Όταν ο πιστός αγωνίζεται να τηρήσει τις εντολές του Θεού διαπιστώνει την ακαταστασία του.
Έχει κάτι στον νου του,
επιθυμεί κάτι άλλο στην καρδιά του και
ελκύεται από κάτι διαφορετικό με τις αισθήσεις του.
Δεν υπάρχει ενότητα στη φύση του, που θα του επέτρεπε την εκπλήρωση της πρώτης και μεγάλης εντολής: "Αγαπήσεις Κύριον τον Θεό σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου και εξ όλης της ισχύος σου"....
Η δίψα του πιστού για την αιώνια ζωή και ο φόβος αστοχίας από τον μεγαλειώδη σκοπό της υπάρξεώς του γεννούν προσευχή προς τον αρχηγό της ζωής, ενώ ο φόβος απωλείας (της ψυχής του) συντρίβει το πνεύμα και αποκαλύπτει την καρδιά.
Όσο περισσότερη συντριβή αισθάνεται ο προσευχόμενος στην παρουσία του Θεού, τόσο φλογερότερη γίνεται η προσευχή της μετανοίας του.
Προκειμένου να αποδώσει καρπούς η προσευχή αυτή, με τη χάρη της μετανοίας που απορρέει από τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού ο άνθρωπος οφείλει συνεχώς να εμβαθύνει στην επίγνωση της αμαρτωλότητάς του.
Μεμφόμενος τον εαυτό του και βοηθούμενος από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, φθάνει σε βαθιά πεποίθηση και συναίσθηση ότι είναι ελεεινότερος και κατώτερος από όλα τα δημιουργήματα.
Εξαιτίας όμως αυτής της ταπεινώσεώς του η προσευχή του γίνεται δεκτή από τον Θεό, ο οποίος τον αξιώνει με μεγαλύτερη ακόμη δωρεά χάριτος.
Ο φόβος και η ταπείνωση προετοιμάζουν τον νου του ανθρώπου για τη σταύρωσή του μέσω των Ευαγγελικών εντολών. Ο νους σταυρωμένος και επομένως ελεύθερος παραδίδεται ολοκληρωτικά στην κλήση του Χριστού. Ο άνθρωπος τοποθετείται σταθερά στην οδό του Κυρίου και σμικρύνει τον εαυτό του ακολουθώντας την ταπεινή κατάβασή Του.
Ο νους καταδύεται στην καρδιά, ενώνεται με αυτήν και ανακαλύπτει τον τόπο της μυήσεώς του στο μυστήριο της κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό. Σε αυτόν τον χώρο προσεύχεται το Πνεύμα του Κυρίου, τελεσιουργώντας την ενοποίηση ολόκληρης της υπάρξεως του ανθρώπου.
Ο ανθρώπινος νους κατά την κατάβαση και την ένωσή του με την καρδιά εκλεπτύνεται με τη χάρη του Θεού.
Στη ζέση της μετανοίας αποσπάται από όλα τα κτιστά, ελευθερώνεται από κάθε προσκόλληση, απεκδύεται από κάθε επιθυμία και σκέψη της πρόσκαιρης υπάρξεώς του.
Ο οξύς πόνος που του προκαλεί η αίσθησις της αμαρτίας συγκεντρώνει την προσοχή του νου στην καρδιά.
Όσο ο νους παραμένει στην καρδιά με προσευχή μετανοίας τόσο η χάρη του Αγίου Πνεύματος αυξάνει τη φλόγα της αγάπης για τον Χριστό φωτίζοντας τον νου με τη θεωρία του προσώπου Του.
Η πραεία και ταπεινή μορφή του Χριστού καταπλήσσει την ψυχή που μέσα στην έκστασή της πληρούται από μεγάλη χαρά και ελπίδα για την ενδεχόμενη κατάλυση της θνητότητάς της Έτσι εμπνέεται ο άνθρωπος και το πνεύμα του ανυψώνεται από την προηγούμενη συντριβή του".
-------------------------------------------------------
Από το βιβλίο:
Ο ΚΡΥΠΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία (Ζαχάρου)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου