"Σε υποδέχτηκε ο Άγιος, παιδί μου!"

Ένας Έλληνας στρατιώτης του Αλβανικού μετώπου στο έπος του 1940 καταθέτει τη μαρτυρία του για τον άγνωστο σε εκείνον τότε αλλά γνωστό σε εμάς Ιερέα και Άγιο ο οποίος με παρέμβαση του τον έσωσε από βέβαιο θάνατο.

«Είμαι Πειραιώτης. Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο. Κινδύνεψα. Δίπλα μου ακριβώς, έπεσε μια οβίδα. Άνοιξε ολόκληρο πηγάδι. Εκείνη τη στιγμή, έρχεται αστραπιαία ένας παπάς – πού βρέθηκε; – και μου δίνει μια γερή σπρωξιά. Μ΄ έριξε στο χώμα, σε κατεύθυνση αντίθετη από την οβίδα. Γλίτωσα, κυριολεκτικά από θαύμα.

Όταν γύρισα στο Πειραιά, άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες ιερωμένων, για να βρω τον παπά που μ’ έσωσε. Εκείνος, μόλις μ’ έσπρωξε, εξαφανίστηκε. Ταραγμένος όπως ήμουν, ούτε που μου ’κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή.

Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε, ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου.

– Αυτός είναι! φώναξα ανατριχιασμένος. Γι’ αυτό έρχομαι στο μοναστήρι. Ήθελα κι εγώ κάτι να προσφέρω στο μοναστήρι του. Ρώτησα κι έμαθα ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι μοναχές να τα επισκευάσουν. Ανέλαβα εγώ. Θα τα κάνω καινούργια απ’ την αρχή. Γι’ αυτό πηγαίνω. Είναι η δεύτερη φορά. Όταν πρωτοπήγα, με υποδέχτηκαν οι μοναχές, δίχως να με γνωρίζουν.

– Ήρθατε για τα κεραμίδια; με ρώτησαν!

Τα ’χασα. Δεν είχα πει τίποτα σε κανένα. Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν: « Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (δηλ. ο άγιος Νεκτάριος) και μας το είπε!…

Αυτά μου διηγήθηκε το παλικάρι. Ανεβήκαμε όλοι μαζί στο μοναστήρι. Πήγα στον τάφο, γονάτισα κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Εκείνη τη στιγμή μια υπέροχη μυρωδιά γιασεμιού απλώθηκε. Άρχισα να ψάχνω μέσα στην αυλή την κρεβατίνα με το γιασεμί. Η Γερόντισσα Παρασκευή με ρώτησε τι ψάχνω. Όταν της εξήγησα, μου είπε:

– Δεν έχουμε γιασεμί στο μοναστήρι. Ούτε βασιλικό. Σε υποδέχτηκε ο Άγιος, παιδί μου!

Από τότε πίστεψα πιο δυνατά στη χάρη του.

-------------------------------------------------------------------------------
πηγή: Αγ. Αικατερίνη Λαρίσης
Μας το κοινοποίησε ο κ. Δ.Κ.

Άγιέ μου Πορφύριε σ΄ ευχαριστώ!!! Μοναχή Ευνίκη

Ο Άγιος Παίσιος το 1940

πηγή:

Πατήρ Χρήστος Εφημέριος Μανταμάδου face book

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σ΄αυτό τον κόσμο.

Π. Ιουστίνος Πάρβου (Ρουμάνος)

Η προσευχή της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα σε αυτό τον κόσμο. 

Στον κόπο των μητέρων βρίσκεται το παρόν και το μέλλον ενός λαού. 

Πέρα από ό,τι προσφέρει η κοινωνία στον άνθρωπο, η μάνα που μεγαλώνει το παιδί φυτεύει τον σπόρο στην ψυχή του. 

Αυτή πρέπει να είναι ισορροπημένη, να έχει τον Άγιο της εικόνας στην καρδιά, τον Σταυρό στο μυαλό και να ξέρει τον δρόμο της Εκκλησίας. 

Μόνο έτσι θα μπορέσει να προετοιμάσει το παιδί για τη ζωή. Αυτό που μας λείπει τώρα είναι ακριβώς αυτό. 

Μας λείπουν οι άγιες μητέρες, οι οποίες μας χαρίζουν αγίους ήρωες, μάρτυρες, διανοουμένους.  Και για να μας δώσουν τις άγιες ιδιοφυΐες, που θα αναδείξουν ό,τι καλύτερο έχει αυτός ο λαός της Ορθοδοξίας".

Νέο βιβλίο 

(Κλικ στην εικόνα)

Ὑπερηφάνεια, η πικρή ρίζα τῶν παθῶν, Ἀρχιμ Σάββα Ἁγιορείτη - Συνομιλία μέ τόν κ Ἀνδρέα Μπλάνο

Ακολουθία Οσίου Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστού

Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός († 2009)25 Οκτωβρίου 2019

O Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (1897-1959), υπήρξε ο πνευματικός Πατέρας τεσσάρων πνευματικών μορφών του Αγίου Όρους, των μακαριστών Γερόντων Εφραίμ του Κατουνακιώτου (1912-1998), Ιωσήφ του Βατοπαιδινού (1921-2009), Χαραλάμπους του Διονυσιάτου (1910-2001) και του Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεΐτου, ευρισκομένου σήμερα στην Αμερική.

Ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής (1897-1959) έζησε σε μία περίοδο κρίσης και λειψανδρίας του Αγιορειτικού μοναχισμού. Επανέφερε με τον εμπειρικό τρόπο ζωής του ξανά την διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά περί ησυχασμού στον σύγχρονο αγιορειτικό και εν γένει στον ορθόδοξο μοναχισμό.

Ήταν ένας άξιος συνεχιστής της ησυχαστικής και φιλοκαλικής παραδόσεως, που συνέβαλε τα μέγιστα στην πνευματική άνθηση και επάνδρωση του Αγίου Όρους. Υπολογίζεται ότι από την «ρίζα» του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού προέρχονται άμεσα περισσότεροι από χίλιοι μοναχοί και μοναχές, που ανάγουν την πνευματική τους πατρότητα στον μακάριο αυτόν Γέροντα.

Ήταν άμοιρος κοσμικής μορφώσεως, κατέστη όμως σοφός στα θεία, επειδή τα έπασχε. Έγινε ο έμπειρος, διακριτικός και απλανής οδηγός στους ατραπούς της πνευματικής ζωής. Παρόλο που ζούσε σε ασκητικά σπήλαια μέσω των επιστολών του καθοδηγούσε εκατοντάδες λαϊκούς χριστιανούς στον κόσμο.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ

 (ΠΟΙΗΜΑ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΥ)

Άγ. Δημήτριος, Μυροβλύτης: "Πολλές φορές βοήθησα τους Θεσσαλονικείς πλην τώρα, από τις πολλές τους αμαρτίες απομακρύνθηκε ο Θεός και με πρόσταξε να τους αφήσω να παραδοθούν στα χέρια των Αγαρηνών".

Ο Άγιος Δημήτριος και ο Άγιος Αχίλλειος 

Τον καιρό κατά τον οποίο­ έμελλε να κυριευθεί η Θεσσαλονίκη από τους Αγαρηνούς, πορευόμενοι κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί προς τη Θεσσαλονίκη, έφθασαν στη βασιλική οδό, η οποία είναι στο Βαρδάρι.

­Εκεί που διέρχονταν τα Θεσσαλικά Τέμπη, είδαν οφθαλμοφανώς κάποιον στρατιώτη, ο οποίος ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη, έφιππος, ωραίος μεν στη θέα και εκ φύσεως πολύ ευχάριστος και ευάρεστος, κατηφής, όμως, και μαραμένος, γεγονός που κάλυπτε τη χάρη της ευφροσύνης του, και σαν από κάποιο πένθος καταβεβλημένος και λυπημένος. Και άλλον Αρχιερέα, ο οποίος ερχόταν α­πό το δρόμο της Λάρισας. Ο άνδρας αυτός είχε ολόλευκα μαλλιά και γένια, γλυκό και ιλαρό πρόσωπο και σεμνή αμφίεση. Και μόνο με τη θέα του υποδήλωνε το μεγάλο του σεβασμό. Ό­ταν συ­ναν­τή­θη­καν, ο στρα­τι­ώ­της χαιρέτισε πρώτος τον πρεσβύτη και είπε:

 — Χαίρε, Αρχιερεύ του Θεού, Αχίλλειε.

 Εί­πε και ο Αρχιερεύς:

 — Χαίρε και συ, στρατιώτα του Χριστού, Δημήτριε.

 Μόλις άκουσαν οι χριστιανοί αυτά τα ονόματα, σταμάτησαν φοβισμένοι εκεί κοντά για να δουν το τέλος. Λέγει, πάλι ο στρατιώτης:

 — Που πηγαίνεις Αρχιερεύ του Θεού Αχίλλειε; Εγώ, καθώς βλέπεις, έρχομαι προς εσένα.

 Τότε δάκρυσε ο Άγιος Αχίλλειος και είπε προς αυτόν:

 — Για τις αμαρτίες και τις ανομίες του κόσμου πρόσταξε ο Θεός να εξέλθω από τη Λάρισα την οποία φυλάττω, διότι θα παραδοθεί στα χέρια των Αγαρηνών. Και ιδού εξήλθα και πηγαίνω οπού με προστάξει. Και εσύ λοιπόν από που έρχεσαι; Πες μου σε παρακαλώ!.

 Τότε δάκρυσε ο Άγιος Δημήτριος και του λέει:

— Και εγώ το ίδιο έπαθα, Αρχιερεύ Αχίλλιε. Πολλές φορές βοήθησα τους Θεσσαλονικείς και τους λύτρωσα από αιχμαλωσίες και από θανατικό και από ασθένεια. Πλην τώρα, από τις πολλές τους αμαρτίες και ανομίες απομακρύνθηκε ο Θεός απ αυτούς και με πρόσταξε να τους αφήσω να παραδοθούν στα χέρια των Αγαρηνών. Γι’ αυτό υπάκουσα στην προσταγή Του και εξήλθα και πηγαίνω όπου με προστάζει. Χέρια ανδροφόνα και βαρβαρικά εξανδραπόδισαν τους συμπατριώτες μου. Ο ναός μου περιβρέχεται τώρα από τα αίματα των ομοφύλων μου, τα ιερά καταπατούνται από βέβηλα και ακάθαρτα πόδια και έχουν εξουθενωθεί. Και εγώ καθικέτευα το Θεό αδιαλείπτως, παρακαλώντας Τον να ελεήσει τους ατυχήσαντες συμπατριώτες του, και Του ζητούσα ως χάρη να τους λυπηθεί και πάλι. Εκείνος όμως – και βέβαια είναι αδύνατον να εξακριβωθεί το πως Αυτός κρίνει και ποιές είναι οι βουλές Του – άφησε την κληρονομιά Του, το λαό Του δηλαδή, να λάβει πείρα της βαρβαρικής απανθρωπιάς».

Από τα δεινά αυτά, που διηγήθηκε ο μάρτυς για τη Θεσσαλονίκη, συγκλονίσθηκε και συμπόνεσε πολύ ο ιεράρχης Αχίλλειος, έκραζαν δε μαζί:

«Είναι μεγάλα τα θαυμάσιά Σου, Κύριε, και δεν είναι ικανός κανένας να ερευνήσει και να καταλάβει την οικονομία Σου».

Αυτά είπαν και οι δύο έσκυψαν τα κεφάλια τους κάτω στη γη και έκλαψαν. Έπειτα από πολλή ώρα φιλήθηκαν και αποχαιρετίσθηκαν και αμέσως έγιναν άφαντοι. Αυτό το θαύμα είδαν οι Χριστιανοί και δεν τόλμη­σαν να πάνε στη Θεσσαλονίκη, αλλά γύρισαν πίσω, διηγούμενοι το όραμα. 

(Liber III (Βιβλίο 3, αγνώστου συγγραφέως του 10ου αιώνος), 3ο θαύμα, παράγραφοι 222 – 226)

πηγή

Όποιος λοιπόν ζητήσει το δίκιο του να ξέρει αυτό:

 

Οσίου γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού

"Αν στέκεις, ψυχή μου, στέκεις διότι σε βαστάζει η Χάρις. 

