O ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΚΑΚΟΦΗΜΟ ΣΠΙΤΙ

«Παλαιά συνηθίζαμε, κατά την εορτή των Θεοφανείων, να αγιάζουμε τα σπίτια. Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ και αγίαζα. Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, μου ανοίγανε κι έμπαινα μέσα ψάλλοντας: “εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...”. Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, βλέπω μία σιδερένια πόρτα. Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, πού ήταν γεμάτη από μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, και προχωρώ στη σκάλα. Ήταν μία σκάλα εξωτερικά, πού ανέβαινε πάνω, και κάτω είχε υπόγειο. Ανέβηκα τη σκάλα, χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μία κυρία. Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου το “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε...”. Με σταματάει απότομα. Εν τω μεταξύ με ακούσανε, και δεξιά κι αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες από τα δωμάτια. “Κατάλαβα. Έπεσα σε οίκο ανοχής”, είπα μέσα μου. Ἡ γυναίκα μπήκε μπροστά μου να με εμποδίσει.

– Να φύγεις, μου λέει. Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν τον Σταυρό. Να φιλήσω εγώ τον Σταυρό και να φύγεις, σε παρακαλώ.

Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος και της λέω:

 

– Εγώ δεν μπορώ να φύγω! Εγώ είμαι παπάς,
δεν μπορώ να φύγω! Ήλθα εδώ ν᾿ αγιάσω.

– Ναι, αλλά δεν κάνει να φιλήσουν τον Σταυρό αυτές.

– Μα δεν ξέρουμε αν κάνει να φιλήσουν τον Σταυρό αυτές ή  εσύ. Διότι αν με ρωτήσει ὁ Θεός και ζητήσει να Του πω ποιός κάνει να φιλήσει τον Σταυρό, οι κοπέλες ή εσύ, μπορεί να έλεγα: “Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου”.

Εκείνη τη στιγμή κοκκίνισε λίγο. Της λέω λοιπόν:

– Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν τον Σταυρό.

Τούς έκανα νόημα να πλησιάσουν. Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα το “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε...”, διότι είχα μία χαρά μέσα μου, πού ὁ Θεός οικονόμησε τα πράγματα να πάω και σ᾿ αυτές τις ψυχές.

Φιλήσανε όλες τον Σταυρό. Ήταν όλες περιποιημένες με τις πολύχρωμες φούστες κ.λπ. και τούς είπα:

– Παιδιά μου, χρόνια πολλά. Ὁ Θεός μας αγαπάει όλους. Είναι πολύ καλός και “βρέχει επί δικαίους και αδίκους”. Όλοι Τον έχουμε Πατέρα και για όλους μας ενδιαφέρεται ὁ Θεός. Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσουμε και να Τον αγαπήσουμε κι εμείς και να γίνουμε καλοί. Να Τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχισμένες θα είστε.

 Κοιτάζανε απορημένες. Κάτι πήρε ἡ ψυχούλα τους ἡ ταλαιπωρημένη.

– Χάρηκα, τούς λέω, τέλος, πού με αξίωσε ὁ Θεός να έλθω σήμερα και να σάς αγιάσω. Χρόνια πολλά!

– Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες και έφυγα»

 

ΠΗΓΗ Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης. Η αγιότητα στον εικοστό πρώτο αιώνα

Παταπίου μοναχού. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΤΑΛΟΦΟΣ