Ἡ σοφία του Θεού δεν έρχεται μόνη της. Πρέπει εμείς να τη ζητήσουμε».

«Να διαβάζεις όλους τούς βίους των Αγίων. Εγώ τούς έχω διαβάσει όλους... Από μικρό παιδί διάβαζα τούς βίους των Αγίων και με βοήθησαν πάρα πολύ να γνωρίσω τον Θεό και να έλθω πιο κοντά Του.

Το ίδιο να κάνεις και συ. Θα έχεις μεγάλο ψυχικό όφελος, γιατί σιγά σιγά θα αρχίσεις να τούς μιμείσαι. Διάβαζε λοιπόν. Διάβαζε όσο μπορείς την Αγία Γραφή και τούς βίους των Αγίων. Αυτό σον συνιστώ».

«Ευφραινόμαστε με τα θεία λόγια. Αυτή ἡ ευφροσύνη, αυτή ἡ χαρά είναι ἡ δική μας προσπάθεια για να μπούμε εύκολα στην ατμόσφαιρα της προσευχής, ἡ προθέρμανση, όπως λέμε.

Να έχετε συνέχεια τη μνήμη του Θεού. Μνήμη Θεού θα αποκτήσετε με την ευχή, “Κύριε Ιησού Χριστέ...”, με τις προσευχές της Εκκλησίας, με τούς ύμνους, με το να φέρνετε στον νου σας τις ενέργειες του Θεού και χωρία από την Αγία Γραφή κι από άλλα πνευματικά βιβλία.

Όσα διαβάζουμε, τα πάντα, εναποθηκεύονται μέσα στη μνήμη μας και, όταν ὁ Χριστός κρίνει κατάλληλη την ώρα, μας τα αποκαλύπτει».

Από το Βιβλίο Παταπίου μοναχού Καυσοκαλυβίτου

Ο  Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Η Αγιότητα τον 21^ο αιώνα

Εκδοτική παραγωγή : www.eptalofos.gr