Πέμπτη 27 Απριλίου 2017

Πάτερ, ποιο είναι το μυστικό σου ώστε να φέρνεις στην επιφάνεια τα βάθη της ψυχής του συνομιλητή σου;




Ακούστε το άρθρο


Από το βιβλίο: Είδα τις ακτίνες του φωτός

π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος

Κάποιος που είχε καταλάβει ότι ο στάρετς διάβαζε την ψυχή του συνομιλητή του σαν ανοιχτό βιβλίο τον ρώτησε μια μέρα ποιο ήταν το μυστικό που τον έκανε να φτάνει στον εσωτερικό κόσμο των επισκεπτών του και να φέρνει στην επιφάνεια τα βάθη της ψυχής του.

Έχοντας συζητήσει με έναν έμπορο που δεν του είχε καθόλου εμπιστοσύνη και στον οποίο είχε αποκαλύψει πολύ σημαντικά πράγματα για την υπόλοιπη ζωή του, ο πατέρας Σεραφείμ απάντησε:

Αυτός ο έμπορος ήρθε σε εμένα ...βλέποντάς με ως κάποιον δούλο του Θεού. Και εγώ ο ανάξιος Σεραφείμ ως φτωχός δούλος του Θεού, που γνωρίζω ότι είμαι και καθώς ο Κύριος δίνει εντολή στον δούλο του τον μετέφερα σε αυτόν που είχε τόσο μεγάλη ανάγκη να βρεθεί.

Η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στην ψυχή, νομίζω πως την στέλνει ο Θεός, μιλώ λοιπόν χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει στην ψυχή του συνομιλητή μου πιστεύοντας όμως ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού και ότι αυτό είναι για καλό του. 

Κάποιες φορές συμβαίνει χωρίς να έχω πρώτα βεβαιωθεί ότι υποτάσσομαι στη θεία βούληση, να εμπιστεύομαι τη δική μου λογική νομίζοντας ότι αυτό είναι καλό να γίνει αλλά χωρίς να έχω πάρει τη βοήθεια του Κυρίου, παίρνω μια απόφαση από μόνος μου και σε αυτές τις περιπτώσεις κάνω πάντοτε λάθος...όπως το σίδερο παίρνει μορφή στο αμόνι έτσι κι εγώ παραδίνομαι ολοκληρωτικά στο θέλημα του Κυρίου: κάνω αυτό που τον ευχαριστεί, αφήνω στην άκρη τη δική μου επιθυμία για να μεταδοθεί μονάχα αυτό που ευχαριστεί τον Θεό (Β.Ι.).

Η ύπαρξή του απογυμνώνεται ολοκληρωτικά, αφοσιώνεται πλήρως στο άκουσμα των ανθρώπων και αφήνει να εκφραστεί το θέλημα του Θεού, του μόνου που μπορεί να προφέρει λόγια, τα οποία έχουν τη δύναμη να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε πνευματική ανάταση και στη λύτρωση.

....Η αποκάλυψη του βάθους της ψυχής βρίσκεται πέρα από κάθε διανοητική ανάλυση και απαιτεί την παράδοσή μας στο Άγιο Πνεύμα από το οποίο τίποτε δεν μπορεί να κρυφτεί και αποτελεί πηγή κάθε εξαγνισμού. Από κει ο στάρετς αντλεί την ικανότητα να προφέρει τις πρώτες λέξεις που εμφανίζονται μέσα του πριν καν αυτές διαστρεβλωθούν από τη λογική επεξεργασία.





Από το βιβλίο: Είδα τις ακτίνες του φωτός
π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ
Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ και ο έσω άνθρωπος.
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝ ΠΛΩ

Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Αγ. Παΐσιος: Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον θλίψη.




Ανάγνωση σε 4.1 λεπτά


Στην πνευματική ζωή είναι ανάποδα τα πράγματα

Άμα κρατάς εσύ το άσχημο, τότε νιώθεις όμορφα.
Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό στη καρδιά σου.
Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν τη χαρά! Να μάθετε να χαίρεστε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από τη χαρά που νιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία. Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι! Ειλικρινά σας λέω, τη γλυκύτερη πνευματική χαρά την ένιωσα μέσα στην αδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι, όταν κάποιος με πει πλανεμένο; «Δόξα Σοι ο Θεός, λέω, από αυτό έχω μισθό, ενώ, αν με πουν άγιο, χρωστάω». Γλυκύτερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει!

Ένα πρωί στο Καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στη πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιός είναι, γιατί δεν ήταν ακόμη η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώματα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα τη πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα ένα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για τη ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο. «Τί δουλειά κάνεις, παλληκάρι;», τον ρώτησα. «Τί δουλειά, πάτερ; μου λέει. Εγώ στη φυλακή μεγάλωσα. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου εκεί τα πέρασα. Τώρα είμαι είκοσι έξι χρόνων». «Καλά, βρε παλληκάρι, τί έκανες, και σε έκλειναν φυλακή;», τον ρώτησα. Κι εκείνος μου άνοιξε τη καρδιά του: «Από μικρός, μου είπε, πονούσα πολύ, όταν έβλεπα δυστυχισμένους ανθρώπους. 

Ήξερα όλους τους πονεμένους, όχι μόνον από την ενορία μου, άλλα και από άλλες ενορίες. Επειδή ο παπάς της ενορίας μας με τους επιτρόπους μάζευαν συνέχεια χρήματα και έφτιαχναν κτίρια, αίθουσες κ.λπ. ή έκαναν διάφορους εξωραϊσμούς, είχαν παραμεληθεί τελείως οι φτωχές οικογένειες. Εγώ δεν κρίνω εάν ήταν απαραίτητα αυτά που έφτιαχναν, αλλά έβλεπα να υπάρχουν πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι.Πήγαινα λοιπόν κρυφά και έκλεβα από τα χρήματα που μάζευαν από τους εράνους. Έπαιρνα αρκετά· δεν τα έπαιρνα όλα. Ύστερα αγόραζα τρόφιμα, διάφορα πράγματα, τα άφηνα κρυφά έξω από τα σπίτια των φτωχών και αμέσως, για να μην πιάσουν άλλον άδικα, πήγαινα στην αστυνομία και έλεγα: «εγώ έκλεψα τα χρήματα από την εκκλησία και τα ξόδεψα», χωρίς να πω τίποτε άλλο. Με άρχιζαν στο ξύλο και στο βρισίδι, «αλήτη, κλέφτη»· εγώ σιωπούσα. 

Με έκλειναν μετά στη φυλακή. Αυτή η δουλειά γινόταν για χρόνια. Όλη η πόλη όπου έμενα – τριάντα χιλιάδες κάτοικοι – και άλλες πόλεις με είχαν μάθει, και «αλήτη» με ανέβαζαν, «κλέφτη» με κατέβαζαν. Εγώ σιωπούσα και ένιωθα χαρά. Κάποτε μάλιστα με είχαν κλείσει στη φυλακή τρία ολόκληρα χρόνια. Μερικές φορές με έκλειναν άδικα στη φυλακή και, όταν έπιαναν τον ένοχο, με άφηναν. Αν δεν τον έπιαναν, καθόμουν μέσα, όσο έπρεπε να καθίσει εκείνος. Γι’ αυτό σου είπα, πάτερ μου, ότι τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στις φυλακές». Αφού τον άκουσα με προσοχή, του είπα: «Βρε παλληκάρι, όσο καλό και αν φαίνεται αυτό, δεν είναι καλό και να μην το ξανακάνεις. Άκου τί θα σου πω. Θα με ακούσεις;». «Θα σε ακούσω, πάτερ», μου λέει. 