Κι αν πέφτει ο αδελφός σου πέφτει, διότι δεν είναι (απουσιάζει)
η Χάρις. 

Ευχαρίστει λοιπόν τον Θεόν και μη σφετερίζεσαι το ξένο σαν να είναι δικό σου.

Διότι σου παίρνει την Χάριν
και την δίδει σε αυτόν
και πέφτεις εσύ
και εγείρεται ο πλησίον σου.

 Όποιος λοιπόν ζητήσει το δίκιο του να ξέρει αυτό:

Να βαστάσει το βάρος του αδελφού του μέχρις εσχάτης πνοής.
Μόνο με την Α Γ Α Π Η οικοδομείται ο ασθενής αδελφός μας".
------------------------------------------------------
Από το βιβλίο: ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ
(56η επιστολή).

Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ. Ομιλία του Γέροντα της Ι.Μ. Αγ. Διονυσίου εν...

Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: Αναγγελία αγιοκατάταξης από τον Οικ. Πατριάρχη

Μια έκπληξη πριν την αποχώρηση του από το Άγιον Όρος επιφύλαξε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, την αναγγελία της αγιοκατάταξης του Γέροντα Σωφρόνιου του Έσσεξ 

Ο Γέροντας Σωφρόνιος (κατά κόσμον Σεργκέι Σεμιόνοβιτς Σάχαρωφ, ρωσικά: Сергей Семёнович Сахаров‎; 22 Σεπτεμβρίου 1896 – 11 Ιουλίου 1993) ήταν Ρώσος Ορθόδοξος Ιερομόναχος που ξεκίνησε τη μοναχική του ζωή στο Άγιο Όρος, στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος και θεωρείται από την ορθόδοξη παράδοση ως ένας από τους χαρισματικότερους μοναχούς του 20ου αιώνα.

Γεννήθηκε στη Μόσχα και ήταν μέλος 9μελούς οικογένειας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Σέργιος, ενώ έδειχνε από μικρός ιδιαίτερη θεολογική κλίση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την ζωγραφική, ενώ ασχολήθηκε και με τον Βουδισμό και τον Ινδουισμό. Όταν απογοητεύτηκε από τη φιλοσοφία των Ανατολικών θρησκειών, στράφηκε προς το Χριστιανισμό και πιο συγκεκριμένα την Ορθοδοξία.

Σε ηλικία 25 ετών μετακινήθηκε στη Γαλλία, προσπαθώντας να βρει εργασία ως ζωγράφος. Στη Γαλλία κατάφερε να γίνει δεκτός στους καλλιτεχνικούς κύκλους, όμως τελικά στράφηκε προς το χριστιανισμό με περισσότερο ζήλο αφού ούτε αυτό τον γέμιζε όπως ο ίδιος αργότερα ομολόγησε και έτσι στράφηκε σε ηλικία 29 ετών στη θεολογία, εισαγόμενος στο Ορθόδοξο Θεολογικό Ινστιτούτο στο Παρίσι.

Με το πέρας των σπουδών έλαβε την απόφαση να μονάσει. Έτσι εγκαταστάθηκε στη Ρωσική Μονή του Αγίου Παντελεήμονος στο Άγιο Όρος, το 1925. 4 έτη αργότερα γνώρισε τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη, ο οποίος έγινε ο πνευματικός καθοδηγητής του. Στη συνέχεια αναχώρησε για τα Καρούλια του Αγίου Όρους το 1938, που ασκήτεψε αυστηρά. Το 1948 έφυγε από το Άγιο Όρος ώστε να χειρουργηθεί στη Γαλλία ενώ εξέδωσε σε βιβλίο το βίο του Αγίου Σιλουανού, που εν τω μεταξύ εκοιμήθη.

