Κυριακή 31 Δεκεμβρίου 2017

Διαβάζουμε με κατάνυξη τον 16ο ψαλμό όταν αντιμετωπίζουμε μεγάλη συκοφαντία


Ο 16ος  ΨΑΛΜΟΣ ΤΟΥ ΔΑΥΙΔ συνιστάται από τον Άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, όταν αντιμετωπίζουμε μεγάλη και  άδικη συκοφαντία. Τον διαβάζουμε με κατάνυξη και θέρμη καρδίας τρεις (3) φορές την ημέρα για τρεις (3) μέρες. 

.....
ΕσάκουσονΚριετς δικαιοσνης μουπρσχες τῇ δεσει μου, ἐντισαι τν προσευχν μου οκ ν χελεσι δολοις.
2 ἐκ προσπου σου τὸ κρμά μου ξλθοι,οἱ ὀφθαλμοί μου δτωσαν εθτητας
3 ἐδοκμασας τν καρδαν μου, ἐπεσκψω νυκτς· πρωσς μεκαὶ οχ ερθη ν μοὶ ἀδικα 
4 ὅπως ν μὴ λαλσῃ τ στμα μου τὰ ἔργα τν νθρπωνδιὰ τος λγους τν χειλων σου γὼ ἐφλαξα δος σκληρς 
5 κατρτισαι τὰ διαβματά μου ν τας τρβοις σου, ἵνα μὴ σαλευθσι τὰ διαβματά μου 
6 ἐγὼ ἐκκραξα, ὅτι πκουσς μου, ὁ Θες· κλνον τὸ ος σου μοὶ καὶ εσκουσον τν ημτων μου 
7 θαυμστωσον τὰ ἐλη σου, ὁ σζων τος λπζοντας πὶ σὲ ἐκ τν νθεστηκτων τῇ δεξιᾷ σου
8 φλαξν με ς κρην φθαλμο· ν σκπῃ τν πτεργων σου σκεπσεις με  
9 ἀπὸ προσπου σεβν τν ταλαιπωρησντων μεοἱ ἐχθροί μου τν ψυχν μου περισχον·  
10 τὸ σταρ ατν συνκλεισαντὸ στμα ατν λλησεν περηφαναν 
11κβαλντες με νυνὶ περιεκκλωσν μετος φθαλμος ατν θεντο κκλναι ν τῇ γῇ.  
12 ὑπλαβν με σεὶ λων τοιμος ες θραν καὶ ὡσεὶ σκμνος οκν ν ποκρφοις 
13 ἀνστηθιΚριεπρφθασον ατος καὶ ὑποσκλισον ατοςρσαι τν ψυχν μου πὸ ἀσεβοςρομφααν σου πὸ ἐχθρν τς χειρς σου 
14Κριε, ἀπὸ ὀλγων πὸ γς διαμρισον ατος ν τῇ ζωῇ ατνκαὶ τν κεκρυμμνων σου πλσθη ἡ γαστρ ατν, ἐχορτσθησαν υἱῶν*, καὶ ἀφκαν τκατλοιπα τος νηποις ατν 
15 ἐγὼ δὲ ἐν δικαιοσνῃ ὀφθσομαι τῷ προσπῳ σουχορτασθσομαι ν τῷ ὀφθναί μοι τν δξαν σου.
..... 
Σημ.:Η χρήση του Ψαλτηρίου σύμφωνα με τον Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, εξηγεί σε ποιες περιπτώσεις ενδείκνυται ο κάθε ψαλμός
https://paraklisi.blogspot.gr/2017/12/9-3-3.html
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/9-3-3.html#more

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

"Η ψυχή προφέροντας το όνομα του Ιησού Χριστού, κάνει τον διάβολο να μην αντέχει και να φεύγει"



«Η ευχή θα είναι ο μεγαλύτερος βοηθός κι έπειτα ο άγγελος»
*Συγκλονιστική διήγηση από τον π. Μάρκελλο Καρακαλληνό!

ΜAΝΩΛΗΣ ΜΕΛΙΝΟΣ: Σας είπαν δηλαδή κάποιοι Αγιορείται πατέρες, ότι έχουν βιωματική εμπειρία αγγέλων και δαιμόνων;
Γ.ΜΑΡΚΕΛΛΟΣ: Βεβαίως και πάλεψαν προς τους δαίμονας! Μα και ό Γέρων Παΐσιος τα λέει αυτά.
Ένας άλλος Γέροντας μου διηγήθηκε ότι βρέθηκε σε έκσταση. Καθώς διάβαζε ένα πατερικό βιβλίο κουράστηκε, μούδιασε το σώμα του κι έγειρε λίγο να ξεκουραστεί, βάζοντας το βιβλίο που διάβαζε σαν μαξιλάρι. Ο νους του τότε αρπάγη και βρέθηκε στον ουρανό! Εκεί τον πλησίασαν δύο άγγελοι, όπως τους εικονίζει η Εκκλησία μας, με πρόσωπο όμορφο και χαρωπό. Ο Γέροντας έμεινε κατάπληκτος από το κάλλος των Αγγέλων και τους λέει με θαυμασμό:
-Άγγελοι μου, τι ωραία είναι αυτή ή φορεσιά που φοράτε!
Οι άγγελοι -το διηγείτο αυτό πολύ συγκινημένος- πρόσχαρα του απήντησαν:

-Έτσι θα γίνει και η δική σας φορεσιά στον άλλον αιώνα!
Τα έχασε εκείνος και σαν να έκανε, λέει, μία κίνηση να πάρει φωτογραφική μηχανή -ενώ δεν είχε ποτέ του μηχανή- να τους φωτογραφίσει.
-Στάσου, του είπαν οι άγγελοι, αυτές οι μηχανές δεν μας παίρνουν εμάς!
Έμεινε αποσβολωμένος. Πέρασαν από μπροστά του οι άγγελοι, του χαμογέλασαν και φεύγοντας του είπαν:
-Κατέβα τώρα να πάς να προσκυνήσεις την Παναγία.
Τα έχασε ό Γέροντας. Μόλις συνήλθε λίγο, αναρωτήθηκε ποιά Παναγία εννοούσαν;


Κατάλαβε όμως αμέσως! και πήγε στο μοναστήρι Της κι έβαλε μετάνοια, όπως του είπαν οι άγγελοι. Αυτός λοιπόν ο Γέροντας έζησε τον άγγελο από κοντά.
Το ίδιο ακριβώς, υπάρχουν και εμπειρίες δαιμόνων. Όχι μόνο μοναχοί, αλλά και πολλοί προσκυνηταί χριστιανοί μου έχουν διηγηθεί τέτοιες εμπειρίες τους. Γιατί πολλές φορές όταν ο χριστιανός αγωνίζεται σωστά, του κάνει επίθεση ό δαίμονας.
Η πρώτη επίθεση που θα σου κάνει, είναι το λεγόμενο «κοκκάλωμα». Σε αρπάζει σε σφίγγει και κοκαλώνει όλο το σώμα σου! Όπως ένα μυρμήγκι που το πιάνουμε στα δάκτυλα.