«Να απομακρυνθείς από αυτήν την πόλη, του λέω, να πας σε άγνωστο περιβάλλον, στην τάδε πόλη, και εγώ θα φροντίσω να συνδεθείς με καλούς ανθρώπους. Να εργάζεσαι και να βοηθάς, όσο μπορείς, τους πονεμένους από το υστέρημά σου, επειδή αυτό έχει μεγαλύτερη αξία. Αλλά, και όταν κανείς δεν έχει τίποτε να δώσει σε ένα φτωχό και πονάει η καρδιά του, τότε κάνει ανώτερη ελεημοσύνη, διότι κάνει ελεημοσύνη με το αίμα της καρδιάς του. Γιατί, εάν είχε κάτι και το έδινε, θα αισθανόταν και χαρά, ενώ, όταν δεν έχει να δώσει, αισθάνεται πόνο στη καρδιά». Μου υποσχέθηκε ότι θα ακούσει τη συμβουλή μου και έφυγε χαρούμενος. 

Έπειτα από επτά μήνες παίρνω ένα γράμμα του από τις φυλακές του Κορυδαλλού, στο οποίο έγραφε τα έξης: «Ασφαλώς, πάτερ μου, θα απορήσεις, που σου γράφω πάλι από τη φυλακή μετά από τόσες συμβουλές που μου έδωσες και μετά τις υποσχέσεις που σου έδωσα. Μάθε ότι αυτή τη φορά υπηρετώ μια φυλάκιση την οποία είχα υπηρετήσει· κάποιο λάθος έγινε. Ευτυχώς που δεν υπάρχει ανθρώπινη δικαιοσύνη, γιατί θα αδικούνταν οι πνευματικοί άνθρωποι, επειδή θα έχαναν τον ουράνιο μισθό». Όταν διάβασα αυτά τα τελευταία λόγια, θαύμασα αυτόν τον νέο, που είχε πάρει τόσο ζεστά τη πνευματική ζωή και είχε συλλάβει τόσο βαθιά το βαθύτερο νόημα της ζωής! Διά Χριστόν κλέφτης! Μέσα του είχε Χριστό. Δεν μπορούσε να φρενάρει τον εαυτό του από τη χαρά που ένιωθε. Θεία παλαβομάρα, πανηγύρι είχε!

- Γέροντα, από το ρεζίλι ερχόταν η χαρά;

- Από την αδικία ερχόταν η χαρά. Κοσμικός άνθρωπος ήταν, ούτε Συναξάρια ούτε Πατερικά είχε διαβάσει και, ενώ έτρωγε άδικα ξύλο, τον έκλειναν στη φυλακή, τον είχαν μέσα στη πόλη για αλήτη, για παλιόπαιδο, για κλέφτη, γινόταν ρεζίλι, αυτός δεν μιλούσε και τα αντιμετώπιζε όλα τόσο πνευματικά! Νέος άνθρωπος, και δεν φρόντιζε να αποκατασταθεί, αλλά πώς να βοηθήσει τους άλλους! Τους μεγάλους κλέφτες πολλές φορές δεν τους κλείνουν ούτε μια φορά στη φυλακή, ενώ αυτόν τον δόλιο τον φυλάκισαν για την ίδια κλοπή δυο φορές και για άλλες κλοπές τον φυλάκισαν άδικα, μέχρι να βρουν τον πραγματικό κλέφτη! Τη χαρά όμως που είχε αυτός δεν την είχαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης. Τριάντα χιλιάδες χαρές δεν συμπλήρωναν τη δική του χαρά. 

Γι’ αυτό λέω ότι ένας πνευματικός άνθρωπος δεν έχει θλίψεις. Όταν η αγάπη αυξηθεί και καεί η καρδιά από τον θείο έρωτα, δεν μπορεί να σταθεί πλέον θλίψη. Η μεγάλη αγάπη προς το Χριστό υπερνικά τους πόνους και τις ταλαιπωρίες που του προξενούν οι άνθρωποι. 

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, "Πνευματική Αγφύπνιση - Λόγοι Γ΄". Εκδ.: Ι. Ησ. Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου. Σουρωτή Θεσ/νίκης

Ὅλα γέμισαν Φῶς! Ἀναστάσιμος κανόνας. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης 22-4-2017

Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Νὰ μὴν ἀπελπίζεται κανένας, οὑδἑποτε, γιὰ ὁτιδἡποτε.




«Δεῦτε πρός με πᾶντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι,
κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11, 28).


Ἑρμηνευτική ἀπόδοσις μέρους τοῦ περὶ Μετανοίας Λόγου,ἐκ τοῦ ἀποδιδομένου εἰς τὸν Ἅγιον Ἀμφιλὁχιον, Ἐπίσκοπον Ἰκονίου.____________________________

Ἀντὶ προλόγου

Ὁ θεοχειροτόνητος ἐπίσκοπος Ἰκονίου Ἅγιος Ἀμφιλόχιος, ἐξάδελφος Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, μαθητής καὶ φίλος τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, εἰς τὸν «Περὶ μετανοίας» ἐπιγραφόμενον εἰς αὐτὸν Λόγον του, μεταξὺ ἄλλων περὶ μετανοίας φιλανθρώπων διηγήσεων, ἀναφέρει καὶ τὸ ἀκόλουθον παράδοξον περιστατικόν.

«Βούλομαι δὲ καὶ ἑτέραν ἀφήγησιν, ὦ φίλοι, ὠφέλιμον οὖσαν ὑμῖν διηγήσασθαι, δεικνύουσαν καθαρῶς Θεὸν μηδένα ἀποστρέφεσθαι τῶν προσπελαζόντων αὐτῷ. Καὶ τοῦτο... ἀπὸ τῆς βίβλου τῶν Πατέρων πειράσομαι διηγήσασθαι».

-Θέλω, ὦ φίλοι, λέγει, νὰ σᾶς διηγηθῶ καὶ μίαν ἄλλην ὠφέλιμον διήγησιν ἡ ὁποία φανερώνει πολὺ καθαρὰ ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀποστρἑφεται κανένα ἀπὸ ὅσους θέλουν διὰ μετανοίας νὰ τὸν πλησιἀσουν, μὲ σκοπὸν νὰ σωθοῦν. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ ἀνασὐρω ἀπὸ τὴν βίβλο τῶν πατερικῶν διηγήσεων.

Διηγεῖται λοιπὸν ὁ Ἅγιος καὶ τὸ ἀπροσδόκητον αὐτὸ γεγονός, ὡς ἔνδειγμα τῆς ἄκρας τοῦ Θεοῦ φιλανθρωπίας πρὸς τοὺς ἁμαρτάνοντας, ὥστε νὰ μὴ διστάζουν ὡς πρὸς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἐὰν θελήσουν ἀληθινὰ νὰ μετανοήσουν.

