Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

" Εάν το άλας μωρανθή..." Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ .....

 ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ......

______Προσυπογράφουμε και παραθέτουμε παρακά τω τήν από 16ης Σεπτεμβρίου ε.έ. Ανακοίνωση του Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ, διά της οποίας μέ λόγια σταράτα αναπτύσσει τον κίνδυνο εκ της ολονέν καί περισσότερον αναπτυσσομένης Οικου μενικής Κινήσεως, διά της οποίας αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της αμωμήτου Ορθοδοξίας μας. Έχει γραφή, ότι η υπό την Προεδρείαν του Σεβ. Γέροντος Μητροπολίτου Περγάμου κ.Ιωάννου (Ζηζιούλα) εν Σαμπεζύ της Ελβετίας συνελθούσα Επιτροπή για την ετοιμασία των θεμάτων της Πανορθοδόξου Συνόδου, -με πρωτοβουλία του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου- εις τον κατάλογον των υπό συζήτησιν θεμάτων συμπεριέλαβε και τό θέμα του γάμου των ομοφυλοφίλων!!!!!! Νά είναι άραγε αλήθεια; Νά είναι ψέματα; Το πράγμα αιωρείται! Τό μόνο βέβαιο είναι, ότι Σεβ. κ. Ιωάννης παρεκάλεσε τα Μέλη της Επιτροπής "να μη βγάζουν πρός τά έξω, όσα συζητούνται μέσα στην Αίθουσα" !!!!!!

________Ξαναγυρίζουμε, λοιπόν, στίς επάλξεις ως ένας μάχιμος ταπεινός στρατιώτης Ιησού Χριστού! Επανερχόμεθα στην γνωστή μάχιμη έπαλξή μας του παρόντος Blog! Υψώνουμε και πάλι το Λάβαρο του αγώνος μας! Επειδή δε υπάρχει σκοτάδι ολόγυρά μας γύρω από την λεγομένη Οικουμενική Κίνηση, γι' αυτό και προσυπογράφουμε την Ανακοίνωση του αγαπητού μας εν Χριστώ Αδελφού Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Αίγιον, 29 Σεπτεμβρίου 2015 

**********


Ἐν Πειραιεῖ τῆ 16/9/2015

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Ἡ κυριότερη αἰτία, ἀπό ὀρθοδόξου θεολογικῆς ἐπόψεως, τῆς παγκοσμίου κρίσεως, πού διέρχεται σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα, θά πρέπει νά ἑστιαστεῖ στήν ἀπομάκρυνση, τήν ἀποστασία ἀπό τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό καί τήν ἀμετανοησία, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν ὑποδούλωση καί αἰχμαλωσία στήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ σατανοκίνητος καί δαιμονικός Οἰκουμενισμός, ὄργανο στά χέρια τῆς Μασονίας καί τοῦ διεθνοῦς φρικώδους Σιωνισμοῦ, πού ἀποσκοπεῖ στήν ἐγκαθίδρυση τοῦ Ἀντιχρίστου, ὡς μοναδικοῦ παγκοσμίου βασιλέως, ἀλλοιώνει τίς συνειδήσεις καί ἔχει διαβρώσει σχεδόν τούς πάντες καί τά πάντα.

Ἀπόδειξη τῶν ἀνωτέρω –γιά νά περιοριστοῦμε μόνο στά τελευταῖα οἰκουμενιστικά γεγονότα– εἶναι ἡ διαθρησκειακή συνάντηση γιά τήν δῆθεν εἰρηνική συνύπαρξη Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων χωρίς τήν ἀποκήρυξη τοῦ ἐγκληματικοῦ Κορανίου τοῦ δῆθεν αἰωνίου λόγου τοῦ Θεοῦ πού διατάσσει τήν «σφαγή τῶν ἀπίστων», πού πραγματοποιήθηκε σέ ξενοδοχεῖο τῆς Ἀθήνας στίς 2 καί 3-9-2015[1], τό Διεθνές Θεολογικό Συμπόσιο γιά τήν 75η ἐπέτειο ἀπό τήν ἵδρυση τῆς παπικῆς οἰκουμενιστικῆς κοινότητας στό Ταιζέ ἀπό τίς 30-8 ἕως τίς 6-9-2015[2], ἡ διαθρησκειακή συνάντηση, ἡ ὁποία διοργανώθηκε ἀπό τήν οἰκουμενιστική κοινότητα τοῦ «ἁγίου Αἰγιδίου» στά Τίρανα τῆς Ἀλβανίας στίς 6-9-2015[3], τό Διεθνές Συνέδριο «ὀρθόδοξης πνευματικότητας», πού ἔλαβε χώρα στήν οἰκουμενιστική μεικτή καί διομολογιακή μοναστική κοινότητα τοῦ Μποζέ τῆς Ἰταλίας ἀπό τίς 9 ἕως τις 12-9-2015[4] καί τό Διεθνές Συνέδριο τῆς Ἐταιρείας τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, πού πραγματοποιήθηκε στή Θεσσαλονίκη στίς 10-9-2015[5].

Δυστυχῶς ὅμως στή Σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου καί τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν τῶν λεγομένων Νέων Χωρῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πού πραγματοποιήθηκε στό Φανάρι ἀπό τίς 29-8 ἕως τίς 2-9-2015[6] ὁ  Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ἐνέμεινε στό οἰκουμενιστικό του κοσμοείδωλο. Τοῦτο ἀποδεικνύει καί ἡ ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία εἰσήγησή του[7], πού ἐξεφώνησε στίς 29-8-2015 πρός τούς Ἱεράρχες τοῦ Θρόνου, μέ τήν ὁποία ἔδωσε τίς κατευθυντήριες γραμμές γιά τίς σχέσεις, πού πρέπει νά ἀναπτύξουν μέ τούς αἱρετικούς, τούς ἑτεροδόξους καί τούς ἀλλοθρήσκους, στηριζόμενος περισσότερο στίς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικάνειας ψευδοσυνόδου καί τή νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Παπισμοῦ, παρά στήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί παράδοση.

Σχολιάζοντας μερικά βασικά σημεῖα τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Παναγιωτάτου, ἐπιθυμοῦμε νά τονίσουμε τά ἐξῆς : 

Ἡ δεινή καί τραγική πραγματικότητα, πού εἶναι πλήρως ἀντίθετη μέ τάς σκέψεις τοῦ Παναγιωτάτου, ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, μέ ἀποκλειστική εὐθύνη, ὄχι τῶν μαχητικῶν καί ἀντιοικουμενιστικῶν ἱστολογίων, ἐφημερίδων καί ἄλλων Μ.Μ.Ε., ἀλλά τῶν ἰδίων τῶν αἱρετικῶν καί ἑτεροδόξων ἀπό τή μιά, καί τῶν οἰκουμενιστῶν ἀπό τήν ἄλλη, εἶναι ΑΛΥΣΙΤΕΛΗΣ. Οἱ μέν αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη εἰλικρίνειας καί μετανοίας, ἐμμένοντες σατανικῶς στήν κακοδοξία. Οἱ δέ οἰκουμενιστές διακρίνονται γιά τήν ἔλλειψη μαρτυρίας τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τόν ὑπερτονισμό τῆς ἀγάπης καί τόν ὑποτονισμό τῆς ἀληθείας, τήν πρακτική τοῦ νά μή συζητοῦνται τά χωρίζοντα, ἀλλά τά ἑνοῦντα, τήν ἄμβλυνση τῶν ὀρθοδόξων κριτηρίων, τήν ἀμοιβαία ἀναγνώριση ἐκκλησιαστικότητος χωρίς διακοινωνία, πού εἶναι σχιζοφρενική κατάσταση, τόν διάλογο ἐπί ἴσοις ὄροις, τήν ὑπογραφή καί υἱοθέτηση κοινῶν ἀντορθοδόξων κειμένων, τίς ἀντικανονικές συμπροσευχές καί τόν λαϊκό Οἰκουμενισμό. Τό μόνο, πού ἐπιτυγχάνεται μέ τήν Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, εἶναι ἡ σύγχυση καί ὁ συγκρητισμός. Ἐνῷ ἐάν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀκολουθοῦσε τήν Πατερική ὁδό μαχίμου ἐπανευαγγελισμοῦ τῆς Οἰκουμένης καί κονιορτοποιοῦσε τίς αἱρέσεις μέ παγκόσμιο λόγο καί πατερική παρρησία, θἀ ἐδόξαζε τόν Θεό καί θά διεσφάλιζε τό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ὁ καθηγητής ΜΜΕ τοῦ Πανεπιστημίου Χάρβαρντ κ. Καμπουράκης ὡς μοῦ ἐγνώρισε εἶχε προτείνει τήν δημιουργία δορυφορικῆς πλατφόρμας γιά τήν Ὀρθόδοξη μαρτυρία σέ 17 γλῶσσες ἀλλά συνήντησε παντοῦ κλειστές πόρτες. Ἄν αὐτό εἶχε γίνει μέ τήν ἀείζωο χάρη τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ καί τήν παγκόσμια ἀναγνώριση καί τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο τότε θά εἶχε τήν δυνατότητα καί τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης νά ἀνοίξει καί τό διεθνές status νά τοῦ ἀναγνωριστεῖ ἀπό τήν Τουρκική Πολιτεία καί οἱ περίπυστοι ναοί τῆς Κωνσταντινουπόλεως νά μή μεταβάλλονται σέ τεμένη ἀλλά νά τοῦ ἀποδοθοῦν ὡς λατρευτικοί χῶροι .

Οἱ «χειροτονίες» γυναικῶν στόν ἱερατικό καί ἐπισκοπικό βαθμό καί ἡ θεσμοθέτηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας στόν Προτεσταντικό κόσμο ὅπως οἱ εἰσηγηταί στήν Σύναξη Μητροπολίται Σασίμων κ. Γεννάδιος καί Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος παρεδέχθησαν, πού ἀποτελεῖ ἀνατροπή τῆς ἀνθρωπίνης ὀντολογίας καί φυσιολογίας καί καθιερώνει μιά κίβδηλη ἀνθρωπολογία ὡς ἡ  κορωνίδα τῶν ἁμαρτιῶν, καθώς καί ἡ ἀναγνώριση τῶν «γάμων» μεταξύ τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀποδεικνύουν ὅτι καθόλου δέν ἐπηρρεάστηκε οὔτε πλησίασε ἡ αἵρεση καί ἡ ἑτεροδοξία πρός τήν ὀρθόδοξη κατεύθυνση, θεολογία καί ζωή.

Ἡ δήλωση παραίτησης τοῦ Γέροντος Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ἰωάννου Ζηζιούλα ἀπό τήν θέση τοῦ συμπροέδρου τοῦ Ἐπισήμου Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, ἄν καί τελικῶς δέν ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ὡς ἐκείνη τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας κ. Στυλιανοῦ πού εἶχε συνοδευθεῖ μέ τήν δηλωσή του περί «ἀνοσίου παιγχνίου», ἀποτελοῦν ἀποδείξεις, ἴσως τίς πιό τρανταχτές, τῆς ἀκαρπίας τοῦ ἑκατόχρονου ἐγχειρήματος τῆς Οἰκουμενι(στι)κῆς Κινήσεως καί ἐπιβεβαίωση τοῦ Παυλείου λόγου «αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος»[8].

Ἡ αἵρεση δέν εἶναι ἁπλῶς μία ἰδιοτροπία στήν ἀντίληψη τῶν θεολογικῶν πραγμάτων, ἀλλά μία δαιμονική στρέβλωση τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ, μέ τρομακτικές συνέπειες πέραν τοῦ πνευματικοῦ θανάτου.

Θά ἔπρεπε ὁ Παναγιώτατος νά ἀποφύγει τήν ἀναφορά του στόν μῦθο τῆς «μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως» ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν στά πλαίσια τῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως καί τῶν θεολογικῶν διαλόγων, διότι οἱ ἐπαίσχυντες συμφωνίες τοῦ Μπάλαμαντ καί τοῦ Σαμπεζύ, ἡ υἱοθέτηση τῶν ἀντορθοδόξων κειμένων τοῦ Πόρτο Ἀλέγκρε, τῆς Ραβέννας καί τοῦ Πουσάν, ἡ ὑπογραφή Κοινῶν Δηλώσεων μέ τόν αἱρεσιάρχη Πάπα τῆς Ρώμης, οἱ ἀντικανονικές συμπροσευχές καί τά ἡμισυλλείτουργα μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, καταδεικνύουν ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.

Ἀπόδειξη τῶν τραγικῶν συνεπειῶν τῶν αἱρέσεων εἶναι ἡ βλάστηση τοῦ δαιμονιώδους Ἰσλάμ, μέ τό φρικιαστικό ἰδεολόγημά του περί ὑποταγῆς τῶν πάντων, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἕνα συμπίλημα τῶν χριστολογικῶν αἱρέσεων τοῦ Ἀρειανισμοῦ, τοῦ Νεστοριανισμοῦ καί τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, πού ἀρνήθηκαν τήν κατ’οὐσίαν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου καί ἀνεκήρυξαν πανηγυρικά τόν Θεό ἀπρόσιτο καί ἀμέθεκτο ἀπό τό ἀνθρώπινο πρόσωπο καί ἑπομένως ἡ ὑποταγή (Ἰσλάμ) νά εἶναι ἡ μόνη πνευματική σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου.

Οἱ χριστιανικοί πληθυσμοί τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου, τῶν Ἀβυσσηνῶν τῆς Αἰθιοπίας, τῶν Νεστοριανῶν Ἀσσυρίων καί τῶν Ἰακωβιτῶν Μονοφυσιτῶν τῆς Συρίας σφαγιάζονται ἀπό τό πνευματικό τους ἔκγονο, τό Ἰσλάμ, πού οἱ πατέρες τους ἀφρόνως δημιούργησαν μέ τήν σατανική στρέβλωση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστολογίας.

Ἡ ἰστορία δυστυχῶς ἐπαναλαμβάνεται. Ἄς θυμηθοῦμε τήν γενοκτονία τῶν μονοφυσιτῶν Ἀρμενίων ἀπό τούς νεότουρκους Ἰσλαμιστές.

Κατόπιν ὅσων ἐλέχθησαν προηγουμένως, ἡ δήλωση τοῦ Παναγιωτάτου, κατά τήν ὁποία οἱ συνθήκες ὑποχρεώνουν δῆθεν τούς Ὀρθοδόξους νά μετέχουν σέ συμπροσευχές καί κοινή λατρεία μέ τήν ἑτεροδοξία, ἀποτελεῖ πλήρη ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, συνιστᾶ κατάφωρη παραβίαση τῶν Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως, ἡ ὁποία ρητῶς ἀπαγορεύει, καί μάλιστα μέ τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως, τίς συμπροσευχές καί τήν κοινή λατρεία καί εἶναι μία ἄπελπις προσπάθεια νά συντηρηθεῖ τό πτῶμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖο, ὅπως ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν ἀνωτέρω, εἶναι ὀδωδώς καί τυμπανιαῖο, ἐφ’ὅσον ἡ ἑτεροδοξία δέν ἀποπτύσσει τίς πάμπολλες αἱρέσεις της.

Ἡ μέν αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ συνεχίζει νά ἐμμένει στό παγκόσμιο πρωτεῖο ἐξουσίας τοῦ Πάπα τῆς Ρώμης, στή διασάλευση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος καί στήν ἄρνηση τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου μέ τήν κτιστή χάρη. Ἡ δέ αἵρεση τοῦ Προτεσταντισμοῦ ἐμμένει κι αὐτή στήν εἰκονομαχία, στήν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου. Ἐπιπλέον, ἡ αἵρεση τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, παρά τίς ψευδολογίες τῆς ἐπαίσχυντης συμφωνίας τοῦ Σαμπεζύ τῆς Γενεύης τό 1991[9], μνημονεύει τούς αἱρεσιάρχες Σεβήρο καί Διόσκορο καί ἀρνεῖται τήν ἐν δυσί φύσεσι Ὀρθόδοξη Χριστολογία, προσθέτουσα καί τίς κακοδοξίες τοῦ Μονοθελητισμοῦ καί τοῦ Μονοενεργητισμοῦ, καθώς καί τίς αἱρέσεις τοῦ Θεοπασχητισμοῦ καί τῆς ἰκανοποιήσεως τῆς Θείας Δικαιοσύνης.


Σχετικά μέ τό θέμα τῶν μικτῶν γάμων, στούς ὁποίους ἀναφέρεται ὁ Παναγιώτατος, αὐτοί ἔχουν καταστεῖ ἕνα ἀπό τά μέσα, μέ τό ὁποῖο προωθεῖται ὁ λαϊκός Οἰκουμενισμός, μέ ἀπώτερο στόχο νά νοθευθεῖ καί νά ἀλλοιωθεῖ ἡ πίστη τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Σύμφωνα μέ τήν κανονική ἀκρίβεια τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας[10], οἱ μικτοί γάμοι ἀπαγορεύονται. Κατ'οἰκονομίαν, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία δέχεται καί τελεῖ μικτούς γάμους μέ τήν προϋπόθεση ὅτι τό αἱρετικό μέλος θά ἀποκηρύξει τήν αἵρεση καί τήν πλάνη του γραπτῶς, καί θά συμφωνήσει ὅτι τά παιδιά θά βαπτιστοῦν καί θά ἀνατραφοῦν μέ τό ὀρθόδοξο δόγμα. Ἡ χρησιμοποίηση τῆς οἰκονομίας τῆς Ἐκκλησίας ὡς δικαιολογία γιά συμπροσευχές καί κοινή λατρεία εἶναι ἐντελῶς ἄστοχη.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τοῦ 2016, τήν ὁποία ὁ Παναγιώτατος χαρακτήρισε ὡς μή Οἰκουμενική, διότι δέν συμμετέχουν οἱ ἐκ τῆς Δύσεως «χριστιανοί», διερωτώμεθα : Πῶς εἶναι δυνατόν νά συμμετέχουν οἱ ἑτερόδοξοι «χριστιανοί» τῆς Δύσεως, ὅταν εἶναι καταδικασμένοι ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους ἐπί αἱρέσει; Ὅπως π.χ. ἀπό τήν Γ΄ Οἰκουμενική γιά τήν ἄρνηση τοῦ ἀειπαρθένου τῆς Θεοτόκου, ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενική γιά τήν εἰκονομαχία καί τήν ἄρνηση τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τήν Η΄ Οἰκουμενική γιά τόFilioque; Κατά τήν συλλογιστική τοῦ Παναγιωτάτου, οἱ Ε΄, ΣΤ΄ καί Ζ΄ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, κακῶς ὀνομάζονται Οἰκουμενικές, ἐπειδή δέν συμμετεῖχαν οἱ ἀντιχαλκηδόνιοι λαοί τῶν Ἀρμενίων, τῶν Κοπτῶν τῆς Αἰγύπτου,  τῶν Ἀσσυρίων καί Ἰακωβιτῶν τῆς Συρίας καί τῶν Κοπτῶν τοῦ Μαλαμπάρ τῶν Ἰνδιῶν;

Ἡ Σύνοδος αὐτή κατ’ἀρχήν προγραμματίστηκε ὡς Οἰκουμενική, ἔστω κι ἂν ὀνομάστηκε Πανορθόδοξη. Ὅμως, τὰ τελευταῖα χρόνια οἱ οἰκουμενιστὲς τὴν ἀποχαρακτήρισαν καὶ διέγραψαν τὸν Οἰκουμενικὸ της χαρακτῆρα. Διότι, ἂν συγκαλοῦνταν ὡς Οἰκουμενική, θά εἶχε τήν ὑποχρέωση νὰ ἀναγνωρίσει ὡς 8η καὶ 9η Οἰκουμενικὲς Συνόδους τίς Συνόδους ἐπί Μ. Φωτίου καί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ! Αὐτὸ, ὅμως, θά ἐνοχλοῦσε τὸ Βατικανό, ἐπειδή αὐτὲς οἱ Σύνοδοι καταδικάζουν τὸν Παπισμό ὡς αἵρεση.

Ἡ θέση τοῦ Παναγιωτάτου ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν δύναται πλέον νά συγκαλεῖ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἐξ αἰτίας τῆς μή συμμετοχῆς τῶν Δυτικῶν, εἶναι παντελῶς ἑσφαλμένη. Οὐσιαστικά διακηρύσσει μέ τήν θέση του αὐτή ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἐλλειματική, ἀσθενής καί ἀτελής Ἐκκλησία, καί μόνο ὅταν «ἑνωθεῖ» μέ τόν Παπισμό καί τόν Προτεσταντισμό, θά εἶναι τέλεια Ἐκκλησία, ὁπότε θά μπορεῖ τότε μαζί μέ τούς Δυτικούς νά συγκαλεῖ Οἰκουμενική Σύνοδο. Ἡ θέση, ὅμως, αὐτή ἀπέχει παρασάγκας ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία.  

Τό θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, πού πρόκειται νά ἐξετάσει ἡ Μεγάλη Σύνοδος, εἶναι κολοσσιαίας σημασίας διότι μία σύνοδος, ὅπως τήν προσδιορίζει ὁ Παναγιώτατος, μέ οἰκουμενιστικές προδιαγραφές καί προϋποθέσεις, δέν μπορεῖ ν’ἀλλάξει ἀπόφαση Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί συγκεκριμένως τῆς Ἁγίας Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῶν ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων. Ἄν αὐτό συμβεῖ, τότε νά προετοιμαζόμεθα γιά νέο παλαιοημερολογητικό σχίσμα πού θά ἔχει δυστυχῶς καί κανονική θεμελίωση.

Τέλος, ἡ πρόσφατη σύναξη τῶν Ἱεραρχῶν τοῦ Θρόνου ἀποτελεῖ μία μικρή πρόγευση τῶν ὅσων πρόκειται νά διαδραματιστοῦν στήν μέλλουσα νά συγκληθεῖ Ἁγία καί Μεγάλη Συνόδου τοῦ 2016. Τονίζουμε, ὅμως, μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση ὅτι μία Σύνοδος, ἡ ὁποία θά βασίζεται στήν ἀρχή τῆς περιεκτικότητας καί τοῦ οὐμανισμοῦ-ἀνθρωπισμοῦ καί θά νομιμοποιήσει τήν παναίρεση τοῦ συγκρητιστικοῦ διαχριστιανικοῦ οἰκουμενισμοῦ, θά ἀποτελέσει πραγματική τορπίλλη στά θεμέλια τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος, διότι θά δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα ἀπ’ὅσα δῆθεν θά λύσει καί θά ὁδηγήσει σέ ἀναταραχές, σύγχυση καί σχίσματα. Πάντως, μία τοιαύτη Σύνοδος δέν πρόκειται νά γίνει ἀποδεκτή ἀπό τόν Ὀρθόδοξο κλῆρο καί τόν λαό τοῦ Θεοῦ, θά καταγραφεῖ στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία ὡς ληστρική καί ψευδοσύνοδος, ὅπως καί τόσες ἄλλες, καί οἱ ἀποφάσεις της θά καταστοῦν ἀνίσχυρες, διότι ὁ Οἰκουμενισμός παραποιεῖ τήν εἰκόνα τοῦ Θεανθρώπου, ἀποβαίνει ὀλετήρας τῆς Ἀληθείας καί ὁδηγεῖ ἀναποδράστως στόν πνευματικό καί φυσικό ὄλεθρο.

Ο   Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ

+ ὁ Πειραις ΣΕΡΑΦΕΙΜ
http://mkka.blogspot.gr/2015/09/blog-post_29.html

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Προσευχὴ για την οικογενεία (Γέροντος Σωφρονίου)


Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὁ τῇ σῇ ἀναβάσει ἐπὶ τὸν Γολγοθᾶν ἐξαγοράσας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου καὶ ἀποκαταστήσας τὴν πεπτωκυῖαν εἰκόνα σου, ὁ ἐκτείνας ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους χεῖράς Σου, ἵνα τὰ ἐσκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ ἐπισυναγάγῃς εἰς ἕν, καὶ καλέσας […]
Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, ὁ τῇ σῇ ἀναβάσει ἐπὶ τὸν Γολγοθᾶν ἐξαγοράσας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ Νόμου καὶ ἀποκαταστήσας τὴν πεπτωκυῖαν εἰκόνα σου, ὁ ἐκτείνας ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους χεῖράς Σου,
ἵνα τὰ ἐσκορπισμένα τέκνα τοῦ Θεοῦ ἐπισυναγάγῃς εἰς ἕν, καὶ καλέσας τῇ ἐπιφοιτήσει τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς ἑνότητα πάντας, Σύ, ὁ Ὤν, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα, πρὸ τῆς ἐξόδου Σου ἐπὶ τὴν μεγάλην ταύτην καὶ κοσμοσωτήριον ἱερουργίαν ἐδεήθης τοῦ Πατρός Σου, ἵνα πάντες ἓν ὦμεν, καθὼς Σὺ εἶ μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου.
Παράσχου τοίνυν ἡμῖν χάριν και σοφίαν τοῦ ἐκπληροῦν τὴν ἐντολὴν ταύτην καθ᾿ ἑκάστην, καὶ ἐνίσχυσον ἡμᾶς εἰς τὸν ἀγῶνα τῆς ἀγάπης, ἣν Σὺ ἐνετείλω ἡμῖν εἰπών· Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς.
Δώρησαι ἡμῖν διὰ τοῦ Ἁγίου Σου Πνεύματος τὴν δύναμιν τοῦ ταπεινοῦν ἑαυτοὺς ὁ εἷς ἐνώπιον τοῦ ἑτέρου, ἐν τῷ κατανοεῖν ὅτι, ἐάν τις πλεῖον ἀγαπᾷ, πλεῖον καὶ ταπεινοῦται.
Δίδαξον ἡμᾶς εὔχεσθαι ὁ εἷς ὑπὲρ τοῦ ἄλλου, ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζειν ἐν ὑπομονῇ καὶ ἕνωσον ἡμᾶς τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀκαταλύτου ἀγάπης ἐν τῷ Ὀνόματί Σου τῷ Ἁγίῳ, χαριζόμενος ἡμῖν ὡσαύτως τοῦ ὁρᾶν ἐν ἑκάστῳ ἀδελφῷ καὶ ἑκάστῃ ἀδελφῇ ἡμῶν τὴν εἰκόνα τῆς ἀῤῥήτου δόξης Σου καὶ μὴ ἐπιλανθάνεσθαι ὅτι «ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐστι».
Ναί, Κύριε, ὁ τῇ Σῇ εὐδοκίᾳ ἐπισυναγαγὼν ἡμᾶς ἐπὶ τὸ αὐτό, ποίησον ἡμᾶς γενέσθαι ἐν ἀληθείᾳ μίαν οἰκογένειαν, ζῶσαν ἐν μιᾷ καρδίᾳ, μιᾷ θελήσει, μιᾷ ἀγάπῃ, ὡς εἷς ἄνθρωπος, κατὰ τὴν περὶ τοῦ προπάτορος Ἀδὰμ προαιώνιον βουλήν Σου. Ἐπισκίασον τὸν οἶκον ἡμῶν τῷ τοῦ φόβου Σου πνεύματι καὶ σκέπασον αὐτὸν τῇ σκέπῃ τῆς Παναχράντου Σου Μητρός, (τῶν ἁγίων ὧν φέρομεν τὰ ὀνόματα καὶ ὧν εὐλαβούμεθα) καὶ πάντων τῶν Ἁγίων Σου, εὐλογῶν καὶ ὑπερασπιζόμενος ἕνα ἕκαστον τῶν ἐνθάδε διαμενόντων (μνημονεύομεν τὰ ὀνόματα τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας), διαφυλάττων ἡμᾶς ἐκ φθοροποιῶν λογισμῶν, ἀναρμόστων λόγων ἢ κινήσεων καρδίας, ἐπιβλαπτόντων τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ὁμόνοιαν, ὅπως οἰκοδομηθῇ ὁ οἶκος οὗτος ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν εὐαγγελικῶν Σου ἐντολῶν, εἰς τόπον προσευχῆς, ἁγιασμοῦ καὶ σωτηρίας δι᾿ ἡμᾶς αὐτοὺς καὶ διὰ πάντας τοὺς ἐπισκεπτομένους ἡμᾶς, τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφὰς ἡμῶν, ἵνα πάντες εὕρωμεν ἀνάπαυσιν ἐν Σοί, τῷ πράῳ καὶ ταπεινῷ Βασιλεῖ ἡμῶν, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
http://greekpress.gr/

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος Φωκάς, πατέρας και αδελφός

16127 (1)

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος και ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, την επομένη \
της εκλογής του 27 Μαίου 2015.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ήμουν φοιτητής στην Αθήνα, γνωρίστηκα, ασφαλώς κατά αγαθή πρόνοια του Θεού, με τον Γεράσιμο Φωκά, τον μετέπειτα Μητροπολίτη Κεφαλληνίας, τον άνθρωπο που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή σαν πατέρας και μεγάλος αδελφός.
Ο μακαριστός Γεράσιμος ήταν ο άνθρωπος που, κρατώντας το δικό μου χέρι, με οδήγησε –χωρίς φανατισμούς και πιέσεις- με μεγάλη ευθύνη, απλότητα κι ελευθερία σε πολύ σημαντικούς ανθρώπους του Θεού.
Ήταν ο άνθρωπος, που με γνώρισε στον όσιο Πορφύριο, στον όσιο Παΐσιο· που με πήρε μία Τετάρτη του Μεγάλου Κανόνος στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών και γνώρισα το «Άγιον Όρος της Αθήνας», όπως έλεγε, τον Γέροντα των Λεπρών, πατέρα Ευμένιο Σαριδάκη από την Εθιά Μονοφατσίου του Νομού Ηρακλείου Κρήτης, που από εκείνη την ημέρα έγινε ο εξομολόγος μου. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος, που μου μίλησε για τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη, η γνωριμία μου με τον οποίο υπήρξε καθοριστικής σημασίας και τέτοια παραμένει μέχρι σήμερα.
Ο Γεράσιμος Φωκάς, με άλλα λόγια, ήταν ο άνθρωπος, που μας οδήγησε στον τρόπο της Ορθοδοξίας, στην αγάπη και τη διακονία του πλησίον. Ήταν ένας ακούραστος και ακαταπόνητος φίλος και αδελφός, που μας μάζευε και μας έμπαζε σιγά σιγά στην πνευματική εν Χριστώ ζωή. Μας οδηγούσε σε αγίους ανθρώπους, σε μοναστήρια, προσκυνήματα, ακόμη σε πονεμένους ανθρώπους και σε ευσεβείς οικογένειες, και που ποτέ δεν κουραζόταν, αλλά ούτε έπαψε να μας συμπαραστέκεται. Δόξα τω Θεώ, η φιλία μου με τον μακαριστό Γεράσιμο κρατήθηκε ανέπαφη κι αλώβητη από πειρασμούς, γνήσια κι αληθινή μέχρι την ιερή αποδημία του.
Επιπλέον, κοντά στον μακαριστό αδελφό Γεράσιμο γνώρισα πλειάδα εξαίρετων νέων απ’ όλα τα μήκη και πλάτη του ελληνισμού. Γνώρισα μια άλλη Ελλάδα που κρύβεται, κι όμως υπάρχει. Την Ελλάδα, που σύντομα θα αναστηθεί! Αντιλήφθηκα, ότι ο εξαίρετος, αληθινός και αναφαίρετός της πλούτος είναι οι άνθρωποί της. Κι όλα αυτά, τα οφείλω στον Γεράσιμο Φωκά.
Ένα σημαντικό τεκμήριο της πολύχρονης αδελφικής μας φιλίας, που θα ήθελα εδώ να μεταφέρω, είναι το πρόχειρο σημείωμά του σε μία καρτ ποστάλ, που απεικονίζει το ιερό σκήνωμα του κεκοιμημένου Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως, που τη φύλαξα έκτοτε ως πολύτιμο φυλακτό. Θυμάμαι, μου την έδωσε μετά την πρώτη Αγρυπνία που είχαμε κάνει μαζί στον άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα. Στο πίσω μέρος λοιπόν της κάρτας μου έγραψε τα εξής:
«Αίγινα 9.11.1981,  Αγίου Νεκταρίου Σημειοφόρου. Αδελφούλη μου ακριβέ, να ζήσετε… Ψες το βράδυ αρραβωνιάστηκες μέσα στην ξαγρύπνια, στη Μαρία τη δαιμονισμένη, στα εγκώμια του Αγίου, στον αδελφούλη σου… Αρραβωνιάστηκες με την Εκκλησία, την αγκαλιά, τη λευτεριά, τη λεβεντιά, την απίθανη τρέλα που λέγεται Ορθοδοξία. Τσάο, Γερ(άσιμος)».
Όσοι γνώρισαν τον Γεράσιμο, θα τον θυμούνται πάντοτε μέσα από αυτά τα ωραία, τα τρελά, τα κεφαλλονίτικα, τα Ορθόδοξα…
Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος Βέβαια, για πολλούς, η κοίμηση του μακαριστού Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κυρού Γερασίμου ήταν ξάφνιασμα, αλλά όχι για μας! Ο μακαριστός Γεράσιμος σε όλη του τη ζωή ήταν παράδοξος και μας ξάφνιαζε με την αγάπη του, την ελευθερία του και την ασκητικότητά του. Ήταν όντως γνήσιος Κεφαλλονίτης.
Πολλοί με ρωτούν: «Γιατί να ζήσει ο Γεράσιμος μόνο 22 μέρες ως αρχιερέας;» Και τους απαντώ -και τολμώ να το πω-, επειδή είχε ανάγκη ο Ουρανός από έναν άγιο επίσκοπο του 21ου αιώνα. Επειδή είχε ανάγκη η παρέα των αγίων του Ουρανού… Φαίνεται, ότι ηρπάγη για να μην αλλοιωθεί η αγιασμένη προσωπικότητά του από εμάς που μείναμε πίσω. Υπήρξε από τους λίγους αρχιερείς του Ελληνισμού, που έζησε την αγιότητα και μίλησε εκτενώς γι᾽ αυτή την αγιότητα –κληρικών και λαϊκών- στον χειροτονητήριό του λόγο. Ο άγιος Κεφαλληνίας… Φαίνεται ότι ο Θεός μας έδειξε για μια στιγμή την αρχιερατική αγιότητα και μας υπενθύμισε αυτό, που λέει ο ποιητής: «Μια λάμψη ο άνθρωπος, κι αν είδες, είδες». Μια λάμψη ο Γεράσιμος, κι αν είδες, είδες.
Ο Γεράσιμος ήταν πολύ πονεμένος, κουρασμένος και έτοιμος για τον ουρανό! Για μας, «τους περιλειπομένους», ισχύουν τα του «απορφανισθέντος θεολόγου». Πρόκειται για ένα νέο άνθρωπο της Εκκλησίας, που αναζητεί πνευματική πατρότητα, και που μου έγραψε με πολύ πόνο ψυχής πριν λίγες μέρες. Παραθέτω στη συνέχεια την επιστολή του όπως την παρέλαβα, και επαναλαμβάνω το του Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη: «Με συγχωρείτε»! Με συγχωρείτε, άγιοι αρχιερείς! Με συγχωρείτε, Πνευματικοί πατέρες! Με συγχωρείτε, όλα τα ορφανά της Ορθοδοξίας!
Γεράσιμε αδελφέ μου σ  ευχαριστῶ…

Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος
——————

«…αλλ᾽ ου πολλούς πατέρας»

Εις μνήμην της πατρικής μορφής, του μακαριστού μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυρού Γερασίμου

Κ. Ν. Ορφανός, Θεολόγος απορφανισθείς

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κεφαλληνίας Γεράσιμος Ένας φίλος βρέθηκε στην κηδεία και την ταφή του μητροπολίτου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά. Μου ανέφερε έκπληκτος το μέγεθος του  πλήθους των παρισταμένων αλλά αυτό που κυρίως τον συγκλόνισε ήταν οι πολυάριθμοι νέοι άνθρωποι, που αποσβολομένοι στον αύλειο χώρο της Μονής του αγίου Γερασίμου, έκλαιγαν σιωπηλά. Γιατί έκλαιγαν; Προφανώς γιατί έχασαν τον πατέρα τους και ορφάνεψαν κατ᾽ άνθρωπον.
Μια από τις πολλές λέξεις που δεσπόζουν στην εκκλησιαστική καθημερινότητα είναι η λέξη πατήρ, πάτερ, πατέρας. Είναι μια λέξη που ακούγεται σε κάθε ακολουθία, σε κάθε Θεία Λειτουργία: «Πάτερ» (ημών). Είναι μια λέξη τόσο καθημερινή, όσο και υπερκόσμια.
Ο Θεός καλείται πατέρας.
Οι άγιοι που χαράσσουν με την διδασκαλία και την βιοτή τους  την πορεία  της  Εκκλησίας ανά  τους αιώνες λέγονται πατέρες. Χάρη σ   αὐτοὺς διαμορφώνεται η εκκλησιαστική συνείδηση, το λεγόμενο πατερικό φρόνημα που εγγυάται το ορθόν της πορείας μας προς την Βασιλεία του Θεού. [Στα Συναξάρια δεν αποκαλούνται παναγιώτατοι μήτε μακαριώτατοι μήτε πανιερώτατοι μήτε σεβασμιώτατοι μήτε θεοφιλέστατοι μήτε πανοσιολογιώτατοι  μήτε  πανοσιώτατοι  μήτε αιδεσιμολογιώτατοι μήτε αιδεσιμώτατοι μήτε ιερολογιώτατοι μήτε ευλαβέστατοι μήτε οσιολογιώτατοι μήτε οσιώτατοι. Καλούνται απλώς πατέρες. Το ειδικό βάρος της λέξης επιβάλλει το απέριττο. Και δια του απερίττου επισφραγίζεται  το  απόλυτο   της σχέσης πατρός και υιού].
Στην ίδια λογική οι κληρικοί μας ονομάζονται πατέρες, αφού έχουν λάβει δια του αγίου Πνεύματος το χάρισμα της πατρότητος, δια του οποίου (ανα)γεννούν ανθρώπους στην πίστη και αγωνίζονται να τους ενηλικιώσουν πνευματικά «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος  του  Χριστού».
Τι προσφέρει ο πατέρας στο παιδί κατά την επιστήμη της ψυχολογίας, που μελετά τα ανθρώπινα; Προσφέρει παράδειγμα· προσφέρει σταθερότητα επιλογών και αρχών· προσφέρει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση του υγιούς βαδίσματος στην ζωή. Με λίγα λόγια, ο πατέρας εγγυάται την ενηλικίωση, την με ωριμότητα ανάληψη της ευθύνης από το παιδί, την κατά διαδοχήν πατρότητα.
Σήμερα η Εκκλησία περιλαμβάνει στις τάξεις της πολλούς διδασκάλους, «αλλ  οὐ πολλούς πατέρας». Διαθέτει πολλά στελέχη που φιλοδοξούν, χωρίς ενδεχομένως την ανάλογη προσωπική τους θυσία, να γίνουν διδάσκαλοι της κατά Θεόν δεοντολογίας, έχει  όμως λίγους ανθρώπους στους οποίους μπορεί να στηριχτεί ο αρχάριος στην πίστη που ακόμα τρεκλίζουν τα γόνατά του, ο έφηβος που αναζητεί πυξίδα πορείας, ο έγγαμος που αγωνίζεται να μεταμορφώσει μιαν οικογένεια σε κατ  οἶκον Εκκλησία, ο μοναχός που διψά να τροφοδοτήσει την μοναχική του κλήση, ο κληρικός που επιζητεί ουσιαστική στήριξη στους οραματισμούς και τις καθημερινές απογοητεύσεις του, ο αμαρτωλός που έχει τόση ανάγκη να θρηνήσει για την πτώση του και να θέσει θεμέλιο μετανοίας.
Με λίγα λόγια ο λαός του Θεού αναζητεί την ανάπαυση, την καθοδήγηση, την αγάπη· αναζητεί πατέρα. Κι ένα πράγμα προσδοκούν με άσβεστη την ελπίδα οι χριστιανοί από ένα κληρικό: πολιτεία πατρότητος, δηλαδή βαθειά, αταλάντευτη πίστη, ανδρείο φρόνημα, ανιδιοτέλεια κινήτρων, πατρική στήριξη και συμπόρευση.
Ακούμε συχνά από χείλη επισκόπων για υποψηφίους κληρικούς: «Είναι καλό παιδί· θα τον χειροτονήσουμε (διάκονο, πρεσβύτερο, επίσκοπο)». Και χειροτονούν  στην συνέχεια αυτό το καλό παιδί που προσπαθεί κατόπιν να εργαστεί στην ενορία ή την επισκοπή του. Κι όλο παραπονιέται, γιατί οι άνθρωποι που τον διακονούν (!) δεν είναι όπως ανέμενε και γιατί τον αμφισβητούν και ο κατάλογος με τα «γιατί» όλο και μακραίνει, αφού όπως λέει η λαϊκή σοφία: «Το «γιατί» το ’σπειραν και δεν φύτρωσε»…
Το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην Εκκλησία δεν είναι ούτε τα επιτίμια των σαρκικών πτώσεων ούτε ο οικουμενισμός ούτε και τα εσχατολογικά. Το μείζον πρόβλημα της Εκκλησίας είναι η έλλειψη παιδαγωγών «εις Χριστόν», είναι η έλλειψη πατέρων, ανθρώπων δηλαδή που θα γίνουν κληρικοί αναλαμβάνοντας τον ρόλο του πατέρα, αίροντας κηρυναϊκά την ευθύνη που τους αναλογεί στην κατά Θεόν διαπαιδαγώγηση του λογικού ποιμνίου τους, με μόνο σκοπό να διακονήσουν την σωτηρία των ανθρώπων κι όχι απλώς να  διακονηθούν οι  ίδιοι και τα πάθη τους, διαβλητά και αδιάβλητα.
Έχει χορτάσει ο χώρος της Εκκλησίας από «καλά παιδιά».
Πατέρες αναζητεί  εναγωνίως  το  εκκλησιαστικό πλήρωμα, για να μπορέσει να ανδρωθεί κατά Θεόν, για να καταφέρει ν  ἀποφύγει «το χαύνον του θήλεως» που εξαπλώνεται ημέρα τη ημέρα όλο και πιο πολύ και φανερώνεται στην επιζήτηση των ανέσεων και στην αποφυγή του σωτηριώδους κόπου, στην υποκριτική συμπεριφορά, στην δειλία των αποφάσεων, στην υστεροβουλία κατά την προσέγγιση του αδελφού.
Πατέρες αναζητεί ο λαός του Θεού, για να μπορεί με θάρρος, ενίοτε και θράσος, να διεκδικεί την αλήθεια της πίστεως μέσα στις καθ  ἡμέραν συγκρούσεις εφήμερων και εφημεριακών συμφερόντων, για να  υπομένει με ανδρεία τις θλίψεις του βίου, για να επουλώνει τα δήγματα των ψευδαδέλφων, για να υπομένει τον ίδιο τον Θεό, κατά την ρήση του ψαλμωδού.
Επιλογικά θα παραθέσω μια πατρική νουθεσία πνευματικού πατρός από το κλίμα του μακαριστού π. Σωφρονίου Σαχάρωφ  σε φιλικό πρόσωπο το οποίο παιδιόθεν επιθυμεί  την  ιερωσύνη: «Για ποιό λόγο θέλεις να γίνεις κληρικός; Γνώριζε ότι κληρικός σημαίνει πρωτίστως ενδιαφέρον για την σωτηρία σου προσωπικά, δηλαδή ενεργοποίηση της γενικής ιερωσύνης, που έχεις λάβει με το βάπτισμα, κι έπειτα αγάπη για την σωτηρία των αδελφών σου, πράγμα  που χαρακτηρίζει το ειδικό χάρισμα της ιερωσύνης. Μόνο έτσι ως κληρικός θα ταυτιστείς με τον Κύριο ο οποίος «θέλει πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν». Σε κάθε άλλη περίπτωση η ειδική ιερωσύνη είναι βάρος δυσβάστακτο  γι  αὐτὸν που δεν συνειδητοποιεί ότι το να είσαι ιερέας δεν είναι τίποτε άλλο παρά αγώνας και αγωνία για την σωτηρία του κόσμου. Άλλωστε αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο κινείται ο Θεός».
Αν η (διοικούσα) Εκκλησία ενδιαφέρεται να αναδείξει πατέρες, αν η (διοικούσα) Εκκλησία φροντίζει να προαγάγει στο αξίωμα της πατρότητας μέλη της που διακρίνονται για την γνήσια διάθεση πατρικής διακονίας του λαού, τότε το επίγειο μέλλον Της προβλέπεται ευοίωνο, εφόσον η πατρότητα  εγγυάται  την γέννηση νέων μελών και την αύξηση του πλήθους των πιστευόντων.
Στον αντίποδα, η κακέκτυπη πατρότητα που μόνο την τιμή προς την πατρική της ιδιότητα γνωρίζει ν  ἀποζητεῖ και να διεκδικεί, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε πνευματική στειρότητα, σ  ἕνα δημογραφικού τύπου πρόβλημα ποσότητας και ποιότητας των μελών της Εκκλησίας. Μη γένοιτο!
OLYMPUS DIGITAL CAMERA\

16128

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου
Πηγή:  churchofcyprus.org.cy

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Ο μοναχός που γεύτηκε τον Παράδεισο επί γης για 300 χρόνια!


«Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. 89 στ. 3) - Γέροντας Κλεόπα Ηλίε



Ζούσε σ' ένα κοινόβιο ένας ευλαβής μονάχος ο οποίος κάποτε ακούγοντας τον στίχο του ψαλτηρίου «Χίλια έτη, Κύριε, ως η ημέρα η εχθές ήτις διήλθε και φυλακή εν νυκτί» (Ψαλ. 89 στ. 3), δεν μπορούσε να καταλάβει τον στίχο κι επειδή σ' αυτό το δεν υπήρχε κανένας έμπειρος διδάσκαλος να το βοηθήσει, έκανε επίμονη προσευχή στον Κύριον να του αποκαλύψει την έννοια του στίχου. Πράγματι ο Κύριος άκουσε το θέλημά του φοβούμενου αυτόν. Μια ήμερα μετά τον όρθρο, αφού έφυγαν οι αδελφοί στα κελιά τους, αυτός έμεινε να προσευχηθεί –κατά την συνήθεια του- στην εκκλησία.

Τότε βλέπει ξαφνικά έναν πολύ ωραίο αετό να πετά πάνω από το κεφάλι του μέσα στο ναό! Ξαφνιάστηκε, εντυπωσιάσθηκε και χάρηκε πολύ από την ωραιότητα του και θέλησε να τον πιάσει. Ο αετός απομακρυνόταν λίγο -λίγο και ο μοναχός τον ακολουθούσε. Δεν πετούσε ψηλά όπως οι άλλοι αετοί. Ακολουθώντας τον ο μοναχός, βγήκε από την εκκλησία, βγήκε από το μοναστήρι κι έφθασε σ' ένα δάσος.
Εκεί εισήλθε σ' έναν απόκρυφο τόπο κι άρχισε ο αετός να ψέλνει μια μελωδία γλυκύτατη και αγγελική, ώστε ο μοναχός -απορροφημένος από την γλυκιά ψαλμωδία- ξέχασε όλα τα του κόσμου και με τον νου και την καρδιά του βρισκόταν στον παράδεισο. Με την χάρη του Θεού δεν αισθανόταν κόπωση, πείνα, δίψα, πόνους, κρύο ή άλλες ανάγκες του σώματος. Αισθανόταν μέσα του τόση αγαλλίαση, ώστε επί... τριακόσια χρόνια άκουγε ευφραινόμενος την αγγελική ψαλμωδία διότι άγγελος Κυρίου ήταν ο φαινόμενος ωσάν αετός! Μετά ό άγγελος υψώθηκε στους ουρανούς, ενώ ό μοναχός επανερχόμενος στον εαυτό του από αυτή την «θεωρία», επέστρεψε στο μοναστήρι, νομίζοντας ότι μία μόνον ώρα πέρασε από τότε που έφυγε από την μονή. Φθάνοντας εκεί, ο πορτάρης τον ρώτησε από που είναι….Τότε αυτός απόρησε, διότι δεν είδε αυτόν που γνώρισε ως πορτάρη και του είπε με φυσικό τρόπο:
- Εγώ είμαι ο τάδε μοναχός. Δεν με γνωρίζεις ; Ο πορτάρης νόμιζε ότι ο επισκέπτης του θα έχασε τα μυαλά του και του είπε:
Πήγαινε στον δρόμο σου, γιατί εμείς δεν έχουμε τέτοιο μοναχό. Εσένα δεν σε είδα καμιά φορά ούτε μπήκες ποτέ σ' αυτό το μοναστήρι! 

Τότε ο μοναχός ταραγμένος, του είπε όλα τα τυπικά του κοινοβίου και τα ονόματα των αδελφών. Κατόπιν πηγαίνοντας στον ηγούμενο και λέγοντας όλα 'αυτά, αυτός συγκέντρωσε τους πατέρες, αλλά από αυτούς κανέναν δεν γνώριζε. Τότε ο μοναχός τους είπε με απορία:
-Θαυμάζω κι εξίσταμαι πατέρες, πώς έγινε αλλαγή για μία μόλις ώρα που απουσίασα από εδώ, ώστε ν' αλλάξουν τα πάντα, ώστε να μη γνωρίζω κανέναν από εσάς κι εσείς να μη γνωρίζετε εμένα!
Μάρτυς μου ό Θεός, ότι δεν πέρασε παρά μία ώρα που εξήλθα από το μοναστήρι, αφού προηγουμένως διαβάσαμε την ακολουθία του όρθρου.
Ο Γέροντας ανέτρεξε στον κώδικα του μοναχολογίου, αναζητώντας τα ονόματα των πατέρων που ανέφερε ο άγνωστος μοναχός. Εξετάζοντας προσεκτικά τον κώδικα του μοναχολογίου -όπου ήσαν γραμμένα όλα τα ονόματα των αδελφών- διάβασε τα ονόματα που του είπε ο μοναχός και κατάλαβε με τρόμο, πώς είχαν περάσει... τριακόσια ολόκληρα χρόνια! Τότε άρχισε να ρωτά τον μοναχό τι είδους άνθρωπος είναι και τι αγαθά έργα στην ζωή του έκανε, για να μάθει πώς αξιώθηκε από τον Θεόν τέτοιας χάριτος.

Αυτός του είπε: Δεν γνωρίζω καμιά αρετή στον εαυτό μου, παρά μόνον ότι είχα υπακοή στους προεστούς της μονής, τέλεια αγάπη προς όλους και δεν σκανδαλιζόμουν ποτέ και από τίποτε. Είχα πολλή αγάπη στην Παναγία Δέσποινα και κάθε μέρα διάβαζα μπροστά στην εικόνα Της τους χαιρετισμούς.

Κοιτάξετε πόσο αυτή η ιστορία συνοψίζει τα καθήκοντα ενός μοναχού... 

Κατόπιν διηγήθηκε την εμφάνιση του αετού και την ιστορία στο δάσος και οι πατέρες τον αγκάλιαζαν τον καταφιλούσαν ως έναν κατά κυριολεξία ουράνιο και όχι επίγειο άνθρωπο, διότι και τα λόγια του ουράνια και θεία. Ο ηγούμενος του είπε:
-Δόξαζε τον παντοδύναμο Θεόν, ο οποίος σε αξίωσε μιας τέτοιας θαυμαστής οπτασίας, την οποία δεν είδε άλλος με αυτό τον τρόπο σ' αυτό τον παράλογο κόσμο. Έζησες κάτι από την χαρά και την γλυκύτητα του παραδείσου!.. Άλλα γνώριζε, αδελφέ μου τριακόσια χρόνια πέρασαν και όχι μία ώρα όπως σου εφάνη!.. 
Τόση χαρά κι ευφροσύνη θα αισθάνονται οι άγιοι στον παράδεισον -όντες μπροστά στον θρόνο της Αγίας Τριάδος- ώστε να περνούν χίλια χρόνια σαν ΜΙΑ μέρα!

Ακούγοντας αυτά ο μοναχός δόξασε τον Θεόν έκλαψε από χαρά και ζήτησε να κοινωνήσει των αχράντων Μυστηρίων. Λαμβάνοντας τ' άχραντα Μυστήρια, είπε: «Νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα...» και αμέσως παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.

- Πατέρες και αδελφοί, δεν μπορώ χωρίς στεναγμούς -λέγει ο Γέρων Κλεόπας- να γράψω αυτά, σκεπτόμενος το μέγα έλεος και την ευσπλαχνία του πανάγαθου Θεού. Ο μακάριος αυτός μοναχός αξιώθηκε να γευθεί -από τον παρόντα βίον- αυτά που κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί να διηγηθεί, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος, που αρπάχθηκε μέχρι τρίτου ουρανού και άκουσε άρρητα ρήματα. Είθε κι εμείς οι ανάξιοι και αμαρτωλοί ν' αξιωθούμε αυτού του θείου ελέους και της ευσπλαχνίας του πανάγαθου Θεού μας.

Νομίζω ότι αυτό ήταν το καλύτερο, το γνησιότερο για τον Γέροντα Κλεόπά ο οποίος και μας ομίλησε και μας έγραψε, αλλά πιστεύουμε πολύ λίγα είναι αυτά που μας έγραψε σε σχέση με αυτά που «έζησε» αλλά δεν μας είπε... Η παρουσία του αυτή, αυτός ο ενθουσιασμός, η χαρά που είχε για τον Θεόν και τους ανθρώπους του Θεού -τούς πιστούς χριστιανούς- μέχρι το τέλος της ζωής του, είναι ολοφάνερα.

Γέροντας Κλεόπα Ηλίε

http://agapienxristou.blogspot.ca/2015/09/89-3.html



Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Επιστολή από τον γέροντα Γαβριήλ για τις ψευτο«προφητείες» που κυκλοφορούν

Επιστολή από τον γέροντα Γαβριήλ για τις ψευτό «προφητείες» που κυκλοφορούν

 Αναδημοσίευση από: http://orthodoxia.blogy.gr/post/1409:epistoli-apo-ton-geronta-gabriil-gia-tis-

"Αγαπητοί φίλοι προσοχή μην αναπαράγετε ούτε να διαδώσετε δήθεν ψευτο«προφητείες» που κυκλοφορούν τώρα τελευταία ότι δήθεν τις είπε ο ευλογημένος γέροντας π.Γαβριήλ. Πριν κάποιες ώρες με πήρε τηλέφωνο μία πιστή Ορθόδοξη Χριστιανή από την Αθήνα μάλλον κατατρομαγμένη από τις ψευτό «προφητείες» που διαδίδονται από ορισμένους (ή από επιτήδειους και σίγουρα όχι γιά αθώο λόγο) ότι δήθεν ο γέροντας π. Γαβριήλ ο αγιορείτης είπε ότι τώρα σε λίγες ημέρες θα γίνει θανατηφόρος σεισμός στην Αθήνα!! Και αρκετοί έχουν πανικοβληθεί. Αν είναι δυνατόν!

Και από ότι πρόσεξα δυστυχώς αυτή η ψευδής (συκοφαντική) είδηση έχει διαδοθεί σε πολλές ιστοσελίδες χωρίς να προσέχουν την άγνωστη προέλευσή της. Και εκθέτουν (ίσως ανεπανόρθωτα) τους ευλογημένους αγιορείτες γέροντες κ.α. όπως και τον  γέροντα Γαβριήλ και αναπαράγουν και μεταδίδουν ψευτό «προφητείες» ορισμένων, ότι δήθεν τις είπε ο γέροντας π. Γαβριήλ κ.α. ενώ στην πραγματικότητα και μόλις τώρα πρόσφατα τις διέψευσε ότι προέρχονται αυτές οι ψευτό «προφητείες» από τον ίδιο τον γέροντα με επιστολή που έστειλε.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΑΡΑΚΑΛΩ !
Η επιστολή του μοναχού Γαβριήλ αναφέρει


Επιστολή του μοναχού Γαβριήλ: «Δεν προφητεύουμε, αλλά μεταφέρουμε τα λόγια των Αγίων» 
Σεπτέμβριος 16, 2015.
Επιστολή με την οποία βάζει τα πράγματα στη θέση τους αναφορικά με προφητείες και λόγια Αγίων της Εκκλησίας μας απέστειλε ο μοναχός Γαβριήλ από το Ιερό Κουτλουμουσιανό Κελλί του Οσίου Χριστοδούλου. 
Με τον τρόπο αυτό ο γέροντας απαντά σε ορισμένους που με περίεργα κίνητρα επιχειρούν να σπιλώσουν το Άγιον Όρος και τους ασκητές του.

Πηγή :

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Εκπληκτικο Οδοιπορικό στα ασκητήρια του Γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή

                                       

          

Ο Άγιος Παΐσιος στην Αυστραλία για ένα μήνα το 1977. «Η μεγαλύτερη ευλογία που δέχτηκε ποτέ η ήπειρος της Αυστραλίας»


Η επίσκεψη του Αγίου Παϊσίου στην Αυστραλία έμεινε ιστορική. Είκοσι χρόνια αργότερα ένας Έλληνας μετανάστης είπε: 

«Όσοι Έλληνες έρχονται στην Αυστραλία, έρχονται για να πάρουν. Νομίζουν ότι εδώ είμαστε πλούσιοι· δεν ξέρουν πόσο αγωνιζόμαστε. Μόνο ένας Μοναχός, ο Πατήρ Παΐσιος, όταν ήρθε και τον ρωτήσαμε: 
-Τί θέλετε να σας δώσουμε;, απάντησε:
-Εμείς ήρθαμε να πάρουμε λίγο από τον πόνο σας». 
Οἱ ομογενείς των πόλεων, από τις οποίες πέρασε, ένιωσαν ότι ένας Άγιος πέρασε από τον τόπο τους και τον ευλόγησε. Σήμερα πιστεύουν ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ισως ευλογία που δέχτηκε ποτέ η ήπειρος της Αυστραλίας. Ο Πατήρ Παΐσιος όμως, όταν επέστρεψε στο Άγιο Όρος, είπε: 
«Καλύτερα να πήγαιναν στην Αυστραλία δύο Πνευματικοί παρά εγώ. Το πετραχήλι είναι αυτό που χρειάζεται κανείς εκεί μακριά, στην ξενιτειά»

Πριν από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή του 1977, ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός προσκάλεσε τον Ηγούμενο της Μονής Σταυρονικήτα π. Βασίλειο καθώς και τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη (†1994), για να βοηθήσουν τους ξενιτεμένους Έλληνες, ώστε να ετοιμασθούν για το Πάσχα με μετάνοια και εξομολόγηση. Ταξίδεψαν 26 ώρες με το αεροπλάνο, και όλες αυτές τις ώρες ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης δεν άφησε από τα χέρια του μία βαρειά τσάντα που είχε μέσα και εικονάκια, διότι από ευλάβεια δεν ήθελε να την ακουμπήσει πουθενά.
Κάποια στιγμή αισθάνθηκε να μπαινει μέσα στο αερπλάνο φως, ενώ παράλληλα ένιωσε και πολλή Χάρη. Ρώτησε πού βρίσκονταν και του είπαν ότι περνούσαν πάνω από την Συρία. Κατάλαβε ότι αυτό έγινε, επειδή ο τόπος εκείνος είναι αγιασμένος από τους αγώνες πολλών Οσίων και Μαρτύρων. Αντίθετα, περνώντας πάνω από την Ινδία και το Θιβέτ, ένιωσε μία δαιμονική ψυχρότητα. Για τήν Αυστραλία είπε ότι δεν είχε ακόμη αγιασθεί από τοπικούς Αγίους, αλλά θα αναδειχθούν και εκεί Άγιοι.

Τον ένα μήνα που έμειναν στην Αυστραλία, πήγαιναν στις διάφορες ενορίες, όπου ο π. Βασίλειος εξομολογούσε και ο Άγιος Παΐσιος προετοίμαζε τούς ανθρώπους για την εξομολόγηση. Η παρουσία του Οσίου απέπνεε ευλάβεια και βαθειά ταπείνωση. Περπατούσε με το κεφάλι σκυμμένο και από όπου περνούσε έκανε σε όλους μία μικρή υπόκλιση. Μπροστά στον Αρχιεπίσκοπο και τον Ηγούμενο δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου.
Όταν ο κόσμος του έλεγε: «Πές μας κι εσύ κάτι , Πάτερ Παΐσιε», έδειχνε εκείνους λέγοντας: «Τι να πώ; Εγώ δεν ξέρω τίποτε· ένας απλός μοναχός είμαι». Στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις απαντούσε, μόνο όταν τον ρωτούσαν κάτι συγκεκριμένο. Οι δε απαντήσεις του ήταν απλές και σύντομες. Τόνιζε σε όλους τήν υπομονή στους πειρασμούς, την πίστη στον Θεό και την εμπιστοσυνη στη θεία πρόνοια.
Ένας νέος τον ρώτησε:
-Πάτερ Παΐσιε, η πίστη που οφείλουμε να έχουμε στο Θεό πρέπει να είναι τυφλή;
-Η πίστη μας δεν πρέπει να είναι τυφλή, αλλά φιλότιμη, απάντησε.
Και διηγήθηκε πώς του είχε εμφανισθεί ο Χριστός στο Εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας, όταν ήταν 15 ετών. Μόλις δηλαδή έβαλε ένα φιλότιμο λογισμό ότι άξιζε ακόμη και την ζωή του να θυσιάσει για το Χριστό, χωρίς να θέλει κανένα αντάλλαγμα, «ούτε Παράδεισο ούτε τίποτε», τότε είδε το Χριστό ολοζώντανο μπροστά του.
Μία γυναίκα τον παρακάλεσε να πείσει το σύζυγό της να εξομολογηθεί. Και, παρόλο που της είπε: «Μη στενοχωριέσαι, θα έρθη η ώρα που θα εξομολογηθεί», εκείνη και μπροστά στον σύζυγό της επανέλαβε επίμονα: 
«Πέστε του, Πάτερ, να πάει να εξομολογηθεί». 
Τότε ο Όσιος την πήρε πιό πέρα και της μίλησε αυστηρά: «Το ανδρικό φιλότιμο, της είπε, πρέπει να το καταλάβετε εσείς οι γυναίκες. Κάνετε μεγάλη ζημιά μ’ αυτόν τον τρόπο. Εσύ να κοιτάξεις την ψυχή σου και άφησε τον άνδρα σου. Θα έρθει η ώρα που θα εξομολογηθεί». Όπως και έγινε.
Σε μία ενορία ο ιερέας τον παρακάλεσε να μλήσει στους ομογενείς και έπειτα στα παιδιά τους. Τα παιδιά δεν ήξεραν ελληνικά, και ο ιερέας έκανε τον διερμηνέα. Ο Άγιος Παΐσιος τους είπε ότι ο άνθρωπος πρέπει να είναι απλός και η ζωή του απλοποιημένη. Και ακόμα, ότι κάθε δημιούργημα του Θεού είναι ευλογημένο, και πρέπει να το σεβόμαστε· όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα ζώα και τα φυτά. Ο ιερέας τον παρακάλεσε να πει ακόμη λίγα λόγια στα παιδιά, αλλά ακολούθησε σιγή. Τα παιδιά έμεναν ακίνητα με τα μάτια στραμμένα στον Γέροντα, ενώ εκείνος τα κοίταζε με βλέμμα στοργικό και δεν μιλούσε. Τελικά σηκώθηκε και, βάζοντας μία εδαφιαία μετάνοια, είπε: 
«Σας αποχαιρετώ. Ο Χριστός να είναι πάντοτε μαζί σας!». Η απρόσμενη αυτή κίνηση έκανε εντύπωση στον ευλαβή ιερέα, ο οποίος αργότερα είπε: 
«Τα παιδιά σύντομα θα λησμονούσαν όσα λόγια και να τους έλεγε ο Πατήρ Παΐσιος. Δεν θα ξεχάσουν όμως αυτό που είδαν με τα μάτια τους· τον αποχαιρετισμό με την εδαφιαία μετάνοια καί την ταπεινωσή του».

Την Καθαρά Δευτέρα ο Πατήρ Παΐσιος, ο Ηγούμενος και η συνοδία του Αρχιεπισκόπου πήγαν στο Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του Βουνού, που βρίσκεται έξω από το Σίδνεϋ, προς τα βουνά. Ὁ Όσιος, παίρνοντας αφορμή από την ονομασία της Μονής είπε: 
«Όποιοι έχουν μία τρέλλα, φεύγουν από την πόλη και παίρνουν τα βουνά. Αν η τρέλλα είναι θεία, παίρνουν τα βουνά και πάνε στα Μοναστήρια· κι από εκεί ανεβαίνουν κατ’ ευθείαν στον Ουρανό».Και, όταν ταξίδευαν από το Σίδνεϋ προς την Καμπέρα, ο Όσιος έδειξε στον Αρχιεπίσκοπο ένα τόπο, που θα μπορούσε να χτισθεί Μοναστήρι. «Χρειάζεται, του είπε, να γίνουν και στην Αυστραλία Μοναστήρια, πριν έρθουν οι Πεντηκοστιανοί και οι Βουδιστές και αρχίσουν να παρασέρνουν τον κόσμο με ψεύτικα φώτα».
Από την Καμπέρα πήγαν στην Μελβούρνη, όπου τους φιλοξένησε ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Νεκταρίου. Κάθε πρωί ένας ιερέας τους έπαιρνε με το αυτοκίνητο και τους πήγαινε σε άλλες ενορίες. 
Μιά μέρα ο ιερέας αυτός πήγε τον Πατέρα Παΐσιο στο Κεντρικό Νοσοκομείο της Μελβούρνης, όπου νοσηλευόταν ένας νέος οικογενειάρχης 32 ετών από την Ζάκυνθο, ο Διονύσιος Σπηλαιώτης. Τον προηγούμενο χρόνο είχε πάθει εγκεφαλική αιμορραγία από ανεύρυσμα και ύστερα από πέντε εγχειρήσεις δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Ὁ Όσιος τον σταύρωσε με ἱερό Λείψανο του Αγίου Αρσενίου, και σε λίγη ώρα ο άρρωστος άρχισε να συνέρχεται. Την επόμενη ημέρα που ο ιερέας ξαναπέρασε από το νοσοκομείο, ο ασθενής μπόρεσε να ασπασθεί το χέρι του και να του πει: «Θαύμα!».
Οι Κονιτσιώτες που έμεναν στην Μελβούρνη συγκεντρώθηκαν μια μέρα στον Ναό του Αγίου Νεκταρίου, για να συναντήσουν τον συμπατριώτη τους Πατέρα Παΐσιο. Τον ρώτησαν: 
«Πάτερ, κάθε πότε πηγαίνετε στην Κόνιτσα; Από πότε έχετε να δείτε τους δικούς σας;». Ο Όσιος χαμογέλασε και είπε: «Στην Κόνιτσα τελευταία φορά πήγα το 1971, για να πάρω ένα βιβλίο (εννοούσε τα βιβλία του Αγίου Αρσενίου), όχι για να δω τα αδέλφια μου και τους συγγενείς μου». Και συνέχισε:«Όλοι οι άνθρωποι είναι δικοί μου. Όλους τους ανθρώπους τους βλέπω σαν αδέλφια μου και συγγενείς μου».
Στο σπίτι όπου φιλοξενήθηκε, η πρεσβυτέρα βλέποντάς τον να κινείται αθόρυβα, σαν να μην υπήρχε, και να τρώει μόνο παξιμάδι με λίγο τσάι, έλεγε στα παιδιά της: «Ένας Άγιος μένει στο σπίτι μας». Κράτησε λοιπόν ως ευλογία την κουβέρτα που του είχε στρώσει στο κρεβάτι. Και ύστερα από τρία χρόνια, επειδή υπέφερε από ιλίγγους, σκεπάσθηκε μια μέρα με την κουβέρτα αυτή και προσευχήθηκε: «Πάτερ Παΐσιε, εσύ Άγιος είσαι, εδώ σε φιλοξένησα, αυτή την κουβέρτα είχε στο κρεββάτι σου, σε παρακαλώ, βοήθησέ με να γιατρευτώ». Και πράγματι από τότε οι ίλιγγοι σταμάτησαν.

Μετά την Μελβούρνη επισκέφθηκαν την Αδελαΐδα. Μια Κυριακή λειτουργήθηκαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, και στη συνέχεια οι συγκεντρωμένοι πιστοί επέμεναν να τους πει κάτι και ο Πατήρ Παΐσιος. Εκείνος δεν ήθελε να μιλήσει, αλλά τελικά απάντησε σε μερικές ερωτήσεις τους. Τον ρώτησαν και για τις διαφωνίες που δημιουργούνται μέσα στις οικογένειες, και είπε: «Όλα λύνονται με την υπομονή και την αγάπη». Στο τέλος τους έδωσε την συμβουλή: «Πρέπει να κάνετε ιεραποστολή εδώ, μέσα σε τόσο κόσμο. Όλος αυτός ο κόσμος μπορεί να γίνει Ορθόδοξος».

Ὁ Γέροντας με λύπη είδε να υπάρχει στην κοινωνία της Αυστραλίας το κοσμικό δυτικοευρωπαϊκό πνεῦμα. «Στην Αυστραλία, είπε, είδα τι είναι το ευρωπαϊκό πνεύμα. Σέ ένα πάρκο μία κυρία τάιζε το σκύλο της σοκολάτα, ενώ την παρακολουθούσε λυπημένο ένα φτωχό πεινασμένο παιδάκι. Σου λέει: ‘Δεν είναι δικό μου το παιδί, γιατί να το ταΐσω;’. Αυτό είναι το ευρωπαϊκό πνεύμα». 
Πόνεσε επίσης βλέποντας γυναίκες να κυκλοφορούν άσεμνα ντυμένες. «Μοιάζουν, είπε, με ωραίες βυζαντινές εικόνες, πεταγμένες στον σκουπιδοτενεκέ. Μόνο που αυτές πετάχτηκαν μόνες τους». Και στον νεωκόρο ενός Ναού που φορούσε κοντό παντελόνι και δικαιολογήθηκε οτι αυτό τον εξυπηρετούσε, μίλησε αυστηρά. «Για την θάλασσα είναι αυτό που φοράς, του είπε. Εκεί να πας!».

Με χαρά όμως διέκρινε βαθιά ριζωμένη την πίστη στις καρδιές των περισσοτέρων Ελλήνων ομογενών και έντονη τη διάθεσή τους να ακούσουν λόγο Θεού και να αγωνισθούν πνευματικά.
«Οι Έλληνες της Αύστραλίας, είπε, πλησίασαν το Θεό περισσότερο από άλλους ξενιτεμένους που ειναι πιο κοντά στην Πατρίδα, διότι αυτοί βρέθηκαν μόνοι τους, πολύ μακριά από συγγενείς, χωρίς βοήθεια από πουθενά, και η απομάκρυνση αυτή τους βοήθησε να γαντζωθούν περισσότερο στο Θεό». Είπε επίσης: «Στην Αυστραλία βρήκα άγιες ψυχές που αγωνίζονται, διότι έχουν πολλούς πειρασμούς και κάνουν υπομονή».
Όταν πλησίαζε η ημέρα που θα έφευγαν, ο Αρχιεπίσκοπος κάλεσε στην Αρχιεπισκοπή τους Ιερείς καί τις κοινοτικές αρχές, για να τους αποχαιρετίσουν. Αφού τους ευχαρίστησε και είπε και ο Ηγούμενος λίγα λόγια, κάλεσε τον Πατέρα Παΐσιο να πεί και αυτός κάτι, αλλά εκεινος δεν απάντησε· έκανε μόνο μία ελαφρά υπόκλιση, φέρνοντας το δεξί του χέρι στο στήθος. Ύστερα από λίγο ο Αρχιεπίσκοπος επανέλαβε την παράκληση του, αλλά και ο Γέροντας επανέλαβε την ίδια κίνηση και έμεινε σιωπηλός, σκυμμένος, με το κομποσχοίνι στο χέρι. Το ίδιο έγινε και για τρίτη φορά, οπότε ο Αρχιεπίσκοπος είπε: «Βλέπετε, οι Αγιορείτες Πατέρες μιλούν με την σιωπή τους».
------------------------------

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης
Εκδ. Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ιωάννης ὁ Θεολόγος
Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ: Μην αφήνουμε ούτε μία ημέρα χωρίς να επικαλούμαστε την Παναγία μας.




Ἦταν κάποτε ἕνας ἄνθρωπος εὐλαβής πού ὠνομαζόταν Ἀγαθόνικος.
Αὐτός εἶχε διδαχθῆ, ἀκόμη ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, νά λέγη μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τόν ὕμνο αὐτό: 

«Θεοτόκε, Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη, σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Ἀργότερα ἔκανε μιά ζωή μέ πολλές φροντίδες καί ἔλεγε σπανιώτερα αὐτόν τόν ὕμνο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά ἔπαυσε νά τόν λέγη.

Ὁ Θεός ὅμως, ὁ Ὁποῖος δέν θέλει τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἔστειλε στό σπίτι του ἕναν ἐρημίτη ἀπό τήν Θηβαΐδα γιά νά τόν ἐλέγξη διότι ἐξέχασε αὐτόν τόν ὕμνο τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

Ὁ Ἀγαθόνικος ἀπήντησε στόν ἐρημίτη μοναχό ὅτι ἔπαυσε νά τόν λέγη, διότι, παρότι τόν ἔλεγε γιά πολλά χρόνια, ὅμως δέν εὑρῆκε καμμία ὠφέλεια.
Τότε ὁ ἐρημίτης τοῦ εἶπε:
«Φέρε στόν νοῦ σου τυφλέ καί ἀχάριστε, πόσες φορές σέ ἐβοήθησε αὐτή ἡ δοξολογική προσευχή καί σέ ἔσωσε ἀπό διάφορους πειρασμούς!
Θυμήσου, ὅταν ἤσουν ἀκόμη παιδί, πῶς λυτρώθηκες ἀπό πνιγμό κατά ἕνα θαυμαστό τρόπο!
Ἐνθυμήσου, ὅταν σέ ἐκτύπησαν πολλοί γείτονες σέ μία λακκούβα πού εἶχες πέσει κι ὅμως ἔμεινες ἀτραυμάτιστος!
Θυμήσου ἀκόμη, ὅταν ταξίδευες κάποτε μέ κάποιον φίλον σου, ἐπέσατε καί οἱ δυό σας ἀπό τήν καρότσα!
Αὐτός ἔσπασε τό πόδι του καί σύ δέν ἔπαθες τίποτε.
Δέν γνωρίζεις ὅτι ὁ φίλος σου εἶναι κάτω ἀδύνατος ἀπό μία ἀσθένεια, ἐνῶ ἐσύ εἶσαι ὑγιής καί δέν αἰσθάνεσαι κανένα πόνο;
Καί, ὅταν τοῦ ἔφερε στήν μνήμη ὅλα αὐτά τά θαυμαστά ἔργα, στό τέλος τοῦ εἶπε:
«Να ξέρης ὅτι ὅλες αὐτές οἱ δυστυχίες καί ἀτυχίες πού ἦλθαν στήν ζωήν σου, ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τήν θεία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, χάρις στήν μικρή σου αὐτή δοξολογική προσευχή, τήν ὁποίαν ἔλεγες κάθε ἡμέρα ἐνώπιόν της.
Δώσε λοιπόν προσοχή καί συνέχιζε νά προσεύχεσαι καί στό μέλλον μέ τήν προσευχή αὐτή καί ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας δέν θά σέ ἐγκαταλείψη ποτέ».
Ἔτσι κατάλαβε ὁ Ἀγαθόνικος καί δέν ἄφησε πάλι αὐτή τήν προσευχή.
Οὔτε ἐμεῖς νά μήν ἀφήνουμε νά περνᾶ μία ἡμέρα χωρίς νά προσευχηθοῦμε μ᾿ αὐτή τήν προσευχή μπροστά στήν Κυρία Θεοτόκο κι ἔτσι θά φυλαγώμεθα ἀπό πολλές δοκιμασίες καί πειρασμούς στήν ζωή μας.

Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ: Μην αφήνουμε ούτε μία ημέρα χωρίς να επικαλούμαστε την Παναγία μας.

Ἡ τιμή καί ὁ ἔπαινος βλάπτουν τόν ἄνθρωπο



                                                             

«Μέ πολλή δυσκολία ἀνευρίσκεται ἄνθρωπος, πού νά μπορῇ νά βαστάσῃ τήν τιμή· μᾶλλον δέν ὑπάρχει πουθενά τέτοιος ἄνθρωπος. Καί αὐτό συμβαίνει ἐξ αἰτίας τῆς ταχείας ὑποδοχῆς τῆς ἀλλοίωσης [πού προκαλεῖται ἀπό τήν τιμή] ἀκόμη καί ἄν κάποιος γίνει ἰσάγγελος ὡς πρός τόν τρόπο τῆς ζωῆς του»1. Αὐτά μᾶς διδάσκει ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σῦρος.
Εἶναι πολύ δύσκολο νά ὑπάρξῃ ἄνθρωπος, πού δέν θά βλαφθῇ πνευματικά ὅταν ἐπαινεῖται.

Οἱ ἔπαινοι ἀλλοιώνουν τόν ἄνθρωπο πρός τό κακό.
Μέ τούς ἐπαίνους τρέφεται ὁ ἐγωισμός καί ἡ ὑπερηφάνεια. Συντηρεῖται ἔτσι τό εὔκρατο κλῖμα ὅλων τῶν παθῶν.
Ἐπίσης οἱ ἔπαινοι καί οἱ κολακεῖες ὁδηγοῦν στήν ἀπιστία.

Οἱ Φαρισαῖοι ἐλάμβαναν δόξα ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο γι’ αὐτό καί δέν πίστευαν στόν Χριστό ὡς Μεσσία. Ὁ Κύριος τούς εἶπε: «πῶς δύνασθε ὑμεῖς πιστεῦσαιδόξαν παρἀλλήλων λαμβάνοντες, καὶ τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ οὐ ζητεῖτε;»2 .
Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ζητᾶ μόνο τήν δόξα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τήν δική του.
«Ὁ κενόδοξος», παρατηρεῖ ὁ Ὅσιος Ἰωάννης συγγραφεύς τοῦ πνευματικοτάτου βιβλίου «Κλῖμαξ» , «δείχνει ὅτι εἶναι πιστός, ἐνῷ εἶναι εἰδωλολάτρης. Φαινομενικὰ μὲν σέβεται τὸν Θεόν, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐπιζητεῖ νὰ ἀρέση στοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι στὸν Θεόν. Κενόδοξος εἶναι κάθε ἐπιδεικτικὸς ἄνθρωπος»3.
Ἡ ἀποδοχή τοῦ ἐπαίνου «ποιεῖ ἔκλυτον τήν ψυχήν», δηλαδή δημιουργεῖ μία ψυχή χαλαρή, δεκτική στίς δαιμονικές ἐνέργειες, χωρίς ἀντιστάσεις καί ἀναστολές.
Ὁ ἔπαινος ἐπίσης κάνει τήν ψυχή νωθρή στόν πνευματικό ἀγῶνα γιά τά καλά. Ἀντίθετα ὁ ἔλεγχος δημιουργεῖ μία ψυχή στέρεη καί δυνατή. Γράφει σχετικά ὁ Ἠλίας ὁ Πρεσβύτερος στή Φιλοκαλία:«Ὁ μέν ψόγος στερράν, ἔκλυτον δέ ὁ ἔπαινος τήν ψυχήν ἀπεργάζεται καί νωθροτέραν πρός τά καλά»4.
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἐπίσης παρατηρεῖ, συμφωνόντας μέ τούς προγενεστέρους του Ἁγίους Πατέρες, ὅτι «Ὁ ἔπαινος κάνει κούφιο τόν ἄνθρωπο καί διώχνει τή χάρι τοῦ Θεοῦ»5.
Οἱ ἔπαινοι παραδίδουν τόν ἄνθρωπο στόν σατανᾶ σύμφωνα μέ τό Πατερικό: «Ὁ ἐπαινῶν μοναχόν παραδίδει αὐτόν τῷ διαβόλῳ».
Ἄν οἱ ἔπαινοι τόσο πολύ βλάπτουν ἕναν μοναχό, πόσο περισσότερο βλάπτουν ἕνα ἄνθρωπο, πού ζεῖ στόν κόσμο ἤ ἕνα ἀνώριμο πνευματικά παιδί; Ἄν αὐτός πού ἐπαινεῖ ἕναν μοναχό τόν κάνει «πακέτο» καί τόν παραδίδει στόν πονηρό πόσο μᾶλλον βλάπτει μέ τούς ἐπαίνους ἕνα παιδί;
Σήμερα καθιερώσαμε μεταξύ τῶν ἄλλων καί ἑορτές, πού στοχεύουν στήν λῆψι ἐπαίνων γιά τά παιδιά μας καθώς καί γιά προσωπική μας ἐπίδειξι καί δόξα. Τέτοιες εἶναι τά γενέθλια ἤ καί ἡ ἑορτή τοῦ προστάτου Ἁγίου μας, ὅταν αὐτή παίρνει χαρακτήρα κοσμικό καί ἐγωιστικό.
Λέμε λανθασμένα: «ἐγώ ἑορτάζω τότε...», ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἑορτάζει ὁ Ἅγιός μας.
Ἐμεῖς ἁρμόζει μόνον νά πενθοῦμε γιά τίς ἁμαρτίες μας καί νά προσπαθοῦμε πνευματικά, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά εἰσέλθουμε στήν χαρά καί δόξα τοῦ Κυρίου μας καθώς καί τοῦ Ἁγίου μας.
Ὁ Ἅγιος μας δίκαια ἑορτάζει καί πανηγυρίζει καί τιμᾶται, ἀφοῦ προγεύεται ἤδη τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ .
Πόσο ἄραγε βλάπτονται τά παιδιά ἀπό τά «μπράβο», τούς ποικίλους ἐπαίνους καί «κανακέματα» καθώς καί ἀπό τίς δυτικόφερτες ἑορτές τῶν γενεθλίων ἤ τίς ἐγωκεντρικές ὀνομαστικές ἑορτές;

Ἡ ἐνθάρρυνση τῶν παιδιῶν.
Ἡ ἀντίρρησι στά παραπάνω εἶναι ἕτοιμη: «Δέν θά πρέπει νά ἐπαινοῦμε τά παιδιά γιά νά τά παρακινήσουμε στό καλό;»
Πῶς ἐνθαρρύνουμε τά παιδιά; 
«Θέλει προσοχή, ὅταν ἐνθαρρύνετε τά παιδιά» δίδασκε ὁ σοφός Ἅγιος Παιδαγωγός Πορφύριος. «Στό παιδί δέν πρέπει νά λέτε: «Ἐσύ θά τά καταφέρεις, ἐσύ εἶσαι σπουδαῖος, εἶσαι νέος, εἶσαι ἀνδρεῖος, εἶσαι τέλειος!...». Δέν τό ὠφελεῖτε ἔτσι τό παιδί. Μπορεῖτε ὅμως, νά τοῦ πεῖτε νά κάνει προσευχή. Νά τοῦ πεῖτε: «Παιδί μου, τά χαρίσματα πού ἔχεις, ὁ Θεός σοῦ τά ἔδωσε. Προσευχήσου νά σοῦ δώσει ὁ Θεός τήν χάρι Του». Τοῦτο δῶ εἶναι τό τέλειο»8.
Ἄν κάνει κάτι καλό, νά μήν τό ἐπαινοῦμε αὐτονομημένα, ἀλλά νά δοξάζουμε τό Θεό πού τό βοήθησε. 
Ἐπίσης νά τό παρακινοῦμε καί ἐκεῖνο νά δοξάσει καί νά εὐχαριστήσει τόν Θεό, ὁ Ὁποῖος καταδέχθηκε νά ἐνεργήσει μέσα ἀπό αὐτό.

συνεχίζεται...

   Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

1 Ἀββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Σύρου, Λόγοι ἀσκητικοί, Κριτική ἔκδοσι, Μάρκελλος Πιράρ, Ἱερά Μονή Ἰβήρων, 2012, σελ. 213.
Ἰω. 5, 44.
Ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος, Κλῖμαξ,Λόγος Περί Κενοδοξίας, στ. 6.

4 Ἡλία Πρεσβυτέρου καί ἐκδίκου, Ἀνθολόγιον γνωμικόν, Φιλοκαλία, τόμος Β΄, Ἐκδόσεις «Ἀστέρος», Δ΄ ἔκδοση, Ἀθῆναι 1975, σελ. 292 ἀπόφθεγμα λθ΄.
5 Ἁγίου Πορφυρίου, Βίος καί Λόγοι, ἔκδοση Ζ΄, σελ. 441.
Ὅ.π., σελ. 442.
7 Ὅ.π., σελ. 437.
Ὅ.π., σελ. 437.