Τίποτε δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν τον αρπάξει το δαιμόνιο. Έχει τεραστία δύναμη, όπως βλέπουμε και στους δαιμονιζόμενους που διαβάζουμε στα Ευαγγέλια. Τι γίνεται όμως; Επειδή μέσα στον μοναχό ή στον λαϊκό πιστό λειτουργεί συνέχεια η ευχή, λειτουργεί και την ώρα που τον σφίγγει ο δαίμονας.
Δουλεύει η ευχή και λέει το Όνομα αυτό, που στο άκουσμα του ο δαίμονας δεν μπορεί ν’ αντέξει! Το σώμα είναι «νεκρό», δεν έχει δύναμη, όμως ή ψυχή παλεύει. Ή ψυχή είναι πνεύμα και παλεύει με τον δαίμονα, που και αυτός είναι πνεύμα. Τρία είναι τα πνεύματα:

Η ψυχή, ο άγγελος και ο δαίμονας. Αυτά παλεύουν.
 Η ψυχή προφέροντας το όνομα του Ιησού Χριστού, κάνει τον διάβολο να μην αντέχει και να φεύγει. 
Αυτή η ευχή -θέλω να τονίσω- θα είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά κατά την ώρα της εξόδου της ψυχής, όταν θα ανεβαίνει προς τα ουράνια. Αυτή η ευχή θα βοηθήσει την ψυχή να απομακρύνει τα δαιμόνια και θα δώσει την δύναμη στον άγγελο να την πάρει. Να φύγει δηλαδή όσο το δυνατόν ακίνδυνα και απολέμητα η ψυχή προς τα ουράνια. Η ευχή θα είναι ο μεγαλύτερος βοηθός κι έπειτα ο άγγελος.

π. Μάρκελλος Καρακαλληνός: ΟΡΟΣ ΑΘΩΝΑΣ – ΤΕΥΧΟΣ 10 – ΠΕΙΡΑ ΠΑΤΕΡΩΝ

πηγή

Πηγή: http://inpantanassis.blogspot.com/2017/12/blog-post_73.html

Πηγή: https://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr/

http://agiosioannisprodromos.blogspot.gr/2013/10/blog-post_8371.html

Βηθλεέμ εὐφραίνου, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, 28-12-2017

Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Μία ΑΝΕΚΔΟΤΗ συγκλονιστική Ἁγιορείτικη Ἱστορία

Τά Xριστούγεννα τοῦ ἀσκητή


Ἡ παροῦσα διήγηση εἶναι μία συγκλονιστικὴ ἐμπειρία τοῦ μακαριστοῦ π. Θεόκλητου Διονυσιάτη, ὅπως τὴν ἐμπιστεύθηκε πρὶν 38 χρόνια σχεδὸν στὸν Ἁγιορείτη Μοναχὸ π. Κύριλλο Παντοκρατορινό, ὁ ὁποῖος μὲ δέος καὶ νοσταλγία πρὶν λίγες ἡμέρες μᾶς τὴν μετέφερε. Από τὰ Happy Christmas λοιπὸν τῶν «εὐτυχισμένων»  ἀνθρώπων  ἂς ταξιδεύσει φέτος ὁ λογισμός μας στ’ Ἅγιονορος, ἐκεῖ στὰ φρικτὰ Καρούλια, μὲ τοὺς ξυπόλυτους ἀσκητάς καὶ σὲ ὅσα μᾶς ἐξομολογιέται μὲ συγκλονισμὸ ὁ ἁγιασμένος καὶ σοφός μας π. Θεόκλητος ὁ Διονυσιάτης.

*  *  *
«ΝΕΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ τότε, κατὰ τὸ ἔτος 1941, ἐν μέσῳ τῆς κατοχῆς καὶ τοῦ ἐνσκήψαντος δεινοῦ χειμῶνος, μοῦ ἦρθε ὁ καλὸς λογισμὸς νὰ ἐπισκεφθῶ προσκυνητὴς τὰ φρικτὰ Καρούλια, νὰ κάμω καὶ ἐγὼ ἀσκητικὰ Χριστούγεννα μαζὶ μὲ τοὺς ἀετόψυχους Καλόγηρους τούτου τοῦ ἀπαράκλητου τόπου.
Τὴν εὐλογία μοῦ τὴν ἔδωκε ἀμέσως δίχως δισταγμὸ ὁ Γέροντάς μου, ὁ Ὀσιότατος π. Γαβριήλ, ὁ καὶ Ἡγούμενος χρηματίσας τῆς τοῦ Διονυσίου Μονῆς. Μοῦ ἔδωκε εἰσέτι καὶ λίγους ὀβολοὺς διὰ τὸ ταξίδιό μου μὲ  τὸ μοτόρι καὶ λίγες φανέλες γιὰ νὰ ἔχω νὰ ἀλλάξω, μὲ εὐλόγησε καὶ εὐχόμενος μὲ ἔστειλε σὲ τοῦτο τὸ κατανυκτικὸ ταξίδι.
Ἔβαλα μετάνοια στὸν Γέροντά μου λοιπὸν, φορτώθηκα τὸν ντορβά μου, κι’ ἔλαβα τὸ ραβδὶ μὲ προορισμὸ τὰ κατανυκτικὰ Καρούλια προκειμένου νὰ λάβω μέρος στὴν ἀγρυπνία τῶν Χριστουγέννων.
Από τὴν παραμονὴ ήδη τὸ πρωΐ ὁ οὐρανὸς ἤτανε μαῦρος σὰν μολύβι, κ᾿ ἔπιασε να ρίχνει νερόχιονο βελονιαστὸ.   
Καταφθάνοντας ἀργὰ τὸ ἀπόγευμα, μὲ μία τερπνὴ ἀναμονή, στὰ βραχώδη Καρούλια, ὁ ἥλιος, ὅσο μποροῦσε νὰ ξελευθερωθεῖ ἀπ’τὰ πηχτὰ σύννεφα, κόντευε νὰ κρυφθεῖ πίσω ἀπὸ τὸν μελανὸ θαλάσσιο ὁρίζοντα. Τότε ἄρχισαν νὰ συναθροίζονται  γοργόφτεροι  οἱ Καρουλιῶτες ἀσκητές, γιὰ νὰ γιορτάσουμε ὅλοι μαζὶ τὰ Χριστούγεννα.Κάποιοι  κατέβαιναν ἀπὸ τὰ βράχια, ἄλλοι ἀπὸ τὶς κρεμαστὲς σκάλες, ἐνῶ κάποιοι ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες… ἦταν ἕνα πρωτόγνωρο καὶ συγκινητικὸ ὅλο θέαμα!
Τοῦτοι οἱ ἐρημίτες εἴχανε περασμένους στοὺς λιγνούς τους ὤμους τοὺς τρίχινους, λερωμένους μὰ ἁγιασμένους ντορβάδες, μὲ   ράσα χιλιομπαλωμένα καθὼς χαιρεντιόντουσαν ἕνας-ἕνας μὲ βαθειὰ ὑπόκλιση κι’ ἔπαιρναν τὴν θέση τους στὸ μικρὸ ἠμιφεγγὴ γλυκύτατο Ἐκκλησάκι τοῦ Κυριακοῦ.
Κρούσανε ἕνα μικρὸ σήμαντρο  γιὰ νὰ ἀρχινήσει ἡ ἡ ἀγρυπνία ἐνῶ ὁ ἁρμόδιος Ἱερεὺς φορώντας ἕνα μπλαβόχρωμο σὰν τοῦ πελάγους ἐπιτραχήλι ἔβαλε τὸ «Εὐλογητός»
Τὸ κρύο ἦταν τσουχτερό. Ὅλοι, ὅσον μποροῦσαν, ἤσαν σφιχτὰ  τυλιγμένοι στὰ πτωχικὰ τοὺς ράσα. Οἱ ἀνασασμοὶ τῶν ψαλτάδων ἄτμιζαν ἄσπιλοι καθὼς ἔψαλλον μέλποντες Τοῦ Θεοῦ τὰ τραγούδια μέσα στὸ δεινὸ κράτος τοῦ χειμῶνος, μὰ ἡ λιβανοκαπνισμενη θωριὰ τῆς γλυκόπνοης Παναγίτσας πού μας ἀγνάντευε στοργικὰ σὰν Μανούλα ἀπ’ τὸ Τέμπλο ζέσταινε τὴν ψυχή μας μυσταγωγώντας μας στὴν ἱερουργία τοῦ ἄχραντου τοκετοῦ της, τῆς Τοῦ Χριστοῦ γεννήσεως κι’ ἔτσι εἴχαμε γαλήνη σὰν καὶ ‘κείνη τῶν προβάτων στὸ μαντρὶ τῆς βηθλεὲμ τότενες ποὺ γίνηκε ὁ Θεὸς ἄνθρωπος γιὰ νὰ ξαναγεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος στὴν οὐράνια Βηθλεέμ.
Ὅμως καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς κατανυχτικῆς ὁλονυχτίας ἐντύπωση ἀνερμήνευτή μοῦ ἔκαμε ἕνας ἀδυνατισμένος καὶ λιπόσαρκος, σὰν τὸ καλάμι Καλόγηρος, μὲ μία μακρυὰ κάτασπρη γενιάδα ποὺ ‘χε σταθεῖ σ’ ἕνα παμπάλαιο στασίδι. Τὸ σῶμα του ἂν καὶ κάθονταν μέσα στὸ κρύο καὶ στὴν ἀγρυπνιὰ ἀμετακίνητο σὰν τ’ἀγάλματος, ἐντούτοις τὸ ριτιδιασμένο κι’ὁλοζώντανο ἀπὸ τὴν ἄσκηση πρόσωπό του, σὰν τοῦ φτασμένου κυδωνιοῦ, ἔκαμε διάφορες κινήσεις καὶ παράξενους μορφασμοὺς ἀλλοιούμενο τακτικὰ καὶ φανερώνοντας πὼς ζοῦσε ἐκεῖνες  τὶς στιγμὲς ἔντονα γεγονότα φερμένα  ἀπὸ ἕνα ἄλλον κόσμο.
Έβλεπες νὰ ἐναλλάσονται ἡ προσμονὴ μὲ τὴν μελαγχολία, ἡ θλίψη, μὲ τὴν, χαρὰ …νὰ σκιρτᾶ σὰν λαφομόσκι καὶ ἀμέσως νὰ κουρνιάζει συγκλονισμένος ἀπὸ Θεῖο φόβο… ἔκανε μορφασμοὺς στὸ πρόσωπο λὲς καὶ παρακολουθοῦσε ἕνα ἀλλόκοτο θέαμα καὶ ἔτσι πότε ἔκλαιγε, πότε συνοφρυόνταν, πότε χαμογελοῦσε καὶ δώστου πάλι Σταυροὺς καὶ μετάνοιες..
Καὶ ὅσο ὁ ἀσκητὴς ἐκτελοῦσε τὴ δική του λογικὴ λατρεία πιὸ δίπλα οἱ ψάλτες μορμύριζαν στὴν Πανάχραντο Θεοτόκο τὸ:
Μεγάλυνον, ψυχή μου, τὴν τιμιωτέραν καὶ ἐνδοξοτέραν τῶν ἄνω στρατευμάτων. Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. Οὐρανὸν τὸ σπήλαιον…»
Τὰ μικρούλικα παλαιὰ καντηλάκια  στὸ Τέμπλο διέχεαν ἀρχοντικὲς μὰ καὶ σεμνὲς τὶς πολύχρωμες ἀνταῦγες των κι ἕνας πτωχὸς πολυέλεος μὲ ἁγνὸ κερὶ φώτιζε ὅσο ἠδύνατο γλυκὰ τὸ σκοτάδι. Ὅλα ἁπλά, ἀπέριττα, ἀσκητικά…
Ἔτσι γαλήνια πῆρε ἡ ἀγρυπνία ὥσπου ἐκοινωνήσαμε τῶν ἀχράντων μυστηρίων καὶ ἔδωσε ὁ Ἱερεὺς τὸ «δι’εὐχῶν» λαμβάνοντας τέλος ἡ  οὐράνια ἐκείνη μυσταγωγία.
Ἡ ρόδινη ἀνατολὴ σιγά-σιγὰ αὐγαζόνταν ἀπὸ τὸν ἐπίσκεψη τοῦ ἡλίου μηνύοντας τὴν ἀνατολὴ ἀνατολῶν, τὸν ἑωθινὸ ἀστέρα, Αὐτὸν Τὸν γεννηθέντα Ἰησοῦ Χριστόν.
Μετὰ ἀπ’ τ’ ἀντίδωρο καὶ τὸν Ἁγιασμὸ προσφέρθηκε καφὲς και φραγκόσυκα στὸ φτωχικὸ καὶ ἀπέριττο Κυριακὸ τῆς σκήτης τῶν Καρουλῖων. Ἐγὼ διακονοῦσα στὸ κέρασμα, μὰ πρόσεχα καὶ ἀποθαύμαζα κιόλας τοὺς ἀσκητές, θωρώντας τοὺς λὲς κι’ἦταν παράξενα ὄντα, ὡς ἀρχαγγέλοι ἐπὶ τῆς γῆς.
Τότε ἐρώτησε ὁ Πνευματικός τῆς Σκήτης ἐκεῖνον τὸν παράξενο ἀσκητὴ ἂν θὰ μείνει καὶ αὔριο ἐδῶ καὶ τοῦ ἀπήντησε:
- Βεβαίως καὶ ἐπιθυμῶ νὰ μείνω, ἐὰν καὶ θὰ ἤθελα καλύτερα νὰ ἡσυχάσω στὸ καλυβάκι μου, ὅμως δὲν ἔχω νὰ φάω καὶ ἂν κάμετε ἀγάπη δεχθεῖτε καὶ μένα νὰ φάγω κοντά σας.
Τὴν ἑπομένη ἡμέρα καὶ ἀφοῦ ἐψάλλαμε τὰ Κτιτορικὰ ἔχοντας ἐνημερώσει ἤδη ἐγὼ τὸν Πνευματικὸ γιὰ ὅλη ἐτούτη  τὴν παράξενη συμπεριφορὰ τοῦ φτωχοῦ ἀσκητοῦ κατὰ τὴν χθεσινὴ ἀγρυπνίαν λέγει τοῦ τότε μὲ τόνο εὐγενικὸ μὰ καὶ ἐπιτακτικό.
- Ἀδελφέ μου, σὲ παρακαλῶ, πές μας τί γροικοῦσες χθὲς στὴν ὁλονυχτία καὶ ὅλο ἄλλαζε μορφὴ τὸ πρόσωπό σου.
Ὁ ἀσκητὴς ὅμως ἀρνιόταν πεισματικὰ νὰ δώκει ἀπάντηση φυλάγοντας ὅ,τι ἔζησε μέσα του ὡς πανάκριβο θησαυρό.
-Μὰ σὲ ἐξορκίζω στὸ ὄνομα Τοῦ Κυρίου νὰ μᾶς πεῖς.
-Λέγονται Γέροντα τέτοια πράγματα;
-‘Αντε κᾶμε ἀγάπη μήπως καὶ ὠφεληθοῦμε καὶ ‘μεῖς οἱ ἀδελφοί σου.
-…Μὰ δὲν μπορῶ.
-Ἅμα δὲν πεῖς , ἀπ’ ἐδῶ δὲ φεύγεις !
Μὲ ὅλη ἐτούτη τὴν εὐγενικὴ βία καὶ δίχως νὰ θέλει ὁ παράξενος ἀσκητής,  ὅμως ἀναγκεμένος   ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Πνευματικοῦ καὶ τῶν Καλογήρων ποὺ ‘χαν ἀπομείνει καὶ τούτη τὴν ἡμέρα στὸ Κυριακό, ἄρχισε νὰ ὁμολογεῖ μὲ δάκρυα καὶ συντριβή:
-Τί νὰ σᾶς πῶ; Νά!! ὅ,τι διαβάζατε καὶ ψέλνατε ἐσεῖς τὸ ἔβλεπα καὶ συμμετεῖχα καὶ ‘γῶ.
«Θωροῦσα τὸ Θεῖον βρέφος, τὸν Χριστούλη μας, τὰ προβατάκια, τα λίγα ζωντανά ποὺ ‘σαν ἐκεῖ καὶ σταλιάζανε… μὰ ἦταν καὶ μία γελάδα ποὺ ἔστεκε κοντὰ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἐθέρμαινε μὲ τὸν ἀνασασμὸ τῆς …τὶς σταγόνες  ποὺ έπεφταν ἀπὸ τὴν ὑγρασία και τους νοτισμένους σταλαγμίτες, καθότι ἤτανε σπήλαιον ἐκεῖ καὶ ὄχι κάποιο ἀνθρώπινο χτίσμα …Σιμὰ εἶδα καὶ Τὴν Παναγία μας, λεχώνα, ποὺ εἶχε τυλίξει μὲ τὸ σεπτὸ ἐπανωφόρι της τὸν Υἱό της καὶ  ἀνέκλεινε δίπλα πρὸς μία μεριὰ καὶ κρύωνε γιατί ἤτανε κενὸ καὶ δὲν εἶχε ποὺ νὰ ἀκουμπήσει… Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ μία ποιμένισσα ἔφερε ἀχνιστὸ γάλα ποὺ μόλις εἶχε ἀρμέξει καὶ γιὰ νὰ πλύνει κιόλας μ’αὐτὸ τὸ Θεικὸ βρέφος. Ποῦ νὰ βρεθεῖ ζεστὸ νερὸ ἐκείνη τὴν ὥρα; ὅλα κρύσταλλο καὶ παγωμένα ἦταν…
Καὶ ‘ἔτσι ἔγινε… καὶ ἔτσι τρύπησε μὲ μιᾶς ἡ σπηλιὰ καὶ μπῆκαν Ἀγγέλοι πού ἀνεβοακεβαίναν στον οὐρανὸ ἐνῶ ἀκούγονταν γλυκύτατη μελωδία…
Ὁ δὲ Ἰωσὴφ ὅλο ἔκλαιγε ἀναντρανισμένος ἀπὸ δέος καὶ χαρὰ σὰν τὸν Ἱερέα ποὺ στέκεται μὲ φόβο στὴν ἀναίμακτο Ἱερουργία ἔτσι καὶ ‘κεῖνος ἐφημέρευε τούτη τὴν νυχτιὰ στὸν πάντερπνο τοῦτο Ιερό Ναὸ μὰ καὶ πάμφτωχο συνάμα σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ.»
Πιο κάτω τὸ ζωηρὸ ἀγέρι ἀλυχτοῦσε στὰ Καρούλια, ἐνῶ τὰ κύματα στὸ ἄγριο σύνορο θαλάσσης καὶ γῆς ἔπλητταν φρίσσοντα τοὺς αποκρήμνους βράχους. Τα λευκά και πορφυρά κυκλάμινα ὄμως, που ἀνέθωραν μειλίχια ἀναρριχώμενα ἀπό τις σχισμάδες των βαράθρων, μυνίριζαν τήν ἀνάσταση ἐντός τῆς καρδιάς τοῦ χειμῶνος. … «Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε.»
Ὅλη ἡ λογικὴ μὰ καὶ ἡ ἄλογη κτίσις στῆς Παναγιάς τό Περιβόλι μαρτυροῦσε διὰ μυρίων βεβαίων στομάτων πὼς ὄντως ὁ Χριστὸς ἐγενήθη καὶ ἡ γαληνόμορφη Θεϊκὴ χαρὰ στὴν γῆ ἐνεθρονίσθη.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ
ΑΛΗΘΩΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ

π. Διονύσιος Ταμπάκης –Χριστούγεννα 2017
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2017/12/x.html#more

Ὁ πνευματικός ἀγῶνας μέσα στόν σύγχρονο κόσμο, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, ...

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017


ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ θα πει Α Γ Α Π Η.

(Παρασκευή, 23 Δεκεμβρίου 2016) Επαναδημοσίευση


Γεννήθηκε για την  Α Γ Α Π Η. 
Λένε οι άγιοι πατέρες πως στην πνευματική ζωή τίποτα δεν 
πετυχαίνουμε μόνοι μας. 
Όλα είναι δώρα θεόσταλτα.
Καρποί της επίσκεψης του Αγίου
Πνεύματος.
Και η Α Γ Α Π Η το ίδιο. Η πλέον κακοποιημένη λέξη στον πλανήτη. 
Που την ταυτίζουν με ασχημίες και ανωμαλίες ...

Δεν είναι ιδέα. Ούτε απλό αίσθημα.
Δεν είναι χριστουγεννιάτικη ευχή ούτε καρτποστάλ.
Δεν είναι έπεα πτερόεντα, κούφια λόγια. 
Είναι αποκάλυψη. Είναι ασύλληπτη. όπως ο Θεός!

Είναι παγίδα που εύχεσαι να γίνεις το θήραμά της. 
Με θηρευτή τον Χριστό.

Είναι αγκίστρι που ζητάς να γαντζωθείς  πάνω του. 
Για να σε ψαρέψει ο Μεγάλος Ψαράς.

Είναι αλλοίωση καρδίας, αιχμαλωσία μελών, γλυκύτητα 
πνεύματος, ησυχία του νου. 

Είναι σοφία και δύναμις. Μυστικό και ύμνος. 
Κρυμμένη στη φάτνη της Βηθλεέμ. 
Στον Σταυρό του Γολγοθά.
Ενσαρκωμένη  από τον θεϊκό εκφραστή της.
Τον γλυκύτατο Χριστό μας. 

Πυρ καταναλίσκον και βέλος τιτρώσκον. 
Φωτιά που κατακαίει και βέλος που πληγώνει.
Έχει κατοικία  βαθιά μέσα μας. 
Στον θρόνο της καρδιάς μας. 
Και πηγή την αδιάλειπτη προσευχή μας. 

Ανοίγει το κανάλι της "βαθείας καρδίας" μας.
Και ρέουν τα ιάματα των παθών μας. 
Σώζονται ψυχές γύρω από μία
"αγαπώσα καρδία" αγίου.  
Απ΄όπου αναβλύζουν νάματα θείας χάριτος.

Αν δεν νιώσουμε, αν δεν βιώσουμε, τότε 
υποκρινόμαστε μιλώντας για έργα Α Γ Α Π Η Σ.

Ξεστρατίσαμε από τον δρόμο της  Α Γ Α Π Η Σ.
Χάσαμε το κλειδί  για την πύλη της. 

Ψάχνουμε την αγάπη εξωστρεφώς σε λάθος άτομα, 
σε λάθος μέρη.
Και μένουμε ανικανοποίητοι.
Παράπονα για έλλειψη αγάπης 
και πληγές ανοιχτές. 
Γιατί ζητάμε να λάβουμε απ΄αυτούς 
που δεν έχουν να δώσουν. 
Όμως "ούκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος".

Δεν βρίσκουμε την Α Γ Α Π Η,
αν έστω κι ένας αδελφός
έχει βαριά καρδιά εναντίον μας. 
Θέλει αριστοτεχνική λεπτότητα και άκρα προσοχή
στους χειρισμούς των άλλων ψυχών. 
Αλλά πού...
Όλοι μας, πληγώνουμε αδιάκριτα άλλους.

Λίγοι κατανοούν τους πατέρες,
που βρήκαν την Α Γ Α Π Η 
στο σωστό εσωτερικό σημείο.
Σκάβοντας ανελλιπώς με τη σκαπάνη 
της προσευχής βαθιά στην καρδιά τους. 
Αυτό είναι  Α Γ Α Π Η! 
Ο θησαυρός της χάρης που ξεχειλίζει 
και καθηλώνει τα μέλη με θεία παρηγορία, 
αγιάζοντας τον πιστό.
Μετά διαχέεται σαν ωστικό κύμα 
σπάζοντας τα δεσμά της αμαρτίας.


Έχει μυστικά η Α Γ Α Π Η....

Το κύτταρό της αυξάνεται,
όσο συρρικνώνεται ο εγωισμός μας 
και ξεφουσκώνει η φυσίωσις (το φούσκωμα) του εαυτού μας.   
Όταν συστέλλεται η εγωιστική πεποίθηση,
διαστέλλεται η αγαπητική διάθεση του πιστού.

Χώρο στην αγάπη δίνει η διάθεση
να βάζουμε τον αδελφό μας πάνω από μας.
Χώρο στην αγάπη  δίνουν, πέρα απ΄την προσευχή:
η αυτοταπείνωση,
η σεμνότητα, η συστολή
η μετάνοια,
η αγαθή προαίρεση,
η ήσυχη συνείδηση,
η εγκράτεια,
ο φόβος του Θεού,
η συμμετοχή στα μυστήρια,
το χαροποιό πένθος,
η νηστεία,
τα δάκρυα,
η σωφροσύνη.... 

Τα βλέπει  ο Θεός τα αγωνίσματα 
και βομβαρδίζει με Α Γ Α Π Η,
θεϊκή και γνήσια.

Χιονοθύελλα θείας Α Γ Α Π Η Σ,
ας γίνουν τα φετινά Χριστούγεννα για κάθε ψυχή
κι αυτό ας γίνει το ταπεινό μήνυμα της φάτνης
για το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων
που ξεχάστηκε  στον  μαυροπίνακα, καλυμμένο με
τη χρυσόσκονη της υλιστικής ματαιοδοξίας μας. 

Με Α Γ Α Π Η Χριστού


Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Χριστουγεννιάτικο δώρο.....