Ἀπὸ τὴν διήγησιν αὐτὴν πληροφορούμεθα ὅτι ὁ ἄνθρωπος δὲν πρέπει νὰ ἀφἡνῃ ποτὲ τὸν ἑαυτὸν του εἰς λογισμοὑς ἀπελπισίας καὶ ἀπογνώσεως ὡς πρός τὴν σωτηρίαν του, ἀκόμη καὶ ἐὰν καθ' ὑπόθεσιν ἦτο τόσον ἀμαρτωλός, ὡς νὰ ἧτο δαίμων, καὶ ἤθελε εἰλικρινῶς νὰ μετανοήσῃ.
«Δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ἀναβάλλουμε, οὔτε νὰ βραδύνουμε δι' ἐκεῖνον ποὺ πρόκειται νὰ καταπονισθῆ. Διότι ἄν θελήσεις δι' ὁλίγον χρόνον νὰ ἀναβἀλῃς τὴν σωτηρία του, θὰ τὸν ἐγκαταλείψῃς στὴν ἀγριότητα τῆς τρικυμίας. Δι' αὐτὸ σὲ τέτοιες συμφορές χρειάζεται ταχύτης, ταχύτης καὶ προσπάθεια ἐντατικἡ... Ἄς γινὡμεθα, λοιπόν, προνοητικοὶ διὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν μας».
(Ἅγ. Ἰωάν. Χρυσόστομος)

-----------------------------

Λέγει λοιπόν ἡ ἐκ παραδὁσεως ἐρχομένη αὐτὴ διήγησις ὅτι:

Κάποιος Γέρων ἀσκητὴς μέγας καὶ διορατικός εἶχε φθάσει εἰς μέτρα ἀσκἡσεως ὑπερἀνω τῶν δαιμονικῶν πειρασμῶν, τῶν ὁποίων τὴν ἐπἡρεια εὐθαρσῶς κατεφρόνει. Εἶχαν ἀνοίξει μὲ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τῆς ψυχῆς του τὰ μάτια καὶ ἔβλεπε ὁφθαλμοφανῶς Ἀγγέλους καὶ δαίμονας, πῶς ὁ καθένας ἀπὸ τὴν ἰδικήν του παράταξιν ἀγωνιζόμενος ἐπηρεἀζει τῶν ἀνθρώπων τὸν βίον. Τόσον μέγας ἦταν ὁ Γέρων αὐτός εἰς τὸ νὰ περιφρονῇ καὶ νὰ περιπαίζῃ ἐμφανῶς τὰ ἀκάθαρτα πνεύματα, ὥστε πολλές φορές τοὺς ἐμέμφετο καὶ τοὺς ἔθλιβε, ὑπενθυμίζων εἰς αὐτούς και τὴν ἔκπτωσίν των ἀπὸ τὸν οὐρανὸν και τοῦ αἰωνίου πυρός τὴν κόλασιν, ἡ ὁποία ὡς ὑποδίκους τούς ἀναμἑνει.

Οἱ δαίμονες, ἕνας μὲ τὸν ἄλλον, κοινολογὡντας τὴν προκοπὴν καὶ τὰ κατορθώματα τοῦ θεοφόρου αὐτοῦ Γέροντος, κατέληξαν εἰς τὴν γνώμην νὰ μὴν τὸν πλησιάσῃ κανείς πλέον ἀπὸ μέρους των εἰς τὸ ἑξῆς μήτε νὰ τολμήσῃ νὰ παλαίσῃ μαζὶ του μήπως καὶ πληγωθῇ ἀπὸ αὐτόν, διότι μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἔφθασε εἰς μέτρα τελειώσεως ὑπερβαίνοντα τὴν κοινὴν ἀνθρωπίνην φύσιν.

Ἐδῶ περίπου εὑρίσκοντο πνευματικῶς, ἐν σχέσει μὲ τὸν μέγαν Γέροντα τὰ πράγματα, ὅταν μίαν ἡμέραν ἕνας τῶν δαιμόνων λέγει εἰς ἕνα ἄλλον συνταλαίπωρον ὅμοιον του, Ζερέφερ τὸ ὄνομα -ἐὰν ἔχουν οἱ ἀκατονόμαστοι ὄνομα.

-Ζερἑφερ· τοῦ λέγει, ἔχω ἔνα λογισμόν· Ἆραγε, ἐὰν κάποιος ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς δαίμονας ἤθελε μεταμεληθῇ - ἀλλάξῃ γνώμην, τὸν δέχεται ἆραγε εἰς μετάνοιαν ὁ Θεός;

Τὶ λέγεις; ναὶ ἢ ὄχι; Καὶ ποιός ἐνδεχομένως θα ἠμποροῦσε νὰ τὸ γνωρίζῃ αὐτό;

Περίεργον ἀπίθανον τὸ ἐρώτημα.

Τοῦ ἀποκρίνεται ὁ Ζερέφερ·

-Θέλεις, τοῦ λέγει· να ὑπάγω εἰς τὸν μέγαν Γέροντα ποὺ μᾶς περιφρονεῖ καὶ μᾶς περιπαίει νὰ τὸν πειράξω μὲ τὸ ἐρώτημα αὐτό, νὰ λάβωμε ἀπάντησι;

Τοῦ λέγει ὁ πρῶτος·

-Πήγαινε, ἀλλὰ πρόσεχε καλά, διότι ὁ Γέροντας εἶναι ἀνεβασμένος πνευματικά, εἶναι διορατικός καὶ θὰ γνωρίσῃ τὸν δόλον· καὶ δὲν θὰ πεισθῇ νὰ ἐρωτήσῃ περὶ τοῦ ζητήματος αὑτοῦ τὸν Θεόν. Ὅμως πήγαινε· καὶ ἢ ἐπιτυγχάνεις τόν σκοπόν σου, ἢ δοκιμὰζεις καὶ φεύγεις.

Ἐπῆγε λοιπὸν πρός τὸν μέγαν Γέροντα ὁ Ζερέφερ, σχηματίζοντας τὸν ἑαυτόν του ὡς ἄνθρωπον παναμαρτωλόν, θρηνοῦντα καὶ ὀδυρόμενον τὴν ἀπώλειάν του. Ὁ δὲ Θεός, θέλων να δείξῃ ὅτι οὑδένα μετανοημένον ἀποστρέφεται, ἀλλὰ δέχεται τούς πάντας, ἐὰν εἰλικρινῶς εἰς Αὐτὸν ἐπιστρέφουν, δὲν ἐφανέρωσε εἰς τὸν Γέροντα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν περἱπτωσιν αὐτὴν τῆς πανουργίας τοῦ δαίμονος, ἀλλ' ὡς ἄνθρωπον ὁ Γέρων ἔβλεπε τὸν πονηρὸν καὶ τίποτε περισσότερον.

Θρηνεῖ λοιπὸν γοερῶς ὁ ἀπατεὡν.

Καὶ τὸν ἐρωτᾶ ὁ Γέρων·

-Τὶ ἔχεις, ἄνθρωπε, καὶ κλαίεις καὶ ὀλοφὑρεσαι τόσον ἀπὸ καρδίας, συντρίβων μὲ τὸν ὀδυρμόν σου καὶ τὴν ἰδικήν μου καρδίαν;

Ἀποκρίνεται ὁ δαίμων·

-Ἐγώ, Πάτερ ἅγιε, δὲν εἶμαι ἄνθρωπος, ἀλλά διάβολος πονηρός, καθώς συμπεραίνω ἐκ τοῦ ἀπείρου πλήθους τῶν ἀνομιῶν μου.

Τοῦ λέγει ὁ Γέρων·

-Καὶ τὶ θέλεις ἀπὸ ἐμὲ νὰ σοῦ κάμω;

Διότι ἐνόμισεν ὁ Πατήρ ὅτι ἀπὸ πολλῆς ταπεινώσεως ἀπεκάλει ὁ ὁδυρόμενος τὸν ἑαυτόν του δαίμονα· ὁ δὲ Θεός, πρός τὸ παρόν, δὲν ἀποκαλύπτει τὸ γινόμενον.

Λέγει ὁ δαίμων·

-Τίποτε ἄλλο δὲν παρακαλῶ, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, παρὰ νὰ δεηθῇς ἀπὸ καρδίας πρός Κύριον τὸν Θεόν σου νὰ σοῦ φανερὡσῃ, ἐἀν δέχεται τόν διάβολον εἰς μετἀνοιαν· διότι, ἐὰν ἐκεῖνον εἰς μετάνοιαν δεχθῇ, δέχεται καὶ ἐμένα, ὁ ὁποῖος εἰς τίποτε δὲν διαφέρω ἀπὸ ἐκεῖνον.

-Καλά, τοῦ λέγει ὁ Γέρων, ὅπως θέλεις θὰ κάμω· Τώρα πήγαινε στὸ καλό σου, καὶ αὔριον ἔλα πάλι ἐδῶ να σοῦ ἀναγγείλω τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ἔφυγε ὁ δαίμων. Καὶ τὴν νύκτα ἐκείνην ἀπλὡνει καρδίαν καὶ χεῖρας εἰς ἱκεσίαν ὁ ὅσιος Γέρων, παρακαλῶν τὸν Πανὰγαθον νὰ τοῦ φανερώσῃ, ἐὰν ἆραγε δέχεται τὸν διάβολον ἐπιστρέφοντα εἰς μετάνοιαν.

Ἀμέσως τότε τοῦ ἐμφανίζεται Ἄγγελος παρὰ Κυρίου ἐξαστράπτων καὶ λέγων·

-Τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεός σου!

-Διατὶ παρεκάλεσες ὑπέρ δαίμονος τὴν ἐξουσίαν μου;

Καὶ τὶ ἦλθε αὐτός ζητῶν, ἐκπειράζων σε μὲ δόλον;

Ὁ Γέρων ἔμεινε ἐκστατικός πρός τὸν Ἄγγελον.

-Καὶ πῶς, λέγει, ὁ Κύριος δὲν μοῦ ἀπεκάλυψε τὸ ἐνεργούμενον, ἀλλὰ μοῦ τὸ ἀπέκρυψε νὰ μὴν τὸ ἐννοήσω;

Καθησυχάζων αὐτὸν ὁ Ἄγγελος τοῦ λέγει·

-Μή ταραχθῇς δι' αὐτὸ ὅπου ἔγινε. Διότι κάποιαν θαυμαστἡν οἱκονομίαν μετέρχεται ὁ Θεός εἰς ὡφέλειαν τῶν ἀμαρτωλῶν, ὥστε να μὴν ἀπελπίζωνται. Διότι κανένα ἐκ τῶν προσερχομένων εἰς αὐτὸν ἐν μετανοία δὲν αποστρέφεται ὁ πανυπεράγαθος Κύριος· κἄν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Σατανᾶς καὶ Διάβολος ἤθελε δεόντως προσέλθει· ὥστε μέ τὴν δοκιμὴν αὐτὴν νὰ γίνῃ φανερὰ ἡ ἐξ αὐτῶν τῶν ἰδίων δαιμόνων προερχομἐνη σκληρότης καί θανάσιμος αὐτῶν ἀπόγνωσις. Ὅταν λοιπὸν ἔλθη αὔριον ὁ πειρἀζων πρός σέ, μὴν τὸν ἀποπάρῃς ἐξ ἀρχῆς, ἀλλ' εἶπέ του τὰ ἑξῆς·

-Διὰ νὰ γνωρίζῃς ὅτι εἶναι φιλάνθρωπος ὁ Θεός καὶ δὲν ἀποστρέφεται κανένα ἐξ ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐπιστρέφουν εἰς Αὐτὸν ἐν μετανοίᾳ, καθ'οἰονδἡποτε τρόπον καὶ ἄν εἶχαν προηγουμένως ἁμαρτἡσει, μοῦ ὑπεσχέθῃ ὅτι καὶ ἐσένα θὰ δεχθῇ· ἀλλὰ ἐὰν τηρήσης ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα δι' ἐμοῦ σὲ προστἀζει.

Ὅταν ἐδῶ φθάσουν τὰ πράγματα, καὶ σὲ ἐρωτήσει·

-Καὶ ποῖα ἄραγε εἶναι αὐτὰ ποὺ μοῦ δίνεις ἐντολὴν νὰ τηρἡσω;

Τότε νὰ τοῦ εἰπῇς τὰ ἑξῆς:

-Τάδε λἑγει Κὐριος·

Ἐγώ Κύριος ὁ Θεός σὲ γνωρίζω ποῖος εἶσαι καὶ ἀπὸ ποῦ ἔχεις ἔλθει πειράζων. Σὺ εἶσαι ἀρχαῖον κακόν. Καὶ συνήθισες νὰ πορεύεσαι κατὰ τὴν βέβηλόν σου ὑπερηφἀνειαν. Καὶ πῶς θὰ ἠμπορέσῃς νὰ ἀφιερώσῃς τὸν ἑαυτόν σου εἰς ἀληθινὴν μετάνοιαν; Ὅμως, διὰ νὰ μὴν ἔχῃς πρόφασιν ἀπολογίας τὶς δικαιολογίες αὐτές κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς κρίσεως, ὅτι δῆθεν ἡθέλησα νὰ μετανοήσω καὶ ὁ Θεὸς δὲν μὲ ἐδέχθη, πρόσεχε εἰς αὐτὰ ποὺ σοῦ λέγω, πῶς ὁφείλεις νὰ ἐνεργήσῃς τὸν τρόπον τῆς σωτηρίας σου.

Αὐτή εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Κυρίου τῶν Δυνάμεων·

-Θἀ μείνης ἐπὶ τρία ἔτη εἰς ἕνα τόπον ἀκίνητος. Στραμμἐνος κατὰ ἀνατολἀς. Νύκτα καὶ ἡμέρα θἀ ἱκετεύῃς: «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὸ ἀρχαῖον κακόν». Σὺ θὰ τὸ λέγῃς αὐτὸ ἑκατὸ φορές. Μὲ φωνή δυνατή.

Καὶ πάλιν ἐκατὁ φορές: «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως».

Καὶ πάλιν ἄλλες ἑκατὸ φορές: «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὴν ἐσκοτισμένην ἀπάτην»!

Αὐτἀ νὰ κρἀζῃς πρός τον Κύριον ἐπὶ τρία ἔτη διαδοχικῶς καὶ ἀδιαλείπτως, τὴν μίαν ἑκατοντἀδα μετὰ τὴν ἄλλην. Καὶ ἐἀν τὰ κάνῃς αὐτὰ καθώς πρέπει μὲ τὴν ταπεινοφροσύνην ποὺ ἁρμόζει, θὰ συναριθμηθῇς μὲ τοὺς Ἀγγέλους Θεοῦ τοῦ Παντοκράτορος.

Αὐτὰ νὰ τοῦ εἰπῇς, λέγει ὁ Ἄγγελος, εἰς τὸν Γέροντα. Ἐἀν λοιπὸν συμφωνἡσῃ νὰ τὰ κάμῃ, δέξου αὐτὸν εἰς μετἀνοιαν.

Ἀλλὰ γνωρίζω, λέγει Κύριος, ὅτι ἀρχαῖον κακὸν νέον καλὸν δὲν γίνεται.

Καὶ ὅσα ἀκολουθήσουν σημείωσέ τα διὰ τὶς ἔσχατες ἡμἐρες, νὰ μὴν ἔρχωνται οἱ ἄνθρωποι εἰς ἀπελπισίαν καὶ ἀπόγνωσιν, ἐφόσον ἀπὸ καρδίας θελήσουν νὰ μετανοἡσουν. Διότι πάρα πολὺ θὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴν διἡγησιν αὐτὴν οἱ βαρέως ἀμαρτήσαντες, πληροφορούμενοι γιὰ τὸ ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ μὴ ἀπελπίζωνται εἰς τὴν προσπἀθειαν τῆς μετανοίας διὰ τὴν σωτηρίαν των.