Στη συνέχεια εξέδωσε και άλλα βιβλία το «Περί προσευχής», το «Άσκηση και Θεωρία» και «Η ζωή Του ζωή μου». Την ίδια εποχή επισκέφτηκε και τη Μόσχα μετά από πολλά χρόνια και έκτοτε είχε πιο στενούς δεσμούς με την πόλη. Το 1963 εγκατέλειψε το Άγιο Όρος και ίδρυσε μια χριστιανική αδελφότητα, χτίζοντας παράλληλα και ένα μοναστήρι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο στο Έσσεξ. Εκεί έμεινε μέχρι που πέθανε το 1993 σε ηλικία 97 ετών.

Έλεγε χαρακτηριστικά:

«Ήμουν στο Παρίσι, τα είχα όλα, ζούσα με τον καλλιτεχνικό κόσμο του Παρισιού και συμμετείχα σε όλες τις εκδηλώσεις. Όμως τίποτα δεν μου έδινε χαρά και ανακούφιση. Μετά από κάθε εκδήλωση του καλλιτεχνικού κόσμου, είχα μέσα μου κενό και αγωνία. Ο λογισμός μου, μου έλεγε πως κάτι πρέπει να κάμω, για να φύγω από το αδιέξοδο, που με συνείχε. Όμως δεν έβρισκα λύση. Ένα βράδυ, μετά από μία διασκέδαση, ανέβαινα στο σπίτι μου με σκυμμένο το κεφάλι και αργό βήμα. Έλεγα πως αυτή η ζωή είναι βάναυση, είναι ανιαρή. Τότε σκέφτηκα να γίνω μοναχός, όμως πού και πώς δεν είχα ιδέα. Ήμουν Ρώσος εμιγκρέ-πρόσφυγας στη Γαλλία. Εκεί υπήρχαν πολλοί Ρώσοι, οι οποίοι ίδρυσαν το Θεολογικό Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου … Στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου, όλοι μιλούσαν για Θεό, αλλά Θεό δεν είδα, ενώ όταν πήγα στο Άγιο Όρος, κανείς δεν μιλούσε για Θεό και όλα έδειχναν τον Θεό».

orthodoxia.online

Ο Γέροντας Ιερώνυμος Β' μέρος_Ομιλία Μύρωνος Ιερομονάχου

Ο Γέροντας Ιερώνυμος Α' μέρος_Ιερομόναχος Μύρων Σιμωνοπετρίτης

"Τα παιδιά δεν τα χτυπάνε.Τα χαϊδεύουνε, τα συμβουλεύουνε. Τα παιδιά θέλουνε αγάπη, πολλή αγάπη". ~ Αγίου Πορφυρίου

"Η κ. Καλλιόπη ήταν καθηγήτρια ξένων γλωσσών. Δίδασκε Αγγλικά και Γαλλικά και ήταν πνευματικό παιδί τού Αγίου Πορφυρίου.

Κάποτε η κ. Καλλιόπη ήταν στο σπίτι μου... και, καθώς παρέδιδε ιδιαίτερο μάθημα στην κόρη μου, τη χαστούκισε, διότι κάτι δεν πρόσεξε ή δεν το είχε διαβάσει καλά. 

Σε ένα- δύο λεπτά χτύπησε το τηλέφωνό μας και ο Άγιος ζήτησε να μιλήσει μέ τήν καθηγήτρια:

- Δώσε μου τώρα τήν Πόπη...

- ...Ναι, Γέροντα, ευλογείτε... ήρθα, η Πόπη είμαι, τί θέλετε;

-Τα παιδιά δεν τα χτυπάνε...! Τα χαϊδεύουνε, τα συμβουλεύουνε.  Τα παιδιά θέλουνε αγάπη, πολλή αγάπη.

Τα παιδιά δεν τα χτυπάνε. Να μην το ξαναχτυπήσεις το παιδί"! 

-----------------------------------------------------------------------------

Από το Βιβλίο: Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ

Έκδοση: Αγιοπαυλίτικο Ι. Κελλί 
Αγίων Θεοδώρων Αγίου Όρους

πηγή

Υ.Γ.:Ευχαριστούμε τον κ. Δ.Κ. που μας κοινοποίησε την ανάρτηση.