Προς τον Θεόδουλο, Λόγος περί νήψεως και αρετής χωρισμένος σε 203 κεφάλαια (τα λεγόμενα αντιρρητικά και ευκτικά). (Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, Τόμος Α΄).
ΤΗΡΗΣΗ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΝΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΑ 87-94

87. Όπως το αλάτι κάνει νόστιμο το ψωμί και κάθε φαγητό και διατηρεί τα κρέατα να μη σαπίζουν, το ίδιο σκέψου και για τη νοητή γλυκύτητα και τη θαυμαστή εργασία της φυλάξεως του νου. Γιατί γλυκαίνει με θείο τρόπο τον εσωτερικό και τον εξωτερικό άνθρωπο, διώχνει την δυσωδία των πονηρών λογισμών και μας διατηρεί σταθερούς στα καλά.
88. Από την προσβολή γεννιούνται πολλοί πονηροί λογισμοί. Από αυτούς γεννιέται η αμαρτωλή πράξη. Εκείνος όμως ο οποίος ευθύς μόλις φανεί η πονηρή προσβολή τη σβήνει αμέσως με την βοήθεια του Ιησού, αυτός ξέφυγε και τα επόμενα και θα γεμίσει πλουσιοπάροχα από γλυκιά θεία γνώση, με την οποία θα βρει τον Θεό, τον πανταχού παρόντα. Στρέφοντας προς Αυτόν σταθερά τον καθρέφτη του νου του, φωτίζεται ακατάπαυστα, όπως φωτίζει ο ήλιος το καθαρό γυαλί. Και τότε αναπαύεται ο νους από κάθε άλλη θεωρία, γιατί έφτασε στο έσχατο από όλα τα επιθυμητά πράγματα.
89. Επειδή κάθε λογισμός με τη φαντασία κάποιων αισθητών μπαίνει στην καρδιά, τότε καταυγάζει το νου το μακάριο φως της θεότητας, όταν αδειάσει από όλα τα αισθητά και μείνει χωρίς σχήματα και μορφές. Γιατί βέβαια, η θεία εκείνη λαμπρότητα φαίνεται στον καθαρό νου, όταν στερηθεί αυτός όλα τα νοήματα.
90. Όσο πιο τέλεια προσέχεις την διάνοια, τόσο περισσότερο με πόθο θα προσευχηθείς στον Ιησού. Όσο πάλι αμελείς την διάνοιά σου, τόσο περισσότερο θα απομακρυνθείς από τον Ιησού. Και όπως το πρώτο φωτίζει τέλεια τον αέρα (τον χώρο) της διάνοιας, έτσι και η απομάκρυνση από τη νήψη και από την γλυκιά επίκληση του Ιησού τον σκοτίζει απόλυτα. Το πράγμα είναι τέτοιο από τη φύση του και δε γίνεται διαφορετικά. Και αυτό θα το αντιληφθείς με την πείρα, δοκιμάζοντάς το στην πράξη. Γιατί καμιά αρετή και ξεχωριστά η φωτογεννήτρα αυτή κι ευχάριστη πνευματική εργασία, δε συμβαίνει να διδάσκεται αλλιώς, παρά από την πείρα.
91. Αιτία της αδιάκοπης επικλήσεως του Ιησού, μ’ ένα πόθο γεμάτο γλυκύτητα και χαρά, είναι η χαρά και η γαλήνη από την οποία είναι γεμάτος ο αέρας της καρδιάς, εξαιτίας της άκρας προσοχής. Αιτία της τέλειας καθάρσεως της καρδιάς είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού και Θεός, ο οποίος είναι όλων των καλών αίτιος και ποιητής. όπως λέει: «Εγώ είμαι ο Θεός που φέρνω την ειρήνη»(Ησ. 45, 7).
92. Η ψυχή που ευεργετείται και γλυκαίνεται από τον Ιησού, ανταμείβει τον Ευεργέτη της με την δοξολογία προς Αυτόν, γεμάτη αγάπη και αγαλλίαση. ευχαριστεί και επικαλείται με χαρά και ευφροσύνη Αυτόν που της χαρίζει την ειρήνη και Τον βλέπει νοητώς μέσα της να διαλύει τις φαντασίες των πονηρών πνευμάτων.
93. «Και ατένισε – λέγει ο Δαβίδ – ο νοητός οφθαλμός μου τους νοητούς εχθρούς μου και το αυτί μου θα ακούσει αυτούς που ξεσηκώνονται πονηρά εναντίον μου»(Ψαλμ. 91, 12). «Και είδα να γίνεται από το Θεό ανταπόδοση στους αμαρτωλούς για χάρη μου» (Ψαλμ. 90, 8). Όταν δεν υπάρχουν φαντασίες μέσα στην καρδιά, τότε ο νους βρίσκεται στη φυσική του κατάσταση και είναι έτοιμος να κινείται σε κάθε θεωρία τερπνή, πνευματική και αγαπημένη από το Θεό.
94. Έτσι λοιπόν, όπως είπα, είναι εκ φύσεως συστατικά το ένα του άλλου η νήψη και η ευχή του Ιησού. Η άκρα προσοχή συντελεί στην αδιάκοπη ευχή. η ευχή πάλι στην τέλεια νήψη και προσοχή του νου.
Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος 
*****
Ν ο η μ α τ ι κ ή   π ρ ο σ έ γ γ ι σ η

Η ΦΥΛΑΞΗ ΤΟΥ ΝΟΥ
Η προσοχή του νουη σχολαστική περιφρούρηση των αισθήσεών μας από κάθε πνευματικό μολυσμό και η τήρηση της νήψης, δηλαδή της εγρήγορσης προς αποφυγή αμαρτιών, φαντάζει στα μάτια μας ως κάτι το ακατόρθωτο. 
Είναι τέτοιος ο σκορπισμός των σκέψεών μας και ο καταιγισμός των προκλήσεων του περιβάλλοντος, που αναρωτιόμαστε αν υπάρχει πιστός να διαχειριστεί σωστά την προσοχή του νου του.   
Ο όσιος Ησύχιος εν τούτοις επιμένει πως αποτελεί θαυμαστή πνευματική εργασία. Τη συγκρίνει μάλιστα με την εργασία που κάνει το αλάτι για να νοστιμίζουν τα φαγητά και να μην σαπίζουν τα κρέατα. Υποστηρίζει ότι η φύλαξη της καρδιάς:

  • Γλυκαίνει τον άνθρωπο εξωτερικά και εσωτερικά.
  • Διώχνει τη δυσωδία των πονηρών λογισμών.
  • Μας διατηρεί σταθερούς στο καλό.
 Όσοι πιστοί δεν επιτηρούν τον νου τους αυστηρά  και υποκύπτουν στην προσβολή του πειρασμού κατακλύζονται από ακάθαρτους λογισμούς και συναινούν σε αμαρτωλές πράξεις.  
Αντίθετα εκείνος που σβήνει την προσβολή του πειρασμού  από την καρδιά του με τη βοήθεια του Ιησού γλιτώνει από τις οδυνηρές συνέπειες και γεμίζει από γλυκιά θεία γνώση με την οποία βρίσκει τον Θεό.  
Όπως φωτίζει ο ήλιος το καθαρό γυαλί έτσι φωτίζεται αδιάκοπα η ψυχή του πιστού, που είναι στραμμένος στον Θεό. Και τότε ησυχάζει και αναπαύεται από άλλες έγνοιες, γιατί άρχισε να γνωρίζει τον τελειότερο όλων, τον Θεό. 
Είναι απαραίτητο να αδειάσει ο νους από όλα τα γήινα και να μείνει χωρίς μορφές και σχήματα για να τον γεμίσει και να τον λαμπρύνει το μακάριο φως της θεότητας. 
Η θεία λαμπρότητα έρχεται στον νου μας, ο οποίος είναι ο οφθαλμός της ψυχής μας, όταν αυτός πετάξει έξω όλα τα νοήματα. Γιατί οι ρυπαροί λογισμοί γεννιούνται μέσα στην καρδιά από τις φαντασίες των κοσμικών πραγμάτων. 
Ο νους βρίσκεται στη φυσική του κατάσταση, έτοιμος να δεχτεί κάθε θεϊκή θεωρία, τερπνή και ευλογημένη από τον Θεό, όταν δεν υπάρχουν φαντασίες μέσα στην καρδιά. 
Όσο πιο πολύ φυλάς τη διάνοιά  σου για να μην μολυνθεί από σκέψεις πονηρές και φαντασίες τόσο περισσότερο αυξάνεται ο πόθος σου για να προσευχηθείς στον Ιησού. Αντίθετα, εάν αμελείς, θα απομακρυνθείς από τον Ιησού. 
Κι όπως η συνεχής επιφυλακή κατά των πονηρών λογισμών φωτίζει τέλεια την ψυχή μας έτσι και η απομάκρυνση από την εγρήγορση και τη γλυκιά επίκληση του Ιησού  τον σκοτίζει εντελώς. 
Οφείλουμε να είμαστε ετοιμοπόλεμοι. Αυτός είναι ο πνευματικός νόμος και δεν γίνεται διαφορετικά. Κι αυτό το αντιλαμβανόμαστε στην πράξη από την πείρα μας. Επειδή όλες οι αρετές διδάσκονται με την πείρα. 
Για να πετύχουμε την αδιάλειπτη επίκληση του Ιησού Χριστού με πόθο, γλυκύτητα και χαρά πρέπει η καρδιά μας να έχει γεμίσει από τον αέρα της γαλήνης που φέρνει η άκρα προσοχή του νου μας για να μην ολισθήσει σε πονηρές ατραπούς.
Η μόνη δύναμη για την τέλεια κάθαρση της καρδιάς  είναι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού και Θεός,  όλων των καλών ο αίτιος και δημιουργός, όπως ο ίδιος λέει διά στόματος του προφήτη Ησαϊα "Ἑίμαι ο Θεός που φέρνω την ειρήνη".
Ο Δαβίδ λέγει δύο σχετικά, πολύ σοφά γνωμικά:  
  • "Ο νοητός οφθαλμός μου θα ατενίσει τους νοητούς εχθρούς μου και το αυτί μου θα ακούσει αυτούς που ξεσηκώνονται πονηρά εναντίον μου» (Ψαλμ. 91, 12). 
  • Και «είδα να γίνεται από το Θεό ανταπόδοση στους αμαρτωλούς για χάρη μου» (Ψαλμ. 90, 8).
  • Με λόγια απλά εννοεί πως η κάθαρση του νου από όλα τα ακάθαρτα (αμαρτίες, σκέψεις, λογισμούς, φαντασίες) μας καθστά ικανούς να αποκτήσουμε διάκριση πνευμάτων, την οποία διαθέτουν οι αγιασμένοι γέροντες, δηλαδή να διακρίνουμε πότε κάτι είναι πειρασμικό και πότε είναι από τον Θεό και να αντιλαμβανόμαστε έτσι τις πανουργίες του νοητού εχθρού. 
  • Λέει ακόμη κάτι πολύ δυνατό: Πώς είδε να γίνεται από τον Θεό ανταπόδοση στους αμαρτωλούς για χάρη του! Έτσι νήψη και προσευχή είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Η άκρα προσοχή κινεί την ευχή του Ιησού στην καρδιά μας και η ευχή συντηρεί τη νήψη και  την τήρηση του νου. Ο συνδυασμός των δύο είναι απρόσβλητος από δαιμονικές επιθέσεις. 
Σημείωση ιστολογίου: Οι λόγοι του Αγίου Ησυχίου, ας είναι το  χριστουγεννιάτικο πνευματικό δώρο μας για τους φίλους του ιστολογίου ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ, καθώς κρίθηκαν εμμέσως επίκαιροι και ψυχωφέλιμοι για τις Άγιες Ημέρες του Δωδεκαημέρου, που οι  πειρασμοί, οι περισπασμοί, οι προκλήσεις, η αμέλεια η χαλάρωση των ηθών, οι κραιπάλες, τα ξεστρατίσματα, ο υπερκαταναλωτισμός, η πολυφαγία και οι φαντασίες οργιάζουν, βάζοντας σε κίνδυνο την πνευματική ακεραιότητα των πιστών. Δια πρεσβειών του Αγίου Ησυχίου, ας επι-τηρήσουμε σχολαστικά τους οφθαλμούς, τη γλώσσα και τα ώτα, τους φυσικούς και τους νοητούς,  για να δεχτούμε και να αυξήσουμε το ωραιότερο πνευματικό δώρο: Την προσευχή του γεννηθέντος Χριστού στην καρδιά μας! 
Ευλογημένες και άγιες  γιορτές σε όλους!

Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης 
ειρήνη εν ανθρώποις 
ευδοκία!
Αποτέλεσμα εικόνας για δόξα εν υψίστοις

@Σύνταξη-μορφοποίηση-επιμέλεια ανάρτησης:Ιστολόγιο Αγιοπνευματικά

Άγ. Ησύχιος ο Πρεσβύτερος: '"Κανείς δεν είναι υψηλότερος του ταπεινού. Χωρίς ταπεινοφροσύνη είναι μάταια όλα τα κατά Θεόν έργα μας".


Προς τον Θεόδουλον, Λόγος περί νήψεως και αρετής (χωρισμένος σε 203 κεφάλαια, τα λεγόμενα αντιρρητικά και ευκτικά). Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, Τόμος Α΄.
Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Α   8 0 - 8 6 
"80. Ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες μας, σύμφωνα με τις Γραφές (Α΄Κορ. 15, 3), και σε όσους Τον υπηρετούν καλώς, χαρίζει την ελευθερία. Γιατί λέει: «Εύγε δούλε χρήσιμε και πιστέ. στάθηκες πιστός στα λίγα, θα σου εμπιστευθώ πολλά. Έλα μέσα στη χαρά του Κυρίου σου» (Ματθ. 25, 21). Αλλά δεν είναι ακόμη δούλος πιστός εκείνος που στηρίζεται στην απλή και ψιλή γνώση, αλλά εκείνος που δείχνει την πίστη του με την υπακοή στον εντολοδότη Χριστό.

81. Εκείνος που τιμά τον Κύριο, εκτελεί όσα διατάζει Εκείνος. Όταν κάνει σφάλμα ή παρακοή, υπομένει σαν δίκαιες τις συμφορές. Αν είσαι φιλομαθής, να γίνεις και φιλόπονος. Γιατί η ψιλή γνώση «φουσκώνει» τον άνθρωπο (Α΄Κορ. 8, 2).

82. Οι πειρασμοί που μας έρχονται αναπάντεχα, μας διδάσκουν κατ’ οικονομία Θεού να γινόμαστε φιλόπονοι.

83. Το άστρο έχει το ιδίωμα να λάμπει. Και ο θεοσεβής και φοβούμενος το Θεό έχει ως ιδίωμα τη λιτότητα και την ταπείνωση, επειδή κανένα άλλο δεν είναι το γνώρισμα των μαθητών του Χριστού παρά το ταπεινό φρόνημα και το λιτό παρουσιαστικό. Και αυτό με όλους τους τρόπους το φωνάζουν τα τέσσερα Ευαγγέλια. Εκείνος που δε ζει έτσι ταπεινά, ξεπέφτει από το μέρος Εκείνου που ταπείνωσε τον εαυτό Του μέχρι σταυρού και θανάτου, ο Οποίος είναι και των θείων Ευαγγελίων ο πρακτικός Νομοθέτης.

84.  Λέει η Γραφή: «Όσοι διψάτε, πηγαίνετε στο νερό»(Ησ. 55, 1). Όσοι όμως διψάτε το Θεό, βαδίζετε με την καθαρότητα του νου σας. Πρέπει όμως, εκείνος που με την καθαρότητα αυτή πετά ψηλά, να βλέπει και κάτω τη γη της μηδαμινότητάς του. 
Γιατί κανείς δεν είναι υψηλότερος του ταπεινού. Όπως όταν δεν υπάρχει φως είναι όλα σκοτεινά και ζοφερά, έτσι και όταν δεν υπάρχει ταπεινοφροσύνη, όλα μας τα κατά Θεόν έργα είναι μάταια και άχρηστα.
85. Άκου τώρα την κατακλείδα του λόγου μου. Να φοβάσαι τον Θεό και να φυλάγεις τις εντολές Του (Εκκλ. 12, 13), και νοερά και αισθητά. Γιατί αν βιάσεις τον εαυτό σου να τηρεί τις θείες εντολές νοερά, λίγες φορές θα χρειαστείς αισθητούς κόπους για την τήρησή τους, όπως λέει και ο Δαβίδ: «Θέλησα από μέσα από την καρδιά μου να πράξω το θέλημά Σου και το νόμο Σου» (Ψαλμ. 39, 9).

86. Αν ο άνθρωπος δεν κάνει το θέλημα και το νόμο του Κυρίου μέσα από την καρδιά του, ούτε εξωτερικώς μπορεί να το κάνει εύκολα. Και θα πει προς το Θεό εκείνος που δεν έχει νήψη και είναι αδιάφορος: «Δεν θέλω να ξέρω τους δρόμους Σου» (Ιωβ 21, 14), οπωσδήποτε από έλλειψη θείου φωτισμού. Εκείνος που μετέχει στο θείο φωτισμό, δε μένει χωρίς εσωτερική πληροφορία, αλλά θα γίνει στερεός και αμετακίνητος σχετικά με τα θεία".

Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος 


Ε ρ μ η ν ε υ τ ι κ ή   π ρ ο σ έ γ γ ι σ η

Ο Χριστός χαρίζει την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ σε όσους τον υπηρετούν σωστά.  

Αν σταθούμε πιστοί στα λίγα Εκείνος θα μας εμπιστευθεί πολλά.  

Θα μας καλέσει να συμμετέχουμε στην αιώνια χαρά Του, ως δούλοι  αγαθοί και πιστοί.  

Δούλος πιστός δεν είναι αυτός που στηρίζεται στην απλή εξωτερική γνώση των Γραφών. 

Δούλος αγαθός είναι όποιος ακολουθεί πιστά τις εντολές του Χριστού εκτελώντας όσα Εκείνος προστάζει.  

Αν κάνουμε σφάλματα υπομένουμε και τις δίκαιες δοκιμασίες.  

Αν είμαστε φιλομαθείς να γίνουμε και ΦΙΛΟΠΟΝΟΙ.  

Οι αναπάντεχοι πειρασμοί διδάσκουν να επιδιώκουμε την άσκηση και τους κόπους. 

Η ψιλή γνώση μόνη της φουσκώνει τον εγωισμό του ανθρώπου. 

Βάζει τότε το θέλημά του πάνω από τις εντολές του Χριστού.  

Το αστέρι έχει χαρακτηριστικό γνώρισμα τη λάμψη και ο θεοσεβής χριστιανός  τη ΛΙΤΟΤΗΤΑ και την ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. 

Οι ιδιότητες των μαθητών του Χριστού, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια είναι ΤΑΠΕΙΝΟ ΦΡΟΝΗΜΑ και ΛΙΤΟ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ.

Όποιος δεν ζει ταπεινά ξεπέφτει από το επίπεδο Εκείνου που ταπείνωσε τον εαυτό του δια Σταυρού και θανάτου. 

Όπως δίχως φως όλα είναι μαύρα έτσι χωρίς ταπείνωση όλα τα έργα μας είναι άχρηστα κια μάταια. 

Λέει ο προφήτης Ησαΐας ότι όσοι διψούν πάνε για νερό. 'Οσοι όμως διψούν τον Θεό επιδιώκουν την καθαρότητα του νου τους. 

Με την προϋπόθεση, όταν πετάνε ψηλά να κοιτάνε και κάτω στη γη της μηδαμινότητάς τους. 

Το σημαντικό συμπέρασμα είναι να έχουμε φόβο Θεού και να φυλάμε τις εντολές του ΑΙΣΘΗΤΑ και ΝΟΕΡΑ

Αν προσπαθείς μόνο νοερά να τηρείς τον θείο λόγο λίγες φορές θα χρειαστείς αισθητούς κόπους. 

Όπως λέει ο ψαλμωδός Δαυίδ: "Θέλησα μέσα απ΄την καρδιά μου να εφαρμόσω τον νόμο και το θέλημά Σου". 

Αν ο πιστός δεν κάνει μέσα  από την καρδιά του το θείο θέλημα ούτε και εξωτερικά μπορεί να το πράξει εύκολα. 

Είναι σαν να λέει προς τον Θεό ο αδιάφορος και χωρίς νήψη χριστιανός: "Δεν θέλω να ξέρω την οδόν σου". Και θα το πει αυτό από έλλειψη θείου φωτισμού. 

Ενώ εκείνος που είναι μέτοχος στον θείο φωτισμό, δεν μένει χωρίς ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ από τον Θεό αλλά έχει τη μεγάλη ευλογία να γίνεται σταδιακά στερεός και αμετακίνητος σχετικά με τα θεία πράγματα.


ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