Αὑτἀ εἶπεν ὁ Ἄγγελος καὶ ἀνέβη εἰς τους οὐρανούς.

Τὴν ἐπομένην ἐνωρίς τὸ πρωΐ ἐμφανίζεται πάλιν κλαίων ὡς ἄνθρωπος ἀπὸ μακρὁθεν ὁ δαίμων, καὶ ἐρχόμενος πρὸς τὸν Γέροντα.

Ὁ Γέρων κατ' ἀρχἀς δὲν ἐθεάτρισε τὴν ἀπἀτην τοῦ προσερχομένου· μόνον ἔλεγε ἀπὸ μέσα του εἰς τὸν λογισμόν του: 

-Κακῶς ἦλθες, ἀρχαῖον κακόν, κλέπτη διάβολε, σκορπιὲ μὲ τὸ δηλητἡριο, ἀποστάτα τῆς θείας δόξης, ἀντάρτη κακότροπε, κακοσήμαντε, παραχαραγμἐνε, παραμορφωμένε.

Καὶ ὅταν ἐπλησίασε, τοῦ λέγει·

-Νὰ γνωρίσης ὅτι παρεκἀλεσα τὸν Θεόν, καθώς σοῦ ὑπεσχέθην, καὶ σὲ δέχεται εἰς μετάνοιαν, ἐὰν ὅμως κάμῃς ἔργον αὐτὰ ποὺ σοῦ παραγγέλει δι' ἐμοῦ ὁ κραταιὸς τῶν Δυνάμεων Κύριος.

Λέγει ὁ δαίμων· -Καὶ ποῖα εἶναι αὐτὰ ποὺ Αὐτὸς μοῦ ὥρισε νὰ κάμω;

Καὶ ὁ Γέρων εἶπε·

-Προστάζει ὁ Θεός νὰ σταθῇς εἰς ἕνα τόπον ἀκίνητος ἐπὶ τρία ἔτη βλέπων κατὰ ἀνατολἀς καί κρἀζων ἡμέρα καὶ νύχτα ἀδιαλείπτως ἀνὰ ἑκατὸ φορές: «Ὁ Θεός ἐλἑησὁν με τὸ ἀρχαῖον κακόν»· καὶ πάλιν ἑκατὸ φορές· «Ὁ Θεός, ἐλἑησόν με τό βδἑλυγμα τῆς ἐρημὡσεως»· καὶ πάλιν ἑκατὸ φορές· «Ὁ Θεός, ἐλέησόν με τὴν ἐσκοτισμἑνην ἀπἀτην». Συνεχῶς ἐπαναλαμβανὁμενα αὐτὰ ἀνὰ ἐκατό, τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο, ἐπὶ τρία ἔτη. Ὅταν τά κάμῃς αὐτὰ καθώς πρέπει, θὰ δεχθῇ τὴν μετάνοιάν σου καὶ θὰ συναριθμηθῇς καθὼς ἤσουν ἐξ ἀρχῆς μὲ τούς Ἀγγέλους Αὐτοῦ.

Καθὼς ἤκουσεν αὐτὰ ὁ Ζερέφερ ἀστραπιαίως ἀπἑβαλε τὸ ἐπίπλαστον τοῦ θρἡνου προσωπεῖον του· ἔκαμε ἔνα δαιμονιώδη ἀπαίσιον καγχασμόν εἰς τὸν ἀέρα, καὶ εἶπε εἰς τὸν Γέροντα·

-Ὦ σαπρόγηρε, ἐλεεινὲ καὶ ἄθλιε, τρισάθλιε γέρον! Ἐάν ἐγὼ ἤθελα νὰ ἀποκαλέσω τὸν ἑαυτόν μου βδέλυγμα καὶ ἀρχαῖον κακὸν καὶ ἐσκοτισμένην ἀπάτην καὶ ἐζοφωμένον καὶ ἀνωφέλητον, ἀπὸ εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς θὰ εἶχα διαλέξει νὰ τὸ κάνω αὐτὸ καὶ θὰ ἐσωζόμουν ἀμέσως, ἀπὸ τότε.

Ἀλλά, τώρα ἐγώ, ἀρχαῖον κακόν; Μὴ γένοιτο! Καὶ πῶς εἶμαι ἀρχαῖον κακόν; Τώρα μάλιστα ποὺ ἔχω γίνει τόσον θαυμαστός; καὶ ὅλοι μοῦ ὑποτἀσσονται καὶ μὲ φοβοῦνται καὶ μὲ τρέμουν;

Τώρα ἐγώ νὰ ἀποκαλέσω τὸν ἑαυτόν μου βδέλυγμα καὶ ἀπάτην καὶ ἑζοκρωμένον καὶ ἀνωφέλητον; Ὄχι, Γέρον! Ὄχι! Ὄχι!

Τώρα ἰδίως ποὺ δεσπόζω ὅλων τῶν ἁμαρτωλῶν, νὰ γίνω διὰ τῆς μετανοἰας ἐγὼ ἔνα τίποτε, ἔνα παίγνιον, ἔνα ξεπεσμένο ἄβουλο ὄν; ἕνας δοῦλος ταπεινός, ἐλεεινός, εὑτελἡς καὶ ἀχρεῖος; Ὄχι, Γέρον! Ὄχι! Ὄχι! Ποτέ! ποτέ!

Αὐτἀ εἶπε τὸ ἀκἀθαρτον πνεῦμα καὶ μὲ ένα ἀλλόκοτον συριγμὸν καὶ ἀλαλαγμὸν, ἔγινε ἄφαντον ἀπὸ προσώπου τοῦ Γέροντος.

Ὁ δὲ Γέρων, καθώς εἶδε καὶ ἄκουσε αὐτὰ ἐσύναξε τὸν ἑαυτόν του εἰς προσευχἡν, εὐχαριστῶν τῷ Θεῷ ἀπὸ ἐμπειρίας καὶ λέγων·

-Ἀληθῶς εἶπας, Κύριε, ὅτι ἀρχαῖον κακόν νέον ἀγαθὸν δὲν γίνεται!

--------------------------------------------

Ἡ ἐρμηνευτική ἀπόδοση ἔγινε ἀπὸ τὸν ὁσιολ. Μοναχόν Λ.Φ, Ἀγιορείτη, τὸν ὁποῖον καὶ εὐχαριστοῦμε θερμῶς.

Ὡς ἐπίλογος
Αὐτά, ἀγαπητοὶ δὲν τὰ κοινολογῶ ἀπλῶς καί ὡς ἔτυχε, ἀλλὰ γιὰ νὰ γνωρίσετε τοῦ Δεσπότου τὸ πολὺ καὶ ἀνεκδιήγητον ἔλεος καὶ τὴν ἄπειρον Αὐτοῦ ἀγαθότητα. Διότι, ἐὰν καὶ τὸν διἀβολον δέχεται μετανοοῦντα, πολὺ περισσότερον τοὺς ἀνθρώπους, ὑπὲρ τῶν ὁποίων τὸ αἶμα Του ἔχυσε, θὰ δεχθῇ ἐπιστρέφοντας, ἐὰν τὸν ἱκετεύσουν ἀπὸ καρδίας ἐν μετανοίᾳ μὲ ἐξομολόγησιν καὶ διόρθωσιν βίου, καθώς ὁρίζει ἡ Ἁγία μας Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Καθολική καὶ Ἀποστολική Ἐκκλησία.
********

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ἀπὸ τίς ἐκδόσεις
«ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» εἰς ψυχικὴ ὡφέλεια,
μετάνοια καὶ σωτηρία καλοπροαιρέτων συνανθρώπων μας.
Πληροφορίες στὸ τηλ.: 23Ι02Ι2659

--------------------------------------------
(Βιβλιοθήκη Ἑλλήνων Πατέρων, τόμ. 71ος)
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞ0Σ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2012


Πηγή






Δευτέρα 24 Απριλίου 2017

Χωρίς πνευματικό είναι αδύνατο να μην πιαστεί κανείς στις παγίδες του πονηρού

 AΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ

ΟΣΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ 
Περιληπτικό σταχυολόγημα


Γράφτηκε σε ένα μαθητή του στον κόσμο και περιλαμβάνει με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος να γνωρίσει άγιο πνευματικό άνδρα και τι να κάνει για να τον βρει και αφού το επιτύχει πώς πρέπει να τον έχει.

***Χρειαζόμαστε πολλή προθυμία και επιμέλεια, πολλή προσοχή και επαγρύπνηση και πολλές  προσευχές για να μην περιπέσουμε σε κανένα πλάνο ή ψεύτη ή ψευδοαπόστολο ή ψευδόχριστο. 

***Πρέπει να πετύχουμε οδηγό αληθινό και φιλόθεο, που να έχει τον Χριστό μέσα του και να ξέρει με λεπτομέρειες το κήρυγμα των Αποστόλων, τους κανόνες, τα παραγγέλματά τους και τα δόγματα των πατέρων. Ή καλύτερα να ξέρει τα θελήματα και τα μυστήρια Αυτού του ίδιου του Δεσπότου και Διδασκάλου των Αποστόλων, Χριστού. 

***Tέτοιο δάσκαλο πρέπει να ζητάμε και να βρίσκουμε που πρώτα να τα άκουσε αυτά με λόγο και ύστερα να τα διδάχτηκε και μυστικά εν αληθεία από το Παράκλητο Πνεύμα με πράξη και δοκιμή. Ώσπου να καταξιωθεί να ακούσει από τον ίδιο τον Χριστό αυτά που δίδαξε στους  Αποστόλους. 

***Αν το ζητήσουμε χωρίς άλλο θα βρούμε οδηγό, γιατί ο Θεός δεν είναι άδικος ούτε χαίρεται με την απώλεια των ανθρώπων.  Αν λοιπόν παρέδωσε σε θάνατο τον Υιό του τον μονογενή για τη δική μας σωτηρία πώς είναι δυνατόν, όταν εμείς τον παρακαλούμε να  μην μας φανερώσει κανέναν άγιο και αληθινό δούλο του για να μας οδηγήσει στη σωτηρία και να μας διδάξει τα θελήματά του; Πώς είναι δυνατόν να μας στερήσει τον οδηγό; Όχι. ...

***Αν θέλεις να αναδείξεις τον εαυτό σου σε αληθινό και πιστό και διαλεχτό μαθητή του Χριστού παρακάλεσε τον Θεό με ελεημοσύνη, νηστεία, προσευχή και θα σου ανοίξει τους οφθαλμούς να δεις αυτόν τον άνθρωπο που ζητάς.

***Σε κείνους που είναι πρόθυμοι και φρόντιζαν για τη σωτηρία τους και ζητούσαν τον Θεό και εργάζονται το αγαθό, ο Θεός εφανέρωσε τους Αποστόλους, τους Προφήτες και τους αγίους. 

***Και τους δέχονταν και τους τιμούσαν ως κυρίους, δασκάλους της ευσεβείας, μεσίτες του Θεού. Φύλαγαν τους λόγους τους ως θείους νόμους και λάμβαναν κι αυτοί τον μισθό όπου εδίδετο σε αυτούς. 

***Εκείνους που καταφρονούν τους άλλους και νομίζουν τον εαυτό τους σοφό και βρίσκονται σε αμέλεια και δεν παρακαλούν τον Θεό με προθυμία, νηστεία, ελεημοσύνη και προσευχή τους αφήνει κι ο Θεός να βρίσκονται μέσα σε εκείνη την πλάνη όπου έπεσαν μόνοι τους. Με το να είναι σκοτισμένοι από το σκότος των δικών τους παθών επιθυμιών και θελημάτων περπατούν μέσα σε αυτό ωσάν μέσα σε βαθιά νύχτα και βρίσκουν τέτοιους δασκάλους αντίστοιχα...

***Αν θέλεις να πετύχεις πνευματικό και άγιο άνδρα, αληθινό διδάσκαλο μη θεωρήσεις ότι μπορείς να τον γνωρίσεις από λόγου σου και από τη δική σου γνώση. Αυτό είναι αδύνατο. Πριν από όλα αγωνίσου με αγαθές πράξεις, ελεημοσύνη, νηστεία, προσευχή και με δέηση αδιάκοπη για να σου γίνει ο Θεός συνεργός και βοηθός σε αυτό. 

***Και αν με τη χάρη του Θεού αξιωθείς να τον βρεις δείξε περισσότερη προθυμία, ταπείνωση, ευλάβεια, πίστη καθαρή. Για να μην προξενήσεις στο εαυτό σου αντί για μισθό κόλαση και τιμωρία.

***Να φυλάγσθε από τους ψευδοδιδασκάλους οι οποίοι έρχονται σε σας με ένδυμα προβάτου, είναι δε λύκοι άρπαγες.

***Χωρίς πνευματικό πατέρα, οδηγό και διδάσκαλο είναι αδύνατο να φυλάξει κανείς τις εντολές του Θεού, να ζήσει ενάρετα και να μην πιαστεί στις παγίδες του πονηρού.

***Όσο ο νους μας δίδεται στους περισπασμούς και τις φαντασίες του κόσμου τόσο χοντραίνει, θολώνει, σκοτίζεται περισσότερο και τότε προξενείται αγνωσία των εντολών του Θεού.

***Λοιπόν, τέκνο, αγωνίσου να αποκτήσεις την αγία ταπείνωση, που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να μάθουμε κανένα καλό χωρίς διδάσκαλο kai πως δεν γίνεται να πλησιάσουμε τον Θεό χωρίς οδηγό και μεσίτη. Διότι ο Θεός πολύ ευφραίνεται με την ταπείνωση και με το να θεωρεί κανείς πως δεν μπορεί να πλησιάσει τον Θεό χωρίς οδηγό.


Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Πως Προσευχόμαστε Τη Διακαινήσιμη Εβδομάδα (Αντί Της Ακολουθίας Του Μεσονυκτικού, Των Ωρών Και Του Αποδείπνου);

Πασχάλιος Ἡμερονύκτιος Ἀκολουθία

Ἀρχιμ. Παῦλος Κ. Ντανᾶς, ΙΕΡΕΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ, Πάσχα


Ἀρχονταρίκιον


Τή Διακαινήσιμη ἑβδομάδα, καθώς καί κατά τήν ἡμέρα τῆς Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία μας ἀντί τῆς ἀκολουθίας τοῦ Μεσονυκτικοῦ, τῶν Ὡρῶν καί τοῦ Ἀποδείπνου, χρησιμοποιεῖ μιά σύντομη Πασχαλινή Ἀκολουθία:

Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.


Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καἰ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος (τρίς).

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν, τὸν μόνον ἀναμάρτητον. Τόν Σταυρόν σου Χριστέ προσκυνοῦμεν, καί τήν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν, ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν· σύ γάρ εἶ Θεός ἡμῶν, ἐκτός σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τό ὄνομά σου ὀνομάζομεν. Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί προσκυνήσωμεν τήν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν· ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ. Διά παντός εὐλογοῦντες τόν Κύριον, ὑμνοῦμεν τήν Ἀνάστασιν αὐτοῦ. Σταυρόν γάρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς, θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν (τρίς).

Προλαβοῦσαι τόν ὄρθρον αἱ περί Μαριάμ, καί εὑροῦσαι τόν λίθον, ἀποκυλισθέντα τοῦ μνήματος, ἤκουον ἐκ τοῦ Ἀγγέλου· Τόν ἐν φωτί ἀϊδίῳ ὑπάρχοντα, μετά νεκρῶν τί ζητεῖτε ὡς ἄνθρωπον; βλέπετε τά ἐντάφια σπάργανα· δράμετε καί τῷ κόσμῳ κηρύξατε, ὡς ἠγέρθη ὁ Κύριος, θανατώσας τόν θάνατον, ὅτι ὑπάρχει Θεοῦ Υἱός, τοῦ σῴζοντος τό γένος τῶν ἀνθρώπων.

Εἰ καί ἐν τάφῳ κατῆλθες Ἀθάνατε, ἀλλά τοῦ Ἅδου καθεῖλες τήν δύναμιν· καί ἀνέστης ὡς νικητής, Χριστέ ὁ Θεός, γυναιξί Μυροφόροις φθεγξάμενος· Χαίρετε· καί τοῖς σοῖς Ἀποστόλοις, εἰρήνην δωρούμενος, ὁ τοῖς πεσοῦσι παρέχων Ἀνάστασιν.

Ἐν τάφῳ σωματικῶς, ἐν Ἅδου δέ μετά ψυχῆς, ὡς Θεός, ἐν Παραδείσῳ δέ μετά Ληστοῦ, καί ἐν θρόνῳ ὑπῆρχες, Χριστέ, μετά Πατρός καί Πνεύματος, πάντα πληρῶν ὁ ἀπερίγραπτος.

Δόξα.

Ὡς ζωηφόρος, ὡς Παραδείσου ὡραιότερος, ὄντως καί παστάδος πάσης βασιλικῆς, ἀναδέδεικται λαμπρότερος, Χριστέ, ὁ τάφος σου, ἡ πηγή τῆς ἡμῶν ἀναστάσεως.

Καί νῦν.

Τό τοῦ Ὑψίστου, ἡγιασμένον θεῖον σκήνωμα, χαῖρε· διά σοῦ γάρ δέδοτε ἡ χαρά, Θεοτόκε, τοῖς κραυγάζουσιν· Εὐλογημένη σύ, ἐν γυναιξίν ὑπάρχεις, πανάμωμε Δέσποινα.

Κύριε ἐλέησον (μ’). Δόξα. Καί νῦν.

Τήν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καί ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τήν ἀδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκοῦσαν, τήν ὄντως Θεοτόκον σέ μεγαλύνομεν.

Δι’ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ἡ ἀνωτέρω ἀκολουθία κανονικά ἐπαναλαμβάνεται τρεῖς φορές. Κατά τήν ὥρα τοῦ Ἀποδείπνου, μετά τήν τρίτη ἐπανάληψη, διαβάζουμε καί τήν ἐπόμενη εὐχή.

Εὐχή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου

Εὐλογητός εἶ, Δέσποτα παντοκράτορ, ὁ φωτίσας τήν ἡμέραν τῷ φωτί τῷ ἡλιακῷ καί τήν νύκτα φαιδρύνας ταῖς αὐγαῖς τοῦ πυρός· ὁ τό μῆκος τῆς ἡμέρας διελθεῖν ἡμᾶς καταξιώσας καί προσεγγίσαι ταῖς ἀρχαῖς τῆς νυκτός. Ἐπάκουσον τῆς δεήσεως ἡμῶν καί παντός τοῦ λαοῦ σου· καί πᾶσιν ἡμῖν συγχωρήσας τά ἑκούσια καί τά ἀκούσια ἁμαρτήματα, πρόσδεξαι τάς ἑσπερινάς ἡμῶν ἱκεσίας, καί κατάπεμψον τό πλῆθος τοῦ ἐλέους σου καί τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐπί τήν κληρονομίαν σου. Τείχισον ἡμᾶς ἁγίοις ἀγγέλοις σου. Ὅπλισον ἡμᾶς ὅπλοις δικαιοσύνης σου. Περιχαράκωσον ἡμᾶς τῇ ἀληθείᾳ σου. Φρούρησον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου. Ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ πάσης περιστάσεως, καί πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου. Παράσχου δέ ἡμῖν καί τήν παροῦσαν ἑσπέραν, σύν τῇ ἐπερχομένῃ νυκτί, τελείαν, ἁγίαν, εἰρηνικήν, ἀναμάρτητον, ἀσκανδάλιστον, ἀφάνταστον, καί πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς ἡμῶν· πρεσβείαις τῆς ἁγίας Θεοτόκου καί πάντων τῶν ἁγίων, τῶν ἀπ’ αἰῶνός σου εὐαρεστησάντων. Ἀμήν.

Χριστός ἀνέστη (ἐκ γ’).
-----------------------------------------------------------------------------------


ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ -Π. ΣΑΒΒΑ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

Κυριακή 16 Απριλίου 2017

Χριστός Ανέστη!




















**************
Είθε η Αγία Του Ανάσταση να δώσει νόημα στη ζωή μας.
Να οδηγήσει τα βήματά μας στον δρόμο της Αλήθειας.
Να διευρύνει την Αγάπη μας στον Θεό και τον αδελφό.
Να προσθέσει πίστη στην αδυναμία μας.
Για να βιώσουμε την Αγάπη Του ταπεινά στην καρδιά μας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Πειραϊκή Εκκλησία- Ομιλήματα, "Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης 3"

Να χρησιμοποιείς τα δάκρυα για να επιτύχεις κάθε αίτημά σου. Γιατί πολύ χαίρεται ο Κύριος όταν προσεύχεσαι με δάκρυα.














πατερικες ευλογίες με λογια απλά

Μικρή πνευματική στήριξη 
 ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ Τεσσαρακοστή
ΔΑΚΡΥΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ – ΔΩΡΟ ΘΕΟΥ
6. Να χρησιμοποιείς τα δάκρυα για να επιτύχεις κάθε αίτημά σου. Γιατί πολύ χαίρεται ο Κύριος όταν προσεύχεσαι με δάκρυα.
7. Αν στην προσευχή σου χύνεις πηγές δακρύων, μην υπερηφανεύεσαι ότι τάχα είσαι ανώτερος από τούς πολλούς. Δεν είναι δικό σου κατόρθωμα αυτό αλλά βοήθεια για την προσευχή σου από τον Κύριο, για να μπορέσεις να εξομολογηθείς με προθυμία τις αμαρτίες σου σ΄ Αυτόν και να τον εξευμενίσεις με τα δάκρυά σου. Μη λοιπόν μετατρέψεις σε πάθος το βοήθημά σου κατά των παθών, για να μην παροργίσεις περισσότερο τον Κύριο πού σου έδωσε αυτή τη χάρη.
8. Πολλοί, εκεί πού έχυναν δάκρυα για τις αμαρτίες τους, λησμόνησαν τον σκοπό των δακρύων, υπερηφανεύτηκαν και ξεστράτισαν. 

Άγιος Νείλος ο ασκητής
Περί προσευχής 153 κεφάλαια

_________________________

 Ν ο η μ α τ ι κ ή   π ρ ο σ έ γ γ ι σ η

Η πνευματική ζωή δεν είναι απλή ανθρώπινη υπόθεση. Είναι η επιστήμη των επιστημών. Που δεν διδάσκεται στα θρανία αλλά είναι βίωμα και τρόπος ζωής. Έτσι καθώς σε κάθε επιστημονική εργασία χρειάζονται βοηθήματα, όπως λεξικά, υπολογιστές, σχετικά βιβλία, συγγράμματα και εγκυκλοπαίδειες παρομοίως και στον δρόμο που οδηγεί στον Χριστό δεν πορεύεται κανείς χωρίς τα απαραίτητα βοηθητικά μέσα.

Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση τα βοηθήματα είναι θεοδώρητα και θεόσταλτα. Ό,τι κερδίζουμε στον πνευματικό αγώνα, μας το παραχωρεί ο Κύριος.

Όσο και να αγωνιζόμαστε για να ελκύσουμε το Πανάγιο Πνεύμα, είμαστε ανίκανοι και αδύναμοι να το επιτύχουμε, αν ο Θεός δεν το επιτρέψει.

Συμβαίνει έτσι προφανώς για να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε την ελαχιστότητά μας και να εκτιμήσουμε την αξία της θείας δωρεάς. Ώστε να τη σεβαστούμε, να τη διαφυλάξουμε, να την υπολογίσουμε, να την αξιοποιήσουμε και να την καρπωθούμε για να αγιαστούμε.

Η χάρη Του δεν έρχεται με τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς. Δεν θέλει θορυβώδεις ανθρώπινες διαδικασίες και θεατρινίστικες εκδηλώσεις. Είναι αγία και ιερή, σεμνή και διακριτική, λεπτεπίλεπτη και θεία, ενώ εμφανίζεται στα άδυτα της ψυχής μας, στα Άγια των Αγίων μέσα στο πνευματικό εργαστήρι της κάθε καρδιάς, όπου κατοικοεδρεύει ο ίδιος ο Ύψιστος.

Απαιτεί οπωσδήποτε καθαρή καρδιά, αγαθή προαίρεση, προσευχή, νήψη, δηλαδή εγρήγορση, διάκριση, προσοχή, φύλαξη του νου, εγκράτεια, τήρηση των εντολών Του Θεού, μετάνοια και ταπεινοφροσύνη. Δίνει κάθαρση, αγάπη, σύνεση, πληρότητα και φώτιση.

Έρχεται μυστικά, ταπεινά, απλά και απαλά, κατά τον όσιο Πορφύριο, ως πνοή ζώσα και  ενεργούσα, ως χαρά τα μέλη πληρούσα, ως γλυκεία κατάνυξις ή ως «καύσις καρδίας» μέσα στη θέρμη της προσευχής.

Είναι απρόβλεπτη, καθαρή και άσπιλη και δεν μπορεί να μπει σε ανθρώπινα καλούπια. Γιατί έρχεται από την αληθινή πηγή της ζωής, αμόλυντη από την αμαρτωλή μιαρότητα του πεπτωκότος  ανθρώπου.

Γι΄αυτό και ονομάζεται «χάρις». Διότι χαρίζεται, δωρίζεται. Δεν αγοράζεται, δεν παράγεται, δεν συσκευάζεται, δεν μεταβιβάζεται και δεν πωλείται. Είναι χάρισμα από τον Θεό. Είναι εύνοια ανυπολόγιστης σημασίας. Είναι προσφορά ανεκτίμητης αξίας. Είναι η μεγαλύτερη ευλογία που μπορεί να δεχτεί ο άνθρωπος. 

Είναι αποκλειστική σχέση και δοσοληψία θείου έρωτος ανάμεσα στον ταπεινό διάκονο του Ιησού και του πλησίον, δηλαδή τον προσευχόμενο πιστό και στον αγαπημένο του Νυμφίο, όπου δεν χωράει τίποτα και κανείς άλλος ανάμεσά τους.

Είναι πλασμένος ο άνθρωπος για αυτή την κατάσταση της χάριτος. Για να δέχεται τον Θεό μέσα του. Για να ενώνεται με τον γλυκύτατο Ιησού μέσω της καρδιακής προσευχής για να ενοποιηθούν στο όνομά Του -  δηλαδή «ίνα εν ώσι» - πάντες οι λαοί της γης, όλοι οι άνθρωποι του κόσμου. 

Με την προϋπόθεση πάντα ο αγωνιστής χριστιανός να καθυποτάξει και να καθηλώσει  τον περιπλανώμενο νου του στην καρδιά του, μακριά από τις βιοτικές απασχολήσεις απολαμβάνοντας τους γλυκείς καρπούς της προσευχής με τη χάρη του Θεού. Όσο δύσκολο και να είναι αυτό δεν είναι ακατόρθωτο και αποζημιώνει  συν τω χρόνω αν το προσπαθεί κανείς με ζήλο και φόβο Θεού.

Επειδή όμως και ο πονηρός εχθρός του ανθρώπου μπορεί να παραπλανήσει τον άνθρωπο δίνοντάς του ως ένα βαθμό παρόμοιες καταστάσεις χρειάζονται αξιόπιστα φίλτρα και μέσα διάκρισης κάθε φορά. Γιατί η πλάνη καραδοκεί.

Έτσι ο πανάγαθος Θεός για την προστασία μας από τις εξαπατήσεις του πονηρού, μας παρέχει εχέγγυα με απλανή προμηνύματα, δοκιμασμένα και προτεινόμενα συλλήβδην από τους Αγίους Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. 
 
Και ο λόγος εδώ είναι για τα αγιαστικά δάκρυα της μετανοίας. Με μία σκέψη ειλικρινούς αυτοταπείνωσης  ο Κύριος ανταποκρίνεται στην προσευχή μας και εάν κρίνει, δίνει δάκρυα χαροποιού πένθους που ξαλαφρώνουν τον πιστό από τα φορτία των αμαρτιών του καθαρίζοντας την ψυχή του για να δεχτεί τον Πανάγιο Θεό.

Είναι λεπτές καταστάσεις και λεπτές ισορροπίες, που λαμβάνουν χώρα στην ησυχία της προσευχής και παρέχουν το δραστικότερο όπλο εναντίον των πειρασμικών επιθέσεων του πονηρού πνεύματος. Μας χαρίζονται για να συναισθανθούμε την αμαρτωλότητά μας, να ζητήσουμε συγχώρηση και να εξευμενιστούμε στα μάτια του Θεού.

Ο όσιος Νείλος μας δίνει και την ωφελιμιστική για την ψυχή μας διάσταση του δώρου των δακρύων προτρέποντάς μας να χρησιμοποιούμε τα δάκρυα για να επιτύχουμε κάθε δίκαιο αίτημά μας. 

Ωστόσο χωρίς την ταπείνωση δάκρυα δεν έρχονται. Η ξηρασία δακρύων είναι ένδειξη υπερηφανείας. Η ταπείνωση είναι που κατακαίει τον μισόκαλο εχθρό του ανθρώπου. Συνεπώς με τα δάκρυα της συντριβής εκείνος δεν μπορεί να συνυπάρξει και αποχωρεί. Διότι όλα τα κάνει καλύτερα από μας, καθώς αγρυπνεί διαρκώς, μόνο στο να ταπεινωθεί και να μετανοήσει έχει δυσκολία.

Με τα δάκρυα ο Θεός χαίρεται και ο πονηρός συντρίβεται. Αρκεί να μην πέσει ο πιστός στην εκ δεξιών πλάνη της υπεροψίας, της οίησης και της αλαζονίας και αρχίσει να αισθάνεται ανώτερος των άλλων. Γιατί έτσι ο Θεός παροργίζεται με όσους παρανόησαν τον σωστικό σκοπό των δακρύων και ξεστράτισαν.

Είθε ο πανάγαθος Τριαδικός Θεός να παραχωρεί σε όλους μας το δώρο των καθαρών δακρύων που ξεπλένουν τα πλήθη των ανομημάτων μας με συντριβή καρδίας και θεία μέθεξη. Αμήν.

-------------------------------------------------------------------------------------------