«Όλη μου η ζωή ή­ταν έ­νας πα­ρά­δει­σος. Άγιος Πορφύριος

Η υ­πα­κοή δεί­χνει την α­γάπη προς τον Χρι­στό.

«Όλη μου η ζωή ή­ταν έ­νας πα­ρά­δει­σος. 

Προ­σευχή, θεία λα­τρεία, ερ­γό­χειρο, υ­πα­κοή στους Γέ­ρον­τές μου. 

Αλλά η υ­πα­κοή μου ή­ταν α­πο­τέ­λε­σμα α­γά­πης, όχι α­ναγ­κα­στική, 
αυτή  η ευ­λο­γη­μένη υ­πα­κοή πολύ με ω­φέ­λησε. Με άλ­λαξε. 

Πρέ­πει μέρα-νύ­χτα να δο­ξάζω τον Θεό, πού με α­ξί­ωσε να ζήσω 
έτσι σ᾿ αυτή τη ζωή. 

Πάνω στην υ­πα­κοή είχα σκύ­ψει και εγ­κύ­ψει. 

Τα υ­πό­λοιπα, πού ὁ Θεός έφερε στη ζωή μου, ήλ­θαν μόνα τους. 

Και το χά­ρι­σμα το προ­ο­ρα­τικό μού δό­θηκε απ᾿ τον Θεό

ε­ξαι­τίας της υ­ π­α­κοής. 

Η υ­πα­κοή δεί­χνει την α­γάπη προς τον Χρι­στό.

 Και ὁ Χρι­στός ι­δι­αί­τερα α­γα­πάει τούς υ­πά­κου­ους. 

Γι᾿ αυτό λέει: ‘‘ Εγώ τούς εμέ φι­λούν­τας α­γαπώ, οι δέ εμέ ζη­τούν­τες

ευ­ ρή­σουσι χά­ριν’’ (Πα­ροιμ. 8, 17)».

    «Δεν υ­πήρχε κα­θό­λου τεμ­πε­λιά. 

    Μ᾿ ευ­χα­ρι­στούσε να προ­σεύ­χο­μαι, κι ό­ταν α­κόμη ή­μουν 
    κου­ρα­σμέ­νος.  

    Μες στην κού­ραση α­να­ζη­τούσα πιο πολύ τον Θεό. 

    Αυτό πρέ­πει να το πι­στέ­ψετε και να κα­τα­λά­βετε πρά­γματι 

   ότι είναι κα­τορ­θωτό. 

   Είναι θέμα α­γά­πης. 

   Δεν εί­ναι α­πλώς ότι πη­γαί­νεις γρή­γο­ρα. 

   Κά­νεις τη δου­λειά, αρ­χί­ζεις μετά άλλη, ε­πι­στρέ­φεις, 

   κά­νεις άλλη δου­λειά και κοι­τάς όλες να τις τε­λει­ώ­σεις, να πο­τί­σεις, 

   να  σκα­λί­σεις, να φέ­ρεις χώμα και κλα­ριά, να πάς στο βουνό, 

   να φέ­ρεις ξύλα  για το ερ­γό­χειρο. 

   Με την α­γάπη γί­νε­σαι α­ει­κί­νη­τος. 

   Να δεις τότε πού πάνε οι αμαρ­τίες!

   Κοι­μούν­ται όλα. Α­κούτε; 

  Αυτή εί­ναι πρα­γμα­τικά ξένη ζωή, 

  ζωή οσία, α­γία, 

  ζωή πα­ρα­δει­σέ­νια».

Από το Βιβλίο:

«Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης Η αγιότητα στον 21ο αιώνα»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