25. Ἡ ζωή τῆς ἐρήμου στήν Ὁμόνοια, Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτο...

«Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες. Πετάς, φεύγεις απ’ τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε… Γίνεστε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας»

ΑΓΙΟΣ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ – ΠΕΡΙ ΝΟΕΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

~ Όταν καλλιεργήσετε την ευχή, δεν σας πειράζουν οι άνεμοι του πειρασμού. Εξασθενεί η δύναμή του, δε μπορεί να σας κάνει τίποτε.

Η προσευχή ας σου είναι τείχος, ασπίδα και θώρακας.

Εμείς πρέπει να έχουμε υπομονή και προσευχή

Το τέλος της ζωής μου εγγίζει. Σας παρακαλώ όλοι να ζήσετε βίον άγιον, να βαδίσετε σε γραμμές άγιες για να βοηθήσετε την Εκκλησία και την Ελλάδα μας. Οι καρδιές σας να γίνουν θυμιατήρια, που θα ανεβαίνει η προσευχή σας στο θρόνο του Θεού.

Ερώτησις: Όταν, Γέροντα σας πλησιάση πρόσωπο ταραγμένο και σας εκτοξεύσει υβριστικούς λόγους τί κάνετε εκείνη τη στιγμή;

Απάντησις: Όταν κάθομαι σε υψηλό βράχο προσευχής, όσα κύματα και να έλθουν δε μου προξενούν τίποτε. Όταν όμως με βρουν χαμηλά με περιλούουν. Η Νοερά προσευχή αφομοιώνει, συνδέει, αγιάζει. Όταν στη ψυχή ανάψη η πυρκαϊά της ευχής όλα τα ξηρά καίγονται και εξαφανίζονται.

Η νοερά προσευχή είναι η βάση της τελειότητος.

Η πρώτη βαθμίδα της πνευματικής ανυψώσεως είναι η νοερά προσευχή.

Στην αρχή της ευχής αισθάνεσαι χαρά, έπειτα γλυκύτητα και στο τέλος σαν καρπός έρχονται τα δάκρυα. Διότι αισθάνεσαι πλέον την παρουσία του Ιησού.

Όταν θα καλλιεργήσετε την ευχή δε θα κουράζεστε, δε θα ταράζεστε, δε θα νυστάζετε στις ακολουθίες, διότι το σώμα σας θα είναι πλέον ένδυμα. Το φόρεμα ούτε λυπάται, ούτε κρυώνει, ούτε κουράζεται… Όσες ώρες και να στέκομαι δε κουράζομαι

Βρισκόμαστε σ’ αυτή τη κατάσταση, διότι ο Μοναχισμός έχασε το χρωματισμό του, τη νοερά Προσευχή.

Εμπρός παιδιά, να καλλιεργήσετε την ευχή. Αυτή γέμισε τον Παράδεισο από τόσους αγίους ανθρώπους.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρισμού και αγιασμού από τη νοερά προσευχή. Καλοί είναι και οι ψαλμοί (οι εκκλησιαστικοί ύμνοι), αλλ’ αυτούς τους λέμε για να ελκύουμε και να συγκινούμε τον κόσμο. Εμείς πρέπει να μιλάμε στον Βασιλέα μυστικά στο αυτί του. Αυτοί που ψάλλουν μοιάζουν με ανθρώπους, που βρίσκονται έξω από το παλάτι του Βασιλέως και φωνάζουν διάφορα άσματα για να δείξουν τον ενθουσιασμό τους. Ευχαριστείται βέβαια ο Βασιλιάς και από αυτά, αφού γίνονται για το πρόσωπό του, αλλά ευφραίνεται και προσέχει περισσότερο τους μυστικούς της αυλής του, αυτούς που του μιλούν στο αυτί Του.

Η υπακοή όταν της αφαιρέσει την κρυφή εργασία, την ευχή, δεν έχει αξία. Και ο κομμουνισμός υπακούει στην ιδεολογία του, αλλά τί είναι;

Η ευχή είναι το σωσίβιο της ψυχής και του σώματός μας. Και στον ωκεανό ακόμα να βρεθείς με βάρκα να ταξιδεύεις άφοβα.

Δια της ευχής γίνεται ο άνθρωπος σαν παιδί. Τον επαναφέρει στην απλότητα και την αθωότητα που είχε ο Αδάμ στον Παράδεισο πριν την πτώση. Παύει τη διαφορά του άλλου φύλου. Αποκτά ακατανόητη για τους κοσμικούς την ευλογημένη αγία απάθεια.

Με την ευχή αγιάζεις τον τόπο που κάθεσαι και το έργο που κάνεις.

Πρόσεξε τώρα ο διάβολος στενοχωριέται που τον πολεμάς με την ευχή. Θα προσπαθεί να σου αποσπά το νου σου με διάφορες σκέψεις.

Όλοι οι πειρασμοί σου πρέπει να ξέρεις, είναι για να σε εμποδίσουν από την προσευχή του Ιησού

Μεταλαμβάνετε συχνά, προσεύχεστε θερμά με την καρδιά σας, υπομένετε και θα δείτε χέρι δυνατό να σας κρατάει.

Όταν θα καλλιεργήσετε τη νοερά προσευχή θα γίνετε πλέον παιδιά του παλατιού. Θα ξέρετε τη γλώσσα του Βασιλιά και τους βασιλικούς τρόπους. Τότε μόνο με ένα νεύμα θα έχει άγια σκιρτήματα η καρδιά σας.

Καλλιεργήστε την ευχή. Αυτή θα σας οδηγήσει στον Παράδεισο. Θα βλέπετε τη χάρη του Θεού οφθαλμοφανώς, θα αποκτήσετε τη χαρά του Ουρανού.

Παρεκάλεσα τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής. Δεν έχω άλλο δώρο να σας δώσω. Θέλω αυτό που θεωρώ το πιο πολύτιμο να σας το παραδώσω.

Η χάρις του Παναγίου Πνεύματος κάνει τον άνθρωπο να εκπέμπει ακτίνες… θα πρέπει όμως ο άλλος να έχει καλό δέκτη για να το καταλάβει, για να πάρει είδηση τη θερμότητα των ακτίνων.

Ο άνθρωπος δια της προσευχής του Ιησού είναι πάντα χαρούμενος, γεμάτος και φωτισμένος.

Δια της ευχής θα κερδίσεις το πάν. Καθαρίζεται ο άνθρωπος, λαμπρύνεται, αγιάζεται. Προσπάθησε κάθε στιγμή να αναπνέεις τον καθαρό αυτόν αέρα της προσευχής του Ιησού.

Τότε ο Μοναχός έχει την πραγματική χαρά, όταν έχη δια της ευχής τον Χριστό στην καρδιά του.

Να προσεύχεστε να μου δίνει ο Θεός υπομονή, θερμή προσευχή και αναβάσεις προς τον Χριστό μας.

Θα λεπτύνετε και θα πετάτε με την ευχή. Θα αισθάνεστε ζωντανή την παρουσία του Χριστού μας μέσα και γύρω σας.

Είναι βασιλικός ο άνθρωπος που ενώνεται με το Θεό. Είναι τότε πολύ προσεκτικός στους λόγους του. Επιθυμεί να μη διακόπτει τη μυστική συνομιλία του Βασιλιά και όσες φορές οι άλλοι, που τον πλησιάζουν δε τον καταλαβαίνουν τον κουράζει πολύ.

Επιθυμώ να ιδρύσετε σταθμούς προσευχής στα νησιά μας.

Θέλω ν’ ακούσω μέσα σας τη φωνή του Κυρίου. Από την καρδιά σας να μιλάει ο Κύριος. Να είστε θρόνοι Κυρίου, δια της ευχής.

Η πνευματική ζωή έχει χαρές μεγάλες. Πετάς, φεύγεις απ’ τον κόσμο, δε λογαριάζεις τίποτε… Γίνεστε παιδιά που κατοικεί ο Θεός στην καρδιά σας.

Η προσευχή όλα τα τακτοποιεί. Τη θάλασσα μπορεί να την περπατάς. Εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Τις βουλήσεις των ανθρώπων μεταβάλλει. Δίνει θάρρος, πίστη και υπομονή στη ζωή μας πάντοτε.

Την ένωση της ψυχής σας μετά του Θεού να φροντίσετε.

Όταν θα βαδίσετε στις γραμμές της προσευχής, της σιωπής και της μελέτης, θα δείτε να κατοικεί ο Χριστός στην καρδιά σας

Η Παναγία να σε διαφυλάγει, ο Χριστός να κατοικήσει στην καρδιά σου. Αυτό είναι παιδί μου η τελειότητα.

Θέλω όταν σε πλησιάζω να μου μιλάει ο Χριστός από την καρδιά σου και εσύ πάλι να ακούς τον Νυμφίο σου να μιλάει μέσα από τη δική μου ψυχή και τότε είναι το πραγματικό μυστικό πανηγύρι

Η χάρη του Θεού, η πνευματική ένωση τον μεταμορφώνει, γίνεται άλλος άνθρωπος, φεύγει ο φόβος. Με την απεριόριστη χάρη δε φοβάται τον θάνατο. Θεωρεί τη ζωή αυτή, όσο καλή και αν φαίνεται σκλαβιά.

Υπομονή χρειάζεται και προσευχή, για να μη πέφτουμε σε λάθη.

Για να απολαύσεις τις χαρές του Μοναχισμού, της πνευματικής ζωής, πρέπει να καλλιεργήσεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου την προσευχή, την υπομονή και την σιωπή. Χωρίς την προσευχή δεν είναι εύκολο να υπομένεις, ούτε να σιωπάς. Με τη χάρη του Θεού, αυτά εφάρμοσα στη ζωή μου. Μας βοηθούν να έχουμε τον Χριστό κάτοικο στην καρδιά μας.

http://users.sch.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com/2018/11/28/%CE%B7-%CF%80%CE%BD%CE%B5%CF%85%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%AD%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B5%CF%82-%CF%80/#more-33670

Γ. Ελισσαίος Σιμωνοπετρίτης: Αντί να ψάχνωμε φιλοπερίεργα για Αγίους, ασφαλέστερο είναι να πλησιάζωμε στα μυστήρια της Αγίας Εκκλησίας μας

Γ. Ελισσαίος Σιμωνοπετρίτης: Ο γεροντισμός και η προσέγγιση των χαρισματικών!

Ένας πολύσοφος σύγχρονος ιεράρχης είπε τον εξής λόγο: «Είναι μεγάλος άθλος να βρίσκεσαι και να ζής κοντά σε ένα Άγιο. Απαιτεί μεγάλη ταπείνωσι και θέλει άκρα προσοχή». 
Τον δικαιολογώ απολύτως και συμφωνώ μαζί του. Για ποιό λόγο; Ο Άγιος βρίσκεται σε θέσι υπεροχής έναντι του εισέτι αγωνιζομένου να εγγίση τα κράσπεδα του Θεού. Έχοντας ήδη αποκτήσει τον νούν Χριστού και αγόμενος υπό του Αγίου Πνεύματος, φαίνεται πολλές φορές ακατανόητος για το πως σκέπτεται και το πως ενεργεί. Φυσικά δεν είναι απαλλαγμένος από τα συγγνωστά πάθη, της ανάγκης του ύπνου, του φαγητού, των σωματικών ασθενειών. Ούτε πάλι στολίζεται με όλα μαζί τα χαρίσματα του Θεού, αφού κατά την χωρητικότητα της ιδιοπροσωπίας του δέχθηκε και το πλήρωμα των ειδικών χαρισμάτων, όπως αναλύει σε βάθος και με οξυδέρκεια ο όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Όμως, και στο πεδίο των φυσικών και συγγνωστών παθών διαφέρει ο Άγιος από τον μη άγιο στην αντιμετώπισί τους, που είναι πάντα σύμφωνη με το θέλημα του Θεού και ενεργείται στο επίπεδό του Πνεύματος.
Με την προυπόθεσι αυτή, όποιος βρίσκεται κοντά ή πλησιάζει ένα Άγιο, για να μη σκανδαλισθή από την εν γένει βιοτή του, πρέπει να είναι απαλλαγμένος από κάθε είδος υπερηφάνειας και ανθρωπαρέσκειας. Νομίζω ότι πάμπολλες φορές πλησιάζομε χαρισματούχους ανθρώπους ή για να έχωμε κάποια επίφασι νομιζόμενης αυτοαγιότητος κατά εκπομπή ή για να καυχώμαστε πως εμείς αξιωθήκαμε και είχαμε συζητήσεις και εμπειρίες μαζί του, ή ότι με την μία αυτή επίσκεψι πήραμε από την χάρι του και αυτομάτως γίναμε και πνευματικοπαίδιά του, κρύβοντας έτσι πολύ τεχνικά αισθήματα κρυφής μειονεξίας, ύπουλης ζηλοφθονίας ή και παιδικής ανοησίας μας… Λησμονούμε το «ει ήτε τέκνα του Αβραάμ, εποιείτε αν τα έργα του Αβραάμ»… Δηλαδή, δεν γινόμαστε άγιοι εξ επαφής, ούτε αυτοστιγμιαίως.
Όταν, λοιπόν, προσεγγίζωμε ένα Άγιο με πνεύμα ταπεινής μαθητείας, παρέχομε στον εαυτό μας την αρίστη ευκαιρία να μετατεθούμε στον άλλο αέρα, τον του Πνεύματος του Θεού, υπό του οποίου ο Άγιος άγεται και φέρεται και ως εκ τούτου οιονεί αποτελεί έμπνουν και ζών Ευαγγέλιον. Βλέποντας έτσι και συγκρίνοντας το ιδικό του ύψος και την ιδική μας πνευματική πτωχεία, θα ταπεινωθούμε περισσότερο και θα ανοίξωμε την καρδιά μας να δεχθή τον αναπαυόμενον εν τοίς ταπεινοίς την καρδίαν, προφυλάσσοντάς μας από την πιό επικίνδυνη μορφή πνευματικού πολέμου, την αυτάρκεια και την μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας, την κενοδοξία.
Εξ άλλου, όταν πλησιάσωμε την αγία μορφή με πνεύμα πνευματικής αυτοδικαιώσεως και περιέργειας ή και εν μέρει αισθήσεως πληρότητος πνευματικής, κινδυνεύομε να πέσωμε στην παγίδα της απορρίψεώς του, όταν αυτά που τυχόν θα μας πή και συμβουλεύση έρχονται σε αντίθεσι με την ιδεατή εικόνα που μόνοι μας ζωγραφίσαμε για τον εαυτό μας. Κατεβάζοντας τον Άγιο στα δικά μας μέτρα και κρίνοντάς τον με κριτήρια χαμηλής πνευματικότητος ή και κοσμικότητος ακόμη, είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα στρέψωμε περιφρονητικά τα νώτα μας, μη μπορώντας να προσοικειωθούμε την σκληρότητα των λόγων του, που είναι ωστόσο κριτικοί των εσωτάτων εννοιών και ενθυμήσεών μας.
Με το πρίσμα αυτό μπορούμε να εξετάσωμε και την στάσι μας έναντι στην ανάγνωσι των Βίων των Αγίων. Τα μέν υπερφυσικά γεγονότα ταπεινώνουν τον ταπεινό περισσότερο, τον δε υπερήφανο οιηματία τον κάνουν να τα θεώρηση ή αδύνατα να πραγματοποιηθούν ή να τους αποδώση την μομφή των μυθικών διηγημάτων, χρησίμων μόνον για ανθρώπους με μειωμένη πνευματική αντίληψι και ικανότητα… Δίκοπο μαχαίρι!
Ζώντας στο Άγιον Όρος πάνω από τρείς δεκαετίες, και καταργώντας τον τόπο με τον τρόπο μου, έχω διαπιστώσει αρκετές φορές την διάθεσι των επισκεπτών ή προσκυνητών να συναντήσουν μιά φωτισμένη μορφή αποβλέποντας ωστόσο να συναντήσουν ένα μάγο ή έστω ένα θαυματουργό ή διορατικό και προορατικό, περιορίζοντας ή μάλλον υποτιμώντας και αχρειώνοντας έτσι πολύ το πεδίο της εν Χριστώ αγιότητος. Δεν φαίνεται με την έρευνα και σχέσι αυτή να επιδιώκωμε τόσο την κάθαρσι των παθών μας και τον αγιασμό «ού χωρίς ουδείς δέεται τον Κύριο», όσο το να χορτάσωμε την εγωϊστική περιέργειά μας, που αν δεν το πετύχωμε, αρχιζομαι να αμφιβάλλωμε για την δυνατότητα υπάρξεως σήμερα Αγίων και μπορεί να καταλήξωμε στην βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, ισχυριζόμενοι ότι χάθηκαν σήμερα οι Άγιοι, λές και η αγιότητα «βγαίνει στο παζάρι», κατά έκφρασι αγιορείτικη ή «κτυπά κουδούνια».
Ο μακαρίτης παπα-Εφραίμ Κατουνακιώτης έλεγε «Αλλοίμονο στον άγιο που βγήκε η φήμη του μέχρι την Αθήνα» ή «μέ την κατάρα του Θεού και την ευχή του διαβόλου διαδόθηκε ότι είμαι άγιος»…
Τελευταία φορά που επισκεφθήκαμε τον μακαριστό γέροντα Παΐσιο, πρίν βγή από το Όρος για το νοσοκομείο, τον βρήκαμε πολύ αρπαγμένο.
«Γιατί, γέροντα, είσθε έτσι;», τον ρώτησα.
«Τί να μην είμαι, ευλογημένη ψυχή, εκεί πέρα, ας υποθέοωμε να πούμε; Τρελλάθηκε ο κόσμος! Άγιο με ανεβάζουν, άγιο με κατεβάζουν. Εμένα και τον παπα-Εφραίμ στα Κατουνάκια. Ο παπα-Εφραίμ είναι άγιος μεγάλος μάλιστα. Εγώ τι παλαιοσκουριασμένος τενεκές, να πούμε είμαι, να με ελεήση ο Θεός… Ξέρετε, αυτή την στιγμή στο Άγιον Όρος ζούνε πενήντα άγιοι και μεγάλοι άγιοι. Αλλά είναι έξυπνοι, όχι σαν και μένα τον βλάκα που βγήκε το όνομά μου και βλέπετε τι τραβάω καθημερινά» (περίμεναν στις καστανιές να τον συναντήσουν αρκετές δεκάδες επισκέπτες). «Παρακαλούν, λοιπόν, τον Χριστό μας και του λένε: Μη μας δοξάσης εδώ κάτω, κράτα το στεφάνι για την άλλη ζωή. Και ο φιλοτεκνος Πατέρας, να πούμε, ακούει τα φιλότιμα παιδιά Του και τους κάνει την χάρι. Ξέρετε, όμως; Εμείς εδώ από την ανατολική πλευρά του Όρους έχομε υγρασία και δεν ευδοκιμεί η αγιότητα τόσο καλά. Γι’ αυτό έχομε μόνο δεκατέσσαρες. Εσείς από την άλλη μεριά που σας βλέπει περισσότερο ο ήλιος έχετε τριανταέξι»…
Τα λόγια αυτά του πολυπονεμένου και πολυχαρισματούχου οσίου των ημερών μας κατ’ επανάληψιν τα βεβαιώθηκα εμπειρικά, συναντώντας χωρίς προγραμματισμό και ειδική έρευνα αγίους και μάλιστα μεγάλων πνευματικών μέτρων. Βρίσκονται και στα Κοινόβια, βρίσκονται και στην Έρημο. Ποικιλία μορφών και χαρισμάτων! Το μεγάλο τους και κοινό μυστικό είναι αυτή η επίμονα επιδιωκόμενη κρυφιότης από εκείνη την εμπορική αίσθησι της αγιότητος που έχομε οι πολλοί, αλλά και η βαθύτατη ταπείνωσις και η χειρότερη εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους – το ελκτικό άλλωστε σημείο της αγιαστικής Χάριτος του Κυρίου.
Τον Λώτ δεν τον πείραξε ο ασφυκτικός σοδομιτικός περίγυρος να διακριθή στην τήρησι των εντολών του Θεού. Ούτε τον Μωυσή επηρέασε η φαραωνιτική και ειδωλομανούσα Αίγυπτος. Τί, όμως, ωφέλησε τον Γιεζή που ζούσε κοντά στον προφήτη Ελισαίο ή τους υιούς Ηλεί που «ήσθιον εκ των θυσιών του ιερού»; Ακόμη, σε ποιό σημείο βλέπομε να ωφελήθηκε από την τριετή συμβίωσί του με την περί τον Κύριο δωδεκάριθμη αποστολική χορεία ο άθλιος Ιούδας; Άλλωστε του τα ψάλλομε κάθε Μεγάλη Παρασκευή, χωρίς ωστόσο να αισθανώμαστε ότι πολλές φορές βρισκόμαστε σε παράλληλη με αυτόν πορεία εμείς οι ίδιοι. 
Καλό είναι να συναντούμε Αγίους, δύσκολο όμως να τους προσεγγίζωμε όπως αρμόζει. Η τάσις της «γεροντολαγνείας», όπως οvoμάζεται από συγχρόvoυς μας εκκλησιαστικούς παράγοντες, δηλαδή το να γυρίζωμε όλη την οικουμένη και να ψάχνωμε για διορατικούς και φωτισμένους Αγίους, παίρνοντας από όλους συμβουλές και μη εφαρμόζοντας καμμία απ’ αυτές, είναι και πρόβλημα σοβαρό, είναι και αφορμή κάποιας μορφής αισιοδοξίας. Αφορμή χαράς και ελπίδος, γιατί φαίνεται μία ακτίνα αναζητήσεως του τελείου προτύπου στην πορεία της ζωής μας, οπότε και ο όρος «γεροντολαγνεία» χάνει αμέσως το περιεχόμενό του, αφού εμπίπτομε στα κανονικά και παραδοσιακά όρια της απαραίτητης προσωπικής μας σχέσεως με ένα πεπειραμένο και φωτισμένο πνευματικό οδηγό, απ’ τον οποίο πλησιάζοντας τον προσδοκούμε βοήθεια για να ξεπλύνωμε τον ερρυπωμένο χιτώνα της ταλαίπωρης ψυχής μας και να βιώσωμε ορθόδοξα και ταπεινά το μυστήριο της πνευματικής σχέσεως του διδύμου Γέροντας-υποτακτικός.
Στο σημείο πάλι αυτό είναι αναγκαίο να κάνωμε κάποια μικρή παρατήρησι. Στην προσπάθειά μας να βρούμε «άγιο» πνευματικό καθοδηγητή, αν τα πνευματικά αισθητήριά μας είναι εισέτι αγύμναστα, μπορεί αντί ποιμένος να βρεθή ξαφνικά μπροστά μας λύκος, οπότε σε συνδυασμό με μία διαστρεβλωμένου τύπου υπακοή που εγγίζει τα όρια από μέν την θέσι του «αγίου» πνευματικού της ψυχαναγκαστικής καταδυναστεύσεως της προσωπικότητος του πιστού, από δε την θέσι του αναζητούντος την επίμονη αίσθησι απολύτου παραιτήσεως από κάθε ανάληψι προσωπικής του ευθύνης για την περαιτέρω πνευματική του πορεία και τελεία εγκατάλειψι στην βούλησι του πνευματικού, τότε το αποτέλεσμα αυτής της προσεγγίσεώς του με μακροχρόνιες και πολλές ελπίδες ευρεθέντος «αγίου Γέροντος» θα είναι καταστρεπτικές για την προσωπικότητα του υποτακτικού. Και έχομε πάμπολλα τέτοια παραδείγματα. Δυστυχώς…
Επίσης πρέπει να γίνη σαφής διάκρισις μεταξύ των όρων «υπακοή» και «συμβουλευτική γνώμη». Διότι η μέν υπακοή, που κατά κόρον ζητούν οι εν τώ κόσμω πνευματικοί από τους κοσμικούς πιστούς, είναι καθαρά μοναχική αρετή, που δίνεται αυτοθέλητα ως υπόσχεσις ενώπιον Θεού και ανθρώπων κατά την διάρκεια της μοναχικής κουράς και οφείλεται ισοβίως πρός τον συγκεκριμένο Γέροντα του μοναχού, η δε συμβουλευτική γνώμη που δίνει ο κάθε μη μοναχός πνευματικός σε κοσμικούς πιστούς, δεν ενέχει το στοιχείο της υποχρεωτικής τηρήσεως της συμβουλής, άσχετα αν είναι η σωστή ή όχι και ως εκ τούτου έχει τελείως διαφορετικό χαρακτήρα και περιεχόμενο. [...]
Στοιχείο επικίνδυνο για την δημιουργία αγαθών σχέσεων με άγιο πρόσωπο είναι και η προσπάθεια μιμήσεως εξωτερικών χαρακτηριστικών του, όπως το ντύσιμο, η ομιλία, το ψάλσιμο, η άσκησις. Η προσπάθεια αυτή, όσο και αν φαντάζη φυσιολογική, ενέχει μεγάλο κίνδυνο απολυτοποιήσεως αυτών των εξωτερικών στοιχείων, που ωστόσο δεν αποτελούν αναγκαστικά μέσα ελεύσεως στην καρδιά του μιμούμενου των χαρισμάτων του Αγίου που θέλει να μιμήται. Άλλωστε δεν είμαστε όλοι για όλα, ούτε έχομε κοινές τις φυσικές και πνευματικές δυνατότητες προσλήψεως των αγαθών του Θεού, που με κανένα τρόπο δεν εξαναγκάζεται να μας αναδείξη αγίους με την υιοθέτησι ξηρών τύπων, έστω και αυτών με τους οποίους εκφράζονται οι Άγιοι. Εξ άλλου άλλο η μοναχική ζωή, άλλο η εν τώ κόσμω πορεία.
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κοζάνης είπε κάτι πολύ σοφό: «Τά των αγίων είναι όλα θαυμαστά και αξιέπαινα, όχι όμως και αξιομίμητα»! Ρήσις πατερική, αφού μελετώντας τα Συναξάρια διαπιστώνομε πόσο διαφορετικοί χαρακτήρες είναι ο κάθε Άγιος από τον οποιοδήποτε άλλο, κατά το παύλειο «αστήρ αστέρος διαφέρει εν δόξη». Και όμως, όλοι είναι άγιοι. Και οι Μάρτυρες και οι ασκητές. Και οι ποιμένες στον κόσμο και οι στυλίτες της ερήμου. Και οι κοινοβιάτες και οι σπηλαιώτες. Και οι άγαμοι και οι έγγαμοι. Και οι από κοιλίας μητρός ηγιασμένοι και οι εν εσχάτη ώρα μετανοήσαντες. Ο Φιλάνθρωπος Κύριος όλους μας αγκαλιάζει και μας αποδέχεται, εξαγιάζοντας τα προσωπικά μας στοιχεία που απαρτίζουν την ιδική μας και μοναδική ιδιοπροσωπία. Δεν μας μεταποιεί σε άβουλα όργανα. [...]
Για να επανέλθωμε στον αρχικό αφορισμό, είναι απολύτως αληθές ότι χρειάζεται πολλή ταπείνωσις. αλλά και ειδικός φωτισμός από τον Τρισάγιο Κύριο να προσεγγίζωμε οικοδομητικά και όπως πρέπει ένα Άγιο. Άλλωστε δεν είναι μιά σμικρογραφία του απολύτου Αγίου και της πρώτης πηγής και της αγιότητος, του Τριαδικού Θεού μας; Όπως για να πλησιάσωμε σωστικά τον Κύριο, τον εν αγίοις αναπαυόμενον, χρειάζεται να έχωμε στην ψυχή μας τον αγνόν φόβον Του, διότι είναι πύρ καταναλίσκον, μπροστά στην αίσθησι του Οποίου και ο Αβραάμ και ο Ησαΐας και ο Ιώβ εδειλίασαν σφόδρα, κατά τον ίδιο τρόπο μία απρόσεκτη και ασεβής προσέγγισις ενός Αγίου ανθρώπου μπορεί να αποβή θανατηφόρος πνευματικώς εγγισμός, όπως αυτός της Κιβωτού της Διαθήκης από τον γνωστό Οζά κατά την πανηγυρική επαναμεταφορά της στην Σιών.
Αντί, λοιπόν, να ψάχνωμε φιλοπερίεργα για Αγίους, προτιμότερο είναι αλλά και ασφαλέστερο, να πλησιάζωμε στα μυστήρια της Αγίας Εκκλησίας μας εν ταπεινώσει και αισθήσει της παναναξιότητός μας και να ζητούμε αδιαλείπτως το μέγα έλεος του Κυρίου, που διαχρονικώς μας προστάσσει «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος Κύριος ο Θέος». Μ’ αυτό τον τρόπο και οι σύγχρονοι Άγιοι Πατέρες Τον πλησίασαν και έγιναν φωστήρες λάμψαντες και έως αιώνων μέλλοντες να λάμπουν στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας. Ζώντες εν σώματι υπήρξαν γνήσιοι φίλοι του Θεού και στήριξαν και παρεκάλεσαν πλήθη λαού του Κυρίου. Τώρα από τους ουρανούς κατεβάζουν σύννεφα θείων δωρεών στους πιστούς με τα ποικίλα θαύματα που επιτελούν καθημερινά σε όσους προσπίπτουν και ζητούν τις ευεργετικές ικεσίες τους πρός τον Κύριο ή μελετούν τις θαυμαστές βιογραφίες τους.
Εν τέλει και ο Γέρων Ιωσήφ ο ησυχαστής και ο Αμφιλόχιος της Πάτμου και ο Φιλόθεος της Πάρου και ο Γεώργιος της Σίψας και ο Ιερώνυμος της Αναλήψεως και ο Γερβάσιος των Πατρών και ο Επιφάνιος των Αθηνών και ο Πορφύριος των Καυσοκαλυβίων και ο Εφραίμ Κατουνακιώτης και ο Παΐσιος της Παναγούδας και ο Ιάκωβος του Οσίου Δαβίδ και ο Σωφρόνιος του Έσσεξ και ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης και ο Δαμασκηνός του Μακρυνού και ο Γαβριήλ Διονυσιάτης και ο Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης και ο Αρσένιος και ο πάπα-Χαράλαμπος του γερο-Ιωσήφ και ο Γέροντας Ιουστίνος του Τσέλιγιε ή ο γερο-Κλεόπας της Ησυχαστρίας και εί τι έτερος… όλοι υπήρξαν και είναι Άγιοι και μεγάλοι, αλλά κανείς δεν μοιάζει με κάποιον άλλον. Ο καθένας έχει το προσωπικό του χρώμα στον άγιο βίο του. Αυτή είναι η αριστοκρατία του Τρισαγίου Θεού μας!
Μας σέβεται εις το έπακρον και μας αγιάζει ολοτελώς, όταν παραδοθούμε ταπεινά και χωρίς κρατούμενα στο θέλημά Του, μη περιμένοντας οποιονδήποτε δουλικό μισθό για τα «κατορθώματά» μας, ούτε φωτοστέφανο δόξης και αγιότητος, παρά μόνον εκζητούντες με τελωνικό αίσθημα μετανοίας και συντριβής το μέγα και πλούσιον έλεος της φιλανθρωπίας Του, όπως έκαναν και όλοι οι φανεροί και αφανείς Άγιοι της Εκκλησίας μας, ών ταίς ευχαίς ελεήσαι και σώσαι ημάς Κύριος ο Θεός. Αμήν.
Πηγή: Ελισσαίος Σιμωνοπετρίτης (Καθηγούμενος Ι. Μ. Σίμωνος Πέτρας, Αγ. Όρους), Περιοδικό: "Σύναξη". Αρ. Τεύχους: 102 agiazoni.gr

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com

Αρχιμ. Ιάσων Κεσέν: Στην Εκκλησία ζούμε αυτά που δεν βλέπουμε: τα αόρατα, τα μυστικά, τα υπερουράνια, που νους ανθρώπινος αδυνατεί να χωρέσει.

"Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι καλός παπάς είναι εκείνος που κάνει φιλανθρωπικό έργο. Αρκετοί θα μακαρίσουν τον παπά που ασκείται στις καλές πράξεις ενώ έπειτα θα τον συγκρίνουν με κάποιον άλλον που δεν κάνει ή τέλος πάντων δεν το δείχνει.

Η δουλειά ωστόσο του παπά δεν είναι να ταΐζει κόσμο, ούτε να πληρώνει λογαριασμούς ανθρώπων που δεν έχουν να τους πληρώσουν.

Η “δουλειά” του παπά είναι να τελεί την Θ. Λειτουργία και να κηρύττει το Ευαγγέλιο. Τα υπόλοιπα, οι φιλανθρωπίες, είναι μέσα διάδοσης του Ευαγγελίου: πως μπορώ να διδάσκω και να μην πράττω;

Η φιλανθρωπία δεν είναι ο αυτοσκοπός της διακονίας μας. Στις Πράξεις των Αποστόλων, όταν πεινούσε ο κόσμος και οι Απόστολοι ασχολούνταν με το να τους ταΐσουν, είδαν ότι αυτό πάει πίσω το έργο διάδοσης του Λόγου.

Έτσι, οι Απόστολοι εμπιστεύθηκαν το σημαντικό αυτό διακόνημα στους επτά Διακόνους, ώστε να συνεχίσουν οι ίδιοι άοκνα το κήρυγμα.

Σήμερα ο κόσμος θεωρεί ότι η Εκκλησία είναι χρήσιμη στην κοινωνία επειδή κάνει έργο κοινωνικό. Το έργο αυτό είναι σπουδαίο αλλά παραμένει πάρεργο.

Ο κόσμος θεωρεί την Εκκλησία χρήσιμη μονάχα σ’ αυτό γιατί κρίνει με βάση αυτό που βλέπει.

Στην Εκκλησία ζούμε αυτά που δεν βλέπουμε: τα αόρατα, τα μυστικά, τα υπερουράνια, που νους ανθρώπινος αδυνατεί να χωρέσει. 

Αν μέναμε στα φιλανθρωπικά, τότε θα ήμασταν ένα πράγμα σαν υπουργείο κοινωνικής μέριμνας.

Η Εκκλησία είναι ιατρείο και εργαστήριο αγιότητας. Αν μένουμε μόνο στην φιλανθρωπία, τότε χάνουμε τον σκοπό μας που δεν είναι άλλος απ’ το Αγιοπότηρο.

Τα Άγια δηλαδή των Αγίων. 
Η ανάσα της γης που πάει να βρει τον ουρανό!!!

αρχιμ. Ιάσων Κεσέν

Πηγή: Με παρρησία…

το «σπιτάκι της Μέλιας»

Πηγή: https://ellasnafs.blogspot.com/2018/11/blog-post_267.html

Πηγή: synaxipalaiochoriou.blogspot.com

Ὁ αἰφνίδιος θάνατος (Θ΄Λουκᾶ) Ἐπισκ. Σταυρουπόλεως Νικηφόρου Θεοτόκη, Ἀ...

ΠΟΙΟΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΑΙΦΝΙΔΙΟ ΘΑΝΑΤΟ;

ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΘΕΟΤΟΚΗ

Γέροντας Πανάρετος Φιλοθεΐτης:“..Αχ! αδελφοί μου, στους καιρούς αυτούς θα ψυχρανθεί η αγάπη και θα υπάρξει θλίψις πολλή, επιθέσεις Εθνών, μεταναστεύσεις Λαών και αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής,

“..Αχ! αδελφοί μου, στους καιρούς αυτούς θα ψυχρανθεί η αγάπη των πολλών και θα υπάρξει θλίψις πολλή, επιθέσεις Εθνών, μεταναστεύσεις Λαών, ακαταστασία μεγάλη, σπατάλη, αμέλεια, αδιαφορία για την σωτηρία της ψυχής.

Όλοι -περίπου- οι άνθρωποι θα είναι πρόθυμοι να τρέχουν στα τραπέζια, στους χορούς, στα γλέντια, θα τρέχουν να απολαμβάνουν τα γήϊνα αγαθά. 

Οι άνθρωποι θα είναι φιλόνικοι. 

Θα είναι όλοι οκνηροί. Θα είναι στα θρησκευτικά τους καθήκοντα οκνηροί εις υπερθετικόν βαθμόν! 

Θα είναι πρόθυμοι να κατακρίνουν τους άλλους ανθρώπους. 

Απιστία, μίσος, έχθρα, φθόνος, φιλονικία θα κατέχουν την πρώτη θέση στη ζωή των ανθρώπων! 

Ας σταθούμε με “Φόβον Θεού” και ας είμεθα προσεκτικοί εις την εκπλήρωση των θρησκευτικών μας καθηκόντων τηρούντες όλας τας αρετάς.

Ας φροντίσουμε να γεμίσουμε τα αγγεία μας με έλαιον εφ’όσον η ψυχή μας ευρίσκεται στο σώμα. Πρέπει να φέγγει η λαμπάδα μας, πρέπει να είναι αναμμένη σε όλη μας την ζωή, να είναι αναμμένη προτού κλείσουμε τα μάτια μας, συνεχώς να είναι αναμμένη η λαμπάδα μας.

Τα αγγεία είναι οι δυνάμεις της ψυχής που δέχονται τας αρετάς, το δε έλαιον που πρέπει να ρίπτουμε εις τα αγγεία είναι η πρακτική εφαρμογή όλων των αρετών. Η λαμπάδα που φέγγει συμβολίζει τον νούν ο οποίος μπορεί να δεχθεί την Θεία Χάρη.

Η ψυχή που θα γίνει φωτοφόρος θα εισέλθει με τον Ιησούν Χριστόν εις την Βασιλείαν των Ουρανών. Το επαναλαμβάνω αυτό: Η ψυχή που θα έχει αναμμένη την λαμπάδα, όπως οι πέντε παρθένοι, θα εισέλθει μετά του Ιησού Χριστού εις την Βασιλείαν των Ουρανών ...”

~ Γέροντας Πανάρετος Φιλοθεΐτης

https://www.youtube.com/watch…

Γιάννης Τσιτλακίδης fb

Αγ. Γρηγορίου Παλαμά: "Πώς πρέπει όλοι ανεξαιρέτως οι χριστιανοί να προσεύχονται ακατάπαυστα.

"ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ (ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΥ

Πώς πρέπει όλοι ανεξαιρέτως οι χριστιανοί να προσεύχονται ακατάπαυστα

Ας μη θεωρήσει κανείς αγαπητοί μου χριστιανοί ότι οι ιερωμένοι και οι μοναχοί έχουν χρέος να προσεύχονται ακατάπαυστα και παντοτινά και όχι οι κοσμικοί.  Όχι, όχι.

Όλοι οι χριστιανοί από κοινού έχουμε χρέος πάντοτε να βρισκόμαστε σε προσευχή, διότι ο αγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως γράφει στον βίο του Αγ. Γρηγορίου της Θεσσαλονίκης πως ο θείος Γρηγόριος είχε ένα φίλο αγαπημένο, ονομαζόμενο Ιώβ, απλούστατο άνθρωπο και ενάρετο πολύ, με τον οποίο συνομιλώντας μία φορά ο 'Αγιος μίλησε και περί προσευχής και πώς ο κάθε χριστιανός απλώς  πρέπει να αγωνίζεται πάντοτε στην προσευχή και να προσεύχεται ακατάπαυστα καθώς λέγει και ο προφήτης Δαυίδ παρόλο που ήταν βασιλιάς και είχε τις ευθύνες όλου του βασιλείου του "Προωρώμην τον Κύριον μου ενώπιόν μου δια παντός" δηλαδή βλέπω νοερά εν τω μέσω της προσευχής μπροστά μου τον Κύριον πάντοτε..

Και ο Θεολόγος Γρηγόριος διδάσκει όλους τους χριστιανούς πως περισσότερο πρέπει να θυμόμαστε το όνομα του Θεού παρά όσες φορές παίρνουμε την ανάσα μας. Και λέγοντας αυτά ο άγιος στον Ιώβ του έλεγε πως και εμείς πρέπει να κάνουμε υπακοή στις παραγγελίες των Αγίων και όχι μόνο να προσευχόμαστε παντοτινά αλλά να διδάσκουμε και τους άλλους όλους από κοινού και μοναχούς και λαϊκούς και σοφούς και ιδιώτες και άνδρες και γυναίκες και παιδιά και να τους παρακινούμε να προσεύχονται ακατάπαυστα.

Ακούγοντας αυτά ο γέροντας Ιώβ του φάνηκε παράξενο και άρχισε να λέει του αγίου πως η προσευχή είναι έργο μοναχά των ασκητών και μοναχών που βρίσκονται έξω από τον κόσμο και τους περισπασμούς και όχι των κοσμικών που έχουν τόσες μέριμνες και δουλειές. Ο άγιος τότε του έλεγε και άλλες μαρτυρίες και αποδείξεις αναντίρρητες όμως ο γέρο- Ιώβ δεν επείθετο και ο θείος Γρηγόριος αποφεύγοντας την πολυλογία εσιώπησε και πήγε ο καθένας στο κελί του.

Κι ύστερα ο γέρο - Ιώβ όταν προσευχόταν είδε άγγελο Κυρίου μπροστά του, σταλμένο από τον Κύριο που τον έλεγξε διότι αντιστεκόταν σε πράγματα φανερά από τα οποία προξενείται η σωτηρία των ανθρώπων και του παρήγγειλε εκ μέρους του Αγίου Θεού να προσέχει καλά και να φυλαχτεί και να μην αντιταχθεί ξανά σε παρόμοιο ψυχωφελές έργο, διότι αντιστέκεται έτσι στο θέλημα του Θεού. Αλλά ούτε στο νου του να ξαναδεχτεί παρόμοιο λογισμό, αντίθετο από όσα του είπε ο θείος Γρηγόριος.

Τότε ο Ιώβ πήγε αμέσως και προσέπεσε στα πόδια του Αγίου Γρηγορίου ζητώντας συγχώρεση και εφανέρωσε όσα του είπε ο άγγελος. Βλέπετε αδελφοί μου ότι όλοι από κοινού μικροί και μεγάλοι έχουμε χρέος να προσευχόμαστε σταθερά  την νοερά προσευχή το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με".

Και πάντοτε να συνηθίσει να το λέγει ο νους και η καρδιά.

Και στοχαστείτε πόσο ευχαριστείτε ο Θεός και πόση ωφέλεια προέρχεται από αυτό όπου έστειλε από άκρα φιλανθρωπία ουράνιο άγγελο για να μας το αποκαλύψει και δεν πρέπει πια να έχουμε καμία αμφιβολία για αυτό".

------------------------------------------------------

 Από το παλαιό βιβλίο: Νοερά άθλησις (κείμενο ελαφρά διασκευασμένο)

Ηλεκτρονική πηγή:https://www.scribd.com/document/182727095/%CE%97-%CE%BD%CE%BF%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%AC%CE%B8%CE%BB%CE%B7%CF%83%CE%B9%CF%82

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής: Για να έρθει η χάρη του Θεού,,,

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής της Ιεράς Νήσου Πάτμου

Στὴν Θεία Λειτουργία

γιὰ νὰ ἔρθει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ

πρέπει νὰ ἔχεις

συγκέντρωση, 

εἰρήνη 

καὶ νὰ μὴ σκέφτεσαι τίποτα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "αν δεν συμβούν οι δοκιμασίες στους αγίους δεν αποκαλύπτεται ο πλούτος της ψυχής τους"

"Ο Θεός είπε στον Ιώβ· ‘σε μεταχειρίστηκα έτσι όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για ν’ αναδειχθείς δίκαιος". Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Εορτάζει στις 13 Νοεμβρίου

Κοιμήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 στα Κόμανα του Πόντου

Αυτός με την πάγχρυση διδασκαλία του σαγήνευσε πολλά έθνη και τα έφερε στην πίστη του Χριστού. Γι’ αυτό και οι θείοι Απόστολοι φάνησαν οφθαλμοφανώς σε αυτόν, ως ισαπόστολο, τόσες και τόσες φορές, ο Πέτρος και Ιωάννης δύο φορές….

Ο ιερός Χρυσόστομος αγάπησε όσο κανείς άλλος στην ιστορία της Εκκλησίας τον απόστολο Παύλο. Γι’ αυτό είχε μεγάλη επιθυμία να ερμηνεύσει τις επιστολές του Αποστόλου και επεδόθη με μεγάλη προθυμία στο έργο αυτό. Παρακάλεσε λοιπόν τον Θεό να του αποκαλύψει, για να βεβαιωθεί, εάν η ερμηνεία των επιστολών ήταν αρεστή στον Παύλο. Κάποιος αυλικός άρχοντας έπεσε άδικα σε δυσμένεια, απολύθηκε από τον βασιλιά και εκδιώχθηκε από την βασιλεύουσα. Ζήτησε λοιπόν την βοήθεια του αγίου, γιατί γνώριζε, όπως όλοι οι αδικούμενοι, ότι μόνο αν μεσολαβούσε εκείνος θα υπήρχε περίπτωση να αποκατασταθεί. Ο ποιμένας του είπε να τον επισκεφθεί την νύχτα προς αποφυγή σύλληψής του και εκείνος υπάκουσε. 

Μια νύχτα που προσήλθε, ο μαθητής του Πρόκλος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κων/πολεως)  πήγε στο κελί του Αγίου, και είδε από την χαραμάδα της πόρτας τον μεν Άγιο να γράφει, άνθρωπο δε φαλακρό, πλατυγένειο που έμοιαζε με τον προφήτη Ελισαίο, να είναι πάνω από τους ώμους του σκυμμένος και να του ομιλεί στο αριστερό ωτίο (αυτί). Ο Πρόκλος νόμισε ότι κάποιος είχε επισκεφθεί τον Άγιο. Γύρισε λοιπόν και είπε στον νυχτερινό επισκέπτη να περιμένει. Ξαναπήγε ο Πρόκλος και ξαναβλέπει τον άγιο να συνομιλεί με τον άγνωστο επισκέπτη. Εν τω μεταξύ όμως ξημέρωσε και χτύπησε το σήμαντρο για τον Όρθρο. Ζήτησε λοιπόν ο Πρόκλος από τον άρχοντα να έλθει την άλλη ημέρα το βράδυ. Έτσι και έγινε. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και την επομένη. Πάλι όμως τον πρόλαβε το σήμαντρο και ο όρθρος στην αυγή της νέας ημέρας! Βαρύθυμος ο επισκέπτης αποχώρησε χωρίς να διαβεβαιώσει την αυριανή του επάνοδο. Και ο Πρόκλος αποφάσισε, μένοντας άγρυπνος, να παρατηρήσει αν θα μπει κάποιος στο κελί του Χρυσοστόμου. Την τρίτη νύχτα, όντας σίγουρος ότι κανείς δεν έχει επισκεφθεί τον δάσκαλό του, αφού δεν είδε κανένα να μπαίνει, πήγε και πάλι στο κελί. Αντίκρισε όμως την ίδια εικόνα.

Αργότερα καλεί ο άγιος τον Πρόκλο και τον ρωτά αν ήλθε κάποιος επισκέπτης που περίμενε από μέρες. Ο Πρόκλος είπε στον Άγιο τι έβλεπε τόσες ημέρες. Ο άγιος απορεί και τον ρωτά πως ήταν ο συνομιλητής του πού είδε. Του περιέγραψε τη μορφή του ανδρός και του δείχνει την εικόνα του Παύλου που κρεμόταν απέναντί του. Ο Χρυσόστομος κατάλαβε τότε ότι επρόκειτο για τον Απόστολο Παύλο και ότι ο Θεός είχε εισακούσει την προσεχή του και ότι θέλημά του ήταν να ερμηνεύσει τις επιστολές του Αποστόλου. Ωστόσο τον επισκέφτηκε και πάλι ο άρχοντας και με την μεσολάβηση του αγίου ποιμένα αποκαταστάθηκε από τον βασιλιά. Συνέγραψε, έτσι, ο φωστήρ Ιωάννης τις δεκατέσσερις επιστολές του Αποστόλου Παύλου, έργο που σώζεται ως σήμερα. Έτσι εξηγείται γιατί ο χρυσορρήμων Άγιος έχει ερμηνεύσει καλύτερα από κάθε ερμηνευτή τις γραφές και γιατί το αριστερό του ωτίο (αυτί) παρέμεινε αναλλοίωτο. 

Στην εξήγηση πάλι των Γραφών υπερέβαινε και αυτόν τον μέγα Θεολόγον Γρηγόριον. Ο βασιλεύς Θεοδόσιος ο μέγας, παρεκάλεσε τον Γρηγόριο τον Θεολόγο να εξηγήση το ιερό Ευαγγέλιο, και το επεχείρησε. Παρακαλώντας τον Θεό να τον πληροφορήση αν η εξήγηση του είναι ορθή, άκουσε από τον Θεό την εξής φωνή: «Ούτε σε σένα, ούτε σε κάποιον άλλο το χάρισμα αυτό έχει δοθεί παρά στον Ιωάννη της Αντιοχείας». Ο δε άγιος Πρόκλος ο Πατριάρχης, έλεγε: «Έτσι είμαι εγώ προς τον μακάριο Ιωάννη, όπως ακριβώς πηγή προς θάλασσα και ρυάκι προς ποταμό».

Γι’ αυτό και σε κάθε διδαχή που έκαμνε ο Άγιος, οι άνθρωποι που άκουγαν, μη υποφέροντας την χαρά, κτυπούσαν πολλές φορές, κάτω από τον άμβωνα, όλοι με συμφωνία τα χέρια τους.

Ευρισκόμενος ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος για την ασθένειά του έξω από την Κων/λη, εκεί που προσευχόταν κατά το μεσονύκτιο, είδε ξύπνιος την Κυρία Θεοτόκο, η οποία ήλθε προς αυτόν με άπειρο φως και έχοντας τριγύρω της πλήθος από άνδρες και γυναίκες του είπε αυτά με φωνή χαριέστατη: «Ιωάννη, του εμού θεράπων Υιού και Θεού, καλά αγωνίστηκες τον αγώνα της ασκήσεως, καλά εποίμανας το λογικόν ποίμνιον, αλλά ανδρίζου ακόμη και κραταιού. Διότι ιδού και μαρτυρικός σε αναμένει δρόμος και αθλητικό σε περιμένει στάδιο δια ποικίλων πόνων και πειρασμών, για να καταστή φανερή η δοκιμασία σου και στη γη και τον ουρανό…. Ας αγαλλιασθή λοιπόν και ας χαρή το πνεύμα σου, διότι σου έχει αποταμιευθεί και χαρά στους ουρανούς, ανάλογα με τις θλίψεις σου».

Ακούσατε την φοβερή οπτασία που είδε ο επίσκοπος της Αραβισσού Αδελφειός.

Αυτός έχοντας πολλή αγάπη να μάθη για τον άγιο Χρυσόστομο ποια δόξα αξιώθηκε να λάβη από τον Θεό στους ουρανούς, και παρακαλώντας συχνά γι’ αυτό τον Κύριο ήλθε σε έκσταση και είδε ένα ωραιότατο άνδρα που του έδειξε σε τόπο λαμπρό όλους τους πατέρες και διδασκάλους· αλλά δεν είδε ανάμεσά τους τον Ιωάννη! Και λυπήθηκε κατάκαρδα. Τότε άκουσε φωνή αγγέλου που του είπε: «Ιωάννην τον της μετανοίας λέγεις; Άνθρωπος, που είναι με σώμα, εκείνον να δει δεν μπορεί! διότι παρίσταται εκεί, όπου ο θρόνος ο Δεσποτικός». Την ίδια οπτασία είδε και ο άγιος Μάρκος ο ασκητής.

Και στον καιρό του θανάτου του, ήλθαν οι άγιοι μάρτυρες Βασιλίσκος ο ιερομάρτυς και Λουκιανός και τον προσκάλεσαν, για να έλθη στα ουράνια να συγκατοική με αυτούς ως συναθλητής. 

(Λόγος εγκωμιαστικός του Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, στην ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Πατρός ημών Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκοιμήθη από την πολυχρόνια ταλαιπωρία και από την εξάντληση στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. καθ᾽ οδόν προς την τρίτη του εξορία από την αυτοκράτειρα Ευδοξία στην Πιτιούντα του Πόντου. Τα τελευταία λόγια του ήταν: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Τάφηκε στα Κόμανα του Πόντου στον Ναό του Αγίου Μάρτυρος Βασιλίσκου μαζί με τα άγια λείψανα των Αγίων Μαρτύρων Βασιλίσκου και Λουκιανού.

«…Να μην ανησυχείτε καθόλου, αλλά να κερδίζετε απ’ αυτά που γίνονται.

Και η υπομονή εκείνων που αγωνίζονται ας γίνει σ’ εσάς δάσκαλος καρτερίας και βλέποντας όλη τη ζωή των γενναίων και μεγάλων ανδρών να υφαίνετε από τέτοια παθήματα, να μην συγχύζεστε, ούτε να ταράζεστε, ούτε απ’ τους δικούς σας ούτε και απ’ τους κοινούς πειρασμούς.»

«Κανείς να μην σε φοβίζει, …

Κι αν ακόμη είναι αναρίθμητοι οι εχθροί, ο δικός μας υπερασπιστής είναι ισχυρότερος…

Εκεί υπάρχει πλήθος βαρβάρων, εδώ φάλαγγα αγγέλων! Στρατός αγγελικός υπερασπίζεται τους ευσεβείς, όμιλος Προφητών, η δύναμη των Αποστόλων, οι πρεσβείες των Μαρτύρων!

Μη νομίσεις ότι μόνον οι Μάρτυρες μεσολαβούν για μας, αλλά και οι άγγελοι παρακαλούν τον Θεό στις θλίψεις μας. Κι όχι μόνο παρακαλούν, αλλά ο ευεργέτης Θεός ανταποκρίνεται στο αίτημα μας…

Ας παρακαλέσουμε τον Κύριο των Αγγέλων και θα μας στείλει έναν Άγγελο και θα διασκορπίσει τη φάλαγγα των εχθρών (δαιμόνων και ανθρώπων ασεβών)».

Τους αγίους τους θαυμάζουμε και τους τιμούμε, γιατί όχι μόνο δίχως λύπη, μα και με μεγάλη χαρά αντιμετώπισαν κινδύνους, διώξεις, συκοφαντίες, βασανιστήρια, ακόμα και θάνατο. Χίλιοι πειρασμοί τους κύκλωναν κι αυτοί ήταν ευδιάθετοι. Μύριοι κίνδυνοι τους απειλούσαν, κι αυτοί ήταν γαλήνιοι. Στη σφαγή οδηγούνταν, κι αυτοί ένιωθαν ευφροσύνη…

Γνώριζαν, όμως, επίσης πως ο φιλάνθρωπος Θεός, όταν πρέπει, σώζει θαυματουργικά και από τον σωματικό ακόμα θάνατο όσους σταθερά ελπίζουν σ’ Αυτόν και ακλόνητα πιστεύουν στην πρόνοιά Του.
***

Ο άγιος Χρυσόστομος λέγει σε δύο ομιλίες που εξεφώνησε, όταν επέστρεψε από την πρώτη εξορία, το σκανδαλώδες για την ανθρώπινη λογική «γένοιτο υμάς αεί θλίβεσθαι» = μακάρι να είστε συνεχώς θλιμμένοι. Και το εξηγεί παρουσιάζοντας την αγάπη που του έδειξε ο λαός, ακόμη και ετερόδοξοι, τις συνεχείς προσευχές και αγρυπνίες που κάνανε οι πιστοί για να επανέλθει, την σύμπνοια και ομόνοια και το δέσιμο που υπήρχε μεταξύ ποιμένος και ποιμνίου.

Ας αφήσουμε τον άγιο Χρυσόστομο να μας μιλήσει για την ωφέλεια των θλίψεων με το δικό του, χαριτωμένο, παραστατικό και πρωτότυπό του λόγο.

«Και τα θλιβερά και τα χαρούμενα γεγονότα είναι αφορμές για να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε τον Θεό και είναι αμφότερα ωφέλιμα για μας. Το καλοκαίρι και ο χειμώνας είναι διαφορετικές εποχές, όμως συγκλίνουν στον ίδιο σκοπό· να παράγει η γη άφθονο καρπό. Έτσι τα καλά και τα κακά της ζωής μας έχουν τον ίδιο σκοπό· να δοξολογούμε το Θεό και να προαγόμαστε στην αρετή. Συνέβησαν καλά; Ευλόγησε το Θεό και παραμένουν τα καλά. Συνέβησαν κακά; Ευλόγησε το Θεό και σταματούν τα κακά. Διαφορετικές περιστάσεις το φρόνημά μας όμως ίδιο. Τη γενναιότητα του πλοιάρχου ούτε η γαλήνη τη διαλύει, ούτε η τρικυμία την βυθίζει.

Αν κάποιος αντέξει τον πειρασμό με γενναιότητα τρυγάει απ’ αυτόν και μεγάλο καρπό. Μη φοβηθείς ποτέ τον πειρασμό, αν έχεις γενναία ψυχή. Όλοι οι άγιοι έτσι στεφανώθηκαν. Είναι μεγάλη η θλίψη των σωμάτων, αλλά μεγαλύτερη η άνεση των ψυχών. Είθε πάντοτε να θλίβεστε» (Ε.Π.Ε. 33,416).

Και στην άλλη ομιλία (Ε.Π.Ε. 33,421) τονίζει ότι αν δεν συμβούν οι δοκιμασίες στους αγίους δεν αποκαλύπτεται ο πλούτος της ψυχής τους και μένει κρυφός με αποτέλεσμα να μη δοξάζονται. Στις δοκιμασίες αποκαλύπτονται νέοι φίλοι και δημιουργούνται νέες σχέσεις. «Έτσι έγινε και με τον Χριστό. Ο Καϊάφας τον σταύρωσε και ο ληστής τον ομολόγησε (κι αργότερα ο εκατόνταρχος). Ιερείς τον φόνευσαν και μάγοι τον προσκύνησαν. Ας μη παραξενεύουν αυτά την Εκκλησία. Αν δε γινόταν αυτά, δε θα φαινόταν ο πλούτος μας· υπήρχε βέβαια αλλά δε θα φαινόταν. Όπως δηλαδή ο Ιώβ, ήταν βέβαια δίκαιος, δε θα φαινόταν όμως αν δεν υπήρχαν οι πληγές και τα σκουλήκια. Και ο Θεός όταν απολογούνταν στον Ιώβ το είπε· ‘σε μεταχειρίστηκα έτσι όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για ν’ αναδειχθείς δίκαιος’ (Ιώβ 40,8)».

Ας τελειώσουμε με το απόφθεγμα του πρωταθλητού στο αγώνισμα του πόνου, του αποστόλου Παύλου· «Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε» (Α´Θεσ. 5,18).
 π.Μελέτιος Βαδραχάνης

----------------------------------------------------------------------

...Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο και όχι δικαστήριο των ψυχών. Δεν καταδικάζει για τα αμαρτήματα, αλλά παρέχει συγχώρηση των αμαρτημάτων.

Τίποτα δεν κάνει τόσο χαρούμενη τη ζωή μας, όσο η ευχαρίστηση που νιώθουμε στην Εκκλησία.

Στην Εκκλησία συντηρούν τη χαρά τους οι χαρούμενοι, στην Εκκλησία αποκτούν την ευθυμία οι στεναχωρημένοι και την ευφροσύνη οι λυπημένοι, στην Εκκλησία βρίσκουν την ανακούφιση οι ταλαιπωρημένοι και την ανάπαυση οι κουρασμένοι. 

«Ελάτε» λέει ο Κύριος, «κοντά μου όλοι, όσοι είστε κουρασμένοι και φορτωμένοι (με θλίψεις και αμαρτίες), κι εγώ θα σας ξεκουράσω» (Ματθ. 11:28).

Κανένας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος και χαρούμενος, παρά μόνο εκείνος που ζει για τον Χριστό. Αυτός ξεπέρασε όλα τα κακά και δεν φοβάται τίποτα!

Και εμείς ας μιμηθούμε, κατά το δυνατόν μας, τα έργα του Χρυσοστόμου και ας ακούσουμε τις χρυσές διδασκαλίες που μας κάμνει. Ας μετανοούμε κάθε μέρα στον Θεό για τα σφάλματα που κά­νουμε με το έργο, με το λόγο και με τον λογισμό, και ας πάρουμε σταθερή απόφαση, για να μη πράξουμε ξανά την αμαρτία, επειδή αυτή είναι η αλη­θινή μετάνοια. Έτσι μας διδάσκει ο Χρυσόστομος: «Είναι δε μετάνοια το να μη κάνης τα ίδια..., πρέπει λοιπόν να απομακρύνεσαι και στην πράξη και στην γνώμη που αποτολμήθηκαν…. Παραδείγματος χά­ρη: άρπαξες και πλεονέκτησες; Απομακρύνσου από την αρπαγή και βάλε στο τραύμα ελεημοσύνη. Πόρνευσες; Απομακρύνσου από την πορνεία και βάλε στο έλκος αγνεία. Κακολόγησες τον αδελφό και έβλαψες; Σταμάτησε κατηγορώντας, και βάλε σωφροσύνη……

Ας έχουμε υπομονή σε όλες τις θλίψεις που μας έρχονται είτε από τους δαίμονες, είτε από τους ανθρώπους είτε και από φυσική ασθένεια του σώ­ματος, και ας ευχαριστούμε πάντοτε τον Θεό σε ό­σα μας ακολουθούν είτε καλά, είτε κακά. Διότι και ο άγιος Χρυσόστομος υπέμεινε μετά χαράς τις εξο­ρίες, τις οποίες του έκαμαν, και σε όλα ευχαριστού­σε τον Θεό, συνηθίζοντας να λέγη πάντοτε αυτό το αξιομνημόνευτο λόγιο: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένε­κεν” ου γαρ παύσομαι τούτο επιλέγων αεί επί πάσί μοι τοις συμβαίνουσιν». Και αυτόν τον λόγο αφού είπε τελευταίο, παρέδωσε την αγία του ψυχή. (Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου)

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπέμεινε μετά χαράς τις εξορίες, και σε όλα ευχαριστούσε τον Θεό, λέγοντας: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν”.

Ο πάγκαλος Ιωσήφ δοκιμάστηκε για να πρα­γματοποιηθούν τα μεγάλα σχέδια του Θεού. Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

https://iconandlight.wordpress.com/2016/11/12/%CE%BF-%CF%80%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CF%83%CE%AE%CF%86-%CE%B4%CE%BF%CE%BA%CE%B9%CE%BC%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CF%81/

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Τιμωρία και ανταμοιβή! Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

https://iconandlight.wordpress.com/2015/11/12/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B9%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BF-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B9%CE%BC%CF%89%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%BA/

Έλα, ω αδελφέ Κυριακέ, να μαλακώσω την πληγή της δικής σου λύπης… Επιστολή του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

https://iconandlight.wordpress.com/2017/12/14/%CE%AD%CE%BB%CE%B1-%CF%89-%CE%B1%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%86%CE%AD-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AD-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BA%CF%8E%CF%83%CF%89-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80/

Απολυτίκιον Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου: Ήχος πλ. δ’.

Η του στόματός σου καθάπερ πυρσός εκλάμψασα χάρις, την οικουμένην εφώτισεν, αφιλαργυρίας τω κόσμω θησαυρούς εναπέθετο, το ύψος ημίν της ταπεινοφροσύνης υπέδειξεν. Αλλά σοίς λόγοις παιδεύων, Πάτερ, Ιωάννη Χρυσόστομε, πρέσβευε τω Λόγω Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Σοφίας Σολομώντος το Ανάγνωσμα

Εγκωμιαζομένου δικαίου, ευφρανθήσονται λαοί· αθανασία γαρ εστιν η μνήμη αυτού, ότι και παρά Θεώ γινώσκεται, και παρά ανθρώποις, και αρεστή Κυρίω η ψυχή αυτού. Επιθυμήσατε τοιγαρούν, ω άνδρες, σοφίαν, και ποθήσατε, και παιδευθήσεσθε· Αρχή γαρ αυτής αγάπη, και τήρησις νόμων. Τιμήσατε σοφίαν, ίνα εις τον αιώνα βασιλεύσητε. Απαγγελώ υμίν, και ου κρύψω αφ’ υμών μυστήρια Θεού. Ότι αυτός και της σοφίας οδηγός εστι, και των σοφών διορθωτής· και εν τη χειρί αυτού πάσα φρόνησις, και εργασιών επιστήμη. Η πάντων τεχνίτις εδίδαξέ με σοφία· έστι γαρ εν αυτή πνεύμα νοερόν, άγιον, απαύγασμα φωτός αϊδίου, και εικών της αγαθότητος του Θεού. Αύτη φίλος Θεού και Προφήτας κατασκευάζει. Ευπρεπεστέρα δε εστιν ηλίου, και υπέρ πάσαν αστέρων θέσιν, φωτί συγκρινομένη, ευρίσκεται προτέρα. Αύτη τους θεραπεύσαντας αυτήν εκ πόνων ερρύσατο, και ωδήγησεν εν τρίβοις ευθείαις. Έδωκεν αυτοίς γνώσιν αγίαν, και διεφύλαξεν αυτούς από ενεδρευόντων, και αγώνα ισχυρόν εβράβευσεν αυτοίς, ίνα γνώσι πάντες, ότι δυνατωτέρα παντός εστιν η ευσέβεια, και ου μη κατισχύση ποτέ κακία σοφίας, ουδ’ ου μη παρελεύσεται πονηρούς ελέγχουσα η δίκη. Είπον γαρ εν εαυτοίς, λογισάμενοι ουκ ορθώς. Καταδυναστεύσωμεν τον δίκαιον, μη φεισώμεθα της οσιότητος αυτού, μηδέ εντραπώμεν πολιάς πρεσβύτου πολυχρονίους· έστω δε ημών η ισχύς νόμος. Και ενεδρεύσωμεν τον δίκαιον, ότι δύσχρηστος ημίν εστι, και εναντιούται τοις έργοις ημών και επιφημίζει ημίν αμαρτήματα παιδείας ημών. Επαγγέλλεται γνώσιν έχειν Θεού, και παίδα Κυρίου εαυτόν ονομάζει. Εγένετο ημίν εις έλεγχον εννοιών ημών. Βαρύς εστιν ημίν και βλεπόμενος· ότι ανόμοιος τοις άλλοις ο βίος αυτού, και εξηλλαγμέναι αι τρίβοι αυτού. Εις κίβδηλον ελογίσθημεν αυτώ, και απέρχεται των οδών ημών, ως από ακαθαρσιών, και μακαρίζει έσχατα δικαίων, ίδωμεν ουν ει οι λόγοι αυτού αληθείς, και πειράσωμεν τα εν εκβάσει αυτού. Ύβρει και βασάνω ετάσωμεν αυτόν, ίνα γνώμεν την επιείκειαν αυτού, και δοκιμάσωμεν την ανεξικακίαν αυτού. Θανάτω ασχήμονι καταδικάσωμεν αυτόν· έσται γαρ αυτού επισκοπή εκ λόγων αυτού. Ταύτα ελογίσαντο, και επλανήθησαν· απετύφλωσε γαρ αυτούς η κακία αυτών. Και ουκ έγνωσαν μυστήρια Θεού, ουδέ έκριναν, ότι συ ει Θεός μόνος, ο ζωής έχων και θανάτου εξουσίαν, και σώζων εν καιρώ θλίψεως και ρυόμενος εκ παντός κακού, ο οικτίρμων και ελεήμων, και διδούς τοις Οσίοις σου χάριν, και τω σω βραχίονι τοις υπερηφάνοις αντιτασσόμενος.

https://iconandlight.wordpress.com/category/%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1/

Advertisements