Πολύωρο αφιέρωμα στο ραδιόφωνο από το βιβλίο ΕΚΦΡΑΣΙΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ, Αγ. Ιωσήφ Ησυχαστού

Για το χαρμόσυνο γεγονός της Αγιοκατάταξης τεσσάρων Αγιορειτών Πατέρων από χθες μεταξύ των οποίων και του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστού θα μεταδίδεται ΑΠΟΨΕ από το ραδιόφωνο πολύωρο αφιέρωμα με την ανάγνωση του βιβλίου

ΕΚΦΡΑΣΙΣ   ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ    ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ.

Πρόκειται για ένα γλαφυρό, διδακτικό έργο με ζωντανά μηνύματα - επιστολές του Αγίου σε προσφιλή του πρόσωπα, μεγάλης πνευματικής ωφέλειας και  έμπνευσης. 

ΡΑΔΙΟ ΑΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

 http://agiamarina.radiostream321.com/

Την ευλογία τους να έχουμε - ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ ΑΓΙΟΙ

Άγιος Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης ή Ησυχαστής : Εγινε η Αγιοκατάταξή του..

"Πήγε στο Άγιον Όρος σε ηλικία 18 ετών, αποφασισμένος να τρώγει μια φορά ανά οκτώ μερες!

Ο Γέροντας του, του έβαλε κανόνα να τρώγει μια φορά την ημέρα ζυγισμένο φαγητό 280 γραμμάρια.

Κοιμόταν μια ώρα το βράδυ καθήμενος σε σκαμνάκι επί οκτώ χρόνια! Εκανε 3.000 μετάνοιες την ημέρα! 

Πνευματικό του παιδί και ο δικός μας Βολιώτης Γέροντας Εφραίμ ο Φιλοθεϊτης, που είναι στην Αριζόνα.

Πολλά θα ήθελα να γράψω. 

Όσοι θελετε να προοδεύσετε πνευματικά να αγοράσετε το Βιβλίο "Εκφρασις Μοναχικής Εμπειρίας." 

Αυτό το Βιβλίο το έχω "Ευαγγέλιο" στην προσωπική μου πνευματική ζωή εδώ και πολλά χρόνια.

Περιλαμβάνει όλες τις επιστολές, που εστελνε ο Άγιος σε πνευματικά του παιδιά".

Εύχεσθε.

Σταύρος Παν. Παπαγεωργίου

face book

----------------------------------------------------------------------

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019, κατά την επίσημη υποδοχή του στην Ιερά Επιστασία του Αγίου Όρους, ανήγγειλε την αγιοκατάταξη του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή, μαζί με τρεις ακόμη οσίους άνδρες: τον Δανιήλ Κατουνακιώτη, τον Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη και τον Εφραίμ Κατουνακιώτη.

__________________________________________

           Νέο βιβλίο -           

Εκδόσεις Επτάλοφος  

         (Κλικ στην εικόνα)         

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: Ξέρετε πότε έχει δύναμη η προσευχή; Να κάνετε πόλεμο με το....

   

Όλη η βάση είναι να προσέξη ο άνθρωπος να μην τον εγκαταλείψη η Χάρις του Θεού, για να έχη τον θείο φωτισμό. Γιατί, αν δεν υπάρχη θείος φωτισμός, όλα χαμένα είναι.

Τί τράβηξε ο Χριστός με τους Μαθητές, πριν τους επισκιάση η Χάρις, γιατί ήταν γήινοι! Πριν από την Πεντηκοστή είχε δοθή εξουσία από τον Θεό στους Μαθητές να βοηθούν τον κόσμο. Δεν είχαν όμως ακόμη τον θείο φωτισμό που πήραν την Πεντηκοστή.

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός. Και όταν λείπη ο θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος. Τότε ο ένας λέει «από ᾿δώ θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά· από ᾿δώ θα πάμε», ο άλλος «από ᾿δώ», ο άλλος «από ᾿κεί». Ο καθένας νομίζει ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός. Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μια θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. 

Αν δεν υπήρχε θαμπομάρα, δεν θα μάλωναν· θα έβλεπαν τον καλύτερο δρόμο και θα τραβούσαν προς τα εκεί. Θέλω να πω ότι όλοι μπορεί να κινούνται με καλή διάθεση, αλλά, επειδή υπάρχει θαμπομάρα, δημιουργούνται πολλά και στην κοινωνία και στην Εκκλησία. Τουλάχιστον στην Εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουν κακή διάθεση, αλλά λείπει ο θείος φωτισμός. Για το καλό αγωνίζονται, αλλά τελικά που καταλήγουν; Γι’ αυτό να ζητάμε από τον Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε. 

Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σά εκ των σών…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μη σακατεύωνται πνευματικά οι άνθρωποι. Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε «γιά να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω: «Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, να δέχωνται το Άγιο Πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο». Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τί καλό μπορεί να γίνη; Μια κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. 

Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι. Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ᾿ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση…. Όλη η βάση είναι ο θείος φωτισμός. Και αν έρθη ο θείος φωτισμός, τότε ο άνθρωπος αναπαύει και το περιβάλλον του και ο ίδιος εξελίσσεται πνευματικά. Γι’ αυτό λέω ότι καλά είναι τα φώτα και τα πολύφωτα, οι εφευρέσεις του εγκεφάλου, αλλά ανώτερο είναι το θείο φως της Χάριτος του Θεού, το οποίο φωτίζει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος που έχει θείο φωτισμό βλέπει πολύ καθαρά τα πράγματα, πληροφορείται χωρίς αμφιβολία, και ούτε εκείνος κουράζεται, αλλά και τους άλλους βοηθάει πολύ θετικά.

Η γνώση δίχως φωτισμό είναι καταστροφή. Όταν κανείς κάνη πνευματική δουλειά στον εαυτό του, όταν αγωνίζεται, τότε φωτίζεται από τον Θεό. Έχει θείο φωτισμό, θείες εμπειρίες, και όχι δικές του σκέψεις, γι΄ αυτό και βλέπει μακριά. Ένας που έχει μυωπία, από κοντά βλέπει τα πράγματα καλά, αλλά μακριά δεν βλέπει. Και ένας που δεν έχει μυωπία, ε, το πολύ-πολύ θα δη λίγο μακρύτερα, αλλά και αυτό δεν λέει τίποτε. Τα σωματικά μάτια είναι δύο, τα πνευματικά είναι πολλά…

 «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» …Η ταπείνωση βοηθάει σε όλα, αυτή δίνει την δύναμη. Το σοφώτερο πράγμα που θα σκεφτώ, η πιο σοφή λύση που θα βρω, είναι η πιο μεγάλη ανοησία, όταν έχη τον εγωισμό μέσα της, ενώ η ταπείνωση είναι πραγματική σοφία.

Πρέπει να βοηθήσουμε με την προσευχή τον κόσμο όλο, να μην κάνη ο διάβολος ό,τι θέλει. Έχει αποκτήσει δικαιώματα ο διάβολος. Όχι ότι τον αφήνει ο Θεός, αλλά δεν θέλει να παραβιάση το αυτεξούσιο. Γι᾿ αυτό εμείς να βοηθήσουμε με την προσευχή. Όταν πονάη κανείς για την σημερινή κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο και προσεύχεται, τότε βοηθιούνται οι άνθρωποι, χωρίς να παραβιάζεται το αυτεξούσιο… , να γίνετε ραντάρ, γιατί και τα πράγματα ζορίζουν. Θα διοργανώσουμε ένα συνεργείο προσευχής. 

Να κάνετε πόλεμο με το κομποσχοίνι. Με πόνο να γίνεται η προσευχή. Ξέρετε τί δύναμη έχει τότε η προσευχή;

Πολύ πληγώνομαι, όταν βλέπω μοναχούς να ενεργούν ανθρωπίνως και όχι με την προσευχή δια μέσου του Θεού στα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως. Ο Θεός μπορεί όλα να τα τακτοποιήση.

Πολλοί Άγιοι θα παρακαλούσαν να ζούσαν στην εποχή μας, για να αγωνισθούν! Τώρα δεν πάμε να υπερασπισθούμε την Πατρίδα ή να αγωνισθούμε για να μη μας κάψουν οι βάρβαροι τα σπίτια μας, ούτε πάμε για ένα Έθνος ή για μια ιδεολογία. Τώρα πάμε ή για τον Χριστό ή για τον διάβολο. Είναι καθαρό μέτωπο. Πάντως, θα δούμε φοβερά πράγματα! Θα δοθούν πνευματικές μάχες. Οι Άγιοι θα αγιασθούν περισσότερο και οι ρυπαροί θα γίνουν ρυπαρότεροι (Αποκ. ΚΒ΄ 11). Νοιώθω μέσα μου μια παρηγοριά. Μια μπόρα είναι και ο αγώνας έχει αξία, γιατί τώρα δεν έχουμε εχθρό τον Αλή-Πασά ή τον Χίτλερ ή τον Μουσολίνι, αλλά τον διάβολο. Γι’ αυτό θα έχουμε και Ουράνιο μισθό.

– Γέροντα, νιώθω αγωνία, φόβο, γιά ό,τι μας περιμένει.

– Αυτός ο φόβος μας βοηθάει να γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει να χαίρεται κανείς γι’ αυτήν την κατάσταση πού περιμένουμε, αλλά να χαίρεται, γιατί θα άγωνισθή γιά τον Χριστό. Δηλαδή δεν θα περάσουμε μιά κατοχή ενός Χίτλερ ή ενός Μουσολίνι, αλλά θα δώσουμε εξετάσεις για τον Χριστό. 

Δεν είναι ότι θα έχουμε εμείς πολυβόλα, ατομικές βόμβες ανώτερες, και θα νικήσουμε. Τώρα ο αγώνας θα είναι πνευματικός. Θα παλέψουμε με τον ίδιο τον διάβολο. Ο διάβολος όμως δεν έχει καμμιά εξουσία, αν δεν του δώσουμε εμείς εξουσία.

Τί να φοβηθούμε; Αν ήταν Χίτλερ ή Μουσολίνι, ήταν άλλο. Να μην υπάρχη φόβος. Να χαιρώμαστε πού η μάχη είναι πνευματική.

Εάν ζήτε μοναχικά, πατερικά, και προσέχετε, θα δικαιούσθε την θεία επέμβαση σε κάθε επίθεση του εχθρού. Αν υπάρχουν άνθρωποι προσευχής, ταπεινοί, πού έχουν πόνο και αγάπη, είναι κεφάλαια πνευματικά, είναι «βάσεις» πνευματικές. Δυό-τρεις ψυχές να υπάρχουν σε ένα μοναστήρι πού να σκέφτωνται τον πόνο των άλλων και να προσεύχωνται, είναι πνευματικό οχυρό. Καθηλώνουν τα πάντα.

Υπάρχουν ακόμη οι άνθρωποι του Θεού, οι άνθρωποι της προσευχής, και ο Καλός Θεός μας ανέχεται, και πάλι θα οικονομήση τα πράγματα. Αυτοί οι άνθρωποι της προσευχής μας δίνουν ελπίδα. Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάση; Ούτε και τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης. Θα είναι λίγα τα δύσκολα χρόνια. Μια μπόρα θα είναι.

Να είστε με τον Χριστό, να ζήτε σύμφωνα με τις Εντολές Του και να προσεύχεσθε, για να έχετε θείες δυνάμεις και να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τις δυσκολίες. Να αφήσετε τα πάθη, για να έρθη η Θεία Χάρις.

Περνάμε τα χειρότερα χρόνια.  Και πολλοί ευλαβείς Χριστιανοί θα ήθελαν να ζούσαν στην εποχή μας για να αγωνιστούν κι αυτοί. Εμείς δυστυχώς μένουμε έτσι..

Ο Θεός ας αξιοποιήση το κακό σε καλό 

σαν Καλός Θεός. Αμήν.

Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου – Πνευματική αφύπνιση, Λόγοι Β’, Ι. Ησυχαστήριον ” Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος” Σουρωτή Θεσσαλονίκης

πηγή

__________________________________________

Νέο βιβλίο -                             

Εκδόσεις Επτάλοφος                  (Κλικ στην εικόνα)                 

Ακούτε το ραδιόφωνο            

  Αγία Ταπείνωση                   

(Κλικ στην εικόνα)                            http://agiamarina.radiostream321.com/